Psyche
alle pijlers
Vermijdende PS - werk
dinsdag 4 augustus 2020 om 17:53
Dag allen,
Nadat ik enkele jaren geleden met een burn-out en depressie thuis kwam te zitten werd bij mij een vermijdende persoonlijkheidsstoornis vastgesteld. Sinds ik schematherapie volg gaat het best heel goed met me.
Zo goed dat ik via een IPS traject weer aan het werk hoop te gaan. Bij die gedachte alleen al echter krijg ik rode vlekken in mijn nek.
Mijn wereld is momenteel heel klein, ik heb een partner, twee kinderen en oppervlakkige contacten op het schoolplein en that's it. Iets wat ik als introvert helemaal niet erg vind. Alles wat ik moeilijk vind -vriendschappen, drukte, intensief contact, dingen die moeten- vermijd ik.
Ik ben daardoor bang dat de weg werk alles zal ontregelen. IPS is in samenwerking met mijn psycholoog en een coach die me aan de hand zal nemen,maar toch ben ik heel erg bang dat ik het niet ga kunnen.
Mijn stoornis zou niet zo invaliderend moeten zijn als het nu is. Mijn vraag is dan ook: hoe doen anderen dit? Hoe blijf jij overeind op de werkvloer, waar iedereen een mening over je kan hebben, waar jij (negatieve) feedback ontvangt en waar er geen ruimte is voor angst?
Nadat ik enkele jaren geleden met een burn-out en depressie thuis kwam te zitten werd bij mij een vermijdende persoonlijkheidsstoornis vastgesteld. Sinds ik schematherapie volg gaat het best heel goed met me.
Zo goed dat ik via een IPS traject weer aan het werk hoop te gaan. Bij die gedachte alleen al echter krijg ik rode vlekken in mijn nek.
Mijn wereld is momenteel heel klein, ik heb een partner, twee kinderen en oppervlakkige contacten op het schoolplein en that's it. Iets wat ik als introvert helemaal niet erg vind. Alles wat ik moeilijk vind -vriendschappen, drukte, intensief contact, dingen die moeten- vermijd ik.
Ik ben daardoor bang dat de weg werk alles zal ontregelen. IPS is in samenwerking met mijn psycholoog en een coach die me aan de hand zal nemen,maar toch ben ik heel erg bang dat ik het niet ga kunnen.
Mijn stoornis zou niet zo invaliderend moeten zijn als het nu is. Mijn vraag is dan ook: hoe doen anderen dit? Hoe blijf jij overeind op de werkvloer, waar iedereen een mening over je kan hebben, waar jij (negatieve) feedback ontvangt en waar er geen ruimte is voor angst?
dinsdag 4 augustus 2020 om 22:14
Bedankt voor de tip, ik ga er over lezen!viva-amber schreef: ↑04-08-2020 22:03Wanneer je met iets begint al is het simpel, dan kun je altijd nog doorgroeien.
Heb je al eens gedacht aan casemanager dementie? Dan maak je familie van de patiënt wegwijs in de zorg. Je hebt daar mogelijk nog wel aanvullende scholing voor nodig. Er bestaan stages en leerwerkplekken in de richting.
dinsdag 4 augustus 2020 om 22:16
dinsdag 4 augustus 2020 om 22:25
Nee, niet doen, niet hup! aan het werk gaan! Dat is vragen om nog grotere problemen. Geloof me, ik heb dit meegemaakt. Doe alles in je eigen tempo en zoveel mogelijk op eigen initiatief, dan wordt het leven beter en dan krijg je de kans om meer vertrouwen in jezelf te krijgen. En ja, dat kan nogal wat tijd kosten. Bij mij heeft dat decennia geduurd, maar ik sta nu wel midden in het leven en ik doe meer dan ik in die zwarte jaren ooit had durven dromen. Als je jezelf de kans geeft in je eigen tempo vooruit, soms ook achteruit te gaan, dan maak je de beste kans op een volwaardig leven. En besef dat iedereen zijn of haar beperkingen heeft. Carrieretijgers zijn vaak hard en zakelijk en pas aan het einde van hun leven komen ze erachter dat ze ook veel gemist hebben. Als je niets forceert en het op jouw manier doet kun je je straks ook weer ontplooien, misschien niet zoals je je ooit gedroomd hebt, maar goed genoeg om het leven dankbaar te zijn.
dinsdag 4 augustus 2020 om 22:26
Mis.Daftehestia schreef: ↑04-08-2020 22:11Je gelooft wel in therapie en dergelijke, maar hebt duidelijk geen kaas gegeten van psychiatrie.
Had ik nou maar geweten dat het een kwestie is van schouders eronder en doorgaan! Dan was de burn-out vast nooit gebeurd..
Ik ben zelf ooit ‘gediagnosticeerd’
dinsdag 4 augustus 2020 om 22:32
Wat heerlijk voor je dat je niet weet hoe het is om een stoornis te hebben! Dat je zo graag wilt, maar dat alles in je lijf tekeer gaat om het tegen te houden. Dat je jezelf haat omdat je zo gruwelijk faalt en niks kan. Je jezelf niet af en toe een schop onder je kont geeft maar steeds weer een figuurlijke dreun in je gezicht. Geloof me, je weet (gelukkig) niet hoe het is om een stoornis te hebben. Want dan had je je reactie niet zo geformuleerd....Halo schreef: ↑04-08-2020 22:02Ok.
Ik zelf zie het meer als een excuus. Er zijn velen met een onbevlekte jeugd.
En ik bedoel het niet rot hoor! Ik ben alleen zelf meer het type van jezelf een schop onder de kont geven. Sommige dingen zijn nou eenmaal kut en angst hoort bij het leven, in allerlei facetten. Ook als dat een (te) diepgaande angst is.
dinsdag 4 augustus 2020 om 22:38
Amen.moizer schreef: ↑04-08-2020 22:32Wat heerlijk voor je dat je niet weet hoe het is om een stoornis te hebben! Dat je zo graag wilt, maar dat alles in je lijf tekeer gaat om het tegen te houden. Dat je jezelf haat omdat je zo gruwelijk faalt en niks kan. Je jezelf niet af en toe een schop onder je kont geeft maar steeds weer een figuurlijke dreun in je gezicht. Geloof me, je weet (gelukkig) niet hoe het is om een stoornis te hebben. Want dan had je je reactie niet zo geformuleerd....
dinsdag 4 augustus 2020 om 22:40
Je reactie raakt me enorm! Bedankt voor je openheid! En toekomstperspectief. Want wat is het moeilijk om jezelf niet af te schrijven als alles anders loopt door je mentale gezondheid!Cecilie schreef: ↑04-08-2020 22:25Nee, niet doen, niet hup! aan het werk gaan! Dat is vragen om nog grotere problemen. Geloof me, ik heb dit meegemaakt. Doe alles in je eigen tempo en zoveel mogelijk op eigen initiatief, dan wordt het leven beter en dan krijg je de kans om meer vertrouwen in jezelf te krijgen. En ja, dat kan nogal wat tijd kosten. Bij mij heeft dat decennia geduurd, maar ik sta nu wel midden in het leven en ik doe meer dan ik in die zwarte jaren ooit had durven dromen. Als je jezelf de kans geeft in je eigen tempo vooruit, soms ook achteruit te gaan, dan maak je de beste kans op een volwaardig leven. En besef dat iedereen zijn of haar beperkingen heeft. Carrieretijgers zijn vaak hard en zakelijk en pas aan het einde van hun leven komen ze erachter dat ze ook veel gemist hebben. Als je niets forceert en het op jouw manier doet kun je je straks ook weer ontplooien, misschien niet zoals je je ooit gedroomd hebt, maar goed genoeg om het leven dankbaar te zijn.
dinsdag 4 augustus 2020 om 22:47
Ja ik ook. Mijn vriendin ook. Een vriend van me ook. Allemaal andere diagnoses. Wij knappen allemaal enorm op van werken. To en vele anderen niet zomaar.
Er zijn vele diagnoses en dezelfde diagnose heeft op de ene persoon weer een hele andere uitwerking.
Beetje rare opmerking.
dinsdag 4 augustus 2020 om 23:41
Hier zit echt wat in. Het gaat ook gewoon zwaar zijn. Je zult jezelf weer tegenkomen. Daar zit ook je mogelijkheid tot groei in, waar je je therapie kan gebruiken om iets te veranderen. Je gaat weer tegen jezelf aan lopen en wat je moeilijk vindt. Je kan het ook zien als een kans om te onderzoeken wat je tegenkomt en dit als voer voor je therapie en ontwikkeling te gebruiken zodat je je fijner en veiliger in de wereld kan voelen. En het gaat anders voelen wanneer jij anders met jezelf omgaat, niet alleen door het werk aan te gaan, dan gebeurt er in feite nog niks (behalve dat de gevoelens je weer overspoelen misschien) maar wanneer je in de moeilijke situaties jezelf (en daardoor anderen) anders durft te gaan benaderen en je blijft onderzoeken en reflecteren in therapie gaat het na verloop van tijd ook echt anders voelen. Het is hard werken, maar wellicht een kans waard.Cootjecatootje schreef: ↑04-08-2020 20:57Het is toch de bedoeling van de behandeling dat je stopt met vermijden? Dus hup aan het werk!
Beginnen met laagdrempelig werk is een goede tip. Leg de lat niet te hoog en oordeel niet te snel over wat je tegenkomt en voelt
woensdag 5 augustus 2020 om 00:22
TO, hoe ben je andere 'enge' dingen aangegaan tijdens je therapie? Welke handvatten heb je gekregen?
Dat is ineens gekomen, dat geloof? Drie maanden geleden schreef je nog sowieso niet in therapie te geloven. Beetje ongeloofwaardig wel zo. Je schreef ook iets over schizofrenie, weet niet of dat iets met deze tegenstrijdige uitspraken te maken heeft?
Dat is ineens gekomen, dat geloof? Drie maanden geleden schreef je nog sowieso niet in therapie te geloven. Beetje ongeloofwaardig wel zo. Je schreef ook iets over schizofrenie, weet niet of dat iets met deze tegenstrijdige uitspraken te maken heeft?
woensdag 5 augustus 2020 om 08:20
Dat is ineens gekomen, dat geloof? Drie maanden geleden schreef je nog sowieso niet in therapie te geloven. Beetje ongeloofwaardig wel zo. Je schreef ook iets over schizofrenie, weet niet of dat iets met deze tegenstrijdige uitspraken te maken heeft?
[/quote]
Om te voorkomen dat dit topic straks over mij gaat laat ik een Inhoudelijke reactie achterwege.
[/quote]
Om te voorkomen dat dit topic straks over mij gaat laat ik een Inhoudelijke reactie achterwege.
woensdag 5 augustus 2020 om 08:21
Halo schreef: ↑05-08-2020 08:18Klopt. Ik weet gelukkig niet hoe het is.
Maar we leven naar mijn mening teveel in een hokjes/ diagnose/ rugzak maatschappij waarbij we (algemeen dus voel je alleen aangesproken als je je aangesproken voelt) zoveel mogelijk in een slachtofferrol willen zitten. Altijd maar begrip willen krijgen.
(Overigens weet ik wel wat échte angst overwinnen inhoud)
En dat is goed. Begrijp me niet verkeerd.
Maar het is ook wel eens goed als er mensen zijn die eerlijk durven te zijn en durven te zeggen: kop op, iedereen heeft het wel ergens zwaar mee. Doe het ‘gewoon‘
En als dat met vallen en opstaan is, helemaal goed. Hoort bij angsten overwinnen.
Maar eeuwig ergens tegenaan hikken en gepamperd worden wordt niemand blij van.
anoniem_243683 wijzigde dit bericht op 05-08-2020 08:27
3.91% gewijzigd
woensdag 5 augustus 2020 om 08:26
Voor mij ook zeer herkenbaar wat betreft onzekerheid en ook de stoornis.Daftehestia schreef: ↑04-08-2020 21:19Onzekerheid hoort bij de stoornis, maar het gaat veel verder dan dat en kent de oorsprong in mijn vroege jeugd. Ik twijfel niet aan de juistheid van de diagnose en ben erg gegroeid door de behandeling.
Maar het hele pakket aan onhandige eigenschappen (onzekerheid, perfectionisme, sociale angst) neem ik wel mee naar welke werkplek dan ook. En daar kijk ik niet naar uit
Bij mij is ooit OPS geconstateerd (naast autisme en ADD).
Vind sociale omgang erg complex en heb vaak het gevoel op eieren te lopen (dmv sociaal gewenst gedrag te vertonen).
Ben ook erg huiverig voor confrontaties, conflicten etc.
Door mijn onzekerheid (veroorzaakt ook door minderwaardigheidsgevoel) kom ik ook moeilijk voor mezelf op en geef ik vaak niet duidelijk en op tijd grenzen aan.
Het begint langzaam wel wat te veranderen bij mij.
Toch ben ik wel bang voor een terugval oid.
Ik analyseer dergelijke problematiek wel, maar in de praktijk moet ik het natuurlijk uiteindelijk ook wel kunnen hanteren.
Daar valt nog erg veel winst in te behalen.
Maar goed; genoeg even over mij.
Wil dit topic natuurlijk niet 'kapen' oid.
Wil TO erg veel sterkte wensen.
woensdag 5 augustus 2020 om 09:15
Halo, begrip willen krijgen is toch iets totaal anders dan in de slachtofferrol zitten? Die laatste term wordt m.i. de laatste decennia te pas en te onpas gebruikt en ik krijg er totaal geen beeld bij, behalve dat het een lege huls is die veel gebruikt wordt door mensen die zich boven een ander willen stellen.
Natuurlijk zijn er mensen die een periode erg op anderen leunen en moeite hebben wat weerbaarder te worden, maar ik geloof er heilig in dat iedereen doet wat hij kan om te overleven.
Carriere maken, zelfs werk hebben is voor mij geen maatstaf voor een waardevol mens zijn. Dat kun je ook zijn op andere manieren, zoals er zijn voor je gezin, of door anderen een hart onder de riem te steken.
En wat ik van TO begrijp is dat ze heel erg graag wil, dat ze van nature een harde werker is, maar dat ze keihard is teruggefloten. Ze baalt enorm dat ze zich zo voelt, heeft bovendien coaching met het doel weer aan het werk te gaan. Keihard zijn lijkt me niet de beste strategie. Waarom zou ze? Bovendien heeft ze jonge kinderen en die hebben er geen baat bij wanneer hun moeder opnieuw, nog erger instort.
Ik vind dat ze al een productief leven leidt door er te zijn voor haar gezin. Ze heeft al flink meegedraaid, maar nu kan dat even niet.
Natuurlijk zijn er mensen die een periode erg op anderen leunen en moeite hebben wat weerbaarder te worden, maar ik geloof er heilig in dat iedereen doet wat hij kan om te overleven.
Carriere maken, zelfs werk hebben is voor mij geen maatstaf voor een waardevol mens zijn. Dat kun je ook zijn op andere manieren, zoals er zijn voor je gezin, of door anderen een hart onder de riem te steken.
En wat ik van TO begrijp is dat ze heel erg graag wil, dat ze van nature een harde werker is, maar dat ze keihard is teruggefloten. Ze baalt enorm dat ze zich zo voelt, heeft bovendien coaching met het doel weer aan het werk te gaan. Keihard zijn lijkt me niet de beste strategie. Waarom zou ze? Bovendien heeft ze jonge kinderen en die hebben er geen baat bij wanneer hun moeder opnieuw, nog erger instort.
Ik vind dat ze al een productief leven leidt door er te zijn voor haar gezin. Ze heeft al flink meegedraaid, maar nu kan dat even niet.
woensdag 5 augustus 2020 om 09:52
Wat is dan het verschil tussen begrip willen krijgen en in een slachtofferrol zitten? In mijn ogen is het gewoon hetzelfde. Sorry.Cecilie schreef: ↑05-08-2020 09:15Halo, begrip willen krijgen is toch iets totaal anders dan in de slachtofferrol zitten? Die laatste term wordt m.i. de laatste decennia te pas en te onpas gebruikt en ik krijg er totaal geen beeld bij, behalve dat het een lege huls is die veel gebruikt wordt door mensen die zich boven een ander willen stellen.
Natuurlijk zijn er mensen die een periode erg op anderen leunen en moeite hebben wat weerbaarder te worden, maar ik geloof er heilig in dat iedereen doet wat hij kan om te overleven.
Carriere maken, zelfs werk hebben is voor mij geen maatstaf voor een waardevol mens zijn. Dat kun je ook zijn op andere manieren, zoals er zijn voor je gezin, of door anderen een hart onder de riem te steken.
En wat ik van TO begrijp is dat ze heel erg graag wil, dat ze van nature een harde werker is, maar dat ze keihard is teruggefloten. Ze baalt enorm dat ze zich zo voelt, heeft bovendien coaching met het doel weer aan het werk te gaan. Keihard zijn lijkt me niet de beste strategie. Waarom zou ze? Bovendien heeft ze jonge kinderen en die hebben er geen baat bij wanneer hun moeder opnieuw, nog erger instort.
Ik vind dat ze al een productief leven leidt door er te zijn voor haar gezin. Ze heeft al flink meegedraaid, maar nu kan dat even niet.
Daarbij ben ik het ook niet eens met jouw uitspraak dat iedereen doet wat ie kan om te overleven: dat is namelijk ook helemaal niet nodig in deze maatschappij waarbij voor alles een vangnet is en/of zorg is geregeld.
Als je echt moet overleven, dan moet je.
Misschien dat in een andere situatie TO wel helemaal geen stoornis zou hebben of op z’n minst harder voor zichzelf had geweest. Bijvoorbeeld als zij de kostwinner was.
Dat maximale uit jezelf halen doe je alleen als het écht moet.
Maar goed: dat is mijn mening.
En nee, ik geloof dus niet in diagnoses.
Wel geloof ik dat iedereen anders is, waarbij de een meer aankan dan de ander.
En misschien is het wel goed hoor, om dan tegen degene die minder aankan te zeggen: doe maar rustig aan, of ah gossie wat erg.
Maar its not my cup of tea.
woensdag 5 augustus 2020 om 11:25
Ik snap werkelijk niet waarom je het nodig vindt dit hele relaas in dit topic te houden. Ik vraag niet om medelijden, niet om begrip, ik vraag me alleen af hoe anderen met vergelijkbare karaktereigenschappen (want dat is wat mijn diagnose is, een ongelukkige set eigenschappen en niet-helpende gedachten die als kind zijn ontstaan) zich staande houden op de werkvloer.
Op de rest wil ik niet eens ingaan, je snapt gewoon niet waar je over praat. Good for you!
Op de rest wil ik niet eens ingaan, je snapt gewoon niet waar je over praat. Good for you!
woensdag 5 augustus 2020 om 11:27
Je hebt gelijk hoor!Daftehestia schreef: ↑05-08-2020 11:25Ik snap werkelijk niet waarom je het nodig vindt dit hele relaas in dit topic te houden. Ik vraag niet om medelijden, niet om begrip, ik vraag me alleen af hoe anderen met vergelijkbare karaktereigenschappen (want dat is wat mijn diagnose is, een ongelukkige set eigenschappen en niet-helpende gedachten die als kind zijn ontstaan) zich staande houden op de werkvloer.
Op de rest wil ik niet eens ingaan, je snapt gewoon niet waar je over praat. Good for you!
Alleen probeerde ik je juist een tip te geven hoe je je staande weet te houden: het gewoon doen en aangaan. Angsten overwinnen en zien dat je meer kan dan je durft. (Beetje in lijn met wat iemand anders schreef: daar waar je tegen aanloopt gebruiken als voer voor inzichten al dan niet middels therapie)
Maar goed, ieder zijn ding en kennelijk is mijn advies niet passend
Excuus en heel veel succes!
woensdag 5 augustus 2020 om 11:59
Bedankt voor je reactie! Ik moet het inderdaad meer proberen te zien als de volgende stap en de 'exposure' is nodig om verder te komen met therapie. Want de moeilijke situaties die zich nu voordoen heb ik voldoende mee geoefend.tu1nhek schreef: ↑04-08-2020 23:41Hier zit echt wat in. Het gaat ook gewoon zwaar zijn. Je zult jezelf weer tegenkomen. Daar zit ook je mogelijkheid tot groei in, waar je je therapie kan gebruiken om iets te veranderen. Je gaat weer tegen jezelf aan lopen en wat je moeilijk vindt. Je kan het ook zien als een kans om te onderzoeken wat je tegenkomt en dit als voer voor je therapie en ontwikkeling te gebruiken zodat je je fijner en veiliger in de wereld kan voelen. En het gaat anders voelen wanneer jij anders met jezelf omgaat, niet alleen door het werk aan te gaan, dan gebeurt er in feite nog niks (behalve dat de gevoelens je weer overspoelen misschien) maar wanneer je in de moeilijke situaties jezelf (en daardoor anderen) anders durft te gaan benaderen en je blijft onderzoeken en reflecteren in therapie gaat het na verloop van tijd ook echt anders voelen. Het is hard werken, maar wellicht een kans waard.
Beginnen met laagdrempelig werk is een goede tip. Leg de lat niet te hoog en oordeel niet te snel over wat je tegenkomt en voelt
Ik heb de therapie tot nu toe als een enorm (waardevol) gevecht ervaren. Nu gaat het redelijk goed en heb ik een beetje het gevoel "oké, gewonnen, niks meer aan doen!", maar nu moet ik juist dóór.
woensdag 5 augustus 2020 om 12:01
Gewoon doen, zoals anderen hier ook zeggen. Het aangaan, voelen wat dat met me doet, dat meenemen naar therapie en dat keer op keer. Tot er voldoende positieve ervaringen zijn en de angst verdwijnt
dinsdag 11 augustus 2020 om 18:37
Hier ook een OPS en een DPS, en het is inderdaad niet gemakkelijk om het allemaal maar gewoon 'te doen'. Uiteindelijk ben je natuurlijk veel meer dan de stoornis alleen. Veel meer. Houd ook die gedachte in je hoof. Zoals mijn psych zegt "je gezonde zelf weet best hoe het wel kan en wat je allemaal wel kunt".
Het is supereng om te werken, om terug te gaan naar een plek waar het weer mis zou kunnen gaan. Wat nu anders is, is dat je therapie hebt en begeleiding. Stapje voor stapje dit proces aangaan. Blijf praten en voelen met je therapeut. Antwoorden komen vanzelf.
Het is supereng om te werken, om terug te gaan naar een plek waar het weer mis zou kunnen gaan. Wat nu anders is, is dat je therapie hebt en begeleiding. Stapje voor stapje dit proces aangaan. Blijf praten en voelen met je therapeut. Antwoorden komen vanzelf.
zaterdag 15 augustus 2020 om 10:34
Bij mij is ook OPS geconstateerd, naast ASS en ADD (zonder de H, introverte vorm).
Ook ik vind werken erg eng.
Niet zozeer om het werken zelf, maar meer om de mensen en mijn problemen in de sociale omgang.
Ik kan ook erg gesloten zijn en mensen kunnen me daardoor moeilijk plaatsen en weinig hoogte van me krijgen.
Heb in veel situaties het gevoel dat ik op mijn tenen moet lopen en mezelf totaal niet ben.
Ik lijk mezelf te maskeren met een behagende en pleasende houding, zodat ik maar geen aanvaringen hoef te krijgen.
Ben het zo langzamerhand wel beu om voortdurend op eieren te lopen en om anderen voortdurend tevreden te moeten houden.
Heb dan ook besloten om mijn eigen koers te volgen.
Ook niet altijd makkelijk en ik voel me vaak alleen staan hierin.
Ook ik vind werken erg eng.
Niet zozeer om het werken zelf, maar meer om de mensen en mijn problemen in de sociale omgang.
Ik kan ook erg gesloten zijn en mensen kunnen me daardoor moeilijk plaatsen en weinig hoogte van me krijgen.
Heb in veel situaties het gevoel dat ik op mijn tenen moet lopen en mezelf totaal niet ben.
Ik lijk mezelf te maskeren met een behagende en pleasende houding, zodat ik maar geen aanvaringen hoef te krijgen.
Ben het zo langzamerhand wel beu om voortdurend op eieren te lopen en om anderen voortdurend tevreden te moeten houden.
Heb dan ook besloten om mijn eigen koers te volgen.
Ook niet altijd makkelijk en ik voel me vaak alleen staan hierin.
