Psyche
alle pijlers
vermoeden mishandeling, wat te verwachten?
woensdag 21 juni 2017 om 11:06
Hoi,
Ik kom net van de huisarts. Na jaren van vechten heb ik eindelijk de stap durven te maken om naar de huisarts te gaan ivm fysieke mishandeling door mijn ouders in het verleden. Ik was daar ook omdat ik vermoedde spataderen te hebben (oa door blauwe plekken hier en daar). Ze gaf nauwelijks aandacht aan mijn vraag over wel/geen spataderen en vroeg me of ik zelf mishandeld werd en of mijn dochter ook blauwe plekken had.
Ik vind dit zo verdomd moeilijk. Ik/en of mijn man mishandelen ons kind niet, wij pakken haar niet hard aan, wij verheffen onze stemmen niet. Mijn man is de liefste persoon die ik ken. Ik heb geen contact met mijn familie, juist omdat ik bang ben voor eventuele schade (fysiek of geestelijk), dat is een moeilijk besluit geweest waar ik heel veel verdriet van heb, en heel veel schuldgevoelens. En nu ben ik bang, dat er in de toekomst door stomme toevalligheden iemand ervan overtuigd raakt dat ik of mijn dochter echt mishandeld worden. Stel dat ze valt of dat ik val..Ik heb nu zo een spijt dat ik er naar toe ben geweest. Het voelt zo oneerlijk, om onder die argwaan te moeten leven nu,. terwijl mijn ouders mijn leven tot een hel hebben gemaakt en niemand die ook maar iets vermoedde.
Wat moet ik nou doen? Dit was een huisarts in opleiding, moet ik met 'de echte huisarts' hierover gaan praten? Staan ze hier open voor? Wek ik dan nog meer argwaan?
Ik kom net van de huisarts. Na jaren van vechten heb ik eindelijk de stap durven te maken om naar de huisarts te gaan ivm fysieke mishandeling door mijn ouders in het verleden. Ik was daar ook omdat ik vermoedde spataderen te hebben (oa door blauwe plekken hier en daar). Ze gaf nauwelijks aandacht aan mijn vraag over wel/geen spataderen en vroeg me of ik zelf mishandeld werd en of mijn dochter ook blauwe plekken had.
Ik vind dit zo verdomd moeilijk. Ik/en of mijn man mishandelen ons kind niet, wij pakken haar niet hard aan, wij verheffen onze stemmen niet. Mijn man is de liefste persoon die ik ken. Ik heb geen contact met mijn familie, juist omdat ik bang ben voor eventuele schade (fysiek of geestelijk), dat is een moeilijk besluit geweest waar ik heel veel verdriet van heb, en heel veel schuldgevoelens. En nu ben ik bang, dat er in de toekomst door stomme toevalligheden iemand ervan overtuigd raakt dat ik of mijn dochter echt mishandeld worden. Stel dat ze valt of dat ik val..Ik heb nu zo een spijt dat ik er naar toe ben geweest. Het voelt zo oneerlijk, om onder die argwaan te moeten leven nu,. terwijl mijn ouders mijn leven tot een hel hebben gemaakt en niemand die ook maar iets vermoedde.
Wat moet ik nou doen? Dit was een huisarts in opleiding, moet ik met 'de echte huisarts' hierover gaan praten? Staan ze hier open voor? Wek ik dan nog meer argwaan?
woensdag 21 juni 2017 om 11:51
Bedankt dat je zo uitgebreid reageert. Het helpt. Ik weet heel veel dingen wel, het is wel goed om ze nog eens uiteengezet te krijgen. Ik ga het erover hebben morgen tijdens die belafspraak. Ik denk dat het zowiezo goed is dat ze weten dat ik me hierover druk maak. Ik voel me wel wat beter dankzij jullie en ik kijk er eigenlijk naar uit om dat traject voor mijn verleden te starten, is wel nodig. Mijn man moest erom lachen, die maakt zich er helemaal niet druk om, terwijl hij het toch is die 'verdacht' wordtSazed schreef: ↑21-06-2017 11:42Ik zou gewoon in gesprek gaan met je huisarts. En hulp vragen. Mogelijk heeft je huisarts in opleiding echt onproffesioneel gehandeld, dat ze je duidelijk niet geloofde is niet netjes. Maar mogelijk is dat ook hoe jij er naar kijkt en geloofde ze je wel. Ik vind het ook weinig voorzichtig dat ze niet eerst op jouw verhaal in ging en direct over je kind begon. Misschien jong en iets te fanatiek. Maar ik was er niet bij. En ik denk ook dat je erg heftig reageert vanuit je eigen angst en pijn (dat je je kind nooit zo'n nare jeugd aan wilt doen als je zelf hebt gehad) dus ik kan er niets zinnigs over zeggen.
En stel nou he, stel, dat iemand zijn kind inderdaad weleens geslagen heeft, ook dan is er niet meteen iets verschrikkelijks aan de hand. Het kind wordt niet meteen weggehaald, er wordt niet meteen een heel circus in gang gezet. Er wordt wél gekeken of het kind veilig is en welke hulp en ondersteuning de ouders nodig hebben. En zoals ik het lees ben jij heel bezorgd over je kind en doe je je best om een goede moeder te zijn.
Dus vraag desnoods wat er in je dossier staat, ga in gesprek met je huisarts. Bespreek deze zorgen, leg uit hoe het zit, vraag hulp bij het verwerken van je eigen verleden. Het is niet raar dat je zo schrikt, maar ik denk ook echt dat het niet direct nodig is.
. Wat een verschil een goede eigenwaarde kan maken zeg.
woensdag 21 juni 2017 om 11:57
Ik denk dat de meeste mensen zich de tandjes zouden schrikken hoor, als iemand duidelijk lijkt te denken dat ze hun kind slaan. Alleen heb jij nog wat éxtra bagage en dan hakt het er helemaal lekker in. Ik vind het al heel dapper dat je naar de huisarts gestapt bent, dat bracht natuurlijk ook al een berg spanning met zich mee (daarom de combinatie met de spataderen? Die is wel opmerkelijk in één bezoek) en die spanning komt er nu natuurlijk ook uit via dat doorvragen van de huisarts.
Dus ik vind het zeker niet belachelijk of raar, het zijn geen leuke vragen om te krijgen en logisch dat je je even zorgen maakt. Wel fijn dat je man lekker nuchter is, dat helpt wel.
Dus ik vind het zeker niet belachelijk of raar, het zijn geen leuke vragen om te krijgen en logisch dat je je even zorgen maakt. Wel fijn dat je man lekker nuchter is, dat helpt wel.
woensdag 21 juni 2017 om 12:02
Je vroeg een verwijzing voor je verleden met mishandeling.
Op zich is het dan niet raar om te zoeken naar de aanleiding. En heel goed hád die aanleiding kúnnen zijn dat jij of je man hetzelfde gedrag vertoont als je ouders. Dus heel gek is de vraag niet.
De huisarts in opleiding heeft alleen nu gigantisch op je angst en pijn knop gedrukt en daarom ben je nu van slag denk ik maar zo.
Heel goed dat je een belafspraak hebt. Reuze moedig en je mag trots zijn dat je jezelf gunt dat je dit achter je kan laten.
Op zich is het dan niet raar om te zoeken naar de aanleiding. En heel goed hád die aanleiding kúnnen zijn dat jij of je man hetzelfde gedrag vertoont als je ouders. Dus heel gek is de vraag niet.
De huisarts in opleiding heeft alleen nu gigantisch op je angst en pijn knop gedrukt en daarom ben je nu van slag denk ik maar zo.
Heel goed dat je een belafspraak hebt. Reuze moedig en je mag trots zijn dat je jezelf gunt dat je dit achter je kan laten.
woensdag 21 juni 2017 om 12:03
waarom die combi? ik had 4 dingen waarvoor ik naar de huisarts wilde en de assistente kon alleen 1 dubbele afspraak inplannen en daarna moest ik een nieuwe dubbele afspraak maken. Dus toen heb ik gekozen voor twee meest dringende dingen. Maar jouw vraag is precies wat ik bedoel, niets is dan nog toeval.
woensdag 21 juni 2017 om 12:08
Oh zo bedoelde ik het niet hoor. Ik kon me alleen voorstellen dat je er al zolang tegenaan hikt en dat dan de spataderen of een andere klacht de reden zijn om naar de huisarts te gaan en over die drempel te stappen, snap je?Neehoor schreef: ↑21-06-2017 12:03waarom die combi? ik had 4 dingen waarvoor ik naar de huisarts wilde en de assistente kon alleen 1 dubbele afspraak inplannen en daarna moest ik een nieuwe dubbele afspraak maken. Dus toen heb ik gekozen voor twee meest dringende dingen. Maar jouw vraag is precies wat ik bedoel, niets is dan nog toeval.
woensdag 21 juni 2017 om 12:09
De aanleiding had ik haar al gegeven. Ik had kort geleden dus wel telefonisch contact met mijn ouders waardoor er veel opgerakeld werd. Terwijl ik in de periode ervoor dat ik totaal geen contact met ze had het best heel goed ging (op het verdriet en gemis na).Doreia schreef: ↑21-06-2017 12:02Je vroeg een verwijzing voor je verleden met mishandeling.
Op zich is het dan niet raar om te zoeken naar de aanleiding. En heel goed hád die aanleiding kúnnen zijn dat jij of je man hetzelfde gedrag vertoont als je ouders. Dus heel gek is de vraag niet.
De huisarts in opleiding heeft alleen nu gigantisch op je angst en pijn knop gedrukt en daarom ben je nu van slag denk ik maar zo.
Heel goed dat je een belafspraak hebt. Reuze moedig en je mag trots zijn dat je jezelf gunt dat je dit achter je kan laten.
Maar als ik terugdenk aan mijn verleden, dan had de huisarts beter kunnen letten op faalangst, spijbelen en dat soort dingen. De keren dat ik geslagen werd, verstopte ik me gewoon de dagen erna. Want met blauwe plekken wil je niet naar school. En mijn ouders vonden mij gewoon het rare probleemkind:).
Aaah het komt wel goed denk ik nu, dankzij jullie en mijn man. Bedankt!
woensdag 21 juni 2017 om 12:10
Ah zo. Sorry had het helemaal anders begrepen.
woensdag 21 juni 2017 om 12:14
Sazed schreef: ↑21-06-2017 11:31Er is niets aan de hand. De huisarts vráágt. Dat is zijn werk. Je had waarschijnlijk vroeger gewild dat iemand ook zo kritisch naar jóuw ouders was. En nu is er iemand kritisch en dan is het weer niet goed.
Er is geen protocol in werking gesteld vermoedelijk, er zijn niet eens vermoedens als ik het zo lees, de huisarts vróeg het. En dat is een heel normale, gezonde en reeele vraag. Het antwoord kan ook heel goed zijn 'nee ik mishandel mijn kind niet' en dat is ook prima.
Maar wie weet zat je daar wel omdat je je kind geslagen had, en je zo naar en schuldig voelde dat je naar de huisarts stapte omdat je hulp wilde bij je eigen verleden en de opvoeding van je kind. Ook dat was niet gek geweest. En ook dan gaat er niet meteen iets heftigs gebeuren. Je maakt het veel groter dan het is. Ik snap dat het kut binnen komt, maar volgens mij verdenkt niemand je ergens van.
Eens met Sazed. En daarnaast kan een beetje relativeren geen kwaad. Ik hoop dat de hulp waar je naar doorverwezen bent je gaat helpen.
woensdag 21 juni 2017 om 12:15
Zon circus kan dus wel in gang gezet.Sazed schreef: ↑21-06-2017 11:42Ik zou gewoon in gesprek gaan met je huisarts. En hulp vragen. Mogelijk heeft je huisarts in opleiding echt onproffesioneel gehandeld, dat ze je duidelijk niet geloofde is niet netjes. Maar mogelijk is dat ook hoe jij er naar kijkt en geloofde ze je wel. Ik vind het ook weinig voorzichtig dat ze niet eerst op jouw verhaal in ging en direct over je kind begon. Misschien jong en iets te fanatiek. Maar ik was er niet bij. En ik denk ook dat je erg heftig reageert vanuit je eigen angst en pijn (dat je je kind nooit zo'n nare jeugd aan wilt doen als je zelf hebt gehad) dus ik kan er niets zinnigs over zeggen.
En stel nou he, stel, dat iemand zijn kind inderdaad weleens geslagen heeft, ook dan is er niet meteen iets verschrikkelijks aan de hand. Het kind wordt niet meteen weggehaald, er wordt niet meteen een heel circus in gang gezet. Er wordt wél gekeken of het kind veilig is en welke hulp en ondersteuning de ouders nodig hebben. En zoals ik het lees ben jij heel bezorgd over je kind en doe je je best om een goede moeder te zijn.
Dus vraag desnoods wat er in je dossier staat, ga in gesprek met je huisarts. Bespreek deze zorgen, leg uit hoe het zit, vraag hulp bij het verwerken van je eigen verleden. Het is niet raar dat je zo schrikt, maar ik denk ook echt dat het niet direct nodig is.
Ik heb het meegemaakt met valse melding bij amk.
Huisarts consultatiebureau school werden allemaal benaderd en gevraagd voordat ze überhaupt met ons contact op namen
woensdag 21 juni 2017 om 12:21
Wat erg pannetje! Hoe is dat afgelopen?pennetje80 schreef: ↑21-06-2017 12:15Zon circus kan dus wel in gang gezet.
Ik heb het meegemaakt met valse melding bij amk.
Huisarts consultatiebureau school werden allemaal benaderd en gevraagd voordat ze überhaupt met ons contact op namen
woensdag 21 juni 2017 om 12:32
Jeugdzorg kwam langs voor gesprek had van alle benaderde gelukkig te horen gekregen "daar nee echt niet " geen verdenkingen
Heel gesprek gehad waarbij je niet te horen krijgt wie de melding gemaakt heeft want dat is privacy.....
En gelukkig werd dossier gesloten maar blijft nog wel 2of 3 jaar bij hun.
Maar O wat was ik bang daarna om mijn kinderen te straffen (mijn oudste kon/kan nog wel eens "door het lint" gaan als ze iets niet mag/zin niet krijgt (lees gillen huilen schreeuwen)
Of bang dat er een "ongelukje" (val od) zou gebeuren en ik met ze naar de dokter zou moeten.
Gelukkig toen niet gebeurd
En dat gevoel is wel weer overgegaan maar heeft wel lang geduurd
Heel gesprek gehad waarbij je niet te horen krijgt wie de melding gemaakt heeft want dat is privacy.....
En gelukkig werd dossier gesloten maar blijft nog wel 2of 3 jaar bij hun.
Maar O wat was ik bang daarna om mijn kinderen te straffen (mijn oudste kon/kan nog wel eens "door het lint" gaan als ze iets niet mag/zin niet krijgt (lees gillen huilen schreeuwen)
Of bang dat er een "ongelukje" (val od) zou gebeuren en ik met ze naar de dokter zou moeten.
Gelukkig toen niet gebeurd
En dat gevoel is wel weer overgegaan maar heeft wel lang geduurd
woensdag 21 juni 2017 om 12:50
woensdag 21 juni 2017 om 12:58
Pennetje, hoe lang is dit geleden? Sinds een paar jaar is één melding niet meer genoeg om een onderzoek in gang te zetten, juist omdat dit werd gebruikt als jennerij.
Neehoor, ben je gek, je hoeft helemaal geen speelgoed weg te doen! Er is niks aan de hand, probeer je daarnaar te gedragen, spreek je onzekerheden uit en zoek hulp.
Neehoor, ben je gek, je hoeft helemaal geen speelgoed weg te doen! Er is niks aan de hand, probeer je daarnaar te gedragen, spreek je onzekerheden uit en zoek hulp.
.
woensdag 21 juni 2017 om 13:02
NeeHoor: ik weet niet of het je gerust stelt, maar mijn ouders zijn ook wel eens vragen gesteld over mijn blauwe plekken. Met name door schoolarts en later ook een fysio. Ik was een nogal wild kind dat echt altijd over de blauwe plekken zat en zelfs 2 keer een gebroken arm. Mijn ouders konden dat niets aan doen; ik flikkerde gewoon nogal vaak uit bomen, over stoepjes, van mijn fiets etc. Op latere leeftijd werd mij vaak door instanties regelmatig gevraagd of mijn vriend niet geweldadig was (ik heb nog steeds veel blauwe plekken).
Maar ondanks dat is er werkelijk nog nooit iets gedaan. Het bleef bij vragen en voor zover ik weet hebben mijn ouders er nooit echt problemen mee gehad. Mijn moeder vond al die vragen wel echt heel naar, net als jij.
Maar ondanks dat is er werkelijk nog nooit iets gedaan. Het bleef bij vragen en voor zover ik weet hebben mijn ouders er nooit echt problemen mee gehad. Mijn moeder vond al die vragen wel echt heel naar, net als jij.
woensdag 21 juni 2017 om 13:09
Niet zo hard van stapel lopen en in paniek raken, dat is nergens voor nodig.
De huisarts in opleiding heeft helemaal niks geks gedaan, jij geeft aan nog problemen te ondervinden van je jeugd. Dan is het voor de huisarts van belang om te weten waarom dat is. Speelt er meer dan het telefoontje? Ben je bang voor herhaling? Dus die vraagt verder zodat hij je het beste kan helpen.
Ik kreeg zulke vragen al van het cb net na de bevalling. Kwam ook hard binnen, begrijp me niet verkeerd, maar ze hadden er echt geen bijbedoelingen bij. Ze willen steun bieden daar waar nodig en willen daarom weten of en welke steun je nodig hebt. Mijn zoontje heeft trouwens altijd wel blauwe plekken en dat zijn nooit vragen naar, ook niet van de mensen die weten van mijn ouders en jeugd. Het is een kleine wildebras die veel wil rennen en klimmen en dus ook wel eens valt. Iedereen kan het zien dat hij zo is en ik onwijs veel vam hem hou en hem nooit wat zou doen.
Dus ik snap je gevoel wel, maar laat het niet de overhand nemen. Raak niet in paniek. Bel gewoon de huisarts op met hoe je je voelt na dat gesprek en dat het bij jou is binnengekomen als verdenking van mishandeling. Dan kan hij uitleg geven over waarom de vragen gesteld zijn en wat er nu wel of niet gaat gebeuren.
Het komt goed! Sterkte met alles, ik hoop dat je snel terecht kan bij je doorverwijzing en dat het je helpt.
De huisarts in opleiding heeft helemaal niks geks gedaan, jij geeft aan nog problemen te ondervinden van je jeugd. Dan is het voor de huisarts van belang om te weten waarom dat is. Speelt er meer dan het telefoontje? Ben je bang voor herhaling? Dus die vraagt verder zodat hij je het beste kan helpen.
Ik kreeg zulke vragen al van het cb net na de bevalling. Kwam ook hard binnen, begrijp me niet verkeerd, maar ze hadden er echt geen bijbedoelingen bij. Ze willen steun bieden daar waar nodig en willen daarom weten of en welke steun je nodig hebt. Mijn zoontje heeft trouwens altijd wel blauwe plekken en dat zijn nooit vragen naar, ook niet van de mensen die weten van mijn ouders en jeugd. Het is een kleine wildebras die veel wil rennen en klimmen en dus ook wel eens valt. Iedereen kan het zien dat hij zo is en ik onwijs veel vam hem hou en hem nooit wat zou doen.
Dus ik snap je gevoel wel, maar laat het niet de overhand nemen. Raak niet in paniek. Bel gewoon de huisarts op met hoe je je voelt na dat gesprek en dat het bij jou is binnengekomen als verdenking van mishandeling. Dan kan hij uitleg geven over waarom de vragen gesteld zijn en wat er nu wel of niet gaat gebeuren.
Het komt goed! Sterkte met alles, ik hoop dat je snel terecht kan bij je doorverwijzing en dat het je helpt.
woensdag 21 juni 2017 om 13:10
neehoor mijn "ervaring" was niet bedoeld Om je angstiger te maken ofzo
Bin jou heeft de ha er naar gevraagd en bij mij was anonieme melding dus wel anders maar was meer als reactie op vele hier dat allemaal wel mee valt
Rooss4.0 dat wist ik niet dat het tegenwoordig niet meer kon
Gelukkig maar ik vond het een verschrikkelijke tijd
Bin jou heeft de ha er naar gevraagd en bij mij was anonieme melding dus wel anders maar was meer als reactie op vele hier dat allemaal wel mee valt
Rooss4.0 dat wist ik niet dat het tegenwoordig niet meer kon
Gelukkig maar ik vond het een verschrikkelijke tijd
woensdag 21 juni 2017 om 13:31
Lieve Neehoor, zie je wat er gebeurt? Je wil je kind nu alle leuke dingen ontzeggen uit angst dat jij een melding krijgt van mishandeling. Dat betekend in mijn ogen dat het heel erg tijd is om hulp te gaan zoeken.Neehoor schreef: ↑21-06-2017 12:50Wat een nachtmerrie. Ik kan me precies voorstelen hoe dat voelt dat je niks durft. Ik denk nu ook alle 'leuke' speelgoed anders gaan zien en twijfel of ik het gewoon weg moet doen, trampoline, schommel alles maar wegdoen. Hebben je kinderen er wat van meegekregen of er wat aan overgehouden?
Mijn zoon van 3 is van de zoldertrap gelazerd. Zere arm, ziekenhuis, en in het gips vanwege een knikje. Maar hij moest zich tot op zijn ondergoed uitkleden en gaan staan en de dame liep langzaam om hem heen. Hij moest zélf vertellen wat er was gebeurd, ik mocht niets zeggen. Om uit te sluiten dat er sprake was dat ik het zou hebben gedaan.
Zelfs ik, die snap dat het protocol is, zweette inwendig peentjes en scande met haar mee en zat me keihard te bedenken hoe hij aan die schram kwam en aan dat blauwe plek en dat terwijl ik dus écht niets verkeerd had gedaan.
Het is gewoon ook spannend. Doe nu geen door angst ingegeven dingen, want dat is echt nergens voor nodig lieve vrouw.
woensdag 21 juni 2017 om 14:24
Wat bij pennetje is gebeurd kan bij jou niet gebeuren.
Een proffesional kan niet anoniem melden. En voordat een proffesional kan melden moet er eerst een gesprek plaatsvinden met de ouders (tenzij er zo groot gevaar is dat dit niet kan) gericht op een oplossing / vrijwillige hulp.
Wel kan een professional om advies vragen bij Veilig Thuis. De naam van het gezin wordt niet genoteerd, alleen die van professional (dan weten ze dat ze hem gesproken hebben). De huisarts kan nu niet naar veilig thuis bellen want er zijn geen aanwijzingen. Wat zal hij moeten zeggen?
Al het gevaarlijke speelmateriaal verwijderen hoeft niet. Blauwe plekken zijn normaal. Blauwe plekken op bepaalde plekken kunnen opvallen , maar dan nog is de insteek wat is er gebeurd en hoe kunnen we helpen? Dit geldt voor al gezinnen.
Een proffesional kan niet anoniem melden. En voordat een proffesional kan melden moet er eerst een gesprek plaatsvinden met de ouders (tenzij er zo groot gevaar is dat dit niet kan) gericht op een oplossing / vrijwillige hulp.
Wel kan een professional om advies vragen bij Veilig Thuis. De naam van het gezin wordt niet genoteerd, alleen die van professional (dan weten ze dat ze hem gesproken hebben). De huisarts kan nu niet naar veilig thuis bellen want er zijn geen aanwijzingen. Wat zal hij moeten zeggen?
Al het gevaarlijke speelmateriaal verwijderen hoeft niet. Blauwe plekken zijn normaal. Blauwe plekken op bepaalde plekken kunnen opvallen , maar dan nog is de insteek wat is er gebeurd en hoe kunnen we helpen? Dit geldt voor al gezinnen.
woensdag 21 juni 2017 om 14:50
Ik snap je volkomen. Ik zou hier ook van in de stress schieten. (zelfde verleden)
Maar weet je, hulpverleners zien echt het verschil tussen blauwe plekken die normaal zijn voor spelende kinderen en blauwe plekken die komen van mishandeling. Door de plaats waar ze zitten en de vorm. Ook bij breuken zien ze het verschil tussen een val van een spelend kind en een breuk door mishandeling (zijn vaak typische breuken). Bovendien laten ze het kind zelf vertellen bij bijv een botbreuk wat er is gebeurd. Past het verhaal bij het letsel dan is er niets aan de hand.
Ik heb ook wel eens gestresst toen dochter haar arm brak. "gelukkig" was het op school gebeurd. In het ziekenhuis lieten ze haar zelf vertellen wat er was gebeurd en de breuk was ook zeer passend bij de gemaakte val van het klimrek. Dus niks aan de hand.
Ik vind het super dat je hulp hebt gezocht en heel naar dat je nu zo'n rotgevoel hebt. Vertel het morgen tijdens die belafspraak precies zoals het voelt. Een goede huisarts kan ook prima inschatten. Eentje in opleiding is nog aan het leren en kwam niet zo subtiel door de bocht. Hiervan leert ze ook weer, dus geef het gewoon aan wat dit met je doet.
Maar weet je, hulpverleners zien echt het verschil tussen blauwe plekken die normaal zijn voor spelende kinderen en blauwe plekken die komen van mishandeling. Door de plaats waar ze zitten en de vorm. Ook bij breuken zien ze het verschil tussen een val van een spelend kind en een breuk door mishandeling (zijn vaak typische breuken). Bovendien laten ze het kind zelf vertellen bij bijv een botbreuk wat er is gebeurd. Past het verhaal bij het letsel dan is er niets aan de hand.
Ik heb ook wel eens gestresst toen dochter haar arm brak. "gelukkig" was het op school gebeurd. In het ziekenhuis lieten ze haar zelf vertellen wat er was gebeurd en de breuk was ook zeer passend bij de gemaakte val van het klimrek. Dus niks aan de hand.
Ik vind het super dat je hulp hebt gezocht en heel naar dat je nu zo'n rotgevoel hebt. Vertel het morgen tijdens die belafspraak precies zoals het voelt. Een goede huisarts kan ook prima inschatten. Eentje in opleiding is nog aan het leren en kwam niet zo subtiel door de bocht. Hiervan leert ze ook weer, dus geef het gewoon aan wat dit met je doet.
Ab imo pectore
woensdag 21 juni 2017 om 15:07
Maar dat is toch geen circus? Dat is gewoon checken of anderen ook signalen zien. Lijkt me niet meer dan normaal.pennetje80 schreef: ↑21-06-2017 12:15Zon circus kan dus wel in gang gezet.
Ik heb het meegemaakt met valse melding bij amk.
Huisarts consultatiebureau school werden allemaal benaderd en gevraagd voordat ze überhaupt met ons contact op namen
woensdag 21 juni 2017 om 15:08
Wanneer je pak hem beet 20-30 jaar geleden door je ouders bent mishandeld dan is het wel apart dat je daar nu nog blauwe plekken van hebt.
Wanneer je geen contact hebt met je familie. Hoe kunnen ze dan jouw kind mishandelen?
Wanneer je geen contact hebt met je familie. Hoe kunnen ze dan jouw kind mishandelen?
viva-amber wijzigde dit bericht op 21-06-2017 15:11
5.46% gewijzigd
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 21 juni 2017 om 15:09
Dat is al héél lang niet voldoende voor een onderzoek, tenzij die melding héél ernstig en gegrond is. Maar een boze buurman of ex die iets roept over mishandeling zet niets in werking. Was het maar waar soms, dat zou een hoop voorkomen.Rooss4.0 schreef: ↑21-06-2017 12:58Pennetje, hoe lang is dit geleden? Sinds een paar jaar is één melding niet meer genoeg om een onderzoek in gang te zetten, juist omdat dit werd gebruikt als jennerij.
Neehoor, ben je gek, je hoeft helemaal geen speelgoed weg te doen! Er is niks aan de hand, probeer je daarnaar te gedragen, spreek je onzekerheden uit en zoek hulp.
