Psyche
alle pijlers
Voor iedereen die er doorheen zit - hervat
woensdag 23 november 2016 om 21:51
We hadden hier een praattopic voor iedereen die een steun in de rug kon gebruiken. Helaas is het topic doodgebloed. Ik mis het topic (en de vaste schrijfsters) best wel. Dus daarom dacht ik: laat ik het gewoon proberen om het topic een nieuw leven in te blazen. Dus bij deze voor iedereen die graag even van zich af wil schrijven, een digitale knuffel of schop onder de (digitale) kont nodig heeft voel je vrij om hier te posten.
Ik zal zelf later nog iets over mezelf schrijven.
Ik zal zelf later nog iets over mezelf schrijven.
woensdag 15 februari 2017 om 21:38
Hé Daremanda, wat leuk dat je al zo vlot gereageerd hebt. Goed dat je ouders je niet afwijzen.
Ik denk dat je eerst dient bij te komen van de teleurstelling dat je je studie moest staken. Ik hoop dat je iets zult vinden wat bij je past. Mèn, wat e schrijft is niet niks: een persoonlijkheidsstoornis, depressie, autisme. Een studie doen is dan al megazwaar. Vond je je studie leuk? Misschien kun je het in de toekomst weer oppakken, deeltijd of zo, maar daar zal wel weer een prijskaartje aan vast zitten. Sterkte.
Goh, Femke, je fietst denk ik als het ware door een fikse regenbui met wind tegen. Ik hoop dat je het volhoudt en er goed uitkomt.
Ik denk dat je eerst dient bij te komen van de teleurstelling dat je je studie moest staken. Ik hoop dat je iets zult vinden wat bij je past. Mèn, wat e schrijft is niet niks: een persoonlijkheidsstoornis, depressie, autisme. Een studie doen is dan al megazwaar. Vond je je studie leuk? Misschien kun je het in de toekomst weer oppakken, deeltijd of zo, maar daar zal wel weer een prijskaartje aan vast zitten. Sterkte.
Goh, Femke, je fietst denk ik als het ware door een fikse regenbui met wind tegen. Ik hoop dat je het volhoudt en er goed uitkomt.
woensdag 15 februari 2017 om 22:31
quote:Daremanda schreef op 15 februari 2017 @ 14:16:
Ik zit er echt compleet doorheen.
Mijn depressieve klachten en gevoelens nemen weer de overhand, ondanks mijn ad en antipsychotica..
Ook ben ik constant overprikkeld wat ook niet goed is.
Vandaag met decaan besloten te stoppen met studeren, en ipv een opluchting voel ik me een totale loser.
Weer iets wat mislukt..
Ik ben al hele dag aan het janken.
Straks komen mijn ouders langs en dan moet ik ze vertellen dat ik deze beslissing genomen heb... zullen ze niet blij mee zijn, maar ik kon het echt niet meer.
Daarnaast heb ik echt last van mijn persoonlijkheidsstoornis, depressie en autisme.
Het botst hele tijd tegen elkaar op en het liefst ben ik dood maar wil vriend niet in de steek laten.
Wat een k-u-tzooi....
Wat rot allemaal! Hier bijna dezelfde situatie, ook gestopt met studeren in overleg met decaan. Geen enkele keuze nu voelt goed, misschien herken je dat wel! Het lukt je wel om je te herpakken, ook al is het zwaar! Was je al ver met je opleiding?
Ik las ergens hieronder dat je ouders goed reageerden, fijn joh! Vast een last die van je schouders valt.
Gelukkig wil je je vriend niet in de steek laten. De wereld kan niet zonder jou, ook al ken ik je niet persoonlijk.
Ik zit er echt compleet doorheen.
Mijn depressieve klachten en gevoelens nemen weer de overhand, ondanks mijn ad en antipsychotica..
Ook ben ik constant overprikkeld wat ook niet goed is.
Vandaag met decaan besloten te stoppen met studeren, en ipv een opluchting voel ik me een totale loser.
Weer iets wat mislukt..
Ik ben al hele dag aan het janken.
Straks komen mijn ouders langs en dan moet ik ze vertellen dat ik deze beslissing genomen heb... zullen ze niet blij mee zijn, maar ik kon het echt niet meer.
Daarnaast heb ik echt last van mijn persoonlijkheidsstoornis, depressie en autisme.
Het botst hele tijd tegen elkaar op en het liefst ben ik dood maar wil vriend niet in de steek laten.
Wat een k-u-tzooi....
Wat rot allemaal! Hier bijna dezelfde situatie, ook gestopt met studeren in overleg met decaan. Geen enkele keuze nu voelt goed, misschien herken je dat wel! Het lukt je wel om je te herpakken, ook al is het zwaar! Was je al ver met je opleiding?
Ik las ergens hieronder dat je ouders goed reageerden, fijn joh! Vast een last die van je schouders valt.
Gelukkig wil je je vriend niet in de steek laten. De wereld kan niet zonder jou, ook al ken ik je niet persoonlijk.
Tel wat je hebt, niet wat je mist
donderdag 16 februari 2017 om 11:20
quote:chantie630 schreef op 15 februari 2017 @ 22:31:
[...]
Wat rot allemaal! Hier bijna dezelfde situatie, ook gestopt met studeren in overleg met decaan. Geen enkele keuze nu voelt goed, misschien herken je dat wel! Het lukt je wel om je te herpakken, ook al is het zwaar! Was je al ver met je opleiding?
Ik las ergens hieronder dat je ouders goed reageerden, fijn joh! Vast een last die van je schouders valt.
Gelukkig wil je je vriend niet in de steek laten. De wereld kan niet zonder jou, ook al ken ik je niet persoonlijk.
Ik had gelezen dat jij ook moeilijkheden met je studie had ja, nog niet dat je ook gestopt bent. Heftig
Ik was eerstejaars, maar was al de derde poging ''iets te maken van mijn leven'' maar ga het nu helemaal anders aanpakken en ga me laten sturen door het UWV, zelf maak ik de verkeerde beslissingen en denk echt dat hun echt even aan het werk voor mij moeten. (handig als je al wajong ontvangt, dat voordeel heb ik wel dus zit gelukkig niet met een financieel probleem ofzo).
Misschien zelfs een herkeuring, want ben eigenlijk 100% afgekeurd, maar wil echt iets te doen hebben paar dagdelen...
Mijn vriend is de beste zelfs nu ik weer in zo'n dip zit vind ie mij geweldig. En ik heb ook wel dingen om naar uit te kijken, we gaan in oktober trouwen en dat is gewoon fijn.
maar tegelijk heb ik zoiets van ''het hoeft allemaal van mij niet meer''
heel dubbel...
maarja...
[...]
Wat rot allemaal! Hier bijna dezelfde situatie, ook gestopt met studeren in overleg met decaan. Geen enkele keuze nu voelt goed, misschien herken je dat wel! Het lukt je wel om je te herpakken, ook al is het zwaar! Was je al ver met je opleiding?
Ik las ergens hieronder dat je ouders goed reageerden, fijn joh! Vast een last die van je schouders valt.
Gelukkig wil je je vriend niet in de steek laten. De wereld kan niet zonder jou, ook al ken ik je niet persoonlijk.
Ik had gelezen dat jij ook moeilijkheden met je studie had ja, nog niet dat je ook gestopt bent. Heftig
Ik was eerstejaars, maar was al de derde poging ''iets te maken van mijn leven'' maar ga het nu helemaal anders aanpakken en ga me laten sturen door het UWV, zelf maak ik de verkeerde beslissingen en denk echt dat hun echt even aan het werk voor mij moeten. (handig als je al wajong ontvangt, dat voordeel heb ik wel dus zit gelukkig niet met een financieel probleem ofzo).
Misschien zelfs een herkeuring, want ben eigenlijk 100% afgekeurd, maar wil echt iets te doen hebben paar dagdelen...
Mijn vriend is de beste zelfs nu ik weer in zo'n dip zit vind ie mij geweldig. En ik heb ook wel dingen om naar uit te kijken, we gaan in oktober trouwen en dat is gewoon fijn.
maar tegelijk heb ik zoiets van ''het hoeft allemaal van mij niet meer''
heel dubbel...
maarja...
donderdag 16 februari 2017 om 13:11
Daremanda, je krabbelt wel weer op, dat heeft (veel) tijd nodig, maar heb daar vertrouwen in. Laat je door het UWV leiden, maar denk ook vooral zelf mee. Het UWV kan niet in je hoofd kijken en de mensen daar doen dit deels ook gewoon als 'werk', en niet per sé om jouw leven op de best mogelijke manier vorm te geven. Kan me zo voorstellen dat je uiteindelijk iets vindt (vrijwilligerswerk of zo?) zodat je niet thuis zit weg te stoffen maar er ook niet teveel vaste taken op je liggen te wachten.
Chantie, heb jij het allemaal een beetje op de rit gekregen of zit jij nu ook nog volop in dat proces?
Hier: momenteel geen psychologische hulp of zo. Huisarts heeft begin vorig jaar AD voorgeschreven, en daar doe ik het nu nog steeds mee, aangevuld met mijn eigen verstandige ingevingen. Net bij een andere huisarts geweest, die laat me zonder morren precies de bloedonderzoeken doen die ik graag wilde (vitamine D en schildklier) en heeft me doorverwezen naar de praktijkondersteuner. Enerzijds voor psychische hulp (of in ieder geval kijken wat we er mee kunnen / waar ik terecht kan) en anderzijds voor de thuissituatie (man slikt ook AD, drink veel alcohol en is op z'n tijd verbaal agressief. Ik wil / moet daar wat aan doen, vooral voor onze kinderen, maar weet niet goed hoe).
Waar ik gek genoeg nog het meest aan heb, is dat ik op z'n tijd op m'n lazer krijg van m'n werkgever. Die vindt dat ik recht heb op een eigen leven, dat ik goed voor mezelf moet zorgen, dat ik uit zo'n negatieve bui moet klimmen en er tegenaan moet gaan (soort schop onder je kont). Van hem kan ik dat hebben, en het helpt ook wel. Maar niet definitief.
Chantie, heb jij het allemaal een beetje op de rit gekregen of zit jij nu ook nog volop in dat proces?
Hier: momenteel geen psychologische hulp of zo. Huisarts heeft begin vorig jaar AD voorgeschreven, en daar doe ik het nu nog steeds mee, aangevuld met mijn eigen verstandige ingevingen. Net bij een andere huisarts geweest, die laat me zonder morren precies de bloedonderzoeken doen die ik graag wilde (vitamine D en schildklier) en heeft me doorverwezen naar de praktijkondersteuner. Enerzijds voor psychische hulp (of in ieder geval kijken wat we er mee kunnen / waar ik terecht kan) en anderzijds voor de thuissituatie (man slikt ook AD, drink veel alcohol en is op z'n tijd verbaal agressief. Ik wil / moet daar wat aan doen, vooral voor onze kinderen, maar weet niet goed hoe).
Waar ik gek genoeg nog het meest aan heb, is dat ik op z'n tijd op m'n lazer krijg van m'n werkgever. Die vindt dat ik recht heb op een eigen leven, dat ik goed voor mezelf moet zorgen, dat ik uit zo'n negatieve bui moet klimmen en er tegenaan moet gaan (soort schop onder je kont). Van hem kan ik dat hebben, en het helpt ook wel. Maar niet definitief.
donderdag 23 februari 2017 om 12:20
Femke: Ik zit helaas volop in het proces...
Wat fijn dat je een huisarts hebt die met je meedenkt! Die van mij vertikt dat. Dat je thuis ook met dingen zit, dat lijkt me helemaal lastig.. vooral met je man. Goed dat je werkgever je een beetje in de gaten houdt.
Hier is het prut met een grote P. Solliciteren loopt niet lekker, afgewezen voor de baan die mij leuk leek. Alleen kreeg ik vier mensen tegenover mij en toen sloeg ik helaas enorm dicht..
Ondertussen ben ik ook al vanaf midden december aan het wachten op hulp, maar ook dat gaat maar niet van start. Eerst ggz, maar die gingen mij niet helpen, want het was voor hen niet erg genoeg, dat vertelden ze pas ma 3 volle weken en nu ben ik doorgestuurd, maar daar moet ik weer 4-6 weken wachten voor een intake. Ik ben zo moe en ik wil hulp, het lukt steeds minder om mezelf rechtop te houden en te functioneren. Helemaal omdat ik ook geen verplichtingen heb op het moment, dat staat me tegen. Bah, soms mag het van mij wat makkelijker zijn allemaal.
Wat fijn dat je een huisarts hebt die met je meedenkt! Die van mij vertikt dat. Dat je thuis ook met dingen zit, dat lijkt me helemaal lastig.. vooral met je man. Goed dat je werkgever je een beetje in de gaten houdt.
Hier is het prut met een grote P. Solliciteren loopt niet lekker, afgewezen voor de baan die mij leuk leek. Alleen kreeg ik vier mensen tegenover mij en toen sloeg ik helaas enorm dicht..
Ondertussen ben ik ook al vanaf midden december aan het wachten op hulp, maar ook dat gaat maar niet van start. Eerst ggz, maar die gingen mij niet helpen, want het was voor hen niet erg genoeg, dat vertelden ze pas ma 3 volle weken en nu ben ik doorgestuurd, maar daar moet ik weer 4-6 weken wachten voor een intake. Ik ben zo moe en ik wil hulp, het lukt steeds minder om mezelf rechtop te houden en te functioneren. Helemaal omdat ik ook geen verplichtingen heb op het moment, dat staat me tegen. Bah, soms mag het van mij wat makkelijker zijn allemaal.
Tel wat je hebt, niet wat je mist
vrijdag 24 februari 2017 om 14:01
chantie, femke en iedereen sterkte.
Mijn leven heb ik ook na jaren labiliteit wel op de rails gekregen. Ik heb een fijne vriendenkring en een lieve vriend, maar vaak blijven boze gedachten de kop op steken. Ik ben vrienden kwijtgeraakt, omdat ze mijn onzekerheid niet konden handelen. Waarom ik onzeker ben/was, is eigenlijk nog niet duidelijk. Een soort van persoonlijkheidsstoornis heeft een psychiater mij verteld.
Ook heb ik me teruggetrokken uit een vriendinnengroepje. Dingen waar zij hard om konden lachen deden mij een hoop pijn. Ik heb daar natuurlijk wel eens iets van gezegd, maar dat werd gebagatelliseerd. Ook hier op het forum wordt om "hetzelfde" hard gelachen. Kun je nagaan, ik durf ook hier op het forum niet te zeggen waar het nou om gaat.
Het klinkt ongelooflijk sentimenteel, maar ik ben in de 40 en ik kan soms nauwelijks geloven dat ik nu een vriendenkring heb waar ik me echt op mijn gemak voel en niet buiten sta.
Mijn leven heb ik ook na jaren labiliteit wel op de rails gekregen. Ik heb een fijne vriendenkring en een lieve vriend, maar vaak blijven boze gedachten de kop op steken. Ik ben vrienden kwijtgeraakt, omdat ze mijn onzekerheid niet konden handelen. Waarom ik onzeker ben/was, is eigenlijk nog niet duidelijk. Een soort van persoonlijkheidsstoornis heeft een psychiater mij verteld.
Ook heb ik me teruggetrokken uit een vriendinnengroepje. Dingen waar zij hard om konden lachen deden mij een hoop pijn. Ik heb daar natuurlijk wel eens iets van gezegd, maar dat werd gebagatelliseerd. Ook hier op het forum wordt om "hetzelfde" hard gelachen. Kun je nagaan, ik durf ook hier op het forum niet te zeggen waar het nou om gaat.
Het klinkt ongelooflijk sentimenteel, maar ik ben in de 40 en ik kan soms nauwelijks geloven dat ik nu een vriendenkring heb waar ik me echt op mijn gemak voel en niet buiten sta.
vrijdag 24 februari 2017 om 14:46
@loreley het voelt altijd goed om te horen dat er succesverhalen zijn, want soms lijkt dat zo ver weg. Lastig dat je niet weet waardoor je onzeker bent, dat lijkt me de oplossing wel moeilijker maken.
Terugtrekken uit de vriendengroep lijkt me lastig, maar wel knap dat je het deed. Eigenlijk moet ik ook iemand loslaten en de vriendschap laten gaan, namelijk mijn ex. Maar die knop moet nog even om.
Goed om te horen dat jij goed terechtgekomen bent, dat geeft hoop!
Terugtrekken uit de vriendengroep lijkt me lastig, maar wel knap dat je het deed. Eigenlijk moet ik ook iemand loslaten en de vriendschap laten gaan, namelijk mijn ex. Maar die knop moet nog even om.
Goed om te horen dat jij goed terechtgekomen bent, dat geeft hoop!
Tel wat je hebt, niet wat je mist
vrijdag 24 februari 2017 om 15:13
Lieve chantie, ik heb ook altijd het gevoel gehad dat ik "minder" was of zo. Ik werd altijd gezien als een zenuwpees, té emotioneel, te eng om mee om te gaan. Ik vind het erg fijn dat dit topic er is. Ik zou hier never nooit een topic openen. Als je geluk hebt krijg je steun, maar vaak is het toch van ga in therapie, hou op met slachtoffer zijn en geef jezelf een schop onder je kont en verder nog tien trappen na.
Ik heb ook wel middelen misbruikt. ik wilde gewoon iets meer voelen. als of het gvd leuk is om altijd maar die onzekere Loreley te zijn, die zich zo snel gekwetst voelt, zo moeilijk is in de omgang en snel gaat huilen Drank ging er ook goed in. Niet goed, wist ik, maar ik was al genoeg afgewezen om hoe ik ben en het was MIJN keuze om niet meer te willen voelen. Ik las een keer citaat van Midas dekkers: "Je moet je niet kwetsbaar op stellen, dan word je juist gekwetst". Ik vind ergens wel dat hij gelijk heeft.
Hoe ben ik er uit gekomen? In ieder geval heb ik mensen, waarvan ik het gevoel heb dat ze me naar beneden halen, op een grote afstand gezet. als je je minderwaardig voelt heb je snel de neiging in negatieve vriendschappen en relaties te hangen en ik besefte dat ook in mij dat patroon stevig ingesleten was. Bij elke kritiek denk je dat die ander die zogenaamd "meer" is dan jij wel gelijk zal hebben. Tja en al zou dat zo zijn, IK werd er niet mee geholpen.
Ik heb met pijn en moeite toch nog werk gekregen in mijn vakgebied en na veel "rare mannen" toch nog een leuke vriend tegengekomen. Ik zie toch ook dat jullie bezig zijn en het gaat iet in één, twee, drie over.
Je weet dat je een knop dient om te draaien. Ik ken het. Het besef is er, maar die knop zit nogal stroef en draait moeilijk, maar geloof me , er zal een dag komen dat die knop draait en je weer verder kunt.
Femke, ik hoop dat je de juiste medicijnen zult krijgen.
Hoe is het met de rest? Zwitsal-nijn, Polkadot ...
Ik heb ook wel middelen misbruikt. ik wilde gewoon iets meer voelen. als of het gvd leuk is om altijd maar die onzekere Loreley te zijn, die zich zo snel gekwetst voelt, zo moeilijk is in de omgang en snel gaat huilen Drank ging er ook goed in. Niet goed, wist ik, maar ik was al genoeg afgewezen om hoe ik ben en het was MIJN keuze om niet meer te willen voelen. Ik las een keer citaat van Midas dekkers: "Je moet je niet kwetsbaar op stellen, dan word je juist gekwetst". Ik vind ergens wel dat hij gelijk heeft.
Hoe ben ik er uit gekomen? In ieder geval heb ik mensen, waarvan ik het gevoel heb dat ze me naar beneden halen, op een grote afstand gezet. als je je minderwaardig voelt heb je snel de neiging in negatieve vriendschappen en relaties te hangen en ik besefte dat ook in mij dat patroon stevig ingesleten was. Bij elke kritiek denk je dat die ander die zogenaamd "meer" is dan jij wel gelijk zal hebben. Tja en al zou dat zo zijn, IK werd er niet mee geholpen.
Ik heb met pijn en moeite toch nog werk gekregen in mijn vakgebied en na veel "rare mannen" toch nog een leuke vriend tegengekomen. Ik zie toch ook dat jullie bezig zijn en het gaat iet in één, twee, drie over.
Je weet dat je een knop dient om te draaien. Ik ken het. Het besef is er, maar die knop zit nogal stroef en draait moeilijk, maar geloof me , er zal een dag komen dat die knop draait en je weer verder kunt.
Femke, ik hoop dat je de juiste medicijnen zult krijgen.
Hoe is het met de rest? Zwitsal-nijn, Polkadot ...
vrijdag 24 februari 2017 om 16:02
Jee, loreley, een heel verhaal mooi om te lezen, lijkt me een heel moeizaam proces, je kan wel weten dat je er uiteindelijk uitkomt, maar dat maakt de weg daar naartoe niet minder zwaar.
Ik herken wel een beetje wat je bedoeld, met hoe het forum soms kan reageren. Ik probeer daar altijd doorheen te kijken, er zitten ook altijd reacties tussen van mensen die wat meer mee willen geven dan alleen grappig willen zijn.
Chanti, vervelend, en wat een zware sollicitatiecommissie is dat dan, vind het niet gek dat je daar van dicht klapt. Is er in jouw vakgebied veel werk te vinden? Heb je een diploma van de middelbare school of certificaten van je afgebroken opleiding?
Meedenkende huisarts... deze gaf me 'het voordeel van de twijfel', haha. Bloeduitslag was ongeveer wat ik hoopte. Volgens huisarts reden om de medicijnen te halveren, voor mij reden om dat juist niet te doen, dit is wel de minimale dosis die ik nodig heb.
Verder: begin nu langzamerhand toe te geven dat ik 20 jaar geleden misschien niet helemaal de juiste keuze heb gemaakt... Man drinkt teveel, ja. Maar dat is niet eens hetgeen me het meeste stoort. Ik vind het vervelender dat ie zichzelf al 20 jaar belangrijker vindt dan mij. Dat zijn geluk altijd voor gaat. Ook op de kinderen. Gelukkig liggen de wensen van zijn kinderen vaak in zijn straatje, dus dan hebben ook zij er geen last van (het kan een leuke vader zijn waar ze veel van leren), maar hij geeft absoluut het verkeerde voorbeeld over hoe om te gaan met frustratie, boosheid en discussies. En over mate houden (niet overal eten kopen / drinken, geduld is ook een schone zaak).
Vers twee: schop ik hem dan het huis uit? Ik kan er al 20 jaar zo'n beetje mee leven (waarschijnlijk heeft me dit wel de nodige zetjes richting mentale problemen gegeven, maar oké, ook dat is te handelen), maar de kinderen.. Wat doe ik ze aan als ik hun vader op straat zet, ik wil hun ontwikkeling niet belemmeren. Maar wat doe ik ze aan als ik dit niet doe? Dilemma. Maar goed, daarvoor komt die praktijkondersteuner om de hoek kijken.
Ik herken wel een beetje wat je bedoeld, met hoe het forum soms kan reageren. Ik probeer daar altijd doorheen te kijken, er zitten ook altijd reacties tussen van mensen die wat meer mee willen geven dan alleen grappig willen zijn.
Chanti, vervelend, en wat een zware sollicitatiecommissie is dat dan, vind het niet gek dat je daar van dicht klapt. Is er in jouw vakgebied veel werk te vinden? Heb je een diploma van de middelbare school of certificaten van je afgebroken opleiding?
Meedenkende huisarts... deze gaf me 'het voordeel van de twijfel', haha. Bloeduitslag was ongeveer wat ik hoopte. Volgens huisarts reden om de medicijnen te halveren, voor mij reden om dat juist niet te doen, dit is wel de minimale dosis die ik nodig heb.
Verder: begin nu langzamerhand toe te geven dat ik 20 jaar geleden misschien niet helemaal de juiste keuze heb gemaakt... Man drinkt teveel, ja. Maar dat is niet eens hetgeen me het meeste stoort. Ik vind het vervelender dat ie zichzelf al 20 jaar belangrijker vindt dan mij. Dat zijn geluk altijd voor gaat. Ook op de kinderen. Gelukkig liggen de wensen van zijn kinderen vaak in zijn straatje, dus dan hebben ook zij er geen last van (het kan een leuke vader zijn waar ze veel van leren), maar hij geeft absoluut het verkeerde voorbeeld over hoe om te gaan met frustratie, boosheid en discussies. En over mate houden (niet overal eten kopen / drinken, geduld is ook een schone zaak).
Vers twee: schop ik hem dan het huis uit? Ik kan er al 20 jaar zo'n beetje mee leven (waarschijnlijk heeft me dit wel de nodige zetjes richting mentale problemen gegeven, maar oké, ook dat is te handelen), maar de kinderen.. Wat doe ik ze aan als ik hun vader op straat zet, ik wil hun ontwikkeling niet belemmeren. Maar wat doe ik ze aan als ik dit niet doe? Dilemma. Maar goed, daarvoor komt die praktijkondersteuner om de hoek kijken.
vrijdag 24 februari 2017 om 20:26
Ja. Maar als je met z'n tweeën bent is het makkelijker om te denken 'je zoekt het maar uit'. Mijn man is ook gauw vergeten dat ie iets lelijk deed, gaat daarna weer verder waar hij gebleven is. Dus de situatie is/was altijd snel weer als voorheen en dan denk je: ach het gaat wel, komt goed. Nooit dieper over nagedacht maar heb nu ook nog de verantwoordelijkheid voor twee kinderen.
zaterdag 25 februari 2017 om 10:31
quote:loreley12 schreef op 24 februari 2017 @ 15:13:
Lieve chantie, ik heb ook altijd het gevoel gehad dat ik "minder" was of zo. Ik werd altijd gezien als een zenuwpees, té emotioneel, te eng om mee om te gaan. Ik vind het erg fijn dat dit topic er is. Ik zou hier never nooit een topic openen. Als je geluk hebt krijg je steun, maar vaak is het toch van ga in therapie, hou op met slachtoffer zijn en geef jezelf een schop onder je kont en verder nog tien trappen na.
Ik heb ook wel middelen misbruikt. ik wilde gewoon iets meer voelen. als of het gvd leuk is om altijd maar die onzekere Loreley te zijn, die zich zo snel gekwetst voelt, zo moeilijk is in de omgang en snel gaat huilen Drank ging er ook goed in. Niet goed, wist ik, maar ik was al genoeg afgewezen om hoe ik ben en het was MIJN keuze om niet meer te willen voelen. Ik las een keer citaat van Midas dekkers: "Je moet je niet kwetsbaar op stellen, dan word je juist gekwetst". Ik vind ergens wel dat hij gelijk heeft.
Hoe ben ik er uit gekomen? In ieder geval heb ik mensen, waarvan ik het gevoel heb dat ze me naar beneden halen, op een grote afstand gezet. als je je minderwaardig voelt heb je snel de neiging in negatieve vriendschappen en relaties te hangen en ik besefte dat ook in mij dat patroon stevig ingesleten was. Bij elke kritiek denk je dat die ander die zogenaamd "meer" is dan jij wel gelijk zal hebben. Tja en al zou dat zo zijn, IK werd er niet mee geholpen.
Ik heb met pijn en moeite toch nog werk gekregen in mijn vakgebied en na veel "rare mannen" toch nog een leuke vriend tegengekomen. Ik zie toch ook dat jullie bezig zijn en het gaat iet in één, twee, drie over.
Je weet dat je een knop dient om te draaien. Ik ken het. Het besef is er, maar die knop zit nogal stroef en draait moeilijk, maar geloof me , er zal een dag komen dat die knop draait en je weer verder kunt.
Ik lijk de knop ineens te hebben omgedraaid. Ex kwam weer met het verhaal dat hij dood wilde en ineens was ik er klaar mee, al die aandacht vragen. Ik praatte hem er dan weer uit, maar voor wie doe ik het eigenlijk, niet voor mezelf moest ik concluderen. Ik vind het knap wat je hebt bereikt, oprecht! En ik hoop dat jou leven op deze voet verdergaat. Die quote kan ik me wel in vinden, dat is denk ik ook zo. Althans, mensen kunnen daar snel misbruik van maken als je kwetsbaar bent. Dankjewel voor je opbeurende woorden en eerlijkheid!
Lieve chantie, ik heb ook altijd het gevoel gehad dat ik "minder" was of zo. Ik werd altijd gezien als een zenuwpees, té emotioneel, te eng om mee om te gaan. Ik vind het erg fijn dat dit topic er is. Ik zou hier never nooit een topic openen. Als je geluk hebt krijg je steun, maar vaak is het toch van ga in therapie, hou op met slachtoffer zijn en geef jezelf een schop onder je kont en verder nog tien trappen na.
Ik heb ook wel middelen misbruikt. ik wilde gewoon iets meer voelen. als of het gvd leuk is om altijd maar die onzekere Loreley te zijn, die zich zo snel gekwetst voelt, zo moeilijk is in de omgang en snel gaat huilen Drank ging er ook goed in. Niet goed, wist ik, maar ik was al genoeg afgewezen om hoe ik ben en het was MIJN keuze om niet meer te willen voelen. Ik las een keer citaat van Midas dekkers: "Je moet je niet kwetsbaar op stellen, dan word je juist gekwetst". Ik vind ergens wel dat hij gelijk heeft.
Hoe ben ik er uit gekomen? In ieder geval heb ik mensen, waarvan ik het gevoel heb dat ze me naar beneden halen, op een grote afstand gezet. als je je minderwaardig voelt heb je snel de neiging in negatieve vriendschappen en relaties te hangen en ik besefte dat ook in mij dat patroon stevig ingesleten was. Bij elke kritiek denk je dat die ander die zogenaamd "meer" is dan jij wel gelijk zal hebben. Tja en al zou dat zo zijn, IK werd er niet mee geholpen.
Ik heb met pijn en moeite toch nog werk gekregen in mijn vakgebied en na veel "rare mannen" toch nog een leuke vriend tegengekomen. Ik zie toch ook dat jullie bezig zijn en het gaat iet in één, twee, drie over.
Je weet dat je een knop dient om te draaien. Ik ken het. Het besef is er, maar die knop zit nogal stroef en draait moeilijk, maar geloof me , er zal een dag komen dat die knop draait en je weer verder kunt.
Ik lijk de knop ineens te hebben omgedraaid. Ex kwam weer met het verhaal dat hij dood wilde en ineens was ik er klaar mee, al die aandacht vragen. Ik praatte hem er dan weer uit, maar voor wie doe ik het eigenlijk, niet voor mezelf moest ik concluderen. Ik vind het knap wat je hebt bereikt, oprecht! En ik hoop dat jou leven op deze voet verdergaat. Die quote kan ik me wel in vinden, dat is denk ik ook zo. Althans, mensen kunnen daar snel misbruik van maken als je kwetsbaar bent. Dankjewel voor je opbeurende woorden en eerlijkheid!
Tel wat je hebt, niet wat je mist
zaterdag 25 februari 2017 om 10:35
quote:femke09 schreef op 24 februari 2017 @ 16:02:
Chanti, vervelend, en wat een zware sollicitatiecommissie is dat dan, vind het niet gek dat je daar van dicht klapt. Is er in jouw vakgebied veel werk te vinden? Heb je een diploma van de middelbare school of certificaten van je afgebroken opleiding?
Meedenkende huisarts... deze gaf me 'het voordeel van de twijfel', haha. Bloeduitslag was ongeveer wat ik hoopte. Volgens huisarts reden om de medicijnen te halveren, voor mij reden om dat juist niet te doen, dit is wel de minimale dosis die ik nodig heb.
Verder: begin nu langzamerhand toe te geven dat ik 20 jaar geleden misschien niet helemaal de juiste keuze heb gemaakt... Man drinkt teveel, ja. Maar dat is niet eens hetgeen me het meeste stoort. Ik vind het vervelender dat ie zichzelf al 20 jaar belangrijker vindt dan mij. Dat zijn geluk altijd voor gaat. Ook op de kinderen. Gelukkig liggen de wensen van zijn kinderen vaak in zijn straatje, dus dan hebben ook zij er geen last van (het kan een leuke vader zijn waar ze veel van leren), maar hij geeft absoluut het verkeerde voorbeeld over hoe om te gaan met frustratie, boosheid en discussies. En over mate houden (niet overal eten kopen / drinken, geduld is ook een schone zaak).
Vers twee: schop ik hem dan het huis uit? Ik kan er al 20 jaar zo'n beetje mee leven (waarschijnlijk heeft me dit wel de nodige zetjes richting mentale problemen gegeven, maar oké, ook dat is te handelen), maar de kinderen.. Wat doe ik ze aan als ik hun vader op straat zet, ik wil hun ontwikkeling niet belemmeren. Maar wat doe ik ze aan als ik dit niet doe? Dilemma. Maar goed, daarvoor komt die praktijkondersteuner om de hoek kijken.
Werk vinden gaat moeizaam. Ik heb twee volledige diploma's van afgemaakte opleidingen, namelijk apothekersassistente en filiaalmanager. Beiden lastig, want uit de eerete ben ik al een poosje uit en de tweede dien je met mijn 22 jaar 26 jaar ervaring te hebben zeg maar.
Wat een heftig verhaal. Ik snap heel goed dat je het moeilijk vind om een keuze te maken. Ook vooor je kinderen. Maar je zult de goede keuze maken!
Chanti, vervelend, en wat een zware sollicitatiecommissie is dat dan, vind het niet gek dat je daar van dicht klapt. Is er in jouw vakgebied veel werk te vinden? Heb je een diploma van de middelbare school of certificaten van je afgebroken opleiding?
Meedenkende huisarts... deze gaf me 'het voordeel van de twijfel', haha. Bloeduitslag was ongeveer wat ik hoopte. Volgens huisarts reden om de medicijnen te halveren, voor mij reden om dat juist niet te doen, dit is wel de minimale dosis die ik nodig heb.
Verder: begin nu langzamerhand toe te geven dat ik 20 jaar geleden misschien niet helemaal de juiste keuze heb gemaakt... Man drinkt teveel, ja. Maar dat is niet eens hetgeen me het meeste stoort. Ik vind het vervelender dat ie zichzelf al 20 jaar belangrijker vindt dan mij. Dat zijn geluk altijd voor gaat. Ook op de kinderen. Gelukkig liggen de wensen van zijn kinderen vaak in zijn straatje, dus dan hebben ook zij er geen last van (het kan een leuke vader zijn waar ze veel van leren), maar hij geeft absoluut het verkeerde voorbeeld over hoe om te gaan met frustratie, boosheid en discussies. En over mate houden (niet overal eten kopen / drinken, geduld is ook een schone zaak).
Vers twee: schop ik hem dan het huis uit? Ik kan er al 20 jaar zo'n beetje mee leven (waarschijnlijk heeft me dit wel de nodige zetjes richting mentale problemen gegeven, maar oké, ook dat is te handelen), maar de kinderen.. Wat doe ik ze aan als ik hun vader op straat zet, ik wil hun ontwikkeling niet belemmeren. Maar wat doe ik ze aan als ik dit niet doe? Dilemma. Maar goed, daarvoor komt die praktijkondersteuner om de hoek kijken.
Werk vinden gaat moeizaam. Ik heb twee volledige diploma's van afgemaakte opleidingen, namelijk apothekersassistente en filiaalmanager. Beiden lastig, want uit de eerete ben ik al een poosje uit en de tweede dien je met mijn 22 jaar 26 jaar ervaring te hebben zeg maar.
Wat een heftig verhaal. Ik snap heel goed dat je het moeilijk vind om een keuze te maken. Ook vooor je kinderen. Maar je zult de goede keuze maken!
Tel wat je hebt, niet wat je mist
zaterdag 11 maart 2017 om 23:09
Gefeliciteerd chantie met je baan. Heel fijn voor je. Super Ik hoop dat het je wat steun en zelfvertrouwen kan geven.
De laatste week was zwaar voor mij. Ik werk met onregelmatige tijden en toevallig zat ik deze week echt vol, niet alleen qua werk ook qua reizen. Een dag merkte ik dat ik bijna flauwviel, althans zo leek het. Ik kon me nauwelijks focussen en het leek of informatie van buiten niet binnenkwam. Gelukkig is alles goed afgelopen en is mijn weken nu rustig en mijn volgende werkweek ook.
Bij spanning komt bij mij altijd oud zeer naar boven en ik heb ontzettend veel woede in me merk ik. In het kort komt het erop neer dat ik altijd ben uitgemaakt voor zwak, moeilijk, zenuwachtig. En al zit er dan een kern van waarheid in, al dat geschreeuw van "doe eens niet zo zenuwachtig", het slaan van mijn vader, de afwijzende en superkritische houding van mijn moeder hebben mij absoluut NIET sterk gemaakt. Je hoort vaak dat mensen door narigheid er zo sterk uitkomen. Hele vrouwentijdschriften staan er vol mee. Vrouwen die sterk zijn geworden door hun kanker. Er zijn zelfs vrouwen die beweren dat slechte dingen zoals een aanranding zogenaamd op jouw pad is gekomen als levensles. Een paar collega's van mij denken zo. Mijn maag draait zich om als ze weer dit soort "waarheden" verkondigen.
Natuurlijk probeer ik uit alle macht het beste uit mijn leven te halen. Ik zal mijn leven lang mijn medicijnen slikken, zodat ik ook een normaal mensen met een - voor mij - betaalde baan, een woninkje en ik heb het geluk om nog een fijne relatie te hebben gekregen.
Sorry voor de egopost mensen. Ik ben nog steeds wat opgefokt door alles wat er deze week op mijn bord is gekomen.
Maar nogmaals, ik vind het super dat je een nieuwe baan hebt gekregen chantie. Ik kom nog steeds vaak even terug op dit topic om te zien of iemand wat geschreven heeft. IK ben ook benieuwd hoe het met de anderen gaat, femke, Polkadot, depster, Zwitsalnijntje zijn een aantal namen die hier bij mij opkomen
De laatste week was zwaar voor mij. Ik werk met onregelmatige tijden en toevallig zat ik deze week echt vol, niet alleen qua werk ook qua reizen. Een dag merkte ik dat ik bijna flauwviel, althans zo leek het. Ik kon me nauwelijks focussen en het leek of informatie van buiten niet binnenkwam. Gelukkig is alles goed afgelopen en is mijn weken nu rustig en mijn volgende werkweek ook.
Bij spanning komt bij mij altijd oud zeer naar boven en ik heb ontzettend veel woede in me merk ik. In het kort komt het erop neer dat ik altijd ben uitgemaakt voor zwak, moeilijk, zenuwachtig. En al zit er dan een kern van waarheid in, al dat geschreeuw van "doe eens niet zo zenuwachtig", het slaan van mijn vader, de afwijzende en superkritische houding van mijn moeder hebben mij absoluut NIET sterk gemaakt. Je hoort vaak dat mensen door narigheid er zo sterk uitkomen. Hele vrouwentijdschriften staan er vol mee. Vrouwen die sterk zijn geworden door hun kanker. Er zijn zelfs vrouwen die beweren dat slechte dingen zoals een aanranding zogenaamd op jouw pad is gekomen als levensles. Een paar collega's van mij denken zo. Mijn maag draait zich om als ze weer dit soort "waarheden" verkondigen.
Natuurlijk probeer ik uit alle macht het beste uit mijn leven te halen. Ik zal mijn leven lang mijn medicijnen slikken, zodat ik ook een normaal mensen met een - voor mij - betaalde baan, een woninkje en ik heb het geluk om nog een fijne relatie te hebben gekregen.
Sorry voor de egopost mensen. Ik ben nog steeds wat opgefokt door alles wat er deze week op mijn bord is gekomen.
Maar nogmaals, ik vind het super dat je een nieuwe baan hebt gekregen chantie. Ik kom nog steeds vaak even terug op dit topic om te zien of iemand wat geschreven heeft. IK ben ook benieuwd hoe het met de anderen gaat, femke, Polkadot, depster, Zwitsalnijntje zijn een aantal namen die hier bij mij opkomen
zondag 12 maart 2017 om 08:56
Chanti, gefeliciteerd! Dat is fijn nieuws.
Lorely, wat een heftige post, snap heel goed dat dit niet makkelijk is. Ben je ook boos op jezelf omdat je die woede voelt? In mijn zwaarste periode (klinkt enorm stom) kon ik letterlijk in huilen uitbarsten omdat ik die woede voelde en het niet wilde voelen. Zo wanhopig omdat ik me 'normaal' wilde voelen. Het kost flink wat tijd om je daar bij neer te kunnen leggen. Je voelt wat je voelt en dat is oké, en het gaat ook weer voorbij, een mooiere kant op. Goed dat je het hier weg kunt schrijven.
Hier: ben al een keer naar de praktijkondersteuner geweest. Lang gesprek en zijn inbreng was met name 'och meisje toch '. Nee, dat helpt Maar goed, volgende week vervolggesprek. Ik heb aangegeven dat ik niet goed weet wat de hulpvraag precies is, dat gaan we uitzoeken en dan verder kijken waar de oplossing ligt.
Wel is het zo dat nu net deze week mijn man me minder in de weg zit en dat we dus in een periode zitten waarin het weer even wat beter lijkt te gaan.
Lorely, wat een heftige post, snap heel goed dat dit niet makkelijk is. Ben je ook boos op jezelf omdat je die woede voelt? In mijn zwaarste periode (klinkt enorm stom) kon ik letterlijk in huilen uitbarsten omdat ik die woede voelde en het niet wilde voelen. Zo wanhopig omdat ik me 'normaal' wilde voelen. Het kost flink wat tijd om je daar bij neer te kunnen leggen. Je voelt wat je voelt en dat is oké, en het gaat ook weer voorbij, een mooiere kant op. Goed dat je het hier weg kunt schrijven.
Hier: ben al een keer naar de praktijkondersteuner geweest. Lang gesprek en zijn inbreng was met name 'och meisje toch '. Nee, dat helpt Maar goed, volgende week vervolggesprek. Ik heb aangegeven dat ik niet goed weet wat de hulpvraag precies is, dat gaan we uitzoeken en dan verder kijken waar de oplossing ligt.
Wel is het zo dat nu net deze week mijn man me minder in de weg zit en dat we dus in een periode zitten waarin het weer even wat beter lijkt te gaan.
zondag 12 maart 2017 om 13:32
Hé femke, Nou, zo te lezen ben je ook goed bezig. Jij wil dingen ook aanpakken.
Ja, ik ben soms wel eens bang voor mijn eigen woede en ja ook ben ik wel eens boos op mijzelf, omdat ik me zo snel op de kop laat zitten. Dat ik van mezelf geen woede mag voelen komt eigenlijk niet ter sprake. De woede IS er gewoon. Het soms als een spuwende lava omhoog en dan is het een hele kunst om het tegen te houden.
Fijne zondag allemaal. Hier is het overigens heel mooi weer.
Ja, ik ben soms wel eens bang voor mijn eigen woede en ja ook ben ik wel eens boos op mijzelf, omdat ik me zo snel op de kop laat zitten. Dat ik van mezelf geen woede mag voelen komt eigenlijk niet ter sprake. De woede IS er gewoon. Het soms als een spuwende lava omhoog en dan is het een hele kunst om het tegen te houden.
Fijne zondag allemaal. Hier is het overigens heel mooi weer.
zondag 12 maart 2017 om 16:38
Bedankt Loreley en Femke! Ik ben er ook heel blij mee. Ik heb morgen mijn eerste werkdag en zie erg tegenop. Nu moet ik ook zeggen dat ik gisteren eigenlijk teveel gedaan heb, waardoor ik me vandaag niet erg lekker voel. Ik ga er morgen voor, weer een nieuw pad in mijn leven. Ik hoop dat dit pad eens ergens heenlijdt.
@Loreley
Wat balen dat je de laatste week het zo moeilijk hebt! Die dag dat het leek dat je flauwviel, lijkt me erg onaangenaam. Fijn dat het goed afliep, toch een teken dat je iets teveel van jezelf gevraagd hebt waarschijnlijk. De komende weken lekker genieten van de rustige en regelmatige weken! Doe je werk wat veel onregelmatigheid in zich heeft?
Vaak he, dat bij spanning dan dat oude zeer naar boven komt. Je denkt dat je het verwerkt hebt, maar bij spanning komt het er dan wel weer uit... vervelend. Ik kan me voorstellen dat deze dingen je niet sterk maken. Ik vind het altijd zo'n standaard uitspraak; ''Je komt er sterker uit.'' Ik ben ook niet iemand die deze uitspraken erg hard gelooft. Natuurlijk leer je er dingen van, maar of je er nou perse erg sterker uitkomt... Dus ik snap je houding naar deze uitspraak goed.
@femke
De inbreng van de praktijkondersteuner was dus wel erg zinvol! Daar heb je echt wat aan in je leven..... Hopelijk komt er uit het vervolggesprek wat meer, dan heeft hij ook een plan van aanpak kunnen maken. Fijn dat jij en je man niet zoveel strijd hebben deze week, maar blijf ook nu aan jezelf denken he? Wat de hulpvraag betreft, dat is ook lastig, om een goede hulpvraag te formuleren. Het is goed om daar samen met de praktijkondersteuner aan te gaan werken.
Hier: Het gaat deze week okee. Ik lijk door het nieuws van mijn baan wat energie te hebben gekregen. Al deed ik gisteren natuurlijk weer veel te veel. Ik ben de hele dag bezig geweest met meubels in en uit elkaar draaien, om dan vervolgens nog naar de bios te gaan. Ook ben ik deze week begonnen met een psycholoog, na 3 maanden. Hij heeft gekeken aan welke criteria ik voldoe en die waren toch heftiger als ik had verwacht. Er kwam pleinvrees, paniekstoornis, depressie en emetofobie uit. Vooral de pleinvrees schrok ik even van. Ik wist wel dat ik het moeilijk vond om naar buiten te gaan, maar als het dan een naam krijgt klinkt het ineens wel heel echt. Toch moet ik zeggen, ik heb niet veel vertrouwen in de behandeling. Ik heb al meerdere psychologen bezocht en elke keer moest ik na korte tijd opnieuw hulp zoeken, omdat ik toch weer instortte, De hypnotherapie die ik volg,slaat wel aan. Maar volgens de huisarts is alleen hypnotherapie niet voldoende...
@Loreley
Wat balen dat je de laatste week het zo moeilijk hebt! Die dag dat het leek dat je flauwviel, lijkt me erg onaangenaam. Fijn dat het goed afliep, toch een teken dat je iets teveel van jezelf gevraagd hebt waarschijnlijk. De komende weken lekker genieten van de rustige en regelmatige weken! Doe je werk wat veel onregelmatigheid in zich heeft?
Vaak he, dat bij spanning dan dat oude zeer naar boven komt. Je denkt dat je het verwerkt hebt, maar bij spanning komt het er dan wel weer uit... vervelend. Ik kan me voorstellen dat deze dingen je niet sterk maken. Ik vind het altijd zo'n standaard uitspraak; ''Je komt er sterker uit.'' Ik ben ook niet iemand die deze uitspraken erg hard gelooft. Natuurlijk leer je er dingen van, maar of je er nou perse erg sterker uitkomt... Dus ik snap je houding naar deze uitspraak goed.
@femke
De inbreng van de praktijkondersteuner was dus wel erg zinvol! Daar heb je echt wat aan in je leven..... Hopelijk komt er uit het vervolggesprek wat meer, dan heeft hij ook een plan van aanpak kunnen maken. Fijn dat jij en je man niet zoveel strijd hebben deze week, maar blijf ook nu aan jezelf denken he? Wat de hulpvraag betreft, dat is ook lastig, om een goede hulpvraag te formuleren. Het is goed om daar samen met de praktijkondersteuner aan te gaan werken.
Hier: Het gaat deze week okee. Ik lijk door het nieuws van mijn baan wat energie te hebben gekregen. Al deed ik gisteren natuurlijk weer veel te veel. Ik ben de hele dag bezig geweest met meubels in en uit elkaar draaien, om dan vervolgens nog naar de bios te gaan. Ook ben ik deze week begonnen met een psycholoog, na 3 maanden. Hij heeft gekeken aan welke criteria ik voldoe en die waren toch heftiger als ik had verwacht. Er kwam pleinvrees, paniekstoornis, depressie en emetofobie uit. Vooral de pleinvrees schrok ik even van. Ik wist wel dat ik het moeilijk vond om naar buiten te gaan, maar als het dan een naam krijgt klinkt het ineens wel heel echt. Toch moet ik zeggen, ik heb niet veel vertrouwen in de behandeling. Ik heb al meerdere psychologen bezocht en elke keer moest ik na korte tijd opnieuw hulp zoeken, omdat ik toch weer instortte, De hypnotherapie die ik volg,slaat wel aan. Maar volgens de huisarts is alleen hypnotherapie niet voldoende...
Tel wat je hebt, niet wat je mist
woensdag 15 maart 2017 om 12:28
Wat een fijn forum hier...even hart luchten.
Ik heb eigenlijk vanaf begin 20 last van angsten..meestal hypochondrie..en ik ben ook nog eens doktersassistente, hoe fijn is dat..
5 jaar geleden met antidepressiva zwanger geraakt van 2e kindje, zonder antidepressiva functioneerde ik erg slecht (3x afgebouwt)..
Zwangerschap en jaren erna erg goed gegaan!
Nu helaas mis...ik had in mijn menstruatieweek al klachten van angst en slecht slapen en toen het met mijn moeder erg slecht ging (op randje van opname) ben ik zelf ook weer 'gekelderd'.. Ik wordt dan erg hypochondrisch, net of dit een soort houvast is? In ieder geval is 'alles' eng op het moment...
Ik heb eigenlijk vanaf begin 20 last van angsten..meestal hypochondrie..en ik ben ook nog eens doktersassistente, hoe fijn is dat..
5 jaar geleden met antidepressiva zwanger geraakt van 2e kindje, zonder antidepressiva functioneerde ik erg slecht (3x afgebouwt)..
Zwangerschap en jaren erna erg goed gegaan!
Nu helaas mis...ik had in mijn menstruatieweek al klachten van angst en slecht slapen en toen het met mijn moeder erg slecht ging (op randje van opname) ben ik zelf ook weer 'gekelderd'.. Ik wordt dan erg hypochondrisch, net of dit een soort houvast is? In ieder geval is 'alles' eng op het moment...
woensdag 15 maart 2017 om 14:39
Welkom, matz. En hier mag je uiteraard van je afschrijven. Ik heb ook wel eens geminderd met AD, maar dat was toch niet zo goed bevallen. Ik werd weer vreselijk emotioneel. Heel veel sterkte met je gezondheid en je moeder. Pittig, hoor, als je ook nog zwanger bent. En soms kan medicatie je toch net even die emotionele stabiliteit geven die je zo hard nodig hebt.
maandag 10 april 2017 om 15:52
Het is al een tijdje stil hier, maar ik wil toch even van me afschrijven.
Hier gaat het niet zo lekker. Heb het gevoel dat de grond onder m'n voeten langzaamaan steeds verder afbrokkelt en ik weet niet hoe lang ik alle ballen nog hoog kan houden. Door de stress heb ik last van m'n gebit gekregen, ik heb hartkloppingen, spierpijn en m'n huid gaat eraan. Ik zie sinds vorige week weer een therapeut, dus ik hoop dat dat me nog een beetje gaat helpen voorkomen dat ik weer volledig wegzak in een depressie.
Het liefst zou ik alles neergooien en wegkruipen in huis en niet meer buitenkomen. Ben zo ontzettend moe en heb het even zo ontzettend gehad met heel de wereld. Gelukkig heb ik nog wel dingen in mijn leven die de moeite waard zijn (zou mijn man bijvoorbeeld voor geen goud willen missen), ik zou alleen willen dat ik er meer van kon genieten.
Hier gaat het niet zo lekker. Heb het gevoel dat de grond onder m'n voeten langzaamaan steeds verder afbrokkelt en ik weet niet hoe lang ik alle ballen nog hoog kan houden. Door de stress heb ik last van m'n gebit gekregen, ik heb hartkloppingen, spierpijn en m'n huid gaat eraan. Ik zie sinds vorige week weer een therapeut, dus ik hoop dat dat me nog een beetje gaat helpen voorkomen dat ik weer volledig wegzak in een depressie.
Het liefst zou ik alles neergooien en wegkruipen in huis en niet meer buitenkomen. Ben zo ontzettend moe en heb het even zo ontzettend gehad met heel de wereld. Gelukkig heb ik nog wel dingen in mijn leven die de moeite waard zijn (zou mijn man bijvoorbeeld voor geen goud willen missen), ik zou alleen willen dat ik er meer van kon genieten.
maandag 10 april 2017 om 23:57
Ach lieve sprookjesbos, wat naar! Gelukkig heb je nu wel hulp, dat kan je inderdaad helpen om de onderkant van de bodem niet te raken.
Werk je nog of heb je nog iets om handen door de dag? Mijn persoonlijke ervaring is dat juist regelmaat het heel goed doet bij depressie. Hoe moeilijk het ook is om jezelf maar uberhaupt omhoog te krijgen.
Werk je nog of heb je nog iets om handen door de dag? Mijn persoonlijke ervaring is dat juist regelmaat het heel goed doet bij depressie. Hoe moeilijk het ook is om jezelf maar uberhaupt omhoog te krijgen.
Tel wat je hebt, niet wat je mist
dinsdag 11 april 2017 om 13:05
Ik studeer en loop stage. Daarnaast heb ik nog een huishouden en een iniminibaantje. Ik probeer de regelmaat er zoveel mogelijk in te houden, maar soms neemt de vermoeidheid over en kan ik niet anders dan in slaap vallen.
Momenteel is het vooral de stress die me nekt. M'n lichaam gaat eraan en ik heb elk moment van de dag de tranen hoog zitten. Ik ben uitgeput en ik mis de energie die ik voorheen wel had om te genieten van de leuke dingen samen met mijn man.
Momenteel is het vooral de stress die me nekt. M'n lichaam gaat eraan en ik heb elk moment van de dag de tranen hoog zitten. Ik ben uitgeput en ik mis de energie die ik voorheen wel had om te genieten van de leuke dingen samen met mijn man.
woensdag 12 april 2017 om 11:11
Moedig van van Sprookjesbos dat je hier weer komt schrijven. Depressie, moedeloosheid, leegte. Het is niet niks. Het kan ook allemaal even sterker worden als je in therapie gaat. Ik weet nog dat ik een keer helemaal uitgeput thuiskwam. Ik heb toen ook heel veel geslapen. Heb je veel meegemaakt dat je nu zo stressgevoelig bent of is het je aard? Geeft je baantje en je studie enigszins voldoening?
Ik heb ook tijden meegemaakt dat je nergens van kunt genieten. Ik had vriendinnen die zoveel lol hadden. Ze giechelden erop los. Ik stond erbij en ik keek ernaar. Naarmate ik meer met mezelf aan de slag ging merken ik dat gevoelens van genieten en zo weer terug kwamen. die vriendinnen waren het toch niet echt voor mij achteraf.
Ik weet niet of dat voor jullie geldt, maar ik word erg moe van me aanpassen aan "de wereld". Misschien is het mijn denken, maar ik heb altijd sterk het gevoel dat sterk zijn, niet te emotioneel zijn de norm is. "Je moet normaal doen". Dat komt omdat ik veel ben afgewezen om mijn karakter. Ik kom of hopelijk beter gezegd kwam onzeker, zenuwachtig over en neigde naar een hulpeloze houding en heftig reageren. Mensen kunnen daar niet tegen en dat hoeft niemand mij meer uit te leggen, maar ik ben of was geen robot met een zenuw aan en zenuw uit knop. Ik ben ook blij dat ik niet altijd op kantoor hoeft te werken. Daar heb je ook van die eeuwige glimlachende types die supervriendelijk doen "haahaai". Geluk en succes is een keuze. Brrr.
Sprookjesbos, ik hoop dat je een goede klik hebt met je therapeut en je je negatieve gevoelens kunt verwerken. Ik hoop zo voor je dat er dan weer een tijd komt waarin je weer kunt genieten van dingen. Regelmaat is ook wel goed wat chantie zegt. Je bent goed bezig. dikke voor jou.
Hoe is het met jou, chantie?
Ik heb ook tijden meegemaakt dat je nergens van kunt genieten. Ik had vriendinnen die zoveel lol hadden. Ze giechelden erop los. Ik stond erbij en ik keek ernaar. Naarmate ik meer met mezelf aan de slag ging merken ik dat gevoelens van genieten en zo weer terug kwamen. die vriendinnen waren het toch niet echt voor mij achteraf.
Ik weet niet of dat voor jullie geldt, maar ik word erg moe van me aanpassen aan "de wereld". Misschien is het mijn denken, maar ik heb altijd sterk het gevoel dat sterk zijn, niet te emotioneel zijn de norm is. "Je moet normaal doen". Dat komt omdat ik veel ben afgewezen om mijn karakter. Ik kom of hopelijk beter gezegd kwam onzeker, zenuwachtig over en neigde naar een hulpeloze houding en heftig reageren. Mensen kunnen daar niet tegen en dat hoeft niemand mij meer uit te leggen, maar ik ben of was geen robot met een zenuw aan en zenuw uit knop. Ik ben ook blij dat ik niet altijd op kantoor hoeft te werken. Daar heb je ook van die eeuwige glimlachende types die supervriendelijk doen "haahaai". Geluk en succes is een keuze. Brrr.
Sprookjesbos, ik hoop dat je een goede klik hebt met je therapeut en je je negatieve gevoelens kunt verwerken. Ik hoop zo voor je dat er dan weer een tijd komt waarin je weer kunt genieten van dingen. Regelmaat is ook wel goed wat chantie zegt. Je bent goed bezig. dikke voor jou.
Hoe is het met jou, chantie?
