Voor iedereen die er doorheen zit - hervat

Loreley, wat jij verteld over dat aanpassen, dat herken ik wel. Er is altijd een beeld waar je aan moet voldoen, als je je daar niet naar wilt scharen, ben je altijd een buitenbeentje.



Hier gaat het okee. Ben aan het werk en merk dat de regelmaat mij erg goed doet. Ik weet alleen niet of deze werkplek het helemaal is voor mij, maar voor nu is het okee.

Ik heb nog steeds hulp en dat heb ik ook nog nodig. Laatst ben ik doorgestuurd naar een psychiater, om mijn medicijngebruik onder de loep te nemen en of daar wat in veranderen kan.



Emetofobie lijkt de hoofdmoot van mijn klachten te zijn, dus daar gaan we mee bezig. Fijn om eens een keer gericht ergens aan te gaan werken.



Samengevat, veel down, maar wel met ups. En de ups nemen toe, dus ben wel op de goede weg.

Goed chantie. Ja, werk kan ook net een beetje zelfvertrouwen geven. Net als een studie of een bezigheid waar je goed in bent. Mijn therapeute zei ooit dat ieder mens, hoe stoer hij/zij zich ook voordoet, graag gezien en gehoord wil worden. In feite willen we dat allemaal



Sterkte

quote:loreley12 schreef op 12 april 2017 @ 11:11:

Moedig van van Sprookjesbos dat je hier weer komt schrijven. Depressie, moedeloosheid, leegte. Het is niet niks. Het kan ook allemaal even sterker worden als je in therapie gaat. Ik weet nog dat ik een keer helemaal uitgeput thuiskwam. Ik heb toen ook heel veel geslapen. Heb je veel meegemaakt dat je nu zo stressgevoelig bent of is het je aard? Geeft je baantje en je studie enigszins voldoening?



Ik heb ook tijden meegemaakt dat je nergens van kunt genieten. Ik had vriendinnen die zoveel lol hadden. Ze giechelden erop los. Ik stond erbij en ik keek ernaar. Naarmate ik meer met mezelf aan de slag ging merken ik dat gevoelens van genieten en zo weer terug kwamen. die vriendinnen waren het toch niet echt voor mij achteraf.



Ik weet niet of dat voor jullie geldt, maar ik word erg moe van me aanpassen aan "de wereld". Misschien is het mijn denken, maar ik heb altijd sterk het gevoel dat sterk zijn, niet te emotioneel zijn de norm is. "Je moet normaal doen". Dat komt omdat ik veel ben afgewezen om mijn karakter. Ik kom of hopelijk beter gezegd kwam onzeker, zenuwachtig over en neigde naar een hulpeloze houding en heftig reageren. Mensen kunnen daar niet tegen en dat hoeft niemand mij meer uit te leggen, maar ik ben of was geen robot met een zenuw aan en zenuw uit knop. Ik ben ook blij dat ik niet altijd op kantoor hoeft te werken. Daar heb je ook van die eeuwige glimlachende types die supervriendelijk doen "haahaai". Geluk en succes is een keuze. Brrr.



Sprookjesbos, ik hoop dat je een goede klik hebt met je therapeut en je je negatieve gevoelens kunt verwerken. Ik hoop zo voor je dat er dan weer een tijd komt waarin je weer kunt genieten van dingen. Regelmaat is ook wel goed wat chantie zegt. Je bent goed bezig. dikke voor jou.



Hoe is het met jou, chantie?



Dankjewel voor je lieve bericht, dat waardeer ik zeer



Ik ben nu één keer bij deze therapeut geweest en heb er best een goed gevoel bij. Een nuchtere man met een gezonde dosis humor (dat kan ik altijd wel waarderen bij een therapeut, het hoeft van mij nooit zo zwaar op de hand allemaal).



Ik denk dat ik sowieso wel wat gevoeliger ben voor stress en druk dan de gemiddelde mens, maar ik moet ook zeggen dat ik 15 jaar depressief ben geweest, toen 2 jaar niet en nu begint het er weer een beetje in te sluipen en daar baal ik flink van. Ik laat me ook te gemakkelijk van de wijs brengen hoor, ben heel gevoelig voor de mening van anderen en kan moeilijk omgaan met druk. Dat is tevens de grootste reden dat ik nul plezier haal uit mijn studie: ik heb de pest aan stage, want het voelt alsof het nooit goed is en ik zie altijd als een berg op tegen de tentamens (hallo faalangst ...).



Het moeilijkste is dat nergens van kunnen genieten, dat nekt me echt. Het voelt heel zwaar allemaal en hoe meer ik daar tegen vecht, hoe meer energie het me kost, hoe erger het eigenlijk wordt. En inderdaad, dat moeten zijn zoals mensen van je verwachten. Ik probeer het heel erg los te laten (jaja, cliché, maar ik wil er gewoon niet in meegaan), al is dat verdomd moeilijk en mislukt het ook regelmatig).



Momenteel loop ik echt op m'n tandvlees en dat moet zeker niet meer al te lang gaan duren, want dat trek ik niet.

Fijn dat er een goede klik is met je therapeut. Het kan een tijdje duren voordat je vooruitgang boekt. Jarenlang depressief, ik ken het helaas. Het gaat bij mij ook gepaard met obsessieve gedachten en woede. Dat laatste komt vooral, omdat ik verbaal niet sterk ben. Mensen blazen me snel omver met hun goedgebektheid. Ik klap dicht. Ik heb geen weerwoord en later vecht ik alles in mijn hoofd nog een keer uit. Doodvermoeiend soms.



Het is ook goed dat je het probeert los te laten om te "moeten" genieten. Loslaten is ook een proces. Ik heb nu pas mensen in mijn omgeving waarbij ik me op mijn gemak voel. Dat scheelt ook een hoop. Daar ben ik juist rustiger door geworden.



Mijn persoonlijke problematiek komt ook voort uit een zeer kritische waarin ik ben opgegroeid. Kijk, je mag best iets zeggen als iets je niet bevalt aan mij, maar ik heb dus echt vrienden gehad die zoveel aanmerkingen op mij hadden dat ik serieus heb gedacht dat ik er maar beter niet meer kon zijn.



Dit wil ik je meegeven. Al zijn er mensen sterker, goedgebekter en stabieler dan jij - en dit forum zit er ook vol mee - er zijn ook mensen die echt van je kunnen houden. Dat klinkt misschien sentimenteel, maar ik heb meegemaakt dat mensen ook heus niet afwijzend kunnen reageren.

Lastige dag vandaag. Ik heb sinds 5 weken een nieuwe baan, ik ga nu mijn 6de week in. Vandaag heb ik weer een avonddienst, dit betekend dat ik werk van half 3 tot 11 uur vanavond. Elke keer heb ik het er toch lastig mee, überhaupt met werken. Elke keer weer verplicht ergens heen moeten, regelmaat kweken. Aan de andere kant, het doet me ook zo goed. Ik kom weer ergens voor mijn bed uit, heb zelfs laatst mijn eerste eigen autootje gekocht. En toch... het voelt ondankbaar, maar ik kan er allemaal niet volledig blij mee zijn en dat is vervelend.. Nu weet ik wel, in november ben ik ontzettend depressief geworden, dus het kan nu niet allemaal in een keer over zijn, maar ik heb geen zin om het zoveel tijd te geven. Ik wil het leven leven, genieten van de mensen om me heen en mezelf vertrouwen...

Even een zeurpost van deze kant. #zeurmodusuit

Ik vind niet dat je zeurt, chantie. een nieuwe baan en dan ook nog onregelmatige tijden is even wennen, hoor en Zeker bij neiging tot depressie. Ik vind mijn baan erg leuk, maar soms ook veeleisend en er zijn ook heus dagen dat ik baal. Ik denk dat maar weinig mensen die ideale superbaan hebben en soms mag je best even stoom afblazen.



Ik hoop dat je je ritme en balans zult vinden. Blijf schrijven.

Hier ook nog een die het even niet meer ziet zitten met niets, ik loop al een jaar bij een psychotherapeut en nu pas ga ik wat zeggen en mijn gevoelens gaan alle kanten op voel me erg eenzaam in mijn proces, zoveel dingen voelen mislukt in mijn leven net zoals zakelijke keuzes die ik heb gemaakt iedereen maakt wel eens een minder goede keus, maar wel een partner thuis die mij dagelijks gek maakt met van alles thuis geen rust buiten geen rust, bedrijf stop gezet, wel een baan maar tijdelijk en maar kijken of het verlengt word... Ik draai voor alles alleen op en krijg nog steeds de volle laag dat alles mijn schuld is. Ben echt dood moe van alles en die bepaalde mesnen om mij heen, weggaan waarom zou hij hij is arbeids ongeschikt, dan nog er is totaat geen ene link meer ik wil alleen zijn en dit word niet gerespecteerd en vele zeggen ja gooi hem er uit of weet ik maar dit is mijn huis en hij gaat gewoon niet, er zijn zovele die me tot waanzin hebben gedreven en mij niet serieus nemen alles wat ik zeg het lijkt wel of deze mensen denken dat ik gek ben of grapjes maakt dit maakt mij erg gefrustreerd... Mijn lichaam doet me pijn ben dood moe en weet het allemaal even niet meer. Ik kan gewoon niet voor me zelf kiezen met deze omgeving.

Hoe gaat het met jullie?

Hier helaas na een goede periode echt weer ruk. Sinds vorige week maandag constante paniekaanvallen, waar op dat moment maar één uitweg lijkt. Ik weet ongeveer waar deze vandaan komen en dat is mijn ex. Ik krijg het niet voor elkaar hem los te laten of los te laten wat hij gedaan heeft, wat hij veroorzaakt heeft. Ik merk dat een deel van mij hem terug wilt, en dat wil ik dus helemaal niet. Ik wil verder en ik merk dat ik boos word op mezelf omdat ik het niet kan. Gelukkig loop ik nog bij de psycholoog en ben ik door verwezen naar de tweedelijn.

Maar ik ben zo moe. Moe van het moe zijn, moe van het mezelf zielig vinden, moe van het mezelf zo voelen, moe van de paniek, moe van de angst, moe van de boosheid, moe van het verdriet, moe moe moe moe.