Voor mij had het leven niet gehoeven

Ja, toen zag ik het leven ook niet meer echt zitten, ik wilde er toen een eind aan maken en ik begrijp je opmerking dat mensen vaak niet op zulk soort berichten zitten te wachten, net alsof dat er niet mag zijn in deze wereld, net alsof je altijd geslaagd moet zijn om erbij te horen, terwijl ik juist hier heel veel berichten lees van mensen die moeite hebben met dingen, maar het gekke is dat we daar dus een forum voor nodig hebben om die dingen te uiten en dat we onze problemen en onze zorgen in dit leven dus niet bij onze omgeving kwijt kunnen en dat vind ik ook wel eens triest.

De wereld draait soms zo snel tegenwoordig, iedereen gaat maar voor het kopen, het consumeren etc, net alsof dat gelukkig maakt, het geluk zit van binnnen, maar dan moeten de mensen stil staan bij zichzelf en dat is moeilijk, vandaar dat streven naar bezittingen vergaren.

Maar goed, als je je echt een lange tijd niet goed voel, zal ik er ook maar eens aan gaan denken professionele hulp te gaan zoeken, hoe moeilijk dat ook is, veel mensen schrikken daar van terug, want dan zijn ze misschien bang voor de heftigheid aan gevoelens die er dan uit komt en dat had ik ook altijd wel, maar ja, soms kan je niet anders, want dan komt de heftigheid er op een andere manier uit en dat is niet altijd constructief als je begrijpt wat ik bedoel.

Ik was op een gegeven moment zo boos en zo teleurgesteld in het leven en de mensen om me heen, dat ik het ook niet meer zag zitten. Door mijn ouders voelde ik me enorm in de steek gelaten, eigenlijk altijd al, vanaf het begin van mijn leven heb ik gevoeld dat zij religie, het erbij horen bij geestelijke mensen belangrijker vonden dan hun bloedeigen kinderen, het geloof ging voor alles, voor het gevoel naar elkaar toe, voor de dingen die je kon beleven in het leven, alles ging op aan het geloof en op een gegeven moment word je daar kots- en kotsziek van, want ik dacht ook, toen en nu ook nog weleens: is dit nu mijn leven, moet ik het hier mijn hele leven mee doen?

Met ouders die je straal negeren en die opleven als er een gelovige binnenkomt, maar zodra jij, als hun bloedeigen kind die ze zelf hebben gecreeerd, al dan niet bewust, want daar zal het wel aan liggen, dat ze niet bewust voor ons hebben gekozen, want je mag als gelovige natuurlijk geen kind weigeren, zodra ik dus aandacht en liefde zocht en begrip en gewoon wat kletsen, zoals dat in normale gezinnen gaat, dan was daar geen tijd voor, zo bang waren ze dan dat daar teveel tijd in zou gaan zitten en dat ze dan de geestelijke boodschappen die ze kregen, dat ze die zouden missen.

Heb je dan wel enig idee, Helmy waar je sombere en depressieve gevoelens vandaan komen, zoiets van: waar leef ik dan voor, ik had die gevoelens in hele sterke mate toen ik naar de kerk ging, want het leven was en is dan zo vreselijk beperkt en ik voelde geen ruimte in mijn hoofd en in mijn gevoel en aan de andere kant was en ben ik doodsbang voor die ruimte, maar ik ben er toch naar gaan zoeken, omdat leven in de beperkingen van het geloof voor mij geen optie was en is, hoe afschuwelijk het voor mij ook was om van mensen losgerukt te worden, want dat is het gevolg als je die wereld verlaat, maar ik heb voor de vrijheid gekozen, voor de zelfontplooing, de zelfontwikkeling en dat is ook niet altijd een makkelijke keuze,maar ik heb wel het gevoel dat ik de dingen die er in mijn leven gebeuren, nu zelf bepaal, dat ik belangrijk ben, als persoon en niet altijd mijn omgeving die mij overschaduwt, zodat ikzelf, als persoon niet kan groeien.

Maar ik zeg je wel eerlijk: de prijs is hoog en zeker in het begin, ik was en ben nu nog vreselijk onzeker, maar het went, ik groei wel.

De beperkingen die het leven tegen wil en dank en tegen mijn wil heeft opgelegd, die maken me gek en woedend tegelijk. Als ik terugkijk naar mijn leven, dan hoor ik alleen maar: nee, jose, dat mag niet en dat mag niet en niet waarom en zo is er langzamerhand een soort passiviteit bij mij van binnen ontstaan, wat ik ook doe en wat ik ook probeer, er mag gewoon helemaal niets en dat heeft mij op een gegeven moment aan mijn leven doen twijfelen. Wat mag ik dan wel en waar ben ik dan wel geschikt voor als alles wordt afgekapt wat ik doe.

Ik ging een keer bladen bezorgen van Media-Expresse, ik dacht: dan verdien ik wat extra geld, werd mijn vader zo enorm pissig, want dat waren slechte bladen etc, nou ik schrok me rot en werd aan de andere kant zo vreselijk boos, want ze namen me elke kans op zelfontwikkeling en zelfontplooing af en daar werd ik opstandig, depressief en rebels van, ik had zoeits van: dan niet, bekijk het dan maar met z'n allen, dan wordt mijn leven maar een hel, een mislukking, maar dat hebben jullie zelf in de hand gehad, want jullie stimuleren niets,m aar dan ook helemaal niets. Hoe kan ik dan ooit iets worden in deze maatschappij als je eigen ouders je beperken in je mogelijkheden, ik werd er echt wanhopig van.

Ik ben dan ook op jonge leeftijd van huis weggelopen, maar kwam van de regen in de drup, want die pleeggezinnen waren vreselijk, zo niet vreselijker als bij mij thuis, ik kwam bij een ka van een pleegmoeder terecht die mij helemaal verkeerd aanpakte, die zag mij als een probleem, als een lastig onhandelbaar kind dat maar hard aangepakt moest worden. Zo deed ze het bij alle pleegkinderen, die kregen allemaal dezelfde aanpak en behandeling, zonder dat er eerst naar de achtergrond van het kind werd gekeken.

Ik werd in dat pleeggezin nog rotter behandeld als bij mij thuis. Waren mijn ouders passief en onwetend, dat kan je ze dan ergens niet kwalijk nemen, maar ik werd er vreselijk boos over, want ik zag m'n eigen toekomst gewoon in het water vallen als ik net zo'n leven zou leiden als zij deden, ik kon dat echt niet hoor, net zoals mijn eigen moeder, me kleden en kappen als een non en maagd blijven tot je getrouwd was, mijn moeder had nog nooit van het woord sex gehoord geloof ik, dat was in het gezin waarin zij werd opgevoed, een vies woord, dus zij waren nog strenger dan mjin eigen ouders, dus ergens moest ik daar blij mee zijn, maar ik zag het verschil tussen de manier waarop ik werd opgevoed en ik moest leven en de manier waarop andere kinderen, leeftijdgenootjes van mij werden opgevoed en de vrijheid en zelfstandigheid die zij kregen en die ik helaas moest ontberen.

En waarin mijn ouders te passief en te onzeker waren over de manier waarop ze mij moesten opvoeden en ze wisten ook totaal niet wat ze nu verkeerd hadden gedaan bij mij en ik wilde ze dat echt niet gaan vertellen, ik had zoiets van: dat moet je als ouders toch weten wat je wel en niet goed in de opvoeding van je bloedeigen kinderen, je bent toch wijs, je hebt toch levenservaring? Ik ging het ze niet vertellen, ik wist het nl. zelf ook niet, ik wist wel dat ik me vreselijk ongelukkig voelde toen ik zo'n jaar of zestien was, echt vreselijk ongelukkig, ik had de ziekte van Pfeiffer gehad, toen had ik tijd om na te denken en daarna ben ik gaan janken, echt vreselijk, het hield maar niet op, ik dacht dat ik dood ging, ik was bang voor de dood en eigenlijk ook voor de hemel, dat leek me helemaal eng, al die mensen bij elkaar, ik weet ook niet waar die gedachten vandaan kwamen, maar toen ik een jaar of 12, 13 was had ik die angstaanvallen ook, echt heel erg, ik voelde me onzeker, wist niet wie ik was en wat ik op deze wereld deed, had totaal geen begrip van de toekomst en dergelijke.

En omdat er weinig tot niet over emoties werd gepraat, over bewustzijn van je zijn etc, als mens, want daar gaat het om, alles draaide in ons gezin om God, maar als mens, als kind kreeg ik niet de nodige aandacht en de broodnodige opvoeding, wij praatten niet met elkaar, wij hadden alleen maar ruzie met elkaar en dat maakte de sfeer er niet prettiger op, er werd echt om elke regel gevochten en ik werd daar af en toe dood- en doodmoe van, zeker als ik kritiek kreeg van de andere leden van het gezin die rust wilden en niet zo tegen de regels vochten, nee die deden het stiekem, zeker mijn oudste broer, die gedroeg zich braaf, maar deed wel allerlei dingen achter mijn ouders rug en dat vond ik eigenlijk veel en veel erger, ik wilde de dingen doen in samenspraak met mijn ouders, dat ze achter mijn keuzes zouden staan.

Maar helaas was dat niet het geval en de ruzies werden steeds erger, er werd gevochten etc. En toen ben ik dus maar weggegaan, want in zo'n sfeer wilde ik niet meer leven.

Helmy schreef op 12 juli 2008 @ 22:50:

[...]





Als een topic je ergert, hoef je niet te reageren. Ik zit met een probleem in mijn leven waar ik iets mee moet. Adviezen zijn welkom, maar ik vind het bijzonder vervelend om veroordelende reacties te krijgen. Gisteren is iemand anders, die last heeft van hetzelfde probleem als ik, al afgehaakt hier met schrijven. Dan kan niet de bedoeling zijn, toch?

Even voor de duidelijkheid....

Ik heb m weggehaald omdat ze op een ander topic van mij er lucht van kregen en hier wrs weer door zouden gaan met etterposts, of erover door zouden gaan op mijn topic.



Het enige wat ik nog wil zeggen wat ik toen weggehaald had is: Ik herken het ook.

Geniet je er niet van als je verliefd bent?

Of dat je een leuke goedbetaald baan hebt waardoor je leuke dingen kan kopen en doen

Of geniet je niet van een vakantie?

Denk je niet na over een kinderwens en hoe mooi het zou zijn als je een kindje kan krijgen.



IK wel en ik heb alles behalve die goedbetaald baan maar ik ben gelukkig getrouwd en heb een mooi zoontje van bijna 2 .

Ik geniet als ik wakker wordt naast me man en ik verheug me erop dat hij over 3 weken vakantie heeft.

Ik geniet van mijn zoontje die soms lomp is maar 90 % erg komisch is .

IK geniet eindelijk weer van me leven

Ik snap dan weer niet waarom mensen zich in no time irriteren aan iemand die niet overloopt van levensenergie.

Of mensen die het raar vinden dat het probleem wat al bijna 40 jaar bestaat niet al is opgelost in een ochtend tijd doordat 20 mensen tegen haar zeggen dat het leven toch echt wel leuk is en je gewoon van de kleine dingen moet genieten en je daar voor kunt kiezen als je maar wilt.



Als het zo eenvoudig was, dan zou iemand hier toch geen 40 jaar mee rond lopen denk ik zo.

Ik snap de opmerking zwelgen wel. En ook grappig helmy dat jij invult wat dat dan betekent, of hoe diegene dat bedoelt. Nu klinkt zwelgen helemaal niet positief. Maar jij vult meteen in dat ze bedoelt dat je te lui bent.

Nu zegt Evidenza later dat ze bedoelt dat dat makkelijker is. En ik vraag me af of het makkelijker is. Het lijkt mij namelijk helemaal niet makkelijk om 40 jaar lang te leven met een leeg, bedrukt, apathisch en negatief gevoel. Lijkt me ontzettend zwaar. Allerminst makkelijk. En ik kan wel respect opbrengen voor iemand die met dit gevoel nog altijd bezig is het leven te leven.



Wat mij opvalt is dat mensen vaak (onbewust) kiezen voor een comfortabel gevoel. Comfortabel als in vasthouden aan iets wat ze kennen, waar ze aan gewend zijn, iets wat stabiliteit geeft. Dat biedt een soort veiligheid. Ook al is het niet prettig, leuk, boeiend of positief, het is wel een soort comfortabel.

Zwelgen heeft voor mij dan ook te maken met vasthouden aan iets, niet omdat het rationeel het juiste is, maar omdat het op een bepaalde manier comfortabel is of een bepaalde (schijn)veiligheid biedt.



Zo probeer je een heleboel te doen aan je beter voelen of meer te kunnen genieten, maar je doet niet wat nodig is. Ik weet niet of jouw gevoel helemaal te verhelpen is, maar om dit te verhelpen denk ik in ieder geval dat simpelweg een uurtje sporten of een wandeling maken in een heerlijk ruikend bos niet afdoende is. Tuurlijk een heleboel mensen kunnen daar enorm van genieten, maar voor jou speelt er iets op een diepere laag. Het is beetje als graag willen afvallen en dan lid worden van een sportschool maar niet gaan sporten. Of gezond voer kopen en een week later de prullenbak in mikken. Of misschien af willen vallen en dan een kleinere auto kopen?!? Kortom, dingen doen die niet helpen of een tegenovergesteld effect hebben. Ik wil afvallen, voel me dik, ga er iets aan doen, helpt niet dus nu voel ik me ook nog eens een mislukkeling. Of in jouw geval: ik vind het leven al niet leuk, nu doe ik er van alles aan en zie je, het leven is nog steeds niet leuk. En eigenlijk nog minder leuk, want ik voel me nu ook nog eens machteloos of ...



Ik lees dat jij je nu vooral afvraagt wat je dan in hemelsnaam moet doen om wel weer meer van het leven te kunnen genieten. Een andere vent nemen of een andere baan zoeken of het geloof aannemen... ik weet het niet, je neemt namelijk altijd jezelf mee in die nieuwe situatie. In jouw geval ligt de oorzaak niet zozeer in de externe factoren (alhoewel sommige zeker niet helpen), anders zou je wel eens onbezonnen kunnen genieten en niet al jaren last hebben van dit gevoel. Dus lijkt de oplossing ergens in jou te zitten. En jij bestaat vooral uit gevoel, intuïtie, gedachtenpatronen, je ego, je ziel etc. En daar weten psychotherapeuten, psychiaters of andere therapeuten nou net veel vanaf. Het is misschien even zoeken naar wat er bij jou past. Maar zeker een goede stap om naar de huisarts te gaan!



Herken je iets in er veel aan proberen te doen, maar niet het juiste? Je hebt inmiddels het besluit gemaakt naar de huisats te gaan, vind je dat ook een goede stap van jezelf?

*

.

.

Helmy, stom toevallig kom ik je ook op een ander topic tegen. Hetgeen ik daar lees lijkt mij één van de oorzaken van je dip/depressiviteit. Daarbij heb je een vriend die drugsverslaafd is en je kennelijk handen vol geld gekost heeft, je hebt net zelf een medicijnverslaving achter de rug en je zit ziek thuis, zonder loon, van je werk waar je een arbeidsconflict hebt met je voormalige werkgever waarvoor je nu naar de rechtbank moet.



Ik zou het ook even niet zo zonnig inzien hoor.



Je leven klinkt als een puinzooi op dit moment en daardoor voel je je depressief. Ruim eerst de puin op. Als je je dan nog kut voelt kunnen we altijd verder praten. Maar ik moet er wel bij zeggen dat ik ronduit verbijsterd ben over het feit dat je zoveel aantoonbare problemen hebt, maar hier maar niet verder komt dan "ik voel me zo somber".



Open je ogen en deal met je problemen.



Succes.

Chameleon schreef op 13 juli 2008 @ 17:51:

[...]



O en jij bent een deskundige die uit één bericht van mij kan opmaken dat het daar om een 'legitieme' depressie gaat en Helmy is alleen een beetje zwaar op de hand?

Dat zeg ik helemaal niet, ik haal aan wat Helmy daar zelf over zegt.

Meds, als mijn overleden dierbare hier gepost zou hebben zouden haar berichtjes nog véél milder zijn dan die van Helmy, geloof me.



Een dysthyme stoornis (wat zij vermoedelijk had) kent geen heftige symptomen, geen crises of extremen. Het nare is echter dat het maar doorzeurt, dag na dag, jaar na jaar en langzaam vreet het je op. Letterlijk en figuurlijk.

Dat kan maar dat wil niet zeggen dat hiervan sprake is bij Helmy. De meeste depressies zijn echter heel goed te behandelen.

Waarschijnlijk wordt het veroorzaakt door een chemische disbalans in de hersenen, waardoor alle positieve tips en trucs dus ook niet werken. Iemand die chronisch somber is kijkt standaard door een grijze bril en beleeft het leven op die manier.

In tegenstelling tot andere vormen van depressie is dysthemie niet zo makkelijk met medicatie te verhelpen (vaak veel zoeken en dat vergt heel veel van de patiënt die toch al niks overheeft) en helaas staat de psychiatrie op dit gebied nog in de kinderschoenen.

Maar laat duidelijk zijn: onderschat deze klachten niet en doe ze zeker niet af als aanstellerij. Daarmee doe je een heleboel mensen die hier misschien levenslang tot 'veroordeeld zijn' zwaar onrecht!

Ik doe het helemaal niet af als aanstellerij, je legt woorden in mijn mond die ik niet heb gebruikt. Ik heb gezegd dat een klinische depressie ernstig is en altijd behandeld moet worden. Het is een ziekte. Daaronder valt ook deze dysthemie.

Echter bij het gros van de depressiepatienten is de wetenschap er nog niet over uit wat er nu eerder is de stoornis en daardoor de depressie, of dat de depressie de stoornis veroorzaakt. Wel onderzocht is dat bij depressie meehuilen niet helpt. Wat wel helpt is beweging, routine en regelmaat, werken en hobbies, pillen en praten. Je moet er dus niet onder je dekbed liggen bedenken hoe ernstig het allemaal is maar eruit en aan de slag. Daarbij kan een relativering geen kwaad.



Bergamot, je zegt dat een confrontatie met de tijdelijkheid van je leven wel even een "opleving" geeft maar dat men dan algauw weer terugzakt in oud gedrag. Dat is niet mijn ervaring. En ik ken (beroepshalve) veel mensen die stoeien met de dood, en die het ook daadwerkelijk zullen afleggen, en (helaas maar) enkelen die dit gevecht hebben gewonnen. De veranderingen in gedrag en persoon zijn ingrijpend en naar ik constateer blijvend.

Helmy, als ik het goed heb zou je vandaag naar de huisarts gaan voor verwijzing naar psych toch?

Hoe is dat gegaan? Heb je afspraak kunnen maken?

Niet laten zitten hoor, maak er werk van!

Succes!

(ik hoop dat je hier nog meeleest!)