Voor mij had het leven niet gehoeven

Heb je weleens sint janskruid geprobeerd? Het klinkt alsof je een lichte depressie hebt.

Weet je wat laat ook maar.

Nee dat lijkt me ook niet, ik vind het juist goed van je dat je dit topic geopend hebt voor jezelf.



Ik hoop dat er dingen in (zullen) staan waardoor je verder komt hiermee .

Hey Helmy,

ik heb nog niet bijgelezen.

Ik herken je gevoelens wel, maar dan van een tijd terug. Als puber heb ik ontzettend geworsteld met de 'wat doe ik hier eigenlijk' vraag. Zó erg, dat ik mijn ouders in een slechte bui heb gezegd dat het ontzettende egoïsten zijn dat ze mij op de wereld hebben gezet en dat ik wenste dat ze dat nooooit hadden gedaan. Gelukkig zijn die gevoelens uiteindelijk weggetrokken.

Ik heb toen veel aan filosofie gehad, en kan me nog steeds redelijk goed vinden in een paar van Sartres denkbeelden.

Misschien leuk daar eens wat van te lezen?



Je bent er nu eenmaal, dus heb je de verantwoordelijkheid naar jezelf toe maar wat te maken van je leven. Je moet je eigen doel creëeren, dat ben je jezelf verplicht. Als je goed naar jezelf en je eigen moraal luistert, betekent dit niet dat je een moraalloos leven hoeft te gaan leiden.

Zijn er dingen waar je wél gelukkig van wordt? Dat is waar je het voor doet, het leven. Je leeft, daar ga ik tenminste vanuit, maar één keer, dus alsjeblieft meis, maak er wat van. Toch jammer als je, vlak voor je dood, terugkijkt op een leven vol doffe ellende.

90% van het leven is normaal, 5% is rot, en 5% is geweldig. Die laatste 5% maakt het het waard.

Helmy schreef op 12 juli 2008 @ 22:50:

[...]





Als een topic je ergert, hoef je niet te reageren. Ik zit met een probleem in mijn leven waar ik iets mee moet. Adviezen zijn welkom, maar ik vind het bijzonder vervelend om veroordelende reacties te krijgen. Gisteren is iemand anders, die last heeft van hetzelfde probleem als ik, al afgehaakt hier met schrijven. Dan kan niet de bedoeling zijn, toch?

Waarom, en hoe weet jij wat Brum hier heeft gepost? Is het wel eens bij je opgekomen dat het iets persoonlijks was wat Brum liever toch niet had gepost? Vraag me serieus af waarom jij hier zo verdedigend reageert terwijl de posting allang weg is (en ook nog eens niets persoonlijks naar jou bevatte ook nog).

Ik ben net op de pijler gezondheid geweest, ik hoop wel dat je je realiseert dat het een luxe probleem is?

ik zou zeggen tel je zegeningen

.

Goedemorgen Helmy,



Er zijn periodes geweest dat ik het ook niet zag zitten, dat leven. Maar toen was ik wel depressief en sliep ik niet of nauwelijks. Ik was suïcidaal maar wel met een reden, namelijk slaapgebrek en een diepe depressie. Dat het allemaal niet had gehoeven herken ik dus wel maar alleen van bepaalde periodes, niet over het algemeen. Ik hang juist ontzettend aan het leven. Kennelijk maak ik dus genoeg natuurlijke geluksstoffen aan om bij afwezigheid van een depressie een gelukkig en vooral levenslustig mens te zijn.



Geen gek idee om er eens met een arts over te praten. Wie weet verandert er voor jou van alles als je medicatie krijgt die zorgt voor de aanvulling van stoffen die je zel niet aanmaakt. Dat zou ik echt, oprecht heel erg fijn voor je vinden. Ik ben het met je eens, als blijkt dat je chronisch depressief bent dan ben je feitelijk ziek.



Ook ik heb iemand verloren die depressief was (de man van mijn beste vriendin) en dat was me een strijd, ongelooflijk. Nu heb jij die wens niet om er uit te stappen en leef je voor je kind maar ik zou het ontzettend fijn voor je vinden als je op de een of andere manier uit meer dingen levensvreugde zou halen.



(f)



Leo

Chameleon schreef op 13 juli 2008 @ 03:40:

[...]



Wat een kutopmerking en wat een arrogantie om Helmy zo om de oren te slaan met haar 'luxeprobleem'!

Omdat het zich niet zichtbaar is, zich niet lichamelijk uit, niet primair 'levensbedreigend' is, geen 'pijn' veroorzaakt misschien?

En simpel op te lossen is met 'zegeningen tellen'?



Meds, ik heb iemand verloren voor wie het leven al heel lang niet meer hoefde. Die dagelijks 'dwangmatig' zegeningen telde (omdat ze dacht dat dat hielp), die naar buiten toe altijd maar krampachtig haar blije en optimistische masker droeg, want ze wilde niet klagen en vond haar probleem ook een soort 'luxeprobleem'. Ze vond dat ze niets had te klagen want anderen hadden het zoveel slechter dan haar. Ze hield haar hoofd recht en schouders eronder en slechts een paar mensen wisten wat er werkelijk bij haar speelde. Ze wilde geen hulp en geen medicijnen, want ze schaamde zich voor haar 'zwakte' (zoals ze het noemde) en vond het niet ernstig genoeg.



Ik zal een lang verhaal kort maken. Ze is langzaam weggeglipt en heb het zien gebeuren. Ze heeft het verloren van haar schaamte, haar zwakte, haar 'luxeprobleem'. Haar kracht raakte uitgeput en de maskers kosten steeds meer energie. Ze kreeg onverklaarbare lichamelijke klachten en ging er onderdoor. En, hoe machteloos voor ons, ze was niet voor rede vatbaar om hulp te zoeken (ze durfde niet want haar 'probleem' was niet ernstig genoeg, vond ze zelf).

Na 30 jaar knokken tegen haar somberheid kon ze niet meer, het was op en ze heeft gekozen om uit het leven te stappen. Stilletjes is ze er tussenuit geknepen en heeft, in het bericht dat ze voor de nabestaanden achterliet, duidelijk gemaakt dat ze niet verder kon en niemand tot last wilde zijn. In haar ogen had ze geen keuze.



Ik realiseer me dat mijn reactie hier gekleurd is door deze ervaring, maar Meds: misschien is chronische somberheid een psychische pijn die nèt zo snijdend, net zo hartverscheurend en uiteindelijk net zo levensbedreigend is. En géén paracetamol, geen morfine....



Oordeel niet. Je weet het niet.....

Ik neem aan dat het hier gaat om iemand met een klinische depressie die is in mijn optiek gewoon ernstig ziek.

Dat is niet wat ik lees bij TO. TO is volgens eigen zeggen niet ontevreden maar voelt zich wat "bedrukt". En vraagt zich dan af of het leven voor haar wel had gehoeven. Welnu dat is een luxeprobleem, als je vecht voor je leven vraag je je dat soort dingen niet af. Dan ben je blij met elke dag. Is toch goed je te realiseren als je wat zwaar op de hand bent. Het is ook goed je te realiseren dat dit jou ook kan overkomen.... en vraag je dan af of je echt je leven zo zinloos vindt, of gaan dan ineens hele andere wetten gelden?

meds schreef op 13 juli 2008 @ 09:40:Het is ook goed je te realiseren dat dit jou ook kan overkomen.... en vraag je dan af of je echt je leven zo zinloos vindt, of gaan dan ineens hele andere wetten gelden?

Ja, dan is het anders. Maar als die periode weer voorbij is en je weer een schijnbaar oneindig leven voor je hebt, dan komt je vroegere aard net zo hard terug. (Is mijn ervaring)

Toch is het wel een ding als iemand aangeeft al haar hele leven dat gevoel van zinloosheid te voelen. Relativeren door te kijken naar hoezeer een ander lijdt is natuurlijk prima maar dat maakt je eigen leven er niet leuker op als je het leven uberhaupt niet zo leuk vindt in vergelijking met anderen om je heen. Een ander kan als een wilde aan het leven hangen, Helmy voelt dat niet zo, naar een ander kijken gaat dan niet helpen.



Zij geeft aan dat 'het leven van haar niet zo hoeft'. Dat is geen luxeprobleem, dat is een state of mind die best eens onder de loupe genoemen zou kunnen worden, kijken of het daarmee beter wordt.



Eens met een arts gaan praten over therapie of medicatie vind ik dus helemaal zo'n gek plan nog niet.

meds schreef op 13 juli 2008 @ 01:21:

ik zou zeggen tel je zegeningen

Ik snap je Meds. Zo heb ik ook weleens tegenover mijn man gezeten. Het helpt niet.



Het is taai. En het gaat dieper dan het niveau waarop je keuzes maakt lijkt het wel. In dat opzicht is het ook en nog meer frustrerend voor diegene die hier al van kleins af aan mee rondloopt.



Ik weet de oplossing niet. Hoe depressief ik zelf ook ben geweest, ik snap het niet eens. Het is iets anders, het is alsof dat het basisgevoel is. Ik had een rotjeugd, geen wonder dat ik depressief was. Toen ik eruit was heb ik het er uitgeziekt door oa mijn depressie en ben ik andere keuzes gaan maken. Nu ben ik terug bij mijn basisgevoel wat ik als klein kind had: het leven is mooi. Mijn man had een stabiele en liefdevolle jeugd en hij had dit gevoel als klein kind al. Dit is blijkbaar zijn basisgevoel.



Ik hoop voor iedereen die zich al zo lang zo leeg voelt dat er iets is wat wel goed helpt. Iets waardoor alles niet zo vreselijk zinloos en betekenisloos wordt.

Helmy,

mijn vader heeft toen eens gezegd dat ik veel te veel verwachtte van 'geluk'. Dat ik echt teveel opzoek was naar dat gevoel dat zaligmakend moest zijn. Dat je daar juist helemaal niet zoveel over na zou moeten denken.

En ik denk dat dat wel zo is. Je dagen gaan gewoon voorbij, je gaat naar je werk, leest wat, kookt wat, eet wat, sport misschien, spreekt eens af met vrienden. En veel van die dingen zijn toch in ieder geval niet vervélend. Als je leven uiteindelijk uit niet al te veel vervelende dingen bestaat, dan is dat voldoende.

Depressieve gevoelens leggen over alles een schaduw, maken dat je de grote hoogtes (en ook de diepe dieptes) niet meer hebt. Je zegt zelf dat je niet depressief bent, en natuurlijk kun je geen oordeel vellen over internet, maar je hebt denk ik wel last van depressieve gevóelens.

Mág je eigenlijk wel genieten van jezelf?

Zijn er dingen in je leven die je wél leuk vindt?

Ik weet ook dat het moeilijk, eng en lastig is om te veranderen, je comfort zone uit te komen, ook al is die comfort zone een vrijwel continu down gevoel.

Als ik diep ga nadenken over mijn leven dan vraag ik me ook af of ik wel gelukkig ben. Maar aan de andere kant, gewoon maar léven biedt je zoveel. Ik ben niet ongelukkig, mijn leven is niet rot, ergo, ik zal wel gelukkig zijn.

Lééf gewoon.

Moeilijker gezegd dan gedaan, maar kom die comfort zone uit.

Je leeft maar één keer he.



Van gezondheid.be een depressiechecklist:

Depressie



• Ik voel me aanhoudend leeg en triestig

• Ik heb geen interesse meer in gewone dagelijkse activiteiten, inclusief sex.

• Ik heb geen energie meer, voel me altijd moe

• Ik slaap slecht (slapeloosheid, 's morgens vroeg wakker, te lang slapen...)

• Ik eet slecht (ik heb geen eetlust, of ik vermager of word dik)

• Ik heb problemen om me te concentreren, om beslissingen te nemen…

• Ik voel me hulploos, waardeloos, schuldig

• Ik denk soms aan zelfmoord

• Ik ben snel geïrriteerd

• Ik huil bij het minste

• Ik heb dikwijls krampen of pijn die niet reageert op gewone pijnstillers



5x ja is echt een indicatie dat je weldegelijk last hebt van een depressie.



Ik heb niet het hele topic gelezen, dus misschien heb je al geantwoord, maar ben je hiervoor wel eens bij een psycholoog of therapeut geweest? Het is zo zonde om gewoon maar zo door te leven, terwijl het leven leuker kan zijn dan wat je nu voelt.

Ik snap het wel, ik ben aan het begin van mijn pubertijd dus depressief geweest. Zonder echte aanleiding, ik heb wél een goede band met mijn ouders, het zijn hele lieve mensen, op school ging het aardig. Bij mij was het puur een hormoonkwestie denk ik en bij het ouder worden is uiteindelijk de knop om gegaan.

Het is lastig om aan te geven hoe dat werkt, waar dat aan ligt, hoe jíj dat zou moeten doen. Maar ik heb wel vertrouwen dat ook jij die knop om kan zetten, alleen kun je dat misschien niet zonder hulp.

En misschien moet je je verwachtingen van 'geluk' bijstellen.

Ja, ik herken dit wel, ik voel me vaak gevangen in mezelf, in m'n eigen emoties, zeker op zo'n dag als vandaag, de zondag en dat heeft te maken met het feit dat ik vroeger altijd naar de kerk moest op zondag en sinds ik dat niet meer doe, kan ik niet echt m'n draai vinden op zo'n dag.

Ik ga al 8 jaar niet meer naar de kerk en eerst deed ik juist heel erg veel op zo'n dag als ik de stilte maar niet hoefde te horen, want dan hoorde ik al die woorden en al die zinnen die tegen mij werden gezegd, vroeger.

Mijn vader hield de hele week zijn mond, maar op zondag was hij er ineens wel, in z'n zwarte pak. Dan kon ie 's ochtends vroeg opstaan, om 08.30 uur de tafel dekken en dan moesten we vroeg opstaan om op tijd naar de kerk te kunnen, want we moesten er om 09.30 uur zitten, terwijl de dienst om 10.00 uur begon.

En dan begon het aapjes kijken en over elkaar en over de kleding die een ieder droeg, praten en roddelen, vreselijk gewoon en om 10.00 uur kwam dan de dominee met zijn gevolg binnen, iedereen met de vreselijkste ernstigste gezichten, gewoon eng en dan begon de ouderling de wet voor te lezen en dan begon het gebed, allemaal volgens een bepaald ritueel, een bepaald vast patroon en dat vond ik altijd nog het ergste, maar anderen vinden dat misschien veilig, maar ik niet, want zo zit er toch geen leven in de kerk, zo ga je toch langzaamaan dood? Ik beleef niets aan zo'n dienst, aan zo'n preek en sindsdien heb ik zo'n vreselijke aversie, zo'n vreselijke haat gekregen tegen de kerk en alles wat ermee te maken heeft.

Die aversie heb ik een hele poos uitgeleefd, maar daar word ik ook moe van. Ik heb me overal tegen verzet, geprovoceerd om los te komen en dat werd me niet altijd in dank afgenomen door mijn omgeving, maar ik kon niet anders, dat was voor mij op dat moment de enige manier om van die druk af te komen, die vreselijke druk die er jarenlang op me is gelegd, de druk om me te gedragen als een net, braaf meisje zonder mening, zonder eigen identiteit.

Als ik maar netjes meeging naar de kerk, dan was het goed, maar zodra ik me daar enigszins tegen ging verzetten en kritiek ging uiten op de manier waarop het ging, het hele kerkgebeuren, zodra ik door ging hebben dat het een grote poppenkast was, dat je alleen maar werd geleefd en werd vastgehouden door de meningen van anderen, toen was het huis te klein. Toen kwam ik aan de heilige huisjes van mijn ouders, voor wie die hele poppenkast een groot heiligdom is, want zij willen niet beter weten etc.

Ja, toen ging het goed mis bij ons thuis, want niemand had ooit geprobeerd kritiek te uiten op dit onderwerp en ik was de eerste die dat durfde, ja dan begrijp je natuurlijk wat er gebeurt: uitsluiting. Dan hoor je er niet meer bij, bij die schijnwereld, dan sta je er buiten en dan kan je het lekker uitzoeken, zoek dan maar wat beters, nou dat heb ik geprobeerd in een andere kerk, maar daar zag ik dezelfde schijheiligheid, dezelfde voorgangeraanbidding etc en toen ben ik er dus maar helemaal mee gekapt, maar nu nog na 8 jaar vind ik het heel erg moeilijk om een echte invulling in het leven te vinden, want ik ben natuurlijk heel erg lang gewend geweest naar de pijpen van anderen te dansen, dit ten koste van mezelf, want hoe strenger de kerk was, hoe minder je je smoel open mocht doen, je moest gewoon verplicht je bek houden en doen wat de dominee zei, maar op een gegeven moment gaat dat niet goed natuurlijk, want dat riekt naar dwang, naar teveel beinvloeding, naar sociale en geestelijke controle en dat was ik al zo gewend van vreoger en dat zoch ik niet meer, dus ik heb me los gemaakt met alle gevolgen van dien, want daarna viel ik in een gat, een diep zwart gat, want ik wist immers niet wie ik was, wat ik wilde etc. en op mijn ouders kon ik helemaal niet terugvallen, want die kunnen niet tegen kritiek en daar werd ik zo vreselijk boos om, ik dacht: die willen de waarheid niet weten en al willen ze de waarheid niet weten, dan hebben ze toch naar me te luisteren ik ben hun kind, maar het geloof ging weer zoals altijd boven de intermenselijke verhoudingen.