Vroeger gepest en nog steeds last van..

quote:Moongirl33 schreef op 14 november 2016 @ 08:39:

[...]





Je was me voor haha

Wat gebeurd er nu als je aan de situatie terugdenkt?

Ik kon het me vantevoren niet voorstellen, maar er gebeurt nu niks. Ik weet dat ik het verschrikkelijk vond en kan me ook nog goed herinneren hoe vervelend ik bepaalde situaties daarna vond (die me eraan deden denken), maar nu kan ik er gewoon aan denken. En ik kan ook weer rustig nu die situaties aangaan die ik eerst vermeed.

Ik heb er echt jaren en jaren last van gehad (van de nasleep), en daarna was het weg.

Maar nogmaals: het ging bij mij om 1 situatie, die ook weinig te maken had met mijn zelfbeeld.



Maar pesten is ook goed te behandelen met EMDR over het algemeen.

En daarnaast: bedenk ook dat mensen die juist graag praten ook luisteraars nodig hebben, hè? Dus als je misschien van nature ook wat rustiger bent en niet haantje de voorste, dan is dat ook een hele waardevolle eigenschap.

Daarbij ben je 'pas' 20 jaar. Dus er komen nog heel wat situaties waarin je kunt oefenen en jezelf kunt vormen. Het kan helpen om je doelen op bijv. Een feestje niet te hoog te stellen. Dus verwacht niet teveel van jezelf. Zeg bijv. tege jezelf dat je 3 vragen wil stellen op een avond aan een ander. Als dat lukt, dan is dat een geslaagde avond. Dat kun je dan uitbouwen op een volgend feestje (bijv. Hallo zeggen tegen twee vreemden ofzo, of 5 vragen stellen, of één kort verhaaltje over jezelf wat je vantevoren bedenkt).



Als jij naar een feestje gaat met het idee dat er 'een band' moet komen, dan maak je het jezelf wel heel erg moeilijk. En dan is de kans dat jij het als een slechte avond zal evalueren ook groot.

Ik heb ook een rottijd gehad op school en het heeft me nog lang achtervolgd. Toen ik zo oud was als jij ben ik voor het eerst naar een psycholoog gestapt maar ik kon niks met die man. Hij bleef maar doorgaan op dingen die in mijn ogen onbelangrijk waren en ik had er eigenlijk niks aan. Een paar jaar later heb ik opnieuw hulp gezocht en dit keer trof ik wel een goede therapeute van wie ik heel veel geleerd heb. Zij heeft me echt goed geholpen. Een andere therapeut zoeken kan dus een heel goed idee zijn.



Verder heeft ouder worden en meer levenservaring opdoen me goed geholpen. Ik heb banen gehad waarbij ik veel met mensen in contact kwam en dat heeft me deels over mijn sociale angst heen geholpen: ik moest immers wel met mensen praten en ontdekte gaandeweg dat het allemaal niet zo eng is als ik dacht. Ook actief zijn binnen een vereniging heeft me socialer gemaakt. Je moet me nog steeds niet op een feestje zetten waar ik niemand ken maar in een min of meer gestructureerde omgeving doe ik het tegenwoordig prima. Ik heb ook altijd een paar vragen en gespreksonderwerpen achter de hand. Als je iemand eenmaal aan het praten krijgt gaat het gesprek daarna vaak vanzelf.



Je kunt je verleden niet uitwissen en ik wil ook niet net doen of ik tegenwoordig supersociaal en permanent gelukkig ben. Zeker niet! Maar met de juiste hulp kan het wel beter worden. En bij mij heeft ouder worden de scherpe kantjes er ook af gehaald. Ik kijk nu anders naar mensen en naar mezelf dan ik op jouw leeftijd deed. Het is een advies waar je nu weinig aan hebt natuurlijk, maar over een paar jaar sta je hier waarschijnlijk sowieso heel anders in. Zeker als je zo goed je best blijft doen als je nu doet.

Heel herkenbaar. Ik ben inmiddels wel een stukje ouder maar nog heb ik hier wel last van. Ik heb hiervoor nooit echt hulp gehad. Jaren later wel onder behandeling van een psycholoog gestaan ( voor iets anders) een poosje maar die vond dat ik hier inmiddels goed mee om ging en dus is daar verder niets mee gedaan. Ik heb mezelf aangeleerd om te gaan met grote groepen door ze op te zoek ipv te ontlopen. Ik heb een poosje geleden zelfs een toespraak voor een groep van ruim 200 man moeten houden voor mijn werk, geloof me niet makkelijk. Het omgaan met groepen mensen blijft een dingetje voor me maar ik weet inmiddels dat ik me, als ik me over mijn angst heen zet, toch kan vermaken in een groep. Het helpt al je jezelf een haalbaar doel stelt zoals iemand anders ook al aan gaf. Ik begon met, ik ga één onbekende een vraag stellen. En wat helpt, ga niet alleen maar neem iemand mee die anderen in de groep kent dan jij zelf. Op die manier maak je het ontmoeten van nieuwe mensen in een groep ook al makkelijker doordat degene met wie je bent je dan voor kan stellen. Het kost tijd maar je bent nog jong en hebt echt genoeg tijd om het te leren. Verwacht geen wonderen en leg de lat, zeker in het begin, niet te hoog. Wees lief voor jezelf het komt goed.

Trouwens ik mag dan geen hulp hebben gehad, dat betekend niet dat dat de juiste weg is geweest. Ik was vermoedelijk veel sneller en op een betere manier gekomen waar ik nu ben met hulp. Het probleem was dat dat toen minder makkelijk te krijgen was. Althans het voelde voor mij toen zo. Er zijn echt psychologen die je kunnen helpen. Lukt het na een tijdje bij de één niet probeer dan een ander te vinden. Vaak kan de huisarts wel een goede psycholoog aanraden, maar ook dan geld dat er wel een "klik" moet zijn. Wat voor de één geweldig helpt helpt de ander totaal niet.

Ik ben vroeger ook gepest en had hier toen heel veel last van. Uiteindelijk ben ik ook met klantcontacten gaan werken en nu ga ik a.s. vrijdag mijn allereerste training geven! Nooit gedacht dat ik dit zou gaan doen, ik woon nu ook in het buitenland en ik ben hier helemaal alleen naar toegekomen en heb vrienden gemaakt. De psycholoog werkte voor mij ook niet ik ben uiteindelijk haptotherapie gaan volgen en dit heeft mij echt super geholpen! Ga dus uitdagingen aan in je leven, gooi jezelf in het diepe en laat aan jezelf zien dat je toch stukken sterker bent dan je nu denkt!

Ik ben vroeger ook gepest en ondervind daar nu ook hinder van. Ik ben begin 30. Hoe ben ik daarmee omgegaan? Nou, om daar vanaf te komen, zijn een aantal ingrediënten nodig: iemand waar je je ei bij kwijt kan en die jou advies kan geven. Die klik moet er dus zijn. Meestal zijn die mensen heel dichtbij te vinden, maar je kan beginnen met een psycholoog. Zo heb ik groepstherapie gehad en ik heb ook 1 op 1 gesprekken gehad. Naar mijn ervaring hebben zij redelijk geholpen om inzicht te krijgen in mijn eigen denkpatroon. Volgende ingrediënt dat je nodig hebt is doorzettingsvermogen. Ik zie het als een hele grote zak met bagage die je amper van de plek krijgt, maar je wilt toch je doel bereiken. Je wilskracht moet sterk genoeg zijn om die negatieve gedachten, die jou weerhouden om stappen te zetten, weg te duwen. Wees bewust bij dit proces, want het is dé grote strijd die jij met jezelf voert (en dat is alleen maar positief, want je werkt aan jezelf)



Tot slot en de meest belangrijke ingrediënt: moed! Het is zo fucking beangstigend om die confrontatie met je aan te gaan dat je die (althans in mijn geval) liever uit de weg gaat en jezelf troost met de zoveelste beker ijs of potje gamen of film kijken of whatever escape je voor jezelf hebt ingebouwd. Moed is ontzettend belangrijk.



Wat mij zo frustreerde in mijn reis naar verlossing (klink erg religieus, maar zo bedoel ik 't niet ) is dat ik constant maar niet wist wat ik precies wilde. Die klote stip in de horizon lijkt maar steeds van plek te veranderen. Ik wist niet goed wat ik nou wilde bereiken. Ik wist alleen maar dat ik last had van die negatieve gedachten. Het is dus zaak om regelmatig te evalueren. Het liefst met die ene persoon die jij vertrouwt en die jou kan voorzien van goed advies. Wees overigens niet gekwetst als die persoon je advies geeft, want dat kan best confronterend zijn. Maar gelukkig ben je heel moedig en weet je die confrontaties goed te verwerken.



Voordeel van zo'n persoonlijke reis is dat je heel veel van jezelf te weten komt. Volgens mij ben je daardoor een stap verder dan je leeftijdsgenoten. Je wordt er wel wijzer van.



Ik wens je veel sterkte en succes toe!

Bouwers, wat een ontzettend goede post en zo waar!

quote:BowersWilkins schreef op 15 november 2016 @ 05:51:

(...)



Tot slot en de meest belangrijke ingrediënt: moed! Het is zo fucking beangstigend om die confrontatie met je aan te gaan dat je die (althans in mijn geval) liever uit de weg gaat en jezelf troost met de zoveelste beker ijs of potje gamen of film kijken of whatever escape je voor jezelf hebt ingebouwd. Moed is ontzettend belangrijk.



(...) Helemaal mee eens, mooi gezegd!