Psyche
alle pijlers
Vroeger gepestl, nu gelukkig maar toch......
maandag 13 juli 2009 om 11:58
Een tijdje terug reageerde ik hier vanuit mijn tenen op een topic nav een topic van willem over dikke vrouwen op een scooter.
(begint lekker warrig al zeg ik het zelf) Het topic was van wench als ik het me goed herinder.
(sorry als ik de verkeerde naam heb gebruikt hoop ik dat je het me niet kwalijk neemt)
Blijkbaar is er bij mij daardoor toch weer het eea boven gekomen.
Ik werd als kind vreselijk gepest op school.
Dat ging van uitschelden, je fietssleuteltje afpakken en weggooien tot letterlijk tegen de grond werken en in je buik schoppen.
Mijn ouders hebben gedaan wat ze konden om het te laten stoppen en de (meeste) leraren op school ook maar toch heeft het alles bij elkaar negen jaar gedeurt voor er een eind aan kwam.
Inmiddels ben ik gelukkig getrouwd met de liefste man van de hele wereld en heb ik twee geweldige kids en een paar hele goede vrienden.
Toch merk ik dat mijn verleden wel zijn sporen heeft achter gelaten.
Het duurd erg lang voor iemand me echt leert kennen en voor ik iemand echt vertrouw... jeetje dat duurd nog veel langer.
De enige die ooit in recordtempo door mijn muur heen is komen denderen is mijn man.
Al duurde het dan ruim 10 maanden voordat daarmee werd begonnen. ( wonder boven wonder begon ik er notabene zelf mee!)
Wat ik maar niet kan begrijpen is dat zoiets als gepest worden op school zo'n impact kan hebben.
En als ik dan lees of op tv hoor van wat sommige kinderen doen omdat ze gepest worden lopen de rillingen me over de rug.
Sommigen plegen zelfs zelfmoord!!
Nou heb ik daar als kind ook wel eens aan gedacht, maar ik was blijkbaar toch sterk genoeg om te zien dat dat geen oplossing was en dat ik meer waard was dan ze op school riepen.
Wat ik me afvraag is... zijn er nog meer mensen die als kind zijn gepest en die daar net als ik hun littekens aan hebben overgehouden en hoe gaan die mensen daar mee om?
Is het iets waar ze elke dag bij stilstaan of komt het soms, zoals bij mij, boven als ze iets lezen of horen dat dat gevoel van vroeger weer oproept?
(begint lekker warrig al zeg ik het zelf) Het topic was van wench als ik het me goed herinder.
(sorry als ik de verkeerde naam heb gebruikt hoop ik dat je het me niet kwalijk neemt)
Blijkbaar is er bij mij daardoor toch weer het eea boven gekomen.
Ik werd als kind vreselijk gepest op school.
Dat ging van uitschelden, je fietssleuteltje afpakken en weggooien tot letterlijk tegen de grond werken en in je buik schoppen.
Mijn ouders hebben gedaan wat ze konden om het te laten stoppen en de (meeste) leraren op school ook maar toch heeft het alles bij elkaar negen jaar gedeurt voor er een eind aan kwam.
Inmiddels ben ik gelukkig getrouwd met de liefste man van de hele wereld en heb ik twee geweldige kids en een paar hele goede vrienden.
Toch merk ik dat mijn verleden wel zijn sporen heeft achter gelaten.
Het duurd erg lang voor iemand me echt leert kennen en voor ik iemand echt vertrouw... jeetje dat duurd nog veel langer.
De enige die ooit in recordtempo door mijn muur heen is komen denderen is mijn man.
Al duurde het dan ruim 10 maanden voordat daarmee werd begonnen. ( wonder boven wonder begon ik er notabene zelf mee!)
Wat ik maar niet kan begrijpen is dat zoiets als gepest worden op school zo'n impact kan hebben.
En als ik dan lees of op tv hoor van wat sommige kinderen doen omdat ze gepest worden lopen de rillingen me over de rug.
Sommigen plegen zelfs zelfmoord!!
Nou heb ik daar als kind ook wel eens aan gedacht, maar ik was blijkbaar toch sterk genoeg om te zien dat dat geen oplossing was en dat ik meer waard was dan ze op school riepen.
Wat ik me afvraag is... zijn er nog meer mensen die als kind zijn gepest en die daar net als ik hun littekens aan hebben overgehouden en hoe gaan die mensen daar mee om?
Is het iets waar ze elke dag bij stilstaan of komt het soms, zoals bij mij, boven als ze iets lezen of horen dat dat gevoel van vroeger weer oproept?
"Mensen zullen vergeten wat je zei. Mensen zullen vergeten wat je deed. Maar mensen zullen nooit vergeten hoe je hen liet voelen." ( Maya Angelou )
maandag 13 juli 2009 om 21:04
quote:Ikkuzzz schreef op 13 juli 2009 @ 15:28:
[...]
Vreemd hé, heb je alles goed voor elkaar, ik denk ook mede door wat er vroeger is gebeurd en dan ben je nog zo onzeker. Tenminste zo ervaar ik het. Je hebt op bepaalde vlakken succes, maar er zijn toch bepaalde dingen die je zelf niet aan kunt pakken en dat je toch jezelf er niet boven kunt zetten. Terwijl je het waarschijnlijk beter voor elkaar hebt dan die pesters.
Ik zou zo graag meer vriend(inn)en willen hebben, gewoon vor het gevoel. Ben ook al enig kind.
OK, nu weer terug naar de dagelijkse gang van zaken en niet gaan zwelgen!
[...]
Vreemd hé, heb je alles goed voor elkaar, ik denk ook mede door wat er vroeger is gebeurd en dan ben je nog zo onzeker. Tenminste zo ervaar ik het. Je hebt op bepaalde vlakken succes, maar er zijn toch bepaalde dingen die je zelf niet aan kunt pakken en dat je toch jezelf er niet boven kunt zetten. Terwijl je het waarschijnlijk beter voor elkaar hebt dan die pesters.
Ik zou zo graag meer vriend(inn)en willen hebben, gewoon vor het gevoel. Ben ook al enig kind.
OK, nu weer terug naar de dagelijkse gang van zaken en niet gaan zwelgen!
Ruil hem in voor een ED! Veilig en warm. Dat is wat je nodig hebt!
maandag 13 juli 2009 om 21:48
quote:Fame schreef op 13 juli 2009 @ 21:04:
[...]
Ik zou zo graag meer vriend(inn)en willen hebben, gewoon vor het gevoel. Ben ook al enig kind.
OK, nu weer terug naar de dagelijkse gang van zaken en niet gaan zwelgen!Helemaal gelijk in Fame, moet ongesteld worden heb dan vreselijk last van PMS. Dan heb ik de tranen heel gauw hoog zitten
[...]
Ik zou zo graag meer vriend(inn)en willen hebben, gewoon vor het gevoel. Ben ook al enig kind.
OK, nu weer terug naar de dagelijkse gang van zaken en niet gaan zwelgen!Helemaal gelijk in Fame, moet ongesteld worden heb dan vreselijk last van PMS. Dan heb ik de tranen heel gauw hoog zitten
maandag 13 juli 2009 om 23:25
dinsdag 14 juli 2009 om 10:23
quote:mika65 schreef op 13 juli 2009 @ 19:42:
En dan ben je 44 jaar oud, het gepest ligt heel ver achter je en je voelt je nog niets waard.
Mijn kinderen dat is het enigste waar ik voor vecht en leef.
Mika Geloof me ieder mens heeft waarde en is belangrijk.
En ieder mens verdiend geluk, dus ook jij!
Tot ik mijn man leerde kennen heb ik heel lang gedacht alleen te zullen blijven en weinig tot geen waarde te hebben, ondanks de lieve woorden van mijn ouders en broertje.
Hij heeft me laten zien dat iedereen belangrijk is, nu ben je dat voor gevoel alleen voor je kids maar uiteindelijk zal je merken dat je dat voor steeds meer mensen bent.
Het is zo moeilijk je open te stellen als je zo vaak het deksel op de neus hebt gehad, ik weet het.
Maar geloof me op een dag zul je zien dat het ondanks al die keren dat het mis ging meer dan de moeite waard is om vol te houden.
( moet je mij horen, 10 jaar geleden kon ik dit echt niet zo zeggen en voelen, en nu heel soms nog niet hoor als ik eerlijk ben. Maar dat het waar is weet ik wel.)
En dan ben je 44 jaar oud, het gepest ligt heel ver achter je en je voelt je nog niets waard.
Mijn kinderen dat is het enigste waar ik voor vecht en leef.
Mika Geloof me ieder mens heeft waarde en is belangrijk.
En ieder mens verdiend geluk, dus ook jij!
Tot ik mijn man leerde kennen heb ik heel lang gedacht alleen te zullen blijven en weinig tot geen waarde te hebben, ondanks de lieve woorden van mijn ouders en broertje.
Hij heeft me laten zien dat iedereen belangrijk is, nu ben je dat voor gevoel alleen voor je kids maar uiteindelijk zal je merken dat je dat voor steeds meer mensen bent.
Het is zo moeilijk je open te stellen als je zo vaak het deksel op de neus hebt gehad, ik weet het.
Maar geloof me op een dag zul je zien dat het ondanks al die keren dat het mis ging meer dan de moeite waard is om vol te houden.
( moet je mij horen, 10 jaar geleden kon ik dit echt niet zo zeggen en voelen, en nu heel soms nog niet hoor als ik eerlijk ben. Maar dat het waar is weet ik wel.)
"Mensen zullen vergeten wat je zei. Mensen zullen vergeten wat je deed. Maar mensen zullen nooit vergeten hoe je hen liet voelen." ( Maya Angelou )
dinsdag 14 juli 2009 om 18:28
Kom ik prompt één van mijn pesters tegen vandaag, op het werk.
Naar aanleiding daarvan onwikkelde zich een gesprek tussen een collega en mijzelf. Zij vertelde dat ze vroeger een meeloper was bij het pesten. Het was verhelderend, en toch ook een beetje pijnlijk, om het verhaal van haar kant te horen.
Ze vertelde dat ze zich nooit gerealiseerd heeft dat de dingen die ze deed, zoveel indruk konden maken bij de gepeste. Pas toen ze volwassen was en zelf kinderen had, heeft ze zich beseft wat dit met die persoon gedaan zou kunnen hebben.
Naar aanleiding daarvan onwikkelde zich een gesprek tussen een collega en mijzelf. Zij vertelde dat ze vroeger een meeloper was bij het pesten. Het was verhelderend, en toch ook een beetje pijnlijk, om het verhaal van haar kant te horen.
Ze vertelde dat ze zich nooit gerealiseerd heeft dat de dingen die ze deed, zoveel indruk konden maken bij de gepeste. Pas toen ze volwassen was en zelf kinderen had, heeft ze zich beseft wat dit met die persoon gedaan zou kunnen hebben.
dinsdag 14 juli 2009 om 20:38
Ik ben ook gepest gedurende mijn hele schooltijd. Op de basisschool viel het allemaal nog wel mee, daar had ik ook nog gewoon vriendinnen. Op de middelbare school had ik het eerste jaar wel een paar mensen waar ik mee optrok, maar deze gingen het tweede jaar van school (ik zat op een zelfstandig gymnasium) en toen bleef ik alleen achter. Alle groepjes waren al gevormd en verlegen als ik was, kwam ik er nergens meer tussen. Ik heb altijd mijn best gedaan ergens bij te gaan horen, maar ik werd gewoon genegeerd en buitengesloten. Mijn ergste herinnering is dat ik in de pauze altijd met een groepje meiden uit mijn klas meeliep en dat zij op een gegeven moment met z'n alleen wegrenden door allerlei steegjes om mij kwijt te raken. Ik werd ook vaak als enige niet uitgenodigd op verjaardagfeestjes en de gymlessen waren helemaal vreselijk. Ik ben nooit fysiek gepest, maar dus wel gedurende een aantal jaar buitengesloten.
Hier heb ik nu nog steeds last van, ben nu 25 en het ergste pesten vond plaats toen ik 13-17 was. Ik voel me heel vaak minderwaardig dan andere mensen, ik ben nooit goed genoeg, denk heel vaak dat ik iets niet kan. Daarnaast ben ik ook bang in groepen dat ik weer buiten de boot zal vallen, dat mensen me weer niet aardig vinden. Ik ben gewoon heel bang dat de situatie zich zal herhalen.
Ik heb toen ik 21 was een assertiviteitstraining gedaan en daar heb ik heel veel aan gehad. Het belangrijkste wat ik daar geleerd heb, is dat ik er ook gewoon mag zijn, dat mijn mening ook gehoord mag worden, ook als die anders is dan die van anderen. Sinds die training is het ook beter met mij gegaan, ik durf meer, ik ben een stuk opener en assertiever geworden. Ik heb nog steeds wel momenten dat die gevoelens van toen opgeroepen worden, bijv. als ik topics zoals deze lees (dan komen de tranen al snel) of als iemand iets over die tijd vertelt of als ik een van de pesters tegenkom. Maar over het algemeen wordt mijn minderwaardigheidsgevoel en onzekerheid steeds minder, het slijt met de jaren.
Hier heb ik nu nog steeds last van, ben nu 25 en het ergste pesten vond plaats toen ik 13-17 was. Ik voel me heel vaak minderwaardig dan andere mensen, ik ben nooit goed genoeg, denk heel vaak dat ik iets niet kan. Daarnaast ben ik ook bang in groepen dat ik weer buiten de boot zal vallen, dat mensen me weer niet aardig vinden. Ik ben gewoon heel bang dat de situatie zich zal herhalen.
Ik heb toen ik 21 was een assertiviteitstraining gedaan en daar heb ik heel veel aan gehad. Het belangrijkste wat ik daar geleerd heb, is dat ik er ook gewoon mag zijn, dat mijn mening ook gehoord mag worden, ook als die anders is dan die van anderen. Sinds die training is het ook beter met mij gegaan, ik durf meer, ik ben een stuk opener en assertiever geworden. Ik heb nog steeds wel momenten dat die gevoelens van toen opgeroepen worden, bijv. als ik topics zoals deze lees (dan komen de tranen al snel) of als iemand iets over die tijd vertelt of als ik een van de pesters tegenkom. Maar over het algemeen wordt mijn minderwaardigheidsgevoel en onzekerheid steeds minder, het slijt met de jaren.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
zondag 19 juli 2009 om 04:27
Hoi iedereen,
ik ben als puber op de mavo vreselijk gepest, bijna de volle 4 jaar lang. Het MBO erna ging beter, ging ook (op mijn eigen verzoek) bij niemand van mijn oude school in de klas terug. Pesten over!
Maar: we zijn inmiddels 16 jaar verder en in mijn dagelijks leven heb ik er nog wel degelijk last van. Ik ben inmiddels weer in therapie om mijn ervaringen de juiste plek te geven en met de deuk in het zelfvertrouwen te leren omgaan.
Ik herken veel als het gaat om groepsverbanden, ik hou er ook niet van. Nieuwe situaties ga ik ook liever uit de weg, ik zoek liever het vertrouwde.
Op dit moment heb ik last van mijn buren, maar ik durf er dus niet naar toe te stappen uit angst voor vergeldingen. Herkent iemand dit? Wat hebben jullie onder andere gedaan om de ervaringen uit het verleden een plek te geven?
ik ben als puber op de mavo vreselijk gepest, bijna de volle 4 jaar lang. Het MBO erna ging beter, ging ook (op mijn eigen verzoek) bij niemand van mijn oude school in de klas terug. Pesten over!
Maar: we zijn inmiddels 16 jaar verder en in mijn dagelijks leven heb ik er nog wel degelijk last van. Ik ben inmiddels weer in therapie om mijn ervaringen de juiste plek te geven en met de deuk in het zelfvertrouwen te leren omgaan.
Ik herken veel als het gaat om groepsverbanden, ik hou er ook niet van. Nieuwe situaties ga ik ook liever uit de weg, ik zoek liever het vertrouwde.
Op dit moment heb ik last van mijn buren, maar ik durf er dus niet naar toe te stappen uit angst voor vergeldingen. Herkent iemand dit? Wat hebben jullie onder andere gedaan om de ervaringen uit het verleden een plek te geven?
zondag 19 juli 2009 om 09:54
Ik ben ook gepest vroeger. Voornamelijk op de middelbareschool. Dat heeft zeker zijn sporen nagelaten, niet zo gek toch. Ik was super onzeker, verlegen en mijn zelfvertrouwen was gedaalt tot het nulpunt. Ik vertrouw mensen niet zo snel en ik wil te graag dat mensen mij leuk vinden, dat soort dingen kan ik niet los laten. Ik durf niet voor mijn eigen mening uit te komen.
Gelukkig is veel van wat ik hierboven beschrijf inmiddels verbeterd (het heeft dan ook jaren gekost) maar toch ....
Gelukkig is veel van wat ik hierboven beschrijf inmiddels verbeterd (het heeft dan ook jaren gekost) maar toch ....
maandag 20 juli 2009 om 10:23
quote:Schaap76 schreef op 19 juli 2009 @ 04:27:
Op dit moment heb ik last van mijn buren, maar ik durf er dus niet naar toe te stappen uit angst voor vergeldingen. Herkent iemand dit? Wat hebben jullie onder andere gedaan om de ervaringen uit het verleden een plek te geven?
Ja ik herken het wel, ik ga confrontaties ook het liefst uit de weg.
En als ik een heftig meningsverschil met iemand heb (vooral met mijn man) dan kan ik daardoor compleet van streek raken.
Onbewust speelt er dan een heleboel angst vanwege vroeger mee denk ik.
Eigenlijk heb ik niet veel gedaan om het verleden te verwerken.
Heb het langzaam aan "gewoon" omarmd als zijnde een dele van wie en wat ik ben.
Het is gebeurt, ik kan er nu niets meer aan doen maar ik kan wel mijn best doen om de lessen die het me heeft geleerd toe te passen in mijn leven zodat ik mezelf en wie weet een ander, kan helpen door mijn ervaring.
Moeilijke dagen en momenten heb ik nog steeds hoor.
En de ene dag kan ik mijn filosofie makkelijker toepassen dan de andere, maar uiteindelijk kom ik er wel en ben ik inmiddels gelukkig. En dat had ik vroeger nooit gedacht!
Op dit moment heb ik last van mijn buren, maar ik durf er dus niet naar toe te stappen uit angst voor vergeldingen. Herkent iemand dit? Wat hebben jullie onder andere gedaan om de ervaringen uit het verleden een plek te geven?
Ja ik herken het wel, ik ga confrontaties ook het liefst uit de weg.
En als ik een heftig meningsverschil met iemand heb (vooral met mijn man) dan kan ik daardoor compleet van streek raken.
Onbewust speelt er dan een heleboel angst vanwege vroeger mee denk ik.
Eigenlijk heb ik niet veel gedaan om het verleden te verwerken.
Heb het langzaam aan "gewoon" omarmd als zijnde een dele van wie en wat ik ben.
Het is gebeurt, ik kan er nu niets meer aan doen maar ik kan wel mijn best doen om de lessen die het me heeft geleerd toe te passen in mijn leven zodat ik mezelf en wie weet een ander, kan helpen door mijn ervaring.
Moeilijke dagen en momenten heb ik nog steeds hoor.
En de ene dag kan ik mijn filosofie makkelijker toepassen dan de andere, maar uiteindelijk kom ik er wel en ben ik inmiddels gelukkig. En dat had ik vroeger nooit gedacht!
"Mensen zullen vergeten wat je zei. Mensen zullen vergeten wat je deed. Maar mensen zullen nooit vergeten hoe je hen liet voelen." ( Maya Angelou )
maandag 20 juli 2009 om 17:28
Ook gepest op de middelbare school, zelfs toen mijn vader was overleden maakten ze er grapjes over in mijn gezicht. De lelijkste dikbilkoe van de school werd ik genoemd. Was natuurlijk vreselijk. Toen mijn vader nog leefde hadden mijn ouders het te druk met zijn ziekte en toen hij overleed had mijn moeder (natuurlijk) te veel verdriet om dat er ook nog bij te kunnen handelen. Maar haha, ben nu 36, getrouwd met de knapste en liefste en meest succesvolle vent die ik ooit heb gekend, we hebben een pracht van een assertieve zoon en ik geef met een stalen smoel fitnessgroepslessen, ook aan VMBO en HAVO-leerlingen. En dan herken ik direct de gebeten hondjes en de pesters en dan is het weer 's mijn beurt...........
maandag 20 juli 2009 om 17:38
Ik ben vroeger ook behoorlijk gepest. Ik was te lief en ben het soms nog steeds Op mn werk ben ik één en al assertiviteit maar op persoonlijk vlak lang niet altijd.
Daarnaast blijf mijn (gepeste) uiterlijk een gevoelig punt. Noem het een parttime minderwaardigheidscomplexje. Heb soms nog wat bevestiging van anderen nodig (vriend, vriendinnen en heel soms met een flirt met vreemden) dat 'ik er nog mag zijn'. Klinkt misschien nogal sneu aangezien ik al 25 ben maar so be it.
Ik kan er prima mee leven, het beperkt me niet. Heb genoeg andere dingen waar ik geen last van heb en genoeg zaken om gelukkig mee te zijn... en ik zeg altijd 'iedere gek z'n gebrek'.
Daarnaast blijf mijn (gepeste) uiterlijk een gevoelig punt. Noem het een parttime minderwaardigheidscomplexje. Heb soms nog wat bevestiging van anderen nodig (vriend, vriendinnen en heel soms met een flirt met vreemden) dat 'ik er nog mag zijn'. Klinkt misschien nogal sneu aangezien ik al 25 ben maar so be it.
Ik kan er prima mee leven, het beperkt me niet. Heb genoeg andere dingen waar ik geen last van heb en genoeg zaken om gelukkig mee te zijn... en ik zeg altijd 'iedere gek z'n gebrek'.
maandag 20 juli 2009 om 19:04
Hoi bjf, ja, helaas is het heel herkenbaar.
Het begon op de lagere school in groep 7 en ging door op de middelbare. Moet zeggen dat ik veel vriendinnetjes had, maar kreeg vaak gemene opmerkingen over mijn platte voorkantje, dat ik mager was en mijn grote neus.
Dit heb ik laten corrigeren bij de plastisch chirurg, omdat ik er zelf ook heel erg mee zat, het kon mooier. Dit was dus NIET vanwege het pesten, het was mij al opgevallen voor het pesten.
Toch is het schandalig dat dit zomaar kan, en zelfs nu nog ben ik onzeker over vanalles aan mijn uiterlijk.
Het begon op de lagere school in groep 7 en ging door op de middelbare. Moet zeggen dat ik veel vriendinnetjes had, maar kreeg vaak gemene opmerkingen over mijn platte voorkantje, dat ik mager was en mijn grote neus.
Dit heb ik laten corrigeren bij de plastisch chirurg, omdat ik er zelf ook heel erg mee zat, het kon mooier. Dit was dus NIET vanwege het pesten, het was mij al opgevallen voor het pesten.
Toch is het schandalig dat dit zomaar kan, en zelfs nu nog ben ik onzeker over vanalles aan mijn uiterlijk.
dinsdag 21 juli 2009 om 16:43
Hallo!
Ook ik ben gepest (ook lichamelijk) van mijn 2e (KDV) tot en met het beroepsonderwijs (19e). Op de basisschool deden de leraren niets, keken weg en zeiden dat het wel meeviel. Wat is mijn moeder vaak naar school gegaan. Later op het speciale onderwijs (VSO) ging het door, soms minder, maar soms ook heftiger dan op de basisschool. Toch moet ik zeggen dat ik nu, achteraf, blij ben dat ik naar de VSO gegaan ben en niet naar de HAVO/het VWO. Ik heb er wel veel geleerd, hoe kl*te deze tijd ook was.
Tuurlijk heb ik er nog last van, onzekerheid, perfectionisme, piekeren, faalangst, mensen niet vertrouwen en het idee dat "ze moeten maar naar mij toekomen, ik zal niemand achterna lopen" etc. Maar wat mij wel goed doet, is dat ik vaak beter heb gedaan dan mijn pesters, haha. Bovendien voel ik me nu goed, maar helemaal gelukkig ben ik niet (wat is gelukkig?). Misschien leg ik de lat wel té hoog....
Ik was overigens niet dik, roodharig, dun of had grote voeten. Wel - en daar ben ik pas achtergekomen- heb ik een ziekte in het autistische spectrum, maar heb me prima weten aan te passen.
Ben ook 180 graden omgedraaid; praat nu volop, ben open, sociaal etc. Vaak hoor ik van mensen dat ze het van mij niet hadden verwacht.
(Veel) Praten (bij het GGZ) heeft mij wel geholpen, maar je moet het uiteindelijk wel zelf doen. Ik verwacht echter dat het me altijd blijft achtervolgen, het zal altijd weleens omhoog komen borrelen. (Hoe goed ik mijn best ook doe om deze gevoelens de kop in te drukken.)
Hebben jullie dat ook: bang zijn om op je werk op te vallen, waardoor mensen je gaan pesten?
Ook ik ben gepest (ook lichamelijk) van mijn 2e (KDV) tot en met het beroepsonderwijs (19e). Op de basisschool deden de leraren niets, keken weg en zeiden dat het wel meeviel. Wat is mijn moeder vaak naar school gegaan. Later op het speciale onderwijs (VSO) ging het door, soms minder, maar soms ook heftiger dan op de basisschool. Toch moet ik zeggen dat ik nu, achteraf, blij ben dat ik naar de VSO gegaan ben en niet naar de HAVO/het VWO. Ik heb er wel veel geleerd, hoe kl*te deze tijd ook was.
Tuurlijk heb ik er nog last van, onzekerheid, perfectionisme, piekeren, faalangst, mensen niet vertrouwen en het idee dat "ze moeten maar naar mij toekomen, ik zal niemand achterna lopen" etc. Maar wat mij wel goed doet, is dat ik vaak beter heb gedaan dan mijn pesters, haha. Bovendien voel ik me nu goed, maar helemaal gelukkig ben ik niet (wat is gelukkig?). Misschien leg ik de lat wel té hoog....
Ik was overigens niet dik, roodharig, dun of had grote voeten. Wel - en daar ben ik pas achtergekomen- heb ik een ziekte in het autistische spectrum, maar heb me prima weten aan te passen.
Ben ook 180 graden omgedraaid; praat nu volop, ben open, sociaal etc. Vaak hoor ik van mensen dat ze het van mij niet hadden verwacht.
(Veel) Praten (bij het GGZ) heeft mij wel geholpen, maar je moet het uiteindelijk wel zelf doen. Ik verwacht echter dat het me altijd blijft achtervolgen, het zal altijd weleens omhoog komen borrelen. (Hoe goed ik mijn best ook doe om deze gevoelens de kop in te drukken.)
Hebben jullie dat ook: bang zijn om op je werk op te vallen, waardoor mensen je gaan pesten?
dinsdag 21 juli 2009 om 20:24
quote:Wapiti schreef op 21 juli 2009 @ 16:43:
...Later op het speciale onderwijs (VSO) ging het door, soms minder, maar soms ook heftiger dan op de basisschool. Toch moet ik zeggen dat ik nu, achteraf, blij ben dat ik naar de VSO gegaan ben en niet naar de HAVO/het VWO. Ik heb er wel veel geleerd, hoe kl*te deze tijd ook was.
...
Met alle respect, ik was als de dood voor die kinderen op het VSO. Ben zelf begonnen op VBO en geeindigd op VWO. Ik vond de omgang van leerlingen met elkaar op de HAVO en VWO toch een stuk prettiger dan op het VBO. Dit is geen vooroordeel, maar wat ik zelf heb mee gemaakt.
quote:Hebben jullie dat ook: bang zijn om op je werk op te vallen, waardoor mensen je gaan pesten?Ik houd er gewoon niet van om in het middelpunt te staan. Bang voor een kans op pesten ben ik niet echt maar hangt ook van het type collega's af. Ben wel bang dat mensen me dom vinden etc.
...Later op het speciale onderwijs (VSO) ging het door, soms minder, maar soms ook heftiger dan op de basisschool. Toch moet ik zeggen dat ik nu, achteraf, blij ben dat ik naar de VSO gegaan ben en niet naar de HAVO/het VWO. Ik heb er wel veel geleerd, hoe kl*te deze tijd ook was.
...
Met alle respect, ik was als de dood voor die kinderen op het VSO. Ben zelf begonnen op VBO en geeindigd op VWO. Ik vond de omgang van leerlingen met elkaar op de HAVO en VWO toch een stuk prettiger dan op het VBO. Dit is geen vooroordeel, maar wat ik zelf heb mee gemaakt.
quote:Hebben jullie dat ook: bang zijn om op je werk op te vallen, waardoor mensen je gaan pesten?Ik houd er gewoon niet van om in het middelpunt te staan. Bang voor een kans op pesten ben ik niet echt maar hangt ook van het type collega's af. Ben wel bang dat mensen me dom vinden etc.
vrijdag 24 juli 2009 om 13:45
Pesten heeft bij mij zeker zijn sporen achtergelaten..... Ik weet zeker dat ik een totaal ander mens ben dan ik zou zijn geweest wanneer ik niet gepest zou zijn. Ik voel me altijd een buitenbeentje, ook al zeggen anderen dat ik dat niet ben. Ik heb het idee dat ik niet "leuk" genoeg ben om mee om te gaan, dat andere mij niet mogen. Ik ben altijd achterdochtig in de omgang met anderen. Ik weet niet goed hoe ik anderen moet vertrouwen omddat ik al zo vaak teleurgesteld ben. Het klinkt nu allemaal wel heel erg depri, dat valt op zich ook wel mee, maar het blijft altijd op de achtergrond meespelen bij mij. Het heeft me zeker getekend en dat zal het ook altijd blijven doen. En ik denk niet dat dat een positief iets is, maar heb er al geprobeerd af te komen door gesprekken te hebben met hulpverleners, maar er af komen doe ik niet. Veel mensen die dit niet mee hebben gemaakt hebben zo iets van: 'je moet je er gewoon overheen zetten, het is nu al zo lang geleden'. Maar het heeft me gevormd tot wie ik nu ben en dat zal altijd zo blijven. That's me.....
Na regen komt regent, kijk maar in de woordenboek
vrijdag 24 juli 2009 om 15:08
Ik herken veel in dit topic.
Ikzelf werd nooit echt fysiek gepest maar wel buitengesloten,zowel op de basisschool als het voortgezet onderwijs.
Ik werd bijvoorbeeld nooit uitgenodigd voor verjaardagsfeestjes,en had ook geen vriendinnen om na schooltijd mee te spelen.
Ook op het voortgezet onderwijs niet,er waren wel wat meiden waar ik op school mee omging maar na schooltijd had ik niemand.
Ik voel me ongemakkelijk in groepen en heb heel erg veel moeite met relaties en vriendschappen.
Ik vind het moeilijk om mezelf open te stellen voor andere mensen.
Ik ben nu al zo'n 8 jaar single en heb erg weinig sociale contacten.
Ik lijd naast mijn werk dus een behoorlijk teruggetrokken bestaan.
Ik heb onlangs mijn eerste gesprek bij een psycholoog gehad en het was een hele opluchting om mijn verhaal daar te kunnen vertellen.
Wat ik vooral graag wil leren is mezelf openstellen voor anderen en een sociaal leven opbouwen.
Het is een lange weg en ik besef heel goed dat het niet van de één op de andere dag zal lukken maar ik ga er iig mijn best voor doen..
Groetjes Shenya
Ikzelf werd nooit echt fysiek gepest maar wel buitengesloten,zowel op de basisschool als het voortgezet onderwijs.
Ik werd bijvoorbeeld nooit uitgenodigd voor verjaardagsfeestjes,en had ook geen vriendinnen om na schooltijd mee te spelen.
Ook op het voortgezet onderwijs niet,er waren wel wat meiden waar ik op school mee omging maar na schooltijd had ik niemand.
Ik voel me ongemakkelijk in groepen en heb heel erg veel moeite met relaties en vriendschappen.
Ik vind het moeilijk om mezelf open te stellen voor andere mensen.
Ik ben nu al zo'n 8 jaar single en heb erg weinig sociale contacten.
Ik lijd naast mijn werk dus een behoorlijk teruggetrokken bestaan.
Ik heb onlangs mijn eerste gesprek bij een psycholoog gehad en het was een hele opluchting om mijn verhaal daar te kunnen vertellen.
Wat ik vooral graag wil leren is mezelf openstellen voor anderen en een sociaal leven opbouwen.
Het is een lange weg en ik besef heel goed dat het niet van de één op de andere dag zal lukken maar ik ga er iig mijn best voor doen..
Groetjes Shenya
vrijdag 24 juli 2009 om 15:28
Ik ben ook heel erg gepest op de middelbare school. Dat heeft bij elkaar zo'n vier jaar geduurd.
Het heeft me jaren gekost om te leren ermee om te kunnen gaan en het een plek te geven. Jaren van gesprekken bij 't Riagg en als laatste hoop dagbehandeling (ik was toen 22/23, ben nu 29). Ik heb vaak gedacht dat ik het niet zou overleven, zowel het pesten niet als de zwaar vermoeiende nasleep ervan. Toch hebben de gesprekken en de therapie hun vruchten afgeworpen en zit ik nu al een paar jaar goed in mijn vel.
Wel ben ik nog erg wantrouwig ten opzichte van anderen, ik vind het moeilijk mezelf bloot te geven bij iemand die ik niet goed ken. Het gaat wel ietsje makkelijker dan een paar jaar geleden, maar ik denk dat ik dit altijd wel zal blijven houden.
Het heeft me jaren gekost om te leren ermee om te kunnen gaan en het een plek te geven. Jaren van gesprekken bij 't Riagg en als laatste hoop dagbehandeling (ik was toen 22/23, ben nu 29). Ik heb vaak gedacht dat ik het niet zou overleven, zowel het pesten niet als de zwaar vermoeiende nasleep ervan. Toch hebben de gesprekken en de therapie hun vruchten afgeworpen en zit ik nu al een paar jaar goed in mijn vel.
Wel ben ik nog erg wantrouwig ten opzichte van anderen, ik vind het moeilijk mezelf bloot te geven bij iemand die ik niet goed ken. Het gaat wel ietsje makkelijker dan een paar jaar geleden, maar ik denk dat ik dit altijd wel zal blijven houden.
vrijdag 24 juli 2009 om 15:56
Hoi hoi,
Wat een verhalen allemaal. Wat een geluk dat jullie stuk voor stuk zijn opgegroeid tot vrouwen die er mogen wezen!
Mijn verhaal past er niet echt bij. Ik ben namelijk nooit echt écht gepest. Ik hoorde er alleen niet altijd bij. Ik was ook wel een beetje apart misschien (het maakte mij bijvoorbeeld niks uit of ik nu kleding aan had die in de mode was of juist niet... als ik het maar mooi vond... heb ik nu nog trouwens ).
Toch was ik soms wel een pispaaltje. Je kent het wel... van die meiden die overal overheen walsen... Nou ja.. zo eentje had de pik op mij en dat heb ik dus geweten. Gelukkig duurde dat niet zoooo lang en is zij van school gestuurd (niet vanwege mij overigens, zij was gewoon niet te handhaven).
Ik was heel verlegen, hoorde er daarom nog minder bij. Had wel elk jaar een (ander) persoon waar ik op zich redelijk mee omging. Dat beperkte zich echter tot de schooldeuren, en daarna gingen we onze eigen gang.
Ik had dus nooit vriendinnen, ja eentje die ik van de basisschool kende en die voor mij heel belangrijk was, ik was voor haar een stuk minder belangrijk (ik was meer het opstapje om anderen te leren kennen als je begrijpt wat ik bedoel).
Pas toen ik was gezakt voor mijn HAVO-examen en de vijfde nog een keer moest doen kreeg ik een wat beter gevoel.
In één keer stond ik op één lijn met mijn (eveneens gezakte) vroegere klasgenoten (voor de tijd stond ik er een stapje onder...). Er werd in één keer tegen me opgekeken omdat ik gezakt was. Er werd naar me geluisterd en mensen praatten met een beetje zonderling (okee... ze hadden wel een beetje gelijk, maar toch) iemand omdat ik het idee van buitensluiten had uitgelegd.
Dat heeft voor mij echt wel wat betekend. Het was een heerlijk gevoel en toen ik met dat jaar klaar was en naar mijn vervolgopleiding ging heb ik tegen mezelf gezegd dat ik me nooit meer zo klein en onzeker wilde voelen.
Dat is grotendeels gelukt... maar mijn onzekere momenten heb ik zeker nog wel... en dan bedenk ik me dat iedereen beter is dan ik, dat iedereen grotere talenten heeft (überhaupt talenten heeft) dan ik... dat iedereen het beter voor elkaar heeft en dat ik niks voorstel....
Maar goed.. dat is meestal een paar dagen en dan gaat het ook wel weer over...
En nogmaals: Jullie zijn stuk voor stuk supervrouwen!
Wat een verhalen allemaal. Wat een geluk dat jullie stuk voor stuk zijn opgegroeid tot vrouwen die er mogen wezen!
Mijn verhaal past er niet echt bij. Ik ben namelijk nooit echt écht gepest. Ik hoorde er alleen niet altijd bij. Ik was ook wel een beetje apart misschien (het maakte mij bijvoorbeeld niks uit of ik nu kleding aan had die in de mode was of juist niet... als ik het maar mooi vond... heb ik nu nog trouwens ).
Toch was ik soms wel een pispaaltje. Je kent het wel... van die meiden die overal overheen walsen... Nou ja.. zo eentje had de pik op mij en dat heb ik dus geweten. Gelukkig duurde dat niet zoooo lang en is zij van school gestuurd (niet vanwege mij overigens, zij was gewoon niet te handhaven).
Ik was heel verlegen, hoorde er daarom nog minder bij. Had wel elk jaar een (ander) persoon waar ik op zich redelijk mee omging. Dat beperkte zich echter tot de schooldeuren, en daarna gingen we onze eigen gang.
Ik had dus nooit vriendinnen, ja eentje die ik van de basisschool kende en die voor mij heel belangrijk was, ik was voor haar een stuk minder belangrijk (ik was meer het opstapje om anderen te leren kennen als je begrijpt wat ik bedoel).
Pas toen ik was gezakt voor mijn HAVO-examen en de vijfde nog een keer moest doen kreeg ik een wat beter gevoel.
In één keer stond ik op één lijn met mijn (eveneens gezakte) vroegere klasgenoten (voor de tijd stond ik er een stapje onder...). Er werd in één keer tegen me opgekeken omdat ik gezakt was. Er werd naar me geluisterd en mensen praatten met een beetje zonderling (okee... ze hadden wel een beetje gelijk, maar toch) iemand omdat ik het idee van buitensluiten had uitgelegd.
Dat heeft voor mij echt wel wat betekend. Het was een heerlijk gevoel en toen ik met dat jaar klaar was en naar mijn vervolgopleiding ging heb ik tegen mezelf gezegd dat ik me nooit meer zo klein en onzeker wilde voelen.
Dat is grotendeels gelukt... maar mijn onzekere momenten heb ik zeker nog wel... en dan bedenk ik me dat iedereen beter is dan ik, dat iedereen grotere talenten heeft (überhaupt talenten heeft) dan ik... dat iedereen het beter voor elkaar heeft en dat ik niks voorstel....
Maar goed.. dat is meestal een paar dagen en dan gaat het ook wel weer over...
En nogmaals: Jullie zijn stuk voor stuk supervrouwen!
vrijdag 24 juli 2009 om 16:06
Wat een reacties ten eerste voor iedereen een en dank jullie wel voor jullie verhalen.
Wat Yraatje al zegt jullie zijn suppervrouwen, en yraatje jij ook anders zou je niet zo'n mooie hartverwarmende reactie kunnen schrijven!
Ik ben blij en triest te gelijk dat dit topic zoveel herkenbaarheid oproept, bij mij en bij zoveel van de mensen die reageren.
Blij omdat het aangeeft dat het er soms moeilijk mee hebben dus helemaal niet raar is, of zwak.
En triest omdat die herkenbaarheid betekend dat anderen ook een dergelijk verleden hebben, en dat is iets wat ik een ander liever bespaard had gezien.
Wat Yraatje al zegt jullie zijn suppervrouwen, en yraatje jij ook anders zou je niet zo'n mooie hartverwarmende reactie kunnen schrijven!
Ik ben blij en triest te gelijk dat dit topic zoveel herkenbaarheid oproept, bij mij en bij zoveel van de mensen die reageren.
Blij omdat het aangeeft dat het er soms moeilijk mee hebben dus helemaal niet raar is, of zwak.
En triest omdat die herkenbaarheid betekend dat anderen ook een dergelijk verleden hebben, en dat is iets wat ik een ander liever bespaard had gezien.
"Mensen zullen vergeten wat je zei. Mensen zullen vergeten wat je deed. Maar mensen zullen nooit vergeten hoe je hen liet voelen." ( Maya Angelou )
vrijdag 24 juli 2009 om 16:42
@BJF,natuurlijk is het niet raar of zwak om het zo nu en dan moeilijk met je verleden te hebben,dat verleden heeft je tenslotte mede gevormd tot de persoon die je nu bent.
Ik heb een beetje hetzelfde gevoel bij het lezen van dit topic als jij,aan de ene kant vind ik het heel verdrietig dat zoveel mensen dit hebben meegemaakt en aan de andere kant vind ik het ook fijn dat mijn verhaal hier niet als gezeur zal worden gezien juist omdat de forummers hier zo'n beetje hetzelfde hebben meegemaakt en dus begrijpen hoe ik me voel en andersom natuurlijk..
Dikke voor iedereen
Ik heb een beetje hetzelfde gevoel bij het lezen van dit topic als jij,aan de ene kant vind ik het heel verdrietig dat zoveel mensen dit hebben meegemaakt en aan de andere kant vind ik het ook fijn dat mijn verhaal hier niet als gezeur zal worden gezien juist omdat de forummers hier zo'n beetje hetzelfde hebben meegemaakt en dus begrijpen hoe ik me voel en andersom natuurlijk..
Dikke voor iedereen
vrijdag 24 juli 2009 om 19:19
Ik ben 10 jaar gepest, van mijn 6e tot mijn 16e. Een moeilijke tijd die ik nog steeds niet helemaal achter me heb kunnen laten. Zo durf ik eigenlijk niet aan kinderen te beginnen, uit angst dat zij ook gepest zullen worden. Iets waar ik veel verdriet over heb.
Op mijn 26e gebeurde er iets wat ik zag als mijn ergste nachtmerrie. Ondanks dat ik heel wat kilometers van mijn oude woonplaats afwoonde, en werkte bij een groot bedrijf, werd 1 van mijn oude klasgenoten die 8 jaar bij me in de klas had gezeten, een collega van mij. Ik zal hem Bas noemen. Ik vond het heel moeilijk en pijnlijk om hem te zien, ook al was hij geen erge pester geweest. Elke keer als ik hem zag werd ik herinnerd aan hoe moeilijk zij het mij gemaakt hadden, hoe een rotjeugd ik had gehad en hoeveel invloed dit nog op mijn huidige leven had. Ik zag Bas dingen doen die ik niet meer kon, zoals praten voor een groep collega's, hoe makkelijk hij contact maakte met andere mensen. Dat deed mij veel verdriet. Soms kon ik zo kwaad zijn op hem, nam hem kwalijk dat hij vroeger een meeloper was geweest, dat hij het nooit voor me had opgenomen, dat hij ook maar had staan kijken terwijl ik helemaal naar de *** ging. Er waren dagen bij dat ik niet eens meer naar mijn werk wilde gaan.
Uiteindelijk heb ik met hem over vroeger kunnen praten. Ik heb gezegd dat ik het moeilijk vond om hem te zien, om wat er vroeger was gebeurd. Dat hoeveel hulp ik ook had gezocht vroeger, dat de oorzaak altijd bij mij werd gezocht, dat er nooit werd ingegrepen. Dat mijn klasgenoten hun gang maar konden gaan met alle gevolgen van dien. Hoe ik vroeger in angst naar school ging en wist wat er stond te gebeuren. Dat ik ook wist dat niemand mij zou helpen.
Na 20 jaar heeft er eindelijk iemand van vroeger naar mijn verhaal geluisterd. En hij heeft er voor mij heel goed op gereageerd. Ik had niet het idee dat hij mij raar of vreemd vond, als zal het wel ongemakkelijk voor hem geweest zijn. Ik had het idee dat hij het wel begreep en er ook van schrok hoeveel impact het nog steeds had op mijn leven.
Mijn gesprek met Bas heeft mij veel meer geholpen dan alle jaren therapie die ik daarvoor heb gehad. Ik ben er nog niet, maar ik heb wel het gevoel dat ik mijn pestverleden meer kan loslaten daardoor. Wij zijn nu geen collega;s meer. Mijn oude klasgenoten zijn mij allang vergeten, en Bas zal mij vast ook vergeten zijn, toch ben ik hem erg dankbaar. Hij heeft mij enorm geholpen.
Op mijn 26e gebeurde er iets wat ik zag als mijn ergste nachtmerrie. Ondanks dat ik heel wat kilometers van mijn oude woonplaats afwoonde, en werkte bij een groot bedrijf, werd 1 van mijn oude klasgenoten die 8 jaar bij me in de klas had gezeten, een collega van mij. Ik zal hem Bas noemen. Ik vond het heel moeilijk en pijnlijk om hem te zien, ook al was hij geen erge pester geweest. Elke keer als ik hem zag werd ik herinnerd aan hoe moeilijk zij het mij gemaakt hadden, hoe een rotjeugd ik had gehad en hoeveel invloed dit nog op mijn huidige leven had. Ik zag Bas dingen doen die ik niet meer kon, zoals praten voor een groep collega's, hoe makkelijk hij contact maakte met andere mensen. Dat deed mij veel verdriet. Soms kon ik zo kwaad zijn op hem, nam hem kwalijk dat hij vroeger een meeloper was geweest, dat hij het nooit voor me had opgenomen, dat hij ook maar had staan kijken terwijl ik helemaal naar de *** ging. Er waren dagen bij dat ik niet eens meer naar mijn werk wilde gaan.
Uiteindelijk heb ik met hem over vroeger kunnen praten. Ik heb gezegd dat ik het moeilijk vond om hem te zien, om wat er vroeger was gebeurd. Dat hoeveel hulp ik ook had gezocht vroeger, dat de oorzaak altijd bij mij werd gezocht, dat er nooit werd ingegrepen. Dat mijn klasgenoten hun gang maar konden gaan met alle gevolgen van dien. Hoe ik vroeger in angst naar school ging en wist wat er stond te gebeuren. Dat ik ook wist dat niemand mij zou helpen.
Na 20 jaar heeft er eindelijk iemand van vroeger naar mijn verhaal geluisterd. En hij heeft er voor mij heel goed op gereageerd. Ik had niet het idee dat hij mij raar of vreemd vond, als zal het wel ongemakkelijk voor hem geweest zijn. Ik had het idee dat hij het wel begreep en er ook van schrok hoeveel impact het nog steeds had op mijn leven.
Mijn gesprek met Bas heeft mij veel meer geholpen dan alle jaren therapie die ik daarvoor heb gehad. Ik ben er nog niet, maar ik heb wel het gevoel dat ik mijn pestverleden meer kan loslaten daardoor. Wij zijn nu geen collega;s meer. Mijn oude klasgenoten zijn mij allang vergeten, en Bas zal mij vast ook vergeten zijn, toch ben ik hem erg dankbaar. Hij heeft mij enorm geholpen.
maandag 27 juli 2009 om 16:28
Jeetje, zit hier met tranen in mn ogen van herkenning. Ook ik ben gepest, gelukkig zonder het fysieke maar wel erg buitengesloten. Een vriendin waarmee ik samen naar de middelbare ging, keerde zich zodra ze nieuwe vriendinnen had tegen me. Als we met zn alle een rondje rond de school liepen mocht ik niet inhaken, zodra ik er aan kwam stopte ze het gesprek en dat soort dingen... Toen op zoek naar nieuwe vriendinnen omdat ik de vernedering niet verder wilde laten gaan. Daar ging het even goed, totdat ook deze meiden mij raar gingen vinden (ja ik wasnou eenmaal een stil meisje) en zij ook met zn alle wegrende als ik eraan kwam, tegen me zeiden dat ik nu eindelijk eens weg moest gaan. Ging echt met vreselijke tegenzin naar school. Lange tijd maar alleen gezeten in pauzes. In de tweede ook alleen begonnen, gelukkig zat ik toen in een andere klas en daar vond een groep meiden me zielig en zeiden dat ik ook wel bij hun mocht zitten. Was eerst uit medelijden, maar is wel de vriendengroep van de rest van mijn middelbare school carriere gebleven..
Ook heel herkenbaar is de onzekerheid, angst in groepen, angst dat andere me mensen me raar vinden, de enorme muur om me heen enz.. Ik vertrouw mensen eigenlijk niet, vertel ook niets persoonlijks, en de meeste mensen doen dan geen moeite meer.
Maar nu loop ik stage en kom mezelf hier nogal tegen. De onzekerheid, het stille en de muur breken me hier nogal op, omdat mensen hier meer verwachten. En hier zien ze de muur wel en vragen hier ook naar. (Das het nadeel van stage lopen in de ggz, al die mensen die zo goed met mensen zijn en mensen ook beter doorzien dat de gemiddelde nl'er..)
Ik lees hier veel mensen met hele herkenbare verhalen en dat het nu heel goed gaat, maar bijna niemand zegt hoe dat zo gekomen is. Ik moet van mijn stage begeleider actief aan het werk met dit lage zelfbeeld en zelfvertrouwen, maar weet niet hoe. Tips?
Ook heel herkenbaar is de onzekerheid, angst in groepen, angst dat andere me mensen me raar vinden, de enorme muur om me heen enz.. Ik vertrouw mensen eigenlijk niet, vertel ook niets persoonlijks, en de meeste mensen doen dan geen moeite meer.
Maar nu loop ik stage en kom mezelf hier nogal tegen. De onzekerheid, het stille en de muur breken me hier nogal op, omdat mensen hier meer verwachten. En hier zien ze de muur wel en vragen hier ook naar. (Das het nadeel van stage lopen in de ggz, al die mensen die zo goed met mensen zijn en mensen ook beter doorzien dat de gemiddelde nl'er..)
Ik lees hier veel mensen met hele herkenbare verhalen en dat het nu heel goed gaat, maar bijna niemand zegt hoe dat zo gekomen is. Ik moet van mijn stage begeleider actief aan het werk met dit lage zelfbeeld en zelfvertrouwen, maar weet niet hoe. Tips?
maandag 27 juli 2009 om 16:58
@Shenya, zo is het ook maar ja dan hoor je weer dat rottige stemmetje uit het verleden in je achterhoofd en ga je twijfelen, ach ja het hoort bij me zal ik maar zeggen.
@elske hoi... wat kan ik me goed voorstellen dat je gesprek met "bas" je heeft geholpen.
Zelf ben ik nog eens naar een reunie geweest, maar het was zo onwerkelijk om door mensen die je vroeger zo treiderden te worden aangesproken als een lang verloren gewaande vriendin! Ik klapte echt dicht en ben uiteindelijk stilletjes vertrokken.
Toch heeft het me op de één of andere manier wel wat rust gegeven. Het me niet verstoppen toen ik ze zag en in plaats daarvan die vreemde gesprekken met ze aangaan was al een hele overwinning.
@Moirijke, je moet niet huilen hoor, (moet je horen wie het zegt ik moet ook slikken als ik hier lees hoor!)
mmm leuke opdracht van je stagebegeleider, en misschien ook wel nodig, maar had hij je dan niet gelijk ook kunnen zeggen hoe die opdracht uit te voeren?
Ik zou namelijk het antwoord niet weten, ja in therapie gaan maar dat heb ik zelf ook nooit gedaan.
Heb er soms ook wel last van hoor dat negatieve zelfbeeld maar ik accepteer het als deel van mezelf en sta er zo min mogelijk bij stil wat ik van mezelf vind. Is misschien helemaal niet goed, erg struisvogel achtig, maar voor mij werkt het.
Daarbij voel ik me ook niet altijd zo, dankzij de liefde van een geweldige man en twee even geweldige kinderen. Maar ik denk dat ik uiteindelijk ook een keer struisvogel af moet raken en het onder ogen zien. Dus ben benieuwd naar de antwoorden die anderen op je vraag gaan geven!
@ to all (f)
@elske hoi... wat kan ik me goed voorstellen dat je gesprek met "bas" je heeft geholpen.
Zelf ben ik nog eens naar een reunie geweest, maar het was zo onwerkelijk om door mensen die je vroeger zo treiderden te worden aangesproken als een lang verloren gewaande vriendin! Ik klapte echt dicht en ben uiteindelijk stilletjes vertrokken.
Toch heeft het me op de één of andere manier wel wat rust gegeven. Het me niet verstoppen toen ik ze zag en in plaats daarvan die vreemde gesprekken met ze aangaan was al een hele overwinning.
@Moirijke, je moet niet huilen hoor, (moet je horen wie het zegt ik moet ook slikken als ik hier lees hoor!)
mmm leuke opdracht van je stagebegeleider, en misschien ook wel nodig, maar had hij je dan niet gelijk ook kunnen zeggen hoe die opdracht uit te voeren?
Ik zou namelijk het antwoord niet weten, ja in therapie gaan maar dat heb ik zelf ook nooit gedaan.
Heb er soms ook wel last van hoor dat negatieve zelfbeeld maar ik accepteer het als deel van mezelf en sta er zo min mogelijk bij stil wat ik van mezelf vind. Is misschien helemaal niet goed, erg struisvogel achtig, maar voor mij werkt het.
Daarbij voel ik me ook niet altijd zo, dankzij de liefde van een geweldige man en twee even geweldige kinderen. Maar ik denk dat ik uiteindelijk ook een keer struisvogel af moet raken en het onder ogen zien. Dus ben benieuwd naar de antwoorden die anderen op je vraag gaan geven!
@ to all (f)
"Mensen zullen vergeten wat je zei. Mensen zullen vergeten wat je deed. Maar mensen zullen nooit vergeten hoe je hen liet voelen." ( Maya Angelou )
