Vroeger gepestl, nu gelukkig maar toch......

[quote]Sagrera schreef op 21 juli 2009 @ 20:24:

[...]



Met alle respect, ik was als de dood voor die kinderen op het VSO. Ben zelf begonnen op VBO en geeindigd op VWO. Ik vond de omgang van leerlingen met elkaar op de HAVO en VWO toch een stuk prettiger dan op het VBO. Dit is geen vooroordeel, maar wat ik zelf heb mee gemaakt.



Even nuanceren: ik vond het natuurlijk ook moeilijk om met andere kinderen op school om te gaan. Niemand zat er vanwege zijn/haar zweetvoeten zeg ik maar en we hadden natuurlijk ook ADHD-ers etc. in de klas zitten. Leerlingen die dus juist wel erg assertief waren (aggressief zelfs) etc.



Waarom ik 'blij' ben dat ik naar de VSO ben gegaan is, omdat ik denk dat ik in het reguliere onderwijs helemaal was verzopen en daar niet aan mijn ontwikkeling had kunnen werken, omdat het reguliere onderwijs nu eenmaal niet daarvoor ingericht is. Helaas hadden ze toentertijd nog geen speciale HAVO of VWO klassen bij mij in de (wijde) regio, dus was de keus voor het VSO (MAVO dus) snel gemaakt.

Bovendien zul je mij nooit horen zeggen dat ik er 'de tijd van mijn leven' heb gehad, maar dat zal ik ook nooit van mijn tijd op de reguliere basisschool zeggen. Het (mijn tijd op het VSO) heeft me wel veel dingen geleerd over mezelf en anderen en zonder deze school was ik nooit gekomen waar ik nu ben. (Na de MAVO, heb ik toch de reguliere HAVO gedaan en ben ik via het HBO op het WO terchtgekomen. Het heeft even geduurt, maar het was zeker de moeite waard en zonder het VSO had ik dit nooit gekund.)



Ik zie het VSO dus ook als een noodzakelijke zure appel waar ik me doorheen gebeten heb.

Daarnaast blijf mijn (gepeste) uiterlijk een gevoelig punt. Noem het een parttime minderwaardigheidscomplexje. Heb soms nog wat bevestiging van anderen nodig (vriend, vriendinnen en heel soms met een flirt met vreemden) dat 'ik er nog mag zijn'. Klinkt misschien nogal sneu aangezien ik al 25 ben maar so be it.



He Enigma, ik herken dit hoor! ik heb hier ook last van! Altijd even checken of alles goed zit, rekening houden met anderen etc. Het wordt bij mij wel minder, kan inmiddels in joggingbroek over straat, vroeger niet.



Ik heb een keer een kort gesprek gehad met een van mijn pesters, terwijl ik uit was met vriendinnen. Hij had mij altijd leuk gevonden....te laat, die deuk zat er al.

Een van de andere pesters heeft uiteindelijk zelfmoord gepleegd. Terwijl de hele regio in diepe rouw was kon ik alleen maar denken: zo. daar zijn we ook vanaf. Het is niet netjes maar ik ga mijzelf niet verontschuldigen om deze gedachten. Neemt niet weg dat ik het voor de achterblijvers verschrikkelijk vindt dat hen dit is overkomen en dat degene die hem moeten missen hem moeten missen.

Ik ben ook gepest op de basisschool, niet verschrikkelijk erg,maar ook bij mij heeft dit zijn sporen na gelaten. Ik ben best onzeker, soms meer en soms minder, Ik vind het moeilijk te geloven dat mijn vriend al 1 jaar van mij houdt en nog steeds gek op mij is. Het is dat ik hem vertrouw (bij wijze van) en ik voel me vaak aangesproken, als mensen wat zeggen, want niet altijd rot wordt bedoeld, maar ik vat het dan wel vaak zo op

Ik ben in de brugklas letterlijk de klas uitgepest. Dat is nu ruim 25 jaar geleden maar ik heb nog altijd met de gevolgen te maken. Het pesten begon met kleine dingen: genegeerd worden, schelden, enz. Het werd snel veel erger en is helemaal uit de hand gelopen. Helaas kan ik het niet mooier maken dan het is. Ik werd uitgemaakt voor "Koningin der ongedierte" (dat zal altijd pijn blijven doen), tijdens de tekenles mocht de radio aan. In die tijd was er een liedje op de radio, waarbij een eigen tekst werd geschreven over mij, waarin me de meest vreselijke dingen gebeurden. Natuurlijk werd ik gedwongen om het 'uit volle borst' mee te zingen en er nog om te lachen ook. Ik werd achterna gezeten na school tenzij er iemand was met wie ik een stukje mee kon fietsen. Zelfs in het weekend werd ik thuis lastiggevallen met vervelende telefoontjes en zagen we sommige klas'genoten' in de buurt rondscharrelen. Ik werd op een gegeven moment met de dood bedreigd. Ik was niet goed in gym dus daar werd goed gebruik van gemaakt. Voor of na gym (3x per week) werd ik te grazen genomen in de kleedkamer. 1 meisje uit de klas was toen 16 (in de brugklas, kun je nagaan, ze kwam uit Suriname en is later naar nederland gekomen, was al een paar keer blijven zitten). Ze was erg groot en sterk en ze wist drommels goed dat ik doodsbang voor haar was. Ze pakte me dan vast, 'danste' met me rond tot ik er letterlijk of figuurlijk bij neerviel. Dan veegde ze soms de vloer letterlijk met me aan of kreeg ik klappen enz. Ik geloof dat ik 2x een dag met rust werd gelaten. Een keer werd ik ziek, toen nam een meisje het voor me op in de kleedkamer met gym. En een keer was ik jarig. Mijn ouders kwamen erachter toen een decaan op school hun vertelde dat ik gepest werd. Ik kon eerder zelf niks zeggen omdat ik bedreigd werd. Toen heb ik het verhaal bevestigd en soms thuis vertelde ik wat, voor zover mogelijk dan, ze weten nog lang niet alles. Dat zouden ze niet eens aankunnen. Ze stonden vervolgens wekelijks bij de directeur op de stoep maar pas na dat jaar kon ik worden overgeplaatst naar een andere klas. Vanaf toen veranderde alles: vanaf dag 1 in het 2e leerjaar werd ik NIET meer gepest en de klas stond acher me! Later waren er 2 meiden die me nogal eens moesten hebben maar met het grote verschil dat ik anderen wel kon vertrouwen uit de klas en we een klasseleraar uit de les hebben gehaald. Tijdens een schoolreisje naar Engeland is het nog 1x gebeurd, toen kon ik het echt niet meer aan en heb ik na wat twijfel de leukste leraar die mee was, alles verteld, ook over de brugklas. Hij heeft dat meisje meteen aangepakt (dikke ruzie tot gevolg eerst maar ik kwam bij een ander groepje in een bungalow gelukkig) en hij heeft me enorm gesteund. Daar zal ik hem altijd dankbaar voor blijven. Dankzij die leraar is het toen een fijne schoolreis geweest.

Door al deze ervaringen ben ik me die jaren daarna helemaal gaan afsluiten, ik was altijd somber maar ik dacht 'dat ik gewoon zo was'. Toen ben ik in therapie gegaan. Van mijn zelfbeeld is praktisch niets meer over. Dat is elke dag een gevecht. Het klinkt niet fraai maar ik haat mezelf vaak. Ik scheld mezelf de huid vol en sla mezelf. Hier vecht ik tegen en dit probeer ik af te leren. Ik heb gesprekstherapie en ben sinds kort weer onder behandeling bij een haptonome. Hier ben ik een paar jaar geleden ook geweest, dit is echter nu een verwijzing om aan mijn zelfbeeld te werken. Nu zijn we nog bezig met de basisoefeningen weer te leren toepassen. Daarna gaan we langzaamaan naar het grote probleem toewerken. Dat wordt nog wat... bewust in de spiegel leren kijken, 'wat voel/denk je erbij enz.' Dat gaat me nog heel wat tranen en moeite kosten maar dat maakt niet uit: als het maar helpt!

Het pesten heeft me echt gevormd en ik zal het altijd met me meedragen. Niet dat ik er altijd mee bezig ben maar heb wel met de gevolgen te kampen. Groepjes jongelui op straat ga ik uit de weg, ik heb niet veel vertrouwen in anderen. Ik heb nooit een relatie of zelfs verkering gehad. Ik heb last gekregen van depressies/angsten.

Ik zie dat anderen op dit forum gelukkig zijn geworden. Daar ben ik heel blij om maar: hoe doe je dat? Hoe leer je het achter je te laten? Heb je met een pester gepraat? (ook na lange tijd?)

Ik zal de verhalen hier blijven volgen en hoop dat we elkaar tot steun kunnen zijn.

Ingrid

Ibrilman/ Ingrid,

Wat een aangrijpend verhaal. Bij mijzelf komen ook beelden terug van de tijden in de kleedkamer van de gymlessen. Zeer benauwend. De koninginnen waren daar op hun gevaarlijkst met ook nog een hele schare meeloopsters achter zich. We kwamen altijd zo laat mogelijk naar de kleedkamer en waren er weer zo snel mogelijk uit maar sommigen laten zich niet mijden.



Ik heb nog nooit met een pester gepraat, behalve iemand die mij op haar 16e achter de kassa moest bedienen. Dat vond ik stiekem wel leedvermaak. Ik was trouwens ook niet nr. 1 op de pestlijst, m'n twee beste vriendinnen wel. Ik zou graag met hun er over willen praten maar ben het contact kwijt. Tien jaar geleden wilden ze het er zelf niet over hebben omdat ze het hadden weggestopt.



Wat betreft het krijgen van een beter zelfbeeld, heb ik mijzelf helemaal opgewerkt van het pestersniveau (VBO) naar VWO en WO. Ik denk niet dat dit de goede methode is geweest maar die pesters waren natuurlijk niet de enige motivatie. Dit (prestatie) is eigenlijk het enige waar ik aan kan denken dat ik mij beter voel dan hun.



Ik loop momenteel bij een psycholoog omdat een ex-werkgever het kwalijk vond dat ik mij zelden in de groep mengde in de pauzes. Heb psycholoog beloofd dat ik op m'n nieuwe werk gewoon zou proberen om eens aan te schuiven bij de koffie maar krijg het na 3 maanden nog niet voormelkaar. Behalve dat ik het eng vind, vind ik er ook geen bal aan om in een groep gesprekken aan te gaan. Zou echt willen lezen hoe jullie dat doen.

Ingrid,

Wat een aangrijpend verhaal!

Het is voor mij nu te laat om er verder op in te gaan (want ik moet morgen vroeg opstaan), maar ik zal proberen één van de komende dagen wat over mijn ervaringen te typen.

Ik wilde je alvast een hart onder de riem steken

Hier nog iemand die gepest werd. Ik werd genegeerd, er werden kotsgeluiden achter m'n rug gemaakt, ik werd bij opbod 'verkocht' voor wie zin had zich uit te leven... 4 jaar lang op de middelbare school. Gelukkig ben ik in de vierde blijven zitten, van HAVO naar MAVO overgestapt, en daar was het opeens over. Daarna weer HAVO, waarbij ik wéér bij mijn pesters in de klas kwam, helaas...



Toen we uiteindelijk voor vervolgopleidingen moesten gaan kijken, heb ik besloten de confrontatie aan te gaan met mezelf. Ik was zeer onzeker geworden, geen vertrouwen in mezelf, maar wilde absoluut van die onzekerheid af, want ik wíst gewoon dat die onzekere persoon niet was wie ik écht was. En heb besloten de lerarenopleiding te gaan doen. Niet om perse leraar te worden (wat ik wel een aantal jaren gedaan heb trouwens), maar om juist díe groepen waar ik bang voor was te leren kennen van een andere kant, er boven te staan, en er mee leren om te gaan. Dat is gelukt. Al was iedereen op mijn middelbare school er tegen dat ik die lerarenopleiding zou gaan doen (hele gesprekken gehad met de decaan om het me uit het hoofd te praten zelfs ). Het is mijn eigen therapie geweest. En geloof het of niet, ik vond het leuk, het lesgeven! Ik kon het ook goed, geen problemen met orde gehad, ik doorzag altijd heel snel de groepsdynamiek en haakte daar op in, kon de pesters van de gepesten binnen tien minuten scheiden in de klas... en mijn mentorklas was meteen de moeilijkste van de school vanwege pesten, en ik heb ze tóch op de rails gekregen.



Uiteindelijk toch voor een ander beroep gekozen (wat ik in eerste instantie al wilde), namelijk verpleegkundige.Ondanks dat ik het lesgeven leuk vond, was het niet waar mijn hart lag. Maar ik weet héél zeker dat ik nu een veel betere pleeg ben dan ik had kunnen worden zonder die ervaring van het lesgeven (werk in de plastische chirurgie, waar veel mensen komen omdat ze gepest worden met het een of andere uiterlijke kenmerk. Juist door mijn verleden, ik werd gepest met mijn uiterlijk, kan ik goed het gesprek met ze aangaan over wat voor effect zij denken te verwachten van een operatie. En, niet goed voor de centen, maar wél voor de patienten, ik weet er toch regelmatig ééntje van hun idee af te brengen dat plastische chirurgie dé oplossing is voor alles. Overigens is mijn baas blij als ik iemand van een operatie áf weet te praten, omdat hij ook weet dat een operatie niet iemands persoonlijkheid veranderd, en ook hij wil dat iemand wel met de juiste motieven onder het mes gaat.)



Het is niet een manier die ik iedereen zou aanraden, het is zeer confronterend geweest, vooral de eerste stages voor de klas waren doodeng, zo wie zo is het leraarschap niet voor iedereen weggelegd, maar voor mij is het dé manier geweest om met mijn pestverleden in het reine te komen.

Wordt heel verdriteitg als ik lees wat de meeste hier is aangedaan. En dan zeggen ze de onschuld van een kind.

Ik waak er erg voor dat mijn kinderen gepest worden en ook geen pesters worden, dat zal ik heel streng aanpakken.

Ik vind het zo knap hoe jullie de tijd overleefd hebben. Van een onbezonnen leuke tijd zijn jullie door een hel gegaan.

Hier alle respect.

Ik heb diverse keren verteld in soortgelijke topics dat ik getreiterd werd. Nu ben ik 42, en dan moet ik een enkele keer oppassen dat ik niet door volwassenen word getreiterd. Ik werd getreiterd tussen 8 en ongeveer 30 jaar. Vanaf mijn 15e door meisjes en jong-volwassen vrouwen. Ik had een grote hekel aan hen.



Ik wantrouw vrouwen nog steeds, maar van hekel of haat is geen sprake meer. Ik heb ook diverse keren gezegd dat een relatie wel leuk lijkt, maar mijn pestverleden helpt daar niet bepaald bij. Voor een gezonde relatie hoort er geen wantrouwen te zijn, zelfs niet een klein beetje. Ik denk dat de vrouw snel doorheeft dat ik haar niet vertrouw.



En toch ben ik geen onaardige man. Op de VMBO-school waar ik werk ben ik bij collega's erg populair. Ik ben zelden boos. In 15 jaar tijd ben ik maar 2 of 3 keer woedend geweest op een collega of op een leerling. Ondanks mijn pestverleden ben ik vaak vrolijk, zelden chagrijnig en ik lach veel (dat valt andere collega's soms op).



Hoe zorg ik ervoor dat ik mensen meer vertrouw? Ik weet het niet. Als ik me van de andere kant laat zien (minder wantrouwend), hebben mensen de neiging om misbruik van me te maken. Ik leg ook erg moeilijk contacten (en dat komt niet alleen omdat ik autistisch ben), maar ook omdat mensen dan een beeld gaan vormen dat vervolgens tegen mij gebruikt wordt. Daar ben ik niet zo gecharmeerd van. Op het Internet (op dit forum, op andere fora) is het risico om getreiterd te worden heel wat geringer. Men kan zich beter afschermen.



Het pesten vroeger bestond uit:

- aggressie: in elkaar slaan;

- mijn spullen pakken, naar elkaar gooien, maar niet aan mij teruggeven of naar mij gooien;

- negeren.

Later bestond het pesten (door meisjes en vrouwen) uit:

- stalken;

- aanstaren;

- doen alsof je verliefd bent;

- via een vriendin interesse in scène zetten, die ik op den duur als een zeepbel door kan prikken.

quote:BJF33 schreef op 30 juli 2009 @ 15:07:

@Hans66, ik snap dat je door het verleden een aversie tegen vrouwen hebt onwikkeld.

Maar weet je, bij mij waren het juist veel vaker de jongens, en op het eind alleen maar jongens, die me treiterden.

Wat ik mezelf altijd heb voorgehouden is dat er geen twee mensen gelijk zijn en dat degene die me het leven zo zuur maakten niet representatief waren voor de halve wereld bevolking.

Al moet ik zeggen dat het heel wat jaren duurde voor ik dat ook zo ging voelen.

Ik zou graag willen dat het aantal vrouwen die mij treiterden wat minder was, want als het er zo veel waren, voedt dat wel het idee dat vrouwen niet te vertrouwen waren, omdat ze me achter mijn rug om, mij uitkotsten en tegenover mij spelletjes zitten te spelen. Waarschijnlijk was het voor hen niet belangrijk hoe ik over vrouwen dacht. Vrouwen die mij niet veroordeelden waren in de minderheid. Hoe de percentages nu liggen, heb ik geen idee van.



Op een of andere manier accepteren de meeste vrouwen mij nog steeds niet zoals ik ben. Het treiterverleden heeft zijn uitwerking niet gemist. Een oplossing is er daarom niet. Sommigen zijn nog steeds in staat, mij van dit alles de schuld te geven.

Ingrid,de tranen lopen over mijn wangen bij het lezen van jouw verhaal.

Wat moet dat een vreselijke tijd voor je zijn geweest...



Wat ik me regelmatig afvraag en ook weer bij het lezen van de verhalen hier is: Zouden de pesters nu ze volwassen zijn enig idee hebben van wat ze veroorzaakt hebben?

Bij mijn dochter op school en ik denk haast op alle scholen is een pestprotocol,er word veel aandacht aan pesten besteed als een geval zich voordoet en dat is heel goed,maar waarom niet wat meer aandacht voor de uitwerking van pestgedrag?

Dat de pesters dus duidelijk wordt gemaakt welke vooral emotionele schade ze aanrichten.

Misschien is het te simpel gedacht hoor,maar dit speelt wel eens door mijn hoofd.

quote:hans66 schreef op 30 juli 2009 @ 18:41:

[...]



Ik zou graag willen dat het aantal vrouwen die mij treiterden wat minder was, want als het er zo veel waren, voedt dat wel het idee dat vrouwen niet te vertrouwen waren, omdat ze me achter mijn rug om, mij uitkotsten en tegenover mij spelletjes zitten te spelen. Waarschijnlijk was het voor hen niet belangrijk hoe ik over vrouwen dacht. Vrouwen die mij niet veroordeelden waren in de minderheid. Hoe de percentages nu liggen, heb ik geen idee van.



Op een of andere manier accepteren de meeste vrouwen mij nog steeds niet zoals ik ben. Het treiterverleden heeft zijn uitwerking niet gemist. Een oplossing is er daarom niet. Sommigen zijn nog steeds in staat, mij van dit alles de schuld te geven.



Hoe bedoel je Hans,jou de schuld geven?

Bedoel je dat ze vinden dat jijzelf verantwoordelijk was voor het pestgedrag van anderen?

Yup hier nog eentje! Begon in groep 7, met één jongen. Al gauw volgde de hele klas. Buitengesloten, stomme liedjes over me zingen, flauwe briefjes in mn laatje en af en toe fysiek geweld.



Eén meisje belde me vaak op, met het verhaal dat ze morgen zouden stoppen en weer aardig gingen doen. Eigenlijk wou ze gewoon de antwoorden van het huiswerk hebben, die ik haar gaf in de hoop dat het de volgende dag beter werd. Natuurlijk werd het dat nooit.



Een groepje meiden heeft me wel eens gezegd dat ik niet naar dat meisje moest luisteren, want ze zouden toch nooit ophouden met pesten. Ach ja, wel zo eerlijk van ze.



In groep 8 hadden we voor het VWO de keuze voor 2 middelbare scholen. Naar school 1 ging het grootste deel, naar school 2 gingen maar 2 kinderen. Toen ik er aan zat te denken om ook naar school 2 te gaan, deden die 2 kinderen ineens heel aardig tegen me. Toen ik toch naar school 1 ging, was dat natuurlijk weer afgelopen. Op de laatste schooldag zei 1 van die 2; ik ben blij dat Loreyi naar de andere middelbare school gaat, dan hoef ik die rotkop van haar tenminsten niet meer te zien.



Op de middelbare kwam ik bij 4 meisjes van de basisschool in de klas.

In de brugklas ging het over pesten, iedereen die gepest had of gepest werd kon zn verhaal doen. Een van die 4 meisjes (meisje 1) zat met dr vinger omhoog, 2 meisjes zaten haar de hele tijd aan te tikken en dingen tegen haar te sissen. Ik wou ook niet dat meisje 1 zou vertellen dat ze mij altijd hadden gepest, omdat ik bang was dat het weerr opnieuw zou beginnen. Gelukkig was de les voorbij voordat zij aan de beurt was.



Die 2 meisjes die niet wilden dat verteld zou worden dat zij zo'n pestkoppen waren geweest, zeiden tegen mij; we hebben jou nooit gepest he, viel allemaal wel mee he? Ik bevestigde dat waarom meisje 1 zoiets zei van; oh, ok, dan zal ik het maar niet vertellen.



Maar ergens vind ik het goed van dr dat zij wel de ballen had er voor uit te komen.



Ik kan zo nog wel even door gaan maar het is al zo'n lang verhaal geworden..



Meiden allemaal een dikke knuffel, en Ingrid, ik hoop dat het met jou ook nog goed gaat komen. Ps je hebt toch niet toevallig in M'tricht het HBO gedaan eh?

Hier nog iemand die vroeger met regelmaat gepest is op school. De basisschool en later ook op de Mavo.

Toen ik klein was liep ik met een holle rug, was iets steviger dan gemiddeld en had (en heb nog steeds) een wipneus. Voor mijn pesters reden genoeg om te treiteren. Het feit dat ik behoorlijk snel huil, maakte het in hun ogen nog mooier natuurlijk.

Het pesten varieerde van uitschelden en spullen afpakken en verstoppen; gelukkig heeft niemand het ooit in zijn hoofd gehaald om mi fysiek te treiteren. Op een buurjongen na dan, die heeft me ooit zonder enige aanleiding in mijn gezicht gespuugd.



Gelukkig heeft het pesten bij mij niet al teveel emotionele schade aangericht, al kan ik bij sommige van jullie verhalen weer in een emotie schieten. Je voelt dan weer even hoe het was... En af en toe heb ik last van onzekere gevoelens, voornamelijk (zoals ik hier al eerder heb gelezen) bij het passeren van groepjes.



Het positieve wat ik eraan over heb gehouden is dat ik bij mijn eigen kinderen als een leeuwin ervoor waak dat ze goed voor zichzelf op kunnen komen als ze gepest worden (want helaas kan je dat niet voorkomen) en dat ze het nooit in hun hoofd halen om een ander te pesten. Helaas weten ze al beiden hoe het voelt om gepest te worden (oudste heeft ppd-nos maar verder zie je niks aan hem, andere kinderen vinden hem raar; jongste heeft kinderobesitas, maar gelukkig genoeg haar op d'r tanden om haar mannetje te staan).



Een paar maanden geleden was ik met een paar schoolvriendinnen van vroeger uit eten, kwamen we toevallig één van mijn pesters tegen... We hebben het die avond veelvuldig over haar gehad en blijkbaar voelde ze het... Ze zat met haar man een tafeltje achter ons en had op een gegeven moment om een ander tafeltje gevraagd



Overigens herken ik het gevoel dat je geen medelijden met je pester kan hebben als die iets is overkomen (ik ben even de naam kwijt van diegene die het schreef), ik had dat precies toen ik diezelfde pester van het restaurantverhaal ooit tegenkwam en zij in een rolstoel zat... (gelukkig voor haar was dat blijkbaar tijdelijk)

Een van mijn pesters is nu mijn beste vriendin. Wat heeft het voor zin om terug te kijken op het verleden. Dingen zijn gebeurd en ben ervan overtuigd dat het grotendeels ook te te maken heeft met het feit dat je dingen zelf laat gebeuren. Ik ben er sterker door in mijn schoenen gaan staan.



Moet wel zeggen dat je nu via hyves ook mooi een kijkje kan nemen in het leven van je vroegere pesters en in mijn geval gniffel ik toch een beetje: ze niet allemaal even goed terecht gekomen, zeg maar.....



Mijn vriendin waakt er juist voor dat haar kinderen geen pesters worden. Tegens haar oudste zoon zei ze onlangs: ik wil niet dat je dat doet, want mama is vroeger ook heel gemeen geweest en dat is echt niet leuk. Ze houdt het goed in de gaten.



Maar iedereen is verantwoordelijk voor je eigen geluk. In de reunie van de KRO wordt ook altijd de vraag gesteld of het leven je overkomt of niet. Ik ben ervan overtuigd dat er heel veel op je pad, maar dat jezelf bepaalt hoe je er mee omgaat. Jij bepaalt zelf of het je leven beinvloed. Zou toch zonde zijn als je één gedeelte van je leven de rest van je leven negatief beïnvloed?

quote:Shenya schreef op 01 augustus 2009 @ 11:46:

Hoe bedoel je Hans,jou de schuld geven?

Bedoel je dat ze vinden dat jijzelf verantwoordelijk was voor het pestgedrag van anderen? Niet helemaal. Ik bedoel het feit dat vrouwen wat moeite met me hebben, grotendeels aan mij zou liggen. Nu wordt ik vrijwel niet meer getreiterd. Het heeft me moeite gekost om verliefd zijn te onderscheiden van treiteren, want veel meisjes deden alsof ze verliefd waren. Ik ben er nog steeds niet uit waarom ze dat deden... In het topic over complimenten schreef ik dat ik soms moeite hebben met complimenten. Vroeger zat daar wat achter. Dat hoeft nu niet altijd zo te zijn.

quote:Sanmi schreef op 01 augustus 2009 @ 12:41:

Maar iedereen is verantwoordelijk voor je eigen geluk. In de reunie van de KRO wordt ook altijd de vraag gesteld of het leven je overkomt of niet. Ik ben ervan overtuigd dat er heel veel op je pad, maar dat jezelf bepaalt hoe je er mee omgaat. Jij bepaalt zelf of het je leven beinvloed. Zou toch zonde zijn als je één gedeelte van je leven de rest van je leven negatief beïnvloed?Je hebt in principe gelijk. Je kunt je eigen geluk grotendeels beïnvloeden, maar soms heb je pech. Je wordt gehandicapt, of anderen menen je leven te moeten regisseren. Voor sommige dingen heb je twee mensen nodig om de tango te dansen.

quote:hans66 schreef op 01 augustus 2009 @ 16:57:

[...]



Je hebt in principe gelijk. Je kunt je eigen geluk grotendeels beïnvloeden, maar soms heb je pech. Je wordt gehandicapt, of anderen menen je leven te moeten regisseren. Voor sommige dingen heb je twee mensen nodig om de tango te dansen.Ik ben het volledig met Hans eens. Na 20 jaar is mijn angst voor groepen nog steeds niet helemaal voorbij. Dit belemmert mij in een hoop dingen, denk aan werk/vergaderingen, maar ook aan moeite hebben om ergens te zijn waar veel mensen zijn zoals, recepties, evenementen en concerten, volle kroegen enz enz.Het is niet zo dat ik niet meer naar evenementen e.d. ga. Ik ga gewoon. Maar toch voel ik me nog steeds niet 100% op mijn gemak. Als ik niet 10 jaar gepest was, had ik deze angst nu niet gehad. Een ander heeft dit veroorzaakt, maar ik moet er mee leven. En daar heb ik zo af en toe best nog verdriet van, dat zulke dingen, ondanks hard werk, mij nog steeds niet makkelijk af gaan.

In dat geval (zowel in mijn geval als in Elske's geval) helpt het soms de problemen van je af te schrijven... in een dagboek (volgens mij gebruiken vrouwen vaker een (digitaal) dagboek) of op dit forum. Dan is er een luisterend oor.



Bij bepaalde dingen denk ik dat je ermee moet leren leven... Ik heb het geluk dat ik in groepen niet erg verlegen ben als ik in de gaten krijg dat ik gewaardeerd word. Ik houd me op de achtergrond als de waardering tegenvalt. Dat merk ik als de mensen mij vreemd vinden en de omgang met mij mijden. De maatschappij is er niet helemaal op ingericht om mensen met een sociale handicap te laten integreren, terwijl ik vind dat ze zouden moeten integreren, zover ze daartoe nog in staat zijn.