Psyche
alle pijlers
Waar blijft de tijd? Herkenning?
maandag 3 februari 2020 om 07:04
De laatste tijd ben ik veel bezig met tijd, leeftijd, ouder worden, etc.
Ik zal er wat voorbeelden van geven.
Ik kijk de herhalingen van Friend. Vroeger waren de hoofdrolspelers een jaar of wat ouder dan ik. Nu kijk ik naar mensen die jonger zijn dan ik. Terwijl ze natuurlijk IRL gewoon ouder zijn: in de 50. Maar hoe dan? Tijd natuurlijk. Maar waar is die tijd gebleven? Die 20 jaar. Het voelt raar om te kijken.
Ik las enige tijd geleden mijn dagboek. Het ging over Marco van Basten die 23 was. Maar dat schreef ik toch pas een paar jaar geleden? Voor mijn gevoel.
Dit weekend was ik ergens. De laatste keer daarvoor was 14 maanden geleden. Voor mijn gevoel was het een maandje of 7.
De kinderen op wie ik vroeger paste als oppas hebben nu zelf kinderen. Hun ouders tegen wie ik opkeek als jonge 20-er zijn nu bijna 60 en ik heb nu hun leeftijd en dat “voelt gek”.
Tijd voelt de laatste tijd zo snel gaan. Heeft dat te maken met zelf ouder worden? Ik sta letterlijk aan de vooravond van een nieuw levensjaar.
En dat vind ik lastig. Enerzijds blij dat ik het mag halen (gaan genoeg mensen dood die mijn leeftijd niet hale ), anderzijds merk ik huivering. Omdat bijvoorbeeld mijn dierbare moeder met mijn klimmen der jaren, zij ook steeds ouder wordt. En 32 klinkt nou eenmaal leuker dan 45. Voor mijn gevoel.
Even mijn post teruglezende klinkt het zelfs mij wat vaag dus ik plaats het maar by psyche
Maar ik vroeg me dus af of het voor iemand herkenbaar is? En dan bedoel ik niet zozeer moeite met ouder worden, maar dat het concept ouder worden en tijd zo anders lijkt dan vroeger?
Ik zal er wat voorbeelden van geven.
Ik kijk de herhalingen van Friend. Vroeger waren de hoofdrolspelers een jaar of wat ouder dan ik. Nu kijk ik naar mensen die jonger zijn dan ik. Terwijl ze natuurlijk IRL gewoon ouder zijn: in de 50. Maar hoe dan? Tijd natuurlijk. Maar waar is die tijd gebleven? Die 20 jaar. Het voelt raar om te kijken.
Ik las enige tijd geleden mijn dagboek. Het ging over Marco van Basten die 23 was. Maar dat schreef ik toch pas een paar jaar geleden? Voor mijn gevoel.
Dit weekend was ik ergens. De laatste keer daarvoor was 14 maanden geleden. Voor mijn gevoel was het een maandje of 7.
De kinderen op wie ik vroeger paste als oppas hebben nu zelf kinderen. Hun ouders tegen wie ik opkeek als jonge 20-er zijn nu bijna 60 en ik heb nu hun leeftijd en dat “voelt gek”.
Tijd voelt de laatste tijd zo snel gaan. Heeft dat te maken met zelf ouder worden? Ik sta letterlijk aan de vooravond van een nieuw levensjaar.
En dat vind ik lastig. Enerzijds blij dat ik het mag halen (gaan genoeg mensen dood die mijn leeftijd niet hale ), anderzijds merk ik huivering. Omdat bijvoorbeeld mijn dierbare moeder met mijn klimmen der jaren, zij ook steeds ouder wordt. En 32 klinkt nou eenmaal leuker dan 45. Voor mijn gevoel.
Even mijn post teruglezende klinkt het zelfs mij wat vaag dus ik plaats het maar by psyche
Maar ik vroeg me dus af of het voor iemand herkenbaar is? En dan bedoel ik niet zozeer moeite met ouder worden, maar dat het concept ouder worden en tijd zo anders lijkt dan vroeger?
dinsdag 4 februari 2020 om 13:13
Ja ik weet van best veel dingen nog hoe ik me erbij voelde.redbulletje schreef: ↑03-02-2020 08:54Ik kan me geen levendige herinneringen meer voor de geest halen van vroeger. Ja, ik weet details en heb foto's, maar het gevoel dat ik toen voelde dat kan ik niet meer terug halen. Kunnen andere mensen dat wel eigenlijk?
)
dinsdag 4 februari 2020 om 22:47
Ik ben er ook soms mee bezig de laatste tijd. Niet per se het gevoel dat de tijd zo snel gaat (al voel ik dat inderdaad wel zo) maar meer dat dingen voorbij gaan en niet meer terugkomen. Mijn ouders worden ouder en het besef dat ze er op een dag niet meer zijn komt steeds vaker. Daardoor moet ik steeds denken aan wat er dan allemaal verloren gaat (ook gewoon hun herinneringen aan hun jeugd etc.) en dat vind ik dan ook zo enorm zonde. Ik word er in ieder geval een beetje verdrietig van.
