Psyche
alle pijlers
Wanneer mag je stoppen met jarenlang therapie???
donderdag 20 april 2017 om 19:11
quote:SpringDing schreef op 20 april 2017 @ 19:00:
[...]
Ohja, alleen professionals mogen iets vinden. Stom van me.
Nou nee hoor, ik ben ook geen professional dus be my guest.
En professionals kunnen er ook langszitten,
Maar Nijntje ervaart in ieder geval "de slachtofferrol" als een symptoom. Dat kun je van tafel vegen maar misschien kun je er ook iets wijzer van worden? Wat maakt dat zij dat zo ervaart?
Ik zeg ook maar wat hoor, maar dat lijkt me gewoon een andere invalshoek die misschien ergens toe kan leiden.
[...]
Ohja, alleen professionals mogen iets vinden. Stom van me.
Nou nee hoor, ik ben ook geen professional dus be my guest.
En professionals kunnen er ook langszitten,
Maar Nijntje ervaart in ieder geval "de slachtofferrol" als een symptoom. Dat kun je van tafel vegen maar misschien kun je er ook iets wijzer van worden? Wat maakt dat zij dat zo ervaart?
Ik zeg ook maar wat hoor, maar dat lijkt me gewoon een andere invalshoek die misschien ergens toe kan leiden.
donderdag 20 april 2017 om 19:16
quote:sam1968 schreef op 20 april 2017 @ 19:11:
[...]
Nou nee hoor, ik ben ook geen professional dus be my guest.
En professionals kunnen er ook langszitten,
Maar Nijntje ervaart in ieder geval "de slachtofferrol" als een symptoom. Dat kun je van tafel vegen maar misschien kun je er ook iets wijzer van worden? Wat maakt dat zij dat zo ervaart?
Ik zeg ook maar wat hoor, maar dat lijkt me gewoon een andere invalshoek die misschien ergens toe kan leiden.
Dat hadden de professionals dan vast ook wel kunnen bedenken, denk je niet?
Blijft dat als je wel lekker zit in die rol en er niet uit komt, er niks verandert in je situatie. En dan kan je daar de hulpverlening de schuld van geven, je moet er zélf uit komen.
[...]
Nou nee hoor, ik ben ook geen professional dus be my guest.
En professionals kunnen er ook langszitten,
Maar Nijntje ervaart in ieder geval "de slachtofferrol" als een symptoom. Dat kun je van tafel vegen maar misschien kun je er ook iets wijzer van worden? Wat maakt dat zij dat zo ervaart?
Ik zeg ook maar wat hoor, maar dat lijkt me gewoon een andere invalshoek die misschien ergens toe kan leiden.
Dat hadden de professionals dan vast ook wel kunnen bedenken, denk je niet?
Blijft dat als je wel lekker zit in die rol en er niet uit komt, er niks verandert in je situatie. En dan kan je daar de hulpverlening de schuld van geven, je moet er zélf uit komen.
donderdag 20 april 2017 om 19:18
Nijntje... natuurlijk wil je beter worden. Ik denk niet dat iemand daar aan twijfelt hier. Maar geen therapeut kan kan het uiteindelijk voor je doen. Je zoekt wel hulpverleners op en die geven handvaten en ondersteuning als het goed is. Maar ik krijg in dit topic de indruk dat je weinig dingen durft te proberen of dat niet kan (misschien omdat je bang bent dat je het niet lukt en bij een volgende tegenslag helemaal denkt in te storten??). Het lijkt mij dat dat beterschap in de wegstaat?
Het is daarom denk ik belangrijk dat je op de een of andere manier weer stappen durft te nemen. Dan kun je zeker vooruit gaan.
Zou het niet een tijdje lukken zonder therapie? Even eruit breken, je zit nu helemaal in een kringetje van therapieën die niet echt werken. Het lijkt mij dat er dan veel aandacht is voor je problemen. Maar is er ook wat ruimte voor vrolijkheid, talenten, goede eigenschappen en zo? Lijkt me heel belangrijk, kan me anders voorstellen dat je steeds dieper in negativiteit zakt?
Als laatste: misschien helpt om bepaalde dingen uit het verleden letterlijk weg te gooien. Rapportages die over je geschreven zijn bijvoorbeeld, die doen soms meer kwaad dan goed. Een scan maken (mocht het ooit nog nodig zijn), in een hoekje van de computer waar je nooit kijkt en weg ermee. Of als je weggooien te radicaal vindt... ergens hoog wegleggen. In ieder geval: bewust achter je laten.
Het is daarom denk ik belangrijk dat je op de een of andere manier weer stappen durft te nemen. Dan kun je zeker vooruit gaan.
Zou het niet een tijdje lukken zonder therapie? Even eruit breken, je zit nu helemaal in een kringetje van therapieën die niet echt werken. Het lijkt mij dat er dan veel aandacht is voor je problemen. Maar is er ook wat ruimte voor vrolijkheid, talenten, goede eigenschappen en zo? Lijkt me heel belangrijk, kan me anders voorstellen dat je steeds dieper in negativiteit zakt?
Als laatste: misschien helpt om bepaalde dingen uit het verleden letterlijk weg te gooien. Rapportages die over je geschreven zijn bijvoorbeeld, die doen soms meer kwaad dan goed. Een scan maken (mocht het ooit nog nodig zijn), in een hoekje van de computer waar je nooit kijkt en weg ermee. Of als je weggooien te radicaal vindt... ergens hoog wegleggen. In ieder geval: bewust achter je laten.
donderdag 20 april 2017 om 19:20
quote:SpringDing schreef op 20 april 2017 @ 19:16:
[...]
Dat hadden de professionals dan vast ook wel kunnen bedenken, denk je niet?
Blijft dat als je wel lekker zit in die rol en er niet uit komt, er niks verandert in je situatie. En dan kan je daar de hulpverlening de schuld van geven, je moet er zélf uit komen.JIj schat ze hoger in dan ik.
[...]
Dat hadden de professionals dan vast ook wel kunnen bedenken, denk je niet?
Blijft dat als je wel lekker zit in die rol en er niet uit komt, er niks verandert in je situatie. En dan kan je daar de hulpverlening de schuld van geven, je moet er zélf uit komen.JIj schat ze hoger in dan ik.
donderdag 20 april 2017 om 19:50
quote:nijntjekonijn schreef op 20 april 2017 @ 17:02:
Dingen doen is voor mij extreem moeilijk, omdat ik heel veel problemen heb op het gebied van vermijding. Iemand dag zeggen op de straat is voor mij al erg eng. En vrijwilligerswerk doen is toch wel wat meer dan iemand dag zeggen op de straat. En met dat probleem dus dat ik ook een hele hoge drempel heb om iets te doen op sociaal gebied maakt alles nog moeilijker. Ik kan me voorstellen dat mensen hier denken, zo moeilijk kan het toch niet zijn. Maar voor mij is het al gauw eng, en dan wijs ik inderdaad veel sneller dingen af. Ik zie alleen maar mijn onmogelijkheden, en al mijn klachten die het dwarsbomen. Ik zit in een vicieuze cirkel. Het lukt me niet om deze te doorbreken. Ik weet dat ik het zelf moet doen, maar het lukt me niet.
Toch ligt de sleutel van het succes bij het DOEN. In feite heb je zelfs geen andere keus dan uiteindelijk iets DOEN. Je kunt alle therapieën erop loslaten, tot op het bot analyseren, theoretiseren, nog een blik psychs en peuten lostrekken... maar de conclusie zal steeds hetzelfde zijn; je moet het DOEN en zolang je dat niet doet blijf je ronddraaien in je vicieuze cirkel waar je nu nog steeds in zit.
Ja, DOEN is eng. Doodeng, Maar toch, je gaat er niet dood aan, ook al voelt dat misschien eerst wel zo. Maar DOEN is de enige therapie die jou verlichting gaat geven. Hoe vaker je het DOET, hoe beter het gaat worden.
Dat hoeft heus niet allemaal in een keer, maar stap voor stap zul je jezelf bloot moeten stellen aan het DOEN wat je nu vermijdt.
Daar kan geen therapeut je bij helpen, maar dat zul je zelf moeten doen. Werk aan je motivatie, stel een plan van aanpak op en ga aan de slag. Elke dag iets DOEN. Babysteps nemen en blijven oefenen.
Je zegt dat je van de therapie slechter bent geworden en nu ben je bang dat je zònder therapie slechter wordt.
Tijd om jezelf te helpen. Achteroverleunen kan je je niet meer permitteren. Als je je beter wilt voelen, mòet je aan de slag.
DOEN!
Dingen doen is voor mij extreem moeilijk, omdat ik heel veel problemen heb op het gebied van vermijding. Iemand dag zeggen op de straat is voor mij al erg eng. En vrijwilligerswerk doen is toch wel wat meer dan iemand dag zeggen op de straat. En met dat probleem dus dat ik ook een hele hoge drempel heb om iets te doen op sociaal gebied maakt alles nog moeilijker. Ik kan me voorstellen dat mensen hier denken, zo moeilijk kan het toch niet zijn. Maar voor mij is het al gauw eng, en dan wijs ik inderdaad veel sneller dingen af. Ik zie alleen maar mijn onmogelijkheden, en al mijn klachten die het dwarsbomen. Ik zit in een vicieuze cirkel. Het lukt me niet om deze te doorbreken. Ik weet dat ik het zelf moet doen, maar het lukt me niet.
Toch ligt de sleutel van het succes bij het DOEN. In feite heb je zelfs geen andere keus dan uiteindelijk iets DOEN. Je kunt alle therapieën erop loslaten, tot op het bot analyseren, theoretiseren, nog een blik psychs en peuten lostrekken... maar de conclusie zal steeds hetzelfde zijn; je moet het DOEN en zolang je dat niet doet blijf je ronddraaien in je vicieuze cirkel waar je nu nog steeds in zit.
Ja, DOEN is eng. Doodeng, Maar toch, je gaat er niet dood aan, ook al voelt dat misschien eerst wel zo. Maar DOEN is de enige therapie die jou verlichting gaat geven. Hoe vaker je het DOET, hoe beter het gaat worden.
Dat hoeft heus niet allemaal in een keer, maar stap voor stap zul je jezelf bloot moeten stellen aan het DOEN wat je nu vermijdt.
Daar kan geen therapeut je bij helpen, maar dat zul je zelf moeten doen. Werk aan je motivatie, stel een plan van aanpak op en ga aan de slag. Elke dag iets DOEN. Babysteps nemen en blijven oefenen.
Je zegt dat je van de therapie slechter bent geworden en nu ben je bang dat je zònder therapie slechter wordt.
Tijd om jezelf te helpen. Achteroverleunen kan je je niet meer permitteren. Als je je beter wilt voelen, mòet je aan de slag.
DOEN!
donderdag 20 april 2017 om 19:58
quote:nijntjekonijn schreef op 20 april 2017 @ 15:59:
En alleen een enkeling wordt aangenomen (als deze alles vertelt over zijn GGZ achtergrond), als deze zeer bijzondere vaardigheden heeft (iets waar duidelijk een tekort van is op de arbeidsmarkt) en het bedrijf niet al te veel hoeft te doen om zich aan te passen (bijvoorbeeld iemand op een minder hectiek afdeling zetten). En de eisen zijn net zo hoog als voor een gezond iemand, bij zeer hoge uitzondering worden de eisen verlaagd.
Nijn, wat goed van je dat je toch weer een behoorlijke hoeveelheid onmogelijkheden hebt weten te vinden
En alleen een enkeling wordt aangenomen (als deze alles vertelt over zijn GGZ achtergrond), als deze zeer bijzondere vaardigheden heeft (iets waar duidelijk een tekort van is op de arbeidsmarkt) en het bedrijf niet al te veel hoeft te doen om zich aan te passen (bijvoorbeeld iemand op een minder hectiek afdeling zetten). En de eisen zijn net zo hoog als voor een gezond iemand, bij zeer hoge uitzondering worden de eisen verlaagd.
Nijn, wat goed van je dat je toch weer een behoorlijke hoeveelheid onmogelijkheden hebt weten te vinden
Niet geschoten is altijd mis
