Psyche
alle pijlers
Was kinderen opsluiten vroeger normaal?
woensdag 8 mei 2024 om 03:51
Ik herinner me opeens dat mijn siblings en ik toen we klein waren regelmatig opgesloten werden op onze kamers. So wie so in de nacht, 1 van mijn siblings so wie so ook regelmatig overdag. Dit was dan met een kettingkje met schuifje (zoals je vaak als extra bescherming ziet op de voordeur) op de slaapkamerdeuren en op de deur naar de hal met de kinderslaapkamers - mijn ouders sliepen op een compleet andere plek in het huis.
Ik ben geboren begin jaren negentig, en vraag me eigenlijk af of dit gangbaar was in die tijd?
Ik ben geboren begin jaren negentig, en vraag me eigenlijk af of dit gangbaar was in die tijd?
donderdag 9 mei 2024 om 08:06
Wat Surebaby schrijft - dat je ouders sommige andere ouders afkeurden op hun opvoedmethoden en tegelijkertijd zelf rare dingen deden die 'minder erg' waren, dan denk ik, ja verrek dat gebeurde bij mij thuis ook en wat een mindfuck is dat.
En dat vind ik het fijne van dit soort topics, ik word toch met m'n kop uit het zand getrokken.
En dat vind ik het fijne van dit soort topics, ik word toch met m'n kop uit het zand getrokken.
donderdag 9 mei 2024 om 08:07
Overdrijven is ook een vak. Maar het zijn wel jeukwoorden inderdaad.Pindakaasjes schreef: ↑08-05-2024 08:08Die 'siblings hype' snap ik ook niet.
Toen ik zelf kinderen kreeg was het ook de trend in opmars om het niet over je kinderen maar over 'je kids' te hebben.
Je het niet meer over je man of echtgenoot moest hebben, maar over je partner. En vriendinnen moest je 'dinnetjes' noemen.
Maar neemt niet weg dat lang niet alles vroeger beter was. In de tijd dat ik opgroeide, werden in mijn herinnering niet echt deugende methodes, toch snel weggezet als 'streng, doch rechtvaardig' etc.
En dat deugde vaak totaal niet!
OT: ik lees best wel heftige dingen. Ook opsluiten omdat je kinderen anders te vaak/vroeg bij je komen. Los dat dat anders op in plaats van kinderen op te voeden met het het idee dat ze niet bij je terecht kunnen.
donderdag 9 mei 2024 om 08:11
Ik vind trouwens dat mijn moeder wel eens sadistische trekjes had. Onder de noemer: "daar worden jullie hard van!" En "dat is normaal!"
Ik weet nog dat we op een dag gepiep uit de voorraadkast hoorde komen. We troffen onze poes aan met 4 kleintjes.
Het was een enorme verrassing, we wisten niet dat ze zwanger was en uiteraard zwaar verliefd en onder de indruk, hingen we boven die 4 prachtige, pasgeboren kitlens die luid piepende een tepel zochten bij moeder, en ondertussen driftig schoongelikt werden.
Mijn moeder keek geïrriteerd, pakte een grote emmer, vulde deze met water en zei dat we weg moesten gaan. Dat deden we niet, waarna we er getuige van mochten zijn hoe de kittens één voor één van de tepel losgetrokken werden, en verzopen werden in die emmer. Daarna gingen ze door de wc.
Weet nog goed dat een van mijn zussen, met de vingers in de oren naar buiten stierde en riep: "nee, nee! Moordenaar!"
Mijn moeder negeerde dit gewoon.
"Stel je niet aan zeg!"
S'avonds werd er aan tafel heel lacherig over gedaan. Drama om een paar kitlens! Kom nou zeg! Er zijn er genoeg van!
En dan een grote speklap op je bord gekwakt krijgen met de opmerking: "vind je het voor dit varkentje ook zo zielig?"
Nóóit begrepen waarom mijn moeder veel kinderen wenste, echt niet!
Om meer slachtoffers te kunnen maken ofzo?
Ik weet nog dat we op een dag gepiep uit de voorraadkast hoorde komen. We troffen onze poes aan met 4 kleintjes.
Het was een enorme verrassing, we wisten niet dat ze zwanger was en uiteraard zwaar verliefd en onder de indruk, hingen we boven die 4 prachtige, pasgeboren kitlens die luid piepende een tepel zochten bij moeder, en ondertussen driftig schoongelikt werden.
Mijn moeder keek geïrriteerd, pakte een grote emmer, vulde deze met water en zei dat we weg moesten gaan. Dat deden we niet, waarna we er getuige van mochten zijn hoe de kittens één voor één van de tepel losgetrokken werden, en verzopen werden in die emmer. Daarna gingen ze door de wc.
Weet nog goed dat een van mijn zussen, met de vingers in de oren naar buiten stierde en riep: "nee, nee! Moordenaar!"
Mijn moeder negeerde dit gewoon.
"Stel je niet aan zeg!"
S'avonds werd er aan tafel heel lacherig over gedaan. Drama om een paar kitlens! Kom nou zeg! Er zijn er genoeg van!
En dan een grote speklap op je bord gekwakt krijgen met de opmerking: "vind je het voor dit varkentje ook zo zielig?"
Nóóit begrepen waarom mijn moeder veel kinderen wenste, echt niet!
Om meer slachtoffers te kunnen maken ofzo?
donderdag 9 mei 2024 om 08:18
andnowwedance schreef: ↑09-05-2024 08:07Overdrijven is ook een vak. Maar het zijn wel jeukwoorden inderdaad.
Ik overdrijf, maar het zijn inderdaad wel jeuk woorden?
Hoezo overdrijf ik dan?
donderdag 9 mei 2024 om 08:35
Dit echt afschuwelijk! Pure dieren- en kindermishandeling .Pindakaasjes schreef: ↑09-05-2024 08:11Ik vind trouwens dat mijn moeder wel eens sadistische trekjes had. Onder de noemer: "daar worden jullie hard van!" En "dat is normaal!"
Ik weet nog dat we op een dag gepiep uit de voorraadkast hoorde komen. We troffen onze poes aan met 4 kleintjes.
Het was een enorme verrassing, we wisten niet dat ze zwanger was en uiteraard zwaar verliefd en onder de indruk, hingen we boven die 4 prachtige, pasgeboren kitlens die luid piepende een tepel zochten bij moeder, en ondertussen driftig schoongelikt werden.
Mijn moeder keek geïrriteerd, pakte een grote emmer, vulde deze met water en zei dat we weg moesten gaan. Dat deden we niet, waarna we er getuige van mochten zijn hoe de kittens één voor één van de tepel losgetrokken werden, en verzopen werden in die emmer. Daarna gingen ze door de wc.
Weet nog goed dat een van mijn zussen, met de vingers in de oren naar buiten stierde en riep: "nee, nee! Moordenaar!"
Mijn moeder negeerde dit gewoon.
"Stel je niet aan zeg!"
S'avonds werd er aan tafel heel lacherig over gedaan. Drama om een paar kitlens! Kom nou zeg! Er zijn er genoeg van!
En dan een grote speklap op je bord gekwakt krijgen met de opmerking: "vind je het voor dit varkentje ook zo zielig?"
Nóóit begrepen waarom mijn moeder veel kinderen wenste, echt niet!
Om meer slachtoffers te kunnen maken ofzo?
In a world where you can be anything, be kind. Banksy
donderdag 9 mei 2024 om 09:03
Niet quoten
Zelf ben ik nooit geslagen. Op één keer na, toen ik als achtjarige drijfnat op de stoep stond en in de rivier was gevallen. Maar ik denk dat ik niet bekend sta als een forummer die het zo getroffen heeft thuis.
De vraag van 'wat is normaal', snap ik heel goed dat dat bij je opkomt GLF. Zeker nu je een jong kind hebt. Zeker nu je niet meer actief in de ouder kind interactie met je ouders zit.
De basis moet kloppen. Weleens de rechten van het kind van de VN gelezen? Ik heb dat een paar jaar geleden gedaan en nog raakte het me. Want bij mij zijn er een flink aantal geschonden.
Een kind heeft basisbehoeften. Naast bed, bad, brood is dat ook veiligheid, lichamelijk, emotioneel en spiritueel. Ruimte om te mogen zijn wie je bent. Je ontwikkelen als persoon.
Waar het heel erg fout is gegaan bij mij (en ook bij jou, als ik het zo lees) is dat mijn waarnemingen werden genegeerd of gecorrumpeerd. Het moest in plaatje van de ouders passen. En anders was je de lul. Kwam er grof psychisch emotioneel geweld aan te pas.
Negeren, pesten, overdreven eisen stellen, vrijheid en basale zorg afnemen, je zwart maken bij anderen.
Ook zwakheden of nare ervaringen, die ieder individu heeft, uitmelken.
Zo kan ik me nog herinneren, die vraag, 'ben ik nou gek?'
Bijvoorbeeld toen ik begin 20 was, met mijn moeder in de auto en haar nieuwe partner zat. En ze zei dat hij niet te klef met me moest doen, 'geen incestje spelen'.
Er was net daarvoor op de radio iets over Dutroux en de meisjes die gevonden waren. Ik had een paar maanden daarvoor verteld over seksueel misbruik door een eerdere werkgever van moeder, die de rol van huisvriend had.
Nu was deze nieuwe partner óók een oud werkgever die toen ik jong was bij ons over de vloer kwam. Ze is het jaar daarop met hem getrouwd.
Ik zit in die auto en ik kan alleen maar denken: 'heb je nu echt totaal geen idee hoe dit bij mij binnenkomt? Ik me totaal niet veilig voel? Niet weet of ik nog überhaupt iets van mezelf kan laten zien, als je zo met me omgaat? Kan ik leven met jouw normaal? En die van nieuwe partner, die meelacht?'
Zelf ben ik nooit geslagen. Op één keer na, toen ik als achtjarige drijfnat op de stoep stond en in de rivier was gevallen. Maar ik denk dat ik niet bekend sta als een forummer die het zo getroffen heeft thuis.
De vraag van 'wat is normaal', snap ik heel goed dat dat bij je opkomt GLF. Zeker nu je een jong kind hebt. Zeker nu je niet meer actief in de ouder kind interactie met je ouders zit.
De basis moet kloppen. Weleens de rechten van het kind van de VN gelezen? Ik heb dat een paar jaar geleden gedaan en nog raakte het me. Want bij mij zijn er een flink aantal geschonden.
Een kind heeft basisbehoeften. Naast bed, bad, brood is dat ook veiligheid, lichamelijk, emotioneel en spiritueel. Ruimte om te mogen zijn wie je bent. Je ontwikkelen als persoon.
Waar het heel erg fout is gegaan bij mij (en ook bij jou, als ik het zo lees) is dat mijn waarnemingen werden genegeerd of gecorrumpeerd. Het moest in plaatje van de ouders passen. En anders was je de lul. Kwam er grof psychisch emotioneel geweld aan te pas.
Negeren, pesten, overdreven eisen stellen, vrijheid en basale zorg afnemen, je zwart maken bij anderen.
Ook zwakheden of nare ervaringen, die ieder individu heeft, uitmelken.
Zo kan ik me nog herinneren, die vraag, 'ben ik nou gek?'
Bijvoorbeeld toen ik begin 20 was, met mijn moeder in de auto en haar nieuwe partner zat. En ze zei dat hij niet te klef met me moest doen, 'geen incestje spelen'.
Er was net daarvoor op de radio iets over Dutroux en de meisjes die gevonden waren. Ik had een paar maanden daarvoor verteld over seksueel misbruik door een eerdere werkgever van moeder, die de rol van huisvriend had.
Nu was deze nieuwe partner óók een oud werkgever die toen ik jong was bij ons over de vloer kwam. Ze is het jaar daarop met hem getrouwd.
Ik zit in die auto en ik kan alleen maar denken: 'heb je nu echt totaal geen idee hoe dit bij mij binnenkomt? Ik me totaal niet veilig voel? Niet weet of ik nog überhaupt iets van mezelf kan laten zien, als je zo met me omgaat? Kan ik leven met jouw normaal? En die van nieuwe partner, die meelacht?'
donderdag 9 mei 2024 om 09:08
Wat erg! Ik wordt er niet goed van. Wat naar om dit mee te maken!Pindakaasjes schreef: ↑09-05-2024 08:11Ik vind trouwens dat mijn moeder wel eens sadistische trekjes had. Onder de noemer: "daar worden jullie hard van!" En "dat is normaal!"
Ik weet nog dat we op een dag gepiep uit de voorraadkast hoorde komen. We troffen onze poes aan met 4 kleintjes.
Het was een enorme verrassing, we wisten niet dat ze zwanger was en uiteraard zwaar verliefd en onder de indruk, hingen we boven die 4 prachtige, pasgeboren kitlens die luid piepende een tepel zochten bij moeder, en ondertussen driftig schoongelikt werden.
Mijn moeder keek geïrriteerd, pakte een grote emmer, vulde deze met water en zei dat we weg moesten gaan. Dat deden we niet, waarna we er getuige van mochten zijn hoe de kittens één voor één van de tepel losgetrokken werden, en verzopen werden in die emmer. Daarna gingen ze door de wc.
Weet nog goed dat een van mijn zussen, met de vingers in de oren naar buiten stierde en riep: "nee, nee! Moordenaar!"
Mijn moeder negeerde dit gewoon.
"Stel je niet aan zeg!"
S'avonds werd er aan tafel heel lacherig over gedaan. Drama om een paar kitlens! Kom nou zeg! Er zijn er genoeg van!
En dan een grote speklap op je bord gekwakt krijgen met de opmerking: "vind je het voor dit varkentje ook zo zielig?"
Nóóit begrepen waarom mijn moeder veel kinderen wenste, echt niet!
Om meer slachtoffers te kunnen maken ofzo?
Je pense donc je suis
donderdag 9 mei 2024 om 09:14
Ik ging ineens even mijn moeder waarderen. Is snel weggeëbd, maar toch.Pindakaasjes schreef: ↑09-05-2024 08:11Ik vind trouwens dat mijn moeder wel eens sadistische trekjes had. Onder de noemer: "daar worden jullie hard van!" En "dat is normaal!"
Ik weet nog dat we op een dag gepiep uit de voorraadkast hoorde komen. We troffen onze poes aan met 4 kleintjes.
Het was een enorme verrassing, we wisten niet dat ze zwanger was en uiteraard zwaar verliefd en onder de indruk, hingen we boven die 4 prachtige, pasgeboren kitlens die luid piepende een tepel zochten bij moeder, en ondertussen driftig schoongelikt werden.
Mijn moeder keek geïrriteerd, pakte een grote emmer, vulde deze met water en zei dat we weg moesten gaan. Dat deden we niet, waarna we er getuige van mochten zijn hoe de kittens één voor één van de tepel losgetrokken werden, en verzopen werden in die emmer. Daarna gingen ze door de wc.
Weet nog goed dat een van mijn zussen, met de vingers in de oren naar buiten stierde en riep: "nee, nee! Moordenaar!"
Mijn moeder negeerde dit gewoon.
"Stel je niet aan zeg!"
S'avonds werd er aan tafel heel lacherig over gedaan. Drama om een paar kitlens! Kom nou zeg! Er zijn er genoeg van!
En dan een grote speklap op je bord gekwakt krijgen met de opmerking: "vind je het voor dit varkentje ook zo zielig?"
Nóóit begrepen waarom mijn moeder veel kinderen wenste, echt niet!
Om meer slachtoffers te kunnen maken ofzo?
Wat naar.
donderdag 9 mei 2024 om 11:13
Wat vreselijk allemaal zeg. Dit topic maakt in die zin wel veel los. Ben er veel mee bezig.
Wat Hanke aangeeft herken ik ook wel. Eigenlijk gewoon net alsof je niet bestaat. Er niet toe doet.
Graag niet quoten: Mijn ouders zijn ook een keer zo boos op mij geweest, omdat ik een bepaalde persoon verliefd op mij zou hebben gemaakt (was toen denk ik 18 jaar). Ik was me echt nergens van bewust. Behalve dat ik al dagen genegeerd werd, dus wel wist dat er wat was. Maar ik kon gewoon niet bedenken wat er deze keer geweest zou zijn. En ik had dat dus niet gedaan voor de duidelijkheid.
Ben bewust vaag omdat het vrij specifiek is en met achtergrond te maken heeft. Maar het feit dat mijn ouders mij niet geloofden en er ook nog bepaalde consequenties aan vast zaten, maakte ook dat ik bepaalde seksueel grensoverschrijdende dingen niet durfde te delen. Want ik werd toch bevestigd in dat het mijn eigen schuld was.
Wat Hanke aangeeft herken ik ook wel. Eigenlijk gewoon net alsof je niet bestaat. Er niet toe doet.
Graag niet quoten: Mijn ouders zijn ook een keer zo boos op mij geweest, omdat ik een bepaalde persoon verliefd op mij zou hebben gemaakt (was toen denk ik 18 jaar). Ik was me echt nergens van bewust. Behalve dat ik al dagen genegeerd werd, dus wel wist dat er wat was. Maar ik kon gewoon niet bedenken wat er deze keer geweest zou zijn. En ik had dat dus niet gedaan voor de duidelijkheid.
Ben bewust vaag omdat het vrij specifiek is en met achtergrond te maken heeft. Maar het feit dat mijn ouders mij niet geloofden en er ook nog bepaalde consequenties aan vast zaten, maakte ook dat ik bepaalde seksueel grensoverschrijdende dingen niet durfde te delen. Want ik werd toch bevestigd in dat het mijn eigen schuld was.
donderdag 9 mei 2024 om 13:18
Bedoel je te zeggen dat je ook dergelijke straffen geeft?Avocadeau schreef: ↑09-05-2024 13:12Opsluiten deden ze eigenlijk niet.
Maar dat was ook niet nodig. Ik bleef zelf wel zitten, heb nooit gecheckt of de deur op slot was eigenlijk.
Naar kamer vond ik geen straf. Wel angstig dat ze me daar dan nog zouden komen straffen.
In de trapkast vond ik wel naar, want krap en je hoorde dan wel van alles.
Ik merk dat ik het heftig vind om te lezen dat dingen die ik eigenlijk heel gewoon vind/vond hier zo uitgesproken mening over is.
En ja, ik behandel mijn kinderen anders, maar dingen als in de kast, uit de auto gezet worden, na bedtijd niet je bed uit mogen, zonder eten naar bed, of buiten huis gesloten worden zitten bij mij in het vakje gewoon straf geloof ik.
Ik ben überhaupt verbaasd dat er zoveel straf gegeven moest worden. Ik kreeg echt nooit straf. Werd weleens vermanend toegesproken, maar dat was het dan wel.
donderdag 9 mei 2024 om 13:26
Ik denk dat ze bedoelt dat dit vroeger bij haar werd gedaan. Zo vaak dat ze dat is gaan zien als ‘normaal straf’.Lorem_Ipsum schreef: ↑09-05-2024 13:18Bedoel je te zeggen dat je ook dergelijke straffen geeft?
Ik ben überhaupt verbaasd dat er zoveel straf gegeven moest worden. Ik kreeg echt nooit straf. Werd weleens vermanend toegesproken, maar dat was het dan wel.
donderdag 9 mei 2024 om 13:43
Zo lees ik het ook.
En zo werkt het helaas meestal.
Ik weet bijvoorbeeld nog heel goed dat ik in een vriendengroepje zat met allerlei buurmeisjes. We waren een jaar of 11, 12 jaar denk ik.
In een notendop, het gesprek liep zo en ik bleek de enige te zijn die met regelmaat toch wel slaag kreeg. Of: een corrigerende tik, zoals mijn moeder dat noemde.
Al mijn vriendinnetjes zeiden dat nog nooit te hebben meegemaakt.
Stom hé, maar ik ging dat bijna verontwaardigd aan mijn eigen moeder vertellen. "Mam!: Kim, Esther, Janneke en Chantal krijgen nóóit een tik van hun vader of moeder, dat is toch gek mam?"
Mijn moeder: "ja kind, dat zijn allemaal slapjanussen van ouders, die kunnen niet opvoeden, die kinderen zullen het niet ver brengen hoor!"
.
En écht, ik geloofde haar.
Dat is nou wat indoctrinatie doet...
donderdag 9 mei 2024 om 13:56
Ik weet wel dat ik het vroeger niet heel schokkend vond als de buurvrouw vertelde dat er weer een pollepel was gebroken omdat ze een van de kinderen ermee sloeg. Wat ik wel heel erg vond was dat die jongens ook met een riem geslagen werden als ze het echt heel bont hadden gemaakt. Dat werd in films wel eens gebracht als kindermishandeling.
Zelf ben ik overigens nooit geslagen. Wel een keer zodanig geschopt door een buurman dat zijn schoenafdruk in mijn been stond. Ik geloof niet dat ik mijn vader ooit bozer heb gezien als toen hij die man te lijf wilde.
Zelf ben ik overigens nooit geslagen. Wel een keer zodanig geschopt door een buurman dat zijn schoenafdruk in mijn been stond. Ik geloof niet dat ik mijn vader ooit bozer heb gezien als toen hij die man te lijf wilde.
donderdag 9 mei 2024 om 14:37
Wij hadden ook een meisje in de straat dat met de riem kreeg. Dat werd wel afgekeurd en vond ik zelf ook heel zielig voor haar. Gelukkig kregen wij alleen billenkoek en regelmatig een tik tegen het hoofd of in gezicht als we onze ouders tegenspraken 
Wel denk ik dat gehoorzaamheid vroeger belangrijker was en 'respect' voor ouders, als in: geen weerwoord geven. Mijn moeder hechtte ook zeer aan consequent zijn. Op zich niet slecht, maar als ik (letterlijk) 10 seconden na de afgesproken tijd thuis was (met klok met secondewijzers ernaast zaten ze dan klaar) kreeg ik straf. Zonder uitzondering en wat ik ook zei. Dat soort dingen frustreerde mij enorm, zo autoritair.
Wel denk ik dat gehoorzaamheid vroeger belangrijker was en 'respect' voor ouders, als in: geen weerwoord geven. Mijn moeder hechtte ook zeer aan consequent zijn. Op zich niet slecht, maar als ik (letterlijk) 10 seconden na de afgesproken tijd thuis was (met klok met secondewijzers ernaast zaten ze dan klaar) kreeg ik straf. Zonder uitzondering en wat ik ook zei. Dat soort dingen frustreerde mij enorm, zo autoritair.
donderdag 9 mei 2024 om 16:09
Ik heb nooit slaag ofzo gehad of op een andere manier fysiek straf gehad.
Bij ons was het vooral een soort onderhuidse spanning.
Mijn moeder was een aansteller, werkelijk alles draaide ze zo dat zij ergens de dupe van was.
Mijn hele leven bestond eigenlijk, tot m'n scheiding, uit 'lief zijn anders is het zielig voor mama'.
Als kind was ik altijd bezig met de sfeer thuis.
Voor ik thuiskwam een soort steen in mn maag, hoe zou mama zijn.
Hoe zou m'n vader daarop reageren, wat zou mijn zus doen enz enz.
Ik kan me nog wel herinneren dat mijn moeder boos was op mijn zus en haar 'dus' negeerde, dan werden gesprekken via mij gevoerd. Dat voelde heel naar.
Ze deden ook wel rare dingen.
Ik had huisdieren, woestijnmuizen.
Omdat ze een mannetje en een vrouwtje hadden gekocht werden het er steeds meer.
Op een gegeven moment was mijn moeder er klaar mee en moest ik met mijn vader samen die dieren uitzetten in een park vlakbij.
Ik begreep niet dat die dieren binnen een paar uur of opgevreten zouden zijn of doodgehongerd omdat ze tam waren.
Pas jaren later kwam dat besef en heb ik vreselijk gehuild om die arme beesten.
Ik had heel lang haar wat net voor ik naar de middelbare ging door mijn moeder werd kortgeknipt, geen idee waarom. Het zag er echt niet uit.
Ik werd gigantisch gepest, wat vooral voor haar heel zwaar was. Ook dat kreeg ik nog jaren te horen.
Ik kreeg ook medicatie, wat de klachten die ik had nog erger maakte zodat zij vooral aandacht kreeg.
Ik kreeg ziektes aangepraat die ik niet had.
Op jonge leeftijd had ik een vriendje, enorm fout figuur die echt veel te oud was. Ook dat besefte ik later pas maar hadden mijn ouders moeten zien. Omdat mijn moeder stapeldol op hem was vond ze het leuk als hij kwam.
Ze hebben me zelfs een keer naar zijn zogenaamde woonplaats gebracht, omdat ze zelf een uitstapje hadden in die regio.
Ik ben die middag sexueel misbruikt door hem en zijn vrienden, iets wat ik 20 jaar later nog steeds niet heb verwerkt.
Toen ik na een horrormiddag achter het centraal station werd gedropt en huilend mijn vader belde om me op te halen, kreeg mijn moeder acuut een migraine aanval en heeft de hele weg naar huis geklaagd over hoe vreselijk het was dat haar dochter zo smoezelig tussen de junkies en hoeren stond.
Ik ben maar gaan douchen en heb in stilte gehuild.
Er zijn zoveel van dit soort voorbeelden die me doen beseffen dat mijn ouders echt niet sporen.
En toch was het tijdens mijn jeugd soort normaal ofzo.
Ik ben extreem lang extreem loyaal naar mijn ouders geweest.
Ik heb 1 zoon en vertel hem soms dat ik gewoon niet weet hoe ik dingen moet aanpakken omdat ik zo'n kansloos voorbeeld heb gehad. Dat ik maar het tegenovergestelde doe van wat mijn ouders deden in de hoop dat het goed is.
Bij ons was het vooral een soort onderhuidse spanning.
Mijn moeder was een aansteller, werkelijk alles draaide ze zo dat zij ergens de dupe van was.
Mijn hele leven bestond eigenlijk, tot m'n scheiding, uit 'lief zijn anders is het zielig voor mama'.
Als kind was ik altijd bezig met de sfeer thuis.
Voor ik thuiskwam een soort steen in mn maag, hoe zou mama zijn.
Hoe zou m'n vader daarop reageren, wat zou mijn zus doen enz enz.
Ik kan me nog wel herinneren dat mijn moeder boos was op mijn zus en haar 'dus' negeerde, dan werden gesprekken via mij gevoerd. Dat voelde heel naar.
Ze deden ook wel rare dingen.
Ik had huisdieren, woestijnmuizen.
Omdat ze een mannetje en een vrouwtje hadden gekocht werden het er steeds meer.
Op een gegeven moment was mijn moeder er klaar mee en moest ik met mijn vader samen die dieren uitzetten in een park vlakbij.
Ik begreep niet dat die dieren binnen een paar uur of opgevreten zouden zijn of doodgehongerd omdat ze tam waren.
Pas jaren later kwam dat besef en heb ik vreselijk gehuild om die arme beesten.
Ik had heel lang haar wat net voor ik naar de middelbare ging door mijn moeder werd kortgeknipt, geen idee waarom. Het zag er echt niet uit.
Ik werd gigantisch gepest, wat vooral voor haar heel zwaar was. Ook dat kreeg ik nog jaren te horen.
Ik kreeg ook medicatie, wat de klachten die ik had nog erger maakte zodat zij vooral aandacht kreeg.
Ik kreeg ziektes aangepraat die ik niet had.
Op jonge leeftijd had ik een vriendje, enorm fout figuur die echt veel te oud was. Ook dat besefte ik later pas maar hadden mijn ouders moeten zien. Omdat mijn moeder stapeldol op hem was vond ze het leuk als hij kwam.
Ze hebben me zelfs een keer naar zijn zogenaamde woonplaats gebracht, omdat ze zelf een uitstapje hadden in die regio.
Ik ben die middag sexueel misbruikt door hem en zijn vrienden, iets wat ik 20 jaar later nog steeds niet heb verwerkt.
Toen ik na een horrormiddag achter het centraal station werd gedropt en huilend mijn vader belde om me op te halen, kreeg mijn moeder acuut een migraine aanval en heeft de hele weg naar huis geklaagd over hoe vreselijk het was dat haar dochter zo smoezelig tussen de junkies en hoeren stond.
Ik ben maar gaan douchen en heb in stilte gehuild.
Er zijn zoveel van dit soort voorbeelden die me doen beseffen dat mijn ouders echt niet sporen.
En toch was het tijdens mijn jeugd soort normaal ofzo.
Ik ben extreem lang extreem loyaal naar mijn ouders geweest.
Ik heb 1 zoon en vertel hem soms dat ik gewoon niet weet hoe ik dingen moet aanpakken omdat ik zo'n kansloos voorbeeld heb gehad. Dat ik maar het tegenovergestelde doe van wat mijn ouders deden in de hoop dat het goed is.
donderdag 9 mei 2024 om 16:17
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
