Psyche
alle pijlers
Was kinderen opsluiten vroeger normaal?
woensdag 8 mei 2024 om 03:51
Ik herinner me opeens dat mijn siblings en ik toen we klein waren regelmatig opgesloten werden op onze kamers. So wie so in de nacht, 1 van mijn siblings so wie so ook regelmatig overdag. Dit was dan met een kettingkje met schuifje (zoals je vaak als extra bescherming ziet op de voordeur) op de slaapkamerdeuren en op de deur naar de hal met de kinderslaapkamers - mijn ouders sliepen op een compleet andere plek in het huis.
Ik ben geboren begin jaren negentig, en vraag me eigenlijk af of dit gangbaar was in die tijd?
Ik ben geboren begin jaren negentig, en vraag me eigenlijk af of dit gangbaar was in die tijd?
woensdag 8 mei 2024 om 20:15
Ik ben even oud als jij, en nee, je kind opsluiten is niet normaal! Dat hebben mijn ouders nooit gedaan, en ik ken het ook niet van verhalen van anderen.
Ik weet nog hoe ik op de basisschool ooit door een stel pestkoppen ben opgesloten in het hok waar we het buitenspeelgoed bewaarden. God, ik kan me mijn paniek nog levendig voor de geest halen. Ik stond letterlijk doodsangsten uit, ik had een enorme paniekaanval, ik dacht echt letterlijk dat ik dood zou gaan, of dat ik mijn familie nooit meer zou zien, ofzo. Beetje overdreven misschien, maar voor een vijfjarige is het natuurlijk heel lastig om zoiets in je paniek te relativeren. Als ik er aan terug denk krijg ik het nog benauwd, en het is 28 jaar geleden. Ik heb trouwens last van claustrofobie, ik weet niet of het er iets mee te maken heeft, maar... Tja.
Maar weet je, al was het ooit wel normaal geweest, dan nog betekent het niet dat je er maar mee moet leven. Er is zoveel dat ooit normaal was, maar waar we nu van weten dat het eigenlijk schadelijk is. En dan nog... JIJ zit er kennelijk mee, dus mag je dat gevoel gewoon erkennen en er mee aan de slag. Ongeacht of wij het traumatisch genoeg vinden.
Ik snap je wel, hoor. Mijn ouders deden sommige dingen best OK, ze deden absoluut niet aan slaan bijvoorbeeld. Maar er zijn wel dingen voorgevallen waar ik achteraf ook zo mijn twijfels over heb. Mijn vader dronk best veel, en mijn ouders hadden soms letterlijk slaande ruzie. We hadden ook nooit veel geld, waardoor ik mijn inziens soms best basisdingen tekort ben gekomen.
Ik vond het ook best lastig om dat te erkennen. Het zijn wel mijn ouders, en de financiële situatie was ook niet echt hun fout. Maar het heeft best een impact gehad. Als jongvolwassene ben ik bijvoorbeeld zelf in een toxische relatie terecht gekomen, omdat ik het gewoon niet abnormaal vond dat we zeker 2-3 keer week heftige ruzie hadden.
Maar ja, los van of dat mijn ouders valt aan te rekenen... Ik heb er nu eenmaal last van. Dat is genoeg reden om er mee aan de slag te gaan.
Ik weet nog hoe ik op de basisschool ooit door een stel pestkoppen ben opgesloten in het hok waar we het buitenspeelgoed bewaarden. God, ik kan me mijn paniek nog levendig voor de geest halen. Ik stond letterlijk doodsangsten uit, ik had een enorme paniekaanval, ik dacht echt letterlijk dat ik dood zou gaan, of dat ik mijn familie nooit meer zou zien, ofzo. Beetje overdreven misschien, maar voor een vijfjarige is het natuurlijk heel lastig om zoiets in je paniek te relativeren. Als ik er aan terug denk krijg ik het nog benauwd, en het is 28 jaar geleden. Ik heb trouwens last van claustrofobie, ik weet niet of het er iets mee te maken heeft, maar... Tja.
Maar weet je, al was het ooit wel normaal geweest, dan nog betekent het niet dat je er maar mee moet leven. Er is zoveel dat ooit normaal was, maar waar we nu van weten dat het eigenlijk schadelijk is. En dan nog... JIJ zit er kennelijk mee, dus mag je dat gevoel gewoon erkennen en er mee aan de slag. Ongeacht of wij het traumatisch genoeg vinden.
Ik snap je wel, hoor. Mijn ouders deden sommige dingen best OK, ze deden absoluut niet aan slaan bijvoorbeeld. Maar er zijn wel dingen voorgevallen waar ik achteraf ook zo mijn twijfels over heb. Mijn vader dronk best veel, en mijn ouders hadden soms letterlijk slaande ruzie. We hadden ook nooit veel geld, waardoor ik mijn inziens soms best basisdingen tekort ben gekomen.
Ik vond het ook best lastig om dat te erkennen. Het zijn wel mijn ouders, en de financiële situatie was ook niet echt hun fout. Maar het heeft best een impact gehad. Als jongvolwassene ben ik bijvoorbeeld zelf in een toxische relatie terecht gekomen, omdat ik het gewoon niet abnormaal vond dat we zeker 2-3 keer week heftige ruzie hadden.
Maar ja, los van of dat mijn ouders valt aan te rekenen... Ik heb er nu eenmaal last van. Dat is genoeg reden om er mee aan de slag te gaan.
woensdag 8 mei 2024 om 20:31
Hier een keer meegemaakt,toen was ik een jaar of 13,ik was van thuis weg gegaan zonder het door te geven. Ik was om 18:00 thuis. Mijn vader was van mening dat ik geen avondeten mocht hebben en stuurde me naar de kamer. Een van mijn zussen had meelij en smeerde stiekem een boterham voor mij. Zij kreeg de volle laag van mijn vader. Gelukkig is dit maar een keer gebeurd. De boterham heb ik gelukkig wel op kunnen eten.
Je pense donc je suis
woensdag 8 mei 2024 om 20:40
woensdag 8 mei 2024 om 20:49
Jaren 80-kind.Pelle schreef: ↑08-05-2024 20:40Ik ben van de jaren 70, maar nog nooit opgesloten geweest. Deuren konden ook helemaal niet op slot. Bij vriendinnen ook niet. Bij een paar vriendinnen was ik kind aan huis en daar ook geen sloten. Wekenlang op de kamer of huisarrest ook nooit meegemaakt.
Maar wat als je dan moet plassen?
Ik werd als kind meestal op mijn knieën in de hoek in een donker toilet gezet.
Met elke 5 minuten of wat controle of ik nog op mijn knieën in die hoek zat.
En door het sleutelgat ook de controle of ik niet stiekem het licht had aangedaan.
Maar ik kon in principe dus wel plassen.
Urenlang bord voor mijn neus ... Check.
Dagenlang dezelfde maaltijd bij het etensmoment voor mijn neus ... Check.
Ik ben er niet beter om gaan eten en rond mijn 10de hebben ze dat eten - na de zoveelste keer 4 dagen geen witte kool en dus levend op water - maar opgegeven.
Kletsen - met de hand - of afdreigen met kletsen was bij mijn vader trouwens ook een doodnormale straf.
Bij voorkeur wel op rug of benen.
1 keer flikte hij het in 't gezicht en toen kon mijn moeder het gaan uitleggen op school "dat ik die blauwe plek had van een ontmoeting met een kast".
wissewis wijzigde dit bericht op 08-05-2024 21:04
14.21% gewijzigd
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
woensdag 8 mei 2024 om 20:55
Normaal heb ik dat nooit gevonden, maar mijn ouders deden dat ook. Ik heb wel eens in een hoekje op het vloertapijt zitten plassen.
En als mijn broertjes teveel lawaai nog hadden 's avonds werden ze buiten in de donkere schuur opgesloten. Ik sloop dan naar buiten en zei dan dat ze stil moesten zijn, dan mochten ze er gauw uit. Je reinste kindermishandeling vind ik dat.
Het mag duidelijk zijn dat ik dat nooit zal doen of gedaan heb.
En als mijn broertjes teveel lawaai nog hadden 's avonds werden ze buiten in de donkere schuur opgesloten. Ik sloop dan naar buiten en zei dan dat ze stil moesten zijn, dan mochten ze er gauw uit. Je reinste kindermishandeling vind ik dat.
Het mag duidelijk zijn dat ik dat nooit zal doen of gedaan heb.
woensdag 8 mei 2024 om 20:56
Omdat we een camera hebben hangen met beeld en geluid. Zodra er iets beweegt of geluid maakt krijg ik een melding op mijn telefoon. De beelden van wat er dan gebeurt kan ik ook terugkijken. Dus ik zie dat peuter overeind gaat zitten, eventjes om zich heenkijkt of een knuffeltjes pakt en dan weer gaat slapen.frambozentaartje schreef: ↑08-05-2024 08:45Hoe weet je dat je kind 'gewoon' weer gaat slapen en geen angsten heeft 's nachts?
woensdag 8 mei 2024 om 20:59
Mijn ouders waren niet van de fysieke straffen. Sterker nog. Ze vonden het schandalig als iemand zijn kind sloeg.
Maar mentale mishandeling was wel aanwezig. Al zagen zij, met name mijn moeder, het niet zo.
Ik ben in mijn jeugd. Zeg vanaf een jaar of 8 tot ik denk ik 20 was meerdere keren weken lang genegeerd.
Meestal was het ieder jaar wel raak. En er werd gewoon niet tegen je gesproken. Helemaal niet. En dat wekenlang. In het begin smeekte ik nog. Zei sorry etc na een aantal keer wist ik dat dat geen zin had en dat ik gewoon moest wachten.
Overgegeven in bed als kind. Ruim maar zelf op.
Ik heb altijd gezegd dat ik het als moeder totaal anders wilde doen. Mijn kinderen moeten zich veilig bij mij voelen. En niet bang voor wat er kan gebeuren
Maar mentale mishandeling was wel aanwezig. Al zagen zij, met name mijn moeder, het niet zo.
Ik ben in mijn jeugd. Zeg vanaf een jaar of 8 tot ik denk ik 20 was meerdere keren weken lang genegeerd.
Meestal was het ieder jaar wel raak. En er werd gewoon niet tegen je gesproken. Helemaal niet. En dat wekenlang. In het begin smeekte ik nog. Zei sorry etc na een aantal keer wist ik dat dat geen zin had en dat ik gewoon moest wachten.
Overgegeven in bed als kind. Ruim maar zelf op.
Ik heb altijd gezegd dat ik het als moeder totaal anders wilde doen. Mijn kinderen moeten zich veilig bij mij voelen. En niet bang voor wat er kan gebeuren
woensdag 8 mei 2024 om 21:13
Dat is inderdaad heel anders geweest, ja. Mijn opa overleed aan kanker toen mijn vader 14 was. Er mocht niet over gepraat worden, er mocht vooral ook niet gehuild worden. Mijn vader heeft er een levenslang trauma aan overgehouden.
woensdag 8 mei 2024 om 21:23
Zo ken ik iemand die op 6-jarige leeftijd zijn vader verloor. Er werd idd niet over gepraat en je moest er vooral maar niet meer aan denken. Toen hij eind 50 was overleed zijn vrouw en kwam al het verdriet om zijn vader naar boven. Het mooie vond dat ik deze man het zichzelf liefdevol toestond om eindelijk te rouwen om zijn vader.
woensdag 8 mei 2024 om 21:35
Jeetje, wat heftig.Stippestaartje schreef: ↑08-05-2024 21:23Zo ken ik iemand die op 6-jarige leeftijd zijn vader verloor. Er werd idd niet over gepraat en je moest er vooral maar niet meer aan denken. Toen hij eind 50 was overleed zijn vrouw en kwam al het verdriet om zijn vader naar boven. Het mooie vond dat ik deze man het zichzelf liefdevol toestond om eindelijk te rouwen om zijn vader.
woensdag 8 mei 2024 om 21:38
Mijn schoonmoeder heeft ook een dergelijk trauma, dat heeft echt grote gevolgen gehad voor haar gezin. Zelf ziet ze het trauma niet of wil ze niet zien, maar haar geliefden om haar heen wel.
woensdag 8 mei 2024 om 21:39
Ik ben van de jaren 50, en dingen waren toen anders. Ik kom uit een gewoon gezin, maar kreeg af en toe wel klappen, of een stuk zeep in mijn mond als ik vloekte. Ik werd ook wel voor straf opgesloten in de stikdonkere bijkeuken, maar ook een paar maal in het donkere kolenhok, waar veel spinnen zaten. Ik hoop dat dat in de jaren 90 anders was.
woensdag 8 mei 2024 om 21:43
Ik mocht niet bij de uitvaart van mijn ouder zijn. Ik mocht er ook niet verdrietig om zijn, ik was maar een kind en voor mijn andere ouder was het allemaal veel erger.
Overigens werkten scholen, juffen en meesters hier graag aan mee. Ik werd vooral geprezen omdat je niks aan mij kon merken en omdat ik het er nooit over had.
Voor de rest maakt dit topic me verdrietig.
Overigens werkten scholen, juffen en meesters hier graag aan mee. Ik werd vooral geprezen omdat je niks aan mij kon merken en omdat ik het er nooit over had.
Voor de rest maakt dit topic me verdrietig.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
woensdag 8 mei 2024 om 21:43
Oh echt he. Bizar gewoon dat mijn vader dagelijks drinkt. En emoties ? Wat zijn dat? Vooral met negatieve emoties kunnen ze totaal niet omgaan.Lila-Linda schreef: ↑08-05-2024 12:10dat laatste zeker
en hun emoties onderdrukt met alcohol en veel AD
Als die generatie wegvalt, zakt de wereldwijde wijnhandel in
woensdag 8 mei 2024 om 21:44
Ach wat heftig zegNana_Mouskouri schreef: ↑08-05-2024 21:43Ik mocht niet bij de uitvaart van mijn ouder zijn. Ik mocht er ook niet verdrietig om zijn, ik was maar een kind en voor mijn andere ouder was het allemaal veel erger.
Overigens werkten scholen, juffen en meesters hier graag aan mee. Ik werd vooral geprezen omdat je niks aan mij kon merken en omdat ik het er nooit over had.
Voor de rest maakt dit topic me verdrietig.
woensdag 8 mei 2024 om 22:06
Heel herkenbaar dit topic. Ik heb zelf genoeg meegemaakt in mijn opvoeding.
Ik ben geboren in de jaren 70.
Emoties mochten niet getoond worden. De "vuile was" mocht niet buiten gehangen worden. Het was erg belangrijk dat ons gezin aan de buitenkant overkwam als succesvol, netjes etc. Dat met name mijn moeder complimenten kreeg over ons en dus hoe goed zij het deed als moeder.
Ik mocht niet lastig zijn, ik mocht geen fouten maken, ik moest lachen, ik moest luisteren en gehoorzamen, ik moest goed leren, ik moest raden wat mijn moeder van mij verwachtte, ik mocht niet zelf keuzes maken,ik moest voldoen aan haar wensen, ikmoest haar dienen en niet tegenspreken.
Ik was bang voor mijn moeder, voor haar afwijzingen, voor haar woede-uitbarstingen, voor haar kille woorden,voor haar afkeur, voor haar beschuldigingen naar mij dat ik haar verdriet deed. Ik was haar toen ik 2jaar was al tot last waarbij ik vast werd gebonden in mijn bed (schort om het matras) zodat ik haar niet meer kon storen. Dit heeft toch zeker 2 tot 3 jaar geduurd. Ik kon niet eens rechtop zitten in bed.
Mijn moeder had spijt van de keuzes die zij gemaakt had, waaronder het krijgen van kinderen. Niet leuk om te horen als klein meisje.
Ik heb mij zo eenzaam gevoeld en heb nog steeds veel last van mijn opvoeding. Ik leer nu dat ik ruimte mag innemen....iets wat ik totaal niet ken en doodeng vind. Ik ben beschadigd door mijn jeugd en heb ptss door vele gebeurtenissen. Pas sinds mijn moeder overleden is, nu 6 jaar geleden, voel ik mij bevrijd en kan ik werken aan mijzelf.
Ik ben geboren in de jaren 70.
Emoties mochten niet getoond worden. De "vuile was" mocht niet buiten gehangen worden. Het was erg belangrijk dat ons gezin aan de buitenkant overkwam als succesvol, netjes etc. Dat met name mijn moeder complimenten kreeg over ons en dus hoe goed zij het deed als moeder.
Ik mocht niet lastig zijn, ik mocht geen fouten maken, ik moest lachen, ik moest luisteren en gehoorzamen, ik moest goed leren, ik moest raden wat mijn moeder van mij verwachtte, ik mocht niet zelf keuzes maken,ik moest voldoen aan haar wensen, ikmoest haar dienen en niet tegenspreken.
Ik was bang voor mijn moeder, voor haar afwijzingen, voor haar woede-uitbarstingen, voor haar kille woorden,voor haar afkeur, voor haar beschuldigingen naar mij dat ik haar verdriet deed. Ik was haar toen ik 2jaar was al tot last waarbij ik vast werd gebonden in mijn bed (schort om het matras) zodat ik haar niet meer kon storen. Dit heeft toch zeker 2 tot 3 jaar geduurd. Ik kon niet eens rechtop zitten in bed.
Mijn moeder had spijt van de keuzes die zij gemaakt had, waaronder het krijgen van kinderen. Niet leuk om te horen als klein meisje.
Ik heb mij zo eenzaam gevoeld en heb nog steeds veel last van mijn opvoeding. Ik leer nu dat ik ruimte mag innemen....iets wat ik totaal niet ken en doodeng vind. Ik ben beschadigd door mijn jeugd en heb ptss door vele gebeurtenissen. Pas sinds mijn moeder overleden is, nu 6 jaar geleden, voel ik mij bevrijd en kan ik werken aan mijzelf.
woensdag 8 mei 2024 om 22:24
Jeetje wat een verdrietige verhalen lees ik hier. Ik werk bij veilig thuis en zou willen dat dit toen al bestond en opgepakt kon worden.. verder ben ik realistisch genoeg om te weten dat er nog steeds veel onzichtbare kindermishandeling is.
Ik ben uit ‘75 en ben nooit opgesloten maar ik denk dat je inmiddels, na alle verhalen hier, wel weet dat het niet standaard was.
voor iedereen die het nodig heeft. Ik vind het knap hoe sommige van jullie terug kijken en hun jeugd kunnen analyseren en het zo anders doen voor hun kinderen. Petje af!
Ik ben uit ‘75 en ben nooit opgesloten maar ik denk dat je inmiddels, na alle verhalen hier, wel weet dat het niet standaard was.
voor iedereen die het nodig heeft. Ik vind het knap hoe sommige van jullie terug kijken en hun jeugd kunnen analyseren en het zo anders doen voor hun kinderen. Petje af!
ach.. ik doe ook maar wat..
woensdag 8 mei 2024 om 22:46
Wat n nare verhalen lees ik hier ook verhalen die ik mij amper voor kan stellen ‘
Ik had gelukkig hele lieve ouders en er werd niet geslagen of geschopt of opgesloten.
En ik ben toch een van de ouderen hier al gepensioneerd.
Ik geef iedereen die er mee te maken heeft gehad n dikke
Ik had gelukkig hele lieve ouders en er werd niet geslagen of geschopt of opgesloten.
En ik ben toch een van de ouderen hier al gepensioneerd.
Ik geef iedereen die er mee te maken heeft gehad n dikke
Am ende wird alles gut.und wen es nicht gut ist .ist es nicht das ende .
donderdag 9 mei 2024 om 07:44
Mij ook...
En ze zeggen wel eens: "het feest der herkenning!"
Maar dit is eerder "het verdriet der herkenning!"
Wat komen ontzettend veel verhalen/ervaringen me pijnlijk bekend voor.
Sterkte aan iedereen die het er nog moeilijk mee kunnen hebben. Helemaal weg gaat het nóóit denk ik.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
