Was kinderen opsluiten vroeger normaal?

Anoniem_66b8bc5c27a03 woensdag 8 mei 2024 om 03:51

Ik herinner me opeens dat mijn siblings en ik toen we klein waren regelmatig opgesloten werden op onze kamers. So wie so in de nacht, 1 van mijn siblings so wie so ook regelmatig overdag. Dit was dan met een kettingkje met schuifje (zoals je vaak als extra bescherming ziet op de voordeur) op de slaapkamerdeuren en op de deur naar de hal met de kinderslaapkamers - mijn ouders sliepen op een compleet andere plek in het huis.

Ik ben geboren begin jaren negentig, en vraag me eigenlijk af of dit gangbaar was in die tijd?

Lila-Linda woensdag 8 mei 2024 om 13:00

vriendinnetje van mij, moest de riem gaan halen om slaag te krijgen
dat vonden mijn ouders dan ook wel weer te ver gaan

Anoniem_66b8bc5c27a03 woensdag 8 mei 2024 om 13:01

Hupsel, wat gemeen zeg.

Ik heb het weer een beetje van me af kunnen schudden gelukkig

Waarom dit soort dingen altijd midden in de nacht moeten opkomen is me ook een raadsel hoor!

Anoniem_669679bf76515 woensdag 8 mei 2024 om 13:01

Doreia* schreef: ↑
08-05-2024 12:57
Een vriendje van mijn kind word wel eens door zijn moeder (gedreigd met) onder de koude douche gezet.
Of hij krijgt een lepel sambal in zijn mond.

Het is wel een heel lastig kind hoor, maar ik denk dat hij neurodivers is en dus een andere aanpak nodig heeft dan koudes douches en sambal lepels. Moeder is nog geen 40 overigens.

Uit de auto zetten en wegrijden! Mijn hemel, ik kan me niet voorstellen hoe dát moet voelen! Dan valt je hart toch in 1000 stukjes op de grond en wat moet je als kind dan wel niet denken zeg? Och wat ontzettend erg!

Stel je voor dat je zoiets ziet.
Zo zielig.

Ik ken een als normaal bekend staande redelijk bekende persoon die dat koud douchen uit wanhoop een tijd heeft gedaan, op advies van een professional. Was een jaar of 10 terug.

Lila-Linda woensdag 8 mei 2024 om 13:03

GreenLadyFern schreef: ↑
08-05-2024 13:01

Ik heb het weer een beetje van me af kunnen schudden gelukkig Waarom dit soort dingen altijd midden in de nacht moeten opkomen is me ook een raadsel hoor!

omdat dan je "bescherming" ook slaapt
Na mijn therapie, is veel van mijn "bescherming' weggevallen, kan het nog inzetten, maar het is niet meer nodig
Ik heb heel lang geen jeugdherinneringen gehad, die zijn/komen nu terug. En dingen kunnen me nu ook overdag overvallen, maar ze raken me niet meer zo.

meisje85 woensdag 8 mei 2024 om 13:03

Hupsel schreef: ↑
08-05-2024 12:49
Wel heb ik altijd het idee gehad dat ik vast een heel lastig kind was, dat ze dat deden. Pas nu komt het besef dat ik dat niet was. Ik ben enig kind en heel stil en rustig. Het waren mijn ouders die dit deden, niet ik.

Mijn ouders hielden er ook wat rare opvoedideeen op na, maar ik ben er zelf inmiddels wel achter dat - hoewel ik nooit straf kreeg - ik een lief, makkelijk en rustig kind was, juíst om te voorkomen dat er anders iets gebeurde. Ik werd altijd maar geprezen om hoe lief ik was en bij mijn broertje ging het altijd om hoe stout en moeilijk hij was, vond ik als kind al irritant.
Ik zeg overigens niet dat dit bij jou ook zo is hoor, ik sloeg er even op aan.

Anoniem_67700891efcbf woensdag 8 mei 2024 om 13:05

Hupsel schreef: ↑
08-05-2024 12:49
Opsluiten kan ik me niet meer zo goed herinneren. Wel uit de auto gezet worden. De eerste keer dat ik me kan herinneren was ik een jaar of vier. Auto langs de kant van de weg, uit de auto worden gezet en ouders reden dan weg. Om vervolgens 30 meter verder weer te stoppen en dan moest ik naar de auto rennen, mocht er weer in en werd doodgezwegen. Als ik vroeg wat ik dan gedaan had, herhaalde het ritueel zich. Dit is heel vaak voorgekomen, de laatste keer toen ik 29(!) was. Sinds de puberteit kon ik me er niet meer druk om maken.

Wel heb ik altijd het idee gehad dat ik vast een heel lastig kind was, dat ze dat deden. Pas nu komt het besef dat ik dat niet was. Ik ben enig kind en heel stil en rustig. Het waren mijn ouders die dit deden, niet ik.

Ik heb zelf kinderen en heb ze nooit uit de auto gezet en het ook nooit overwogen.

Mijn ouders hebben dit een keer gezien op vakantie. Was een Nederlands gezin en ze lieten ‘voor straf’ ook een kind van een jaar of zes achter op een parkeerplaats langs de Duitse snelweg. Mijn moeder heeft toen de politie gebeld omdat ze ook echt wegreden de snelweg op. Na een tijdje kwamen ze weer terug, kind was intussen door mijn ouders opgevangen. Mijn vader heeft die ouders compleet verrot gescholden toen (dat kan ik mij nog levendig herinneren omdat wij in de auto moesten blijven met dat kind tussen ons in terwijl mijn vader op hoge poten verhaal ging halen toen ze terugkwamen en ik uiteraard het raampje omlaag draaide om te kunnen luistervinken). Toen de politie kwam waren ze alweer weg met het kind maar mijn vader heeft het kenteken en type auto doorgegeven.

Echt, dit doe je een hond nog niet aan.

Hupsel woensdag 8 mei 2024 om 13:05

Het gesprek hierover aan gaan met mijn moeder is onmogelijk. Dat topic over Moeder is boos om Moederdag, zou zo mijn moeder kunnen zijn.

Ik durf het nu te delen en het besef dat het niet mijn fout was is al een eyeopener. Ik kan het verleden en mijn moeder niet veranderen, wel hoe ik er zelf tegenaan kijk en mee om ga. Het heeft me gevormd tot een ontzettende pleaser die altijd op haar hoede is en confrontaties uit de weg gaat.

Daveotion woensdag 8 mei 2024 om 13:06

Lila-Linda schreef: ↑
08-05-2024 12:02
Bij heel veel dingen denk ik: Ik zou mijn kind dit nooit aandoen? - Waarom mijn ouders dan wel?

En ik snap het niet. Op het oog zijn het leuke mensen, prima vrienden, goed in werksituaties, zelfs leuke grootouders.
Maar hoe konden ze het op zoveel vlakken zo verkeerd doen?

Dit is voor mij ook het grote mysterie. Nu ik zelf moeder ben, vind ik het alleen maar onbegrijpelijker geworden.

Hupsel woensdag 8 mei 2024 om 13:07

meisje85 schreef: ↑
08-05-2024 13:03
Mijn ouders hielden er ook wat rare opvoedideeen op na, maar ik ben er zelf inmiddels wel achter dat - hoewel ik nooit straf kreeg - ik een lief, makkelijk en rustig kind was, juíst om te voorkomen dat er anders iets gebeurde. Ik werd altijd maar geprezen om hoe lief ik was en bij mijn broertje ging het altijd om hoe stout en moeilijk hij was, vond ik als kind al irritant.
Ik zeg overigens niet dat dit bij jou ook zo is hoor, ik sloeg er even op aan.

Heel herkenbaar. Je bent op je hoede en past je aan, maar altijd met het gevoel dat je ongemerkt toch iets fout doet.

Anoniem_66b8bc5c27a03 woensdag 8 mei 2024 om 13:10

Lila-Linda schreef: ↑
08-05-2024 13:03
omdat dan je "bescherming" ook slaapt
Na mijn therapie, is veel van mijn "bescherming' weggevallen, kan het nog inzetten, maar het is niet meer nodig
Ik heb heel lang geen jeugdherinneringen gehad, die zijn/komen nu terug. En dingen kunnen me nu ook overdag overvallen, maar ze raken me niet meer zo.

Hmmmm dat kan wel eens kloppen. Ik krijg ook steeds meer herinneringen terug. Ik denk dat daar heel veel bij meespeelt. Dat ik zelf moeder ben nu, dat ik het contact heb verbroken, dat ik heel stabiel ben en meer geïntegreerd.

Ik moet zeggen dat ik de echt nare dingen herinneren makkelijker vind (behalve het seksueel misbruik, die herinneringen kan ik niet aan heel eerlijk), omdat het dan duidelijk is dat het fout was en dat het niet aan mij lag. De wat meer 'neutrale' dingen maken me helemaal in de war, en dat is heel vervelend.

meisje85 woensdag 8 mei 2024 om 13:11

Hupsel schreef: ↑
08-05-2024 13:07
Heel herkenbaar. Je bent op je hoede en past je aan, maar altijd met het gevoel dat je ongemerkt toch iets fout doet.

Ja, precies dat. Ik heb er een tijd met iemand over gesproken en dat heeft me enorm geholpen, maar ik merk de laatste tijd dat zich op dit vlak weer een nieuw, dieper laagje aandient dat ik moet afpellen. Dus ik heb na een hele tijd weer een afspraak staan. Geen zin in, maar ik kijk er ook naar uit.

Overigens, jouw auto-ervaringen gaan door merg en been. Ik hoop dat je er zelf inmiddels mee kunt dealen.

Anoniem_66b8bc5c27a03 woensdag 8 mei 2024 om 13:12

Hupsel schreef: ↑
08-05-2024 13:05
Het gesprek hierover aan gaan met mijn moeder is onmogelijk. Dat topic over Moeder is boos om Moederdag, zou zo mijn moeder kunnen zijn.

Ik durf het nu te delen en het besef dat het niet mijn fout was is al een eyeopener. Ik kan het verleden en mijn moeder niet veranderen, wel hoe ik er zelf tegenaan kijk en mee om ga. Het heeft me gevormd tot een ontzettende pleaser die altijd op haar hoede is en confrontaties uit de weg gaat.

Herkenbaar. Mijn ouders - en zeker moeder - vinden dat ze niks fout hebben gedaan en alles aan mijn (gebrek aan) karakter ligt. Nu ik het contact heb verbroken ben ik natuurlijk helemaal een ontaarde dochter, want hoe vaak ik het ook probeer uit te leggen, ze snappen het gewoonweg niet.

Maleficent woensdag 8 mei 2024 om 13:13

Doreia* schreef: ↑
08-05-2024 12:57
Een vriendje van mijn kind word wel eens door zijn moeder (gedreigd met) onder de koude douche gezet.

Ik heb 1 keer een emmer koud water over me heen gekregen.
Ik was toen al ruim in de puberteit. Overigens was het vooral mijn moeder hoor, groot gezin, harde hand, opa en oma zijn ook 2 kinderen verloren (waar uiteraard niet over werd gesproken). Mijn vader was rustiger, want die was alleen opgegroeid en zijn ouders hadden denk ik minder opvoedstress.

Stressed is just desserts spelled backwards

KamilleT woensdag 8 mei 2024 om 13:16

Ik heb mijn kind (destijds een jaar of 8) wel eens uit de auto gezet. We waren onderweg naar huis vanaf vakantie en ze zat al uren tegen de voorstoel te trappen (waar haar zus zat) en te gallen. Toen ben ik gestopt bij een wegrestaurant (15 min vanaf huis) en gezegd dat ze daar maar even op het trapje moest gaan zitten en dat ik haar dan zou ophalen als ik de spullen thuis had gebracht. Uiteraard had ik dat niet echt gedaan maar het heeft dermate veel indruk gemaakt dat ze inbond en zich heeft gedragen tot we thuis waren. Zelfde kind heb ik ook wel eens in de tuin gezet om daar te gaan gillen, omdat ik er wel even klaar mee was.
Het was een behoorlijk bewerkelijk kind en natuurlijk wil je liever altijd meedenkend en met compassie reageren, maar soms ben je er ook gewoon heel erg klaar mee.

Lila-Linda woensdag 8 mei 2024 om 13:18

KamilleT schreef: ↑
08-05-2024 13:16
Ik heb mijn kind (destijds een jaar of 8) wel eens uit de auto gezet. We waren onderweg naar huis vanaf vakantie en ze zat al uren tegen de voorstoel te trappen (waar haar zus zat) en te gallen. Toen ben ik gestopt bij een wegrestaurant (15 min vanaf huis) en gezegd dat ze daar maar even op het trapje moest gaan zitten en dat ik haar dan zou ophalen als ik de spullen thuis had gebracht. Uiteraard had ik dat niet echt gedaan maar het heeft dermate veel indruk gemaakt dat ze inbond en zich heeft gedragen tot we thuis waren. Zelfde kind heb ik ook wel eens in de tuin gezet om daar te gaan gillen, omdat ik er wel even klaar mee was.
Het was een behoorlijk bewerkelijk kind en natuurlijk wil je liever altijd meedenkend en met compassie reageren, maar soms ben je er ook gewoon heel erg klaar mee.

en als je nu leest wat de impact is op een kind, krijg je dan niet enorm de behoefte om SORRY te gaan zeggen?

Oh, en gillen in de tuin? Nee, natuurlijk niet. Dan heeft de hele buurt er last van

ipsdrie woensdag 8 mei 2024 om 13:19

Ohhhhh Dat je ze dan beloofd dat als ze dan straks hoogbejaard en hulpbehoevend zijn je ze ook opsluit met elke avond sperziebonen. Of dat je op pad gaat en bij het tanken onderweg gewoon wegrijdt en ze achter laat.

Ik zou daar levendige fantasieën op na houden.

Nu ik zelf ouder ben kan ik me er helemaal niks bij voorstellen dat je zo met je kinderen omgaat. En vergevingsgezind ben ik ook al niet.

Anoniem_677683ba4a1a0 woensdag 8 mei 2024 om 13:21

Surebaby schreef: ↑
08-05-2024 12:52
Mijn man roept het weleens. 'we moeten straf gaan geven hoor'.
[…]
Dus ik zag geen probleem, gewoon op laten ruimen.
Man roept dan (tegen mij hoor, kinderen kregen niks mee) ' het gaat helemaal mis met die 2', dus die ging zelf maar even afkoelen op zolder
[…]

Ach gossie, maar fijn dat hij er niet meteen vol in gaat, op basis van zijn eerste ingeving.

care_ woensdag 8 mei 2024 om 13:21

Als ik bedenk hoe mijn ouders zelf zijn opgevoed, vind ik dat ze het heel knap hebben gedaan. Ik kan me niet herinneren dat ik echt opgesloten ben of onredelijke straffen kreeg.

Waar ze wel echt tekortgeschoten zijn is de emotionele opvoeding. Ik was al over de 30 toen een coach tegen mij zei: jij kan je eigen emoties amper benoemen, laat staan dat je ermee kan dealen. Uiteindelijk gaf ze een a4-tje met allemaal emoties opgeschreven zodat ik er woorden aan kon geven. Voelde me net een kleuter maar ze had wel gelijk. Ik ben er wel ingegroeid, maar dit blijft lastig voor mij.

Ik was eigenlijk een heel gevoelig kind, maar dit werd door mijn ouders wel genegeerd of afgedaan als aandachtstrekkerij.

bijtie woensdag 8 mei 2024 om 13:23

martje55 schreef: ↑
08-05-2024 12:18
Bijtie, knap dat je het kan zien. Het heeft mij heel wat jaren therapie en (zelf) compassie oefeningen gekost om te zien dat mijn ouders ook worstelden met hun opvoeding. En nóg, en nóg kan ik dezelfde machteloosheid voelen, die over wil vloeien in boosheid als mijn kinderen niet luisteren.
Mij lukt het dus wel om de emoties te herkennen, mijn ouders niet, die gingen 'los'.

Heeft mij ook veel therapie gekost. Heb zelf geen kinderen maar dat ik de worstelingen van leeftijdsgenoten zie helpt ook om me milder te stemmen jegens mijn ouders.

Maar als kind dacht ik natuurlijk dat alles aan mij lag, de koude douche, het schreeuwen, het doodzwijgen, hun depressies, hun scheiding. Het heeft allemaal diepe indruk gemaakt. Maar ik zie nu ook wat ze probeerden te bewerkstelligen met hun opvoeding, en wat ervan gelukt is, dat respecteer ik dan wel weer.

Tuingravin woensdag 8 mei 2024 om 13:24

Mijn ouders hebben me nooit opgesloten in mijn kamer, maar dat was ook helemaal niet nodig. Als er ‘naar je kamer!’ werd geroepen, liet je het wel uit je hoofd om er vanaf te gaan zonder dat het gevraagd werd. Hier was een geliefde straf zonder eten naar bed (bij iets te laat thuis)
Bij zogenaamd ernstige vergrijpen ging je over de knie en kreeg je slaag op je blote billen. Ook doodleuk waar anderen bij waren, erg vernederend.
Het ergste vond ik nog dat ze een keer mijn verjaardag vergeten waren. Dan voel je je als kind totaal overbodig en onbelangrijk.
Mijn ouders waren erg streng en ik kijk niet terug op een leuke jeugd. En dat het niet normaal was, wist ik toen al. Mijn man had ook een verschrikkelijke kindertijd met misbruik en mishandeling, en toch hoeft het niet te betekenen dat je het daardoor met je eigen kinderen niet goed kunt doen, zoals er wel eens gezegd wordt. Wij werden jong ouders, vol overtuiging om het anders te doen dan onze eigen ouders. En dat hebben we gedaan. Waren we foutloze, perfecte ouders? Nee helemaal niet. Maar onze inmiddels volwassen kinderen zeggen zelf terug te kunnen kijken op een warme jeugd, goeie herinneringen te hebben, ook al ging er ook wel eens iets minder goed. We hebben ook altijd kunnen uitleggen waarom we bepaalde keuzes maakten en toen ze oud genoeg waren vroegen ze zelf naar hoe wij het hadden gehad bij opa en oma. Ze hadden snel door dat het verre van ideaal is geweest.
Wij wilden onze kinderen graag een veilige en gezellige kindertijd meegeven, een warm nest. Dat is ons ondanks onze eigen gemankeerde jeugd goed gelukt. Was het makkelijk? Nee soms niet. We hebben beiden therapie gehad om onze ervaringen met ons oudergezin te kunnen verwerken. Want als je zelf kinderen opvoedt waar je zielsveel van houdt, kun je totaal niet meer begrijpen hoe je zelf als kind bent (mis) behandeld. De enige conclusie die je dan kunt trekken is dat onze beide ouders zelf trauma hadden en vandaar uit niet in staat waren om hun kinderen liefdevol op te voeden. Vreselijk triest, maar waar. Maar we zijn er trots op dat we die cirkel hebben weten te doorbreken.

KamilleT woensdag 8 mei 2024 om 13:28

Lila-Linda schreef: ↑
08-05-2024 13:18
en als je nu leest wat de impact is op een kind, krijg je dan niet enorm de behoefte om SORRY te gaan zeggen?

Oh, en gillen in de tuin? Nee, natuurlijk niet. Dan heeft de hele buurt er last van

Dat heb ik destijds wel gedaan natuurlijk. Over dat gillen in de tuin voel ik me niet schuldig. Meestal was ze met geen tien paarden naar de tuin te krijgen of ze schopte net zo lang tegen de deur tot ik haar weer binnenliet. Op een gegeven moment ben ik zelf weg gegaan als ze weer zo’n bui had.

-Loos woensdag 8 mei 2024 om 13:29

Heel normaal bij mij thuis vroeger. Toen ik jong was, maar ook toen ik wat ouder was.

Ik was een huilbaby en naar zeggen werd ik (als het ze teveel werd) in de kelderbox van het flatgebouw gelegd.

Doreia* woensdag 8 mei 2024 om 13:33

GreenLadyFern schreef: ↑
08-05-2024 13:10
Hmmmm dat kan wel eens kloppen. Ik krijg ook steeds meer herinneringen terug. Ik denk dat daar heel veel bij meespeelt. Dat ik zelf moeder ben nu, dat ik het contact heb verbroken, dat ik heel stabiel ben en meer geïntegreerd.

Ik moet zeggen dat ik de echt nare dingen herinneren makkelijker vind (behalve het seksueel misbruik, die herinneringen kan ik niet aan heel eerlijk), omdat het dan duidelijk is dat het fout was en dat het niet aan mij lag. De wat meer 'neutrale' dingen maken me helemaal in de war, en dat is heel vervelend.

Dit is denk ik heel normaal, omdat je met je eigen kind(eren) gewone normale situaties meemaakt die je weer terug laten werpen op je eigen herinneringen van vroeger.
Ik ben ook groot geworden. Ik ben niet echt opgevoed ofzo. Er was geen ruimte voor mij en mijn emoties. Als ik iets meemaakte wat verdrietig was op de basisschool, ging mijn moeder huilen omdat ze het zo erg vond. En ik troostte haar dan omdat het zo zielig was voor haar dat ik iets ergs meemaakte. Totaal geschift en maakte dat ik heel lang emoties niet heb kunnen begrijpen.

Nu ik zelf kinderen heb, pak ik ook regelmatig weer herinneringen terug om te herijken. Ik vond bijvoorbeeld mijn eigen tandenpotje en barstte in tranen uit. Zoveel vullingen erin zaten. Mijn moeder kon het niet zoveel schelen of ik mijn tanden wel goed poetste. Heeft ze zelf ook niet geleerd. Mijn kinderen poets ik in de avond. In de ochtend doen ze het zelf. Geen gaatjes tot nu toe.

Dus volgens mij is het heel normaal om steeds in het heden en verleden te zitten en heen en weer te wisselen. En ik denk dat je zo een heleboel troep aan het opruimen bent uit je jeugd

I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe

Lila-Linda woensdag 8 mei 2024 om 13:35

Doreia* schreef: ↑
08-05-2024 13:33

Ik ben ook groot geworden. Ik ben niet echt opgevoed ofzo. Er was geen ruimte voor mij en mijn emoties. Als ik iets meemaakte wat verdrietig was op de basisschool, ging mijn moeder huilen omdat ze het zo erg vond. En ik troostte haar dan omdat het zo zielig was voor haar dat ik iets ergs meemaakte. Totaal geschift en maakte dat ik heel lang emoties niet heb kunnen begrijpen.

dat doet mijn moeder nog steeds, ik vertel dus nooit meer iets
want dan wordt het allemaal 2x zo erg, kan ik mezelf troosten EN haar

Anoniem_671667da53e1d woensdag 8 mei 2024 om 13:39

VGM1980 schreef: ↑
08-05-2024 12:43
Nou bij mij was het niet normaal, en mijn omgeving ook niet. Maar ik heb staan klapperen met mijn oren als ik verhalen hoorde van mijn ex en van mijn man. Maar blijkbaar hier te lezen gebeurde het dus vaker. Kinderen werden opgesloten, vastgebonden aan bed, boodschappen doen terwijl de baby in bed lag te slapen, of met hun hoofd of geheel onder de koude douche ' om af te koelen'. En ook wel de baby uren laten huilen of ergens neerzetten om het gehuil niet te horen. (' en zodra ik dan kwam stopte het huilen meteen, ja doei'. ' gewoon lekker laten huilen, is goed voor ze'. En schoonmoeder die dan ook zulk advies aan mij wilde geven naar mijn kinderen.

Soms moest ik voor straf naar mijn kamer maar na een uur kwam mijn moeder mij alweer halen, en ook wel eens tik op mijn kont gehad maar meer als waarschuwing dan dat het pijn deed.

Dit advies kreeg ik 20 jaar geleden nog van het consultatiebureau.

Actieve topics