Psyche
alle pijlers
Was kinderen opsluiten vroeger normaal?
woensdag 8 mei 2024 om 03:51
Ik herinner me opeens dat mijn siblings en ik toen we klein waren regelmatig opgesloten werden op onze kamers. So wie so in de nacht, 1 van mijn siblings so wie so ook regelmatig overdag. Dit was dan met een kettingkje met schuifje (zoals je vaak als extra bescherming ziet op de voordeur) op de slaapkamerdeuren en op de deur naar de hal met de kinderslaapkamers - mijn ouders sliepen op een compleet andere plek in het huis.
Ik ben geboren begin jaren negentig, en vraag me eigenlijk af of dit gangbaar was in die tijd?
Ik ben geboren begin jaren negentig, en vraag me eigenlijk af of dit gangbaar was in die tijd?
zondag 14 juli 2024 om 20:01
Ok,prima! Ik neem gewoon dingen vaak erg letterlijk (ligt o.a. ook aan mezelf en mijn aandoeningen) en hier op internet kan je gewoon geen mimiek zien.
Het was niet mijn bedoeling om te triggeren en ik vind het lastig om dat te beoordelen want iedereen ervaart het anders. Je hoeft ook geen sorry te zeggen. Ik ben niet boos en ik ken je ook al langer dan vandaag,dus geen punt.
Uiteraard vind ik het wel belangrijk dat ik hier van me af kan schrijven als ik de behoefte voel. Dat doet gewoon goed.
Je pense donc je suis
zondag 14 juli 2024 om 21:32
Doreia, voor nu lukt dat nog niet.
En ik probeer te onthouden dat dat niet erg is, dat ik die coping dan blijkbaar nog nodig heb. En dat het oke is dat ik nog niet tegen mijn ouders in kan op sommige momenten.
(Ik kan ook extreem op mn grenzen gaan en uitlokken. Ik, slecht. Prima.)
Voor nu probeer ik stapjes te maken in erover praten. Accepteren en überhaupt kunnen terugkijken.
Stapje voor stapje.
En ik probeer te onthouden dat dat niet erg is, dat ik die coping dan blijkbaar nog nodig heb. En dat het oke is dat ik nog niet tegen mijn ouders in kan op sommige momenten.
(Ik kan ook extreem op mn grenzen gaan en uitlokken. Ik, slecht. Prima.)
Voor nu probeer ik stapjes te maken in erover praten. Accepteren en überhaupt kunnen terugkijken.
Stapje voor stapje.
zondag 14 juli 2024 om 21:43
En ik snap ook echt heel goed dat een aantal mensen hier niet zomaar voelt dat ze nee kunnen zeggen. Of het in bepaalde situaties niet kunnen.
Het klinkt zo makkelijk, maar het blijven je ouders. En daarnaast reageert je lijf ook vaak gewoon fysiek op ze.
Ik probeer me daarover nu niet meer schuldig te voelen (ik doe het dus fout, als het echt naar was had ik ze wel uit mijn leven gebannen, ik vind het blijkbaar fijn, want ik zoek ze zelf op).
Mijn coach zegt steeds dat het oke is als ik daar nog niet aan toe ben. Of bepaald copingsgedrag nog nodig heb.
Dat helpt me heel erg, anders ga ik me daar ook weer schuldig en mislukt over voelen. Of dingen doen omdat ik denk dat een ander dat verwacht, wat ook gedoemd is om mis te gaan.
Haar vertrouwen in dat ik stapje voor stapje wel bij mijn eigen waarheid zal komen doet me goed. Überhaupt vertrouwen. Maar ook dat ze niet verwacht dat ik van alles anders doe richting ouders.
Maar vooral met mij kijkt wat er speelt. Waar het vandaan komt. Wat ik ermee zou willen .
Dat maakt dat ik ondertussen steeds vaker dingen met haar wil of durft te bespreken.
De therapieën hiervoor, vol verwachtingen en 'goed' en 'fout' gedrag, waren wel stabiliserend, maar ook enorme bron van spanning.
Ik ben mezelf daardoor ook nog meer kwijtgeraakt denk ik wel eens, want ik ging me toen keurig gedragen zoals verwacht werd door de therapeut.
Maar moest daardoor alle instincten en copingstrategieen gaan negeren en onderdrukken. Daardoor heb ik me jarenlang super stabiel gedragen en alles weggedrukt.
Tot het niet merr weg te drukken viel, en ik weer net zulk schadelijk copingsgedrag aangeleerd had, maar dan onzichtbaar en mooi dat ik er niets meer over zei.
Het klinkt zo makkelijk, maar het blijven je ouders. En daarnaast reageert je lijf ook vaak gewoon fysiek op ze.
Ik probeer me daarover nu niet meer schuldig te voelen (ik doe het dus fout, als het echt naar was had ik ze wel uit mijn leven gebannen, ik vind het blijkbaar fijn, want ik zoek ze zelf op).
Mijn coach zegt steeds dat het oke is als ik daar nog niet aan toe ben. Of bepaald copingsgedrag nog nodig heb.
Dat helpt me heel erg, anders ga ik me daar ook weer schuldig en mislukt over voelen. Of dingen doen omdat ik denk dat een ander dat verwacht, wat ook gedoemd is om mis te gaan.
Haar vertrouwen in dat ik stapje voor stapje wel bij mijn eigen waarheid zal komen doet me goed. Überhaupt vertrouwen. Maar ook dat ze niet verwacht dat ik van alles anders doe richting ouders.
Maar vooral met mij kijkt wat er speelt. Waar het vandaan komt. Wat ik ermee zou willen .
Dat maakt dat ik ondertussen steeds vaker dingen met haar wil of durft te bespreken.
De therapieën hiervoor, vol verwachtingen en 'goed' en 'fout' gedrag, waren wel stabiliserend, maar ook enorme bron van spanning.
Ik ben mezelf daardoor ook nog meer kwijtgeraakt denk ik wel eens, want ik ging me toen keurig gedragen zoals verwacht werd door de therapeut.
Maar moest daardoor alle instincten en copingstrategieen gaan negeren en onderdrukken. Daardoor heb ik me jarenlang super stabiel gedragen en alles weggedrukt.
Tot het niet merr weg te drukken viel, en ik weer net zulk schadelijk copingsgedrag aangeleerd had, maar dan onzichtbaar en mooi dat ik er niets meer over zei.
zondag 14 juli 2024 om 21:46
Avocadeau,
Ook dat is goed.
Zolang je kunt beseffen dat jij baas bent over je reactie.
Tip om eens te lezen over de verschillende rollen. Kind rol, volwassen rol en de wisselwerking daarin.
In de ideale situatie, die geen van de posters inclusief mezelf kent, is dat je ouders je als een gelijkwaardige volwassene behandelen.
Ze gaan echt niet zomaar bij de buurvrouw cd's jatten, op zolder kijken of klussen in de tuin. Dat zouden ze niet durven.
Ergens onderweg had die verschuiving ook richting de kinderen moeten gebeuren, maar is niet gelukt.
En dan is het dus helaas aan ons om dat aan onze ouders te leren, door zelf niet meer in dat patroon mee te gaan.
De eerste stap daarin is beseffen dat het zo is en je zelf mag kiezen hoe je wil reageren. Maar het is een loeizwaar traject vol weerstand en automatismen die moeten worden gesloopt.
Ook dat is goed.
Zolang je kunt beseffen dat jij baas bent over je reactie.
Tip om eens te lezen over de verschillende rollen. Kind rol, volwassen rol en de wisselwerking daarin.
In de ideale situatie, die geen van de posters inclusief mezelf kent, is dat je ouders je als een gelijkwaardige volwassene behandelen.
Ze gaan echt niet zomaar bij de buurvrouw cd's jatten, op zolder kijken of klussen in de tuin. Dat zouden ze niet durven.
Ergens onderweg had die verschuiving ook richting de kinderen moeten gebeuren, maar is niet gelukt.
En dan is het dus helaas aan ons om dat aan onze ouders te leren, door zelf niet meer in dat patroon mee te gaan.
De eerste stap daarin is beseffen dat het zo is en je zelf mag kiezen hoe je wil reageren. Maar het is een loeizwaar traject vol weerstand en automatismen die moeten worden gesloopt.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
zondag 14 juli 2024 om 23:07
Mijn moeder was in het contact met mij als volwassene niet veroordelend of grensoverschrijdend. Ze zal mij niet anders behandelen dan de buurvrouw. De enige gekkigheid die zij heeft uitgehaald waren enkele verborgen zelfmoordpogingen. Ze internaliseert werkelijk alles. Nooit zal je haar boos zien, ze dissocieert gewoon. Misschien heeft ze meerdere persoonlijkheden, heb ik me wel eens afgevraagd. Ik weet dat ze als kind misbruikt is, tenminste dat heeft ze nooit hardop gezegd maar heb ik altijd vermoed en inmiddels via haar familie geverifieerd gekregen.
Maar niemand kent haar echte zelf, ook haar familie niet. Ik heb nooit liefde vanuit haar gevoeld, ze was heimelijk jaloers op mij dat ik een beter leven heb dan zij. Tenminste dat vermoed ik en ik durf het nu wel hardop te zeggen. Zo'n erge pleaser en vermijder als ik was. Ze projecteerde vanalles op mij, de gevoelens die ze zelf onderdrukt. Ik voel me meer haar moeder dan andersom. Maar dat komt ook doordat ik in een hele andere tijd ben opgegroeid met andere mogelijkheden. Ik heb het gevoel gehad dat ik haar last moest dragen. En dat wilde ik nog doen ook. Maar nu niet meer. Schuldgevoel drukt enorm maar uiteindelijk is het niet eens een gevoel. Niet mijn gevoel in ieder geval. Het is de claim van mijn moeder en haar stem in mijn hoofd, maar ik ben gestopt ernaar te luisteren. Ze kent mij oprecht niet eens, ze kent zichzelf niet eens. Ik heb wel eens gedacht: deze vrouw weet ook helemaal niet wie mijn moeder is. Of waar ze is. Ze zit ergens heel diep verscholen samen met haar liefde voor mij, de baby uit haar buik.
Ik heb ook wel eens gedacht dat ze een postpartum depressie heeft gehad want ze leek nooit erg aan mij gehecht. Denk aan gevaren waar ze me aan blootstelde. Dat ik wegliep van huis en dan zei ze dat ze eindelijk even rust had gehad. Had ze gewoon boeken uitgelezen en een trui voor me gebreid.
Ik dacht dat dit een vorm van opvoeden was om me weerbaar te maken, maar volgens mij maakt een kind dat ervan omdat je niet kan bevatten dat je moeder niet van je houdt. Ze voelde zich daar wel schuldig en slecht over weet ik. Maar wat je niet voelt voel je gewoonniet...
Mijn vader was een zachtaardige man voor buitenstaanders en naar mij ook toen ik eenmaal volwassen was.
Doen beiden geen vlieg kwaad.
Maar hun relatie en kinderen waren enorme triggers voor ze. Zij zijn eigenlijk altijd kind gebleven en gaven ook geen grenzen aan naar hun ouders. Hele dominante ouders. Totaal niet opgewassen tegen het leven, moeder altijd depressief en vaak gedissocieerd, vader dronk, had woedeuitbarstingen. Gewoon twee onvolwassen beschadigde mensen. Maar zijn het klootzakken nee echt totaal niet.
Ze hadden naar de GGZ gemoeten allebei maar vonden zichzelf best normaal, of gaven de ex de schuld. Altijd het slachtoffer.
Liever niet quoten.
Maar niemand kent haar echte zelf, ook haar familie niet. Ik heb nooit liefde vanuit haar gevoeld, ze was heimelijk jaloers op mij dat ik een beter leven heb dan zij. Tenminste dat vermoed ik en ik durf het nu wel hardop te zeggen. Zo'n erge pleaser en vermijder als ik was. Ze projecteerde vanalles op mij, de gevoelens die ze zelf onderdrukt. Ik voel me meer haar moeder dan andersom. Maar dat komt ook doordat ik in een hele andere tijd ben opgegroeid met andere mogelijkheden. Ik heb het gevoel gehad dat ik haar last moest dragen. En dat wilde ik nog doen ook. Maar nu niet meer. Schuldgevoel drukt enorm maar uiteindelijk is het niet eens een gevoel. Niet mijn gevoel in ieder geval. Het is de claim van mijn moeder en haar stem in mijn hoofd, maar ik ben gestopt ernaar te luisteren. Ze kent mij oprecht niet eens, ze kent zichzelf niet eens. Ik heb wel eens gedacht: deze vrouw weet ook helemaal niet wie mijn moeder is. Of waar ze is. Ze zit ergens heel diep verscholen samen met haar liefde voor mij, de baby uit haar buik.
Ik heb ook wel eens gedacht dat ze een postpartum depressie heeft gehad want ze leek nooit erg aan mij gehecht. Denk aan gevaren waar ze me aan blootstelde. Dat ik wegliep van huis en dan zei ze dat ze eindelijk even rust had gehad. Had ze gewoon boeken uitgelezen en een trui voor me gebreid.
Ik dacht dat dit een vorm van opvoeden was om me weerbaar te maken, maar volgens mij maakt een kind dat ervan omdat je niet kan bevatten dat je moeder niet van je houdt. Ze voelde zich daar wel schuldig en slecht over weet ik. Maar wat je niet voelt voel je gewoonniet...
Mijn vader was een zachtaardige man voor buitenstaanders en naar mij ook toen ik eenmaal volwassen was.
Doen beiden geen vlieg kwaad.
Maar hun relatie en kinderen waren enorme triggers voor ze. Zij zijn eigenlijk altijd kind gebleven en gaven ook geen grenzen aan naar hun ouders. Hele dominante ouders. Totaal niet opgewassen tegen het leven, moeder altijd depressief en vaak gedissocieerd, vader dronk, had woedeuitbarstingen. Gewoon twee onvolwassen beschadigde mensen. Maar zijn het klootzakken nee echt totaal niet.
Ze hadden naar de GGZ gemoeten allebei maar vonden zichzelf best normaal, of gaven de ex de schuld. Altijd het slachtoffer.
Liever niet quoten.
zondag 14 juli 2024 om 23:25
Excuses, je hebt helemaal gelijk, ik heb het gelijk aangepast.Stippestaartje schreef: ↑14-07-2024 21:39@tosti ijzer, even je quote van VGM aanpassen op het stukje waar ze expliciet vraagt niet te quoten.
maandag 15 juli 2024 om 00:00
Wat een verdrietig verhaal Bijtie.
Ik vind het wel knap dat je kan zien waar het gedrag van je ouders vandaan komt, maar het niet als excuus accepteert. Sterk.
Doreia, die rollen ken ik idd.
Zowel vanuit de transactionele analyse als vanuit versimpeld trauma/schema model.
Ik zit leuk om de theorie, alleen praktijk is niet mijn sterkste kant.
Maar daar werk ik dus aan. Heel rustig, want de weerstand is inderdaad erg groot, en mijn windows of tolerance niet zo groot.
Ik vind het wel knap dat je kan zien waar het gedrag van je ouders vandaan komt, maar het niet als excuus accepteert. Sterk.
Doreia, die rollen ken ik idd.
Zowel vanuit de transactionele analyse als vanuit versimpeld trauma/schema model.
Ik zit leuk om de theorie, alleen praktijk is niet mijn sterkste kant.
Maar daar werk ik dus aan. Heel rustig, want de weerstand is inderdaad erg groot, en mijn windows of tolerance niet zo groot.
maandag 15 juli 2024 om 00:31
Dank je. Ik denk wel dat hoe veel ik ook begrijp van menselijke patronen, trauma, afweer etc. dat mijn innerlijke kind het nooit kan bevatten.
Maar wel het gevoel dat als het me gegeven is, er nog een leven voor me ligt waarin ik alleen het goede van mijn opvoeding zal meenemen en de rest mag laten waar het hoort. Er wordt nu goed voor me gezorgd.
Knap dat je ook zo hard werkt ondanks veel weerstand, dat lijkt me heel erg zwaar om te moeten doen en alles te ondergaan.
Maar wel het gevoel dat als het me gegeven is, er nog een leven voor me ligt waarin ik alleen het goede van mijn opvoeding zal meenemen en de rest mag laten waar het hoort. Er wordt nu goed voor me gezorgd.
Knap dat je ook zo hard werkt ondanks veel weerstand, dat lijkt me heel erg zwaar om te moeten doen en alles te ondergaan.
maandag 15 juli 2024 om 00:50
Kwam net deze tegen, op quora.
(oorspronkelijk over borderline)
They probably don't understand that we were intimately and excruciatingly raised to self-sabotage, that our early environments were so non-condusive to physical, mental, spiritual or emotional health—that all we came away from home with were harrowing love maps, grotesque belief systems, destructive tactics and missing pieces.
They probably don't understand that we actually have to learn how to be people. And to do that, we have to contend with massive amounts of fear chemicals warning us that to become human again means that we could be stripped of our humanity again; have it humiliated, brutalized and tortured out of us again.
They probably don't understand that I don't want to feel the original faultline within begin to rumble and shift, that I don't want to remember having to watch as my essence poured out of me through so many ragged holes, dissolving like flakes of ash dumped carelessly into a formidable, ice-black sea.
I prefer to be misunderstood.
(oorspronkelijk over borderline)
They probably don't understand that we were intimately and excruciatingly raised to self-sabotage, that our early environments were so non-condusive to physical, mental, spiritual or emotional health—that all we came away from home with were harrowing love maps, grotesque belief systems, destructive tactics and missing pieces.
They probably don't understand that we actually have to learn how to be people. And to do that, we have to contend with massive amounts of fear chemicals warning us that to become human again means that we could be stripped of our humanity again; have it humiliated, brutalized and tortured out of us again.
They probably don't understand that I don't want to feel the original faultline within begin to rumble and shift, that I don't want to remember having to watch as my essence poured out of me through so many ragged holes, dissolving like flakes of ash dumped carelessly into a formidable, ice-black sea.
I prefer to be misunderstood.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
