Was kinderen opsluiten vroeger normaal?

Anoniem_66b8bc5c27a03 woensdag 8 mei 2024 om 03:51

Ik herinner me opeens dat mijn siblings en ik toen we klein waren regelmatig opgesloten werden op onze kamers. So wie so in de nacht, 1 van mijn siblings so wie so ook regelmatig overdag. Dit was dan met een kettingkje met schuifje (zoals je vaak als extra bescherming ziet op de voordeur) op de slaapkamerdeuren en op de deur naar de hal met de kinderslaapkamers - mijn ouders sliepen op een compleet andere plek in het huis.

Ik ben geboren begin jaren negentig, en vraag me eigenlijk af of dit gangbaar was in die tijd?

bijtie vrijdag 12 juli 2024 om 13:48

Ja, de doom spiral.

Dacht altijd dat gewoon dat "het leven" was, mijn ouders zaten beiden continu in die modus en ik dus automatisch ook.

Het kan mij ook nog steeds overkomen, zelfs zonder dat ik het door heb want ik druk die gevoelens naar de achtergrond. En dan vreet het je organen langzaam op.

Soms gaat het ook goed. Ik stond gisteravond voor een groep vrijwilligers waarin mensen allemaal begonnen te reageren vanuit hun eigen patronen, want ZIJ willen zo graag alles goed doen voor de mensen en WIJ bedenken stomme rare regels, enz., maar ik was en bleef ongetriggerd.

Maar leidinggeven aan mensen zou ik niet kunnen, dat gaat gewoon nooit lukken met zo'n jeugd denk ik.

Nana_Mouskouri vrijdag 12 juli 2024 om 13:53

Dat je zegt dat het lang duurde voor je doorhad dat het normaal was, herken ik goed. Ik heb mijn ouder lang verdedigd. Niet omdat ik vond dat het zo goed gegaan was, maar omdat ik gedrild was dat te vinden. Pas toen ik beter nadacht, meer met anderen sprak en helemaal nu ik zelf kinderen heb, begreep ik steeds beter dat het niet normaal was.

Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.

Muggle22 vrijdag 12 juli 2024 om 13:56

Nana_Mouskouri schreef: ↑
12-07-2024 13:37
Ik vind het confronterend hoe het zomaar ineens weer terugkomt. Ik moest deze week op mijn werk collega's iets meedelen wat ze niet leuk vonden. De meeste mensen konden daar prima mee omgaan (ik vind: "dit is kut, maar ik doe het wel en ik weet dat jij het niet bedacht hebt." ook prima), maar een collega bleef maar doorgaan. Me opzoeken, aanspreken, doorgaan en doorgaan nadat ik gezegd had dat ik zijn punten begreep, maar dat er niets aan te doen was en klachten bij de directie. Me berichten sturen, vol manipulatieve opmerkingen.
En ineens was het klaar. Ik wilde niet meer. Ik wilde weg, er niet zijn. Ik was bang en verdrietig en ongelukkig. Ik wil geen ruzie. Ik wil nooit ruzie. En mijn collega's waren verbaasd. Die kennen mij als standvastig, vastberaden, stressbestendig en ontspannen. Maar dat was allemaal weg. Ik was ineens weer het kin
d dat uren moest horen hoe verwend en naar en slecht en lastig ze was.

Zo'n jeugd maakt toch iets stuk. Is jammer.

Ik zou daar ook niet bestand tegen zijn. Die collega klinkt eerlijk gezegd ook als een moeilijk mens, dus ik denk dat wel meer mensen daarvan over de zeik zouden raken. Maar ik herken het iig wel, hoe voel je je nu?

Ik had ooit een verhuurder die me er ten onrechte van beschuldigde een bende van zijn huis te hebben gemaakt. Dat ging gepaard met boze brieven, telefoontjes, etc. Man, wat heb ik me daar slecht over gevoeld. Ook omdat weten hoe een huis schoon te houden niet iets is wat "natuurlijk" is voor mij, heb me dat beetje bij beetje zelf aangeleerd, en soms voelt het nog of ik maar wat doe.

Heb echt vrienden gevraagd of zij mijn huis een bende vonden

Er is hier veel bijgeschreven trouwens, ik heb alles gelezen en reageer misschien nog wel inhoudelijk op de rest. Heb het nu best druk met werk.

bijtie vrijdag 12 juli 2024 om 13:57

Ik was en ben ondanks alles ook nog altijd trots op mijn moeder. Het is vergeven.

Maar ik wil geen contact met haar, want er is moeilijk met haar te leven. Immense slachtofferrol, ze heeft alles gegeven, leven is verwoest en ze is niets waard, etc.

Ik denk dat eigen kinderen mij veel te erg zouden confronteren met dit alles. Dus dat is niet voor mij weggelegd, deze cirkel van trauma mag voorgoed doorbroken worden en klaar.

Doreia* vrijdag 12 juli 2024 om 14:21

Nana_Mouskouri schreef: ↑
12-07-2024 13:53
Dat je zegt dat het lang duurde voor je doorhad dat het normaal was, herken ik goed. Ik heb mijn ouder lang verdedigd. Niet omdat ik vond dat het zo goed gegaan was, maar omdat ik gedrild was dat te vinden. Pas toen ik beter nadacht, meer met anderen sprak en helemaal nu ik zelf kinderen heb, begreep ik steeds beter dat het niet normaal was.

Hier omdat ik teveel te horen heb gekregen hoe zwaar mijn moeder het van kleins af aan al had gehad. Dat excuus heb ik namens haar overgenomen. Ik cijferde mezelf weg omdat ik mijn moeder helpen moest, want ze had het al zo zwaar. En omdat ik daarmee bezig was, kwam ik niet toe aan het ontwikkelen van mezelf. Er had zoveel méér in mij gezeten als ik goede begeleiding zou hebben gehad, dat stemt me soms nog wel eens verdrietig. En toch ben ik nu precies waar ik zijn wil. En zorg dat ik mijn kinderen naar beste kunnen begeleid en hen 'ja' zeg, ook al weet ik zelf van tevoren niet precies hoe en wat.

I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe

VGM1980 vrijdag 12 juli 2024 om 14:34

.

vgm1980 wijzigde dit bericht op 06-12-2024 18:44

99.56% gewijzigd

Ik zeg maar zo, ik zeg maar..

Doreia* vrijdag 12 juli 2024 om 14:39

Oh, maar VGM, wees gerust.
Dat heb ik ook hoor. Ik schrijf wel dingen op hier, maar ergens is een stemmetje die mij verschrikkelijk ondankbaar vind voor wát ik opschrijf over mijn ouders. Dat is het loyaliteitsconflict weet ik inmiddels.

I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe

Muggle22 vrijdag 12 juli 2024 om 14:43

VGM1980 schreef: ↑
12-07-2024 14:34
Ik heb al een aantal pagina's gelezen en ik ben er een beetje beduusd van. Ik heb er namelijk al een tijdje over na zitten denken of ik mijn verhaal wel hier moest delen. Want ik zie/zag mijzelf niet als mishandeld/verwaarloosd. En van de bladzijdes die ik gelezen heb herken ik gewoon alles.... het voelt nog wat raar.
(en tegelijkertijd typisch mijn oude ik, die vind dat het aanstellerij van mijzelf is want anderen hebben het veel erger dan mij)

Dat vond ik ook toen ik begon te schrijven. Ik ben immers echt nooit geslagen (op een keer na dan).

Maar ik had het erover met mijn psycholoog. Zij zei dat je natuurlijk getraumatiseerd kunt zijn van bijvoorbeeld geslagen of uitgescholden worden oid, maar dat je net zo goed een trauma kunt oplopen van de dingen die je NIET krijgt, van de dingen die je te kort komt.

Als je mee wilt schrijven ben je meer dan welkom. En je bepaalt zelf hoeveel je wilt delen. Je kunt zelfs kleine details iets veranderen als je bang bent herkend te worden.

Tuingravin vrijdag 12 juli 2024 om 14:44

Doreia, auwwww. Heel veel herkenning in jouw verhaal. Is bij mij voor een groot deel vergelijkbaar. Bij tijd en wijle doet t nog zeer, komt er weer een herinnering boven waar ik even bij moet slikken. En toch, mijn ouders worden ouder en kwetsbaarder. Ik kan me er nu overheen zetten en er voor hen zijn. Wat ik wel merk is dat ik er emotioneel wat minder betrokken bij ben. In praktische zin sta ik er, ga ik in de doe-stand. Maar mijn gevoel is een beetje kapot merk ik. Soms geeft me dat het idee dat er iets mis is met mezelf, dat ik geen verdriet heb bij het idee dat ze er op gegeven moment niet meer zullen zijn. Ik heb een vriendin die bij voorbaat al in paniek schiet bij het idee dat haar ouders zullen overlijden, zij heeft zo’n goede band met hen. Dat heb ik helemaal niet. In de zin van: ik heb me altijd zelf moeten redden, dus dat lukt me ook prima als ik het zonder ouders moet doen.
Ik ben lang boos op en teleurgesteld geweest in mijn ouders, maar dat is gesleten. Ik kan ermee omgaan, heb nu een prima leven maar mijn jeugd had zoveel leuker, liefdevoller en zorgelozer kunnen zijn. Dat draai je niet terug en zeul je levenslang mee.

Doreia* vrijdag 12 juli 2024 om 14:48

Tuingravin,
Ik herken je post tot op de letter.
Jij bent dan vast ook onafhankelijk onveilig gehecht. Misschien de oudste thuis ook?
Nu ik zelf kinderen heb en in de schoenen sta waar mijn moeder in stond met mij schudt ik soms ook wel echt mijn hoofd over hoe het allemaal is gegaan. Veel dingen gingen goed, maar veel dingen hadden veel beter gekund als mijn moeder maar iets meer zelfvertrouwen en eigenwaarde had gehad. Beter voor zichzelf en daarmee mij had kunnen opkomen.

I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe

hanke321 vrijdag 12 juli 2024 om 14:52

Doreia* schreef: ↑
12-07-2024 10:28
Ik heb veel gehad aan het boek 'onzichtbaar opgegroeid'. Het was geen onwil, mijn ouders hadden zelf de handen vol aan hun leven. Maar daar ben ik als kind wel door tekort gekomen.

https://www.bol.com/nl/nl/p/ongezien-op ... gIB6vD_BwE

Ik ben het aan het lezen, ruim halverwege, maar ik merk juist dat ik moeite heb met het boek.

Het komt ergens te makkelijk en te luchtig over op me. Misschien om hoe het geschreven is. Te Amerikaans misschien?

Maar ook omdat ik helaas moet zeggen dat mijn moeder vaak triomfantelijk heb zien genieten. Dat ze genot beleefde aan de spin in het web zijn, aan anderen vrees aanjagen, aan gezinsleden tegen elkaar uitspelen.

Dat voelt niet als onmacht maar als opzet.

Bronte vrijdag 12 juli 2024 om 15:10

Ik herken (helaas) heel veel van jullie verhalen.
De enige plek in mijn jeugd waar ik veilig was, was mijn eigen fantasiewereld. Thuis was een hel met een moeder die iedereen tegen elkaar uitspeelde en een stiefvader die mij elke dag vertelde dat ik het licht in de ogen niet waard was. En omdat ik sociaal zo onhandig was en niet voor mezelf op durfde te komen, werd ik op school gepest.
Mijn stiefvader schopte mij regelmatig tegen mijn benen tijdens het eten als ik aldus hem zat te smakken en als ik dat tegen mijn moeder zei geloofde ze me niet. Ik zou haar vorige huwelijk hebben verpest en ze zou niet nog eens toelaten dat ik een relatie zou verpesten. Toen de hond naar het asiel moest van hen, was dat ook mijn schuld. Elke scheet die dwars zat was mijn schuld.
Als ik uit school kwam moest ik altijd goed opletten in welke bui mijn moeder was, want als ze weer 'zo'n bui' had en schatte dat verkeerd in, dan had ik het gevreten.

sorry voor de warrige post..

Bronte vrijdag 12 juli 2024 om 15:12

hanke321 schreef: ↑
12-07-2024 14:52
Maar ook omdat ik helaas moet zeggen dat mijn moeder vaak triomfantelijk heb zien genieten. Dat ze genot beleefde aan de spin in het web zijn, aan anderen vrees aanjagen, aan gezinsleden tegen elkaar uitspelen.

Dat voelt niet als onmacht maar als opzet.

Mijn moeder deed dat ook. Maar dat spelletje was over toen een oom erachter kwam. Toen dook ze daarna in de slachtofferrol, want die schoonfamilie van haar was vreselijk...

Voornu vrijdag 12 juli 2024 om 15:17

.

voornu wijzigde dit bericht op 10-08-2024 22:22

99.84% gewijzigd

Ik herken mezelf niet eens

Doreia* vrijdag 12 juli 2024 om 15:18

Och Bronte,
Je werd overal gepest, op alle vlakken waar je was. Mijn hart gaat naar je uit

I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe

Doreia* vrijdag 12 juli 2024 om 15:22

Voornu,
Ik denk ook niet dat het voor jou te lezen is. Bij mijn ouders zat er geen kwaad in, nog steeds niet. Ze hebben hun patronen uit hun jeugd gewoon voortgezet en dat gaat nu door in de generatie van mijn kinderen. Zij doen als opa en oma hetzelfde als bij mij toendertijd. Nooit het gevoel benoemen, maar altijd een oplossing geven. Nooit een compliment geven, maar altijd een punt wat niet goed ging of een punt om nog meer te verbeteren. Dat gevoel, daar komen ze niet bij in de buurt.

Ik kan mijn moeder dus ook niet melden wat het voorlopig schooladvies voor mijn oudste is. Want dan vind zij dat ik ...... en dan komen er meteen 3 adviezen. Boem, dóór!

Ik proef bij jou en bij Hanke een bepaalde mate van opzet. En die opzet, daar hoef je geen begrip voor op te kunnen brengen. Dat is gewoon echt kindermishandeling.

I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe

Bronte vrijdag 12 juli 2024 om 15:26

Doreia* schreef: ↑
12-07-2024 15:18
Och Bronte,
Je werd overal gepest, op alle vlakken waar je was. Mijn hart gaat naar je uit

Dank je wel

Ik heb met mijn familie (en vooral mijn moeder) gebroken toen ik eind 20 was (ben nu in de 40).
Vorig jaar vlak voor kerst kwam ik mijn moeder toevallig in de supermarkt tegen en ze was geen spat verandert. Dat korte gesprekje met haar was heel confronterend, maar ik hield (verbazingwekkend genoeg) de regie en besefte dat ik toentertijd echt de juiste keus had gemaakt. Ze is en blijft weg uit mijn leven.

bijtie vrijdag 12 juli 2024 om 15:27

Tuingravin schreef: ↑
12-07-2024 14:44
In de zin van: ik heb me altijd zelf moeten redden, dus dat lukt me ook prima als ik het zonder ouders moet doen.

Ik merkte dat ik vooral veel gerouwd heb om ouders die ik niet had. Dat heeft me natuurlijk ook heel veel stress en problemen opgeleverd die ik vervolgens ook weer zelf moest oplossen, zware therapieën, en dat maakte me boos dat het mij moest overkomen en dat dat HUN schuld was. Niet rationeel natuurlijk maar die kwaadheid zat er wel.

Maar mijn ouders als mensen, dat is een ander proces. Ik moest ze eerst nog leren kennen eigenlijk. Niet hun trauma's en rare gedrag maar de mens erachter. Ik heb ze pas beter leren kennen toen ze al lang uit mijn leven waren.

Ik zie nu waarin ik op ze lijk, de mooie eigenschappen en talenten die ook zij uiteraard wel hadden, wat er met hen gebeurd is en de tragiek van hun leven. Door dat te gaan zien ben ik toch steeds meer "thuisgekomen" en lid van ons gezin geworden, een gezin wat niet eens meer bestaat maar in mij natuurlijk wel, ik ben ergens nog steeds gewoon dat kind. Deze twee mensen hielden mij vast als baby, gaven me knuffels als ik gevallen was, en wilden ooit de beste ouders worden die ze konden zijn. De praktijk bleek weerbarstig. Maar het was geen kwade opzet.

Ik waardeer dingen waarin ik op mijn ouders lijk nu meer, in plaats van het te ontkennen of te proberen helemaal anders te zijn. Ik lijk op hen allebei, qua humor, creativiteit, het eigenwijze, verstrooide, pragmatische, koppige, volhardende, maar ook qua hobby's, zoals ik loop, sta, zit, autorijd, boodschappen doe, in alles zie ik hen terug.

Ik ben alleen nooit aan ze gehecht geraakt, waardoor ik amper om ze gerouwd heb. Ik mis ze niet en heb dat gevoel ook nooit gehad, ik was ze beiden liever kwijt dan rijk.

Hoop niet dat bovenstaande tekst triggerend is voor iemand.

bijtie vrijdag 12 juli 2024 om 15:30

Voornu schreef: ↑
12-07-2024 15:17
Dat is toch niet te bevatten Hanke? Ik heb het boek niet gelezen, wel bezig met het thema onmacht-opzet. Als kind via een kronkel de opzettelijke daden (waarin een deel vh gezin het leuk leek te vinden als ik uiteindelijk ging huilen bv) als onmacht gelabeld, als vast niet opzettelijk en omdat de ander het moeilijk had etc etc etc. Omdat ik het niet kon en kan begrijpen dat je iemand expres pijn doet. Maar het wel gebeurt. En ik er nog steeds niet bijkan. Als het boek vooral over onmacht bij ouders gaat (wat er vast achter kan zitten, maar dat hoef ik niet te bedenken, de boosheid erover echt voelen is al zo moeilijk zo niet onmogelijk) wil ik het niet lezen denk ik.

Zo heb ik het persoonlijk niet gelezen. Terwijl mijn ouders ook psychologische spelletjes speelden waarbij ik de zondebok, bliksemafleider, zwarte schaap etc. was. Dat is persoonlijkheidsproblematiek, narcisme, geef het een naam. Maar tegelijkertijd zie ik de andere kant daarvan, dat zij zichzelf niet gemaakt hebben. Ik heb het boek helemaal niet gelezen als een beroep op mijn mededogen jegens hen. Maar kan me wel heel goed voorstellen dat het bij mensen dit wel oproept.

Hetzelfde geldt voor "de fontein", daar hoor ik ook vaak deze klacht over.

Anoniem_66d01bb041fe4 vrijdag 12 juli 2024 om 15:32

VGM1980 schreef: ↑
12-07-2024 10:55
Klopt! Kleinerend maar vooral betuttelend.

Mijn moeder speelde helaas nooit op een betuttelende manier de volwassene, maar altijd op een bazige. Als het nou nog bezorgd, betuttelend was, kan je dat nog als (irritant) schattig bestempelen. Mijn moeder deed op een verbaal agressieve manier, die absoluut geen weerwoord accepteerde.

Nana_Mouskouri vrijdag 12 juli 2024 om 15:46

hanke321 schreef: ↑
12-07-2024 14:52
Ik ben het aan het lezen, ruim halverwege, maar ik merk juist dat ik moeite heb met het boek.

Het komt ergens te makkelijk en te luchtig over op me. Misschien om hoe het geschreven is. Te Amerikaans misschien?

Maar ook omdat ik helaas moet zeggen dat mijn moeder vaak triomfantelijk heb zien genieten. Dat ze genot beleefde aan de spin in het web zijn, aan anderen vrees aanjagen, aan gezinsleden tegen elkaar uitspelen.

Dat voelt niet als onmacht maar als opzet.

Dat doet me ergens aan denken, een heel stom voorbeeld.
Ik kreeg altijd een ander cadeau dan waarom ik vroeg. Ik heb jarenlang gedacht dat het per ongeluk was, of dat iets dat ik vroeg te duur geweest was. Maar zelfs als ik een duidelijke omschrijving gaf, van iets wat makkelijk te kopen was en ook niet te duur, kreeg ik nog steeds heel iets anders. Zelfs nu nog. Ik snap de lol er niet van.

En andersom moest het perfect. Ik kan me herinneren dat ik als puber een cadeau had gekocht dat blijkbaar heel stom was. Janken en schreeuwen was het en wat een teleurstellend kind ook.

Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.

Tuingravin vrijdag 12 juli 2024 om 16:35

Doreia* schreef: ↑
12-07-2024 14:48
Tuingravin,
Ik herken je post tot op de letter.
Jij bent dan vast ook onafhankelijk onveilig gehecht. Misschien de oudste thuis ook?
Nu ik zelf kinderen heb en in de schoenen sta waar mijn moeder in stond met mij schudt ik soms ook wel echt mijn hoofd over hoe het allemaal is gegaan. Veel dingen gingen goed, maar veel dingen hadden veel beter gekund als mijn moeder maar iets meer zelfvertrouwen en eigenwaarde had gehad. Beter voor zichzelf en daarmee mij had kunnen opkomen.

Ja, ik ben de oudste dochter. En zeker onveilig gehecht. Vreselijk gepest ook vroeger, ik paste nergens bij. Was in geen hokje te stoppen, daar hadden mijn ouders dan ook moeite mee. Zus heeft t thuis ook niet makkelijk gehad maar werd op school niet gepest en had hechte vriendschappen. Zij had op jonge leeftijd wel al sociale skills die bij mij totaal ontbraken. Zij was, in tegenstelling tot mij, niet hopeloos onhandig en had t daardoor in de wereld buiten ons gezin een stuk makkelijker. Op het getreiter op school werd door mijn ouders ook vervelend gereageerd. ‘Je zult het er zelf wel naar gemaakt hebben’ en meer van dat fraais. Hoe eenzaam ik ben geweest hebben ze nooit geweten, ben ook nooit echt gestimuleerd om mezelf uit te vinden en pas nu, op meer dan volwassen leeftijd doe ik werk en een opleiding die goed bij me passen. Ik heb echt mijn weg moeten vinden met veel vallen en opstaan. En opstaan, vooral dat, heb ik heel goed geleerd. Wel met blauwe plekken, da’s niet te ontkennen. Mijn moeder was er goed in om zus en mij tegen elkaar uit te spelen, het was veel ‘verdeel en heers’ thuis. En dan wel met een (schijn) heilig christelijk sausje. De kerk speelde een grote, dwingende rol.
Ik heb me dan ook lang schuldig gevoeld om erover te praten en kreeg geen gehoor omdat mijn ouders in de ogen van anderen geweldige mensen zijn. ‘Foei, om zo over hen te praten!’ Voor anderen waren en zijn ze ook geweldig, dus dat snap ik. En nu doen ze ook wel hun best, zeggen dat ze van me houden enzo. En dat geloof ik ook wel. Maar in mijn jeugd, toen ik dat nodig had, voelde ik het niet.
Ja, bij oma. Goddank was zij d’r. Zij zag me wel. Maar was ook niet bij machte om er iets aan te doen. Op haar sterfbed heeft ze me verteld hoeveel het haar speet, en dat ze zag wat er speelde en niks deed. Dat zij erkende hoeveel er mis was gegaan gaf mij een stukje bevestiging dat ik echt niet gek was.
Gelukkig is het voor mij geen kommer en kwel gebleven. Ik sla me met een onverwoestbaar humeur en humor door het leven, geniet van de leuke dingen en heb een groep vrienden om me heen die van me houden zoals ik ben. Dat is onbetaalbaar! En mijn eigen gezin met volwassen kinderen is een warm thuis.
Dus met mij is het helemaal goed gekomen. En dat gun ik iedereen met een verpeste jeugd en trauma ook zo!

Tuingravin vrijdag 12 juli 2024 om 16:48

Bijtie, dat rouwen om de ouders en de jeugd die je niet hebt gehad, is heel herkenbaar.
En uiteraard zie ik ook de positieve kanten van mijn ouders en de karaktertrekken die ik van hen heb. Mijn creativiteit, taalvaardigheid, onafhankelijkheid en eigenwijzigheid heb ik natuurlijk niet van Sinterklaas. En hoe vervelend ik het ook vind, lijk ik op mijn moeder. Niet eens zo qua uiterlijk, maar het drukke, onrustige en dergelijke heb ik van haar. Alleen is zij nog steeds erg onzeker en daar heb ik minder last van. (Vroeger wel, maar hoe ouder, hoe zekerder geldt oor mij echt).En van alles veel willen weten, onderzoeken, heb ik van mijn vader. Zijn rare gevoel voor humor heb ik ook.
Dus echt wel een kind van mijn ouders maar in veel dingen helemaal niet.

hanke321 vrijdag 12 juli 2024 om 16:58

Ben afgelopen uur door gaan lezen, het boek bijna uit.

Veel van de gezonde gedragingen, als kind van, die worden geopperd herken ik en pas ik inmiddels actief toe in mijn leven.

Ik denk waar ik moeite mee heb (naast opzet die ik eerder noemde), is het hokkerige in het begin en het midden van het boek. Je zou een internaliserende of een externaliserend coping hebben. De auteur gaat bij een oefening uit van herinneringen vóór een bepaald levensjaar.

Met mijn dissociatieve brein, dat in de vroege jeugd al is ontstaan, zijn dat dingen die niet in mij mee resoneren. Herinneringen zo jong, kan ik niet bij. Ze zijn er vast wel, iig. in mijn lijf, maar verflinterd, en zijn dus niet rond of volledig genoeg als werkmateriaal voor zo'n oefening.

Ook tav coping, internaliserend en externaliserend. In mijn hoofd (en lijf) zijn alle vormen van reacties van binnen aanwezig. Het is allemaal én én. Waarop bij mij bij verder lezen de verwarring aangaat, verwarring die ik ervaar als een raar soort trigger. Want verwarring, daar lag de kern van de psychische mishandeling. Een spaak lopen. Een soort eenzaamheid.

Het is verder best een ok boek, als je een onverdeeld brein hebt. En ik herken veel, met name met interacties, vroegere vriendschappen, relaties of werkrelaties die niet liepen. Hoe ik het laatste jaar dat ik contact had met mijn ouder voor zij stierf, dat observerende (hoe onvolledig ook) heb toegepast. En ik zie ook hoezeer ik in de loop der jaren gegroeid ben richting volwassen reageren. Het anderen willen veranderen meer los heb kunnen gaan laten.

Work in progress, dat zeker.

Doreia* vrijdag 12 juli 2024 om 17:00

Ik ben de laatste jaren echt bewust bezig met wie ik bén en wat dus in mijn DNA zit zeg maar en wat mij is aangeleerd, wat dus opvoeding is.

Zo ben ik een stuk rustiger geworden. Mijn moeder kan als een vogeltje heen en weer fladderen, helemaal in de stress van 'wat nu als...' Zij kan ook niet in het hier en nu zijn, zij zit altijd met haar hoofd al bij de volgende klus. Raast en haast zichzelf vooruit. Maande mij ook altijd tot opschieten, snel zijn, niet treuzelen, want ánders...!

Waardoor ik dus chronisch overal veel te vroeg kwam, voortgedreven door de 'want ánders!-angst'. Daar ben ik mee gestopt. Ook ben ik gestopt met denken dat ik 6 dingen tegelijk kan en moet doen. Nee mam, dat hoeft helemaal niet. Ook het doemdenken ben ik aan het kwijtraken.

Dus ik hou de Nature en buig de Nurture om.

I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe

Actieve topics