Psyche
alle pijlers
Was kinderen opsluiten vroeger normaal?
woensdag 8 mei 2024 om 03:51
Ik herinner me opeens dat mijn siblings en ik toen we klein waren regelmatig opgesloten werden op onze kamers. So wie so in de nacht, 1 van mijn siblings so wie so ook regelmatig overdag. Dit was dan met een kettingkje met schuifje (zoals je vaak als extra bescherming ziet op de voordeur) op de slaapkamerdeuren en op de deur naar de hal met de kinderslaapkamers - mijn ouders sliepen op een compleet andere plek in het huis.
Ik ben geboren begin jaren negentig, en vraag me eigenlijk af of dit gangbaar was in die tijd?
Ik ben geboren begin jaren negentig, en vraag me eigenlijk af of dit gangbaar was in die tijd?
zaterdag 15 juni 2024 om 21:22
Ik heb net pas dit topic gelezen en herken helaas veel.
Als peuter kreeg ik een emmer water over me heen bij een driftbui. Als ik niet in bed bleef liggen werd ik vastgebonden aan de matras.
Later ook geregeld uit de auto gezet en kilometers moeten lopen, langs de rand van de weg. Ook heel vaak op de trap gezeten met mijn bord eten, wat ik dan vakkundig door de brievenbus naar buiten duwde.
Wat ik vooral als heel vervelend heb ervaren is dat ik altijd buiten moest spelen. We woonden afgelegen en ik had geen broers of zussen om mee te spelen, dus ik was altijd alleen buiten. Ik vond lezen heel leuk, maar dat mocht ik dus niet doen.
Als peuter kreeg ik een emmer water over me heen bij een driftbui. Als ik niet in bed bleef liggen werd ik vastgebonden aan de matras.
Later ook geregeld uit de auto gezet en kilometers moeten lopen, langs de rand van de weg. Ook heel vaak op de trap gezeten met mijn bord eten, wat ik dan vakkundig door de brievenbus naar buiten duwde.
Wat ik vooral als heel vervelend heb ervaren is dat ik altijd buiten moest spelen. We woonden afgelegen en ik had geen broers of zussen om mee te spelen, dus ik was altijd alleen buiten. Ik vond lezen heel leuk, maar dat mocht ik dus niet doen.
zaterdag 15 juni 2024 om 21:37
Jij ook welkom in dit topic, Somntuta. Wat een heftige dingen schrijf jij ook. Weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet zeggen, behalve dan dat ik mag hopen dat je inmiddels lekker doet waar je zin in hebt, en lekker het hele weekend op de bank kunt lezen, als je dat wilt 
@Green: Goede beslissing, denk ik. Hoe meer rust je nu neemt, hoe eerder je er weer bovenop bent. Door nu rust te nemen kun je je hopelijk snel weer voor de volle 100% op je opleiding storten
@Green: Goede beslissing, denk ik. Hoe meer rust je nu neemt, hoe eerder je er weer bovenop bent. Door nu rust te nemen kun je je hopelijk snel weer voor de volle 100% op je opleiding storten
muggle22 wijzigde dit bericht op 15-06-2024 22:45
0.32% gewijzigd
zaterdag 15 juni 2024 om 22:00
zaterdag 15 juni 2024 om 22:49
Ik gun jou urenlang leesplezier in je heerlijke huis.
En een dikke
voor wat je hebt moeten meemaken.
zaterdag 15 juni 2024 om 22:59
zondag 16 juni 2024 om 17:18
Welkom hier op dit topic! En heftig wat je mee hebt gemaakt!
Ik je van harte dat je veel plezier mag hebben met lezen in je nieuwe huis.
Je pense donc je suis
maandag 8 juli 2024 om 15:02
Ik heb het moeilijk deze week...
Ik merk dat ik vaak zoveel negatieve gedachten over mezelf heb, echt bijna gewelddadige gedachten. En ik denk zo vaak na over hoe ik vroeger was. Ik begin steeds meer te beseffen dat ik best wel nalatig behandeld ben door mijn ouders.
Ik ben nooit geslagen ofzo, maar als ik terugdenk aan hoe ik als tiener was schaam ik me echt rot. Als kind heb ik bijvoorbeeld nooit geleerd mijn tanden te poetsen, of mezelf fatsoenlijk te douchen, of (dit is echt genant) mezelf af te vegen na een toiletbezoek. Het heeft echt belachelijk lang geduurd voordat ik besefte dat je dat ook na het plassen hoort te doen. Of dat je iedere dag schone kleren aan hoort te trekken.
Ik schaam me echt rot voor het feit dat ik dit als tiener niet allemaal zelf had bedacht, terwijl ik op zich wel wist hoe de wasmachine werkte en ook mijn eigen kleren waste. En ik had makkelijk 's ochtends ook mijn tanden kunnen poetsen.
Nu denk ik echt, geen wonder dat ik geen vrienden kon maken, of geen vriendje kon krijgen. Uiteindelijk heb ik toen ik een jaar of 18/19 was en mijn eigen geld had het heft in eigen handen genomen en ben ik wel deodorant gaan kopen enzo, maar misschien had ik harder moeten zeuren bij mijn moeder?
Ik doe al die dingen nu wel trouwens: ik douche iedere dag, ik gebruik deodorant, ik poets mijn tanden twee keer per dag, enzovoort. En toch voelt het alsof ik alsnog minder ben dan een ander. Het klinkt zo stom, maar ik wist ook niet eens waarom ik er nooit zo goed uitzag als een ander.
Bijvoorbeeld, het voelde alsof bij andere meiden hun haar op magische wijze gewoon goed zat, terwijl het bij mij altijd een ongekamde bende was. Uiteindelijk heb ik het wel uitgevogeld natuurlijk, maar het idee dat ik er "van nature" niet uitzag en andere meiden wel heeft echt diepe sporen achtergelaten.
Ik heb al de hele week paniekaanvallen, en negatieve gedachten die ik nauwelijks kan bedwingen. Ik heb al met mijn psycholoog gepraat en ze heeft me gezegd dat het misschien een goed idee is om me medicijnen voor te laten schrijven voor de paniekaanvallen, maar serieus... Wanneer is het nu een keer klaar?
Ik merk dat ik vaak zoveel negatieve gedachten over mezelf heb, echt bijna gewelddadige gedachten. En ik denk zo vaak na over hoe ik vroeger was. Ik begin steeds meer te beseffen dat ik best wel nalatig behandeld ben door mijn ouders.
Ik ben nooit geslagen ofzo, maar als ik terugdenk aan hoe ik als tiener was schaam ik me echt rot. Als kind heb ik bijvoorbeeld nooit geleerd mijn tanden te poetsen, of mezelf fatsoenlijk te douchen, of (dit is echt genant) mezelf af te vegen na een toiletbezoek. Het heeft echt belachelijk lang geduurd voordat ik besefte dat je dat ook na het plassen hoort te doen. Of dat je iedere dag schone kleren aan hoort te trekken.
Ik schaam me echt rot voor het feit dat ik dit als tiener niet allemaal zelf had bedacht, terwijl ik op zich wel wist hoe de wasmachine werkte en ook mijn eigen kleren waste. En ik had makkelijk 's ochtends ook mijn tanden kunnen poetsen.
Nu denk ik echt, geen wonder dat ik geen vrienden kon maken, of geen vriendje kon krijgen. Uiteindelijk heb ik toen ik een jaar of 18/19 was en mijn eigen geld had het heft in eigen handen genomen en ben ik wel deodorant gaan kopen enzo, maar misschien had ik harder moeten zeuren bij mijn moeder?
Ik doe al die dingen nu wel trouwens: ik douche iedere dag, ik gebruik deodorant, ik poets mijn tanden twee keer per dag, enzovoort. En toch voelt het alsof ik alsnog minder ben dan een ander. Het klinkt zo stom, maar ik wist ook niet eens waarom ik er nooit zo goed uitzag als een ander.
Bijvoorbeeld, het voelde alsof bij andere meiden hun haar op magische wijze gewoon goed zat, terwijl het bij mij altijd een ongekamde bende was. Uiteindelijk heb ik het wel uitgevogeld natuurlijk, maar het idee dat ik er "van nature" niet uitzag en andere meiden wel heeft echt diepe sporen achtergelaten.
Ik heb al de hele week paniekaanvallen, en negatieve gedachten die ik nauwelijks kan bedwingen. Ik heb al met mijn psycholoog gepraat en ze heeft me gezegd dat het misschien een goed idee is om me medicijnen voor te laten schrijven voor de paniekaanvallen, maar serieus... Wanneer is het nu een keer klaar?
maandag 8 juli 2024 om 15:49
Arme Muggle. Ik zeg al jarenlang bijna elke dag tegen de negenjarige, vlak voor school: kijk even in de spiegel, check jezelf op een melksnor/ verdwaalde hagelslagjes /snotneus. En poets je tanden. En dat vind hij schijtirritant, maar tegen de tijd dat hij 15 is, heeft hij dat 10 jaar lang 160 dagen per jaar gehoord. Ik hoop dat ik niet de volle 1600 pogingen nodig heb, maar ik vind het wel normaal om er zoveel tijd in te steken.
Dus nee, dat hoef je niet zelf te bedenken als je ouders dat niet zeiden en niet voorleefden.
Dus nee, dat hoef je niet zelf te bedenken als je ouders dat niet zeiden en niet voorleefden.
maandag 8 juli 2024 om 15:59
Ja, uiteindelijk heb ik me al die dingen zelf wel bedacht, hoor. Maar ik denk dat het wel veel langer duurde dan gemiddeld omdat ik het allemaal zelf moest uitvogelen... Stom iets, maar ik kijk Een Huis Vol, en dan zie je wel eens scenes waar de ouders de kleintjes helpen met tanden poetsen voor ze naar bed gaan. Nou echt niet dat ik me dat kan herinneren. Ik geloof dat ik als kind helemaal nooit mijn tanden poetste, tot het zo erg was dat ik wel naar de tandarts moest, en die heeft me geleerd mijn tanden te poetsen. Daarna deed ik het 1 keer per dag, en dat was dan nog een verbetering...frambozentaartje schreef: ↑08-07-2024 15:49Arme Muggle. Ik zeg al jarenlang bijna elke dag tegen de negenjarige, vlak voor school: kijk even in de spiegel, check jezelf op een melksnor/ verdwaalde hagelslagjes /snotneus. En poets je tanden. En dat vind hij schijtirritant, maar tegen de tijd dat hij 15 is, heeft hij dat 10 jaar lang 160 dagen per jaar gehoord. Ik hoop dat ik niet de volle 1600 pogingen nodig heb, maar ik vind het wel normaal om er zoveel tijd in te steken.
Dus nee, dat hoef je niet zelf te bedenken als je ouders dat niet zeiden en niet voorleefden.
En natuurlijk had dat echt zijn gevolgen op mijn sociale leven, en ik denk dat ik het daardoor moeilijk vond vrienden te maken, ook toen ik uiteindelijk al lang fatsoenlijk voor de dag wist te komen. Eigenlijk was ik gewoon heel slecht met sociale contacten tot ik zeker in de twintig was.
En het is zoveel dingen eigenlijk. Ik was bijvoorbeeld al 14 toen ik een keer een beha kreeg (en ik heb een E-cup nu, dus het was niet dat het niet nodig was). Wat een ellende was me omkleden bij gym...
En ik weet nog dat ik voor het eerst ongesteld werd, en ik dat eigenlijk niet eens met mijn moeder durfde te delen. In plaats van te vragen om maandverband, bloedde ik maar gewoon in mijn ondergoed (nooit doorgelekt trouwens - ik denk dat het hielp dat ik maar heel licht bloedde in het begin). Ik denk dat ik me altijd onbewust niet op mijn gemak voelde bij haar. Uiteindelijk kwam ze er trouwens wel achter, en was ze boos op me dat ik haar niet vertrouwde.
maandag 8 juli 2024 om 16:07
Ik help kind ook nog met haren wassen (althans, het haren wassen doet hij zelf, maar hij heeft mijn schilferige huid geërfd dus ik behand voor met olie) en zijn teennagels wat netter knippen enzo.
Ik vind het zo zielig voor je. Zou je je boosheid kunt richten op de situatie in plaats van op jezelf? Ik lees zware verwaarlozing en de boosheid over alles wat je niet gekregen hebt van anderen is volkomen terecht - jij bent er daarentegen zelf uitgeklommen en dat is eerder iets om trots op te zijn dan boos over het hoe.
Ik vind het zo zielig voor je. Zou je je boosheid kunt richten op de situatie in plaats van op jezelf? Ik lees zware verwaarlozing en de boosheid over alles wat je niet gekregen hebt van anderen is volkomen terecht - jij bent er daarentegen zelf uitgeklommen en dat is eerder iets om trots op te zijn dan boos over het hoe.
maandag 8 juli 2024 om 16:23
Ik ben eigenlijk ook boos. Echt zolang ik me kan herinneren voel ik al irritatie naar mijn moeder toe. Dat werd eerst afgedaan met dat ik een dwarse puber was, en dat dacht ik ook, maar ik werd volwassen en ergerde me nog steeds rot aan alles wat ze deed.
Ik begin pas net sinds een jaar ofzo te beseffen waarom ik haar niet kan luchten of zien.
Ik begin pas net sinds een jaar ofzo te beseffen waarom ik haar niet kan luchten of zien.
maandag 8 juli 2024 om 18:14
Muggle,
Als zaken je niet worden voorgeleefd weet je ook niet of het nodig is of moet.
Kun je naar die worstelende, zoekende tiener kijken als door de ogen van een lieve buurvrouw? En haar dan een knuffel geven en zeggen dat het goed is zoals ze het doet?
Ze roeit met de riemen die ze heeft
Als zaken je niet worden voorgeleefd weet je ook niet of het nodig is of moet.
Kun je naar die worstelende, zoekende tiener kijken als door de ogen van een lieve buurvrouw? En haar dan een knuffel geven en zeggen dat het goed is zoals ze het doet?
Ze roeit met de riemen die ze heeft
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
maandag 8 juli 2024 om 18:29
Herkenbare situaties Muggle22.
De zelfhaat ook. Heb ook veel op me genomen qua gevoelens wat niet bij mij hoort. Met mijn moeder was iets mis, ik internaliseerde en reageerde zoals ieder kind zou doen. En dat heeft me geïsoleerd van anderen. Pas veel later ben ik gaan zien hoe ik dat anders kan leren doen. En dat ik dat waard ben (blijft lastig).
Ben wel onlangs boos geworden op een mondhygiëniste die mij belerend toesprak over mijn gebit en gewoontes. Weet je wel van hoe ver ik ben gekomen? Ik bleef netjes hoor. En de tandarts begreep het gelukkig. En niemand kan er iets aan doen. Maar soms vlamt ineens die boosheid op, van iedereen die je laat zwemmen, laat vallen, die je afwijst, omdat je anders bent en je schaamt, en probeert te verbergen wie je bent, omdat je dacht dat je het niet verdiende om er gewoon te zijn.
Uiteindelijk is die boosheid goed, die heb je nodig. Maar niet tegen jezelf, dan ga je alleen maar harder kapot. Ik hoop dat verwerking en herstel voor jou ook een realiteit gaat worden Muggle. Je bent niet alleen, al voelt het wel zo.
De zelfhaat ook. Heb ook veel op me genomen qua gevoelens wat niet bij mij hoort. Met mijn moeder was iets mis, ik internaliseerde en reageerde zoals ieder kind zou doen. En dat heeft me geïsoleerd van anderen. Pas veel later ben ik gaan zien hoe ik dat anders kan leren doen. En dat ik dat waard ben (blijft lastig).
Ben wel onlangs boos geworden op een mondhygiëniste die mij belerend toesprak over mijn gebit en gewoontes. Weet je wel van hoe ver ik ben gekomen? Ik bleef netjes hoor. En de tandarts begreep het gelukkig. En niemand kan er iets aan doen. Maar soms vlamt ineens die boosheid op, van iedereen die je laat zwemmen, laat vallen, die je afwijst, omdat je anders bent en je schaamt, en probeert te verbergen wie je bent, omdat je dacht dat je het niet verdiende om er gewoon te zijn.
Uiteindelijk is die boosheid goed, die heb je nodig. Maar niet tegen jezelf, dan ga je alleen maar harder kapot. Ik hoop dat verwerking en herstel voor jou ook een realiteit gaat worden Muggle. Je bent niet alleen, al voelt het wel zo.
maandag 8 juli 2024 om 18:47
Muggle, bijtie en somntuta, 
Somntuta; die rare haat tegen lezen herken ik ook.
Ik was als puber verhuisd, was allemaal heel naar dus vrienden maken lukte niet want teveel schaamte en gedoe.
Ik had in de bieb een leuke groep andere tieners gevonden en we hadden een soort boekenclub, op de ene avond per week dat de bieb open was.
Heel leuk, we mochten van die mensen ergens in een aparte ruimte zitten.
En ze regelden dat er dan zoveel exemplaren van boek x waren als we dat vroegen, die kwamen dan uit andere biebs.
Ik mocht daar niet meer heen, want het was raar en om de een of andere reden een dekmantel voor 'sletterig' gedrag.
Het gekke was dat er meer stiekem kwamen, die allemaal niet zoveel mochten lezen (echt heel raar als je erover nadenkt!) en dat kamertje achterin was denk ik bewust ook omdat er een aantal eigenlijk niet mochten.
Ik mocht officieel van mijn moeder en haar man maximaal 2 boeken per week lenen, en een kwartier naar binnen.
Ik zei dus dat ik ook nog ging winkelen op koopavond, ook een 'sletterige' bezigheid maar in ieder geval 'normaal'.
Die boeken verstopte ik gewoon.
Somntuta; die rare haat tegen lezen herken ik ook.
Ik was als puber verhuisd, was allemaal heel naar dus vrienden maken lukte niet want teveel schaamte en gedoe.
Ik had in de bieb een leuke groep andere tieners gevonden en we hadden een soort boekenclub, op de ene avond per week dat de bieb open was.
Heel leuk, we mochten van die mensen ergens in een aparte ruimte zitten.
En ze regelden dat er dan zoveel exemplaren van boek x waren als we dat vroegen, die kwamen dan uit andere biebs.
Ik mocht daar niet meer heen, want het was raar en om de een of andere reden een dekmantel voor 'sletterig' gedrag.
Het gekke was dat er meer stiekem kwamen, die allemaal niet zoveel mochten lezen (echt heel raar als je erover nadenkt!) en dat kamertje achterin was denk ik bewust ook omdat er een aantal eigenlijk niet mochten.
Ik mocht officieel van mijn moeder en haar man maximaal 2 boeken per week lenen, en een kwartier naar binnen.
Ik zei dus dat ik ook nog ging winkelen op koopavond, ook een 'sletterige' bezigheid maar in ieder geval 'normaal'.
Die boeken verstopte ik gewoon.
maandag 8 juli 2024 om 18:57
Muggle het is nooit klaar. Complex trauma is nooit klaar.
Het uit zich in verdriet, woede, teleurstelling, op idiote momenten kinderachtige gevoelens.
Ik zie het als een chronische ziekte met heel veel verschillende symptomen.
Zo is eentje dat als ik me direct bijzonder fijn voelt bij iemand ik moet oppassen. En ja hoor: onbetrouwbaar sujet.
Wees gewoon lief voor jezelf. Daar heb je recht op.
Boosheid is een signaal dat je grenzen worden overschreden. Ik ben heel blij dat ik nog boos wordt.
Het uit zich in verdriet, woede, teleurstelling, op idiote momenten kinderachtige gevoelens.
Ik zie het als een chronische ziekte met heel veel verschillende symptomen.
Zo is eentje dat als ik me direct bijzonder fijn voelt bij iemand ik moet oppassen. En ja hoor: onbetrouwbaar sujet.
Wees gewoon lief voor jezelf. Daar heb je recht op.
Boosheid is een signaal dat je grenzen worden overschreden. Ik ben heel blij dat ik nog boos wordt.
maandag 8 juli 2024 om 22:32
Wat naar, zeg. Ik heb inderdaad heel veel afwijzing moeten doormaken, ik begon me pas daadwerkelijk enigszins "normaal" te voelen toen ik al 22 was en het huis uitging.bijtie schreef: ↑08-07-2024 18:29Ben wel onlangs boos geworden op een mondhygiëniste die mij belerend toesprak over mijn gebit en gewoontes. Weet je wel van hoe ver ik ben gekomen? Ik bleef netjes hoor. En de tandarts begreep het gelukkig. En niemand kan er iets aan doen. Maar soms vlamt ineens die boosheid op, van iedereen die je laat zwemmen, laat vallen, die je afwijst, omdat je anders bent en je schaamt, en probeert te verbergen wie je bent, omdat je dacht dat je het niet verdiende om er gewoon te zijn.
Laatst bij de tandarts werd me gevraagd of ik misschien als kind op mijn gezicht was gevallen, omdat er duidelijk schade was. Eh... Nee, tegen de tijd dat ik een jaar of 10 was waren mijn voortanden al verrot. Eerlijk gezegd tegen de tandarts, en ook waarom. Ik kreeg natuurlijk geen preek of wat dan ook, en het was een onschuldige vraag. Maar die hakte er ook wel even in. Je vraagt je toch ergens af of ik het niet erger maakte dan dat het was, maar hij zag het, zonder me te kennen.
Ik dacht het aardig verwerkt te hebben, maar de laatste maanden heb ik er echt heel veel moeite mee.
maandag 8 juli 2024 om 22:32
Wat naar, zeg. Ik heb inderdaad heel veel afwijzing moeten doormaken, ik begon me pas daadwerkelijk enigszins "normaal" te voelen toen ik al 22 was en het huis uitging.bijtie schreef: ↑08-07-2024 18:29Ben wel onlangs boos geworden op een mondhygiëniste die mij belerend toesprak over mijn gebit en gewoontes. Weet je wel van hoe ver ik ben gekomen? Ik bleef netjes hoor. En de tandarts begreep het gelukkig. En niemand kan er iets aan doen. Maar soms vlamt ineens die boosheid op, van iedereen die je laat zwemmen, laat vallen, die je afwijst, omdat je anders bent en je schaamt, en probeert te verbergen wie je bent, omdat je dacht dat je het niet verdiende om er gewoon te zijn.
Laatst bij de tandarts werd me gevraagd of ik misschien als kind op mijn gezicht was gevallen, omdat er duidelijk schade was. Eh... Nee, tegen de tijd dat ik een jaar of 10 was waren mijn voortanden al verrot. Eerlijk gezegd tegen de tandarts, en ook waarom. Ik kreeg natuurlijk geen preek of wat dan ook, en het was een onschuldige vraag. Maar die hakte er ook wel even in. Je vraagt je toch ergens af of ik het niet erger maakte dan dat het was, maar hij zag het, zonder me te kennen.
Ik dacht het aardig verwerkt te hebben, maar de laatste maanden heb ik er echt heel veel moeite mee.
maandag 8 juli 2024 om 23:32
Ik wil ff kwijt dat mijn vriend en ik sinds donderdag in Schotland zitten. Ondanks hetgeen (zie een van mijn eerdere post's) dat die vader van het gastgezin toen aan me gezeten heeft zijn we gegaan. Het had ook ergens anders kunnen gebeuren. Ik ben trots op mezelf en we genieten van onze vakantie.
Ik lees hier weer een hoop verdrietige dingen. Bij gelegenheid wil ik wat uitgebreider hier reageren. Ik vind het erg moedig dat we allemaal ons verhaal hier delen en het was niet makkelijk om over de drempel heen te gaan.
En eens met Surebaby ",wees lief voor jezelf daar heb je gewoon recht op!" En ook ik wordt nog wel eens boos dat die persoon dat toen heeft gedaan. Een dikke knuf voor jullie allemaal! 
Ik lees hier weer een hoop verdrietige dingen. Bij gelegenheid wil ik wat uitgebreider hier reageren. Ik vind het erg moedig dat we allemaal ons verhaal hier delen en het was niet makkelijk om over de drempel heen te gaan.
En eens met Surebaby ",wees lief voor jezelf daar heb je gewoon recht op!" En ook ik wordt nog wel eens boos dat die persoon dat toen heeft gedaan. Een dikke knuf voor jullie allemaal!
Je pense donc je suis
dinsdag 9 juli 2024 om 11:05
Wat fijn! Zoals je zegt, het had ook ergens anders kunnen gebeuren, meestal gebeuren dit soort dingen juist thuis, met mensen die je kent. Het heeft dus op zich niets met Schotland te maken. Ik hoop dat het feit dat je nu wel van je reis kunt genieten een helend effect heeft. Je bent nu met je vriend, die van je houdt, en die het beste met je voor heeft. Veel plezier verder iig!MadameBijoux schreef: ↑08-07-2024 23:32Ik wil ff kwijt dat mijn vriend en ik sinds donderdag in Schotland zitten. Ondanks hetgeen (zie een van mijn eerdere post's) dat die vader van het gastgezin toen aan me gezeten heeft zijn we gegaan. Het had ook ergens anders kunnen gebeuren. Ik ben trots op mezelf en we genieten van onze vakantie.
Ik heb vanmiddag een afspraak om me iets voor te laten schrijven tegen de paniekaanvallen. Het is zo erg dat ik soms niet echt weet wat ik met mezelf moet. Ik heb mezelf zelfs in mijn gezicht geslagen, en tot bloedens toe op mijn vinger gebeten
dinsdag 9 juli 2024 om 13:35
Ik hoop dat ik als nieuwe mee mag schrijven?
Ik ben geboren in de jaren 80 en mijn ouders hebben mij nooit geleerd om met mes en vork te eten. Ik kreeg of een vork of een lepel. En toen ik aan mijn moeder vroeg waarom ik niet net als zij met mes en vork mocht eten was het antwoord: 'We gaan toch nooit met je zusje naar een restaurant.' (mijn zusje is gehandicapt)
Ik heb het een soort van mijzelf geleerd, maar ik haat het om bij andere mensen te eten, want ik schaam me voor mijn gestuntel.
Ik ben geboren in de jaren 80 en mijn ouders hebben mij nooit geleerd om met mes en vork te eten. Ik kreeg of een vork of een lepel. En toen ik aan mijn moeder vroeg waarom ik niet net als zij met mes en vork mocht eten was het antwoord: 'We gaan toch nooit met je zusje naar een restaurant.' (mijn zusje is gehandicapt)
Ik heb het een soort van mijzelf geleerd, maar ik haat het om bij andere mensen te eten, want ik schaam me voor mijn gestuntel.
dinsdag 9 juli 2024 om 18:00
Dankjewel Muggle! Ik kon hem trouwens wel. Het is de laatste dag gebeurd en vooral erg omdat ik hem vertrouwde en hij mijn vertrouwen kapot heeft gemaakt. Schotland is een prachtig land. En ja,MonsieurBijoux heeft het beste met me voor.Muggle22 schreef: ↑09-07-2024 11:05Wat fijn! Zoals je zegt, het had ook ergens anders kunnen gebeuren, meestal gebeuren dit soort dingen juist thuis, met mensen die je kent. Het heeft dus op zich niets met Schotland te maken. Ik hoop dat het feit dat je nu wel van je reis kunt genieten een helend effect heeft. Je bent nu met je vriend, die van je houdt, en die het beste met je voor heeft. Veel plezier verder iig!
Ik heb vanmiddag een afspraak om me iets voor te laten schrijven tegen de paniekaanvallen. Het is zo erg dat ik soms niet echt weet wat ik met mezelf moet. Ik heb mezelf zelfs in mijn gezicht geslagen, en tot bloedens toe op mijn vinger gebeten
Ben je nog geweest voor je paniekaanvallen? Wat heb je voorgeschreven gekregen? Wat heftig zoals je dat omschrijft! Ik snap je angst en woede helemaal. Kan je met iemand erover praten? In ieder geval goed dat je van je afschrijft!
Je pense donc je suis
dinsdag 9 juli 2024 om 18:03
Hoi Bronte,natuurlijk mag je meeschrijven. Van harte welkom hier! En ik snap dat je schaamte hebt ontwikkeld omdat je ouders je nooit hebben laten zien hoe het met vork en mes moet eten en ook dat het lastig is om bij anderen te eten. Bedankt voor het delen van je verhaal!Bronte schreef: ↑09-07-2024 13:35Ik hoop dat ik als nieuwe mee mag schrijven?
Ik ben geboren in de jaren 80 en mijn ouders hebben mij nooit geleerd om met mes en vork te eten. Ik kreeg of een vork of een lepel. En toen ik aan mijn moeder vroeg waarom ik niet net als zij met mes en vork mocht eten was het antwoord: 'We gaan toch nooit met je zusje naar een restaurant.' (mijn zusje is gehandicapt)
Ik heb het een soort van mijzelf geleerd, maar ik haat het om bij andere mensen te eten, want ik schaam me voor mijn gestuntel.
Je pense donc je suis
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
