Psyche
alle pijlers
Was kinderen opsluiten vroeger normaal?
woensdag 8 mei 2024 om 03:51
Ik herinner me opeens dat mijn siblings en ik toen we klein waren regelmatig opgesloten werden op onze kamers. So wie so in de nacht, 1 van mijn siblings so wie so ook regelmatig overdag. Dit was dan met een kettingkje met schuifje (zoals je vaak als extra bescherming ziet op de voordeur) op de slaapkamerdeuren en op de deur naar de hal met de kinderslaapkamers - mijn ouders sliepen op een compleet andere plek in het huis.
Ik ben geboren begin jaren negentig, en vraag me eigenlijk af of dit gangbaar was in die tijd?
Ik ben geboren begin jaren negentig, en vraag me eigenlijk af of dit gangbaar was in die tijd?
dinsdag 11 juni 2024 om 17:16
Wat is er hier veel geschreven in een paar uur. Ik ga ff kijken wat ik eruit kan pikken.
GreenLadyFern,we hebben nog niet geboekt. Ff zien of het doorgaat. Schotland is heel erg mooi. Fijn dat je door je schoonmoeder bent opgehaald! En ook fijn dat je met je man erover kunt praten! Dat kan ik ook met mijn vriend. ik snap trouwens volkomen dat jij het contact met je ouders hebt verbroken en dat er ook grenzen zijn. Dat je ze niet mist vind ik niet zo raar. Je hebt er goed aan gedaan het contact te verbreken. Fijn dat je zulke lieve schoonouders hebt! Ik wil ff kwijt dat ik je een goede moeder vind en dat je veel liefde te geven hebt. Nogmaals hartstikke bedankt voor het openen van dit topic! Anderen en ik hebben er veel baat bij en het doet zo enorm goed om van me af te schrijven.
meisje85,heftig dat ook jij nare dingen hebt meegemaakt! Fijn dat je met je coach erover kunt praten en dat je ook met je ouders hebt gepraat,dat ze in hebben gezien dat ze ook fouten hebben gemaakt! Ik vind het trouwens wel fijn dat jij je post zo neerzet en als iemand dat ook zo kan doen,super.
Muggle22,eerst ff kijken of we voor juli nog kunnen boeken. Het had ook ergens anders kunnen gebeuren. Als ik ga dan zullen de mooie momenten overwegen en de mooie herinneringen. Dan denk ik aan caramelchocola die ik vaak at,de serie Sesame Street,Playschool die ik vaak keek om nog meer Engels te leren,tijdschrijften,typisch Schotse pepermunt snoepjes...Ja,ik mijn vriend is goed gezelschap. Ik vertelde hem vanaf het begin af van onze relatie aan wat er was gebeurd en hij heeft er veel begrip voor. Het maakt nou eenmaal deel uit van mijn leven,of ik het nou wil of niet. Misschien kan ik anderen met mijn ervaring steunen en helpen.
lemoos2,ik wordt ook erg boos en verdrietig als ik bepaalde verhalen hier lees. En uiteraard zijn sommigen erg geschift om hun kinderen bepaalde dingen aan te doen of ze de grond in te stampen. En wat ik echt niet snap zijn mensen die seksuele handelingen aan kinderen verrichten,of überhaupt aan mensen,al zijn ze volwassen,tegen hun zin aan hun gaan zitten en dat is gewoon ziek en abnormaal.
Voor iedereen hier,ik vind jullie moedige kanjers die hun verhaal hier delen. Het is zo fijn om elkaar te kunnen steunen.
En degene die ons ff komen steunen hier,van harte dank! Lief van jullie!
GreenLadyFern,we hebben nog niet geboekt. Ff zien of het doorgaat. Schotland is heel erg mooi. Fijn dat je door je schoonmoeder bent opgehaald! En ook fijn dat je met je man erover kunt praten! Dat kan ik ook met mijn vriend. ik snap trouwens volkomen dat jij het contact met je ouders hebt verbroken en dat er ook grenzen zijn. Dat je ze niet mist vind ik niet zo raar. Je hebt er goed aan gedaan het contact te verbreken. Fijn dat je zulke lieve schoonouders hebt! Ik wil ff kwijt dat ik je een goede moeder vind en dat je veel liefde te geven hebt. Nogmaals hartstikke bedankt voor het openen van dit topic! Anderen en ik hebben er veel baat bij en het doet zo enorm goed om van me af te schrijven.
meisje85,heftig dat ook jij nare dingen hebt meegemaakt! Fijn dat je met je coach erover kunt praten en dat je ook met je ouders hebt gepraat,dat ze in hebben gezien dat ze ook fouten hebben gemaakt! Ik vind het trouwens wel fijn dat jij je post zo neerzet en als iemand dat ook zo kan doen,super.
Muggle22,eerst ff kijken of we voor juli nog kunnen boeken. Het had ook ergens anders kunnen gebeuren. Als ik ga dan zullen de mooie momenten overwegen en de mooie herinneringen. Dan denk ik aan caramelchocola die ik vaak at,de serie Sesame Street,Playschool die ik vaak keek om nog meer Engels te leren,tijdschrijften,typisch Schotse pepermunt snoepjes...Ja,ik mijn vriend is goed gezelschap. Ik vertelde hem vanaf het begin af van onze relatie aan wat er was gebeurd en hij heeft er veel begrip voor. Het maakt nou eenmaal deel uit van mijn leven,of ik het nou wil of niet. Misschien kan ik anderen met mijn ervaring steunen en helpen.
lemoos2,ik wordt ook erg boos en verdrietig als ik bepaalde verhalen hier lees. En uiteraard zijn sommigen erg geschift om hun kinderen bepaalde dingen aan te doen of ze de grond in te stampen. En wat ik echt niet snap zijn mensen die seksuele handelingen aan kinderen verrichten,of überhaupt aan mensen,al zijn ze volwassen,tegen hun zin aan hun gaan zitten en dat is gewoon ziek en abnormaal.
Voor iedereen hier,ik vind jullie moedige kanjers die hun verhaal hier delen. Het is zo fijn om elkaar te kunnen steunen.
En degene die ons ff komen steunen hier,van harte dank! Lief van jullie!
madamebijoux wijzigde dit bericht op 11-06-2024 17:48
2.13% gewijzigd
Je pense donc je suis
dinsdag 11 juni 2024 om 17:30
Greenlady, wat verdrietig. Goed dat je in het ziekenhuis nu om hulp durft te vragen. Heel zwaar dat je zelfs bij een medische ingreep toch weer teruggegooid wordt naar je verleden. Het verrast toch altijd weer, is mijn ervaring, de dingen die je vakkundig had weggestopt.
Even tussen haakjes, want hoe can i make this about me
(Mijn ouder vond het heel vervelend als het niet om haar ging. Ik kan me goed herinneren dat ik eens wakker werd met pijn, zoveel pijn en dat ze de dokter belde terwijl ze de hele tijd tegen me siste dat er wat zou zwaaien als ik niet echt ziek was, dat ze zich niet door een kind voor gek liet zetten. En hoe opgelucht ik was toen de dokter constateerde dat ik echt iets ergs had, want dan zou ze niet boos worden. )
Even tussen haakjes, want hoe can i make this about me
(Mijn ouder vond het heel vervelend als het niet om haar ging. Ik kan me goed herinneren dat ik eens wakker werd met pijn, zoveel pijn en dat ze de dokter belde terwijl ze de hele tijd tegen me siste dat er wat zou zwaaien als ik niet echt ziek was, dat ze zich niet door een kind voor gek liet zetten. En hoe opgelucht ik was toen de dokter constateerde dat ik echt iets ergs had, want dan zou ze niet boos worden. )
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
dinsdag 11 juni 2024 om 17:46
Dat is wel bewonderenswaardig. Ik moet bekennen dat het heel lang heeft geduurd voordat ik mijn vriend iets verteld heb. Eigenlijk pas toen ik erachter kwam dat hij ook best een hoop drama heeft in zijn familie.MadameBijoux schreef: ↑11-06-2024 17:16Mijn vriend vertelde ik daar vanaf het begin van onze relatie aan en hij heeft er veel begrip voor. Het maakt nou eenmaal deel uit van mijn leven,of ik het nou wil of niet. Misschien kan ik anderen met mijn ervaring steunen en helpen.
Ik vind het best lastig om zulke dingen te delen. Ik ben toch best opgegroeid met het idee dat mentale gezondheid een gênant onderwerp is, en vind het lastig om daar eerlijk over te zijn. Ik heb dan al snel het idee dat ik "too much" ben...
dinsdag 11 juni 2024 om 17:55
Dat snap ik. Ik moet wel toegeven dat ik het ook niet altijd makkelijk vond om te vertellen,ook hier op dit topic moest ik ff een drempel over maar als het eenmaal eruit is dan ben ik opgelucht. Uiteraard heb ik me tussendoor ook wel eens een aandachttrekster gevoeld. Maar dat zijn we niet. Onze verhalen mogen er zijn.Muggle22 schreef: ↑11-06-2024 17:46Dat is wel bewonderenswaardig. Ik moet bekennen dat het heel lang heeft geduurd voordat ik mijn vriend iets verteld heb. Eigenlijk pas toen ik erachter kwam dat hij ook best een hoop drama heeft in zijn familie.
Ik vind het best lastig om zulke dingen te delen. Ik ben toch best opgegroeid met het idee dat mentale gezondheid een gênant onderwerp is, en vind het lastig om daar eerlijk over te zijn. Ik heb dan al snel het idee dat ik "too much" ben...
madamebijoux wijzigde dit bericht op 11-06-2024 20:05
2.61% gewijzigd
Je pense donc je suis
dinsdag 11 juni 2024 om 19:59
Ik weet niet of het echt een generatieding is, als 1980 je geboortejaar is, schelen we niet heel veel jaar. En mijn moeder was juist het tegenovergestelde. Bij elk wissewasje moest ik naar een arts, en liefst ook doorverwezen naar het ziekenhuis.VGM1980 schreef: ↑11-06-2024 17:00Dit is uiteraard mishandeling en te verdrietig voor woorden als ik dit lees. Ik kom wel vlgs mij uit een generatie waarbij je vooral niet moest piepen. Ik weet nog dat mijn broer van de trap was gevallen en bewusteloos onderaan de trap lag. Die is gewoon in bed gestopt met een emmer ernaast terwijl hij lag te hallucineren. Ook ik heb een situatie gehad waarbij een arts echt nodig was maar niet gedaan en daardoor nu levenslang een mega litteken (en wie weet wat er onderhuids zit). Mn moeder kon ook best geïrriteerd reageren als we ergens niet heen konden omdat broer of ik ziek waren (en dan niet van 'bluh beetje misselijk' maar flinke buikgriep). Je ging pas naar de dokter als je onderbenen eraf lagen, ofzo.
Ik heb dat nog steeds in mij zitten, dat ik niet gauw de huisarts durf te bellen voor mezelf. Bang dat ik overdrijf. En mijn ouders hebben dat ook nog heel erg merk ik.
Nogmaals, uiteraard niets te maken met het vehaal van Greenlady maar ik moest er ineens aan denken terwijl ik er nooit bij stil heb gestaan.
Het heeft mij altijd het gevoel gegeven dat ik zwak was, ziekelijk. Heb ook 0 vertrouwen in mijn lichaam, bij ieder pijntje denk ik dat er iets ergs is (wel aangewakkerd door het feit dat ik daadwerkelijk een paar keer iets ernstigs heb gehad op relatief jonge leeftijd).
Totaal niet vergelijkbaar met andere dingen in dit topic hoor, vind het ook helemaal geen mishandeling of wat dan ook. Wilde alleen even duidelijk maken dat het denk ik niet een generatieding is.
dinsdag 11 juni 2024 om 23:26
Vanwege familie perikelen was ik mij er al van bewust dat ik onderliggende trauma heb door de dingen uit het verleden. Maar door dit topic des te meer, helaas zoveel herkenning. Gelukkig heb ik de cirkel wel doorbroken en niet door gegeven aan mijn kind.
Inmiddels zijn mijn ouders overleden en krijg ik nooit meer antwoorden op mijn vragen.
Wat wél helpt is dat ik door hun opvoeding heb geleerd om 'er niet mee te zitten'. Om het 'niet persoonlijk' te maken. Moeilijk om uit te leggen.
Maar dit topic wakkert wel een vuurtje aan.
Inmiddels zijn mijn ouders overleden en krijg ik nooit meer antwoorden op mijn vragen.
Wat wél helpt is dat ik door hun opvoeding heb geleerd om 'er niet mee te zitten'. Om het 'niet persoonlijk' te maken. Moeilijk om uit te leggen.
Maar dit topic wakkert wel een vuurtje aan.
woensdag 12 juni 2024 om 07:21
Ik denk dat er dan 2 stromingen in die generatie zijn. Mijn schoonmoeder is vergelijkbaar met wat jij beschrijft en mijn ouders juist eerder het tegenovergestelde... Zelf gaan wij ook niet zo heel snel naar de dokter, maar tegenwoordig kom je zelf wat verder met thuisarts.nl etc dan vroeger en wordt daar ook vaak al neergezet hoe lang je iets moet aankijken.Oceanside schreef: ↑11-06-2024 19:59Ik weet niet of het echt een generatieding is, als 1980 je geboortejaar is, schelen we niet heel veel jaar. En mijn moeder was juist het tegenovergestelde. Bij elk wissewasje moest ik naar een arts, en liefst ook doorverwezen naar het ziekenhuis.
Het heeft mij altijd het gevoel gegeven dat ik zwak was, ziekelijk. Heb ook 0 vertrouwen in mijn lichaam, bij ieder pijntje denk ik dat er iets ergs is (wel aangewakkerd door het feit dat ik daadwerkelijk een paar keer iets ernstigs heb gehad op relatief jonge leeftijd).
Totaal niet vergelijkbaar met andere dingen in dit topic hoor, vind het ook helemaal geen mishandeling of wat dan ook. Wilde alleen even duidelijk maken dat het denk ik niet een generatieding is.
Schoonmoeder belt dan wel meteen en is dan verontwaardigd als ze niet meteen dezelfde dag mag komen.Man denkt trouwens idd vaak ook in 1e instantie dat ie ik weet niet wat voor ergs heeft, maar heeft als kind ook inderdaad zeker wel een paar heftige dingen gehad.
woensdag 12 juni 2024 om 12:30
Je bent geen aansteller. Dat mag je beginnen te geloven.GreenLadyFern schreef: ↑12-06-2024 09:09Nou ik heb (jankend) de afspraak bij de huisarts gemaakt voor over twee dagen. Assistente was super begripvol
En toch hoor ik in mijn hoofd aansteller aansteller aansteller
Minigreen is gefrustreerd dat ze niet steeds kan kroelen en ik ook
Je gaat naar een deskundig iemand, die je met een bult ervaring en een stuk efficiëntere methoden gaat helpen hierbij. Want jij hebt het niet voldoende in de vingers om het zelf te kunnen doen en daarom vraag je om hulp.
Laat dit stap 1 zijn van je weg omhoog, naar zelfheling en kom tot de ontdekking dat ook JIJ het WAARD BENT om geholpen te mogen worden
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
woensdag 12 juni 2024 om 12:33
Mag ik hier aan toevoegen dat wat je doet juist ontzettend krachtig is? Je had al die dingen die je zijn overkomen normaal kunnen vinden, en hetzelfde doen met je eigen kinderen (als je uberhaupt kinderen wilt/kunt krijgen natuurlijk!).Doreia* schreef: ↑12-06-2024 12:30Je bent geen aansteller. Dat mag je beginnen te geloven.
Je gaat naar een deskundig iemand, die je met een bult ervaring en een stuk efficiëntere methoden gaat helpen hierbij. Want jij hebt het niet voldoende in de vingers om het zelf te kunnen doen en daarom vraag je om hulp.
Laat dit stap 1 zijn van je weg omhoog, naar zelfheling en kom tot de ontdekking dat ook JIJ het WAARD BENT om geholpen te mogen worden
In plaats daarvan heb jij kritisch nagedacht, ben je teruggekomen op die herinneringen, heb je je afgevraagd of het wel echt zo normaal was (vandaar ook dit topic?), en zoek je naar oplossingen om de vicieuze cirkel te breken.
En daarnaast doe je dit ook gewoon omdat je zelf beter verdient. Dat is natuurlijk al een hele stap: je ziet nu dat je beter verdient, en helpt jezelf om dat ook te krijgen.
woensdag 12 juni 2024 om 16:04
Je bent geen aansteller en ook jij hebt recht op hulp. Praat erover!GreenLadyFern schreef: ↑12-06-2024 09:09Nou ik heb (jankend) de afspraak bij de huisarts gemaakt voor over twee dagen. Assistente was super begripvol
En toch hoor ik in mijn hoofd aansteller aansteller aansteller
Minigreen is gefrustreerd dat ze niet steeds kan kroelen en ik ook
Je pense donc je suis
woensdag 12 juni 2024 om 16:06
Hier ben ik het helemaal mee eens. Ik vind het inderdaad erg krachtig wat zij doet en sterk. Ook goed dat ze dit topic heeft geopend! Ik vind het erg moedig van haar. En een hoop mensen hebben er iets aan. Van je afschrijven is altijd fijn.Muggle22 schreef: ↑12-06-2024 12:33Mag ik hier aan toevoegen dat wat je doet juist ontzettend krachtig is? Je had al die dingen die je zijn overkomen normaal kunnen vinden, en hetzelfde doen met je eigen kinderen (als je uberhaupt kinderen wilt/kunt krijgen natuurlijk!).
In plaats daarvan heb jij kritisch nagedacht, ben je teruggekomen op die herinneringen, heb je je afgevraagd of het wel echt zo normaal was (vandaar ook dit topic?), en zoek je naar oplossingen om de vicieuze cirkel te breken.
En daarnaast doe je dit ook gewoon omdat je zelf beter verdient. Dat is natuurlijk al een hele stap: je ziet nu dat je beter verdient, en helpt jezelf om dat ook te krijgen.
Je pense donc je suis
woensdag 12 juni 2024 om 16:19
De timing van dit topic was perfect haha. Ik zit momenteel zelf over veel van dit soort dingen na te denken, dus dit topic kwam precies op het juiste moment.MadameBijoux schreef: ↑12-06-2024 16:06Hier ben ik het helemaal mee eens. Ik vind het inderdaad erg krachtig wat zij doet en sterk. Ook goed dat ze dit topic heeft geopend! Ik vind het erg moedig van haar. En een hoop mensen hebben er iets aan. Van je afschrijven is altijd fijn.
Dus, bedankt, Green, je hebt mij er iig ook mee geholpen!
woensdag 12 juni 2024 om 16:34
Fijn inderdaad dat dit topic zoveel anderen helpt!
Ik ben ook heel trots op mezelf hoor. Heb de afgelopen jaren echt heel hard aan mezelf gewerkt. Het is logisch en helemaal niet erg dat herinneringen nog op komen dagen, zeker op dit soort momenten. Ik vind het ook wel heel fijn om te merken dat ik er nu heel anders mee om ga, lief voor mezelf ben. Dat telefoontje was superlastig, dan speelt weer de angst op dat ik toch geen hulp ga krijgen. En toch heb ik het gedaan. Ik weet ergens wel dat ik niet veel vraag, het is maar een paar pleisters verwijderen, dat hebben ze zo gedaan. Maar toch voelt het als teveel vragen, ik zou het zelf moeten doen etc.
Ik verwacht maar niks van mezelf de komende dagen verder
Ik ben ook heel trots op mezelf hoor. Heb de afgelopen jaren echt heel hard aan mezelf gewerkt. Het is logisch en helemaal niet erg dat herinneringen nog op komen dagen, zeker op dit soort momenten. Ik vind het ook wel heel fijn om te merken dat ik er nu heel anders mee om ga, lief voor mezelf ben. Dat telefoontje was superlastig, dan speelt weer de angst op dat ik toch geen hulp ga krijgen. En toch heb ik het gedaan. Ik weet ergens wel dat ik niet veel vraag, het is maar een paar pleisters verwijderen, dat hebben ze zo gedaan. Maar toch voelt het als teveel vragen, ik zou het zelf moeten doen etc.
Ik verwacht maar niks van mezelf de komende dagen verder
woensdag 12 juni 2024 om 16:39
Absoluut! Ik denk ook regelmatig na over zulk soort dingen en ook mij heeft het topic erg geholpen. Ik voel ook wel eens de behoefte om van me af te schrijven.
madamebijoux wijzigde dit bericht op 12-06-2024 16:44
8.41% gewijzigd
Je pense donc je suis
woensdag 12 juni 2024 om 16:41
Je mag terecht trots op jezelf zijn. Ik snap dat herinneringen op komen dagen en dat je dan moeilijke momenten hebt. Dat is normaal. Schaam jeGreenLadyFern schreef: ↑12-06-2024 16:34Fijn inderdaad dat dit topic zoveel anderen helpt!
Ik ben ook heel trots op mezelf hoor. Heb de afgelopen jaren echt heel hard aan mezelf gewerkt. Het is logisch en helemaal niet erg dat herinneringen nog op komen dagen, zeker op dit soort momenten. Ik vind het ook wel heel fijn om te merken dat ik er nu heel anders mee om ga, lief voor mezelf ben. Dat telefoontje was superlastig, dan speelt weer de angst op dat ik toch geen hulp ga krijgen. En toch heb ik het gedaan. Ik weet ergens wel dat ik niet veel vraag, het is maar een paar pleisters verwijderen, dat hebben ze zo gedaan. Maar toch voelt het als teveel vragen, ik zou het zelf moeten doen etc.
Ik verwacht maar niks van mezelf de komende dagen verder
er niet voor! Zoals ik ook begrijp dat jij je even over het telefoontje overheen moest zetten maar het toch gedaan hebt,supergoed van je.
Je pense donc je suis
woensdag 12 juni 2024 om 16:55
Ik begrijp wat je bedoelt. Soms vind ik het stom dat ik hier nu nog steeds mee bezig ben. Maar anderzijds, 10-15 jaar geleden wist ik nauwelijks dat sommige ervaringen gewoon niet normaal waren. Ik weet bijvoorbeeld nog dat ik een soort van vriendje had toen ik 15 was, en hem vertelde dat mijn ouders de dag daarvoor echt heel heftig ruzie hadden gemaakt. Hij zei dat zijn ouders dat nooit deden, en dat kon ik nauwelijks geloven. Dat is denk ik ook een van de redenen dat ik later zelf een heel gewelddadige relatie heb gehad die me zowat mijn leven heeft gekost.GreenLadyFern schreef: ↑12-06-2024 16:34Fijn inderdaad dat dit topic zoveel anderen helpt!
Ik ben ook heel trots op mezelf hoor. Heb de afgelopen jaren echt heel hard aan mezelf gewerkt. Het is logisch en helemaal niet erg dat herinneringen nog op komen dagen, zeker op dit soort momenten. Ik vind het ook wel heel fijn om te merken dat ik er nu heel anders mee om ga, lief voor mezelf ben.
Nu weet ik heel goed dat die dingen niet normaal zijn, en ik heb me sinds die relatiebreuk ook nooit meer zo in de nesten gewerkt. Ik heb therapie gehad, veel nagedacht over dingen, etc. Soms is het nog wel moeilijk, maar dan denk ik terug aan hoe ik was toen ik een jaar of 20 was, en dan zie ik echt wel enorme verschillen. Dus dat is al best een grote vooruitgang.
woensdag 12 juni 2024 om 18:43
Muggle, die herken ik wel heel erg.
Ik vind het zo stom dat ik nu nog steeds loop te piepen over dingen zo lang geleden.
Grow up and get a life denk ik dan over mezelf.
Maar als ik Green zo lees, en de stukjes van jou, dan vind ik het alleen maar logisch dat het triggert.
Het boek van Bessel van der Kolk heeft me wel wat meer begrip gegeven voor mezelf.
Ik vind het nog steeds stom, maar snap nu wel waarom ik nog steeds piep.
Ik vind het zo stom dat ik nu nog steeds loop te piepen over dingen zo lang geleden.
Grow up and get a life denk ik dan over mezelf.
Maar als ik Green zo lees, en de stukjes van jou, dan vind ik het alleen maar logisch dat het triggert.
Het boek van Bessel van der Kolk heeft me wel wat meer begrip gegeven voor mezelf.
Ik vind het nog steeds stom, maar snap nu wel waarom ik nog steeds piep.
woensdag 12 juni 2024 om 20:10
woensdag 12 juni 2024 om 21:35
Toevallig lees ik dat boek op het moment! Ik heb het nog niet uit, maar ik vind het ook een eye opener. Voor de anderen, het gaat om The Body Keeps the Score van Bessel van der Kolk. Het gaat over trauma/PTSD, echt een aanrader.Avocadeau schreef: ↑12-06-2024 18:43Muggle, die herken ik wel heel erg.
Ik vind het zo stom dat ik nu nog steeds loop te piepen over dingen zo lang geleden.
Grow up and get a life denk ik dan over mezelf.
Maar als ik Green zo lees, en de stukjes van jou, dan vind ik het alleen maar logisch dat het triggert.
Het boek van Bessel van der Kolk heeft me wel wat meer begrip gegeven voor mezelf.
Ik vind het nog steeds stom, maar snap nu wel waarom ik nog steeds piep.
Maar ja, ik snap wat je bedoelt. Maar ik denk dat dit gewoon per definitie een heel lang proces is. Je moet veel van wat je in je jeugd hebt geleerd "deprogrammeren" en dan ook nog verwerken. Er was ook niet 1 dag waarop ik ineens dacht, "hmm, eigenlijk heb ik in sommige opzichten best een vervelende jeugd gehad".
Het is meer dat je als kind eens wordt uitgenodigd bij een klasgenootje, en dat het je dan ergens wel opvalt dat het daar schoner en minder chaotisch is, maar je hebt dan natuurlijk niet de mentale capaciteiten om verder te denken. En dan ga je uit huis, en merk je dat alles veel relaxter is zonder je ouders. En je krijgt vrienden of een relatie, en je haalt jeugdherinneringen op, en je merkt dat zij niet jouw nare herinneringen delen. En dan krijg je misschien zelf kinderen, en bedenk je je dat je het zelf echt heel anders wilt doen.
Mijn ervaring is dat het niet iets is dat je in een keer verwerkt. Het komt bij verschillende levensfasen op verschillende manieren weer terug, en met dat je zelf met meer afstand naar de situatie kunt kijken en volwassener wordt, kom je steeds weer tot nieuwe inzichten.
Ik denk ook dat het niet alleen is dat je eerst moet inzien dat dingen niet normaal waren. Het is ook gewoon moeilijk om toe te geven dat je ouders dingen hebben gedaan die jou hebben geschaad. Vaak zijn er namelijk ook wel goede momenten geweest, en veel mensen zullen toch zoiets hebben als "het zijn toch mijn ouders".
En daarnaast is het ook een groot iets om te verwerken. Als je zoiets meemaakt in de jaren dat je je nog ontwikkelt heeft dat een enorme impact op je, meer dan een trauma dat je als volwassene overkomt, denk ik.
Normaal dus dat je daar zoveel jaren later nog mee bezig bent.
woensdag 12 juni 2024 om 22:13
Dank je wel, echt, dank je wel voor die woorden! (iedereen voor alles hier trouwens!)Muggle22 schreef: ↑12-06-2024 21:35Toevallig lees ik dat boek op het moment! Ik heb het nog niet uit, maar ik vind het ook een eye opener. Voor de anderen, het gaat om The Body Keeps the Score van Bessel van der Kolk. Het gaat over trauma/PTSD, echt een aanrader.
Maar ja, ik snap wat je bedoelt. Maar ik denk dat dit gewoon per definitie een heel lang proces is. Je moet veel van wat je in je jeugd hebt geleerd "deprogrammeren" en dan ook nog verwerken. Er was ook niet 1 dag waarop ik ineens dacht, "hmm, eigenlijk heb ik in sommige opzichten best een vervelende jeugd gehad".
Het is meer dat je als kind eens wordt uitgenodigd bij een klasgenootje, en dat het je dan ergens wel opvalt dat het daar schoner en minder chaotisch is, maar je hebt dan natuurlijk niet de mentale capaciteiten om verder te denken. En dan ga je uit huis, en merk je dat alles veel relaxter is zonder je ouders. En je krijgt vrienden of een relatie, en je haalt jeugdherinneringen op, en je merkt dat zij niet jouw nare herinneringen delen. En dan krijg je misschien zelf kinderen, en bedenk je je dat je het zelf echt heel anders wilt doen.
Mijn ervaring is dat het niet iets is dat je in een keer verwerkt. Het komt bij verschillende levensfasen op verschillende manieren weer terug, en met dat je zelf met meer afstand naar de situatie kunt kijken en volwassener wordt, kom je steeds weer tot nieuwe inzichten.
Ik denk ook dat het niet alleen is dat je eerst moet inzien dat dingen niet normaal waren. Het is ook gewoon moeilijk om toe te geven dat je ouders dingen hebben gedaan die jou hebben geschaad. Vaak zijn er namelijk ook wel goede momenten geweest, en veel mensen zullen toch zoiets hebben als "het zijn toch mijn ouders".
En daarnaast is het ook een groot iets om te verwerken. Als je zoiets meemaakt in de jaren dat je je nog ontwikkelt heeft dat een enorme impact op je, meer dan een trauma dat je als volwassene overkomt, denk ik.
Normaal dus dat je daar zoveel jaren later nog mee bezig bent.
Stille meelezer hier en al de hele dag in twijfel of ik wel of niet zal reageren... Bovenstaande trok me over de streep.
Zat vanmorgen hier bij te lezen en bij de woorden van Green over hoe ze haar kleine ik in gedachten beschermde en troostte liepen de tranen over mijn wangen. Als ik ergens (nog...?) niet mee overweg kan, is het dat kleine meisje... die duw ik weg. Ben vanmorgen ‘dus’ maar gaan sporten, leek me een prettige afleiding. Daar (waar niet vandaag?) een gesprek tussen dames over hun (klein)kinderen die vandaag hun examenuitslag krijgen. Een alledaags gesprek, veel medeleven, veel verhalen over wat ze gingen doen, hoe nerveus ze waren, dat er gebak werd gekocht - óók voor als er een negatieve uitslag kwam, hoe het gevierd ging worden, welke cadeaus er waren etc etc etc. Ze haalden herinneringen op over hoe het bij hun ging vroeger.
En ik hoorde alles aan en zat me eigenlijk "gewoon" te verbazen. Over hoe iedereen dat doet, over hoe normaal iedereen dat ook vindt en dat er niemand tussenzit die raar kijkt of iets opmerkt over of dat niet overdreven is, of die een wenkbrauw optrekt of weet ik veel wat. En ik probeerde te denken aan hoe dat bij ons vroeger ging, maar herkende niets.
Er was medeleven, vreugde, begrip, alles. Alles wat er bij ons niet was... Geloof ik... Want ik weet het niet meer zo goed. En wat ik nog wél weet lijkt in geen enkel opzicht op waar het vandaag over ging.
Ik ben soort van weggevlucht en heb in de auto enorm zitten janken, omdat het me zo raakte. Ik weet niet eens goed waarom.
Eigenlijk weet ik ook niet zo goed waarom ik dit wil delen, waarom ik denk dat het zinvol is het te delen… Ik denk omdat het in elk geval hier zo waardevol is om te zien dat het anders kan. Terwijl het tegelijkertijd zo pijnlijk is te zien dat er een ander normaal is. Dat is denk ik wat mij zo raakte. De eeuwige ontkenning, of blinde vlek, voor wat er vroeger was, of eigenlijk juist niet was. En dan die leegte zo duidelijk zien door de doodnormale verhalen van anderen. Gezellige verhalen die je ten diepste raken, best gek, maar misschien juist leerzaam. En misschien dat ik het daarom wil delen. Voor “het andere normaal”, omdat dát soms juist iets kan laten zien, iets kan leren. Al is het maar dat je niet gek bent dat iets vroeger apart of anders voelde.
En als ik de plank missla: sorry... Het voelde alsof het de ether in moest, en het voelt nu alsof ik dat niet moet doen... Ik weet het niet, dus gooi het er maar op, kan het altijd nog weghalen als het misplaatst is.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
