Was kinderen opsluiten vroeger normaal?

Oh oh, wat een afschuwelijke dingen toch allemaal. Drukt echt een stempel op het hele verdere verloop van iemands leven.

Ik heb ook genoeg kritiekpunten op mijn opvoeding, of de visie van mijn ouders op bepaalde zaken. En sommige dingen hebben ze echt wel fout gedaan.

Maar ik heb me wel altijd gewenst en geliefd gevoeld, en ik heb altijd gevoeld dat mijn ouders hun best voor ons deden. Niet dat ik maar een lastpak was, waar ze mee moesten dealen. Dat is toch al een hele basis dan wat velen in dit topic mee hebben gekregen. Hernieuwde dankbaarheid voor mijn jeugd hier.

Ik hoop dat iedereen ondanks de traumatische jeugd toch zo goed mogelijk zijn weg in het leven blijft weten te vinden, of op zijn minst kan roeien met de riemen die je hebt, in welke fase van terugblikken en besef je ook zit. Sterkte allemaal, het is niet normaal wat jullie hebben moeten zien en doorstaan.

Madamebijoux, natuurlijk mag je dit delen.
Dit zijn van die topics waarop 'off-topic gaan' eigenlijk niet meer geldt.
Dat zien alle lezers en de moderators ook!

Dit topic begon over kinderen opsluiten en ervaringen daarover. Maar zoals je ziet, brengt het zoveel meer teweeg.

Topics als deze maken gewoon veel los.
Ik zie veel mensen ervaringen delen en we weten wellicht niet half wat dit met de schrijvers en lezers doet.

Maar het mag er staan, en zolang we er respectvol mee omgaan, blijft die ruimte er gewoon.

Madamebijoux, sterke en knuffel aan jou!

Dit soort topics helpt mij elke keer weer, te ervaren dat hetgeen mij is aangedaan, helaas vele is aangedaan. Ondanks dat hetgeen ik heb meegemaakt niet in verhouding staat tot anderen, mag het er wel zijn en heb ik geleerd dit niet te bagatelliseren. Door topics al deze durf ik nu tegen mijn vader te zeggen dat ie normaal moet doen en word ik steeds minder vaak het kleine meisje dat bang is voor het onberekenbare gedrag van haar vader.

Ouder worden heeft hierin ook een rol gespeeld, ik snap nu veel beter waar de kortsluiting van mijn vader vandaan kwam. Hij hield en houdt heelveel van zijn kinderen en dat heb ik ook echt zo gevoeld. Maar af en toe had hij nare sfeerbepalende uitbarstingen. Nog steeds ben ik heel erg sfeer gevoelig. De sporen die mishandeling achterlaten raak je nooit kwijt. Ik ben zelf bewust kinderloos. Niet hierom, hoewel dat onbewust wel mee zal spelen.

Stippestaartje schreef: ↑

10-05-2024 12:14

MB ook een dikke voor jou.

Dankjewel! Lief van je!

Dahlia74 schreef: ↑

10-05-2024 12:43

Dit soort topics helpt mij elke keer weer, te ervaren dat hetgeen mij is aangedaan, helaas vele is aangedaan. Ondanks dat hetgeen ik heb meegemaakt niet in verhouding staat tot anderen, mag het er wel zijn en heb ik geleerd dit niet te bagatelliseren. Door topics al deze durf ik nu tegen mijn vader te zeggen dat ie normaal moet doen en word ik steeds minder vaak het kleine meisje dat bang is voor het onberekenbare gedrag van haar vader.

Ouder worden heeft hierin ook een rol gespeeld, ik snap nu veel beter waar de kortsluiting van mijn vader vandaan kwam. Hij hield en houdt heelveel van zijn kinderen en dat heb ik ook echt zo gevoeld. Maar af en toe had hij nare sfeerbepalende uitbarstingen. Nog steeds ben ik heel erg sfeer gevoelig. De sporen die mishandeling achterlaten raak je nooit kwijt. Ik ben zelf bewust kinderloos. Niet hierom, hoewel dat onbewust wel mee zal spelen.

Beste Dahlia, begin niet met te verontschuldigen, omdat jouw leed vast veel minder is dan dat van anderen.
Je begint je post eigenlijk al met een verontschuldiging.
Dat is niet nodig.
Bang voor je ouders (of één van hun) zijn, is echt traumatiserend en vormend voor de rest van je leven.

Pindakaasjes,je hebt gelijk. Waarom vraag ik me eigenlijk af of ik dat mag delen. Waarschijnlijk omdat het toch een soort drempel is. Mijn verhaal hier te kunnen delen samen met anderen lucht enorm op. Fijn om hier van me af te kunnen schrijven! Ik laat het staan. Als het van mij gekwoot mag worden dan geef ik het vanzelf aan. Het is niets om je voor te schamen. Het is juist moedig dat we ervoor uit komen en nee,het is niet makkelijk om het ff te vertellen.

Bedankt voor je lieve woorden! Dat waardeer ik enorm.

Dahlia74 schreef: ↑

10-05-2024 12:43

Dit soort topics helpt mij elke keer weer, te ervaren dat hetgeen mij is aangedaan, helaas vele is aangedaan. Ondanks dat hetgeen ik heb meegemaakt niet in verhouding staat tot anderen, mag het er wel zijn en heb ik geleerd dit niet te bagatelliseren. Door topics al deze durf ik nu tegen mijn vader te zeggen dat ie normaal moet doen en word ik steeds minder vaak het kleine meisje dat bang is voor het onberekenbare gedrag van haar vader.

Ouder worden heeft hierin ook een rol gespeeld, ik snap nu veel beter waar de kortsluiting van mijn vader vandaan kwam. Hij hield en houdt heelveel van zijn kinderen en dat heb ik ook echt zo gevoeld. Maar af en toe had hij nare sfeerbepalende uitbarstingen. Nog steeds ben ik heel erg sfeer gevoelig. De sporen die mishandeling achterlaten raak je nooit kwijt. Ik ben zelf bewust kinderloos. Niet hierom, hoewel dat onbewust wel mee zal spelen.

Ik sluit me bij Pindakaasjes aan. Je hoeft geen sorry te zeggen. En wat jij mee hebt gemaakt is ook heftig. Fijn dat dit topic je helpt!

.

.

Wat een heftig topic. Ik vind het moeilijk om al dit leed te lezen. Het roept van alles op. En toch helpt het ook, niet alleen inderdaad.
Gruwelijkheden hebben mensen hier thuis meegemaakt zeg, ik kan het haast niet geloven, de frequentie waarin dit dus voorgekomen moet zijn. Of nog steeds???
Mijn vader was ook heftig, psychisch ziek en alcohol, en toch heb ik wel het idee dat hij het beste heeft geprobeerd te doen wat hij kon. Heb ik eronder geleden en heeft het me gevormd, zeker. Het ergste vind ik de continue angst die er was, en dat de onveiligheid het mogelijk maakte dat een ander familielid daar misbruik van maakte op seksueel gebied (MB, je bent niet alleen, er zijn ongetwijfeld nog vele anderen hier).
Iemand schreef eerder dat ze zich na het overlijden van vader (of moeder, of ouders) zich pas vrij kon voelen. Dat is voor mij zo herkenbaar. Twee jaar geleden, en nu komt ook de shit over het SM pas echt naar boven, en heb ik gedurfd m'n mond open te doen. Ik zeg er verder niet teveel over want ik zit nog middenin de familie perikelen na 'het geheim doorbreken'.
Pindakaasje, zo krachtig dat je alles nu durft te schrijven hier, en het laat staan. Het is bij mij te vers, maar ik wil daar ook naar toe. Het verhaal over de kittens gaat door merg en been. Hoe kan iemand het in godsnaam verzinnen om zoiets te doen

Ondanks al het leed voel ik ook de kracht in dit topic. Mensen die hun verantwoordelijkheid nemen, zich niet meer schuldig voelen, zich durven uitspreken, ermee aan de slag gaan, het anders doen. Voor iedereen

GreenLadyFern schreef: ↑

10-05-2024 13:58

Fijn dat een verward nachtelijk moment kan uitmonden in een topic waar iedereen moeilijke ervaringen kwijt kan. Ik vind het alleen maar mooi dat het zo loopt.

Ik ook ..

GreenLadyFern schreef: ↑

10-05-2024 13:58

Fijn dat een verward nachtelijk moment kan uitmonden in een topic waar iedereen moeilijke ervaringen kwijt kan. Ik vind het alleen maar mooi dat het zo loopt.

Mee eens!

Ik dacht nog met mijn naïeve kop dat het ging om ouders die hun kinderen opsloten uit 'bescherming'. Even boodschapje halen, kind van school halen, naar de buur etc. Want die voorbeelden ken ik wel van vroeger. Geen idee of mijn ouders dit ook deden.

Maar wat een verhalen hier zeg. Dikke knuffel voor iedereen die zijn/haar verhaal durft uit te spreken en dikke knuffel voor ieder die het (nog) niet durft of een stille lezer is met soortgelijke ervaringen. Of ieder die het ook nog nodig heeft.

Pinaco schreef: ↑

08-05-2024 06:26

Hoe heb je het ervaren TO? Is dit erg negatief of traumatisch voor je geweest?

Hier staat de klink van peuter omhoog zodat hij zelf zijn deur niet open kan maken. Voorheen was dat niet het geval, en dan stond hij op de gekste tijdstippen in onze kamer. Consequent terugleggen bleek geen oplossing te bieden. Het maakte de nachten voor iedereen erg onrustig. Nu hij er zelf niet meer uit kan blijft hij op zijn kamer als hij snachts even wakker wordt en gaat dan gewoon weer slapen. Als zijn slaap schaap aangaat ‘s ochtends roept hij ons & dan maken wij de deur open. Dus, ik denk dat ik je vraag positief moet beantwoorden. Ons kind word tijdens het slapen “opgesloten”.

En aangezien je zeker weet dat hij rustig weer verder slaapt denk ik dat het nu een prima moment is om de deur voorgoed open te houden.
En dan kan gelijk de camera ook de kamer uit. 2 vliegen in 1 klap.
Nu je alles hier hebt gelezen wil je toch niet te lang doorgaan hiermee? Voor de zekerheid? Dat kind geen trauma ontwikkelt of iets van dien aard?

eefje677,ja ik ben niet de enige hier. Doordat anderen hun ervaringen hebben gedeeld t.o.v. o.a. over sexuel misbruik voelde ik me aangemoedigd (op een positieve manier) om het te delen. Het voelt fijn. En al was dit niet door familie maar door een gastouder zo heeft dit toch een behoorlijke impact gehad. Die man is inmiddels op leeftijd nu. Het gebeurde in augustus 1984. Ik ben nu 52.

Wat jij schrijft vind ik ook erg heftig hoor. En die angst waarin jij leefde is ook niet niets. Ik snap dat dit erg vers is. Je schrijft dat je ook naar die kant toe wilt. En volgens mij ga je die kant ook op. Dat vind ik erg positief. Neem gewoon de tijd hoor! En schrijf gewoon wanneer je de behoefte voelt!

GreenLadyFern schreef: ↑

10-05-2024 13:58

Fijn dat een verward nachtelijk moment kan uitmonden in een topic waar iedereen moeilijke ervaringen kwijt kan. Ik vind het alleen maar mooi dat het zo loopt.

Hoe heftig ook,ik ben erg blij met dit topic waarin we ervaringen kunnen uitwisselen en elkaar kunnen steunen. Bedankt voor het openen daarvoor!

MadameBijoux schreef: ↑

10-05-2024 17:28

Hoe heftig ook,ik ben erg blij met dit topic waarin we ervaringen kunnen uitwisselen en elkaar kunnen steunen. Bedankt voor het openen daarvoor!

Ja, ook namens mij bedankt. Sommige dingen hier zijn veel heftiger dan wat ik heb meegemaakt, maar toch zijn er wel dingen die me eigenlijk nog wel dwars zitten. Dit topic heeft me veel stof tot nadenken gegeven, maar op een goede manier ergens.

Bedankt daarvoor!

Muggle22 schreef: ↑

20-05-2024 12:31

Ja, ook namens mij bedankt. Sommige dingen hier zijn veel heftiger dan wat ik heb meegemaakt, maar toch zijn er wel dingen die me eigenlijk nog wel dwars zitten. Dit topic heeft me veel stof tot nadenken gegeven, maar op een goede manier ergens.

Bedankt daarvoor!

En vooral fijn dat wij niet de enigen zijn. Van je afschrijven helpt echt enorm.

MadameBijoux schreef: ↑

20-05-2024 14:30

En vooral fijn dat wij niet de enigen zijn. Van je afschrijven helpt echt enorm.

Ja, ik heb hier nog niet zo heel lang een account, maar ik lees echt al 10+ jaar mee. Daar ben ik mee begonnen omdat mijn moeder vroeger het Vivaforum las (zonder account). Ik denk dat ze hier nu al best lang niet meer komt, en dat ze überhaupt niet weet dat ik achter deze account zit, maar ik vind het toch een beetje spannend om hier meer details te geven.

Maar ik vond het wel fijn om dit topic te lezen.

Muggle22 schreef: ↑

20-05-2024 17:21

Ja, ik heb hier nog niet zo heel lang een account, maar ik lees echt al 10+ jaar mee. Daar ben ik mee begonnen omdat mijn moeder vroeger het Vivaforum las (zonder account). Ik denk dat ze hier nu al best lang niet meer komt, en dat ze überhaupt niet weet dat ik achter deze account zit, maar ik vind het toch een beetje spannend om hier meer details te geven.

Maar ik vond het wel fijn om dit topic te lezen.

Welkom hier Muggle! En schrijf gewoon van je af als jij hier de behoefte aan hebt! Snap dat je het spannend vind. Zelf moest ik ook ff over een
drempel heen om bepaalde dingen te delen. Maar ik schaam me daar niet meer voor en verstop me daar niet achter.

MadameBijoux schreef: ↑

20-05-2024 17:46

Welkom hier Muggle! En schrijf gewoon van je af als jij hier de behoefte aan hebt! Snap dat je het spannend vind. Zelf moest ik ook ff over een
drempel heen om bepaalde dingen te delen. Maar ik schaam me daar niet meer voor en verstop me daar niet achter.

Haha, ik wilde een poging wagen, maar had uiteindelijk alles weer weggehaald. NIET QUOTEN GRAAG, IK WIL HET MISSCHIEN WEER WEGHALEN.

Ik lees hier wel echt dingen die mij nooit zijn overkomen. Mijn ouders waren echt tegen slaan, en opsluiten zouden ze ook echt schokkend vinden, denk ik. Over cijfers deden mijn ouders ook nooit heel moeilijk, je best doen was genoeg.

En toch zijn er zo hier en daar dingen waar ik achteraf van denk dat het toch niet helemaal OK is. Mijn ouders hadden echt grote geldzorgen, en misschien verklaart dat sommige dingen wel. Geldzorgen zorgen ook voor chronische stress, enzo. Maar het is echt heel vaak gebeurd dat de auto weer eens kapot ging, en dat was dan meteen een enorm probleem dat ons allemaal zeker dagen bezig hield. Of het geld was halverwege de maand al op, of er was geen geld meer voor boodschappen. Het is ook wel gebeurd dat de elektriciteit of telefoon werden afgesloten omdat rekeningen niet betaald werden. Dat heb ik als heel naar ervaren. Ik was best verlegen en had veel online vrienden. Dat was voordat smartphones en wifi algemeen goed waren, dus thuis geen internet betekende ook echt geen toegang tot internet. Dus dat betekende dat ik die mensen voor onbepaalde tijd niet meer kon spreken. Elektriciteit was echt heel naar omdat je dan niet kon douchen, geen kleren kon wassen, 's avonds in het donker zat.

We zijn ook een keer uit huis gezet. In alle eerlijkheid had dat niet mogen gebeuren, en dat was dus niet echt mijn ouders' schuld, maar het heeft wel een enorme impact op me gehad. Ik kreeg daarna heel erg veel last van stress en, ook al wist ik toen niet dat dat was wat het was, paniekaanvallen. Ik denk dat mijn moeder dat best aanstellerig van me vond, en er niet zoveel mee kon. Ik kreeg dus best vaak dingen te horen als "als dit je ergste probleem is, heb je geen echte problemen" (dit ging over het geen toegang hebben tot internet), "ik zou maar hard aan jezelf gaan werken, als je zo doorgaat wil niemand je hebben en eindig je helemaal alleen", "ik heb al genoeg problemen, jouw gezeur kan ik er niet bij hebben".

Ik weet nog toen internet werd afgesloten... Ik was er echt van overstuur, en ik kan me ergens wel voorstellen hoe dat als overdreven kon worden gezien. Maar ik was een tienermeisje, ik had al echt niet veel, en het betekende letterlijk dat ik mijn vrienden niet meer kon spreken. Ik weet nog dat ik zei dat "ik depressief werd van deze kutsituatie". Mijn moeder heeft me toen letterlijk (de enige keer in mijn hele leven, denk ik) geslagen en gezegd dat ze dat niet meer wilde horen. Ik dacht toen dat ik gewoon echt een rotkarakter had, en ik het gewoon harder had moeten proberen. Nu besef ik dat ik als tiener in een dergelijke situatie echt wel een luisterend oor had kunnen gebruiken, en dat dat misschien niet te veel gevraagd was.

Mijn vader dronk in die tijd ook echt veel. Hij had geen kwade dronk ofzo, maar ik vond het sowieso al heel naar om hem dronken te zien. Ik kon echt wel in de stress zitten als het tijd was om uit school naar huis te gaan, omdat ik dan bang was dat hij niet nuchter zou zijn. Het is ook wel gebeurd dat hij me vergat uit school te halen omdat hij dronken was. Een andere keer moest hij met me mee naar mijn rijschool voor het een of ander, en hij kwam daar echt straalbezopen aan. Ik schaamde me dood. Het gebeurde ook vaak dat hij maar niet thuiskwam, en wij dan in de stress zaten. Ik weet nog dat ik hem ooit een aantal keer had geprobeerd te bellen, en hij niet opnam. Uiteindelijk belde ik met de telefoon van een vriendin (een voor hem onbekend nummer), en toen nam hij meteen wel op. Dat was best pijnlijk, hij had mijn telefoontjes dus expres genegeerd.

Mijn ouders hadden ook vaak ruzie. En met ruzie bedoel ik, met deuren slaan, schreeuwen, schelden, soms sloegen ze elkaar... Soms stormde mijn vader dan de deur uit (vaak dronken) en ging hij met de auto weg. Dat was dan vaak laat in de avond. Als ik dan tegen mijn moeder zei dat ik me zorgen maakte omdat hij dronken achter het stuur stapte en zo dus een ongeluk kon krijgen zei ze dat het haar niks kon schelen als dat gebeurde. Sowieso heb ik als tiener een paar keer geopperd dat scheiden misschien een optie was, dan werd er gezegd dat ik niet zo moest overdrijven. Of als ik zei dat ik last had van die ruzies: "Oh, dus je vind dat ik maar gewoon mijn mond moet houden? Sorry, maar dit gaat niet over jou. Als jij vindt dat ik niks tegen je vader mag zeggen, en wilt dat ik monddood gemaakt wordt, ben je egoïstisch en geef je niks om me".

Achteraf denk ik dat ik wat sommige dingen betreft ook een beetje verwaarloosd ben. Zo vond mijn moeder deodorant onzin, en twee keer per week douchen is meer dan genoeg. Ik kreeg dus de reputatie dat ik stonk, en daar werd ik ook wel mee gepest. Dat heeft mijn zelfvertrouwen echt geschaden. Ook ging ik zelden naar de tandarts, en aan tandenpoetsen begon ik pas wat te doen toen ik oud genoeg was om te beseffen dat dat noodzakelijk is en de meeste mensen hun tanden poetsen. Zo rond mijn 11de waren mijn tanden zo slecht dat ik veel zichtbare gaatjes had. Uiteindelijk ben ik wel naar de tandarts gegaan en er was toen heel veel werk aan de winkel. Ik weet niet meer precies waarom ik toen wel ben gegaan, maar ik weet dat ik ermee gepest werd, en dat een overblijfmoeder zich er hard voor heeft gemaakt. Ik had ook een behoorlijke overbeet, wat mijn zelfvertrouwen geen goed deed. Maar ik heb als volwassene pas een beugel gehad (en heb het toen uit eigen zak mogen betalen - als het als tiener geregeld was, was het vergoed geweest...). Ik was laatst bij de tandarts, en hij vroeg of ik vroeger als kind misschien op mijn gezicht was gevallen, omdat hij kon zien dat mijn voortanden ernstig beschadigd waren geweest. Dat was wel even confronterend. Ik heb me namelijk wel eens afgevraagd of ik het me erger herinnerde dan dat het was.

Ik denk ook dat het lastig is om in 1 keer het besef te hebben dat er echt iets mis was. Als kind vond ik dit allemaal best normaal eigenlijk, mijn ouders waren vaak ook best wel OK eigenlijk. Maar heel soms besefte ik wel dat het bij andere kinderen minder hectisch was, en schoner in huis, en dat zij tegen hun zin door hun ouders naar de tandarts werden gestuurd ipv dat ze moesten zeuren of ze alsjeblieft naar de tandarts mochten. Op mijn 15de vertelde ik een vriend van me dat mijn ouders slaande ruzie hadden gehad, en hij zei letterlijk dat dat bij hem thuis nooit gebeurde. Ik had echt moeite dat te geloven, het is toch overal wel eens drama?

Toen ik eenmaal op mezelf ging wonen voelde er ineens alsof er zo'n last van mijn schouders viel. Alles leek ineens veel makkelijker, en het leven leek ineens veel leuker. Dat was het moment dat ik besefte dat ik me niet altijd druk kon blijven maken om hun problemen, dat mijn leven van mij was en ik het voor mezelf mocht leven.

Op mijn 23ste kwam ik erachter dat ik vaginisme had. Ik heb nooit echt iets traumatisch meegemaakt op seksueel gebied, en echt de enige reden die ik ervoor kan bedenken, is dat ik stijf stond van de stress, wat zich lichamelijk uitte. Ik heb toen een psycholoog in de arm genomen en toen ze in het eerste gesprek vroeg naar mijn jeugd en ik wat dingen vertelde, zei ze dat dat wel eens de reden kon zijn. Ik wilde daar toen niet aan. Zo erg was het toch niet geweest? Of wel?

Vervolgens kreeg ik een relatie, die behoorlijk slecht voor me was. Mijn ex haalde me constant naar beneden en we hadden echt veel ruzie. Ik maakte het niet uit, want het is toch doodnormaal om 2-3 keer per week elkaar verrot te schelden? Lang verhaal kort, het ging uit, met een hoop drama. Ik stond weer bijna op straat, en ik dacht: "Dit wil ik echt NOOIT meer meemaken". Toen heb ik me ingelezen over huiselijk geweld, gaslighting, toxische relaties, etc. En kwam ik tot het inzicht dat het thuis nu ook niet echt altijd zo gezellig was geweest.

Ik dacht toen wel aardig te snappen hoe het eigenlijk zat. Maar toen laatst had ik een gesprek met mijn huidige vriend over vorige relaties, enzo. Uiteindelijk hadden we het over onze eerste keer. Ik was al 22 bij mijn eerste keer, en toen bleek ik ook nog vaginisme te hebben (wat uiteindelijk wel vrij snel opgelost was met de juiste hulp). Om de een of andere reden raakte dat me ineens heel erg. Ik kreeg er letterlijk paniekaanvallen van, en ik snapte niet waarom ik me zo druk maakte over zoiets banaals. Een tiener is misschien onzeker om zoiets, maar je gaat toch niet 10 jaar na de feiten, en nadat je fijne seks hebt gehad met verschillende partners, een keer onzeker hier over gaan zitten doen? Ik heb echt heel erg zitten graven WAT me precies zo raakte. Eigenlijk denk ik dat ik gewoon heel onzeker was toen, en niet dacht dat ik ooit een vriendje zou kunnen krijgen. Dakloos zijn, niet altijd fris ruiken, luizen hebben (waar niks aan gedaan werd), rotte tanden hebben... Al die dingen zijn niet zo goed voor je zelfvertrouwen. En als ik al niet de basis zoals onderdak had, hoe kon ik me dan ontwikkelen, en volwassen worden? En toen was ik gewoon echt verdrietig, omdat ik gewoon niet echt een jeugd heb gehad tussen mijn 15de en mijn 22ste ofzo. Ik probeer daar nu vrede mee te hebben, maar ik ben er nog niet echt.

Sorry voor het lange verhaal. Ik vind het lastig om dit zo op te schrijven. Ik ben eigenlijk bang dat mijn verhaal herkend wordt, ergens vind ik het toch nog zielig voor mijn ouders als ze zouden weten dat ik het zo ervaren heb.

Muggle,bedankt voor het delen van je verhaal welke ik net met grote interesse heb zitten lezen en nee,ik zal het niet quoten. En voel je niet schuldig omdat je verhaal zo lang is hoor! Je voelde ff de behoefte om dingen hier te schrijven.

Wat je mee hebt gemaakt is ook heftig en misschien vooral geestelijke verwaarlozing. Weet ff niet hoe ik het verder moet zeggen. Geldzorgen en moeite hebben om de eindjes aan elkaar te knopen kan een grote impact op een gezin hebben vooral als daar niet goed over wordt gecommuniceerd. De stres dat het veroorzaakt als de belangrijkste basisdingen niet kunnen worden betaald.

Geen internet hebben in deze tijd lijdt tot een grote beperking want tegenwoordig gaat veel over internet. Elektriciteit is een van de belangrijkste basisbehoeften.

Ruzie tussen vader en moeder heeft ook een grote impact op kinderen en soms beseffen ouders dat niet. Ook al die andere dingen die je opnoemt is niet niets en ik vind het erg moedig van je dat er ervoor uitkomt en snap dat dit moeilijk is. Als kind besef je bepaalde dingen niet altijd meteen maar het kan later op oudere leeftijd alsnog impact hebben. Je onzekerheden zijn niet ongegrond en het heeft veel tijd nodig om het te accepteren.

Zoals ik ook lang erover heb gedaan dat ik op mij 12e seksueel ben misbruikt door de vader van het gastgezin waar ik toen in Schotland verbleef. Die psychiater had ik niet voor niets en ik heb gelukkig het plezier in vrijen weer gevonden. Aan het begin van een relatie was ik altijd een beetje angstig en vond het spannend. Heb het dan ook altijd snel verteld en als degene geen begrip had getoond dan was ik weg gegaan. Begrip voor elkaar hebben zijn ook een van de belangrijkste dingen in een relatie.

Nogmaals,bedankt voor het delen van je verhaal!

Er zitten hier mogelijk een paar spel-en taalfouten in mijn tekst. Dit komt door mijn Buitenlandse achtergrond. Dan weten jullie dat.

Ik las je Muggle.

Mooi dat je er verdrietig om kon zijn laatst.
Het is ook verdrietig hoeveel je tekort gekomen bent in je jeugd.

MadameBijoux schreef: ↑

20-05-2024 20:02

Er zitten hier mogelijk een paar spel-en taalfouten in mijn tekst. Dit komt door mijn Buitenlandse achtergrond. Dan weten jullie dat.

Maak je geen zorgen, je Nederlands is prima! Ik zie dat je zelfs uitdrukkingen gebruikt zoals "de eindjes aan elkaar knopen", wat wijst op een zeer goede kennis van de Nederlandse taal. Ik heb zelf trouwens ook een buitenlandse achtergrond, dus ik snap je.

En ja, je hebt helemaal gelijk dat je dat snel vertelt en de mensen die er geen begrip voor op kunnen brengen dumpt. Als ze er geen begrip voor op kunnen brengen gaat dat sowieso alleen maar gezeik opleveren in de relatie. Als je in je eigen relatie al niet over dat soort dingen kunt praten, wanneer dan wel?

Maar ja, ik ben inmiddels heel wat jaren verder, en heb in mijn volwassen leven heel veel anders gedaan. Dat was soms wel lastig omdat je toch in een patroon zit dat je moet doorbreken. Maar dingen voor jezelf anders doen en beter voor jezelf zorgen dan dat anderen gedaan hebben kan al een heel verschil maken.

Bijvoorbeeld bij vrienden uithuilen als ik ergens mee zat en dan wél een luisterend oor geboden krijgen, ik heb wat aan mijn tanden laten doen (dat was een dure bedoening, maar het voelde zo goed), ik heb een belachelijk luxueuze badkamer met allerlei verzorgingsproducten, ik doe dingen waar ik vroeger geen geld voor had (reizen, uiteten, mijn nagels laten doen, naar de kapper)... Ik ben al heel vaak bij een psycholoog geweest. Had ik misschien op mijn 16de ook wel behoefte aan, maar ja, mensen met een depressie of paniekaanvallen zijn gestoorde aanstellers

Maar tot voor kort had ik eigenlijk zoiets van... Nou ja, het was niet leuk, maar er is niks meer aan te doen. Nu zie ik dat mijn beste vriendin met haar kinderen wel luistert als ze ergens mee zitten, en dat ze het niet zelf maar uit hoeven te zoeken. En dan denk ik, hmm, zo ging dat bij mij niet echt. En door het gesprek met mijn vriend besefte ik ook dat de tijd die voor mij het ergst was (mijn tienerjaren) ook een veel leukere tijd had kunnen zijn, een spannende tijd waarin je volwassen wordt en veel eerste keren meemaakt. Voor mij was het een vreselijke en eenzame tijd, en ik kan er met de beste wil van de wereld niet positief op terugkijken. Enerzijds had ik geen aansluiting met anderen omdat ik het idee had dat mijn leven gewoon moeilijker was, en tegelijkertijd miste ik veel "normale" ervaringen die anderen wel hadden. Ik was daar nooit eerder verdrietig om geweest, want het was zoals dat het was en er is toch niks meer aan te doen. Maar nu denk ik steeds dat ik echt meer verdiende, dat het het echt verdrietig is dat ik al die dingen NIET had, en dat ik daar best boos en teleurgesteld over mag zijn.

Dankjewel Muggles! Ben over het algemeen wel tevreden met mijn Nederlands. Maar heb wel eens de neiging ff te vermelden dat ik ergens anders vandaan kom.

Ja,je moet over die dingen kunnen praten vooral als het niet zo soepel gaat of je iets spannend vind want anders heeft het geen nut.

Een patroon doorbreken kan heel lastig zijn. Vooral als je niet anders gewend bent. Je wilt ergens dan wel maar kunt je er vaak niet toe zetten. Dat heeft tijd nodig. Fijn dat jij je nu wat meer dingen gunt en ervan geniet! Geeft een goed gevoel. Het is treurig dat er wel eens mensen zijn die anderen met een depressie en paniekaanvallen als aanstellers neerzetten. Zonder ze het toe te willen wensen maar ze zouden eens moeten weten hoe het voelt want het is niet niets.

Een luisterend oor is altijd fijn,het feit dat iemand die tijd voor je neemt en naar je verhaal luistert en dat je het kwijt kunt. Ik snap dat je niet positief op je tienerjaren terug kunt kijken en dat je het graag anders had gewild. Vaak komen bepaalde gevoelens pas later op volwassen leeftijd naar boven en wat je zegt dat klopt helemaal ´dat je het verleden niet veranderen´. Uiteraard kan je ermee leren omgaan wat niet altijd makkelijk is. En je gevoelens over dat je boos en teleurgesteld bent dat je bepaalde dingen niet had mogen er best zijn.

Bedankt voor het delen van je verhaal!