Psyche
alle pijlers
Was kinderen opsluiten vroeger normaal?
woensdag 8 mei 2024 om 03:51
Ik herinner me opeens dat mijn siblings en ik toen we klein waren regelmatig opgesloten werden op onze kamers. So wie so in de nacht, 1 van mijn siblings so wie so ook regelmatig overdag. Dit was dan met een kettingkje met schuifje (zoals je vaak als extra bescherming ziet op de voordeur) op de slaapkamerdeuren en op de deur naar de hal met de kinderslaapkamers - mijn ouders sliepen op een compleet andere plek in het huis.
Ik ben geboren begin jaren negentig, en vraag me eigenlijk af of dit gangbaar was in die tijd?
Ik ben geboren begin jaren negentig, en vraag me eigenlijk af of dit gangbaar was in die tijd?
dinsdag 11 juni 2024 om 04:15
Greenladyfern, ik hoop dat die spoken je nog enigszins hebben verlaten en je nog wat nachtrust hebt kunnen pakken als je dit leest.
Ik kan mij er alles bij voorstellen dat je verdrietig en boos tegelijk bent.
Met heel veel verhalen in dit topic heb ik last van plaatsvervangende woede en daarom reageer ik niet altijd/niet altijd even empatisch. Ik denk dat mensen er niets aan hebben als ik ga schrijven wat voor geschifte sadisten hun ouders waren en wat ik die lui allemaal toewens.
Ik snap ook niet waarom iemand zijn of haar kind zo aan haar lot overlaat. En al helemaal niet als je zelf enige medische basiskennis hebt. Ik kan mij bij heel veel verhalen niet voorstellen hoe geschift dan wel compleet beschadigd je zelf moet zijn om dat je eigen kind aan te doen. En wat de kans is dat je net zo’n geschift/beschadigd exemplaar aan de haak slaat die het ook geen enkel probleem vindt om het gezamenlijke kind zo de vernieling in te draaien.
Ik kan mij er alles bij voorstellen dat je verdrietig en boos tegelijk bent.
Met heel veel verhalen in dit topic heb ik last van plaatsvervangende woede en daarom reageer ik niet altijd/niet altijd even empatisch. Ik denk dat mensen er niets aan hebben als ik ga schrijven wat voor geschifte sadisten hun ouders waren en wat ik die lui allemaal toewens.
Ik snap ook niet waarom iemand zijn of haar kind zo aan haar lot overlaat. En al helemaal niet als je zelf enige medische basiskennis hebt. Ik kan mij bij heel veel verhalen niet voorstellen hoe geschift dan wel compleet beschadigd je zelf moet zijn om dat je eigen kind aan te doen. En wat de kans is dat je net zo’n geschift/beschadigd exemplaar aan de haak slaat die het ook geen enkel probleem vindt om het gezamenlijke kind zo de vernieling in te draaien.
dinsdag 11 juni 2024 om 06:58
Och ik vind dit echt zo erg voor je. SterkteGreenLadyFern schreef: ↑11-06-2024 06:45Dankjewel. Ik vind het ook verwaarlozing, dat zie ik ondertussen. Ben rond 4u in slaap gevallen maar nu helaas weer wakker! Het is al heel licht op de kamer en mijn pijnstilling is uitgewerkt dus hoop dat ik straks nog een beetje kan doezelen.
dinsdag 11 juni 2024 om 09:50
Mijn vriend en ik overwegen om over een paar weken naar Edinburgh in Schotland te vliegen. Daar ben ik als 12-jarige 3 weken bij een gastgezin geweest. Ik wil graag heen omdat het een mooi land is. Aan de ene kant komen er een hoop mooie flashbacks terug,net mijn dagboek gelezen,maar aan de andere kant moet ik ook weer eraan denken dat de viespeuk van het gezin mijn laatste dag daar heeft verpest om me seksueel te misbruiken en dat is ook weer confronterend. Ik zie me nog huilend op de bank zitten en sorry zeggen nadat ik een aantal verwijten aan mijn hoofd geslingerd had gekregen. Ik,dat meisje van 12,voelde me die avond verdomd eenzaam en alleen en ik stond er ook helemaal alleen voor. Maar mijn schuld was het niet. Had hij maar met zijn klauwen van me af moeten blijven.
Ik kreeg thuis hulp van een psycholoog en er kwam ook een psychiater bij ons thuis. En uiteraard wil ik nog steeds naar Scotland. Dat had ook ergens anders kunnen gebeuren.
Ik kreeg thuis hulp van een psycholoog en er kwam ook een psychiater bij ons thuis. En uiteraard wil ik nog steeds naar Scotland. Dat had ook ergens anders kunnen gebeuren.
madamebijoux wijzigde dit bericht op 11-06-2024 17:17
0.79% gewijzigd
Je pense donc je suis
dinsdag 11 juni 2024 om 09:51
Och Greenie, wat ontzettend verdrietig.
Kan me zo indenken dat deze situatie triggert en (te) veel oproept.
Ik herken je onbegrip als je aan je eigen dochter denkt. (Kan ik niet, krijg ik kortsluiting)
Deze boosheid en het verdriet lijken me passen in het proces waar je doorheen gaat.
Je ziet het meisje van toen echt, maakt contact met haar.
Wat heeft zij, en dus jij, nu nodig? Is het te verdragen'? Kan/wil je het delen met iemand?
Kan me zo indenken dat deze situatie triggert en (te) veel oproept.
Ik herken je onbegrip als je aan je eigen dochter denkt. (Kan ik niet, krijg ik kortsluiting)
Deze boosheid en het verdriet lijken me passen in het proces waar je doorheen gaat.
Je ziet het meisje van toen echt, maakt contact met haar.
Wat heeft zij, en dus jij, nu nodig? Is het te verdragen'? Kan/wil je het delen met iemand?
dinsdag 11 juni 2024 om 10:02
Ik heb haar vannacht in gedachten gewiegd en getroost en gezegd dat ik voor haar zou zorgen. Dat hielp want toen kon ik een beetje huilen. Verder gaat het op zich wel, geen dissociaties. Ik ga vanavond met man er weer over praten en mijn sibling komt op bezoekAvocadeau schreef: ↑11-06-2024 09:51Och Greenie, wat ontzettend verdrietig.
Kan me zo indenken dat deze situatie triggert en (te) veel oproept.
Ik herken je onbegrip als je aan je eigen dochter denkt. (Kan ik niet, krijg ik kortsluiting)
Deze boosheid en het verdriet lijken me passen in het proces waar je doorheen gaat.
Je ziet het meisje van toen echt, maakt contact met haar.
Wat heeft zij, en dus jij, nu nodig? Is het te verdragen'? Kan/wil je het delen met iemand?
Ik denk dat als ik de moed op kan rapen ik de huisarts bel om te vragen of de doktersassistente de pleisters kan verwijderen over een paar dagen want ik denk niet dat dat lukt zonder compleet in te storten. Ze weten daar best veel van mijn verleden dus hopelijk zijn ze coulant
dinsdag 11 juni 2024 om 10:07
dinsdag 11 juni 2024 om 10:21
Ach, wat verdrietig om te lezen GreenLady! Fijn dat je schoonmoeder je komt halen.
Ik lees af en toe mee op dit topic. Ik heb ook een niet makkelijke jeugd gehad. Verslaving van één ouder maar in z'n algemeenheid ook nul aandacht voor mijn behoeften en noden. Ik heb me vaak, altijd, alleen gevoeld, veel zelf opgelost, mijn gevoelens voor me gehouden. Hoewel ik weleens op het punt heb gestaan, heb ik het contact met mijn ouders niet verbroken. Ik heb echt enorm veel gehad aan mijn gesprekken met een goede coach, waardoor ik ben gaan inzien hoe dit doorwerkt en waardoor ik zelf aandacht voor 'mijn kleine ik' kon hebben. Dit traject werkte voor mij zo goed, dat ik het voor elkaar kreeg een gesprek te starten met mijn ouders, waarna het contact heel veel beter werd. Recent ben ik opnieuw naar die coach gegaan, omdat ik merkte dat er weer op dit vlak wat diepere lagen afgepeld moesten worden. Ook dit is uiteindelijk weer besproken met mijn ouders, of eigenlijk gingen ze ineens, vanuit zichzelf zeggen en erkennen dat ze als ouders flinke steken hebben laten vallen. Ik kan niet zeggen hoeveel opluchting alleen dat al mij gaf. En ik ben ook trots op mezelf, dat ik het harde werk heb verricht waardoor er ruimte ontstond voor mij, maar ook om het erover te hebben. Doordat ik er iets mee ging doen, veranderde er als vanzelf iets. Ik vond ook dat ik daarin zelf een verantwoordelijkheid te pakken had, ik ben immers degene die nu voor mij kan zorgen én ervoor kan zorgen dat ik dit niet doorgeef aan mijn kinderen.
Dit is overigens geen post om te zeggen dat iedereen dit dus zo moet doen. Ik snap heel goed dat sommige situaties zich er nooit voor zullen lenen. Maar het kán dus wel, misschien is dat iets waar iemand, die misschien alle hoop is verloren, iets aan heeft.
Ik lees af en toe mee op dit topic. Ik heb ook een niet makkelijke jeugd gehad. Verslaving van één ouder maar in z'n algemeenheid ook nul aandacht voor mijn behoeften en noden. Ik heb me vaak, altijd, alleen gevoeld, veel zelf opgelost, mijn gevoelens voor me gehouden. Hoewel ik weleens op het punt heb gestaan, heb ik het contact met mijn ouders niet verbroken. Ik heb echt enorm veel gehad aan mijn gesprekken met een goede coach, waardoor ik ben gaan inzien hoe dit doorwerkt en waardoor ik zelf aandacht voor 'mijn kleine ik' kon hebben. Dit traject werkte voor mij zo goed, dat ik het voor elkaar kreeg een gesprek te starten met mijn ouders, waarna het contact heel veel beter werd. Recent ben ik opnieuw naar die coach gegaan, omdat ik merkte dat er weer op dit vlak wat diepere lagen afgepeld moesten worden. Ook dit is uiteindelijk weer besproken met mijn ouders, of eigenlijk gingen ze ineens, vanuit zichzelf zeggen en erkennen dat ze als ouders flinke steken hebben laten vallen. Ik kan niet zeggen hoeveel opluchting alleen dat al mij gaf. En ik ben ook trots op mezelf, dat ik het harde werk heb verricht waardoor er ruimte ontstond voor mij, maar ook om het erover te hebben. Doordat ik er iets mee ging doen, veranderde er als vanzelf iets. Ik vond ook dat ik daarin zelf een verantwoordelijkheid te pakken had, ik ben immers degene die nu voor mij kan zorgen én ervoor kan zorgen dat ik dit niet doorgeef aan mijn kinderen.
Dit is overigens geen post om te zeggen dat iedereen dit dus zo moet doen. Ik snap heel goed dat sommige situaties zich er nooit voor zullen lenen. Maar het kán dus wel, misschien is dat iets waar iemand, die misschien alle hoop is verloren, iets aan heeft.
dinsdag 11 juni 2024 om 10:31
Wat goed Greenie. Zowel het troosten van vannacht, als het vooruitdenken met de assistent en het praten met je man en siblings.
Je gunt jezelf ruimte, troost en steun. Bravo!!!
En ik snap je paniek van mini niet mogen tillen! Dat lijkt onwerkbaar en te lang en aaarghhh.
Maar in het kader van goed voor jezelf zorgen, wat je nu aan het doen bent, is het wel heel belangrijk dat je je lijf goed laat herstellen.
Je meisje nu wel serieus neemt. Niet de rol van je ouders overneemt.
Zijn er manieren waarop je genoeg met mini kan knuffelen en doen zonder te hoeven tillen? Oplossingen, hulp?
Zodat je haar de rest van haar leven weer volop kan tillen???
Je hebt bij mij iets geraakt met je vergelijking met mini.
Ik kan nu niet niet denken aan hoe ik mijn kinderen niet zo zou kunnen behandelen.
Je gunt jezelf ruimte, troost en steun. Bravo!!!
En ik snap je paniek van mini niet mogen tillen! Dat lijkt onwerkbaar en te lang en aaarghhh.
Maar in het kader van goed voor jezelf zorgen, wat je nu aan het doen bent, is het wel heel belangrijk dat je je lijf goed laat herstellen.
Je meisje nu wel serieus neemt. Niet de rol van je ouders overneemt.
Zijn er manieren waarop je genoeg met mini kan knuffelen en doen zonder te hoeven tillen? Oplossingen, hulp?
Zodat je haar de rest van haar leven weer volop kan tillen???
Je hebt bij mij iets geraakt met je vergelijking met mini.
Ik kan nu niet niet denken aan hoe ik mijn kinderen niet zo zou kunnen behandelen.
dinsdag 11 juni 2024 om 10:51
Wat mooi meisje85! Ik ben alvorens de knoop door te hakken heel vaak het gesprek aangegaan maar het mocht niet baten. Omdat ze meenden recht te hebben op mijn dochter en zelf te mogen bepalen hoe ze met haar omgingen (hun woorden) is mijn moederinstinct ingekickt en om haar te beschermen, maar ook dat kleine meisje in mij, heb ik het contact verbroken, nu een jaar geleden. Sibling van mij ook rond die tijd, diens kind is schade toegebracht door mijn ouders (even vaag) wat de aanleiding was voor ons beide. Die heeft nog regelmatig het contact geprobeerd te onderhouden maar binnen no time is er weer sprake van grensoverschrijdend gedrag en manipulatie (gaat best ver allemaal). Dus voor mij is het klaar.
Het allerergste is dat ik ze niet mis. Helemaal niet. Ik mis soms de ouders die ik nooit heb gehad, maar die miste ik nog 10x harder toen ik mijn eigen ouders regelmatig zag. Het is ok zo. En mijn schoonouders zijn zulke lieve mensen die me als hun eigen dochter behandelen, daar heb ik heel veel geluk mee. Al vind ik het moeilijk om voor me te laten zorgen, dat ben ik niet gewend.
@Avo: dankjewel, ik vind ook dat ik goed bezig ben ondanks alles
het is ook helemaal neit erg dat ik hier last van heb, zolang ik er maar niet compleet van de leg van raak.
Maar heb de huisarts nog niet gebeld he, en hulp vragen - zeker dit soort hulp op maat - is echt echt echt heel moeilijk voor me.
Stok achter de deur is dat ik miniGreen zo snel mogelijk weer wil verzorgen en kroelen zoals ik gewend ben, en ik start over een week met een omscholing, dus deze week volop rust.
MiniGreen gaat extra naar de opvang, man meemt waarschijnlijk toch een dag extra vrij.
Ik mag gelukkig weer borstvoeding geven vanaf vanavond dus dat is wel een fijn moeder dochter momentje en samen lekker op de
grond spelen kan natuurlijk ook! Al is klimrek mama wel gesloten. Ze kan al een beetje lopen maar wel aan de hand. Komt goed. Ik heb er waarschijnlijk meer last van dan zij.
Het allerergste is dat ik ze niet mis. Helemaal niet. Ik mis soms de ouders die ik nooit heb gehad, maar die miste ik nog 10x harder toen ik mijn eigen ouders regelmatig zag. Het is ok zo. En mijn schoonouders zijn zulke lieve mensen die me als hun eigen dochter behandelen, daar heb ik heel veel geluk mee. Al vind ik het moeilijk om voor me te laten zorgen, dat ben ik niet gewend.
@Avo: dankjewel, ik vind ook dat ik goed bezig ben ondanks alles
het is ook helemaal neit erg dat ik hier last van heb, zolang ik er maar niet compleet van de leg van raak.Maar heb de huisarts nog niet gebeld he, en hulp vragen - zeker dit soort hulp op maat - is echt echt echt heel moeilijk voor me.
Stok achter de deur is dat ik miniGreen zo snel mogelijk weer wil verzorgen en kroelen zoals ik gewend ben, en ik start over een week met een omscholing, dus deze week volop rust.
MiniGreen gaat extra naar de opvang, man meemt waarschijnlijk toch een dag extra vrij.
Ik mag gelukkig weer borstvoeding geven vanaf vanavond dus dat is wel een fijn moeder dochter momentje en samen lekker op de
grond spelen kan natuurlijk ook! Al is klimrek mama wel gesloten. Ze kan al een beetje lopen maar wel aan de hand. Komt goed. Ik heb er waarschijnlijk meer last van dan zij.
dinsdag 11 juni 2024 om 10:57
Wat een kutsmoes... Er is een reden dat je meerderjarig wordt met 18 en niet met 14, hè. De meeste veertienjarigen regelen dat soort dingen niet zelf.GreenLadyFern schreef: ↑11-06-2024 02:54Ze hebben nooit excuses aangeboden. Ik was immers een leugenaar, dat is hun smoes. En ze zeggen me geen medische zorg te hebben onthouden omdat ik het met veertien jaar prima zelf had moeten kunnen regelen.
Ik vind dat ik wat sommige dingen betreft een beetje verwaarloosd ben (niet zo erg als dit verhaal), en ik heb wel eens tegen mijn psycholoog geopperd dat ik ook zelf had kunnen vragen naar de tandarts te mogen, of om deodorant of wat dan ook, en dat ik het dan waarschijnlijk wel gekregen had. Maar weet je, het gemiddelde kind zal daar niet zelf om vragen. Je moet dat als ouder gewoon uit jezelf regelen.
Het is de taak van de ouder om het kind zelfstandiger te maken, zodat ze je uiteindelijk niet meer nodig hebben. Als ze hadden gevonden dat je zelf je doktersafspraak moest regelen, hadden ze ook kunnen zeggen: "OK, GreenLadyFern, je moet naar de dokter. Hoe denk je dat je dat gaat regelen? Wil je zelf misschien bellen voor de afspraak, of zal ik je even laten zien hoe het moet?" Ze hadden je ook uit kunnen leggen hoe het moest, en bij kunnen sturen als ze zagen dat het je niet lukte. Dat is heel anders dan zeggen van "Zoek het maar uit". Je kunt niet van een veertienjarige verwachten dat ze op magische wijze in een keer weet hoe je dat moet regelen, zeker niet als je met veel pijn loopt.
@MadameBijou: Wat goed dat je het gaat doen! Wie weet valt het heel erg mee, en heb je het heel fijn. Je bent nu in goed gezelschap (ik neem aan dat je vriend lief en zorgzaam is). Goede steun van familie/vrienden/geliefden is een van de belangrijkste factoren als het gaat om trauma. Een positieve ervaring zal je trauma natuurlijk niet uitwissen, maar kan wel degelijk bijdragen aan herstel
Ik ben jaren nadat mijn gewelddadige relatie uitging op vakantie geweest naar het land waar mijn ex vandaan kwam. Ik dacht dat dat misschien ook wel moeilijk zou zijn, maar het was een positieve ervaring, en ik heb het oprecht heel leuk gehad daar.
dinsdag 11 juni 2024 om 11:26
Och Greenladyfern!
Ik moet huilen van je ontzettend verdrietige ervaring.
Alle kinderen verdienen ouders
maar niet alle ouders verdienen kinderen
Mijn kind ligt nu een beetje ziekjes op de bank en ik redder als een moederkloek met drinken, fruit, dekentjes en knuffels en aaitjes.
Onvoorstelbaar om je kind zo te laten creperen.
Mijn hart breekt voor jou als kind en nu als volwassene!
Ik moet huilen van je ontzettend verdrietige ervaring.
Alle kinderen verdienen ouders
maar niet alle ouders verdienen kinderen
Mijn kind ligt nu een beetje ziekjes op de bank en ik redder als een moederkloek met drinken, fruit, dekentjes en knuffels en aaitjes.
Onvoorstelbaar om je kind zo te laten creperen.
Mijn hart breekt voor jou als kind en nu als volwassene!
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
dinsdag 11 juni 2024 om 12:59
@muggle; ik vind het (na heel wat jaren therapie hoor) ook volstrekt belachelijk. De huisartsenpraktijk was destijds heel klein met dus mijn eigen moeder als assistente. Dan had ik dus al een afspraak bij een vreemde praktijk moeten maken, want mijn moeder wilde het niet. En dan had ik ook moeten spijbelen van school voor die afspraak.
Nog erger: mijn ouders stopten regelmatig behandeling voor mijn psychische problemen. Ik had die nogal wat en ging op een gegeven moment alleen nog naar een enorm conservatieve kinderpsychiater (die later zijn praktijk gedwongen heeft moeten sluiten) voor medicatie, waar mijn moeder altijd het woord deed. Toen ik zestien werd was ik medisch gezien volwassen dus heb ik zelf behandeling gezocht en ervoor gezorgd dat er geen gegevens met de huisarts werden uitgewisseld (want mijn moeder kon die inzien) en daar werd ze dan weer enorm kwaad om. Dus zelf regelen was ook niet goed geweest. Ik heb doorgezet, ondanks 'ik zet je uit huis' dreigementen en heb toen een jaar opgenomem gezeten en ben daarna op kamers gegaan.
Nog erger: mijn ouders stopten regelmatig behandeling voor mijn psychische problemen. Ik had die nogal wat en ging op een gegeven moment alleen nog naar een enorm conservatieve kinderpsychiater (die later zijn praktijk gedwongen heeft moeten sluiten) voor medicatie, waar mijn moeder altijd het woord deed. Toen ik zestien werd was ik medisch gezien volwassen dus heb ik zelf behandeling gezocht en ervoor gezorgd dat er geen gegevens met de huisarts werden uitgewisseld (want mijn moeder kon die inzien) en daar werd ze dan weer enorm kwaad om. Dus zelf regelen was ook niet goed geweest. Ik heb doorgezet, ondanks 'ik zet je uit huis' dreigementen en heb toen een jaar opgenomem gezeten en ben daarna op kamers gegaan.
dinsdag 11 juni 2024 om 13:01
@Doreia ik snap het ook niet. MiniGreen is de afgelopen weken ook veel ziek geweest en ik ben echt niet weg te slaan bij mijn mopje. 
Al is het ook een valkuil hoor want ik voel me meteen een slechte moeder omdat ik nu mezelf even op 1 moet zetten (en ik heb een fantastische partner die niets dan dat toelaat nu hoor haha)
Al is het ook een valkuil hoor want ik voel me meteen een slechte moeder omdat ik nu mezelf even op 1 moet zetten (en ik heb een fantastische partner die niets dan dat toelaat nu hoor haha)
dinsdag 11 juni 2024 om 13:10
Hier nog even op terugkomend; vooral beschadigd, en emotioneel onvolwassen. Mijn beide ouders hebben een enorm controlerende opvoeding gehad wat mishandeling an sich was. Ze zijn volledig doorgeslagen de andere kant op en bemoeiden zich vanaf jonge leeftijd niet veel met me, en gaven me meer verantwoordelijkheid dan ik aankon. Deze aanpak heeft er ook in geresulteerd dat mijn siblings en ik allemaal seksueel misbruikt zijn als kinderen(we werden niet beschermd) 1 sibling en ik chronisch door verschillende (en in mijn geval meerdere) daders. Wij hebben beide cptss, andere sibling is er redelijk ongeschonden doorheen gekomen. Met de andere sibling met ptss heb ik ook geen contact meer, die kiest toch kant van ouders ondanks diens flinke verslavingsproblemen en suicidaliteit. Dat vind ik heel moeilijk.lemoos2 schreef: ↑11-06-2024 04:15Greenladyfern, ik hoop dat die spoken je nog enigszins hebben verlaten en je nog wat nachtrust hebt kunnen pakken als je dit leest.
Ik kan mij er alles bij voorstellen dat je verdrietig en boos tegelijk bent.
Met heel veel verhalen in dit topic heb ik last van plaatsvervangende woede en daarom reageer ik niet altijd/niet altijd even empatisch. Ik denk dat mensen er niets aan hebben als ik ga schrijven wat voor geschifte sadisten hun ouders waren en wat ik die lui allemaal toewens.
Ik snap ook niet waarom iemand zijn of haar kind zo aan haar lot overlaat. En al helemaal niet als je zelf enige medische basiskennis hebt. Ik kan mij bij heel veel verhalen niet voorstellen hoe geschift dan wel compleet beschadigd je zelf moet zijn om dat je eigen kind aan te doen. En wat de kans is dat je net zo’n geschift/beschadigd exemplaar aan de haak slaat die het ook geen enkel probleem vindt om het gezamenlijke kind zo de vernieling in te draaien.
Mijn ouders kloppen ondertussen zichzelf op de borst omdat ze zo trots zijn op hun opvoeding en zulke zelfstandige kinderen hebben opgevoed. Echt dan heb je een enorm bord voor je kop.
dinsdag 11 juni 2024 om 14:22
Sowieso, dan had je het dus waarschijnlijk sowieso verkeerd gedaan. Enerzijds had je als veertienjarige zelf maar een afspraak moeten regelen, maar anderzijds, als je dat had gedaan, had je misschien ook nog wel op je lazer gekregen, omdat je moeder het niet wilde hebben? En zoals ik zei, ik denk dat het sowieso al best veel gevraagd is van een veertienjarige om zomaar uit zichzelf een afspraak te maken bij de huisarts, zeker als iedereen zegt dat het uberhaupt belachelijk vindt dat je naar de huisarts wilt.GreenLadyFern schreef: ↑11-06-2024 12:59@muggle; ik vind het (na heel wat jaren therapie hoor) ook volstrekt belachelijk. De huisartsenpraktijk was destijds heel klein met dus mijn eigen moeder als assistente. Dan had ik dus al een afspraak bij een vreemde praktijk moeten maken, want mijn moeder wilde het niet. En dan had ik ook moeten spijbelen van school voor die afspraak.
Maar die plaat voor de kop herken ik wel een beetje... Heeft mijn moeder ook wel eens een handje van. Laatst nog, over hoe goed mijn ouders het hadden aangepakt bij een langdurige ziekenhuisopname. In mijn herinnering dronk mijn vader toen juist heel veel, en was ik behoorlijk aan mijn lot overgelaten...
dinsdag 11 juni 2024 om 14:36
Wat een ontzettend verdriet verhaal weer GreenLadyFern. Goed dat je met ouders gebroken hebt.. anders zouden je wonden nooit kunnen helen. Je klinkt zelf heel erg liefdevol over je kleine varentje. Sterkte nu met je lichamelijk herstel en het even minder kunnen als je wil richting je kindje.
ach.. ik doe ook maar wat..
dinsdag 11 juni 2024 om 17:00
Dit is uiteraard mishandeling en te verdrietig voor woorden als ik dit lees. Ik kom wel vlgs mij uit een generatie waarbij je vooral niet moest piepen. Ik weet nog dat mijn broer van de trap was gevallen en bewusteloos onderaan de trap lag. Die is gewoon in bed gestopt met een emmer ernaast terwijl hij lag te hallucineren. Ook ik heb een situatie gehad waarbij een arts echt nodig was maar niet gedaan en daardoor nu levenslang een mega litteken (en wie weet wat er onderhuids zit). Mn moeder kon ook best geïrriteerd reageren als we ergens niet heen konden omdat broer of ik ziek waren (en dan niet van 'bluh beetje misselijk' maar flinke buikgriep). Je ging pas naar de dokter als je onderbenen eraf lagen, ofzo.
Ik heb dat nog steeds in mij zitten, dat ik niet gauw de huisarts durf te bellen voor mezelf. Bang dat ik overdrijf. En mijn ouders hebben dat ook nog heel erg merk ik.
Nogmaals, uiteraard niets te maken met het vehaal van Greenlady maar ik moest er ineens aan denken terwijl ik er nooit bij stil heb gestaan.
Ik heb dat nog steeds in mij zitten, dat ik niet gauw de huisarts durf te bellen voor mezelf. Bang dat ik overdrijf. En mijn ouders hebben dat ook nog heel erg merk ik.
Nogmaals, uiteraard niets te maken met het vehaal van Greenlady maar ik moest er ineens aan denken terwijl ik er nooit bij stil heb gestaan.
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
