Was kinderen opsluiten vroeger normaal?

Vannelle, het ‘andere normaal’, je verhaal is zo herkenbaar! Veel dingen uit mijn jeugd waren niet normaal en dat is achteraf, als je geconfronteerd wordt met hoe het ook had kunnen zijn soms nog pijnlijk. Ik denk dat ik mijn jeugd wel redelijk heb verwerkt, maar kan af en toe ook net als jij met verbazing kijken naar hoe het had kunnen zijn. Ik wil mijn ouders (nu op leeftijd) geen verwijten meer maken, het heeft geen zin. Ik vind het nu ook sneu voor hen. Want ik geloof dat zij, met hun verleden met trauma, hun best hebben gedaan. Dan is het wel heel naar om ze in te wrijven dat ze ondanks hun beste bedoelingen toch flink gefaald hebben op verschillende vlakken. En voor mij is het naar dat mijn jeugdherinneringen vooral bestaan uit gevoelens van er niet mogen zijn, aan de zijlijn staan, niet mee kunnen doen aan het feestje, er niet bij horen. Gelukkig zijn er ook nog wat leuke herinneringen, aan mijn oma bijvoorbeeld. Zij gaf wat ‘normaliteit’, heeft me ook vlak voor ze overleed verteld dat ze zag wat er bij ons thuis gebeurde, maar niet bij machte was om er iets aan te doen om dat te veranderen. Dat gaf me in elk geval wat erkenning, dat wat er was gebeurd toch echt niet normaal was.
Ik ben er lang boos, opstandig en verdrietig om geweest en gelukkig is dat nu veel minder. Het is hanteerbaar geworden, maar het blijft je levenslang bij.
Het gevoel dat ik veel dingen heb gemist die voor anderen heel vanzelfsprekend waren. Dat probeer ik in te halen, genieten van kleine dingen, blij zijn met waardering krijgen, voldoening hebben als ik een ander een goed gevoel kan geven. Het besef dat je een verschil kunt maken voor een ander en weten dat je er toe doet.
Maar och, het heeft wat jaren gekost hoor. Ook omdat ik vond dat ik niet mocht huilen om mezelf, plak er een lach op en doorrrr. Dat heeft me flink opgebroken, maar dat doe ik dus niet meer. Wanneer je je kwetsbaar op durft te stellen merk je dat je niet alleen bent met nare ervaringen. Dus heel goed dat we het hier kunnen delen. Zo kunnen we elkaar helpen en dat is alleen maar mooi!

Welkom in dit topic Vannelle, en fijn dat mijn post je geholpen heeft de knoop door te hakken en ook mee te schrijven. Ik vond mijn eerste post hier ook heel lastig. Ik was toch bang herkend te worden, of dat ik het door het allemaal op te schrijven misschien zwaarder maakte dan dat het was, ofzo. Daarom laat ik hele specifieke details ook achter wegen, of verander ik kleine details (zonder ronduit te liegen natuurlijk). Dat mag natuurlijk best als je je daar fijner bij voelt

Maar ik herken wel wat je schrijft. Mijn psycholoog heeft wel eens gezegd dat je natuurlijk een trauma op kunt lopen als je vroeger klappen kreeg, of uitgescholden of mishandeld werd. Maar dat dat ook kan door de dingen die je ouders juist NIET deden. Dat inzien heeft me wel geholpen.

Ik herinner me van mijn examenuitslag overigens wel taart, en geen druk om het te halen. Mijn ouders deden sommige dingen ook wel goed. Maar al met al had ik door omstandigheden heel veel dingen niet, en dat vond ik toen normaal, en nu jaren later zie ik dat ik daardoor best veel gemist heb.

Ik had op school nooit veel vrienden, en ik dacht altijd dat dat volkomen los stond van mijn ouders. En deels is dat natuurlijk ook zo, mijn ouders zijn niet echt verantwoordelijk voor het pestgedrag van anderen. Maar tegelijkertijd denk ik ook dat sommige dingen die ik dus niet had pestgedrag in de hand werkte. Ik had op een gegeven moment heel veel zichtbare gaatjes in mijn voortanden, en dat is best lastig als je een puber bent. En ik moest vaak dezelfde kleren dragen, had geen deodorant, enzovoort. Ik kreeg bijvoorbeeld ook pas een beha toen ik al 14 was (en dat was niet omdat ik het niet nodig had). Dus ik vond omkleden met gymles ook altijd verschrikkelijk.

Natuurlijk hadden ze in kunnen zien dat dat het voor mij niet makkelijker maakte. En die dingen hebben gemaakt dat ik lang weinig zelfvertrouwen had. Tegen de tijd dat ik een jaar of 16 was werd ik weliswaar niet meer gepest, maar ik vond het nog altijd lastig om vrienden te maken, omdat ik niet echt op iemand af durfde te stappen.

Een goede vriendin van me heeft kinderen, en een daarvan was erg verlegen, en lag nooit lekker in de groep op school. Ze heeft actief met hem aan zijn zelfvertrouwen gewerkt, en nu gaat het een stuk beter met hem, en heeft hij meer vrienden. Ik weet nog dat ik toen ik een jaar of acht vertelde dat ik gepest werd en mijn moeder dan zei dat zij dat veel beter afgehandeld zou hebben als ze in mijn situatie had gezeten. Dat maakte dan juist dat ik me ervoor schaamde dat ik het niet de baas was. Daarom vertelde ik later nooit meer dat ik gepest werd. En dat vond ik toen normaal, nu zie ik mijn vriendin met haar kind en denk ik, dat had ik ook kunnen hebben.

Omdat ik dus gepest werd heb ik ook best veel dingen gemist, zoals feestjes, vrienden, eerste vakanties zonder ouders, eerste verkeringen... Ik had dat soort van vriendje toen ik 15 was, maar hij woonde niet naast de deur, en ik had natuurlijk geen geld om hem in levende lijve te gaan zien. En sowieso groeiden we uit elkaar toen mijn ouders de internetrekening niet betaalden en internet afgesloten werd.

Natuurlijk heb ik dat alles nog wel gehad toen ik 20+ was, maar toch voelt het als een gemis. Ik dacht ook niet dat dat zo heel erg was, of specifiek iemands schuld (behalve dan de mijne omdat ik zo verlegen was). Maar nu zie ik dat ik doordat ik zoveel NIET had (zowel materieel als qua emotionele steun), ik ook maar roeide met de riemen die ik had. Als tiener kon ik waarschijnlijk niet beter dan hoe ik het gedaan heb.

Ik heb het ook vaak als hier een topic wordt geopend van een ouder die advies wil wat betreft een tiener. Dan zie ik vaak dat dingen anders afgehandeld worden dan hoe dat bij mij ging, en dat vind ik dan vaak eigenlijk wel een beetje verdrietig.

dubbel

Lieve Fern (er ging even wat mis met sneltoetsen..)

Lieve krachtige vrouw, die al vele vrouwen hier de kracht heeft gegeven om mee te schrijven..

Jij hoeft nu helemaal niks. Haal maar adem, dat is het enige. Haal adem en ben.

Je mag nu hulp nodig hebben, je mag geholpen worden, je mag dit lastig vinden.
Het is ook gewoon kut om je niet goed te voelen en onzeker te zijn.
Je zit in een situatie die je niet kent en je mag dat eng vinden. Maar dat je het eng vind, betekent niet dat je het niet kan.

Haal maar adem en ben. Dat is genoeg.

Als je last hebt van je gedachtes: het zijn maar gedachtes. Je mag er waarde aan hechten omdat ze je iets vertellen, maar je mag ze ook gewoon voorbij laten dwarrelen.
En als je wat hulp nodig hebt met negeren, kijk of je dan even wat afleiding kunt vinden met een boek, podcast of tv. Zoek iets liefdevols op of iets waar je van kalmeert (ik heb zelf een zwak voor Britse programma;s, bijvoorbeeld over mensen die van een vervallen molen een huis bouwen of een natuurshow met informatie over mooie gebieden op de wereld)

Het komt goed! hou vol

GreenLadyFern schreef: ↑

13-06-2024 14:51

Egopost.

Heb t moeilijk. Alleen thuis. Mezelf verzorgen lukt wel fysiek. Maar valt echt tegen. Nog geen ontlasting gehad dus moest weer bellen, gedaan. Adviezen opvolgen anders weer bellen morgen. 1 wond jeukt heel erg en lijkt te lekken maar durf er niks mee nu. Morgen toch naar de huisarts.
Mentaal is het zo lastig. Ben de hele dag al half gedissocieerd. Heb in ieder geval gebeld naar het ziekenhuis over die ontlasting. Maar de vieze wond triggert en legt me lam.
Ik moet zo vaak om hulp vragen nu en het kost heel veel moeite en energie en ik kruip steeds meer in mijn schulp. Volgende week ga ik een opleiding beginnen voor mijn reintegratie na 6 jaar arbeidsongeschikheid en ik voel me nu zo rot en ben bang dat ik de eerste week mis door complicaties of gewoon dat het niet lukt. Ik ben het overzicht kwijt, weet niet hoe we het moeten doen met de kleine en voel me op alle vlakken tekort schieten.

Wat vervelend. Ik hoop dat je nu omringd wordt door mensen die goed voor je zorgen. Je zorgt in ieder geval goed voor jezelf nu. je kunt nu zelf de huisarts bellen als dat nodig is, en de dingen doen die je nodig hebt om te herstellen.

Even praktisch: is er iemand die je kan helpen met je kind? Enne, wie weet voel je je volgende week toch al iets beter. En ook al mis je de eerste week, dat wil niet zeggen dat je die hele opleiding niet gaat halen. Ik hoop dat je je in ieder geval snel iets beter voelt.

Moeilijk he, net zo goed voor jezelf zorgen als voor je kindje.
Je mag dit moeilijk vinden. En naar. En kut.
Dat hoort erbij. En dat ben je aan het verdragen. Net als al die triggers en het alleen zijn en het wel zorg ontvangen.
Het is heel heel moeilijk te verdragen. Bijna onverdraaglijk. Maar je doet het toch.

Ademhaling voor ademhaling, uur voor uur, dag voor dag.

Volgende week is volgende week (al snap ik dat je daarover maalt), je wond wordt morgen bekeken, en man en mini zijn nu/zo weer thuis.
Deze dag heb je gehaald.

Weet of er behoeftes zijn die je zou kunnen vervullen?
Gezelschap, even dingen op een rijtje zetten met de POH/begeleider, troostvoer, iets laxerends, series bingen of juist een puzzelboek?
En zijn er ook dingen die jouw jongere zelf, degene die nu zo in de war is, kunnen kalmeren?

Greenladyfern, is het misschien een idee om de huisarts te vragen of hij een paar keer wijkverpleging voor je wond kan regelen? Dan kan het verzorgd worden bij jou thuis. En wordt er goed gekeken of het naar behoren geneest, niet gaat ontsteken etc. Ik werk zelf in de wijkverpleging en het komt regelmatig voor dat wij assisteren bij wondzorg, ook kortdurend.
Ik hoop dat het spoedig herstelt, doe het rustig aan!

Ik dacht hetzelfde als tuingravin. + 1 wijkverpleging

Ik heb er geen ervaring mee, maar kan dat zo snel en makkelijk dan Tuingravin?
Want dat lijkt me een uitkomst Green!
Mild zijn voor jezelf en je lijf, en dat gaat jou en je kleine zelf een hoop stress besparen en goede zorg garanderen.
Sterker nog, wie weet kan je zo een positieve ervaring tegenover dit trauma gevoel zetten.

Je zou dit voor kindje ook zo regelen toch?

Avocadeau schreef: ↑

13-06-2024 20:21

Ik heb er geen ervaring mee, maar kan dat zo snel en makkelijk dan Tuingravin?
Want dat lijkt me een uitkomst Green!

Het hangt een beetje af van waar je woont en of er ruimte is bij de verschillende thuiszorgorganisaties. Als de huisarts doorverwijst, zal er gebeld worden met een wijkverplegingsteam bij jou in de buurt. Wondzorg hoeft niet zo heel veel tijd te kosten, bij mij in het team kan het er meestal wel bij ingepland worden, zeker als je geen voorkeur hebt voor de tijd. Wil je perse ‘s morgens tussen 7 en 9 geholpen worden, is het meestal lastig, want dan zitten bij veel teams de routes tjokvol. Maar bijvoorbeeld tussen 13.00 en 17.00 is er bij ons vaak nog wel snel iets mogelijk. Maar als GLF in een grote stad in de randstad woont, kan het wat lastiger zijn ivm personeelstekort. Proberen kan altijd!

Meelezer hier, en ik wou ff zeggen: je doet het ontzettend goed.

Het hoeft er niet fraai uit te zien, je mag klein zijn, in je schulp kruipen, je ontoereikend voelen, je zorgen maken over alles. Maar je doet het ondertussen ontzettend goed.

Soms leven we alleen maar van de ene adem naar de volgende en is dat alles om ons aan vast te houden. En zo kom je op een dag vanzelf weer met je voeten op vaste grond. Je weet het zodra het zover is.

Nu zit je er middenin, maar ik hoop dat je straks kan terugkijken en zeggen: ik heb dit doorstaan, ik deed dit, ik kan dit.

Hoeft toch ook niet.
En als je wilt hangen ben je welkom op het wis-topic hoor.
Ik hang daar ook te hangen.

Als hulp vragen voor jezelf lastig is GLF,

Kun je dan voor deze keer zorgen dat de 'moeder van minifern' goed verzorgd wordt? Of voor deze keer de 'partner van GLF' goed verzorgd wordt?

Zou dat je kunnen helpen?

En bellen hoor! Als je een lekkende wond hebt mag je bellen.
Ik heb ook wel eens na een hele traumatische ervaring de huisartsenpost gebeld omdat ik nog steeds een hele hoge hartslag had in rust, trillen en niet kon slapen.
Alleen al even een deskundige aan de telefoon die erkende dat het een lichamelijke reactie op geweld was, dat dit volkomen normaal was en ik wel langs de nachtapotheek mocht om iets kalmerends op te halen, was voor mij al voldoende om de adrenaline te doorbreken.

Ik hoop dat dit voor jou ook op een of andere manier zo mag werken.

Je stelt je niet aan!
Je bent het waard.
Jij hebt recht op hulp, advies en begeleiding.
Jij bent helemaal goed zoals je bent.

Wat werkt, werkt GLF.

En geef jezelf maar toestemming.
Zeg tegen jezelf en ook het kleine meisje GLF: 'Ik hoef de pleister er nu niet af te halen. Dit doet straks de huisarts, die ik heb gevraagd. Dat is ZIJN/HAAR werk en ik mag patiënt zijn en verzorgd worden. Er word heel goed op mij gepast deze dag en de komende dagen. Ik hoef dat niet meer helemaal alleen te doen.'

GreenLadyFern schreef: ↑

14-06-2024 09:26

Ondertussen zit ik mezelf te triggeren door de zaak van ali B te volgen want dat soort trauma is nu makkelijker te handelen omdat ik er nu niet middenin zit en niks anders leidt af.
Niet de meest gezonde coping maar het kan ook stukken erger dus ik doe het er voor nu gewoon mee

Ik herken dit wel.

Ik heb als volwassene ook nog wel traumatische dingen meegemaakt, met name een aanranding en een gewelddadige relatie. Met name dat laatste heeft me ook getraumatiseerd. Maar op de een of andere manier voelt het in mijn hoofd toch als een "acceptabeler" trauma, ofzo. En ik heb wel momenten gehad dat ik me erg bezig hield met die trauma's om andere trauma's te vergeten.

Niet de beste coping inderdaad. Maar er komt wel een moment dat je wel klaar bent om je met dit trauma bezig te houden, denk ik. Voor mij was dat in ieder geval wel zo.

Wat is er hier veel geschreven! Ik ga dit nog ff een keer op mijn gemak doorlezen.

Hoi GreenLadyFern,fijn dat je wonden er gisteren goed uitzagen! En natuurlijk wordt je snel moe. Neem daarom niet teveel hooi op je vork en wees lief voor jezelf! Dat verdien je echt. Je bent een goed mens. Ik kom bij gelegenheid wat uitgebreider reageren.

Dappere beslissing! Niet leuk, maar wel goed misschien.
Fijn dat de wonden er goed uitzien! Dat scheelt in elk geval extra narigheid, en hopelijk geneest alles dan ook aan de binnenkant voorspoedig.

Balen dat het je fysiek nog zwaar valt. Herstellen is gewoon nit leuk.

Muggle22,interessant boek! Het is zeker een lang proces waar je doorheen moet en zal ook altijd deel van je leven zijn. Maar daarom is het ook belangrijk om voor de verwerking veel tijd te nemen want dat heb je nodig. Dat doe je zeker niet in een keer. Het kan altijd weer terugkomen op een bepaalde manier of tijdens een bepaalde levensfase. En bedankt voor het delen van je verhaal! Hoe heftig ook maar het is erg sterk om van je af te schrijven.

Vannelle,welkom hier op dit topic! Ik kan me voorstellen dat bepaalde dingen erg confronterend voor je zijn om te lezen. En dat het lastig is om het kleine meisje van toen niet weg te duwen. Het is goed dat je afleiding heb gezocht. Ook snap ik volkomen dat de gesprekken van de dames erg confronterend waren en je opeens beseft dat het bij jou anders was. Dat doet zeker pijn vooral omdat je het liever anders had willen hebben. Ik vind het erg moedig van je dat jij je verhaal hebt gedeeld en nee,het is niet misplaatst. Blijf van je afschrijven! je bent van harte welkom.

Tuingravin,confrontatie is altijd pijnlijk. En vooral je eigen situatie vergelijken met een situatie die normaal is en zoals het had moeten zijn. Dat komt heftig binnen. Er niet echt bij horen heb ik ook wel eens meegemaakt op school of dat er onderscheid werd gemaakt. Dat heb ik een paar maanden geleden moeten ervaren met mijn vrijwilligerswerk en daar ben ik dan weg gegaan. Het zit me nog steeds hoog. Fijn om te lezen dat jij bepaalde dingen goed hebt kunnen verwerken. Genieten van kleine dingen en iets voor een ander betekenen. Dat geeft altijd een goed gevoel. En je kwetsbaar opstellen is alleen maar sterk. Opkroppen zorgt juist voor stres. Dus blijf van je afschrijven!

GreenLadyFarm,goed dat je man de knoop voor je heeft doorgehakt! Je moet inderdaad zoveel mogelijk rusten. Zet jezelf niet onder druk en wees lief voor jezelf! Ik snap dat dit enorm lastig is maar doe het nou gewoon. Maar op dit moment moet je ff niets en voel je niet rot. Ik vind je erg dapper.

Voor iedereen hier die zijn/haar verhaal deelt: Ik vind het erg moedig en dapper van jullie allemaal. Het is fijn om hier je ei kwijt te kunnen.

GreenLadyFern schreef: ↑

15-06-2024 18:55

Man heeft de knoop voor me doorgehakt, ik moet volgende week ook gewoon nog zoveel mogelijk rusten. Hij heeft een lift geregeld voor de eerste dag (is maar een uurtje of twee) omdat het best ver rijden is. Zodat ik wel bij de start kan zijn. Ik ga kijken of ik de andere opleidingsdagen via de laptop mee kan doen.
Vind het zo moeilijk!

Nu moet je kiezen voor je lichaam. Dat moet nog mee tot je 100 bent.
Die opleiding is maar een oogwenk, in dat licht gezien.