Psyche
alle pijlers
Was kinderen opsluiten vroeger normaal?
woensdag 8 mei 2024 om 03:51
Ik herinner me opeens dat mijn siblings en ik toen we klein waren regelmatig opgesloten werden op onze kamers. So wie so in de nacht, 1 van mijn siblings so wie so ook regelmatig overdag. Dit was dan met een kettingkje met schuifje (zoals je vaak als extra bescherming ziet op de voordeur) op de slaapkamerdeuren en op de deur naar de hal met de kinderslaapkamers - mijn ouders sliepen op een compleet andere plek in het huis.
Ik ben geboren begin jaren negentig, en vraag me eigenlijk af of dit gangbaar was in die tijd?
Ik ben geboren begin jaren negentig, en vraag me eigenlijk af of dit gangbaar was in die tijd?
dinsdag 9 juli 2024 om 21:23
Ja, ik heb antidepressiva en iets voor de paniekaanvallen. Vind het een beetje eng om te nemen, maar ik ben ergens ook wel opgelucht.MadameBijoux schreef: ↑09-07-2024 18:00Ben je nog geweest voor je paniekaanvallen? Wat heb je voorgeschreven gekregen? Wat heftig zoals je dat omschrijft! Ik snap je angst en woede helemaal. Kan je met iemand erover praten? In ieder geval goed dat je van je afschrijft!
En Bronte, ik snap je. Ik heb me zo vaak een vreemde eend in de bijt gevoeld, omdat ik iets niet wist wat anderen wel leken te weten. Dat voelt inderdaad niet fijn.
dinsdag 9 juli 2024 om 21:44
Vrouwen,
Ik hoop met heel mijn hart dat jullie durven te zeggen :
'Dit is iets wat ik in mijn jeugd niet heb geleerd. Daarom leer ik het mezelf nu. Misschien vraag ik je nog om tips of aanwijzingen zodat ik het ook onder de knie krijg.'
Ik in elk geval zou dat alleen maar heel erg moedig vinden. Totaal niet iets om je op af te fakkelen.
Ik hoop met heel mijn hart dat jullie durven te zeggen :
'Dit is iets wat ik in mijn jeugd niet heb geleerd. Daarom leer ik het mezelf nu. Misschien vraag ik je nog om tips of aanwijzingen zodat ik het ook onder de knie krijg.'
Ik in elk geval zou dat alleen maar heel erg moedig vinden. Totaal niet iets om je op af te fakkelen.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
woensdag 10 juli 2024 om 09:18
@MadameBijoux
Dank je wel.
En toch blijf ik het vervelend vinden, na al die jaren, dat ik het gevoel heb zoiets simpels als met bestek eten, nog steeds niet naar behoren te kunnen doen. Ik heb er nog nooit opmerkingen over gehad gelukkig, het is meer mijn eigen gevoel.
@Muggle22
Hopelijk helpen de medicatie om je beter te voelen. Ik kan me heel goed indenken dat je het moeilijk vindt om ze in te nemen.
Ja, dat gevoel dat je inderdaad, je weet iets heel normaals niet of kan iets heel normaals niet, simpelweg omdat je ouders je dat nooit hebben aangeleerd.
@Doreia*
Dank je wel.
Ik ben altijd bang dat er dan een hele uitleg verwacht wordt als ik het bij anderen uitspreek en dat het dan daarna over mijn jeugd gaat en dat wil ik niet. Dus, ik begrijp wat je bedoelt, maar de uitvoering is wat lastiger.
Dank je wel.
En toch blijf ik het vervelend vinden, na al die jaren, dat ik het gevoel heb zoiets simpels als met bestek eten, nog steeds niet naar behoren te kunnen doen. Ik heb er nog nooit opmerkingen over gehad gelukkig, het is meer mijn eigen gevoel.
@Muggle22
Hopelijk helpen de medicatie om je beter te voelen. Ik kan me heel goed indenken dat je het moeilijk vindt om ze in te nemen.
Ja, dat gevoel dat je inderdaad, je weet iets heel normaals niet of kan iets heel normaals niet, simpelweg omdat je ouders je dat nooit hebben aangeleerd.
@Doreia*
Dank je wel.
Ik ben altijd bang dat er dan een hele uitleg verwacht wordt als ik het bij anderen uitspreek en dat het dan daarna over mijn jeugd gaat en dat wil ik niet. Dus, ik begrijp wat je bedoelt, maar de uitvoering is wat lastiger.
woensdag 10 juli 2024 om 09:34
Oh, op die manier, ja, dan ben ik inderdaad wel vooruit gegaan.Lorem_Ipsum schreef: ↑10-07-2024 09:28Misschien bedoelde Doreia meer dat je dat tegen jezelf durft te zeggen: ik ben aan het leren, ik heb tijd nodig. Dat je jezelf realiseert dat je stappen aan het zetten bent, dat is toch heel wat.
woensdag 10 juli 2024 om 09:43
Bronte,
Je zegt het inderdaad in de eerste plaats tegen jezelf.
Wat je niet hebt geleerd, moet je nog bijleren en dat ben je aan het doen.
Als je denkt dat mensen vreemd opkijken van hoe je iets doet, of wanneer je iets niet doet, of anders doet, dan volstaat het door te zeggen: ik ben dit nog aan het leren.
Mochten mensen dan vragen, hoef je alleen maar te zeggen dat je het vroeger van huis uit niet hebt geleerd. Meer uitleg ben je niet verschuldigd. Een goed verstaander zal je begrijpen. Een nieuwsgierige tactloze neus zal verder vragen, maar die hoef je niet wijzer te maken.
Laat jezelf niet ergens door tegenhouden, je bent nooit te oud om (het) te leren!
Je zegt het inderdaad in de eerste plaats tegen jezelf.
Wat je niet hebt geleerd, moet je nog bijleren en dat ben je aan het doen.
Als je denkt dat mensen vreemd opkijken van hoe je iets doet, of wanneer je iets niet doet, of anders doet, dan volstaat het door te zeggen: ik ben dit nog aan het leren.
Mochten mensen dan vragen, hoef je alleen maar te zeggen dat je het vroeger van huis uit niet hebt geleerd. Meer uitleg ben je niet verschuldigd. Een goed verstaander zal je begrijpen. Een nieuwsgierige tactloze neus zal verder vragen, maar die hoef je niet wijzer te maken.
Laat jezelf niet ergens door tegenhouden, je bent nooit te oud om (het) te leren!
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
woensdag 10 juli 2024 om 09:47
Ik heb daar sowieso redelijk schijt aan gekregen, ik heb mezelf niet gemaakt en mijn jeugd of afkomst definieert mij niet. Dus wie ben ik of een ander om daarover te oordelen.
Het zijn altijd vooral de gevoelens van schaamte en schuld, en het oordeel over jezelf, die het ingewikkeld maken. Maar als je het gesprek aangaat hoor je dat eigenlijk voor niemand het leven over rozen gaat. Dat ons lijden universeel is. Iedereen zit verpakt in een harnas van onzekerheid, geheimen en oordeel en probeert er het beste van te maken.
Het zijn altijd vooral de gevoelens van schaamte en schuld, en het oordeel over jezelf, die het ingewikkeld maken. Maar als je het gesprek aangaat hoor je dat eigenlijk voor niemand het leven over rozen gaat. Dat ons lijden universeel is. Iedereen zit verpakt in een harnas van onzekerheid, geheimen en oordeel en probeert er het beste van te maken.
woensdag 10 juli 2024 om 09:50
Dank je wel voor deze lieve post en de heldere manier van uitleggen.Doreia* schreef: ↑10-07-2024 09:43Bronte,
Je zegt het inderdaad in de eerste plaats tegen jezelf.
Wat je niet hebt geleerd, moet je nog bijleren en dat ben je aan het doen.
Als je denkt dat mensen vreemd opkijken van hoe je iets doet, of wanneer je iets niet doet, of anders doet, dan volstaat het door te zeggen: ik ben dit nog aan het leren.
Mochten mensen dan vragen, hoef je alleen maar te zeggen dat je het vroeger van huis uit niet hebt geleerd. Meer uitleg ben je niet verschuldigd. Een goed verstaander zal je begrijpen. Een nieuwsgierige tactloze neus zal verder vragen, maar die hoef je niet wijzer te maken.
Laat jezelf niet ergens door tegenhouden, je bent nooit te oud om (het) te leren!
Hier kan ik echt iets mee en ga ik ook gebruiken.
bronte wijzigde dit bericht op 10-07-2024 09:53
Reden: kromme zin
Reden: kromme zin
0.80% gewijzigd
woensdag 10 juli 2024 om 09:52
Zo probeer ik er ook over te denken. Dat gaat de ene dag beter dan de andere dag.
Laatst een goed gesprek gehad met een collega en we begrijpen elkaar zoveel beter nu en we bleken zoveel overeenkomsten te hebben. Het was heel verhelderend.
woensdag 10 juli 2024 om 10:41
Fijn dat je iets ertegen krijgt! Hoop dat dit gaat helpen. Blijf van je afschrijven!Muggle22 schreef: ↑09-07-2024 21:23Ja, ik heb antidepressiva en iets voor de paniekaanvallen. Vind het een beetje eng om te nemen, maar ik ben ergens ook wel opgelucht.
En Bronte, ik snap je. Ik heb me zo vaak een vreemde eend in de bijt gevoeld, omdat ik iets niet wist wat anderen wel leken te weten. Dat voelt inderdaad niet fijn.
Je pense donc je suis
woensdag 10 juli 2024 om 10:44
Dat gevoel snap ik wel. En zoals Doreia zegt je bent stappen aan het zetten en aan het leren en dat is echt al heel goed. En als mensen vragen waarom "het was je nooit geleerd maar je bent aan het leren". Het was nou eenmaal zo.Bronte schreef: ↑10-07-2024 09:18@MadameBijoux
Dank je wel.
En toch blijf ik het vervelend vinden, na al die jaren, dat ik het gevoel heb zoiets simpels als met bestek eten, nog steeds niet naar behoren te kunnen doen. Ik heb er nog nooit opmerkingen over gehad gelukkig, het is meer mijn eigen gevoel.
@Muggle22
Hopelijk helpen de medicatie om je beter te voelen. Ik kan me heel goed indenken dat je het moeilijk vindt om ze in te nemen.
Ja, dat gevoel dat je inderdaad, je weet iets heel normaals niet of kan iets heel normaals niet, simpelweg omdat je ouders je dat nooit hebben aangeleerd.
@Doreia*
Dank je wel.
Ik ben altijd bang dat er dan een hele uitleg verwacht wordt als ik het bij anderen uitspreek en dat het dan daarna over mijn jeugd gaat en dat wil ik niet. Dus, ik begrijp wat je bedoelt, maar de uitvoering is wat lastiger.
Wat staat er hier ineens veel! Zodra ik weer thuis ben dan ga ik wat uitgebreider reageren.
Je pense donc je suis
woensdag 10 juli 2024 om 12:37
Ja, dat gevoel herken ik precies.Voornu schreef: ↑10-07-2024 12:26Wat verdrietig Muggle22
Het gevoel dat andere mensen van een andere soort zijn en dat ik daarbuiten viel, heb ik nog lang gehad.
Ik hoorde ook vaak dat wij nu eenmaal niet gezegend zijn met goede tanden, en dat er nu eenmaal niks aan te doen was. Nu denk ik dat genen ook niet geholpen hebben, maar dan snap ik eigenlijk helemaal niet dat je nooit naar de tandarts gaat en nooit je tanden poetst
Ik heb sinds ik mijn tanden ging poetsen zelden meer gaatjes gehad, dus zo erg was het met een beetje onderhoud eigenlijk helemaal niet 
Mijn moeder heeft geen tand meer in haar mond staan en gaat daar nog steeds niet mee naar de tandarts. Mijn tanden zijn (hoewel niet zo mooi) verder redelijk gezond. Dus ik zou het als een verbetering moeten zien.
Maar ik kan er echt met de beste wil van de wereld niet bij hoe je een kind van een jaar of 10/11, die begint te puberen (wat in de beste omstandigheden al lastig is) met rotte tanden naar school stuurt. Ik geloof dat het uiteindelijk een overblijfjuf is die het voor me heeft opgenomen en alles op alles heeft gezet zodat ik naar de tandarts ging. Zij was echt een lieverd, en ik denk nog wel eens aan haar terug
vrijdag 12 juli 2024 om 00:43
Ik herken het niet-tandenpoetsenverhaal van mijn man. De schooltandarts heeft hem zijn tanden leren poetsen. Zijn beide ouders hebben een kunstgebit, zijn broer bijna alleen maar kronen. We zijn al jaren bij elkaar maar dit heeft hij pas recentelijk verteld. Ik schrok echt toen ik dit hoorde. Gelukkig is man gezegend met een sterk gebit en heeft hij amper kronen en sinds hij is gaan poetsen ook zelden nog gaatjes.
Verder eens met Doreia. Mooie post!
Verder eens met Doreia. Mooie post!
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
vrijdag 12 juli 2024 om 09:29
Niet tandenpoetsen en niet naar de tandarts als kind: check! Mijn ouders waren particulier verzekerd, dus was er geen verplichting vanuit het ziekenfonds voor halfjaarlijkse controles. Ik kwam dus niet bij de schooltandarts. De tandarts die ik in mijn jeugd zelden zag, was ook geen kundig figuur. Ik kwam er alleen als ik zelf een gaatje ontdekte, en dat werd dan rommelig gevuld. Uiteindelijk zelf naar een andere praktijk overgestapt die de ravage kon herstellen. En nu zit ik dus met een gebit vol kronen, bijna geen kiezen meer in de onderkaak omdat ook de wortels waar kronen op zaten, te slecht waren en getrokken moesten worden. De tandarts is de afgelopen 30 jaar rijk van me geworden. Toen ik op mijn 18e uit huis ging, begon de ellende met vele bezoeken aan de tandarts. Toen zat t nog in het ziekenfonds, en kon ik gaan. Maar toen de tandarts uit de basisverzekering ging, werd t financieel wat lastiger en heb ik ook wel kiezen laten trekken omdat opknappen niet te betalen was. Nu kan dat gelukkig wel en probeer ik de bijtspijkers die ik nog heb zo goed mogelijk te onderhouden. Mijn huidige tandarts zegt dat het jammer is dat er geen aandacht aan werd besteed toen ik opgroeide, had me veel pijn en geld gescheeld.
Bij mijn eigen kinderen was ik er precies op, en ook nu hebben ze als volwassen mannen een mooi en gezond gebit.
Ik denk niet dat mijn ouders moedwillig de boel zo hebben verwaarloosd, het zat er domweg niet in. En dan heb ik het niet eens over financiën, want dat was geen probleem. Ze hebben het zelf als kind niet geleerd en waren ook niet in staat om het hun eigen kinderen bij te brengen, triest maar waar.
Bij mijn eigen kinderen was ik er precies op, en ook nu hebben ze als volwassen mannen een mooi en gezond gebit.
Ik denk niet dat mijn ouders moedwillig de boel zo hebben verwaarloosd, het zat er domweg niet in. En dan heb ik het niet eens over financiën, want dat was geen probleem. Ze hebben het zelf als kind niet geleerd en waren ook niet in staat om het hun eigen kinderen bij te brengen, triest maar waar.
vrijdag 12 juli 2024 om 10:12
VGM1980,
Je post komt hard binnen hier.
Ik heb in principe dezelfde opvoeding gehad als jij. Ik herken het stuk persoonlijke verzorging heel goed. Een tante heeft me geholpen bij mijn eerste keer ongesteld zijn. Mijn ouders wisten zich geen raad met mij en mijn gepest worden, dus ik troostte uiteindelijk mijn moeder dat ik werd gepest...
Ik ben groot geworden.
Als ik kijk naar mijn man, die is als jongen tot een jaar of 12 opgevoed. Is hem alles geleerd aan skills die je nodig hebt in het leven. Vanaf 12 jaar werden zijn ouders meer begeleiders/mentoren en vanaf de tijd dat hij ging werken was hij een gelijkwaardige volwassene.
Ik moet nog altijd op het niveau van gelijkwaardige volwassene komen met mijn moeder. Die denkt nog steeds dat ik 12 ben.
Je post komt hard binnen hier.
Ik heb in principe dezelfde opvoeding gehad als jij. Ik herken het stuk persoonlijke verzorging heel goed. Een tante heeft me geholpen bij mijn eerste keer ongesteld zijn. Mijn ouders wisten zich geen raad met mij en mijn gepest worden, dus ik troostte uiteindelijk mijn moeder dat ik werd gepest...
Ik ben groot geworden.
Als ik kijk naar mijn man, die is als jongen tot een jaar of 12 opgevoed. Is hem alles geleerd aan skills die je nodig hebt in het leven. Vanaf 12 jaar werden zijn ouders meer begeleiders/mentoren en vanaf de tijd dat hij ging werken was hij een gelijkwaardige volwassene.
Ik moet nog altijd op het niveau van gelijkwaardige volwassene komen met mijn moeder. Die denkt nog steeds dat ik 12 ben.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
vrijdag 12 juli 2024 om 10:17
Ook dat herken ik. Ik voel mij nog steeds een kind als we bij elkaar zijn. Zowel met mijn moeder als mijn vader.
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
vrijdag 12 juli 2024 om 10:28
Ik heb veel gehad aan het boek 'onzichtbaar opgegroeid'. Het was geen onwil, mijn ouders hadden zelf de handen vol aan hun leven. Maar daar ben ik als kind wel door tekort gekomen. En ik regel het allemaal op dit moment en ik geef de opvoeding van mijn man door aan mijn kinderen. Bij hen regel ik het tandenpoetsen en het resultaat is dat mijn oudste nu pas met 10 jaar een gaatje heeft in zijn gebit. Op een plek die moeilijk is te bereiken vanwege wisselen gebit. Als ik mijn tandenpotje bekijk, zitten de melkkiezen vól met amalgaan.....
Ik vind het jammer voor mezelf dat het zo laat komt.
https://www.bol.com/nl/nl/p/ongezien-op ... gIB6vD_BwE
doreia* wijzigde dit bericht op 12-07-2024 10:42
0.10% gewijzigd
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
vrijdag 12 juli 2024 om 10:37
Dit heb ik ook altijd gehad bij mijn moeder, tot ze overleed. Is nooit anders geweest. Zij was de volwassene en ik was het kind, en ik deed wat zij zei, punt. Ook al was ze zelf een 60er en ik inmiddels een 30er, zelf al moeder enzovoort. Heb ik altijd als heel kleinerend ervaren en erover praten was niet mogelijk, want dan vond ze dat ze gelijk had.
vrijdag 12 juli 2024 om 10:55
Klopt! Kleinerend maar vooral betuttelend.Lidl’s-Annie-Aardbei schreef: ↑12-07-2024 10:37Dit heb ik ook altijd gehad bij mijn moeder, tot ze overleed. Is nooit anders geweest. Zij was de volwassene en ik was het kind, en ik deed wat zij zei, punt. Ook al was ze zelf een 60er en ik inmiddels een 30er, zelf al moeder enzovoort. Heb ik altijd als heel kleinerend ervaren en erover praten was niet mogelijk, want dan vond ze dat ze gelijk had.
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
vrijdag 12 juli 2024 om 10:55
Bereid je voor dat je minstens 3x gaat huilen van herkenning. Ik in elk geval vond het een balsem voor de ziel, om te lezen hoe het werkte in mijn opvoeding en dat het logisch is hoe ik daarop heb gereageerd, als kind en nu als volwassene nog steeds.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
vrijdag 12 juli 2024 om 11:31
Ja een zeer belangrijk boek ook voor mij. Ik koester het.
Mijn ouders waren emotioneel meer de kinderen en ik de volwassene.
Bij mij in de straat woont een kopie van ons gezin, kinderen op het vwo en veel te wijs voor hun leeftijd, ouders emotioneel zeer beperkt. Hun vorm van liefde is een hoop getier en geklier naar die kinderen toe en continu afzeiken en voor schut zetten, zo ging het bij ons ook.
Ouders waren vrij apart en moeilijk in de omgang. Zwaar in de negativiteit altijd, schreeuwen naar elkaar en naar ons, uitschelden. Hun koosnaampjes voor ons waren ook scheldwoorden, ik ben mijn hele jeugd uitgemaakt voor kutwijf, vals kreng, takketrut etc.
Ze waren niet zwakbegaafd ofzo, juist heel intelligent. Maar beiden zelf opgegroeid met geweld en verwaarlozing, gewoon getraumatiseerd. Bomvol schaamte en minderwaardigheid. Ze konden heel goed verbergen hoe ze thuis waren dus ik werd op school voor leugenaar en dramaqueen uitgemaakt toen ik om hulp vroeg. Mijn hele jeugd vond iedereen mij moeilijk en manipulatief, ik schold vriendinnetjes uit voor de grap en mocht niet meer met ze omgaan. Logeren bij vriendinnen ging ik me uit puur ongemak misdragen, alles was zo kalm en geordend daar dat ik het niet verdroeg. Alles wat persoonlijke verzorging betrof had ik mezelf geleerd dus onderbroeken vol remsporen, hele rare eetgewoontes etc. Die ouders zagen dat natuurlijk wel en zo begon ik me ook steeds meer te schamen.
Nog steeds als mijn moeder iets moet doen wat ze niet durft is het omgeven met scheldpartijen en 3 inzinkingen en moet men haar bij de hand nemen. Maar alleen achter de coulissen want niemand van buiten zal dat ooit zien, en alles wordt ontkend, nog altijd. Mensen van buiten zijn altijd heel positief over haar. Ik ben de pittige dochter. Als ik wil praten over vroeger gaat ze in de slachtofferrol.
Ik vind het zo raar dat ik nog tot achterin de twintig dacht dat ik een normale jeugd had gehad. Ik was net als mijn ouders aan de buitenkant normaal en functioneerde goed in een WO baan. Als kind maak je onbewust constructies in je hoofd om alles wat krom is kloppend te maken. Maar dat bleek een persoonlijkheidsstoornis te zijn. Ik was een gevoelig kind, maar mij is van jongs af aan continu zo veel geweld aangedaan door de thuissituatie dat ik niet eens wist hoe veiligheid voelde. Ik had gewoon een dikke muur om mezelf heen gebouwd waar niemand achter mocht komen.
Mijn ouders waren emotioneel meer de kinderen en ik de volwassene.
Bij mij in de straat woont een kopie van ons gezin, kinderen op het vwo en veel te wijs voor hun leeftijd, ouders emotioneel zeer beperkt. Hun vorm van liefde is een hoop getier en geklier naar die kinderen toe en continu afzeiken en voor schut zetten, zo ging het bij ons ook.
Ouders waren vrij apart en moeilijk in de omgang. Zwaar in de negativiteit altijd, schreeuwen naar elkaar en naar ons, uitschelden. Hun koosnaampjes voor ons waren ook scheldwoorden, ik ben mijn hele jeugd uitgemaakt voor kutwijf, vals kreng, takketrut etc.
Ze waren niet zwakbegaafd ofzo, juist heel intelligent. Maar beiden zelf opgegroeid met geweld en verwaarlozing, gewoon getraumatiseerd. Bomvol schaamte en minderwaardigheid. Ze konden heel goed verbergen hoe ze thuis waren dus ik werd op school voor leugenaar en dramaqueen uitgemaakt toen ik om hulp vroeg. Mijn hele jeugd vond iedereen mij moeilijk en manipulatief, ik schold vriendinnetjes uit voor de grap en mocht niet meer met ze omgaan. Logeren bij vriendinnen ging ik me uit puur ongemak misdragen, alles was zo kalm en geordend daar dat ik het niet verdroeg. Alles wat persoonlijke verzorging betrof had ik mezelf geleerd dus onderbroeken vol remsporen, hele rare eetgewoontes etc. Die ouders zagen dat natuurlijk wel en zo begon ik me ook steeds meer te schamen.
Nog steeds als mijn moeder iets moet doen wat ze niet durft is het omgeven met scheldpartijen en 3 inzinkingen en moet men haar bij de hand nemen. Maar alleen achter de coulissen want niemand van buiten zal dat ooit zien, en alles wordt ontkend, nog altijd. Mensen van buiten zijn altijd heel positief over haar. Ik ben de pittige dochter. Als ik wil praten over vroeger gaat ze in de slachtofferrol.
Ik vind het zo raar dat ik nog tot achterin de twintig dacht dat ik een normale jeugd had gehad. Ik was net als mijn ouders aan de buitenkant normaal en functioneerde goed in een WO baan. Als kind maak je onbewust constructies in je hoofd om alles wat krom is kloppend te maken. Maar dat bleek een persoonlijkheidsstoornis te zijn. Ik was een gevoelig kind, maar mij is van jongs af aan continu zo veel geweld aangedaan door de thuissituatie dat ik niet eens wist hoe veiligheid voelde. Ik had gewoon een dikke muur om mezelf heen gebouwd waar niemand achter mocht komen.
vrijdag 12 juli 2024 om 13:37
Ik vind het confronterend hoe het zomaar ineens weer terugkomt. Ik moest deze week op mijn werk collega's iets meedelen wat ze niet leuk vonden. De meeste mensen konden daar prima mee omgaan (ik vind: "dit is kut, maar ik doe het wel en ik weet dat jij het niet bedacht hebt." ook prima), maar een collega bleef maar doorgaan. Me opzoeken, aanspreken, doorgaan en doorgaan nadat ik gezegd had dat ik zijn punten begreep, maar dat er niets aan te doen was en klachten bij de directie. Me berichten sturen, vol manipulatieve opmerkingen.
En ineens was het klaar. Ik wilde niet meer. Ik wilde weg, er niet zijn. Ik was bang en verdrietig en ongelukkig. Ik wil geen ruzie. Ik wil nooit ruzie. En mijn collega's waren verbaasd. Die kennen mij als standvastig, vastberaden, stressbestendig en ontspannen. Maar dat was allemaal weg. Ik was ineens weer het kind dat uren moest horen hoe verwend en naar en slecht en lastig ze was.
Zo'n jeugd maakt toch iets stuk. Is jammer.
En ineens was het klaar. Ik wilde niet meer. Ik wilde weg, er niet zijn. Ik was bang en verdrietig en ongelukkig. Ik wil geen ruzie. Ik wil nooit ruzie. En mijn collega's waren verbaasd. Die kennen mij als standvastig, vastberaden, stressbestendig en ontspannen. Maar dat was allemaal weg. Ik was ineens weer het kind dat uren moest horen hoe verwend en naar en slecht en lastig ze was.
Zo'n jeugd maakt toch iets stuk. Is jammer.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
