Was kinderen opsluiten vroeger normaal?

08-05-2024 03:51 537 berichten
Ik herinner me opeens dat mijn siblings en ik toen we klein waren regelmatig opgesloten werden op onze kamers. So wie so in de nacht, 1 van mijn siblings so wie so ook regelmatig overdag. Dit was dan met een kettingkje met schuifje (zoals je vaak als extra bescherming ziet op de voordeur) op de slaapkamerdeuren en op de deur naar de hal met de kinderslaapkamers - mijn ouders sliepen op een compleet andere plek in het huis.

Ik ben geboren begin jaren negentig, en vraag me eigenlijk af of dit gangbaar was in die tijd?
Alle reacties Link kopieren Quote
Nana_Mouskouri schreef:
12-07-2024 15:46
Dat doet me ergens aan denken, een heel stom voorbeeld.
Ik kreeg altijd een ander cadeau dan waarom ik vroeg. Ik heb jarenlang gedacht dat het per ongeluk was, of dat iets dat ik vroeg te duur geweest was. Maar zelfs als ik een duidelijke omschrijving gaf, van iets wat makkelijk te kopen was en ook niet te duur, kreeg ik nog steeds heel iets anders. Zelfs nu nog. Ik snap de lol er niet van.

En andersom moest het perfect. Ik kan me herinneren dat ik als puber een cadeau had gekocht dat blijkbaar heel stom was. Janken en schreeuwen was het en wat een teleurstellend kind ook.
Als ik de quote moet verwijderen, roep maar.

Klinkt als totaal geen beeld hebben van jou als persoon. Jij enkel in de rol van wat jij moet betekenen voor je ouder. Hoe naar en armoedig is dat als kind om het daarmee te hebben moeten doen. :hug:
Alle reacties Link kopieren Quote
Doreia, hebben wij dezelfde moeder? Die van mij is en was net zo. Dat drukke gefladder en zich bezorgd maken om alles. Ik kan er ook wat van, maar heb inmiddels ook meer rust in hoofd en lijf. En ik heb geleerd om schijt te hebben aan wat een ander van me vindt en denkt. En lukt het vandaag niet, dan morgen of volgende week. Of niet, als ik mijn best heb gedaan en het lukt niet, soit.
Ik streef geen perfectie na, dat is nogal vermoeiend.
Alle reacties Link kopieren Quote
hanke321 schreef:
12-07-2024 16:58
Ben afgelopen uur door gaan lezen, het boek bijna uit.

Veel van de gezonde gedragingen, als kind van, die worden geopperd herken ik en pas ik inmiddels actief toe in mijn leven.

Ik denk waar ik moeite mee heb (naast opzet die ik eerder noemde), is het hokkerige in het begin en het midden van het boek. Je zou een internaliserende of een externaliserend coping hebben. De auteur gaat bij een oefening uit van herinneringen vóór een bepaald levensjaar.

Met mijn dissociatieve brein, dat in de vroege jeugd al is ontstaan, zijn dat dingen die niet in mij mee resoneren. Herinneringen zo jong, kan ik niet bij. Ze zijn er vast wel, iig. in mijn lijf, maar verflinterd, en zijn dus niet rond of volledig genoeg als werkmateriaal voor zo'n oefening.

Ook tav coping, internaliserend en externaliserend. In mijn hoofd (en lijf) zijn alle vormen van reacties van binnen aanwezig. Het is allemaal én én. Waarop bij mij bij verder lezen de verwarring aangaat, verwarring die ik ervaar als een raar soort trigger. Want verwarring, daar lag de kern van de psychische mishandeling. Een spaak lopen. Een soort eenzaamheid.

Het is verder best een ok boek, als je een onverdeeld brein hebt. En ik herken veel, met name met interacties, vroegere vriendschappen, relaties of werkrelaties die niet liepen. Hoe ik het laatste jaar dat ik contact had met mijn ouder voor zij stierf, dat observerende (hoe onvolledig ook) heb toegepast. En ik zie ook hoezeer ik in de loop der jaren gegroeid ben richting volwassen reageren. Het anderen willen veranderen meer los heb kunnen gaan laten.

Work in progress, dat zeker.
Ik wou het boek erbij pakken maar kon het niet vinden.
Tijdje geleden dat ik het voor het laatst gelezen heb, weet niet precies wat je bedoelt.

Wat ik wel heb met elk boek (alle bekende titels over trauma wel gelezen), als je het in een latere fase leest resoneert het totaal verschillend.
bijtie wijzigde dit bericht op 14-07-2024 17:54
14.81% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren Quote
.
vgm1980 wijzigde dit bericht op 06-12-2024 18:43
99.96% gewijzigd
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
Alle reacties Link kopieren Quote
.
vgm1980 wijzigde dit bericht op 06-12-2024 18:43
99.67% gewijzigd
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
Alle reacties Link kopieren Quote
Ai wat een herkenning weer.
Ik ben dus ook alle kanten op gaan wonen om fysiek afstand te creëren en zo te kunnen regelen wanneer ze bij mij komen.

Seksualiteit, uitleg was een boekje op bed en dat was het. Ik heb daarover niets geleerd, niet over wederzijdse toestemming, niet over grenzen, prettig. Gewoon niks. Dat heeft me geschaad in mijn eerste relatie helaas.

Ja, ook als mijn kinderen nee zeggen, dan zitten ze meteen diep in de put inderdaad, check.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
Alle reacties Link kopieren Quote
VGM1980, het zal ook best een beetje een generatiedingetje zijn, om niet over gevoelens te praten. Neemt niet weg dat jij wel moeite hebt met je opvoeding en daarom vind ik het van de psycholoog waar jij kwam behoorlijk ongevoelig om het daarmee maar af te doen.
Ik trof gelukkig een meer begripvol exemplaar, zij draaide het juist om: ik hoefde mijn ouders niet in bescherming te nemen, mijn gevoel over hoe het is gegaan mag er zijn en mag uitgesproken worden.
Ik ben ook met een burnout en een depressie bij de psycholoog terecht gekomen, ik dacht ook dat mijn klachten en flashbacks alleen kwamen door drukte, stress en noem maar op. Ik lachte alles weg, kon me zelfs niet voorstellen dat ik met die grijns op mijn bakkes wel eens depressief kon zijn. Maar het was wel zo, ik wilde het zelf niet weten. Mijn omgeving had niks in de gaten, maar dat vreet dus wel energie. Doodmoe en niet kunnen slapen, piekeren, nergens zin in, me de dag doorslepen en nergens nee op kunnen zeggen. Het was geen leuke tijd maar heb er uiteindelijk heel veel van geleerd en ben na de therapie ook niet meer depressief geweest. Had wel anti depressiva, die hielpen mij goed. Heb ik weer afgebouwd naar nul en ook niet meer nodig gehad. Maar zonder die goeie therapeut had t heel anders kunnen gaan. Zij gaf me de juiste handvatten om met mezelf aan de slag te gaan. Toen ook veel gelezen over het effect van je jeugd op je psyche. Het was een heel proces en eigenlijk blijf je ermee bezig. Alleen is het nu minder zwaar geworden. De rugzak ligt in de kast en sjouw ik niet meer mee.
Alle reacties Link kopieren Quote
Doreia, seksualiteit was bij ons thuis een niet bestaand onderwerp. Heb als jong kind uitleg gehad over hoe babies in mama’s buik kwamen, omdat ik nogal nieuwsgierig was. In de puberteit werd er niet over gesproken, behalve dat het voor het huwelijk niet mocht. Gebeurde natuurlijk wel stiekem, met een lekker fout vriendje. Mijn moeder heeft me niet voorgelicht en ook de menstruatie en bh’s aanschaffen was geen onderwerp. Toen ik zelf om de pil vroeg omdat ik veel last had van mijn menstruaties kreeg ik alleen mee dat het dan alleen mocht omdat ik zo veel last had… maar ik was er om andere redenen ook blij mee ;)
Alle reacties Link kopieren Quote
Hier ook niets qua voorlichting ofzo. Ik werd zelfs misbruikt thuis.

Wel veel geluk gehad met mijn eerste vriendje die teder was en nooit iets gedaan heeft waar ik niet aan toe was. Ook door andere vriendjes en hun ouders ben ik altijd erg lief opgevangen en begeleid, relaties die ik helaas zelf allemaal kapotgemaakt heb.
Alle reacties Link kopieren Quote
.
vgm1980 wijzigde dit bericht op 06-12-2024 18:42
99.87% gewijzigd
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
Alle reacties Link kopieren Quote
VGM, voor mij was de komst van mijn kinderen ook een eyeopener, en toen begon ik het ook moeilijk te krijgen met mijn eigen jeugd. Ik was en ben zo gek met mijn jongens dat ik me helemaal niets voor kon stellen bij de houding van mijn ouders. Totaal ongeloof en ontkenning. Ik had het om door te kunnen gaan allemaal weg gestopt en het kwam in flashbacks terug. Daar raakte ik van in de war, dacht zelfs dat ik knetter aan het worden was. Pas toen ik afknapte bij de enkels vond ik het tijd om er iets mee te gaan doen. Maar dat was wel na jaren vage klachten, vermoeidheid, slapeloosheid en steeds tegen dingen aanlopen die ik moeilijk vond.
Het stempeltje depressief vond ik eigenlijk allereerst niet eens passend. Heb het heel lang ‘overspannen’ genoemd. Maar wat kwam er een rust en duidelijkheid nadat de medicatie aan begon te slaan. De huisarts vond het een goed idee om het spul te blijven gebruiken, maar ik werd er ook erg vlak van. Dus wilde ik er vanaf en dat is gelukt.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik heb aan de ene kant een hoop mooie dingen in mijn jeugd meegemaakt maar ook dingen die me nog steeds belemmeren. Hier een liefdevolle moeder en een strenge vader die wisselend kon zijn. Hij deed er alles aan dat het ons aan niets ontbrak en we kwamen ook niets tekort. Maar het was fijn geweest als hij ook wel eens gezegd had dat hij van ons hield. Dat doet mijn moeder wel. Ik mocht ook nooit een bijbaantje hebben als tiener en mijn vader zei dan ook meteen ´dat kan je niet´ en ´ze flikkeren je er toch uit´. Niet bepaald goed voor mijn zelfvertrouwen. Hij zei ook vaak dat ik een geheugen als een zeef had als ik wiskunde niet begreep of dat ik dom was. Maar als ik iets wel goed deed dan liet hij dat op een bepaalde manier zien en kreeg ik dan iets cadeau. Mijn moeder is een lieverd. Ging altijd met 6 kinderen op vakantie terwijl hij thuis op het huis paste. Ik wil hier niemand afkraken want mijn vader had ook zijn goede kanten maar doordat hij over beschermend was heb ik soms moeite met bepaalde beslissingen. Mijn vader is in 2016 overleden en uiteraard heb ik hem bepaalde dingen ook vergeven. Natuurlijk betekent dat niet dat ik
bepaalde dingen daarom goed vind. Andere keer meer!

Muggle,ff een dikke :hug: ! Ben hier op dit moment de berichten aan het lezen. Erg heftig voor jou! Ik kan me dan voorstellen dat je dan bepaalde gedachtes hebt. In ieder geval is het goed dat je van je afschrijft. Ik begon een beha te dragen toen ik 15 was. Maar herinner me ook eraan dat mijn vader een keer een opmerking maakte toen ik geen beha aanhad. Hij had soms moeite ermee dat zijn dochters volwassen
werden en rondingen kregen.

Surebaby,wat heftig dat je van je ouders niet meer naar die boekenclub mocht! Dat is zo belangrijk dat een kind zich op die manier verder ontwikkelt. Dingen die helemaal normaal zijn zoals winkelen en boeken lezen!

bijtje,het afgewezen worden herken ik ook of niet geaccepteerd worden omdat ik anders ben. Maar om me daarom nu anders moeten voordoen dan dat ik ben? Dat ga ik zeker niet doen want ook ik heb mijn kwaliteiten. En wel eens afgezeken worden door mijn vader toen ik 10 was ik een kutwijf werd genoemd omdat ik wiskunde niet begreep. Toen blokkeerde ik volledig.

Tuingravin,wat een heftig verhaal dat met je tanden! Als ik het goed begrijp dan hebben je ouders dat ook niet geleerd en konden ze jullie dat ook niet leren. Hier dus wel geleerd maar andere dingen dan weer niet. Mijn vader was vrij streng en mijn moeder precies het tegenovergestelde. Sommige dingen die voor anderen normaal waren durfde ik niet waardoor besluiten nemen soms erg moeilijk voor mij is. Hier vind ik het soms ook moeilijk om over bepaalde gevoelens te praten en dan moet ik weer een drempel over.

VGM1980,heftige post hier van je! Mijn vader zei ook nooit tegen ´ik hou van je´ tegen mij. Soms liet hij dat wel zien op een bepaalde manier maar hij was ook erg prestatiegericht. Ik stond vaak onder druk en kon dan niet concentreren. Hij zei dan dat ik een geheugen van een zeef had en hield ook mijn ADHD-symptomen flink in stand. En ook dat pleasen herken ik o.a. of op mijn tenen lopen. Jij hebt ook best veel meegemaakt. Qua seksualiteit is er thuis ook niet veel over gesproken en ik heb het gevoel dat mijn vader toen het liefst had gewild dat we voor altijd kleine meisjes bleven. Op mijn 16e wist ik nog niets.

Doreia,interessant boek! Bedankt voor de link! Ook bedankt voor al je mooie woorden aan iedereen!

Bronte,een dikke :hug: voor je! Ik ben o.a. ook gepest en ook op de werkvloer had ik het niet altijd makkelijk. Dus herkenbaarheid hier.

Sorry als ik niet op iedereen reageer! Maar ik wil ff kwijt dat ik jullie allemaal gelezen heb en een ´big hug´ wil geven en ook zeer zeker voor jullie moed om de drempel over te gaan om jullie verhaal te posten. :hug:
Je pense donc je suis
Alle reacties Link kopieren Quote
.
voornu wijzigde dit bericht op 10-08-2024 22:20
99.77% gewijzigd
Ik herken mezelf niet eens
Alle reacties Link kopieren Quote
.
vgm1980 wijzigde dit bericht op 06-12-2024 18:41
99.86% gewijzigd
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
Alle reacties Link kopieren Quote
Hier hetzelfde qua verschil met de beide sets grootouders. Idem voor knuffelen en kussen. Ik knuffel mijn kinderen fijn, geef ze elke dag bij de start van de dag een kus en geef aan dat ik blij ben dat ze er zijn.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
Alle reacties Link kopieren Quote
.
bijtie wijzigde dit bericht op 14-07-2024 17:55
99.80% gewijzigd
.
anoniem_671df2f98900a wijzigde dit bericht op 15-07-2024 00:01
99.85% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren Quote
Doreia* schreef:
13-07-2024 12:17
Hier hetzelfde qua verschil met de beide sets grootouders. Idem voor knuffelen en kussen. Ik knuffel mijn kinderen fijn, geef ze elke dag bij de start van de dag een kus en geef aan dat ik blij ben dat ze er zijn.
Hier ook dat duidelijke verschil in het contact met de grootouders. Al knuffelen onze kinderen de ouders van mijn man ook niet, maar dat contact is veel natuurlijker en minder afstandelijk.
Zelf knuffelen we zeker wel met onze kinderen, maar ze worden niet graag gekust, dus dat doen wij dus ook niet echt dan.

En sjonge wat ben ik soms toch bang om het allemaal 'fout' te doen bij mijn eigen kinderen en dat ik ze onbedoeld met allerlei trauma's opscheep :$
happyapple wijzigde dit bericht op 14-07-2024 08:34
11.11% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren Quote
Avocadeau schreef:
14-07-2024 00:26
Ik kan me ook niet herinneren dat ik geknuffeld of gekust ben vroeger.
Nu doen mijn ouders wel halfslachtige pogingen (schoonouders en vrienden hier in huis zijn van het enthousiast omhelzen of zoenen) maar ik kan het niet meer.
Ik probeer netjes mee te werken, maar ik paniek er een beetje van. Het is niet fijn, niet zoals in vroeger altijd hoopte.

Nana, dankjewel.
Voor wat je schreef overhet cadeautje dat altijd anders was.
Hier kreeg ik altijd de duurdere, betere versie dan wat ik vroeg.
Wilde ik vier kleuren ballpoint (dat was op een of andere manier de heilige graal toen) dan kreeg ik een chique vulpen. Het flik-flak horloge dat ik graag wilde werd een duur horloge met leren bandje. De Eastpack rugzak een Kipling...
Het verwarde me enorm, en ik voelde me zo ondankbaar. Ik kreeg wat ik vroeg, maar dan mooier. Extra verwend! Wauw! Waarom was ik niet blij.
Door wat jij schrijft besef ik dat ik eigenlijk niet kreeg wat ik vroeg. Nooit.
Wat ik vroeg was nooit goed genoeg ofzo.
Maar daardoor kreeg ik dus nooit wat ik graag wilde, of wat de rest ook had.
En ik hoorde er al absoluut niet bij.

Oh, ik werd zo verwend, dat zag iedereen! En nog steeds heb ik zulke lieve, betrokken, vriendelijke ouders.
Wie zal ooit geloven, begrijpen hoe het zat.
Ik begrijp het zelf niet eens goed.
Dit klinkt zo naar en ook echt als een soort mindfuck...
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik weet nog dat ik mijn man over die cadeaus verteld had, toen we een poosje bij elkaar waren. Het was bijna kerst en er moesten per se cadeaus gegeven worden. Ik heb dat een paar keer afgeslagen, maar na al dat gezeur zei ik uiteindelijk dat ze maar een pyjama moesten kopen. Maar wel een zonder knoopjes, omdat ik zo woel 's nachts en anders verstrikt raak. Oh, ja, een pyjama zonder knoopjes, prima. Kwam er later nog een keer bij mij op terug ook, je wilde een pyjama zonder knoopjes toch, want je woelt zo. Ja, precies.
En toen was het Kerst. En daar was een schitterende pyjama. Met knoopjes, want daar had ik speciaal om gevraagd. Ik kan me het hoofd van mijn man nog herinneren.

Tussen de verwaarlozing, mishandeling, verslaving, die mijn jeugd kenmerkte is dit natuurlijk niets. Maar het is een vreemd soort pesterij waarvan ik nog steeds niet begrijp waarom dat zo moet. Het gebeurde veel vaker, trouwens.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
Alle reacties Link kopieren Quote
.
vgm1980 wijzigde dit bericht op 06-12-2024 18:41
99.86% gewijzigd
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
En toch zijn dit soort details het verschil tussen 'ze deden wat ze konden/ze hebben hun best gedaan ondanks (vul maar in)' en kwaadaardig gepest, Nana. Want dit valt gewoon 100% onder opzettelijk de boel verdraaien en verpesten.
Alle reacties Link kopieren Quote
Wat ik erover gelezen heb is dat ouders zelf vroeger mishandeld en verwaarloosd zijn waardoor via psychische afweer rare overtuigingen ontstaan of dat de relatie met het kind als strijd wordt ervaren. Kind wordt getreiterd en uitgedaagd om emotioneel te reageren (gaslighting) omdat je gebruikt wordt als emotionele boksbal.

Dit is een patroon wat bij ernstig trauma en persoonlijkheidsstoornissen hoort. Dit maakt ook dat het verder normale of zelfs liefdevolle mensen kunnen zijn. Maar die ondertussen hun kinderen emotioneel verwaarlozen. Wat ze zelf niet weten en niet begrijpen, het bewustzijn dat dit verkeerd is zit er niet.

Via afweermechanismen zoals verdringing, ontkenning etc. komt het in hun hoofd weer recht en zien zij het kind als lastig, onbetrouwbaar, leugenachtig of manipulatief. De emotionele reacties van het kind op hun gedrag zijn terecht, maar worden door de ouders niet begrepen. En vaak gezien als emotionele of gedragsproblemen of dat het kind erg veel behoefte zou hebben aan structuur. Het kind heeft eigenlijk behoefte aan emotionele veiligheid.

Binnen het gezin krijgt ieder kind een net iets andere rol en behandeling van de ouders en dat veroorzaakt strijd en onderlinge concurrentie tussen kinderen. Het is heel subtiel maar heel destructief, het levert diepe en moeilijk te behandelen trauma's op waar je zelf ook moeilijk bij kan, met risico op ook weer eigen blinde vlekken.

In onze generatie onderdrukken we bijvoorbeeld vaak onze boosheid van kleins af aan al, wat eveneens problemen oplevert in de opvoeding van eigen kinderen.
Alle reacties Link kopieren Quote
Vandaar ook veel slachtoffergedrag van onze generatie ouders, zij weten oprecht niet wat ze verkeerd hebben gedaan. Zij hebben juist "moeilijke uitdagende kinderen" die hen het bloed onder de nagels vandaan haalden tot goed geslaagde volwassenen grootgebracht.

Dat dit voor ons overwegend overleven en aanpassen is geweest, wat we later allemaal weer moeten verwerken en afleren via therapie, dat ons zelfbeeld ongezond is, dat we geen eigenwaarde hebben, zien zij oprecht niet.
Alle reacties Link kopieren Quote
interessant om weer te lezen van jullie en doet mij weer tot nadenken.
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..

Gebruikersavatar
Anonymous
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn

Terug naar boven