Was kinderen opsluiten vroeger normaal?

Anoniem_66b8bc5c27a03 woensdag 8 mei 2024 om 03:51

Ik herinner me opeens dat mijn siblings en ik toen we klein waren regelmatig opgesloten werden op onze kamers. So wie so in de nacht, 1 van mijn siblings so wie so ook regelmatig overdag. Dit was dan met een kettingkje met schuifje (zoals je vaak als extra bescherming ziet op de voordeur) op de slaapkamerdeuren en op de deur naar de hal met de kinderslaapkamers - mijn ouders sliepen op een compleet andere plek in het huis.

Ik ben geboren begin jaren negentig, en vraag me eigenlijk af of dit gangbaar was in die tijd?

Doreia* woensdag 8 mei 2024 om 13:39

Lila-Linda schreef: ↑
08-05-2024 13:35
dat doet mijn moeder nog steeds, ik vertel dus nooit meer iets
want dan wordt het allemaal 2x zo erg, kan ik mezelf troosten EN haar

Ja, hier ook nog steeds.
Dus ik vertel dingen achteraf, als ik het doorleefd heb.
Ze kan ook niet dingen zeggen als: wat erg voor je. Wat knap dat je dat zo gedaan hebt of iets in die trant.

We hebben nu te maken met een terminaal familielid van mans kant. En dan kijk ik terug op hoe dat ging bij mij vroeger en zie ik dat het alleen maar draaide om de volwassenen en de kinderen in de familie moesten het zelf maar zien uit te vogelen. Het verdriet van de volwassenen was het belangrijkste. Het uitleggen aan de kinderen, dat werd niet gedaan.

Dat doe ik nu zeker weten anders met mijn kinderen. Mijn verdriet is er, maar niet op de momenten dat mijn kinderen mij nodig hebben.

I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe

Anoniem_671667da53e1d woensdag 8 mei 2024 om 13:42

Doreia* schreef: ↑
08-05-2024 13:33

Dus volgens mij is het heel normaal om steeds in het heden en verleden te zitten en heen en weer te wisselen. En ik denk dat je zo een heleboel troep aan het opruimen bent uit je jeugd

Ik denk dat dat ook heel gezond is. Dat zorgt er voor dat je dingen anders doet dan je ouders deden. En zelfs dan maak je nog fouten.

Anoniem_669679bf76515 woensdag 8 mei 2024 om 13:43

Tuingravin, wat erg.
Het 'grappige' is dat mijn moeder die vorm van slaag en dat zonder eten naar bed heel erg afkeurde. Haalde zelf de gekste streken uit maar gelukkig hoefden we dat niet mee te maken, vond ze.
Daardoor kreeg ik bijna een fysieke reactie bij het lezen, want bij ons was echt ingeprent dat dat toch zo erg was als ouders dat deden.
Dat ik uren huilend met een te vol bord voor mijn neus zat was dus 'beter'.
Maar mijn ouders hebben in hun jeugd echt te weinig eten gekregen.
Dus zij raakten in een soort paniek van een kind dat amper at.

Tuingravin woensdag 8 mei 2024 om 13:43

Selene schreef: ↑
08-05-2024 13:42
Ik denk dat dat ook heel gezond is. Dat zorgt er voor dat je dingen anders doet dan je ouders deden. En zelfs dan maak je nog fouten.

Klopt helemaal!

Anoniem_669679bf76515 woensdag 8 mei 2024 om 13:46

Selene schreef: ↑
08-05-2024 13:42
Ik denk dat dat ook heel gezond is. Dat zorgt er voor dat je dingen anders doet dan je ouders deden. En zelfs dan maak je nog fouten.

Och ja. Ik heb redelijk verwende kinderen. Heel snel ondersteboven en uit hun doen, heel erg op ons ouders gericht (ze zitten nu letterlijk half op me, zoals iedere vakantie) en voelen zich heel snel verongelijkt.
Ik denk weleens heel gemeen: jullie hadden je oma nog geen dag overleefd.

Anoniem_671667da53e1d woensdag 8 mei 2024 om 13:47

Wat rouw betreft was de visie en het advies vroeger echt anders. Toen mijn ouders een kind verloren was het advies er niet over te praten en maar zo snel mogelijk weer zwanger te worden. Het kindje hebben ze nooit mogen zien, niet zelf kunnen beslissen over medische beslissingen en nooit kunnen begraven. Ik hoorde dan ook pas op mijn achtste dat er voor mij nog een kindje was geboren en mijn naam had.
Ik mocht als kind ook niet naar de begrafenis van mijn opa, dat was beter. Achteraf gezien was het dat helemaal niet natuurlijk.
Gelukkig weten we nu beter.

Tuingravin woensdag 8 mei 2024 om 14:02

Surebaby schreef: ↑
08-05-2024 13:43
Tuingravin, wat erg.
Het 'grappige' is dat mijn moeder die vorm van slaag en dat zonder eten naar bed heel erg afkeurde. Haalde zelf de gekste streken uit maar gelukkig hoefden we dat niet mee te maken, vond ze.
Daardoor kreeg ik bijna een fysieke reactie bij het lezen, want bij ons was echt ingeprent dat dat toch zo erg was als ouders dat deden.
Dat ik uren huilend met een te vol bord voor mijn neus zat was dus 'beter'.
Maar mijn ouders hebben in hun jeugd echt te weinig eten gekregen.
Dus zij raakten in een soort paniek van een kind dat amper at.

Ik had dus ook zo’n slecht etend kind. Wilde bijna niks. Heb nooit gedwongen, maar ik maakte me er wel druk om. Het was bij mij vroeger of geen eten, of tot kokhalzen toe (net als bij LilaLinda) op de trap zitten tot je het op had. Ook geen ander eten totdat het eten op was. Ik had soms gewoon een hekel aan eten. Het hielp ook niet dat mijn moeder een bar slechte kokkin was

Mijn jongste zoon is nog steeds geen alleseter maar is toch gezond groot geworden (dan maar een schep appelmoes erbij, who cares?)

Mijn zusje en ik zijn echt verwaarloosd, gingen bijna nooit naar de tandarts, er werd niet toegezien op hygiene, (alleen bij oma werden we schoon geschrobt). De trieste verhalen zijn legio. Mijn ouders willen het nog steeds niet zien, en ik laat het maar zo. Wel eens aangekaart als volwassene, het komt niet aan. Mijn man heeft al jaren geen contact meer met zijn ouders, het kon ook echt niet meer (om onze eigen kinderen te beschermen). Mijn ouders deden wel hun best om een leuke opa en oma te zijn, dat wilde ik ze niet ontnemen. En nu worden het echt oude mensen, hebben regelmatig hulp nodig. Ik heb geen wrok meer en het verdriet om mezelf is gesleten. Ik vind het jammer dat ik geen leuke jeugd heb gehad, ik had veel moeite met mijn zelfbeeld en kon niet voor mezelf opkomen. Wil nog steeds graag aardig gevonden worden. Maar met de jaren wordt het steeds beter. Ik vind mezelf best goed terecht gekomen, heb een goed leven en kan vandaar uit wel met compassie naar mijn ouders kijken. Ze hebben het niet goed gedaan, maar ik snap wel waar het vandaan komt. Ik verwacht nu niks, dan word ik ook niet teleur gesteld. Ik heb het fijn met mijn eigen gezin.

Maleficent woensdag 8 mei 2024 om 14:32

Doreia* schreef: ↑
08-05-2024 13:39

We hebben nu te maken met een terminaal familielid van mans kant. En dan kijk ik terug op hoe dat ging bij mij vroeger en zie ik dat het alleen maar draaide om de volwassenen en de kinderen in de familie moesten het zelf maar zien uit te vogelen. Het verdriet van de volwassenen was het belangrijkste. Het uitleggen aan de kinderen, dat werd niet gedaan.

Heel herkenbaar. Wij hebben iets traumatisch meegemaakt toen ik 14 was. Ernstig auto-ongeluk zus met een hele lange ziekenhuisopname en flinke verminkingen. Het was heel heftig. En elke dag er heen, andere kant van het land, want specialistisch ziekenhuis. Was tijdens de zomervakantie en ik MOEST elke dag mee. Geen dag overslaan. Er werd niet over gepraat, over hoe het met mij ging. Mijn zus was erg verbitterd en reageerde heel erg af op mij. Mijn ouders trokken het zelf amper (veel ruzies, veel drank, in de avond, veel vernielingen in huis).

Ik werd dan wel naar een maatschappelijk werker gestuurd naderhand.
Daar was wel over nagedacht. Maar thuis praten, wat is dat?

Stressed is just desserts spelled backwards

Maleficent woensdag 8 mei 2024 om 14:37

Ik hoop ook wel dat ik het beter doe, maar het is voor mij, als volwassene, ook best moeilijk, om emoties te benoemen, ze te voelen zelfs. Mijn man moppert wel eens dat ik zo koud ben/emotieloos. Wij maken zelf ook vaak eea mee met ons kind. Ik sta altijd meteen automatisch in de handelstand. Ik druk veel emoties gewoon weg, dat merk ik ook wel aan mezelf.

Stressed is just desserts spelled backwards

Doreia* woensdag 8 mei 2024 om 14:41

Maleficent schreef: ↑
08-05-2024 14:37
Ik hoop ook wel dat ik het beter doe, maar het is voor mij, als volwassene, ook best moeilijk, om emoties te benoemen, ze te voelen zelfs. Mijn man moppert wel eens dat ik zo koud ben/emotieloos. Wij maken zelf ook vaak eea mee met ons kind. Ik sta altijd meteen automatisch in de handelstand. Ik druk veel emoties gewoon weg, dat merk ik ook wel aan mezelf.

Ik heb dat ook bewust moeten leren.
Mijn dag begint met kusjes aan de kinderen en dan zeg ik: zo, het eerste kusje van de dag zit weer op jou!
En ik knuffel ook bewust. Geef bewust een aai in het voorbijgaan.

En ik ben stil als mijn kinderen iets ergs vertellen en ik zorg er bewust voor dat ik meeleef en hun gevoel op de voorgrond zet. Ik merk dat ik niet altijd hoef te handelen bij dit soort dingen. Alleen al op schoot trekken en knuffelen is voldoende handelen.

Maar in het geval van terminaal familielid, zodra ik de kans krijg, regel ik het draaiboek en alle handel-dingen wel. Kom maar door. Huilen jullie maar, dan ga ik wel even zonder emotie alles regelen voor jullie.

I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe

Lila-Linda woensdag 8 mei 2024 om 14:49

Ik heb heel bewust moeten leren, niet te gaan handelen/oplossen. Maar de ander (kind/partner) even lekker te laten uithuilen

Anoniem_669679bf76515 woensdag 8 mei 2024 om 14:50

Heel herkenbaar.
Ik ben er erg dubbel in: om relatief onbenullige dingen super emo, maar als er echt wat is dan ga ik aan de slag.
Vind het zelfs irritant als mijn man me dan soort van ondersteunt, heb hem zelfs een keer heel lelijk nagedaan bij een poging.
Mijn zus en moeder zijn zelfverklaarde 'gevoelsmensen' en waren besties vroeger. Als kind vond ik dat allemaal zo onpraktisch, we hadden nogal wat drama's en mijn moeder had vaak ruzie en hup daar ging alles weer op pauze voor een gesprek en gehuil.
'dat kan nu niet', zei ik dan, mijn moeder doet dat nog weleens na.

Maleficent woensdag 8 mei 2024 om 15:08

Doreia* schreef: ↑
08-05-2024 14:41
Ik heb dat ook bewust moeten leren.
Mijn dag begint met kusjes aan de kinderen en dan zeg ik: zo, het eerste kusje van de dag zit weer op jou!

Ik denk dat ik het met de kinderen wel goed doe, geef veel liefde en aandacht.
Ik vraag ook vaak aan de jongste hoe het met hem gaat, of hij iets nodig heeft van mij of van ons. Help hem vaak met school dingen (moest ik zelf ook altijd alleen doen). Hij is een binnenvetter en soms komt hij terug van school en is er iets gebeurt en dan zie ik al dat de tranen hoog zitten en dat hij het zit te verbijten. Als ik dan zeg dat ik alle tijd heb voor hem en dat hij ook best mag huilen, dan komt alles eruit.

maar voor mezelf en andere volwassenen vind ik het heel moeilijk

Stressed is just desserts spelled backwards

Tuingravin woensdag 8 mei 2024 om 15:08

De automatische handelstand is voor mij ook herkenbaar. En soms vlak reageren ook. Ik denk dat het een overlevingsstrategie is, die in elk geval voor mij goed werkt.
In mijn werk is automatisch in de ‘doestand’ gaan heel nuttig. Ik kan ook best goed dingen oplossen en regelen voor anderen.
Alleen als het ‘veilig’ genoeg voelt, laat ik mijn echte gevoel of emoties zien. Anders zie je een energieke doorpakker met altijd een lach. Ik heb moeten leren dat kwetsbaarheid tonen helemaal niet verkeerd is.
Maar dat was ik in mijn ouderlijk huis niet gewend. Huilen was voor zwakkelingen en ‘drama maken’ deed je maar in het theater. Boos worden of driftig? Letterlijk met je kop onder de koude kraan (die heb ik vaker gelezen hier).

Beetje samen genieten van leuke dingen was er niet bij, het was allemaal nogal plichtmatig en spartaans, en erg gereformeerd zwaar op de hand. Pa en ma zijn nog steeds zo en dat is zo spijtig! Ze sjokken door het leven, moeilijk, moeilijk. Ik doe graag een huppeltje bij tijd en wijle

Socie woensdag 8 mei 2024 om 15:11

Maleficent schreef: ↑
08-05-2024 14:37
Ik hoop ook wel dat ik het beter doe, maar het is voor mij, als volwassene, ook best moeilijk, om emoties te benoemen, ze te voelen zelfs. Mijn man moppert wel eens dat ik zo koud ben/emotieloos. Wij maken zelf ook vaak eea mee met ons kind. Ik sta altijd meteen automatisch in de handelstand. Ik druk veel emoties gewoon weg, dat merk ik ook wel aan mezelf.

Wat een mooi (en verdrietig) topic is dit geworden. Ik herken bovenstaande ook erg. Op mijn werk komt het veel van pas, maar thuis worstel ik meer. Ik kijk op zich neutraal terug op mijn jeugd, maar dingen als koude douche, tikken, uren aan tafel met een bord voor m'n neus tot het op was of uitlachen als ik boos of gefrustreerd was (dat laatste vond ik gek genoeg het meest vernederend) waren allemaal normaal. Ik denk dat ik het stukken beter doe met mijn kinderen, maar kan wel snel in de boosheid/ schreeuwen schieten als ze niet luisteren of blijven jengelen. Daar word ik zelf verdrietig van. Het aanvoelen van wat een prettige manier is om mijn kinderen te ondersteunen vind ik ook lastig. Het voelt al snel te 'soft', maar omdat ik juist zelf vaak gemist heb dat mijn ouders eens mee veerden, me verrasten met een extraatje of eens hulp boden, kan ik er ook in doorschieten. Voelt als een constant zoeken.

socie wijzigde dit bericht op 08-05-2024 15:30

0.11% gewijzigd

Doreia* woensdag 8 mei 2024 om 15:13

Ik denk dat, zolang je de kinderen zíet en ze erkent in hun gevoel, dat je al een heel eind meer bent opgeschoten dan jijzelf als kind.

Ik ben daarnaast echt van het 'kontje geven' aan mijn kinderen. 'Waar heb je even hulp bij nodig?' Dat heb ik geleerd van mijn schoonmoeder, die dit wel goed in de vingers heeft. Ik laat mijn kinderen zoveel mogelijk zelf proberen, zonder het ze uit handen te nemen of namens hen te beslissen, zoals dat bij mij ging. En ik kijk of ik hulp kan bieden. Mijn ouders hielpen niet met huiswerk (dat was te moeilijk), maar je had toch op zijn minst even woordjes met me kunnen stampen / topo overhoren of iets in die trant? Dat doen wij thuis dus wel met ons kind. Op zijn eigen verzoek dan wel weer.

Kortom, we proberen er te ZIJN, op alle vlakken.

I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe

MrsDuck woensdag 8 mei 2024 om 15:31

Surebaby schreef: ↑
08-05-2024 13:46
Och ja. Ik heb redelijk verwende kinderen. Heel snel ondersteboven en uit hun doen, heel erg op ons ouders gericht (ze zitten nu letterlijk half op me, zoals iedere vakantie) en voelen zich heel snel verongelijkt.
Ik denk weleens heel gemeen: jullie hadden je oma nog geen dag overleefd.

Natuurlijk hadden ze oma overleefd, ze hadden dan net als jij toen, niet anders geweten. Elk kind is wat dat betreft een product van de ouders die het opgevoed hebben en dat wordt aangevuld met levensgebeurtenissen die invloed hebben. Tel daar veranderende inzichten op het gebied van educatie, hygiëne, gezondheid, opvoeding etc. en invloeden als (sociale) media en netwerk/bubbel bij op en daar is je nieuwe generatie. Ieder kind neemt zich vervolgens voor bij het volwassen worden van dat en dat ga ik anders doen want niet passend bij de tijdsgeest of wat dan ook en krijg je weer een correctie de andere kant uit. Jouw kind gaat misschien later juist wel weer minder verwennen om ze weerbaarder te maken zodat het minder snel uit zijn/haar doen is. Het is maar net waar ze tegen aan gaan lopen en wat ze nu of later terugkijkend als vervelend, missend of onvoldoende ervaren (en dat hoeft verder niet traumatisch te zijn).

Jahallo222 woensdag 8 mei 2024 om 15:59

Pff wat erg zeg Hupsel. Ik ben door mijn ex een keer uit de auto gezet, met 3 maanden oude baby omdat ik hem ergens in tegensprak. Hij reed zo weg en ik stond daar in de regen met baby in de draagzak, geen jas. Ik was echt verbijsterd en schaamde me zo. Ben toen naar huis gaan lopen in de regen. Bijna thuis kwam ex aangereden, dat ik in moest stappen. Vervolgens boos omdat ik niet gewoon ergens was gaan schuilen en dat ik ook totaal niet weerbaar was.

Hij heeft me op mijn werk ook wel eens de auto uitgezet. Of keihard geschreeuwd dat ik moest instappen.

Kan me niet voorstellen hoe dat als kind zou zijn geweest. En dan ook nog eens het stilzwijgen daarna.

Anoniem_67700891efcbf woensdag 8 mei 2024 om 16:02

Jahallo222 schreef: ↑
08-05-2024 15:59
Pff wat erg zeg Hupsel. Ik ben door mijn ex een keer uit de auto gezet, met 3 maanden oude baby omdat ik hem ergens in tegensprak. Hij reed zo weg en ik stond daar in de regen met baby in de draagzak, geen jas. Ik was echt verbijsterd en schaamde me zo. Ben toen naar huis gaan lopen in de regen. Bijna thuis kwam ex aangereden, dat ik in moest stappen. Vervolgens boos omdat ik niet gewoon ergens was gaan schuilen en dat ik ook totaal niet weerbaar was.

Hij heeft me op mijn werk ook wel eens de auto uitgezet. Of keihard geschreeuwd dat ik moest instappen.

Kan me niet voorstellen hoe dat als kind zou zijn geweest. En dan ook nog eens het stilzwijgen daarna.

Wtf?!

Eve woensdag 8 mei 2024 om 16:31

Lila-Linda schreef: ↑
08-05-2024 12:02
Bij heel veel dingen denk ik: Ik zou mijn kind dit nooit aandoen? - Waarom mijn ouders dan wel?

En ik snap het niet. Op het oog zijn het leuke mensen, prima vrienden, goed in werksituaties, zelfs leuke grootouders.
Maar hoe konden ze het op zoveel vlakken zo verkeerd doen?

Niet dat mijn moeder een leuk mens is, maar andere cultuur en het geloof. Vooral dat. Wat heb ik daar een hekel aan gekregen, zowel de cultuur, de taal en vooral religie. Zeker omdat je als meisje natuurlijk helemaal niets mocht.