Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw - deel 2
woensdag 2 januari 2019 om 07:49
woensdag 2 januari 2019 om 07:58
Hi Duna - we gaan hier gewoon verder.
Ik vind het toch wel ontroerend om te lezen hoe jouw zoontje reageerde in het huis van jouw moeder. Ik zou daar ook flink van de leg van zijn, maar tegelijkertijd vind ik het ook wel mooi om te zien hoe die kleintjes daar mee omgaan en daar helemaal niet zo'n zwaar iets van maken als wij dat doen. Het achterkleinkind van mijn opa reageerde ook op een dergelijke manier. Opa was nu in de wolken en het was goed.
Het zijn nu nog zulke rauwe tijden voor jou. Het huis verkoopklaar maken en als het verkocht is is dat ook afgesloten. Heel heftig
Ik vind het toch wel ontroerend om te lezen hoe jouw zoontje reageerde in het huis van jouw moeder. Ik zou daar ook flink van de leg van zijn, maar tegelijkertijd vind ik het ook wel mooi om te zien hoe die kleintjes daar mee omgaan en daar helemaal niet zo'n zwaar iets van maken als wij dat doen. Het achterkleinkind van mijn opa reageerde ook op een dergelijke manier. Opa was nu in de wolken en het was goed.
Het zijn nu nog zulke rauwe tijden voor jou. Het huis verkoopklaar maken en als het verkocht is is dat ook afgesloten. Heel heftig
woensdag 2 januari 2019 om 07:59
Goedemorgen lady
Jeetje dat het alweer vol zit he.
Ik heb nog steeds last van mijn angst en paniek waar ik zo enorm klaar mee ben, ik dacht na de vorjge keer dat gebeurt me niet me zo wanneer was dat in maart/april ofzo ..
Volgens mijn psych is het wrs trigger door de feestdagen verjaardag en aankomende sterfdag brengt dat hoop spanning met zich mee, ik weet het niet maar wel dat ik me behoorlijk ruk voel en mijn moeder weer extra mis
voor jullie allemaal
Jeetje dat het alweer vol zit he.
Ik heb nog steeds last van mijn angst en paniek waar ik zo enorm klaar mee ben, ik dacht na de vorjge keer dat gebeurt me niet me zo wanneer was dat in maart/april ofzo ..
Volgens mijn psych is het wrs trigger door de feestdagen verjaardag en aankomende sterfdag brengt dat hoop spanning met zich mee, ik weet het niet maar wel dat ik me behoorlijk ruk voel en mijn moeder weer extra mis
voor jullie allemaal
woensdag 2 januari 2019 om 08:21
Hi Spikkels, ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik een tweede deel heb aangemaakt voor een topic dat jij ooit gestart bent.
Ik snap zo dat je klaar bent met de angst en paniek. Het is verschrikkelijk. Ik heb het idee dat het bij mij minder is. Ik heb de feestdagen ook heel low key gehouden. Verder niets aan gedaan om de stress zo laag mogelijk te houden.
Helaas heb ik geen tips voor je. Bij mij merkte ik dat toen het ongeloof er vanaf ging dat de paniekaanvallen ook minder werden. Ik werd 's nachts wel eens wakker met een bonzend hart want dan was ik er net achter gekomen dat mijn vader dood was. Elke keer weer voelde het alsof ik het nieuws net gekregen had, gevolgd door een gevoel van 'dit kan niet waar zijn'. Mijn hart en hoofd hebben heel lang hier een strijd voor geleverd, maar mijn hoofd is aan het winnen.
Het kost gewoon heel veel tijd denk ik. Dit is zo'n heftige gebeurtenis, dat is met een paar wijntjes en een paar weken niet vergeten. En bij jou is het wellicht nog gecompliceerder omdat je vader er ook niet meer is. Er is geen vangnet meer en dat is heel eng.
We leven nu toe naar de dagen waarbij we veel moeten denken aan vorig jaar deze tijd. Ik probeer het zelf een beetje weg te drukken nu. Ik kijk ook geen foto's meer van die tijd. Dat is echt te heftig. Destijds was ik eraan gewend geraakt dat hij zo dun was geworden, ingevallen gezicht, holle oogkassen.... Ik heb zelfs nog een foto waar je heel duidelijk het 'doodsmasker' ziet. Dat had ik toen niet door, dat zoiets uberhaupt bestond. Afschuwelijk. Ik wil de foto niet verwijderen maar ik wil em ook niet zien.
Ik heb helaas wederom niets te zeggen wat het beter voor je maakt, Spikkels. Behalve dat ik begrijp wat je voelt. Je bent niet alleen
Ik snap zo dat je klaar bent met de angst en paniek. Het is verschrikkelijk. Ik heb het idee dat het bij mij minder is. Ik heb de feestdagen ook heel low key gehouden. Verder niets aan gedaan om de stress zo laag mogelijk te houden.
Helaas heb ik geen tips voor je. Bij mij merkte ik dat toen het ongeloof er vanaf ging dat de paniekaanvallen ook minder werden. Ik werd 's nachts wel eens wakker met een bonzend hart want dan was ik er net achter gekomen dat mijn vader dood was. Elke keer weer voelde het alsof ik het nieuws net gekregen had, gevolgd door een gevoel van 'dit kan niet waar zijn'. Mijn hart en hoofd hebben heel lang hier een strijd voor geleverd, maar mijn hoofd is aan het winnen.
Het kost gewoon heel veel tijd denk ik. Dit is zo'n heftige gebeurtenis, dat is met een paar wijntjes en een paar weken niet vergeten. En bij jou is het wellicht nog gecompliceerder omdat je vader er ook niet meer is. Er is geen vangnet meer en dat is heel eng.
We leven nu toe naar de dagen waarbij we veel moeten denken aan vorig jaar deze tijd. Ik probeer het zelf een beetje weg te drukken nu. Ik kijk ook geen foto's meer van die tijd. Dat is echt te heftig. Destijds was ik eraan gewend geraakt dat hij zo dun was geworden, ingevallen gezicht, holle oogkassen.... Ik heb zelfs nog een foto waar je heel duidelijk het 'doodsmasker' ziet. Dat had ik toen niet door, dat zoiets uberhaupt bestond. Afschuwelijk. Ik wil de foto niet verwijderen maar ik wil em ook niet zien.
Ik heb helaas wederom niets te zeggen wat het beter voor je maakt, Spikkels. Behalve dat ik begrijp wat je voelt. Je bent niet alleen
woensdag 2 januari 2019 om 08:43
Als je beseft dat het echt afgelopen is met een episode in je leven dan doe je vanzelf je best om je huidige leven met wat er overgebleven is en wat nieuwe acties zo aangenaam mogelijk te maken.
Key is dat je geen hoop meer hebt. Zolang je nog een sprankje hoop hebt ga je niet 100% voor je nieuwe leven.
Ik heb het zowel over grote verliezen (geliefde personen) als kleine (je browser die niet goed meer werkt en je moet dan naar de nieuwste versie die veel minder veelzijdig is).
Key is dat je geen hoop meer hebt. Zolang je nog een sprankje hoop hebt ga je niet 100% voor je nieuwe leven.
Ik heb het zowel over grote verliezen (geliefde personen) als kleine (je browser die niet goed meer werkt en je moet dan naar de nieuwste versie die veel minder veelzijdig is).
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
woensdag 2 januari 2019 om 08:46
Dank je wel lieve lady, op de een of andere manier weet je me toch een beetje op te beuren en me het gevoel te geven dat ik niet zo alleen ben 
Ja ik herken dat van mijn vader, later schrok ik me kapot van de foto’s net voordat hij ziek werd die asgrauwe kleur....
Wanneer is de sterfdatum van jouw vader? Sorry ik weet het niet meer...
Ik weet wel dat het vlak bij elkaar ligt hier 11 januari waarvan de ellende op 5 januari begon. Bij een langer ziekbed is dat teruggaan in die dagen of weken nog naarder vond ik bij mijn vader toen.....
Ik had tot 10 januari nog geen benul wat ons boven het hoofd hing.....
Ja ik herken dat van mijn vader, later schrok ik me kapot van de foto’s net voordat hij ziek werd die asgrauwe kleur....
Wanneer is de sterfdatum van jouw vader? Sorry ik weet het niet meer...
Ik weet wel dat het vlak bij elkaar ligt hier 11 januari waarvan de ellende op 5 januari begon. Bij een langer ziekbed is dat teruggaan in die dagen of weken nog naarder vond ik bij mijn vader toen.....
Ik had tot 10 januari nog geen benul wat ons boven het hoofd hing.....
woensdag 2 januari 2019 om 10:07
In het oude rouwtopic heb ik een paar keer meegeschreven, maar merk dat ik dat moeilijk vind. Maar ik ga het toch weer proberen. Ik herken veel in jullie berichten.
Ik zag erg op tegen de feestdagen. Het is nog maar 2 maanden geleden dat mijn moeder is overleden aan kanker. Het is nogal snel gegaan en ik ben er nog erg mee bezig. Ik zag erg op tegen Kerstmis, maar gek genoeg viel het me mee. Had ik niet verwacht. Maar nu voel ik mee weer heel erg somber en treurig en moe, zoals daarvoor. Hoopte even dat het vanaf nu beter zou gaan, maar dat is dus niet zo. Ik mis haar gewoon vreselijk.
Ik zag erg op tegen de feestdagen. Het is nog maar 2 maanden geleden dat mijn moeder is overleden aan kanker. Het is nogal snel gegaan en ik ben er nog erg mee bezig. Ik zag erg op tegen Kerstmis, maar gek genoeg viel het me mee. Had ik niet verwacht. Maar nu voel ik mee weer heel erg somber en treurig en moe, zoals daarvoor. Hoopte even dat het vanaf nu beter zou gaan, maar dat is dus niet zo. Ik mis haar gewoon vreselijk.
woensdag 2 januari 2019 om 10:14
Mimi, het is zoals je zegt nog maar 2 maanden geleden. Voor mij is het nu bijna een jaar (Spikkels, een week na jouw moeder) en ik ben nog steeds somber, treurig en moe. Ik heb daar in het begin ook heel erg tegen gevochten want het maakte de situatie niet anders. Op een gegeven moment heb ik maar toegegeven, dat was rond de zomer en het waren vreselijke maanden, maar heb wel het idee dat het toegeven uiteindelijk iets geholpen heeft. De scherpste randjes zijn er af. Het gaat ietsje beter (maar nog niet goed). Het gemis blijft. Mijn hart doet er soms letterlijk pijn van.
Moraal van het verhaal: gun jezelf tijd, ook als men in je directe omgeving verwacht dat je er na een paar maanden wel 'overheen' bent. Als het niet gaat, kom maar hier. Wij zijn er wel.
Moraal van het verhaal: gun jezelf tijd, ook als men in je directe omgeving verwacht dat je er na een paar maanden wel 'overheen' bent. Als het niet gaat, kom maar hier. Wij zijn er wel.
woensdag 2 januari 2019 om 10:55
woensdag 2 januari 2019 om 11:28
Lady, lief dat je naar mijn dag vraagt. Hij is wonderwel 'goed' verlopen. Mijn broer kwam naar mij toe en we zijn samen naar het graf gegaan. Het was heerlijk weer gisteren, wel fris maar niet bijzonder koud, en het was droog. Natuurlijk moest ik huilen, ik vind het verschrikkelijk om haar naam op de steen te zien staan, en toch was er ook een soort van berusting. Het is weliswaar 'alweer' een jaar, maar het blijft toch zo kort geleden, dat gevoel... dat we naast het bed zaten en de begrafenisondernemer moesten bellen.
Iemand had een mooi kerststukje op de steen gezet en jammer genoeg zat er geen kaartje aan, zodat ik (nog) niet weet wie ik daarvoor moet bedanken. Mijn moeder hield ontzettend veel van bloemen en planten, dus ik weet zeker dat ze het kerststukje ook gewaardeerd zou hebben. Mijn broer begon meteen de blaadjes die op het graf lagen te verwijderen, ik vond het eigenlijk wel lief; hij wil graag altijd met zijn handen bezig zijn en hij haalde echt heel voorzichtig de blaadjes weg zodat alles er weer netjes bij lag. Daarna zijn we bij hetzelfde restaurant als waar we gegeten hebben na de begrafenisdienst, wat gaan drinken en een fijn gesprek gehad, veel over moeders gepraat maar ook over andere, wat luchtigere zaken.
Al met al was het niet zo'n zware dag. Het voelde wel vreemd aan, ik had een wat onbestemd gevoel, maar afgezien van het moment op het kerkhof heb ik verder niet gehuild. Ik denk zelf dat ik inmiddels heb geaccepteerd dat mijn moeder er niet meer is en nooit meer komt, maar ik heb wel een enorm standbeeld naast me staan met het woord 'gemis' erop, dat gemis dat zo ontzettend loodzwaar aanvoelt.
Morgenavond heb ik de laatste bijeenkomst van de rouwgroep. De groep heeft me op zich niet gebracht wat ik ervan verwacht had, maar een ding heb ik wel geleerd: dat ik ontzettend veel liefde, warmte en belangstelling om me heen heb mogen ervaren, dat alles omtrent de begrafenis en erfenis goed is verlopen en dat er nog steeds mensen zijn die belangstellend naar me informeren en er voor me willen zijn. Ik heb daar zo mee geboft, ik ben daar zo ontzettend dankbaar voor. Ik heb maar één keer de beruchte 'het is al zo lang geleden' opmerking gehoord van een externe collega, voor de rest heeft echt niemand zoiets tegen me gezegd en kan ik goed bij andere vrienden en/of collega's terecht.
Wat verwacht ik van 2019? Ik verwacht nog tranen en moeilijke momenten, dit is het tweede jaar zonder mijn moeder. 'Ze' zeggen wel eens dat je het eerste jaar moet doorkomen en daarna wordt het 'makkelijker', nou daar geloof ik weinig van. Alles op zijn eigen manier en zijn eigen tijd, denk ik zo, en als ik wil huilen om mijn moeder, dan huil ik. Ik mis haar zo erg, ik wil gewoon mijn moeder terug. Ik doe mijn best om positief te blijven en de moeiljke momenten/tijden te nemen zoals ze komen. Niets ontkennen, niets wegduwen, niets oppotten. Mijn moeder was zo belangrijk voor me, ik kan echt niet zeggen na een jaar dat ik er 'klaar mee ben' of 'het een plekje heb gegeven' (gruwel, gruwel).
Ik hoop dat iedereen een goede jaarwisseling heeft meegemaakt en ik wens iedereen veel liefde en kracht toe.
Iemand had een mooi kerststukje op de steen gezet en jammer genoeg zat er geen kaartje aan, zodat ik (nog) niet weet wie ik daarvoor moet bedanken. Mijn moeder hield ontzettend veel van bloemen en planten, dus ik weet zeker dat ze het kerststukje ook gewaardeerd zou hebben. Mijn broer begon meteen de blaadjes die op het graf lagen te verwijderen, ik vond het eigenlijk wel lief; hij wil graag altijd met zijn handen bezig zijn en hij haalde echt heel voorzichtig de blaadjes weg zodat alles er weer netjes bij lag. Daarna zijn we bij hetzelfde restaurant als waar we gegeten hebben na de begrafenisdienst, wat gaan drinken en een fijn gesprek gehad, veel over moeders gepraat maar ook over andere, wat luchtigere zaken.
Al met al was het niet zo'n zware dag. Het voelde wel vreemd aan, ik had een wat onbestemd gevoel, maar afgezien van het moment op het kerkhof heb ik verder niet gehuild. Ik denk zelf dat ik inmiddels heb geaccepteerd dat mijn moeder er niet meer is en nooit meer komt, maar ik heb wel een enorm standbeeld naast me staan met het woord 'gemis' erop, dat gemis dat zo ontzettend loodzwaar aanvoelt.
Morgenavond heb ik de laatste bijeenkomst van de rouwgroep. De groep heeft me op zich niet gebracht wat ik ervan verwacht had, maar een ding heb ik wel geleerd: dat ik ontzettend veel liefde, warmte en belangstelling om me heen heb mogen ervaren, dat alles omtrent de begrafenis en erfenis goed is verlopen en dat er nog steeds mensen zijn die belangstellend naar me informeren en er voor me willen zijn. Ik heb daar zo mee geboft, ik ben daar zo ontzettend dankbaar voor. Ik heb maar één keer de beruchte 'het is al zo lang geleden' opmerking gehoord van een externe collega, voor de rest heeft echt niemand zoiets tegen me gezegd en kan ik goed bij andere vrienden en/of collega's terecht.
Wat verwacht ik van 2019? Ik verwacht nog tranen en moeilijke momenten, dit is het tweede jaar zonder mijn moeder. 'Ze' zeggen wel eens dat je het eerste jaar moet doorkomen en daarna wordt het 'makkelijker', nou daar geloof ik weinig van. Alles op zijn eigen manier en zijn eigen tijd, denk ik zo, en als ik wil huilen om mijn moeder, dan huil ik. Ik mis haar zo erg, ik wil gewoon mijn moeder terug. Ik doe mijn best om positief te blijven en de moeiljke momenten/tijden te nemen zoals ze komen. Niets ontkennen, niets wegduwen, niets oppotten. Mijn moeder was zo belangrijk voor me, ik kan echt niet zeggen na een jaar dat ik er 'klaar mee ben' of 'het een plekje heb gegeven' (gruwel, gruwel).
Ik hoop dat iedereen een goede jaarwisseling heeft meegemaakt en ik wens iedereen veel liefde en kracht toe.
woensdag 2 januari 2019 om 13:24
Ik meld me hier ook weer.
Ik ben zo blij dat de ‘feestdagen’ voorbij zijn.
Wat ligt er toch een druk op. Mijn moeder is nu 4,5 maand geleden overleden (dood klinkt zo hard...). Op 15 januari vorig jaar is ze gevallen en vanaf dat moment bleef het bergafwaards gaan.
Als alles in het gewone ritme zit gaat het best goed, maar nu in de vakantie vind ik het moeilijk. Het verdriet komt veel harder binnen. Of zou het toch door december komen.
Allemaal veel sterkte weer
Ik ben zo blij dat de ‘feestdagen’ voorbij zijn.
Wat ligt er toch een druk op. Mijn moeder is nu 4,5 maand geleden overleden (dood klinkt zo hard...). Op 15 januari vorig jaar is ze gevallen en vanaf dat moment bleef het bergafwaards gaan.
Als alles in het gewone ritme zit gaat het best goed, maar nu in de vakantie vind ik het moeilijk. Het verdriet komt veel harder binnen. Of zou het toch door december komen.
Allemaal veel sterkte weer
woensdag 2 januari 2019 om 16:08
Glaasjeprik, het klinkt als het beste scenario voor zo'n beladen dag. Fijn ook dat je dat met je broer kon delen.
Ik geloof zelf ook niet in 'plekjes geven'. De asbus heeft een plek. Dat is makkelijk. Maar op welke plek zet je dat gapend grote gat in je hart? Ik denk echt dat het gemis en het verdriet zich verweeft met wie je bent en wie je worden gaat.
Tinkel, ik sluit me volkomen bij je aan!
Modulex, ik denk dat de decembermaand de rouw en het gemis onder de loep legt. Het is juist de tijd van samenzijn en je wordt er continu mee geconfronteerd.
Ik geloof zelf ook niet in 'plekjes geven'. De asbus heeft een plek. Dat is makkelijk. Maar op welke plek zet je dat gapend grote gat in je hart? Ik denk echt dat het gemis en het verdriet zich verweeft met wie je bent en wie je worden gaat.
Tinkel, ik sluit me volkomen bij je aan!
Modulex, ik denk dat de decembermaand de rouw en het gemis onder de loep legt. Het is juist de tijd van samenzijn en je wordt er continu mee geconfronteerd.
woensdag 2 januari 2019 om 18:14
Ja precies. Ik hen ook t afgelopen half jaar bezig geweest met mezelf leuren als ik n baaldag had. Gewoon moe en nergens zin in. Schijt-chagrijnig om niks. Terwijl ik dan geen verdriet had en niet huilde, gewoon bleeeh.. en ik wilde die dagen niet. En komt dan niks uit me, zo productief als de pest. En ik irriteer me weer daaraan waardoor ik nog chagrijniger wordt.Lady_Day schreef: ↑02-01-2019 10:14
Moraal van het verhaal: gun jezelf tijd, ook als men in je directe omgeving verwacht dat je er na een paar maanden wel 'overheen' bent. Als het niet gaat, kom maar hier. Wij zijn er wel.
En laatst vond ik deze tekst op n website. Heb em naar mezelf gewhatsappt zodat ik em een paar x per week zie en er naar probeer te handelen;
"Hoe ga je om met die vermoeidheid?
Meebewegen op de stroom, lees ik ergens. Niet méér willen doen dan kan. Genieten van een goede dag en op een mindere dag het met minder doen.
Leg vooral de lat niet te hoog voor jezelf. Zeg geen dingen toe als je twijfelt. Zeg eerder: ’Ik zal kijken wat voor dag ik heb.’
Kijk of je je dag zo kunt indelen dat er in ieder geval ergens loze tijd is. Tijd helemaal voor jezelf. Als je zin hebt om lekker op de bank te hangen, geef daar dan gerust aan toe. Wil je naar buiten, zomaar even het bos in, werken in je tuin, realiseer je dan dat je daar altijd van opknapt.
Als je merkt dat je moe wordt, stop dan met wat je doet. Rust uit."
Alleen gun ik mezelf nog niet echt om lambal dagen te hebben en niks te doen. Ik weet ook niet waarom ik zo hard op mezelf ben want een ander adviseren gaat altijd n stuk makkelijker..
woensdag 2 januari 2019 om 18:25
Ik heb wel een aantal van die dagen gehad afgelopen zomer. Dan was het buiten 30 graden, lag ik binnen in bed met de gordijnen dicht. Dan kwam ik er alleen uit om wat te eten, te drinken of naar de wc te gaan of een douche te nemen. Hele dagen waar ik niemand sprak. Dat was echt afschuwelijk. Ik had niet eens de energie om Netflix te kijken of te lezen. Ik lag alleen maar in paniek in bed hopend dat deze nachtmerrie gewoon een boze droom zou zijn. Ik heb nachten gehad dat de paniekaanvallen zo heftig waren dat ik gewoon naar adem moest happen en dat ik mezelf nauwelijks kon kalmeren. Soms dronk ik een paar glazen wijn (terwijl ik normaal heel weinig drink) gewoon maar om het nare gevoel wat te verdoven. Dan had ik de volgende dag een kater en voelde me extra verrot.koekie1980 schreef: ↑02-01-2019 18:14
Alleen gun ik mezelf nog niet echt om lambal dagen te hebben en niks te doen. Ik weet ook niet waarom ik zo hard op mezelf ben want een ander adviseren gaat altijd n stuk makkelijker..
Ik ben een introvert en hield altijd heel erg van alleen zijn, maar het afgelopen jaar ben ik als ik alleen ben my 'own worst enemy'.
woensdag 2 januari 2019 om 19:16
Hoi alle, ik ben " nieuw hier" en wil me graag aan sluiten bij dit topic.
Mijn schoonma is een paar weken geleden gestorven, en een half jaar geleden kwam ik er achter dat mijn man vele andere vrouwen gehad heeft tijdens ons samen zijn..
Ik ben dus dubbel in rouw. Om het huwelijk wat ik dacht te hebben en om haar. Het voelt ook als een straf dat ze gestorven is. Een geheel ander soort rouw naast de dood dus. Geen idee of dit hier past...
Zijn er meer vrouwen hier die rouwen buiten een sterf geval om...
Zo voelt het echt voor mij. Intense pijn en verdriet...
Ik herken jullie zeer ernstige paniek aanvallen... heb ze ook geregeld. Sinds kort met meditatie en mindfulness begonnen. Heel soms helpt het.... loop het afgelopen jaar al bij prof hulp. Alle tips zijn welkom.... ik wil rust in mijn hoofd...
Mijn schoonma is een paar weken geleden gestorven, en een half jaar geleden kwam ik er achter dat mijn man vele andere vrouwen gehad heeft tijdens ons samen zijn..
Ik ben dus dubbel in rouw. Om het huwelijk wat ik dacht te hebben en om haar. Het voelt ook als een straf dat ze gestorven is. Een geheel ander soort rouw naast de dood dus. Geen idee of dit hier past...
Zijn er meer vrouwen hier die rouwen buiten een sterf geval om...
Zo voelt het echt voor mij. Intense pijn en verdriet...
Ik herken jullie zeer ernstige paniek aanvallen... heb ze ook geregeld. Sinds kort met meditatie en mindfulness begonnen. Heel soms helpt het.... loop het afgelopen jaar al bij prof hulp. Alle tips zijn welkom.... ik wil rust in mijn hoofd...
woensdag 2 januari 2019 om 19:27
Oh die verschrikkelijke dagen herken ik zo!koekie1980 schreef: ↑02-01-2019 18:14Ja precies. Ik hen ook t afgelopen half jaar bezig geweest met mezelf leuren als ik n baaldag had. Gewoon moe en nergens zin in. Schijt-chagrijnig om niks. Terwijl ik dan geen verdriet had en niet huilde, gewoon bleeeh.. en ik wilde die dagen niet. En komt dan niks uit me, zo productief als de pest. En ik irriteer me weer daaraan waardoor ik nog chagrijniger wordt.
En dan idd zo mega chagrijnig en echt geïrriteerd op alles.
Ik had op een gegeven moment bijna alleen nog maar zulke dagen.
Toen heb ik me ziek gemeld op het werk.
Dat gaf rust en ruimte, toen ik eenmaal geaccepteerd had dat het even gewoon niet meer ging.
Ben een dikke maand thuis geweest en morgen ga ik weer voor de eerste keer en dat vind ik heel spannend. Ik hoop dat het lukt m'n grenzen goed te bewaken en er niet weer kei hard overheen te gaan.
woensdag 2 januari 2019 om 20:03
Glaasjeprik: klinkt als een mooie herdenking van je moeder gisteren. Het zet mij ook een beetje aan het denken hoe ik dat over een aantal maanden wil invullen. Ik zal het waarschijnlijk alleen moeten doen, maar dat is niet erg. Ik doe het met liefde.
Duna: wat heftig met het huis opruimen en je zoontje. Het is allemaal nog zo kort geleden, dus ook niet gek dat je er zo verdrietig om bent.
Retrostar: ik herken wel wat je zegt dat als je hoop hebt dat je dan niet verder kunt. Ook al wist ik dondersgoed dat ze er niet meer was, op de een of andere manier had ik tot een aantal weken terug toch nog een soort van magisch denken, waarbij ik dacht dat het niet echt was. Dat het niet zo had hoeven zijn en dus een boze droom was. Echt heel gek hoe je hersens dan kunnen werken.
Mimi: mijn ervaring is dat het helaas niet zo werkt met rouwen. In de eerste maanden zag ik geen stijgende lijn. Ik hoopte ook steeds dat het beter zou gaan. Maar het was steeds ups en downs. En de ergste downs had ik rond 6-8 maanden. Nu na 9 maanden voel ik wel een soort berusting en voelt het evenwicht wat stabieler. Daarvoor was ik heel paniekerig en gejaagd.
Modulex: het viel me eigenlijk nooit zo op dat het op tv alleen maar gaat over wat kerst betekent: samenzijn met familie. Het viel me dit jaar pas op hoe veel dat werd gezegd. En eigenlijk vond ik het best wel zuur. Ik vraag me altijd af wat het percentage van gezinnen is waarbij het samenzijn wel plezierig is.
Koekie: dit is heel herkenbaar. Ik ben zo streng voor mezelf, dat ik het niet eens door heb. Ik denk echt dat het zou helpen dat er meer over rouwen gesproken zou worden en dat het niet na een paar maanden voorbij is. Vandaag op mijn werk zei ik dat ik blij was dat het jaar voorbij en dat het het meest verschrikkelijke jaar uit mijn leven was. Er was een collega die daar niks van snapte. Het zou zo fijn zijn als we onszelf konden gunnen om te rouwen en de tijd te nemen.
Diana: welkom op het topic. ik heb het zelf niet meegemaakt. Maar een vriendin van mij wel vlak na het overlijden van mijn moeder. We hebben het regelmatig over hoe het met ons gaat en hoe ons proces is. Mij valt op dat haar verdriet hetzelfde is als de mijne. We ervaren dezelfde dingen.
Lalize: ow vreselijk die dagen. Ik zat de hele dag maar wat voor me uit te staren op de bank en alleen maar passief en somber voelen. Ik zit nog liever een uur te janken, dat lucht tenminste op. Wat spannend morgen. Ik hoop dat het goed gaat.
Ik vond de jaarwisseling wel even een emotioneel moment. Het jaar is voorbij, terwijl het eigenlijk nergens op slaat. We kennen die jaarwisseling alleen zelf een betekenis toe. Ik ben blij dat het jaar voorbij is, ik zie het toch wel een beetje als een afsluiting. Het gaat de laatste tijd ook wat beter met me. Ik ben meer bezig met om mijn moeder rouwen en ik zoek meer contact met mensen om mij heen en betrek ze er bij. Iedereen geeft ook aan dat dat altijd mag. Dus dan app ik ineens en vraag ik of ik wat over mijn moeder mag vertellen. Maar alleen bij mensen bij wie ik me goed voel. De mensen waarin in teleurgesteld in ben dat ze niks hebben laten horen, laat ik ook niet weten. Die staan gewoon niet dichtbij genoeg bij me. Ik merk dat ik de afgelopen weken wel een soort berusting voel. En door er over te praten, wordt het overlijden ook werkelijkheid.
Naast dit ben ik heel erg teleurgesteld in mijn familie. Daar moet ik nog een weg in zien te vinden. Dit is het gezin waar ik uit kom en daar zal ik het mee moeten doen. Ik hoop een manier te vinden, waardoor ik er niet altijd zo een verdriet van heb.
Een jaar geleden begon het gekkenhuis en was mijn moeder niet meer toerekeningsvatbaar. Mijn ouder kregen ruzie en mijn vader kon niet tot haar doordringen. Hij belde de thuiszorg en zij belden de crisisdienst. Ze werd meegenomen naar het zkh, maar daar konden ze niks doen. Mijn vader was zo boos dat hij de telefoon niet opnam toen ze naar huis mocht. Uiteindelijk heeft mijn man haar midden in de nacht opgehaald en thuisgebracht. Vanaf dit moment was ik continu ziek van de stress. Ik had mijn vader steeds aan de telefoon, met al zijn frustraties naar haar. Hij vertelde dat hij er vanaf wilde zijn en hoopte dat ze liever vandaag dan morgen dood zou gaan. Hier begon echt de hel.
Duna: wat heftig met het huis opruimen en je zoontje. Het is allemaal nog zo kort geleden, dus ook niet gek dat je er zo verdrietig om bent.
Retrostar: ik herken wel wat je zegt dat als je hoop hebt dat je dan niet verder kunt. Ook al wist ik dondersgoed dat ze er niet meer was, op de een of andere manier had ik tot een aantal weken terug toch nog een soort van magisch denken, waarbij ik dacht dat het niet echt was. Dat het niet zo had hoeven zijn en dus een boze droom was. Echt heel gek hoe je hersens dan kunnen werken.
Mimi: mijn ervaring is dat het helaas niet zo werkt met rouwen. In de eerste maanden zag ik geen stijgende lijn. Ik hoopte ook steeds dat het beter zou gaan. Maar het was steeds ups en downs. En de ergste downs had ik rond 6-8 maanden. Nu na 9 maanden voel ik wel een soort berusting en voelt het evenwicht wat stabieler. Daarvoor was ik heel paniekerig en gejaagd.
Modulex: het viel me eigenlijk nooit zo op dat het op tv alleen maar gaat over wat kerst betekent: samenzijn met familie. Het viel me dit jaar pas op hoe veel dat werd gezegd. En eigenlijk vond ik het best wel zuur. Ik vraag me altijd af wat het percentage van gezinnen is waarbij het samenzijn wel plezierig is.
Koekie: dit is heel herkenbaar. Ik ben zo streng voor mezelf, dat ik het niet eens door heb. Ik denk echt dat het zou helpen dat er meer over rouwen gesproken zou worden en dat het niet na een paar maanden voorbij is. Vandaag op mijn werk zei ik dat ik blij was dat het jaar voorbij en dat het het meest verschrikkelijke jaar uit mijn leven was. Er was een collega die daar niks van snapte. Het zou zo fijn zijn als we onszelf konden gunnen om te rouwen en de tijd te nemen.
Diana: welkom op het topic.
ik heb het zelf niet meegemaakt. Maar een vriendin van mij wel vlak na het overlijden van mijn moeder. We hebben het regelmatig over hoe het met ons gaat en hoe ons proces is. Mij valt op dat haar verdriet hetzelfde is als de mijne. We ervaren dezelfde dingen.Lalize: ow vreselijk die dagen. Ik zat de hele dag maar wat voor me uit te staren op de bank en alleen maar passief en somber voelen. Ik zit nog liever een uur te janken, dat lucht tenminste op. Wat spannend morgen. Ik hoop dat het goed gaat.
Ik vond de jaarwisseling wel even een emotioneel moment. Het jaar is voorbij, terwijl het eigenlijk nergens op slaat. We kennen die jaarwisseling alleen zelf een betekenis toe. Ik ben blij dat het jaar voorbij is, ik zie het toch wel een beetje als een afsluiting. Het gaat de laatste tijd ook wat beter met me. Ik ben meer bezig met om mijn moeder rouwen en ik zoek meer contact met mensen om mij heen en betrek ze er bij. Iedereen geeft ook aan dat dat altijd mag. Dus dan app ik ineens en vraag ik of ik wat over mijn moeder mag vertellen. Maar alleen bij mensen bij wie ik me goed voel. De mensen waarin in teleurgesteld in ben dat ze niks hebben laten horen, laat ik ook niet weten. Die staan gewoon niet dichtbij genoeg bij me. Ik merk dat ik de afgelopen weken wel een soort berusting voel. En door er over te praten, wordt het overlijden ook werkelijkheid.
Naast dit ben ik heel erg teleurgesteld in mijn familie. Daar moet ik nog een weg in zien te vinden. Dit is het gezin waar ik uit kom en daar zal ik het mee moeten doen. Ik hoop een manier te vinden, waardoor ik er niet altijd zo een verdriet van heb.
Een jaar geleden begon het gekkenhuis en was mijn moeder niet meer toerekeningsvatbaar. Mijn ouder kregen ruzie en mijn vader kon niet tot haar doordringen. Hij belde de thuiszorg en zij belden de crisisdienst. Ze werd meegenomen naar het zkh, maar daar konden ze niks doen. Mijn vader was zo boos dat hij de telefoon niet opnam toen ze naar huis mocht. Uiteindelijk heeft mijn man haar midden in de nacht opgehaald en thuisgebracht. Vanaf dit moment was ik continu ziek van de stress. Ik had mijn vader steeds aan de telefoon, met al zijn frustraties naar haar. Hij vertelde dat hij er vanaf wilde zijn en hoopte dat ze liever vandaag dan morgen dood zou gaan. Hier begon echt de hel.
woensdag 2 januari 2019 om 20:36
Welkom Diana, ik heb het zelf ook niet meegemaakt maar ik heb het vermoeden dat het einde van een huwelijk ook een rouwproces is als het op zo'n manier eindigt. Ik heb ooit wel eens heel erg veel liefdesverdriet gehad en dat voelde in heel veel opzichten hetzelfde als het verlies van mijn vader. Het zijn grote veranderingen waar je niet zelf voor kiest, die ingrijpende gevolgen voor je leven hebben. Alles staat op z'n kop. Je stabiele basis wordt als een kleedje onder je vandaan gerukt. Zie je zelf maar eens staande te houden. Het is gewoon niet makkelijk, want de rest van je leven (baan, gezin etc. etc.) dat gaat natuurlijk gewoon door.
Ik heb niet echt tips voor je om rust in je hoofd te krijgen. Althans niet de gouden tip. Ik ga zelf wel vaak met de hond wandelen. Even lekker in de natuur. Het liefst als het koud is of regent, want dan kom je niemand tegen. Ik heb het afgelopen jaar ook een aantal keren uitgewaaid op de waddeneilanden. Daar sliep ik in ieder geval 's avonds goed van. Gewoon de tranen laten komen en lopen maar.
Persoonlijk denk ik dat er geen 'short cuts' zijn. Je kunt het verdriet wegduwen, wegzuipen, wegmediteren wat je wilt, maar uiteindelijk denk ik dat je er gewoon 'doorheen' moet. Meedeinen op de golven is voor mij de weg van de minste weerstand. Dus ja, ik huil wat af, maar mijn huilbuien worden minder hevig en duren minder lang, maar ik ben al een jaar bezig he.
Tinkel, jouw situatie is echt gecompliceerd hoor. Er staat mij iets van bij dat je wel een therapeut hebt. Je hebt niet alleen te maken met het verlies van je moeder, maar eigenlijk ook van je vader. Een ouder hoort zijn eigen frustratie over zijn/haar partner niet bij een kind neer te leggen. En al helemaal niet als de partner ook nog ernstig ziek is. Dit is gewoon niet ok en ik vind het verschrikkelijk voor je dat je ook dat nog op je bordje hebt.
Ik heb hier weer een andere situatie waar ik mega stress om heb. Ik merk dat ik gewoon totaal niet weerbaar ben. Waar ik normaal gesproken goed ben in het verzinnen van creatieve oplossingen zie ik nu geen oplossing voor een probleem. Ik wil niet teveel in detail treden i.v.m. herkenning maar ik probeerde iets op te lossen en heb een keuze gemaakt met een uitkomst die ik totaal niet verwacht had. Het is helemaal mis gegaan en ik ben bang dat ik het niet meer 'goed' kan maken. Het is heel gek want normaal gesproken verwacht ik altijd het ergste. Ik zie vaak beren op de weg. In dit geval dus niet genoeg... ugh.
Ik heb niet echt tips voor je om rust in je hoofd te krijgen. Althans niet de gouden tip. Ik ga zelf wel vaak met de hond wandelen. Even lekker in de natuur. Het liefst als het koud is of regent, want dan kom je niemand tegen. Ik heb het afgelopen jaar ook een aantal keren uitgewaaid op de waddeneilanden. Daar sliep ik in ieder geval 's avonds goed van. Gewoon de tranen laten komen en lopen maar.
Persoonlijk denk ik dat er geen 'short cuts' zijn. Je kunt het verdriet wegduwen, wegzuipen, wegmediteren wat je wilt, maar uiteindelijk denk ik dat je er gewoon 'doorheen' moet. Meedeinen op de golven is voor mij de weg van de minste weerstand. Dus ja, ik huil wat af, maar mijn huilbuien worden minder hevig en duren minder lang, maar ik ben al een jaar bezig he.
Tinkel, jouw situatie is echt gecompliceerd hoor. Er staat mij iets van bij dat je wel een therapeut hebt. Je hebt niet alleen te maken met het verlies van je moeder, maar eigenlijk ook van je vader. Een ouder hoort zijn eigen frustratie over zijn/haar partner niet bij een kind neer te leggen. En al helemaal niet als de partner ook nog ernstig ziek is. Dit is gewoon niet ok en ik vind het verschrikkelijk voor je dat je ook dat nog op je bordje hebt.
Ik heb hier weer een andere situatie waar ik mega stress om heb. Ik merk dat ik gewoon totaal niet weerbaar ben. Waar ik normaal gesproken goed ben in het verzinnen van creatieve oplossingen zie ik nu geen oplossing voor een probleem. Ik wil niet teveel in detail treden i.v.m. herkenning maar ik probeerde iets op te lossen en heb een keuze gemaakt met een uitkomst die ik totaal niet verwacht had. Het is helemaal mis gegaan en ik ben bang dat ik het niet meer 'goed' kan maken. Het is heel gek want normaal gesproken verwacht ik altijd het ergste. Ik zie vaak beren op de weg. In dit geval dus niet genoeg... ugh.
woensdag 2 januari 2019 om 21:01
Nou in bed liggen is t niet. Wel bankhangen met domme tv series en spelletjes op mn telefoon. Terwijl ik thuis nog genoeg projectjes heb om op te pakken. Geen paniek. Alleen moe moe moe... bleehLady_Day schreef: ↑02-01-2019 18:25Dan kwam ik er alleen uit om wat te eten, te drinken of naar de wc te gaan of een douche te nemen. Hele dagen waar ik niemand sprak. Dat was echt afschuwelijk. Ik had niet eens de energie om Netflix te kijken of te lezen. Ik lag alleen maar in paniek in bed hopend dat deze nachtmerrie gewoon een boze droom zou zijn. Ik heb nachten gehad dat de paniekaanvallen zo heftig waren dat ik gewoon naar adem moest happen en dat ik mezelf nauwelijks kon kalmeren. Soms dronk ik een paar glazen wijn (terwijl ik normaal heel weinig drink) gewoon maar om het nare gevoel wat te verdoven. Dan had ik de volgende dag een kater en voelde me extra verrot.
woensdag 2 januari 2019 om 21:04
Dat is goed nieuws! Succes morgen.Lalize schreef: ↑02-01-2019 19:27Oh die verschrikkelijke dagen herken ik zo!
En dan idd zo mega chagrijnig en echt geïrriteerd op alles.
Ik had op een gegeven moment bijna alleen nog maar zulke dagen.
Toen heb ik me ziek gemeld op het werk.
Dat gaf rust en ruimte, toen ik eenmaal geaccepteerd had dat het even gewoon niet meer ging.
Ben een dikke maand thuis geweest en morgen ga ik weer voor de eerste keer en dat vind ik heel spannend. Ik hoop dat het lukt m'n grenzen goed te bewaken en er niet weer kei hard overheen te gaan.
Ik heb t nu gewoon een dag tussendoor. Ik heb bij t overlijden 2 weken en later 2 x 1 week vrij gehad. Voel me nog even te bezwaard om nog vaker zoek te melden. Maar ik werk gelukkig ook maar 4 dagen pw dus mn baaldagen zijn juist op die vrije dagen dat ik veel thuis wil doen maar er dus niets uit me komt.
