Wat hielp jou tijdens rouw - deel 2

Lady_Day schreef: ↑

06-01-2019 11:34

Hetzelfde hier hoor. Mijn vader deed alles in en om mijn huis. Hij kwam 2x per maand langs om kleine klusjes te doen, of de tuin. Nu zie ik pas hoe hard het gaat als je dingen niet bijhoudt. Mijn kozijnen bijvoorbeeld, binnen een jaar compleet in verval geraakt. Hij repareerde ook alles en kocht alleen nieuw als het echt niet meer te repareren viel. Achteraf ben ik eigenlijk wel verbaasd dat hij dat alles nog kon want hij was eigenlijk veel zieker dan we ooit gedacht hadden.

Mijn huis voelt nu als een blok aan mijn been. Ik was er een paar dagen geleden nog heel even wat spullen te halen maar het voelt niet prettig meer daar. De ziel is er uit en het voelt heel zwaar daar. Mijn kat is inmiddels ook verhuisd (heb ik ook veel stress van want dat gaat nog niet goed met de kat van mijn vriend).

Ik had dat zielloze gevoel toen mijn vader net overleden was ook. Maar toen was ik bijna een jaar totaal niet bezig geweest met mijn huis gezellig houden omdat ik alleen nog maar voor m'n vader leefde. Een half jaar na zijn dood begon ik met wat dingen te restylen en mijn huis kreeg z'n ziel weer terug. Nu snap ik dat dat voor jou anders ligt omdat je toch wil verhuizen natuurlijk.

Alleen kan ik totaal niet tegen het gevoel van onmacht als er dan weer dingen stuk gaan. Ben deze hele week zo van slag geweest door die gecorrodeerde leiding. En dat terwijl mijn buurman zo lief echt alles heeft gedaan om goed bij die leiding te kunnen. Dus keukenkastje demonteren en op zolder de nodige voorbereidende werkzaamheden, zodat het bedrijf dat de leiding kwam vervangen er gelijk goed bij kon. Na de eerste montage ging het terug lekken omdat er 'n koppeling niet goed geperst zat, maar dat is ook opgelost. Maar het de hele week in de rommel zitten (los rondslingerend keukenkastje, zolder niet toegankelijk) was ik gewoon op van de stress. En hoopte ook elke keer m'n vader te zien aan komen lopen wat nooit meer zal gebeuren.
Een lichtpuntje is is dat ik hiervoor verzekerd blijk te zijn, zonder eigen risico. Pffff, pak van m'n hart!

Vandaag ook echt eenbleh dag. Mis hem al heel de dag en wil hem zo graag zien en even een knuffel geven.

Tis nu bijna 4 maanden geleden. Vind het zo onwerkelijk

Ben opstandig moe en snel geïrriteerd.. gewoon behh.. en al die mensen die tegen mij aan kletsen brr.. laat mij lekker met rust!

Fijn dat ik het hier even kan plempen, kan daar moeilijk mijn pubers mee lastig vallen

Het is wat stil vanuit mijn kant en dat komt eigenlijk omdat het wel goed gaat de laatste tijd. Ik heb sinds een aantal weken therapie en vanuit daaruit volg ik een programma over rouw. Daarnaast ook veel gesprekken over mijn familie en mijn teleurstelling daar in. Het doet me goed.

Ik ben ook intensief begonnen met sporten en letten op voeding. Ik voel me daardoor heel fit de afgelopen tijd. En het maakt me ook blij en gemotiveerd. Een erg fijne modus. Ik denk dat dat ook zeker meehelpt.

Ik merk wel dat dingen me nog snel te veel kunnen worden, maar mijn belastbaarheid is wel groter. Ik voel me wat weerbaarder. Het voelt allemaal wat stabieler. De paniek en somberheid is nu wel verdwenen en ik hoop dat dat zo blijft. Zolang er geen hele gekke dingen gebeuren en ik een ritme aanhoud, loopt het allemaal wel lekker.

Lady_Day, wat fijn dat je zo'n lief berichtje hebt gehad van je vriendin. Dat kan een mens goed doen. Ik heb ook een vriendin die dat doet, dat is zo fijn. Verder ben ik net als jij vaak teleurgesteld in mensen. Mijn moeder is 2,5 maand geleden overleden en een paar vriendinnen zijn in de week nadat ze overleed langsgeweest, maar hebben er daarna nooit meer naar gevraagd. Geen berichtjes om te vragen hoe het gaat ofzo. We hebben elkaar sindsdien een paar keer gezien maar dan vragen ze er ook niet naar. Ik snap dat gewoon niet. Vraag me nu af wat ik met die vriendschappen moet.

Tinkeltje33, wat fijn dat het wat beter met je gaat.

Lady_Day schreef: ↑

17-01-2019 06:52

Hi Christina, zelfde hier hoor. Heb een heel kort lontje. Slaap slecht, ben moe en heb nul tolerantie voor gezeur terwijl ik zelf wel oeverloos zeur. Ik voel me ook heel recalcitrant. Ik moet daar voorzichtig mee zijn. Ik heb op mijn werk al een paar keer een email gestuurd die op het randje was (er eigenlijk overheen, maar ik ben wel aardig met woorden dus ik heb niet letterlijk geschreven dat ze dood konden vallen).

Misschien komt het ook door het verschrikkelijk druilerige weer (hoewel ik daar normaal geen last van heb) maar ik ben de hele week al uit mijn doen. Nu ben ik al meer dan een jaar uit mijn doen, maar deze week voelt het extra scherp. We zitten nu op een jaar. Ik keek er eigenlijk een beetje naar uit, want dan zouden we alle dagen zonder hem 'overleefd' hebben. Misschien is dit gevoel wel daaraan gekoppeld, hoor maar het voelt momenteel gewoon even extra scherp.

Ik kreeg gisteren nog een heel lief berichtje van een van mijn beste vriendinnen. Haar vader is 2 maanden voor de mijne overleden. Het verandert niets aan de situatie maar het deed me toch heel erg goed. Vooral omdat ik me deze week wederom weer heb laten teleurstellen door een andere vriendin. Normaal gesproken boeien dat soort dingen mij helemaal niet, maar als ik me zo kwetsbaar voel dan komt alles extra hard binnen. Mijn boosheid is vooral onmacht.

En misschien is dit wel een spiegel. Misschien heb ik in het verleden wel hetzelfde gereageerd. Misschien heeft ze het gewoon echt niet door.

Als ik wat stabieler zou zijn zou ik het gesprek misschien wel aangaan maar ik heb er nu even helemaal geen trek in. Ik ben echt bang wat er allemaal boven komt.

Ik verbaas me nog steeds wat zoiets als de dood van een ouder met je vriendschappen doet.

Hallo allemaal,

Het is al heel wat maanden geleden dat ik hier ben geweest. Wat mooi om te zien dat het topic nog steeds bestaat en mensen elkaar hier kunnen vinden.

Ik teken eind deze maand ook een jaar zonder mijn papa aan. En gek genoeg ervaar ik deze maand ook direct als een van de zwaardere. Veel lichamelijke klachten die ik in de eerste maanden had, zijn op sommige dagen erg aanwezig. Ik kan opeens niet meer lekker functioneren en jank weer alles bij elkaar. Inclusief zo’n fijne zielenpijn. Het is moeilijk. Enigszins geruststellend om te Lezen dat ik hierin niet alleen ben.

Gelukkig weet ik..this too shall pass. Proberen lief te zijn voor mezelf, te sporten en niet teveel te moeten en het gevoel maar te doorleven. Ik moet hierdoor wel een stapje terug doen op mijn werk. Na een jaar voel ik me daar dan wel een beetje schuldig over

Lady_Day schreef: ↑

17-01-2019 06:52

Hi Christina, zelfde hier hoor. Heb een heel kort lontje. Slaap slecht, ben moe en heb nul tolerantie voor gezeur terwijl ik zelf wel oeverloos zeur. Ik voel me ook heel recalcitrant. Ik moet daar voorzichtig mee zijn. Ik heb op mijn werk al een paar keer een email gestuurd die op het randje was (er eigenlijk overheen, maar ik ben wel aardig met woorden dus ik heb niet letterlijk geschreven dat ze dood konden vallen).

Misschien komt het ook door het verschrikkelijk druilerige weer (hoewel ik daar normaal geen last van heb) maar ik ben de hele week al uit mijn doen. Nu ben ik al meer dan een jaar uit mijn doen, maar deze week voelt het extra scherp. We zitten nu op een jaar. Ik keek er eigenlijk een beetje naar uit, want dan zouden we alle dagen zonder hem 'overleefd' hebben. Misschien is dit gevoel wel daaraan gekoppeld, hoor maar het voelt momenteel gewoon even extra scherp.

Ik kreeg gisteren nog een heel lief berichtje van een van mijn beste vriendinnen. Haar vader is 2 maanden voor de mijne overleden. Het verandert niets aan de situatie maar het deed me toch heel erg goed. Vooral omdat ik me deze week wederom weer heb laten teleurstellen door een andere vriendin. Normaal gesproken boeien dat soort dingen mij helemaal niet, maar als ik me zo kwetsbaar voel dan komt alles extra hard binnen. Mijn boosheid is vooral onmacht.

En misschien is dit wel een spiegel. Misschien heb ik in het verleden wel hetzelfde gereageerd. Misschien heeft ze het gewoon echt niet door.

Als ik wat stabieler zou zijn zou ik het gesprek misschien wel aangaan maar ik heb er nu even helemaal geen trek in. Ik ben echt bang wat er allemaal boven komt.

Ik verbaas me nog steeds wat zoiets als de dood van een ouder met je vriendschappen doet.

Heel herkenbaar, toen mijn ouders zijn gestorven liet mijn schoonfamilie op mijn schoonmoeder na het helemaal afweten, een appje was wat ik kreeg, nu heeft schoonzus vorige week haar vader verloren, heb een kaart gestuurd en daar blijft het bij van mijn kant.

Morgenavond zou ik eigenlijk met de vrouwen van het werk moeten gaan eten maar heb er geen zin in. Morgenochtend nog een dagdeel cursus wordt al moe bij de gedachte..

Over een paar weken een weekend weg met mijn zussen daar heb ik wel zin in.

Mijn zus wordt vijftig maar heeft geen zin om het te vieren en nodigde haar twee zussen uit voor een weekend stedentrip ze "vlucht" en wij vluchten mee. En ja ik moet dat moeten ook meer schrappen en net als jij reageren Ladyday! Geen zin in een verjaardag etc en dan gewoon niet gaan.. cursus was wel leuk en interessant.

Voor allemaal

Ik was blij dat de feestdagen erop zaten, vond het erg lastig allemaal maar zo goed en kwaad als het kon erdoorheen geslagen. Om 00.00 op oudjaarsavond geproost op een beter 2019 met gezin en mijn vader.
Daarna lekker druk op mijn werk dus met frisse moed daarop gestort. Het ging eigenlijk allemaal wel ok, prima afleiding, leuke dingen gedaan en het plezier kwam weer terug. Uiteraard wel met mijn verdriet over mijn mam op de achtergrond maar niet meer zo intens en ik had zelfs een aantal keer gedroomd over haar, ik zag haar op de leeftijd die ze geworden is maar niet meer zo getekend in haar gezicht door de staar en alle pijnen die ze had door de artrose. Ik maakte me zorgen in mijn droom en hield haar gezicht vast. Ze zei toen dat het goed met haar ging. Dat was wel fijn. Ik heb namelijk ook heel even gehad dat ik, misschien heel stom, mij ineens afvroeg waar ze was en of ze daar dan wel ok is, Ik maakte me zorgen om haar omdat ze zo abrupt van ons weggehaald is en of ze dat zelf wel kon accepteren. Ik werd er nogal onrustig van en het voelde niet ok.

Mijn vader zat een beetje in de lappenmand en omdat ik het druk had had ik hem niet zoveel gesproken. Toen mijn moeder nog leefde was dat nooit zo;n punt, maar nu ligt dat wat anders voor mijn gevoel en vond het hoog tijd om weer eens langs te gaan. Mijn vader vertelde dat hij een beetje aan het kijken was op een dating site. Euh ok.. Ik had daar al wel over nagedacht want ik vind mijn vader niet het type om alleen te zijn hoewel hij het prima doet alleen en dat vind ie zelf ook. Hij benadrukte dat hij geenszins van plan is te verhuizen of andere gekke dingen maar dat hij het wel leuk zou vinden als hij iemand vind die met hem mee wil op zijn reizen met de camper. Dat snap ik volledig en ik zou het oprecht voor hem fijn vinden als hij een leuk maatje kan vinden, ik weet heel goed dat ze geen vervanging is voor mijn moeder en zie het ook rationeel dat het leven voor hem door gaat en dat hij daar een weg in probeert te vinden.
Hij had zelfs al een gesprek gehad met een dame zei hij maar dat had ie zelf afgeketst uiteindelijk Ik kon er wel om lachen en heb hem nog van advies voorzien (eerlijk blijven met de verwachtingen etc) maar ik was toch wel enorm verbluft eigenlijk. Zeg maar even too much information..
Dat uitte zich vanmorgen op mijn werk toen een paar mensen op niks af meenden te moeten klagen over het e.ea. Dat is op mijn werk niks nieuws en eigenlijk kan ik dat prima hebben en van me af laten glijden maar het stoom kwam uit mijn oren en ik stond te trillen van woede, een collega kon het gelukkig netjes oplossen.
Ik trek het steeds slechter het egoïsme van sommige mensen en het stampij maken over zaken die helemaal niet belangrijk zijn.

Eenmaal in de auto heb ik het vanuit mn tenen eruit gehuild en ik miste mijn mam zo erg, ik zag ook ineens allemaal herinneringen van vroeger die ik niet meer wist. Ik denk dat ik mijn boosheid heb getriggerd, alleen de frustratie dat ik niks heb om boos op te zijn. Ik zou niet weten op wie, mijn mam had nooit zo zonder afscheid van ons vandaan gewild en mijn pap gun ik graag een beetje nieuw geluk. Ik ben gewoon nog enorm verdrietig, mis mam enorm en was denk ik net een beetje bekomen van de schok (bijna 4 maanden geleden nu sinds haar overlijden) en was allang blij dat het beetje rustiger vaarwater in zicht was.
En nu moet ik ineens ermee dealen dat er straks een andere vrouw zal zijn, iets waar ik nog nooit bij stil gestaan heb, bizar hoe alles in zo'n korte tijd op zn kop staat.

Nogmaals, ik hoop dat hij een dame treft die lief voor hem is en het zou leuk zijn als ze een gezellig gezin meeneemt, geen 'gedoe' erbij in de familie en ik vertrouw mijn vader erop dat hij weet wat ie doet. Hij stond ervan te kijken hoe groot 'de markt' is tussen alleenstaanden vanaf 60 jaar. Hij is zelf 72 en wil wel graag ongeveer dezelfde leeftijd. Hij vertelde dat er best wel wat dames gereageerd hadden en dat ie zelf nog niet aangeschreven had. Ik denk ook wel dat het percentage alleenstaande dames hoger ligt dan heren.

Maar zien hoe dit gaat lopen, ik heb er in elk geval een mega zwaar hoofd van van mijn huilbui van vandaag. Het moet even bezinken en een terugval lijkt me niet vreemd. Fijn dat ik het hier even kwijt kan, niet echt iets om met anderen te bespreken irl. Behalve met mijn vent, die stond ook wel even te kijken toen ik het vertelde. Die had wel verwacht dat ik van de leg zou zijn vandaag.

Stimpy 77 kan mij voorstellen dat het lastig is je vader die wil gaan daten.. het is nog zo kort geleden en zo vers. Helaas veel mannen die niet alleen kunnen zijn.

En je woede uitbarsting op je werk vanwege mensen die zich druk maken om niets snap ik helemaal heb dat ook regelmatig gehad.

Druk maken dat ze twee keer moeten gourmetten op kerst. In een periode dat mijn man was opgenomen bij de GGZ mijn brugpieper vast liep op school en diagnose ADHD bij hem..en ik met mijn afdeling op het werk verplaatst werd naar een andere vestiging 67 kilometer verderop.. en mijn man zijn ontslag kreeg. ik had graag heel de maand toen gegourmet als ik maar gewoon aan kon schuiven.. en zo kan ik nog honderd voorbeelden geven van de afgelopen jaren. Weet wel dat ik heel cynisch werd.

En nog als mensen zich druk maken om niets.. dat ik zeg: dat als dat hun grootste probleem is om zich druk om te maken ze niets te klagen hebben in hun leven ..

Mijn altijd diplomatieke antwoorden heb ik laten varen. En wordt steeds meer mijn vader recht voor zijn raap, de waarheid die bijna niemand wil horen.

In het vorige topic al eerder mee geschreven onder een andere naam, veranderd vanwege herkenbaarheid.

2 jaar geleden mijn moeder verloren, gister is mijn beste vriendin overleden en het trekt me weer helemaal in dat zwarte gat. Een hele grote klap waarvan ik nu even niet weet hoe ik hier weer uit moet komen. Het gevoel van houd het voor mij dan nooit op is nu zo groot..

Was het onverwachts, je beste vriendin, of na 'n ziekbed? Sterkte!

Lucky17 schreef: ↑

25-01-2019 22:10

In het vorige topic al eerder mee geschreven onder een andere naam, veranderd vanwege herkenbaarheid.

2 jaar geleden mijn moeder verloren, gister is mijn beste vriendin overleden en het trekt me weer helemaal in dat zwarte gat. Een hele grote klap waarvan ik nu even niet weet hoe ik hier weer uit moet komen. Het gevoel van houd het voor mij dan nooit op is nu zo groot..

Gecondoleerd met het verlies van je beste vriendin snap je gevoel en snap je verdriet en angst om "weer" door het rouwproces te moeten, welkom hier.

Lady_Day schreef: ↑

03-01-2019 07:37

Diana, ik ervaar het precies zo hoor. De hele basis weggerukt en dan een eindeloze stroom aan verdriet. In het begin, als ik een goede dag had, dan dacht ik dat ik stappen gemaakt had. Dan was ik juist extra verdrietig als ik toch weer een 'terugval' had. Dat is natuurlijk helemaal geen terugval, maar zo voelt het dan.


Het afgelopen jaar is zo heftig geweest. Niet alleen mijn vader die kwam te overlijden, maar ook mijn baan kwam te vervallen. En mijn huis daar moet ik uit. Mijn baan en huis waren mijn basis. Alles wankelde door omstandigheden die ik zelf niet had kunnen voorkomen.

Vriendschappen die uitelkaar vallen. Ik weet nog niet of het tijdelijk is of niet. Ik zat eigenlijk ook nog een beetje te wachten op het moment waarop mijn vriend de relatie zou beeindigen. Dat kan er ook nog wel bij. Nu is die angst wel weer voorbij, maar als her zoveel gebeurt, dan verwacht je op een gegeven moment dat álles maar dan ook alles misgaat.

Het lastige hieraan vind ik dat ik (nog) niet weet hoe ik mijn eigen stabiele basis kan creëren waarbij ik niet afhankelijk ben van externe factoren. Hoe ik innerlijk sterker kan worden, weerbaarder, veerkrachtiger. Bij het minste of geringste ben ik uit het veld geslagen. Ik vind het moeilijk mezelf te herpakken.

Wat pakkende teksten. En dat is wat ik steeds bedoelde. Behoorlijk pittig op je 45e maar nog pittiger in je 20er jaren. Waar leeftijdgenoten je totaal niet begrijpen want hebben vaak een deel of alles nog van het gezin waar ze vandaan komen en nog op terug vallen mocht het nodig zijn.
Maar dat mocht ik hier niet zeggen.

@ yogonaise, heel herkenbaar. Ik ben dan nog iets jonger dan jou, maar merk dat ook. Ben nu een jaartje verder toen de ellende thuis begon... het diepe rouwen om het huwelijk wat ik dacht te hebben. We zijn nog steeds samen, maar ik koppel me vaak en veel los van partner. Giga betonnen muur. Het ongeloof achtervolgt mij. En ergens is het heel verdrietig maar nodig om sterker te worden.

Vrienden die praat moe worden, dus vraag je niets meer en je ook niets meer gaat delen. Mensen die het te moeilijk vinden het er over te hebben.

Je leeft je leven, gaat door. En ik dankzij mijn kind en hond de vreugde van het leven weer zie. Benoemde het gister nog zonder dat eigen vlees en bloed was het heel anders met mij af gelopen. Ik weet nu waar ik voor leef door de tijd heen.
Probeer ik in het hier en nu te leven maar valt niet mee..

Ik mediteer veel, pak op tijd rust. Doe eigenlijk alleen nog die dingen die ik graag doe. Als je zo bedrogen bent word de kijk op de mens compleet anders. En leer je vooral de sleutel van je geluk in je eigen broekzak te houden.

En nog met veel huil momenten. En dat ik niet meer weet of ik ooit nog gelukkig word, door het diepe rouwen om wat je eerst had en nu ziet en hebt.
( ik ben meerdere malen bedrogen en dat is pas uitgekomen)

Veel kracht gewenst voor iedereen die het nodig heeft

Gisteren heb ik afscheid moeten nemen van mijn psych waar ik 2 jaar zoveel aan heb gehad in mijn rouwproces en bij het ontdekken van mijn autisme. Helaas biedt de instantie waar hij voor werkt geen chronische trajecten dus ik sta weer met lege handen.