Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw - deel 2
woensdag 2 januari 2019 om 07:49
maandag 4 maart 2019 om 11:18
Koekie: heb jij echt vanuit je tenen gehuild waar anderen bij zijn? Dat deed ik toch echt wel vooral als ik alleen was. Pas de laatste maanden heeft mijn man dat een keer gezien. Beetje snikken bij anderen is ook alles wat ik doe.
We hebben het nooit meer over haar gehad. Mijn broer en ik spreken wel over haar graf, als er andere bloemen staan bijvoorbeeld. Mijn vader is er nooit geweest. Alle foto’s van haar zijn uit huis verdwenen. Tsjah, het is zoals het is denk ik. Ik weet inmiddels waarom hij boos is en het gaat helemaal nergens over. Ik denk dat hij vooral last van zichzelf heeft.
We hebben het nooit meer over haar gehad. Mijn broer en ik spreken wel over haar graf, als er andere bloemen staan bijvoorbeeld. Mijn vader is er nooit geweest. Alle foto’s van haar zijn uit huis verdwenen. Tsjah, het is zoals het is denk ik. Ik weet inmiddels waarom hij boos is en het gaat helemaal nergens over. Ik denk dat hij vooral last van zichzelf heeft.
maandag 4 maart 2019 om 11:27
Dat is wel een goeie inderdaad. Niemand heeft mij uit mijn tenen zien huilen. Niemand weet hoe moeilijk ik het heb gehad behalve jullie hier en 1 vriendin. Zelfs mijn eigen partner niet. Hij kan daar ook niks mee en ik wil hem daarmee niet belasten.Tinkeltje33 schreef: ↑04-03-2019 11:18Koekie: heb jij echt vanuit je tenen gehuild waar anderen bij zijn? Dat deed ik toch echt wel vooral als ik alleen was. Pas de laatste maanden heeft mijn man dat een keer gezien. Beetje snikken bij anderen is ook alles wat ik doe.
Zelfs een beetje snikken heb ik bij anderen bijna nooit gedaan. Ik vind het ook vervelend om mezelf zo kwetsbaar op te stellen. Daarom is dit forum ook zo fijn.
Tinkel, toch lijkt het me heel raar dat er over je moeder gezwegen wordt. Het is echt niet zo dat ik dagelijks met mijn moeder en zus over mijn vader praat maar hij maakt nog zeker wel deel uit van onze gesprekken.
maandag 4 maart 2019 om 19:48
Ik kan ook niet huilen, op de begrafenis van mijn ouders, zus een snikje wil je mij zien huilen moet je mij uien laten snijden.koekie1980 schreef: ↑04-03-2019 09:27Er zijn idd maar weinig emotionele momenten bij hem. Laatst op zn verjaardag. Eerste x zonder mam toen t bezoek naar huis was. En elke x als hij op de begraafplaats is. Maar t blijft bij kort snikken ipv echt huilen.
Kon ik maar een keer huilen lijkt me heerlijk opluchten.
Wil niet zeggen dat ik niet rouw of niet verdrietig ben.
maandag 4 maart 2019 om 19:50
Dat denk ik ook, misschien overspannen? Autitisch? Normaal gedrag is het in ieder geval niet en maakt het voor jou en je broer een stuk moeilijker.Tinkeltje33 schreef: ↑04-03-2019 11:18Koekie: heb jij echt vanuit je tenen gehuild waar anderen bij zijn? Dat deed ik toch echt wel vooral als ik alleen was. Pas de laatste maanden heeft mijn man dat een keer gezien. Beetje snikken bij anderen is ook alles wat ik doe.
We hebben het nooit meer over haar gehad. Mijn broer en ik spreken wel over haar graf, als er andere bloemen staan bijvoorbeeld. Mijn vader is er nooit geweest. Alle foto’s van haar zijn uit huis verdwenen. Tsjah, het is zoals het is denk ik. Ik weet inmiddels waarom hij boos is en het gaat helemaal nergens over. Ik denk dat hij vooral last van zichzelf heeft.
maandag 4 maart 2019 om 20:13
Ik zat vandaag te denken dat ik al best lang niet echt gehuild heb, als in met tranen. Als ik nu verdrietig ben is het meer zo'n brok in mijn keel gevoel.
Vandaag moest ik ook denken aan de old man's advice woorden welke Teun vorig jaar postte. Met die golven. Zo is het inderdaad gegaan. Ik heb nu niet meer het idee dat ik in die zee hang. Ik lig al op het strand. Uitgeput en af en toe komt er nog een golfje over me heen maar het is niet meer vechten om niet kopje onder te gaan.
Het verdriet is veranderd en ik zelf ook. Eigenlijk een heel groot deel van mijn leven is nu anders. Vriendschappen zijn veranderd. Een vriendin waar ik lange tijd weinig contact mee heb gehad is nu weer terug. Nieuwe vriendschappen zijn ontstaan en andere zijn verdwenen.
Ik was altijd een ontzettende loner maar ook dat is veranderd. Ik ben mijn 'own worst enemy'. Teveel alleen zijn is heel slecht voor mij. Ik doe het beter als ik anderen om me heen heb.
Ook heb ik geleerd dat er voor 2 stappen vooruit er eerst eentje achteruit komt. Maar als ik nu in het ravijn val dan weet ik dat dat niet voor altijd is. Dat ik er wel weer uit kom. Ook nog sterker dan voorheen.
Het gaat langzaam, heel langzaam, maar het gaat wel vooruit. Heel veel dingen heb ik nog niet op orde (baan, huis) maar ik heb wel weer een sprankje hoop dat het toch goed gaat komen. Vorig jaar was echt een verschrikkelijk en verschrikkelijk eenzaam jaar.
Zo dankbaar voor dit forum en iedereen die hier meeschrijft en meegeschreven heeft
Vandaag moest ik ook denken aan de old man's advice woorden welke Teun vorig jaar postte. Met die golven. Zo is het inderdaad gegaan. Ik heb nu niet meer het idee dat ik in die zee hang. Ik lig al op het strand. Uitgeput en af en toe komt er nog een golfje over me heen maar het is niet meer vechten om niet kopje onder te gaan.
Het verdriet is veranderd en ik zelf ook. Eigenlijk een heel groot deel van mijn leven is nu anders. Vriendschappen zijn veranderd. Een vriendin waar ik lange tijd weinig contact mee heb gehad is nu weer terug. Nieuwe vriendschappen zijn ontstaan en andere zijn verdwenen.
Ik was altijd een ontzettende loner maar ook dat is veranderd. Ik ben mijn 'own worst enemy'. Teveel alleen zijn is heel slecht voor mij. Ik doe het beter als ik anderen om me heen heb.
Ook heb ik geleerd dat er voor 2 stappen vooruit er eerst eentje achteruit komt. Maar als ik nu in het ravijn val dan weet ik dat dat niet voor altijd is. Dat ik er wel weer uit kom. Ook nog sterker dan voorheen.
Het gaat langzaam, heel langzaam, maar het gaat wel vooruit. Heel veel dingen heb ik nog niet op orde (baan, huis) maar ik heb wel weer een sprankje hoop dat het toch goed gaat komen. Vorig jaar was echt een verschrikkelijk en verschrikkelijk eenzaam jaar.
Zo dankbaar voor dit forum en iedereen die hier meeschrijft en meegeschreven heeft
maandag 4 maart 2019 om 20:16
Christiana schreef: ↑04-03-2019 19:50Dat denk ik ook, misschien overspannen? Autitisch? Normaal gedrag is het in ieder geval niet en maakt het voor jou en je broer een stuk moeilijker.
Autistisch inderdaad. Daar kom ik nu eigenlijk pas echt over, alles werd altijd verzwegen.
LadyDay: ik heb dat heel lang heel verdrietig gevonden. Nu is het gewoon niet anders. Met mijn man heb ik het tegenwoordig wel meer ove haar, alsof de tijd er nu beter voor is. Ik kan nu beter positiever terugkijken denk ik. En niet gelijk huilen daarbij. Mijn man begint er nu ook zelf wel eens over.
dinsdag 5 maart 2019 om 15:38
Hoi,
Vandaag heb ik dit topic gevonden en dankjewel voor al jullie berichtjes.
Vorige week is mijn moeder overleden. Het zat er aan te komen, want ze was ernstig ziek. Toch gebeurde het nog ontzettend snel en onverwacht. De afgelopen week stond in het teken van regelen en alles zo goed mogelijk doen voor haar uitvaart.
Ontzettend veel kaarten, berichtjes en telefoontjes gehad, wat fijn is.
De uitvaart was precies wat mijn moeder gewild zou hebben en ik heb er een goed gevoel over.
Maar dat is ook het enige. Want volgens mij voel ik nu niks. Ik zit zowat bijna te wachten op het zwarte gat, het immense verdriet, de wanhoop, het ongeloof, de boosheid, enz. Ik voel dat het er is aan de oppervlakte, maar het komt niet.
Bij vlagen voel ik het, bijvoorbeeld als ik haar even wil bellen om iets te vertellen. Dan word ik overspoeld door verdriet en doet m'n hart zeer.
Maar verder doe ik niks. Ik zit op de bank en luister naar de tv, kijken is te veel moeite. Ik doe de standaard dingen zoals boodschappen en de hond uitlaten. Ik heb kinderen, maar geen partner, dus ik kook en zorg voor ze. Hun verdriet zien doet zeer en ik troost waar ik kan.
Ben nogal perfectionistisch van aard, dus dingen goed doen, daar voel ik me goed bij. En nu heb ik het gevoel dit rouwen niet zo goed te doen.
Nu ik dit zo schrijf, lees ik hoe stom dat klinkt. Maar zo voel ik het wel...
Wat ik precies wil hiermee, weet ik niet. Ik wil ook niet zo veel, het voelt zo leeg en nutteloos allemaal...
Heeft iemand dit ook zo gehad? Of heeft iemand tips? Ik lees ze graag.
Dankjewel!
Vandaag heb ik dit topic gevonden en dankjewel voor al jullie berichtjes.
Vorige week is mijn moeder overleden. Het zat er aan te komen, want ze was ernstig ziek. Toch gebeurde het nog ontzettend snel en onverwacht. De afgelopen week stond in het teken van regelen en alles zo goed mogelijk doen voor haar uitvaart.
Ontzettend veel kaarten, berichtjes en telefoontjes gehad, wat fijn is.
De uitvaart was precies wat mijn moeder gewild zou hebben en ik heb er een goed gevoel over.
Maar dat is ook het enige. Want volgens mij voel ik nu niks. Ik zit zowat bijna te wachten op het zwarte gat, het immense verdriet, de wanhoop, het ongeloof, de boosheid, enz. Ik voel dat het er is aan de oppervlakte, maar het komt niet.
Bij vlagen voel ik het, bijvoorbeeld als ik haar even wil bellen om iets te vertellen. Dan word ik overspoeld door verdriet en doet m'n hart zeer.
Maar verder doe ik niks. Ik zit op de bank en luister naar de tv, kijken is te veel moeite. Ik doe de standaard dingen zoals boodschappen en de hond uitlaten. Ik heb kinderen, maar geen partner, dus ik kook en zorg voor ze. Hun verdriet zien doet zeer en ik troost waar ik kan.
Ben nogal perfectionistisch van aard, dus dingen goed doen, daar voel ik me goed bij. En nu heb ik het gevoel dit rouwen niet zo goed te doen.
Nu ik dit zo schrijf, lees ik hoe stom dat klinkt. Maar zo voel ik het wel...
Wat ik precies wil hiermee, weet ik niet. Ik wil ook niet zo veel, het voelt zo leeg en nutteloos allemaal...
Heeft iemand dit ook zo gehad? Of heeft iemand tips? Ik lees ze graag.
Dankjewel!
dinsdag 5 maart 2019 om 16:24
Mijn moeder is nu iets meer dan een half jaar dood. Wat ziet dat er cru uit als ik dit zo schrijf.
Het gaat best goed, alhoewel ik het heel erg druk heb gehad en mezelf niet echt de tijd heb gegeven te rouwen. Maar toch voert: ‘het is goed zo’ de boventoon.
Tegen mijn man zei ik deze week nog dat ik mijn moeder echt wel mis en haar ook nog wil bellen als ik iets meemaak of hoor dat ik graag met haar zou willen delen, maar de zorgen om haar mis ik echt niet (hoe voelt ze zich vandaag, hoe tref ik haar aan als ik naar haar toe ga, eet ze wel goed enz.)
Ik ben natuurlijk al een paar jaar met haar overlijden bezig geweest, haar telkens achteruit zien gaan en me daar heel veel zorgen om gemaakt en veel verdriet over fehad. Misschien heb ik toen al gerouwd, wie zegt het...
Welkom Twizzie, mijn ervaring is: laat alles op je af komen, Het komt echt wel! Nu is alles mog zo onwerkelijk.
Het gaat best goed, alhoewel ik het heel erg druk heb gehad en mezelf niet echt de tijd heb gegeven te rouwen. Maar toch voert: ‘het is goed zo’ de boventoon.
Tegen mijn man zei ik deze week nog dat ik mijn moeder echt wel mis en haar ook nog wil bellen als ik iets meemaak of hoor dat ik graag met haar zou willen delen, maar de zorgen om haar mis ik echt niet (hoe voelt ze zich vandaag, hoe tref ik haar aan als ik naar haar toe ga, eet ze wel goed enz.)
Ik ben natuurlijk al een paar jaar met haar overlijden bezig geweest, haar telkens achteruit zien gaan en me daar heel veel zorgen om gemaakt en veel verdriet over fehad. Misschien heb ik toen al gerouwd, wie zegt het...
Welkom Twizzie, mijn ervaring is: laat alles op je af komen, Het komt echt wel! Nu is alles mog zo onwerkelijk.
dinsdag 5 maart 2019 om 16:49
Tinkel, wat goed van je huis. Gefeliciteerd. Wat fijn om naar uit te kijken!
Gecondoleerd Twizzie. Er is geen draaiboek voor rouw. Iedereen doet het op zijn eigen manier. Ik twijfelde zelf ook wel of ik het 'goed' deed want naar mijn eigen gevoel ging ik er aan ten onder. Maar nu, een jaar later, kan ik ook oprecht zeggen dat ik 'goed' deed want het was mijn manier. Dus jouw manier is ook 'goed', onafhankelijk van wat er nog komen gaat -- of niet
Hey ModuleX, fijn dat het goed gaat. Ik zat vandaag aan precies hetzelfde te denken... de zorgen oh die mis ik niet. Ik weet nu dat elke dag wat 'vlak' is maar toen mijn vader nog leefde had ik een verschrikkelijke dag als het niet goed ging en een goede dag als het wel goed ging met hem. In de laatste 2 maanden waren dat alleen nog maar verschrikkelijke dagen en lange, slapeloze nachten. Iemand waarvan je zoveel houdt in zoveel pijn zien, dat breekt je ziel. Waar mijn vader ook is, zwevend tussen de regenbogen en zonnestralen of helemaal nergens, hij is echt op een betere plek en langzaamaan kan ik daar heel voorzichtig een beetje blij om zijn.
Gecondoleerd Twizzie. Er is geen draaiboek voor rouw. Iedereen doet het op zijn eigen manier. Ik twijfelde zelf ook wel of ik het 'goed' deed want naar mijn eigen gevoel ging ik er aan ten onder. Maar nu, een jaar later, kan ik ook oprecht zeggen dat ik 'goed' deed want het was mijn manier. Dus jouw manier is ook 'goed', onafhankelijk van wat er nog komen gaat -- of niet
Hey ModuleX, fijn dat het goed gaat. Ik zat vandaag aan precies hetzelfde te denken... de zorgen oh die mis ik niet. Ik weet nu dat elke dag wat 'vlak' is maar toen mijn vader nog leefde had ik een verschrikkelijke dag als het niet goed ging en een goede dag als het wel goed ging met hem. In de laatste 2 maanden waren dat alleen nog maar verschrikkelijke dagen en lange, slapeloze nachten. Iemand waarvan je zoveel houdt in zoveel pijn zien, dat breekt je ziel. Waar mijn vader ook is, zwevend tussen de regenbogen en zonnestralen of helemaal nergens, hij is echt op een betere plek en langzaamaan kan ik daar heel voorzichtig een beetje blij om zijn.
lady_day wijzigde dit bericht op 05-03-2019 22:36
0.04% gewijzigd
dinsdag 5 maart 2019 om 22:21
Wooow... ik lees echt wel mooie stappen die mensen gemaakt hebben hier. Ik hoop dat ik ze ook kan maken met de tijd. Voor nu heb ik vooral te maken met grote ups en downs. Het ene moment gaat alles als vanzelf en goed, het andere moment is de put weer iets dieper geworden dan de vorige keer dat ik er in viel...
@ Twizzie: ik herken me wel een beetje in wat je schrijft. Ik was de eerste weken ook een soort van zombie. Ik deed alles op de automatische piloot en had maar weinig emoties, behalve op specifieke momenten als ik mijn moeder miste. Uiteindelijk is dat toch wel anders geworden. Ik denk dat een rouwproces ook blijft veranderen, alleen dat het tempo waarin dat dat gebeurt voor iedereen anders is. En dat is sowieso gewoon goed. Er is geen standaard voor rouwen... iedereen doet het op zijn of haar eigen manier.
Het is nu een week geleden voor je... er komen nog genoeg momenten waarop het allemaal anders aan zal voelen (zowel beter als slechter). Het niets doen hoort bij rouwen naar mijn mening... het is naar mijn mening een automatische beschermingsmechanisme van je lichaam om je energie op pijl te houden.
@ Twizzie: ik herken me wel een beetje in wat je schrijft. Ik was de eerste weken ook een soort van zombie. Ik deed alles op de automatische piloot en had maar weinig emoties, behalve op specifieke momenten als ik mijn moeder miste. Uiteindelijk is dat toch wel anders geworden. Ik denk dat een rouwproces ook blijft veranderen, alleen dat het tempo waarin dat dat gebeurt voor iedereen anders is. En dat is sowieso gewoon goed. Er is geen standaard voor rouwen... iedereen doet het op zijn of haar eigen manier.
Het is nu een week geleden voor je... er komen nog genoeg momenten waarop het allemaal anders aan zal voelen (zowel beter als slechter). Het niets doen hoort bij rouwen naar mijn mening... het is naar mijn mening een automatische beschermingsmechanisme van je lichaam om je energie op pijl te houden.
Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.
dinsdag 5 maart 2019 om 22:47
Duna, voor jou is het nog maar een paar maanden geleden. Het is nog hartstikke vers. De grote ups en downs heb ik echt heel lang gehad. Sterker nog, zelfs een paar weken geleden donderde ik zo weer het ravijn in. Maar ik weet dat ik er weer uit kom. Ik ben er al zo vaak in gevallen. De ene keer kom ik er wat moeilijker uit dan de andere keer, maar ik kom er wél uit.
Ondanks dat ik zeker weet dat ik er wel weer in glijd heb ik toch het gevoel dat er wel iets aan het veranderen is. Het verdriet kan nog steeds wel heftig zijn maar de paniek en wanhoop zijn grotendeels weg. Ik denk dat dat bij mij het verschil maakt. Maar goed, bij mij is het nu bijna 14 maanden geleden en ik ben bij lange na niet 'de ouwe'. En dat gaat ook niet meer komen. Dit heeft mij echt fundamenteel veranderd en ik heb ook ontzettend veel geleerd. Over mezelf en ook over anderen. En op de een of andere manier heb ik ook het idee dat het klopt of zo. Sorry, dat klinkt wat vaag misschien maar mijn leven is nu al zo veranderd.... ik denk dat dat nog wel verder gaat.
Ondanks dat ik zeker weet dat ik er wel weer in glijd heb ik toch het gevoel dat er wel iets aan het veranderen is. Het verdriet kan nog steeds wel heftig zijn maar de paniek en wanhoop zijn grotendeels weg. Ik denk dat dat bij mij het verschil maakt. Maar goed, bij mij is het nu bijna 14 maanden geleden en ik ben bij lange na niet 'de ouwe'. En dat gaat ook niet meer komen. Dit heeft mij echt fundamenteel veranderd en ik heb ook ontzettend veel geleerd. Over mezelf en ook over anderen. En op de een of andere manier heb ik ook het idee dat het klopt of zo. Sorry, dat klinkt wat vaag misschien maar mijn leven is nu al zo veranderd.... ik denk dat dat nog wel verder gaat.
dinsdag 5 maart 2019 om 23:39
Welkom Twizzie, herkenbaar hoor had ik ook, en heb geen huilbuien etc. Gehad wel boosheid, en kon geneuzel en kleine problemen van anderen slecht handelen.. was ontzettend moe na twee intensief mantelzorgen.. en die moeheid is er helaas nog.
En ja bij mijn vader en moeder kwam hun dood niet onverwacht. Van mijn moeder door haar hersenletsel twee jaar voor haar dood al afscheid genomen, al wisten we dat toen nog niet.
En ja bij mijn vader en moeder kwam hun dood niet onverwacht. Van mijn moeder door haar hersenletsel twee jaar voor haar dood al afscheid genomen, al wisten we dat toen nog niet.
dinsdag 5 maart 2019 om 23:51
[quote=Lady_Day post_id=29659499 time=1551695252 Het is echt niet zo dat ik dagelijks met mijn moeder en zus over mijn vader praat maar hij maakt nog zeker wel deel uit van onze gesprekken.
[/quote]
Ik heb het al vaker gezegd, maar als dit er op jonge leeftijd ook niet meer is heb je een hele andere weg te bewandelen waarbij je vaak op onbegrip stuit. Juist omdat velen een andere situatie hebben waarin ze op latere leeftijd nog steeds dingen kunnen delen.
[/quote]
Ik heb het al vaker gezegd, maar als dit er op jonge leeftijd ook niet meer is heb je een hele andere weg te bewandelen waarbij je vaak op onbegrip stuit. Juist omdat velen een andere situatie hebben waarin ze op latere leeftijd nog steeds dingen kunnen delen.
woensdag 6 maart 2019 om 22:09
Ik kan wel goed huilen, altijd al gekund. Menigeen heeft mij dus al in compleet hysterische staat gezien. Ik schaam me er niet voor, dit is nu eenmaal wie ik ben en hoe ik omga met verdriet. Al huil ik ook bij geluk, ik ben vanbinnen gewoon een groot meer 
Ik val trouwens zomaar binnen, sorry daarvoor. Ik lees al een tijdje mee, maar vond het nog te confronterend om mee te posten. Ik zit op veel momenten nog in de ontkenningsfase, zoek daarom ook veel afleiding en doe soms alsof er niets aan de hand is.
Twizzie, nog gecondoleerd en veel sterkte.
Ik val trouwens zomaar binnen, sorry daarvoor. Ik lees al een tijdje mee, maar vond het nog te confronterend om mee te posten. Ik zit op veel momenten nog in de ontkenningsfase, zoek daarom ook veel afleiding en doe soms alsof er niets aan de hand is.
Twizzie, nog gecondoleerd en veel sterkte.
woensdag 6 maart 2019 om 23:19
Val maar lekker in hoor! Ik hou het dus op begrafenissen droog, maar toen mijn oudste ondanks alles zijn diploma haalde pinkte ik een traantje weg..kaanchinchen schreef: ↑06-03-2019 22:09Ik kan wel goed huilen, altijd al gekund. Menigeen heeft mij dus al in compleet hysterische staat gezien. Ik schaam me er niet voor, dit is nu eenmaal wie ik ben en hoe ik omga met verdriet. Al huil ik ook bij geluk, ik ben vanbinnen gewoon een groot meer
Ik val trouwens zomaar binnen, sorry daarvoor. Ik lees al een tijdje mee, maar vond het nog te confronterend om mee te posten. Ik zit op veel momenten nog in de ontkenningsfase, zoek daarom ook veel afleiding en doe soms alsof er niets aan de hand is.
Twizzie, nog gecondoleerd en veel sterkte.
donderdag 7 maart 2019 om 08:55
Nou eigenlijk alleen bij mijn vriend en alleen, niet bij mn vader. Alleen in de week van de uitvaart maar dat is logisch.Tinkeltje33 schreef: ↑04-03-2019 11:18Koekie: heb jij echt vanuit je tenen gehuild waar anderen bij zijn? Dat deed ik toch echt wel vooral als ik alleen was. Pas de laatste maanden heeft mijn man dat een keer gezien. Beetje snikken bij anderen is ook alles wat ik doe.
Nu doe ik dat ook liever alleen. Zelfs mn vriend weet niet hoe hij me precies moet troosten.
Dit is ook erg herkenbaar! Ik ben echt geneigd om teveel gezelligheid te vermijden. Carnaval bijv. dit jaar overgeslagen. Als ik normaliter 6 uitjes / feestjes / afspraken in m'n agenda heb staan in 1 weekend, dan krijg dat prima gedaan. Nu ben ik nog steeds te moe om alles "te moeten". En ik heb ook gewoon niet altijd zin dus ik ga niet meer naar alles waarvoor ik gevraagd wordt. Verjaardagen van mijn vriend z'n groep bezoekt ie nu vaak alleen. Maar ik wil ook geen buitenstaander worden van de vriendengroep dus soms sleep ik me erheen en blijkt het toch wel gezellig te zijn. En dan komt het punt van 1 jaar geleden dichterbij en vind ik ook van mezelf dat dat een punt is waarop het beter moet gaan met mezelf.
Wat me nu vooral stoort is dat ik s' avonds gewoon snel moe ben, eerst 3x per week enorm intensief sportte en nu 2x per week, maar op wat minder niveau. 2-3 dagen per week hang ik op de bank. Series kijken o.i.d. Terwijl mn vriend laatst zei dat hij vond dat ik wat meer moest ondernemen. Gewoon doorzetten, door de zure appel heen bla bla... Aan de ene kant wel een eye opener dat ik niet moet blijven sippen en dat feestjes afzeggen geen oplossing is. Maar aan de andere kant denk ik Joh... mijn moeder is dood. Mijn allerliefste mama, diegene die mij van iedereen het beste begrijpt en waar ik zo goed mee kan praten. Die is er niet meer. En niemand die dat over kan nemen. Dus als ik zo niet goed genoeg ben en niet enthousiast genoeg, dan flikker maar op. En dan wordt ik nog verdrietiger.
Als hij me met een jaar geleden vergelijkt doe ik inderdaad veel minder. Maar als ik mezelf vergelijk met wat ik nu werkelijk zou willen doen (nog meer in bed liggen en nog minder de deur uit) dan ben ik eigenlijk al verdomd goed bezig met gewoon fulltime werken en 2x sporten, het huishouden regelen enz enz.
Ik ben meerdere keren naar een praktijkondersteuner geweest. En een rouwverwerkingsclubje met 7 afspraken gehad en conclusie is overal hetzelfde; vermoeidheid hoort erbij en ga inderdaad maar op de golven mee ipv je daartegen te verzetten. Maar dat is soms lastig als mn wederhelft vind dat ik gewoon "effe moet gaan hardlopen" omdat je daar juist energie van zou krijgen. Dubbel gevoel steeds...
donderdag 7 maart 2019 om 09:01
Twizzie schreef: ↑05-03-2019 15:38Hoi,
Vandaag heb ik dit topic gevonden en dankjewel voor al jullie berichtjes.
Vorige week is mijn moeder overleden. Het zat er aan te komen, want ze was ernstig ziek. Toch gebeurde het nog ontzettend snel en onverwacht. De afgelopen week stond in het teken van regelen en alles zo goed mogelijk doen voor haar uitvaart.
Ontzettend veel kaarten, berichtjes en telefoontjes gehad, wat fijn is.
De uitvaart was precies wat mijn moeder gewild zou hebben en ik heb er een goed gevoel over.
Maar dat is ook het enige. Want volgens mij voel ik nu niks. Ik zit zowat bijna te wachten op het zwarte gat, het immense verdriet, de wanhoop, het ongeloof, de boosheid, enz. Ik voel dat het er is aan de oppervlakte, maar het komt niet.
Bij vlagen voel ik het, bijvoorbeeld als ik haar even wil bellen om iets te vertellen. Dan word ik overspoeld door verdriet en doet m'n hart zeer.
Maar verder doe ik niks. Ik zit op de bank en luister naar de tv, kijken is te veel moeite. Ik doe de standaard dingen zoals boodschappen en de hond uitlaten. Ik heb kinderen, maar geen partner, dus ik kook en zorg voor ze. Hun verdriet zien doet zeer en ik troost waar ik kan.
Ben nogal perfectionistisch van aard, dus dingen goed doen, daar voel ik me goed bij. En nu heb ik het gevoel dit rouwen niet zo goed te doen.
Nu ik dit zo schrijf, lees ik hoe stom dat klinkt. Maar zo voel ik het wel...
Wat ik precies wil hiermee, weet ik niet. Ik wil ook niet zo veel, het voelt zo leeg en nutteloos allemaal...
Heeft iemand dit ook zo gehad? Of heeft iemand tips? Ik lees ze graag.
Dankjewel!
Vorige week... ojee dat is net gebeurd.
gecondoleerd.Fijn dat je het gevoel heb dat de uitvaart is zoals je moeder het wilde. Dat is dan maar het "voordeel" dat je het aan zag komen, dan kun je de wensen nog vt voren bespreken. Maar de tijd van ziekte en je moeder steeds slechter zien worden is evengoed ook heel heftig geweest.
Ik was ook een week na de uitvaart vrij en zat ook te wachten op het zwarte gat en immense verdriet maar dat kwam toen bij mij ook niet. Langzamerhand sloop het erin, denk dat mn dieptepnt 4-5 maanden later kwam. Je hebt je moeder vorige week nog gesproken en staat stijf van de adrenaline. Dus ga het verdriet niet zoeken... het vind jou wel een keer. En dan zie je dan wel hoe je gaat reageren.
En rouwen en de emoties zijn niet te plannen. - herkenbaar. Het is echt alsof ik mijn eigen verhaal lees Twizzie
Leeft je vader nog? Heb je broers en zussen?
donderdag 7 maart 2019 om 09:03
Dit vind ik een mooie omschrijving. Vooral omdat het in het begin zo uitzichtloos lijkt. En nu nog wel eens, maar ik weet wat de echt heftige tijden maar dagen zijn, en niet "de rest van mn leven"Lady_Day schreef: ↑05-03-2019 22:47De grote ups en downs heb ik echt heel lang gehad. Sterker nog, zelfs een paar weken geleden donderde ik zo weer het ravijn in. Maar ik weet dat ik er weer uit kom. Ik ben er al zo vaak in gevallen. De ene keer kom ik er wat moeilijker uit dan de andere keer, maar ik kom er wél uit.
donderdag 7 maart 2019 om 09:11
Twizzie: gecondoleerd. Het komt gewoon zoals het komt. Ik denk dat ik rond 7-9 maanden het zwaarst vond. Tot die tijd ook wel in de rouw, maar toen werd ik echt somber.
Cookie: ik heb op een gegeven moment wel echt wen vaste afspraak gemaakt voor het sporten, waar ik echt naar toe moest, ondanks dat ik me rot voelde. Eigenlijk zodat er in ieder geval 1 ding was wat nog wel lukte en waar ik nog trots op kon zijn. Dat heeft me wel geholpen. Ik hoef niet op hoog niveau te sporten, ik moet er alleen 1 keer per week zijn. En daardoor kwam de rest vanzelf wel weer.
Ik heb gelukkig geen vrienden groepen waar ik bij moet zitten. Gewoon losse vriendinnen die ook wel begrijpen dat ik soms geen zin heb. Al is dat nu wel voorbij.
Cookie: ik heb op een gegeven moment wel echt wen vaste afspraak gemaakt voor het sporten, waar ik echt naar toe moest, ondanks dat ik me rot voelde. Eigenlijk zodat er in ieder geval 1 ding was wat nog wel lukte en waar ik nog trots op kon zijn. Dat heeft me wel geholpen. Ik hoef niet op hoog niveau te sporten, ik moet er alleen 1 keer per week zijn. En daardoor kwam de rest vanzelf wel weer.
Ik heb gelukkig geen vrienden groepen waar ik bij moet zitten. Gewoon losse vriendinnen die ook wel begrijpen dat ik soms geen zin heb. Al is dat nu wel voorbij.
donderdag 7 maart 2019 om 09:45
Begrijpelijk, dat is ook iets om trots op te zijn!Christiana schreef: ↑06-03-2019 23:19Val maar lekker in hoor! Ik hou het dus op begrafenissen droog, maar toen mijn oudste ondanks alles zijn diploma haalde pinkte ik een traantje weg..
Koekie1980, herkenbaar hoor. Ik denk dat het helemaal niet gek is dat je vermijdt. Het klinkt voor mij alsof je al behoorlijk wat doet en dat je goed bezig bent met jezelf niet opsluiten. Maar met beperkte energie kun je nu eenmaal niet alles doen zoals het altijd was. Zie je wel eens vrienden of familie in kleinere gezelschappen? Dus geen feestjes of verjaardagen?
Lastig dat je partner je daarin niet echt lijkt te begrijpen, maar ik denk ook niet dat dat kan. Zelfs al had hij hetzelfde verlies doorgemaakt, zou hij er wellicht heel anders mee omgaan. Maar ja, dat maakt het voor jou niet minder vervelend.
Heb je iets gehad aan dat rouwverwerkingsgroepje? Ik twijfel daar zelf ook over, maar vind de stap heel groot. Zoals ik eerder zei zit ik echt nog in de ontkenningsfase en twijfel ik dus of ik er al aan toe ben.
Ik vermijd feestjes ook. Afgelopen weekend was het carnaval, dat vier ik normaal heel uitgebreid. Dit jaar ben ik niet eens in de buurt geweest, het idee alleen al deed zoveel pijn.
donderdag 7 maart 2019 om 10:03
Dat idee van een rouwverwerkingsgroep komt trouwens via mijn werk. Afgelopen week was er een collega die me zei ‘dat het beter zou worden’. Die opmerking raakte mij zo, dat ik behoorlijk geagiteerd reageerde, waarna mijn leidinggevende vroeg of ik even met haar wilde zitten. Ze vindt dat ik met iemand moet gaat praten. Maar zelf weet ik dus nog niet zo goed wat ik daarmee moet.
