Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw - deel 2
woensdag 2 januari 2019 om 07:49
zondag 10 maart 2019 om 12:29
Wanneer zijn jullie trouwens weer volledig gaan werken en konden jullie dan ook daadwerkelijk alle taken weer aan? Ik werk weer sinds de kerstvakantie, maar ik vind het zwaar. Ik overzie het gewoon niet echt, heb moeite met concentreren en met moeilijke gesprekken en ik vind de combinatie met de volledige verantwoordelijkheid voor mijn zoon best pittig. Ik werk nu 32 uur en minder is financieel en werktechnisch niet echt mogelijk, maar ik zou eigenlijk zo graag een tijdje wat minder werken om bij te komen, er voor mijn zoon te zijn en gewoon goed voor mezelf te kunnen zorgen.
zondag 10 maart 2019 om 12:34
Ik werk al niet meer vanaf dat m'n vader z'n slechte nieuws kreeg. Dat kon ik mentaal niet aan. Gelukkig kreeg ik ook borstkanker in die periode en na het overlijden van m'n vader heb ik 'n autisme diagnose gekregen, wat een en ander verklaart. Ik heb altijd boven mijn macht gefunctioneerd en nu is mijn elastiek gebroken. Wil nooit meer terug participeren in de maatschappij en hoop dus dat ik mijn WIA kan aanhouden.
zondag 10 maart 2019 om 13:42
Naar de huisarts gaan en overleggen met je werkgever/bedrijfsarts. Vind het verliezen van een partner de vader van je kind heel heftig. Aangepast werk of tijdelijk minder uren werken? Hoop dat dat mogelijk is voor je. Zelf bij verlies ouders na twee dagen weer aan het werk, zat net bij een nieuwe werkgever kon geen kant op.kaanchinchen schreef: ↑10-03-2019 12:29Wanneer zijn jullie trouwens weer volledig gaan werken en konden jullie dan ook daadwerkelijk alle taken weer aan? Ik werk weer sinds de kerstvakantie, maar ik vind het zwaar. Ik overzie het gewoon niet echt, heb moeite met concentreren en met moeilijke gesprekken en ik vind de combinatie met de volledige verantwoordelijkheid voor mijn zoon best pittig. Ik werk nu 32 uur en minder is financieel en werktechnisch niet echt mogelijk, maar ik zou eigenlijk zo graag een tijdje wat minder werken om bij te komen, er voor mijn zoon te zijn en gewoon goed voor mezelf te kunnen zorgen.
zondag 10 maart 2019 om 14:24
2 jaar geleden mijn bijbaan verloren door sluiting van het bedrijf.
Anderhalf jaar geleden mijn moeder verloren ( ouderdom)
8 maanden geleden mijn echtgenoot verloren door ziekte.
Ik hoef on financiele reden niet te werken, ook niet als mijn kleine UWV uitkering dit jaar stopt.
Maar ik zou wel graag weer een bijbaan hebben om een beter ritme te krijgen.
Ik merk alleen dat mijn concentratie ongeveer 40 procent is van wat het normaal was. Ook een beetje koudwatervrees.
Ik denk dat ik vrijwilligerswerk ga doen over een tijdje. Ik wil dan graag in het Erasmus ziekenhuis gaan werken, alleen dat mag nog niet van maatschappelijk werk.
Ze vindt het allemaal nog te vers en te confronterend.
Anderhalf jaar geleden mijn moeder verloren ( ouderdom)
8 maanden geleden mijn echtgenoot verloren door ziekte.
Ik hoef on financiele reden niet te werken, ook niet als mijn kleine UWV uitkering dit jaar stopt.
Maar ik zou wel graag weer een bijbaan hebben om een beter ritme te krijgen.
Ik merk alleen dat mijn concentratie ongeveer 40 procent is van wat het normaal was. Ook een beetje koudwatervrees.
Ik denk dat ik vrijwilligerswerk ga doen over een tijdje. Ik wil dan graag in het Erasmus ziekenhuis gaan werken, alleen dat mag nog niet van maatschappelijk werk.
Ze vindt het allemaal nog te vers en te confronterend.
Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg
zondag 10 maart 2019 om 15:18
Heftig, Kaan... ik kan me zo voorstellen dat je het superzwaar hebt. Ik ben zelf een dag na mijn vaders crematie weer begonnen. We zaten midden in een reorganisatie en ik moest er niet aan denken om ook nog ergens anders te moeten solliciteren. Ik was een wrak. Ik heb mijn baan kunnen behouden en wonder boven wonder ook nog promotie gemaakt maar ik functioneer zo ongeveer op 60 a 80% van mijn kunnen. Ik denk dat niemand het door heeft want er zijn zoveel dingen gaande. Ik kan veel meer maar ik ben snel afgeleid en snel moe. En het werk boeit me ook niet (meer).
Aan de ene kant had ik graag wat meer tijd gehad na mijn vaders overlijden. Gewoon om uit te slapen, bij te tanken, niet te 'moeten' maar aan de andere kant gaf mijn werk me ook nog een klein beetje structuur.
Marcella, ik snap dat van die structuur wel. En het is ook mooi als je voor een ander iets kunt betekenen. Ja, tuurlijk zal het confronterend zijn... maar of dat nou over 2 maanden of 12 maanden is... ik denk dat het confronterende aspect er toch wel blijft.
Aan de ene kant had ik graag wat meer tijd gehad na mijn vaders overlijden. Gewoon om uit te slapen, bij te tanken, niet te 'moeten' maar aan de andere kant gaf mijn werk me ook nog een klein beetje structuur.
Marcella, ik snap dat van die structuur wel. En het is ook mooi als je voor een ander iets kunt betekenen. Ja, tuurlijk zal het confronterend zijn... maar of dat nou over 2 maanden of 12 maanden is... ik denk dat het confronterende aspect er toch wel blijft.
zondag 10 maart 2019 om 23:21
Snap je heel goed.redbulletje schreef: ↑10-03-2019 12:34Ik werk al niet meer vanaf dat m'n vader z'n slechte nieuws kreeg. Dat kon ik mentaal niet aan. Gelukkig kreeg ik ook borstkanker in die periode en na het overlijden van m'n vader heb ik 'n autisme diagnose gekregen, wat een en ander verklaart. Ik heb altijd boven mijn macht gefunctioneerd en nu is mijn elastiek gebroken. Wil nooit meer terug participeren in de maatschappij en hoop dus dat ik mijn WIA kan aanhouden.
zondag 10 maart 2019 om 23:26
Herkenbaar, moest ik het jaar van overlijden vader en mantelzorgen en komend verlies moeder van baan veranderen, oude bedrijf hield op te bestaan, na 25 jaar er gewerkt te hebben. Vraag me nog steeds af hoe ik dat gedaan heb, misschien wel de structuur van het werk. Maar had graag rust gehad.Lady_Day schreef: ↑10-03-2019 15:18Heftig, Kaan... ik kan me zo voorstellen dat je het superzwaar hebt. Ik ben zelf een dag na mijn vaders crematie weer begonnen. We zaten midden in een reorganisatie en ik moest er niet aan denken om ook nog ergens anders te moeten solliciteren. Ik was een wrak. Ik heb mijn baan kunnen behouden en wonder boven wonder ook nog promotie gemaakt maar ik functioneer zo ongeveer op 60 a 80% van mijn kunnen. Ik denk dat niemand het door heeft want er zijn zoveel dingen gaande. Ik kan veel meer maar ik ben snel afgeleid en snel moe. En het werk boeit me ook niet (meer).
Aan de ene kant had ik graag wat meer tijd gehad na mijn vaders overlijden. Gewoon om uit te slapen, bij te tanken, niet te 'moeten' maar aan de andere kant gaf mijn werk me ook nog een klein beetje structuur.
maandag 11 maart 2019 om 06:52
Omdat je geen keus had. Wat als je geen werk had gehad? Ik kan me herinneren dat jouw man ook ernstig ziek was (weet alleen niet of dit in dezelfde tijd was).Christiana schreef: ↑10-03-2019 23:26Herkenbaar, moest ik het jaar van overlijden vader en mantelzorgen en komend verlies moeder van baan veranderen, oude bedrijf hield op te bestaan, na 25 jaar er gewerkt te hebben. Vraag me nog steeds af hoe ik dat gedaan heb, misschien wel de structuur van het werk. Maar had graag rust gehad.
Ja, we moeten steeds meer mantelzorgen maar dit rijmt niet met de maatschappij. Ik had mazzel wat dat betreft. Omdat we in die reorganisatie zaten had ik geen leidinggevende. Niemand die me vertelde dat ik naar kantoor moest komen. Ik ben dan ook nauwelijks geweest (omdat ik mijn werk grotendeels vanuit huis kon doen) en niemand die er iets van zij of uberhaupt door had. Een heel bizarre situatie.
Ik ken mensen die echt op scherp gezet werden omdat ze moesten/wilden mantelzorgen. Dan heb je de zorgen van thuis en ook nog een hijgende manager in je nek.
maandag 11 maart 2019 om 08:01
Was allemaal tegelijk, en op mijn vorige een nieuwe hijgende manager in mijn nek, die van het werk en de klanten niets snapte, waarbij zorgverlof niet kon, en dat ik 11 weken vakantie dagen had staan en op wilde nemen kon ook niet..Lady_Day schreef: ↑11-03-2019 06:52Omdat je geen keus had. Wat als je geen werk had gehad? Ik kan me herinneren dat jouw man ook ernstig ziek was (weet alleen niet of dit in dezelfde tijd was).
Ja, we moeten steeds meer mantelzorgen maar dit rijmt niet met de maatschappij. Ik had mazzel wat dat betreft. Omdat we in die reorganisatie zaten had ik geen leidinggevende. Niemand die me vertelde dat ik naar kantoor moest komen. Ik ben dan ook nauwelijks geweest (omdat ik mijn werk grotendeels vanuit huis kon doen) en niemand die er iets van zij of uberhaupt door had. Een heel bizarre situatie.
Ik ken mensen die echt op scherp gezet werden omdat ze moesten/wilden mantelzorgen. Dan heb je de zorgen van thuis en ook nog een hijgende manager in je nek.
Als ik mensen van de regering hoor praten over mantelzorg en dat er regelingen voor zijn, en dat het allemaal makkelijk kan heb ik een teiltje nodig... Niet te doen naast fulltime baan gezin met kinderen..
maandag 11 maart 2019 om 08:25
Er zijn geen regelingen, ja zorgverlof... maar daar ben je zo doorheen als je voor een zieke ouder moet zorgen. Bovendien moet je de mazzel hebben dat je een meedenkende werkgever hebt anders kan het flink zuur uitpakken.
Ik had niet eens een gezin met kinderen en ik vond het al heel zwaar, zelfs voor die paar maanden toen mijn vader zo ziek was.
Mijn moeder kwakkelt ook met haar gezondheid. Niets ernstigs (hoop ik) maar continu griep en verkoudheid. Ze heeft totaal geen weerstand en is erg mager. Daarom baal ik ervan dat ik momenteel niet bij haar in de buurt ben. Het kost me 2,5 uur met het OV enkele reis. Nu is dit niet levensbedreigend maar wat als ze komt te vallen? Hoe ga ik dat dan doen? Ik kan het me niet veroorloven om mijn baan te verliezen.
Ik heb hier soms slapeloze nachten van.
Ik had niet eens een gezin met kinderen en ik vond het al heel zwaar, zelfs voor die paar maanden toen mijn vader zo ziek was.
Mijn moeder kwakkelt ook met haar gezondheid. Niets ernstigs (hoop ik) maar continu griep en verkoudheid. Ze heeft totaal geen weerstand en is erg mager. Daarom baal ik ervan dat ik momenteel niet bij haar in de buurt ben. Het kost me 2,5 uur met het OV enkele reis. Nu is dit niet levensbedreigend maar wat als ze komt te vallen? Hoe ga ik dat dan doen? Ik kan het me niet veroorloven om mijn baan te verliezen.
Ik heb hier soms slapeloze nachten van.
maandag 11 maart 2019 om 08:37
Ja, dat gaat ook gebeuren maar ik zit momenteel met extra woonlasten en hoge medische kosten. Ben nu, tussendoor, mijn huis aan het opknappen zodat het snel de verkoop in kan. Dat geeft mij financieel dan weer lucht.redbulletje schreef: ↑11-03-2019 08:31Ik zou toch een auto aanschaffen Lady_Day, dat scheelt vast veel reistijd
Dan nog is het een uur en kwartier rijden, dus nog steeds niet om de hoek maar al wel beter dan het gekut met OV. Ik heb er laatst 4 uur over gedaan omdat de trein niet reed en het vervangend vervoer een bus was waar 80 man in kon terwijl er 600 op het perron stonden tijdens de ochtendspits....
Ik heb ook al voorgesteld dat we allemaal ons huis verkopen en gezamenlijk iets groots kopen en opdelen in appartementen. Het zover van elkaar vandaan wonen geeft enorm veel stress.
lady_day wijzigde dit bericht op 11-03-2019 08:40
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
12.08% gewijzigd
maandag 11 maart 2019 om 09:20
Ik ben een paar dagen na de begrafenis weer begonnen Kaanchinchen. De eerste week was bagger, daarna ging het wel weer. Maar ik ben nu, 14 maanden later, nog steeds niet op mijn 'oude' niveau qua energie en concentratie. Net als Lady_Day zit ik op 80% ongeveer denk ik. De eerste paar weken was er nog wel begrip van mijn manager, nu niet meer. Ik wil graag een dag minder gaan werken, maar dat ziet hij niet zitten. En hij blijft druk leggen, op een vervelende manier (vind ik). Dat heb ik ook wel eens aangekaart, maar dat hielp niet echt.
Dus ben ik nu op zoek naar een andere baan. Maar die zijn in mijn werkveld niet heel dik gezaaid helaas... en ik zal er in salaris zeker op achteruit gaan. Dat is op zich geen probleem maar dat vergt wel wat extra planning en overleg thuis. Dus meer stress.
Dus ben ik nu op zoek naar een andere baan. Maar die zijn in mijn werkveld niet heel dik gezaaid helaas... en ik zal er in salaris zeker op achteruit gaan. Dat is op zich geen probleem maar dat vergt wel wat extra planning en overleg thuis. Dus meer stress.
The owls are not what they seem
maandag 11 maart 2019 om 09:25
Het heeft te maken met mijn kaken en mijn gebit. Zonder tanden kun je prima leven maar dat wil ik niet. Door medicijngebruik als kind heb ik een zwak gebit gekregen. Het is eigenlijk dus cosmetisch en niet medisch 
Misschien heb je wel gelijk met die 10 autominuten. Ik vind het wel ingewikkeld. Vriend is ook chronisch ziek en soms gaat het heel lang goed en dan opeens totaal niet en kan hij nauwelijks zijn bed uit. Ik vind het vervelend dat we allemaal zo ver van elkaar wonen. Hij wil ook wel dichter bij zijn ouders (worden ook ouder met gezondheidsperikelen), maar die wonen in de randstad.
Ik vind het vooral erg lastig in combinatie met werk. En dan heb ik nog een heel flexibele baan. Als ik dan kijk naar bijv. Christiana... ik zou niet weten hoe ik al die ballen in de lucht zou kunnen houden.
Misschien heb je wel gelijk met die 10 autominuten. Ik vind het wel ingewikkeld. Vriend is ook chronisch ziek en soms gaat het heel lang goed en dan opeens totaal niet en kan hij nauwelijks zijn bed uit. Ik vind het vervelend dat we allemaal zo ver van elkaar wonen. Hij wil ook wel dichter bij zijn ouders (worden ook ouder met gezondheidsperikelen), maar die wonen in de randstad.
Ik vind het vooral erg lastig in combinatie met werk. En dan heb ik nog een heel flexibele baan. Als ik dan kijk naar bijv. Christiana... ik zou niet weten hoe ik al die ballen in de lucht zou kunnen houden.
maandag 11 maart 2019 om 09:29
Jij hebt idd geluk dat je thuis kunt werken.
En logisch dat je je gebit wil laten herstellen, jammer dat dat niet vergoed wordt. Zelfs een dure tandartsverzekering vergoed geen implantaten toch? Dat was in elk geval de reden dat ik nooit zo'n verzekering heb afgesloten. Dat ene gaatje per 2-3 jaar dat kan ik zelf wel betalen.
En logisch dat je je gebit wil laten herstellen, jammer dat dat niet vergoed wordt. Zelfs een dure tandartsverzekering vergoed geen implantaten toch? Dat was in elk geval de reden dat ik nooit zo'n verzekering heb afgesloten. Dat ene gaatje per 2-3 jaar dat kan ik zelf wel betalen.
zaterdag 16 maart 2019 om 00:19
Dan wordt het voor je moeder thuiszorg, en bij laten we hopen dat het niet gebeurd, haar heup zal breken dan wordt het na ziekenhuis revalidatie afdeling.. dan moet je nog veel heen en weer vliegen en regelen maar je hoeft het niet alleen te doen, en als er iets gebeurd gelijk hulp inschakelen, niet afwachten..Lady_Day schreef: ↑11-03-2019 08:25Er zijn geen regelingen, ja zorgverlof... maar daar ben je zo doorheen als je voor een zieke ouder moet zorgen. Bovendien moet je de mazzel hebben dat je een meedenkende werkgever hebt anders kan het flink zuur uitpakken.
Ik had niet eens een gezin met kinderen en ik vond het al heel zwaar, zelfs voor die paar maanden toen mijn vader zo ziek was.
Mijn moeder kwakkelt ook met haar gezondheid. Niets ernstigs (hoop ik) maar continu griep en verkoudheid. Ze heeft totaal geen weerstand en is erg mager. Daarom baal ik ervan dat ik momenteel niet bij haar in de buurt ben. Het kost me 2,5 uur met het OV enkele reis. Nu is dit niet levensbedreigend maar wat als ze komt te vallen? Hoe ga ik dat dan doen? Ik kan het me niet veroorloven om mijn baan te verliezen.
Ik heb hier soms slapeloze nachten van.
Mijn vader zei altijd: dat wakker liggen niet helpt
Het voordeel wat ik had, was dat mijn ouders, zussen en ik dicht bij elkaar woonden, dat scheelt en alledrie een auto.
En werk weer in de buurt van mijn huis en dat is ook heel fijn.
Probeer minder te piekeren en te denken in wat als.. ( en ik doe het zelf ook vooral als ik vroeg wakker wordt wat helaas vaak gebeurd).
zondag 24 maart 2019 om 09:51
zondag 24 maart 2019 om 11:00
Ene moment zo onwerkelijk en dan het volgende moment realiseer je het weer.
Het is ook zo apart. Iedereen gaat gewoon door met z'n leven. En groot gelijk hebben ze. Maar het is net of iedereen het vergeet soms.
Tevens vind ik het ook erg moeilijk dat m'n moeder hun huis wil verkopen en een ander dorp wonen. Ik snap het heel goed. Andere dorp is leuker, geen herinneringen aan het huis en een nieuwe start.
Maar waarom voelt het bij mij alsof ze hem wil vergeten?
Ik weet ergens dat dat niet zo is maar ik kan het gevoel niet uitschakelen.
Iemand hiermee ervaring met deze situatie?
Het is ook zo apart. Iedereen gaat gewoon door met z'n leven. En groot gelijk hebben ze. Maar het is net of iedereen het vergeet soms.
Tevens vind ik het ook erg moeilijk dat m'n moeder hun huis wil verkopen en een ander dorp wonen. Ik snap het heel goed. Andere dorp is leuker, geen herinneringen aan het huis en een nieuwe start.
Maar waarom voelt het bij mij alsof ze hem wil vergeten?
Ik weet ergens dat dat niet zo is maar ik kan het gevoel niet uitschakelen.
Iemand hiermee ervaring met deze situatie?
