Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw - deel 2
woensdag 2 januari 2019 om 07:49
zondag 24 maart 2019 om 11:09
Ze zal je vader echt niet willen vergeten... Het zou best kunnen zijn dat ze een nieuwe start wil maken en het focussen daarop houdt haar op de been.
Je hoort toch heel vaak dat mensen na de dood van een geliefde opeens enorm gaan opruimen? Dat is ook zoiets. Heb ik zelf gedaan en mijn moeder ook.
Mijn vader was nog geen 2 weken overleden of mijn moeder had zijn hele 'atelier' leeg gehaald en bijna alle spullen weggedaan. Daarna meteen zijn auto weg en ook heel veel kleding van hem. Daarna ging ze ook op zoek naar een nieuw huis. Voor haar was dat een manier om bezig te blijven en te helen.
Uiteindelijk heeft ze besloten om te blijven wonen in het huis wat ze jaren met mijn vader deelde.
Je hoort toch heel vaak dat mensen na de dood van een geliefde opeens enorm gaan opruimen? Dat is ook zoiets. Heb ik zelf gedaan en mijn moeder ook.
Mijn vader was nog geen 2 weken overleden of mijn moeder had zijn hele 'atelier' leeg gehaald en bijna alle spullen weggedaan. Daarna meteen zijn auto weg en ook heel veel kleding van hem. Daarna ging ze ook op zoek naar een nieuw huis. Voor haar was dat een manier om bezig te blijven en te helen.
Uiteindelijk heeft ze besloten om te blijven wonen in het huis wat ze jaren met mijn vader deelde.
zondag 24 maart 2019 om 11:52
Dat is het rare ik snap het aan de ene kant ook echt wel. Maar het lijkt alleen even allemaal zo snel te gaan. Het is 3 weken geleden besloten. Nu alles opgeruimd en dan komt de schilder en gaat het in de verkoop.
Misschien is het ook omdat er eigenlijk nooit over ons spap wordt gepraat.
Mama wil er niet met mij en me zus over praten hoe ze zich voelt want ze wil ons beschermen. Dit verteld ze weleens tegen schoonzoons als ze een borrel op hebben.
Me zus praat er ook nooit over.
Het lijkt gewoon net alsof iedereen doorgaat met z'n leven en ik de enige ben die erbij stil staat.
Kan het gevoel niet zo goed uitleggen want het is heel tegenstrijdig.
Misschien is het ook omdat er eigenlijk nooit over ons spap wordt gepraat.
Mama wil er niet met mij en me zus over praten hoe ze zich voelt want ze wil ons beschermen. Dit verteld ze weleens tegen schoonzoons als ze een borrel op hebben.
Me zus praat er ook nooit over.
Het lijkt gewoon net alsof iedereen doorgaat met z'n leven en ik de enige ben die erbij stil staat.
Kan het gevoel niet zo goed uitleggen want het is heel tegenstrijdig.
zondag 24 maart 2019 om 11:56
Het zou heel goed kunnen dat het zo lijkt, Yongpeople. Een goede vriendin zei tegen mij: 'don't compare your insides with somebody else's outsides' (sorry, weet even niet hoe ik dat zo doeltreffend in het Nederlands kan vertalen). En zo is het. Iedereen verwerkt het op een andere manier. Mijn zus en ik hebben het wel eens over mijn vader maar ook niet heel vaak en als we het over hem hebben dan gaat het niet over het verdriet wat we ervaren terwijl ik zeker weet dat zij er ook kapot van is.
Dat je moeder je wil beschermen is logisch hoor. Mijn moeder doet hetzelfde.
Dat je moeder je wil beschermen is logisch hoor. Mijn moeder doet hetzelfde.
zondag 24 maart 2019 om 13:18
zondag 24 maart 2019 om 16:40
Soms helpt het juist wel om te schrijven om het voor jezelf wat duidelijker te krijgen.
Vind echt dat je niets raars schrijft maar juist heel herkenbare dingen.
Hier ook ongeveer een half jaar verder en voor buitenstaanders lijkt dat het moment dat je wel weer oke moet zijn en je weer 'normaal' moet doen.
Maar het gemis wordt nu alleen maar meer en meer.
Er zijn steeds meer dingen die je wil delen en waar je tegen aan loopt.
Ik voel me door al die dingen die ik niet meer met mijn zus kan delen en niet zomaar met iemand anders wel soms echt heel eenzaam.
Weet gewoon niet waar ik heen moet, vriendinnen geven niet thuis en mijn vrije tijd is zo verschrikkelijk leeg af en toe.
Vind echt dat je niets raars schrijft maar juist heel herkenbare dingen.
Hier ook ongeveer een half jaar verder en voor buitenstaanders lijkt dat het moment dat je wel weer oke moet zijn en je weer 'normaal' moet doen.
Maar het gemis wordt nu alleen maar meer en meer.
Er zijn steeds meer dingen die je wil delen en waar je tegen aan loopt.
Ik voel me door al die dingen die ik niet meer met mijn zus kan delen en niet zomaar met iemand anders wel soms echt heel eenzaam.
Weet gewoon niet waar ik heen moet, vriendinnen geven niet thuis en mijn vrije tijd is zo verschrikkelijk leeg af en toe.
zondag 24 maart 2019 om 21:46
Ik ben een beetje traag met reageren dus beetje laat antwoord hier. Excuseskaanchinchen schreef: ↑07-03-2019 09:45
Koekie1980, herkenbaar hoor. Ik denk dat het helemaal niet gek is dat je vermijdt. Het klinkt voor mij alsof je al behoorlijk wat doet en dat je goed bezig bent met jezelf niet opsluiten. Maar met beperkte energie kun je nu eenmaal niet alles doen zoals het altijd was. Zie je wel eens vrienden of familie in kleinere gezelschappen? Dus geen feestjes of verjaardagen?
Lastig dat je partner je daarin niet echt lijkt te begrijpen, maar ik denk ook niet dat dat kan. Zelfs al had hij hetzelfde verlies doorgemaakt, zou hij er wellicht heel anders mee omgaan. Maar ja, dat maakt het voor jou niet minder vervelend.
Heb je iets gehad aan dat rouwverwerkingsgroepje? Ik twijfel daar zelf ook over, maar vind de stap heel groot. Zoals ik eerder zei zit ik echt nog in de ontkenningsfase en twijfel ik dus of ik er al aan toe ben.
Ik vermijd feestjes ook. Afgelopen weekend was het carnaval, dat vier ik normaal heel uitgebreid. Dit jaar ben ik niet eens in de buurt geweest, het idee alleen al deed zoveel pijn.
Feestjes en verjaardagen doe ik niet allemaal. 1 op 1 werkt beter. Maar merk nu dat ik in bepaalde vriendschappen vooral de 1e stap zette. Nu ik niet meer start met een appje, heb ik blijkbaar veel minder afspraken. Dat valt me ook tegen.
Ik denk nog steeds wel eens in mezelf " snapt dan niemand hoe kut ik me voel godverdomme" terwijl anderen drukdrukdruk zijn met hun eigen leven... het is ook alweer 10 mnd geleden dus ik denk dat velen het een beetje vergeten. En misschien is dit een moment om wat beter te beseffen wie echte vrienden zijn en wie meer n kennis is.
zondag 24 maart 2019 om 21:48
Ik heb er wel wat aan gehad. Herkenbaarheid en gewoon genoeg vertellen lucht al op.kaanchinchen schreef: ↑07-03-2019 10:03Dat idee van een rouwverwerkingsgroep komt trouwens via mijn werk. Afgelopen week was er een collega die me zei ‘dat het beter zou worden’. Die opmerking raakte mij zo, dat ik behoorlijk geagiteerd reageerde, waarna mijn leidinggevende vroeg of ik even met haar wilde zitten. Ze vindt dat ik met iemand moet gaat praten. Maar zelf weet ik dus nog niet zo goed wat ik daarmee moet.
Nu is het groepje na 6 x klaar en we spreken nu zelf nog af met 5 pers van die groep. Niet perse zo vol drama als het was, meer gezellige klets met een kwart vd gesprekken over ons verlies.
zondag 24 maart 2019 om 21:53
Klopt. Ik merk dat het verdriet ook iets minder wordt maar ook dat het lastig is dat ik ondertussen zoveel meegemaakt heb, waar zij niet bij was en/of niets van weet.redbulletje schreef: ↑07-03-2019 10:14Qua beter worden: de scherpe randjes gaan er idd wel vanaf, maar het gemis ervaar ik juist steeds groter! Elk dingetje dat je nu onderneemt onderneem je zonder dat je je vader daar deelgenoot van kunt maken, de afstand tussen wat was en wat is wordt groter en dat vind ik geen fijn gevoel.
Vooral nu mijn vader ook veel nieuwe mensen heeft leren kennen, ineens op stap gaat en open staat voor n nieuwe liefde.
Laatst hebben wij samen wat spullen van m'n ma opgeruimd en weggedaan. Ook lastig. Ze verdwijnt letterlijk steeds verder uit ons leven en ik voel me daar soms ook schuldig over.
zondag 24 maart 2019 om 22:03
Dat heb ik ook. Ik heb het nog steeds over "een paar maanden geleden"
Sinds oud en nieuw is het "vorig jaar" maar dat klinkt veel verder weg. Het begrip en de aandacht van anderen wordt minder en dan zeg ik toch liever een paar maanden geleden. Daarom denk ik dat het 1e jaar vooral overleven is. En het tweede jaar bewuster zonder die persoon waardoor het juist lastiger kan zijn.
zondag 24 maart 2019 om 22:09
Ook herkenbaar. Ik heb dag van overlijden tm uitvaart kado gekregen vd baas. Week erna vrij genomen van mn overuren. 3maanden later een keer een week ziek gemeld omdat t allemaal te veel was. Verder normaal gewerkt, zelfs zwaardere functie met meer verantwoordelijkheid gekregen. Maar veel van mn werk boeit me ook niet meer zo.Lady_Day schreef: ↑10-03-2019 15:18ik functioneer zo ongeveer op 60 a 80% van mijn kunnen. Ik denk dat niemand het door heeft want er zijn zoveel dingen gaande. Ik kan veel meer maar ik ben snel afgeleid en snel moe. En het werk boeit me ook niet (meer).
Aan de ene kant had ik graag wat meer tijd gehad na mijn vaders overlijden. Gewoon om uit te slapen, bij te tanken, niet te 'moeten' maar aan de andere kant gaf mijn werk me ook nog een klein beetje structuur
Komende tijd neem ik wat dagen vrij na moederdag, mams sterfdag en haar verjaardag. Kan me wel ziek melden maar dan krijg ik daar vast gezeik mee. Dus pak liever nu vast vrij uit voorzorg.
zondag 24 maart 2019 om 22:14
Waarom niet? Dat kan een werkgever toch niet weigeren? Of je moet leidinggevende zijn en bijv 3 dagen werken is dan wel weinig. Maar verder zou hij dat toch niet mogen tegen houden? Zo'n beetje elke moeder werkt parttime?LadyL0101 schreef: ↑11-03-2019 09:20Ik ben een paar dagen na de begrafenis weer begonnen Kaanchinchen. De eerste week was bagger, daarna ging het wel weer. Maar ik ben nu, 14 maanden later, nog steeds niet op mijn 'oude' niveau qua energie en concentratie. Net als Lady_Day zit ik op 80% ongeveer denk ik. De eerste paar weken was er nog wel begrip van mijn manager, nu niet meer. Ik wil graag een dag minder gaan werken, maar dat ziet hij niet zitten. En hij blijft druk leggen, op een vervelende manier
En als je doorsjeest naar een burn out... dan ben je pas veel afwezig
wat een eikel zeg.
dinsdag 2 april 2019 om 20:34
Hoi!
Het is even geleden dat ik meegeschreven heb. Heb nog wel altijd meegelezen. Maar vandaag zit ik echt even totaal in zak en as en mijn omgeving snapt mij totaaaal niet. Dus hoop dat jullie het niet erg vinden as hier even ventileer...
Gisteren is de officiele overdracht geweest van het huis van mijn moeder. Ik vond het gruwelijk heftig. Nooit meer even 'naar huis'.... ben er kapot van.
Vandaag gaan winkelen met mijn schoonmoeder omdat ze graag kleren wilde kopen voor zijn verjaardag. De realisatie dat ik nooit meer met mijn moeder kan winkelen, nooit meer met haar kan lunchen.... het verscheurd me van binnen.
Mijn vriend zei laatst 'ik hoop dat je je snel weer beter voelt want je neemt me mee in jouw humeur en dat vind ik niet fijn'. Dus nu voel ik me ook al schuldig over hoe ik me voel terwijl ik er ook niets aan kan doen en het liever ook anders had gezien.
Vrienden lijken te vergeten dat mijn moeder overleden is en als ik erover praat dan zeggen ze 'oh ja'. Want ze kennen het gevoel niet (gelukkkig voor hen). Er was maar 1 persoon/vriendin die zich voor kon stellen dat de verjaardag van mijn zoontje wel eens niet zo leuk zou kunnen zijn als vorig jaar. Zelfs mijn vriend en schoonouders hadden het niet door.
Vandaag was dus een zware dag. Toen vroeg ik aan mijn vriend of hij de kleine even op bed wilde leggen, zegt hij 'kun jij dat niet doen want ik heb nog meer te doen vanavond'. Hij snapt het echt niet ondanks dat ik het al zo vaak heb gezegd... ik voel me zo alleen. Heb me nu al zeker een 30 minuten (als het niet langer is) opgesloten in een kamertje. Er zitten 3 personen in huis en er is er niet eentje die ook maar even komt vragen hoe dat het gaat terwijl ze me allemaal hebben zien huilen tijdens het afwassen. Zucht... soms weet ik het echt even niet meer...
Het is even geleden dat ik meegeschreven heb. Heb nog wel altijd meegelezen. Maar vandaag zit ik echt even totaal in zak en as en mijn omgeving snapt mij totaaaal niet. Dus hoop dat jullie het niet erg vinden as hier even ventileer...
Gisteren is de officiele overdracht geweest van het huis van mijn moeder. Ik vond het gruwelijk heftig. Nooit meer even 'naar huis'.... ben er kapot van.
Vandaag gaan winkelen met mijn schoonmoeder omdat ze graag kleren wilde kopen voor zijn verjaardag. De realisatie dat ik nooit meer met mijn moeder kan winkelen, nooit meer met haar kan lunchen.... het verscheurd me van binnen.
Mijn vriend zei laatst 'ik hoop dat je je snel weer beter voelt want je neemt me mee in jouw humeur en dat vind ik niet fijn'. Dus nu voel ik me ook al schuldig over hoe ik me voel terwijl ik er ook niets aan kan doen en het liever ook anders had gezien.
Vrienden lijken te vergeten dat mijn moeder overleden is en als ik erover praat dan zeggen ze 'oh ja'. Want ze kennen het gevoel niet (gelukkkig voor hen). Er was maar 1 persoon/vriendin die zich voor kon stellen dat de verjaardag van mijn zoontje wel eens niet zo leuk zou kunnen zijn als vorig jaar. Zelfs mijn vriend en schoonouders hadden het niet door.
Vandaag was dus een zware dag. Toen vroeg ik aan mijn vriend of hij de kleine even op bed wilde leggen, zegt hij 'kun jij dat niet doen want ik heb nog meer te doen vanavond'. Hij snapt het echt niet ondanks dat ik het al zo vaak heb gezegd... ik voel me zo alleen. Heb me nu al zeker een 30 minuten (als het niet langer is) opgesloten in een kamertje. Er zitten 3 personen in huis en er is er niet eentje die ook maar even komt vragen hoe dat het gaat terwijl ze me allemaal hebben zien huilen tijdens het afwassen. Zucht... soms weet ik het echt even niet meer...
Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.
dinsdag 2 april 2019 om 21:36
voor jou lieve Duna.. wat een onbegrip van jouw partner en schoonfamilie en ook vrienden. Helaas hebben hun het geluk dat zij dit nog niet hebben meegemaakt.Ook ik vond het vorig jaar moeilijk het ouderlijk huis over te dragen bij de notaris. Mijn vader toen net overleden, mijn moeder opgenomen in een verpleeghuis. Is nu bijna een jaar geleden overleden. Wat miste ik mijn moeder toen mijn dochter cum laude slaagde voor haar middelbare school. En onze verjaardagen hebben alle glans verloren mijn beide ouders er niet meer bij. Die van de kinderen gevierd die van mij niet.. geen zin in.
Geen telefoontjes, bezoekjes meer aan mijn moeder.
Huilen doe ik niet, maar ja ik rouw en mijn man laat mij dan met rust en met mijn man en kinderen praat ik er over..
Neem je tijd voor je rouw, je hebt je moeder jong verloren, geef aan wat je moeilijk vindt. En wellicht kun je je partner een boek over rouw geven. Dan weet hij meteen dat je niet raar bent.. heel veel sterkte
dinsdag 2 april 2019 om 22:36
Lieve Duna, wat verdrietig. Ik kan mij zo goed voorstellen dat de afgelopen tijd ontzettend heftig is geweest en als je dan ook nog het idee hebt dat iedereen het al lang weer vergeten is en maar vindt dat je weer vrij en blij moet zijn terwijl je hart gewoon gebroken is, is dat heel erg eenzaam.
Ik ben het afgelopen jaar heel erg boos geweest op een aantal mensen die in mijn ogen compleet over mijn verlies heen walsten. Nu begin ik te zien dat het ondanks dat het bot was, niet zo bedoeld was. Sommigen snappen het gewoon echt niet of staan er gewoon anders in.
Je gaat door een heftige periode met als cherry on the shitcake de verkoop van het huis van je moeder. Natuurlijk raakt je dat. Wéér iets afgesloten wat van haar/jullie was. Dat 'nooit meer'.. ja, dat gaat door merg en been. Ik heb daar nog dagelijks last van. Nooit meer dit, nooit meer dat met mijn vader. Het voelt dan zo oneerlijk en gemeen soms.
En jammer dat je je verdriet niet kwijt kan bij je man. Ik kan dat ook niet hoor. Niet dat hij nare opmerkingen maakt maar hij kan er gewoon niets mee. Sja, dan kom ik maar hier of schrijf ik wat in mijn dagboek.
Gewoon even diep ademhalen. Vandaag was een @#$!dag en morgen is er een nieuwe ronde met nieuwe kansen en kan de wereld er stukken beter uit zien
Ik ben het afgelopen jaar heel erg boos geweest op een aantal mensen die in mijn ogen compleet over mijn verlies heen walsten. Nu begin ik te zien dat het ondanks dat het bot was, niet zo bedoeld was. Sommigen snappen het gewoon echt niet of staan er gewoon anders in.
Je gaat door een heftige periode met als cherry on the shitcake de verkoop van het huis van je moeder. Natuurlijk raakt je dat. Wéér iets afgesloten wat van haar/jullie was. Dat 'nooit meer'.. ja, dat gaat door merg en been. Ik heb daar nog dagelijks last van. Nooit meer dit, nooit meer dat met mijn vader. Het voelt dan zo oneerlijk en gemeen soms.
En jammer dat je je verdriet niet kwijt kan bij je man. Ik kan dat ook niet hoor. Niet dat hij nare opmerkingen maakt maar hij kan er gewoon niets mee. Sja, dan kom ik maar hier of schrijf ik wat in mijn dagboek.
Gewoon even diep ademhalen. Vandaag was een @#$!dag en morgen is er een nieuwe ronde met nieuwe kansen en kan de wereld er stukken beter uit zien
woensdag 3 april 2019 om 17:37
Ach Duna wat verdrietig
Ik zou graag iets troostends willen zeggen maar ik heb niks.
Ik vind je gevoel wel heel herkenbaar.
Ik voel me ook vaak zo alleen, en het gekke is vaak juist met andere mensen om me heen.
Omdat ze het totaal niet begrijpen of er überhaupt niet eens bij stil staan.
Dingen zeggen waarmee ze het bagetalliseren ipv troost bieden.
Maar als ik dan bedenk wat ze wel zouden 'moeten' doen of zeggen kom ik ook niet zo ver.
Ben zelf pas geleden zo boos geworden op mijn vriend omdat ik vind dat het niet helpt en doet als of er niks is.
Dat hij mijn chagrijnige boze verdrietige buien alleen maar erger maakt.
Maar hij weet oprecht niet wat hij moet doen en vind ook dat ik de sfeer verpest waardoor hij ook kort af gaat doen.
Maar het is een man dus ik heb heel duidelijk uit moeten leggen wat ik dan wel van hem verwacht.
En we hebben aangegeven dat ik duidelijker wat aan moet geven en hij dan idd wat vaker de kinderen op bed moet leggen of wat dan ook.
Het heeft iig de lucht wat geklaard.
Maar wat je nou met de 'vrienden' die niet thuis geven moet??
Ik denk dat ik voor mezelf te veel verwachtingen heb gehad...
Dat ik het gewoon echt in m'n uppie moet doen en ze er blijkbaar alleen zijn voor leuke gezellige dingen??
Ik zou graag iets troostends willen zeggen maar ik heb niks.
Ik vind je gevoel wel heel herkenbaar.
Ik voel me ook vaak zo alleen, en het gekke is vaak juist met andere mensen om me heen.
Omdat ze het totaal niet begrijpen of er überhaupt niet eens bij stil staan.
Dingen zeggen waarmee ze het bagetalliseren ipv troost bieden.
Maar als ik dan bedenk wat ze wel zouden 'moeten' doen of zeggen kom ik ook niet zo ver.
Ben zelf pas geleden zo boos geworden op mijn vriend omdat ik vind dat het niet helpt en doet als of er niks is.
Dat hij mijn chagrijnige boze verdrietige buien alleen maar erger maakt.
Maar hij weet oprecht niet wat hij moet doen en vind ook dat ik de sfeer verpest waardoor hij ook kort af gaat doen.
Maar het is een man dus ik heb heel duidelijk uit moeten leggen wat ik dan wel van hem verwacht.
En we hebben aangegeven dat ik duidelijker wat aan moet geven en hij dan idd wat vaker de kinderen op bed moet leggen of wat dan ook.
Het heeft iig de lucht wat geklaard.
Maar wat je nou met de 'vrienden' die niet thuis geven moet??
Ik denk dat ik voor mezelf te veel verwachtingen heb gehad...
Dat ik het gewoon echt in m'n uppie moet doen en ze er blijkbaar alleen zijn voor leuke gezellige dingen??
woensdag 3 april 2019 om 20:56
Mijn vrienden kring en schoonfamilie kring is echt uitgedund, vijf jaar ellende was te veel voor ze. Prima kan ik energie steken in mensen die het niet alleen gezellig willen hebben..Lalize schreef: ↑03-04-2019 17:37Ach Duna wat verdrietig
Ik zou graag iets troostends willen zeggen maar ik heb niks.
Ik vind je gevoel wel heel herkenbaar.
Ik voel me ook vaak zo alleen, en het gekke is vaak juist met andere mensen om me heen.
Omdat ze het totaal niet begrijpen of er überhaupt niet eens bij stil staan.
Dingen zeggen waarmee ze het bagetalliseren ipv troost bieden.
Maar als ik dan bedenk wat ze wel zouden 'moeten' doen of zeggen kom ik ook niet zo ver.
Ben zelf pas geleden zo boos geworden op mijn vriend omdat ik vind dat het niet helpt en doet als of er niks is.
Dat hij mijn chagrijnige boze verdrietige buien alleen maar erger maakt.
Maar hij weet oprecht niet wat hij moet doen en vind ook dat ik de sfeer verpest waardoor hij ook kort af gaat doen.
Maar het is een man dus ik heb heel duidelijk uit moeten leggen wat ik dan wel van hem verwacht.
En we hebben aangegeven dat ik duidelijker wat aan moet geven en hij dan idd wat vaker de kinderen op bed moet leggen of wat dan ook.
Het heeft iig de lucht wat geklaard.
Maar wat je nou met de 'vrienden' die niet thuis geven moet??
Ik denk dat ik voor mezelf te veel verwachtingen heb gehad...
Dat ik het gewoon echt in m'n uppie moet doen en ze er blijkbaar alleen zijn voor leuke gezellige dingen??
woensdag 3 april 2019 om 23:36
Dank jullie wel voor alle lieve woorden!
Uiteindelijk kwam mijn vriend me zoeken en schrok hoe hij me aantrof. Hij had het echt niet door. Is misschien een mannending om het niet te zien. In ieder geval nog weer een keer samen gepraat... niet dat er direct veel verandert maar we weten nu weer hoe we er voor staan.
Onze relatie heeft voor hetere vuren gestaan en voor dit soort dingen ga ik onze relatie echt niet op het spel zetten. We moeten gewoon blijven praten en ik moet me er bij neerleggen dat dat vanuit mij moet starten. Dan staat hij er zeker wel voor open!
En nee.. ik denk inderdaad ook dat niemand iets goeds kan zeggen wat echt de pijn gaat verzachten. Niemand kan mijn moeder terug halen of vervangen... moet misschien die verwachtingen loslaten...
Maar als ik alle vrienden weg moet laten die er niet of heel slecht over praten dan houd ik er heel misschien 2 over... dat is wel heel erg uitgedund dan... dat heb ik er niet voor over. Dan ga ik me nog eenzamer voelen. Merk wel dat er als vanzelf een soort verschuiving van vrienden optreed en dat vind ik wel fijn... mensen die echt om je geven stappen in zo'n situatie toch meer naar voren! Zelfs vage kennissen. Vind het bijzonder om te zien hoe dat dat werkt!
Vandaag gaat het in ieder geval weer een heel klein beetje beter dan gisteren! Mede dankzij jullie woorden...
Uiteindelijk kwam mijn vriend me zoeken en schrok hoe hij me aantrof. Hij had het echt niet door. Is misschien een mannending om het niet te zien. In ieder geval nog weer een keer samen gepraat... niet dat er direct veel verandert maar we weten nu weer hoe we er voor staan.
Onze relatie heeft voor hetere vuren gestaan en voor dit soort dingen ga ik onze relatie echt niet op het spel zetten. We moeten gewoon blijven praten en ik moet me er bij neerleggen dat dat vanuit mij moet starten. Dan staat hij er zeker wel voor open!
En nee.. ik denk inderdaad ook dat niemand iets goeds kan zeggen wat echt de pijn gaat verzachten. Niemand kan mijn moeder terug halen of vervangen... moet misschien die verwachtingen loslaten...
Maar als ik alle vrienden weg moet laten die er niet of heel slecht over praten dan houd ik er heel misschien 2 over... dat is wel heel erg uitgedund dan... dat heb ik er niet voor over. Dan ga ik me nog eenzamer voelen. Merk wel dat er als vanzelf een soort verschuiving van vrienden optreed en dat vind ik wel fijn... mensen die echt om je geven stappen in zo'n situatie toch meer naar voren! Zelfs vage kennissen. Vind het bijzonder om te zien hoe dat dat werkt!
Vandaag gaat het in ieder geval weer een heel klein beetje beter dan gisteren! Mede dankzij jullie woorden...
Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.
donderdag 4 april 2019 om 07:24
Duna, fijn dat je je wat beter voelt en dat je met je vriend hebt kunnen praten. Mijn vriend heeft het ook niet door als ik me verdrietig voel omdat ik mijn vader mis. Hij heeft ook aangegeven dat hij niet weet wat hij ermee moet maar dat hij het wel heel erg voor me vindt. Voor mij is dat voldoende. Ik weet dat het bij hem geen desinteresse is.
Niets kan de pijn van het verlies verzachten maar ik heb wel gemerkt dat 'mijn verhaal' kwijt kunnen veel verschil heeft gemaakt en zeker ook dit forum.
Ik heb me wel heel erg verbaasd over de reacties van sommige mensen. Een paar weken na het overlijden van mijn vader kwam een vriendin kennis bij me langs. Ik kon altijd goed met haar praten. Ze vroeg hoe het met ging en bij haar hoefde ik er ook nooit doekjes om te winden. Ik zei dat het @#%! ging. Haar reactie: 'hoezo dan?'
Dit soort situaties heb ik een paar keer gehad, juist met de mensen waarvan ik verwacht had dat ze zich goed in konden leven in mijn situatie (hadden zelf ook een ouder verloren). Ik had het niet verwacht. Ik heb daar wel van geleerd. Gewoon niets verwachten of 'normaal' vinden. En dat het botte gedrag of de ogenschijnlijke desinteresse van mensen ook niet altijd zo bedoeld is.
En inderdaad, er zijn ook mensen (geweest) die mij in positieve zin verrast hebben maar in het algemeen ben ik veel introverter geworden. Ik wil mensen ook niet 'lastig vallen' met het verdriet wat er nog steeds zit. Ik heb gelukkig niet meer dat ik hele dagen van de leg ben. Het zijn meer korte uitbarstingen van gemis. Soms wat tranen en dan weer verder maar het gebeurt wel allemaal 'privé'.
Niets kan de pijn van het verlies verzachten maar ik heb wel gemerkt dat 'mijn verhaal' kwijt kunnen veel verschil heeft gemaakt en zeker ook dit forum.
Ik heb me wel heel erg verbaasd over de reacties van sommige mensen. Een paar weken na het overlijden van mijn vader kwam een vriendin kennis bij me langs. Ik kon altijd goed met haar praten. Ze vroeg hoe het met ging en bij haar hoefde ik er ook nooit doekjes om te winden. Ik zei dat het @#%! ging. Haar reactie: 'hoezo dan?'
Dit soort situaties heb ik een paar keer gehad, juist met de mensen waarvan ik verwacht had dat ze zich goed in konden leven in mijn situatie (hadden zelf ook een ouder verloren). Ik had het niet verwacht. Ik heb daar wel van geleerd. Gewoon niets verwachten of 'normaal' vinden. En dat het botte gedrag of de ogenschijnlijke desinteresse van mensen ook niet altijd zo bedoeld is.
En inderdaad, er zijn ook mensen (geweest) die mij in positieve zin verrast hebben maar in het algemeen ben ik veel introverter geworden. Ik wil mensen ook niet 'lastig vallen' met het verdriet wat er nog steeds zit. Ik heb gelukkig niet meer dat ik hele dagen van de leg ben. Het zijn meer korte uitbarstingen van gemis. Soms wat tranen en dan weer verder maar het gebeurt wel allemaal 'privé'.
zaterdag 6 april 2019 om 10:40
De meeste mensen weten simpelweg ook niet hoe ze er mee om moeten gaan, laat staan dat ze er überhaupt bij stil staan. En dat is ook verschrikkelijk. Maar dat is ook het leven. Ik ben ook woest geweest! En teleurgesteld. Daar hangt ook wel een eigen verwachting aan vast..want als ik 1 kaart kreeg van een hele goede vriendin en verder niks, vond ik dat fantastisch! Maar als een ander een week niks liet horen was ik zwaar over de zeik. En kon ik mij daar helemaal in vast bijten; terwijl die persoon er geen weet van had.
Ik heb vrienden verloren, maar heb daar nu vrede mee. Niet iedereen staat hetzelfde in het leven en niet iedereen gaat het zelfde om met verdriet. Dat maakt die andere persoon niet een slecht mens.
Ik heb het uiteindelijk maar omgedraaid..want je hebt echt geen invloed op een ander. Je kunt het een keer aangeven en dat is het wat mij betreft wel. Het is verloren energie.
Ik denk maar zo, in die zin is het verlies een verrijking, want ik weet nu wat te doen als dit een vriendin overkomt. Dat niks doen en zeggen niet oké is. En zelfs dan kan het verkeerd vallen
Ik heb vrienden verloren, maar heb daar nu vrede mee. Niet iedereen staat hetzelfde in het leven en niet iedereen gaat het zelfde om met verdriet. Dat maakt die andere persoon niet een slecht mens.
Ik heb het uiteindelijk maar omgedraaid..want je hebt echt geen invloed op een ander. Je kunt het een keer aangeven en dat is het wat mij betreft wel. Het is verloren energie.
Ik denk maar zo, in die zin is het verlies een verrijking, want ik weet nu wat te doen als dit een vriendin overkomt. Dat niks doen en zeggen niet oké is. En zelfs dan kan het verkeerd vallen
zaterdag 6 april 2019 om 11:05
Ik ben in het hele proces eigenlijk nooit zo bezig geweest met hoeveel steun ik krijg of kreeg van de mensen om mij heen. Daarvoor ben ik veel te veel gefocust op mezelf en mijn kind. Misschien komt dat nog? Of misschien heb ik gewoonweg veel geluk met de steun en hulp van de mensen die het dichtst bij mij staan. Zo heb ik de eerste 2,5 maand na het overlijden bij mijn ouders ingewoond, omdat ik gewoonweg niet in staat was om voor mezelf en mijn baby te zorgen. Als dat geen onvoorwaardelijke steun is. 
Vorige week is het een half jaar geleden en daar had ik het heel moeilijk mee. Ik heb me ziek moeten melden op werk, omdat ik het even niet trok om me de hele dag te moeten concentreren en stomme problemen op te lossen. Gelukkig is daar begrip voor, maar ik vraag me wel af tot hoe ver dat begrip gaat. Als ik anderen hier lees die gelijk na de uitvaart weer aan het werk moesten, ik had het echt niet gekund. Ik vind jullie dan ook zo ontzettend sterk klinken allemaal.
Dune dat lijkt me heel moeilijk, als je zo weinig steun en begrip lijkt te krijgen van de persoon waarvan je dat het meest verlangt. Ik geloof niet zo dat dat een mannending is hoor, maar eerder dat je vriend daar nog een hoop in te leren heeft. Hopelijk groeit hij daarin beetje bij beetje meer naar jou toe.
Vorige week is het een half jaar geleden en daar had ik het heel moeilijk mee. Ik heb me ziek moeten melden op werk, omdat ik het even niet trok om me de hele dag te moeten concentreren en stomme problemen op te lossen. Gelukkig is daar begrip voor, maar ik vraag me wel af tot hoe ver dat begrip gaat. Als ik anderen hier lees die gelijk na de uitvaart weer aan het werk moesten, ik had het echt niet gekund. Ik vind jullie dan ook zo ontzettend sterk klinken allemaal.
Dune dat lijkt me heel moeilijk, als je zo weinig steun en begrip lijkt te krijgen van de persoon waarvan je dat het meest verlangt. Ik geloof niet zo dat dat een mannending is hoor, maar eerder dat je vriend daar nog een hoop in te leren heeft. Hopelijk groeit hij daarin beetje bij beetje meer naar jou toe.
zaterdag 6 april 2019 om 18:04
zondag 7 april 2019 om 15:29
herkenbaar... ik ben laatst ook met mn vader gaan shoppen. dat was op zich gezellig omdat ik dat echt nog nooit met hem had gedaan en we leren elkaar echt opnieuw en op een andere manier kennen.
Maar hoe gezellig t ook was, het is nooit hetzelfde als met mam en dat zal t ook nooit worden. Mijn moeder had meer interesse in mij, kon ik diepe gesprekken mee voeren en is de enige die mij " emotioneel begrijpt" zeg maar. En na zo'n dag kan ik idd ook een paar dagen janken omdat ik zoiets simpels echt nooit meer met mijn moeder kan doen
zondag 7 april 2019 om 15:35
ook herkenbaar, dat gemis van steun in je vriendschappen. Ik merk dat ik gewoon minder contact met mensen heb omdat ik zelf diegene ben die vaak start met alpen en begint met datums voorstellen voor een nieuwe afspraak.
Het laatste jaar ben ik nu nergens achteraan aan t gaan en komen die voorstellen niet (zo vaak) van de ander. blijkbaar zijn veel vrienden gewoon kennissen en-of alleen vrienden voor de gezelligheid. daar baal ik ontzettend van, maar ben aan de andere kant wel oke dat ik dat nu weet. Dus weet ik ook hoeveel energie ik nog in hen moet steken... minder dus..
Het laatste jaar ben ik nu nergens achteraan aan t gaan en komen die voorstellen niet (zo vaak) van de ander. blijkbaar zijn veel vrienden gewoon kennissen en-of alleen vrienden voor de gezelligheid. daar baal ik ontzettend van, maar ben aan de andere kant wel oke dat ik dat nu weet. Dus weet ik ook hoeveel energie ik nog in hen moet steken... minder dus..
