Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw - deel 2
woensdag 2 januari 2019 om 07:49
zondag 7 april 2019 om 15:50
Duna,heel veel sterkte en een dikke knuffel voor jou.
Vandaag is mijn moeder precies een jaar dood.
Vorig jaar op 7 april was ze gestorven aan een griep.
Langzaam aan begin in te beseffen dat ze echt er niet meer is, het klinkt heel raar.
Ik mis haar erg,niet meer bellen en op bezoek gaan enz.
Maar ik denk iedere dag aan haar.
Natuurlijk krijg je veel steun van anderen,maar opgegeven moment gaat iedereen ook weer zijn eigen weg,met vrienden praat ik er wel over,maar niet veel.
Voor hun is dat ook moeilijk te begrijpen,omdat ze het nog niet mee hebben gemaakt,maar iedereen gaat dit mee maken in zijn/haar leven.
Ik begin aan het idee te wennen dat ze er echt niet meer is,we belde elkaar bijna iedere dag,en nu dus nooit meer.
Afgelopen jaar heb ik me goed door heen geslagen,ik was zo bang dat ik depri zou worden,of in een zwart gat zou belanden,natuurlijk heb ik tranen gelaten.
Maar ik ben sterker dan ik dacht,maar dat moet wel,omdat ik er alleen voor sta.
Ik heb dit alleen moeten verwerken.
Een collega van me heeft na 40 jaar huwelijk ook zijn vrouw verloren aan een ziekte bed.
Hij heeft wel veel familie om zich heen,ook hij voelt zich verdomd alleen.
Rouwen is een proces wat je alleen moet doen,ook heb je mensen om je heen,maar je moet het zelf doen.
Voor iedereen heel veel sterkte gewenst.
Vandaag is mijn moeder precies een jaar dood.
Vorig jaar op 7 april was ze gestorven aan een griep.
Langzaam aan begin in te beseffen dat ze echt er niet meer is, het klinkt heel raar.
Ik mis haar erg,niet meer bellen en op bezoek gaan enz.
Maar ik denk iedere dag aan haar.
Natuurlijk krijg je veel steun van anderen,maar opgegeven moment gaat iedereen ook weer zijn eigen weg,met vrienden praat ik er wel over,maar niet veel.
Voor hun is dat ook moeilijk te begrijpen,omdat ze het nog niet mee hebben gemaakt,maar iedereen gaat dit mee maken in zijn/haar leven.
Ik begin aan het idee te wennen dat ze er echt niet meer is,we belde elkaar bijna iedere dag,en nu dus nooit meer.
Afgelopen jaar heb ik me goed door heen geslagen,ik was zo bang dat ik depri zou worden,of in een zwart gat zou belanden,natuurlijk heb ik tranen gelaten.
Maar ik ben sterker dan ik dacht,maar dat moet wel,omdat ik er alleen voor sta.
Ik heb dit alleen moeten verwerken.
Een collega van me heeft na 40 jaar huwelijk ook zijn vrouw verloren aan een ziekte bed.
Hij heeft wel veel familie om zich heen,ook hij voelt zich verdomd alleen.
Rouwen is een proces wat je alleen moet doen,ook heb je mensen om je heen,maar je moet het zelf doen.
Voor iedereen heel veel sterkte gewenst.
maandag 8 april 2019 om 01:58
Ook ik kom hier weer even kijken. Ik schreef af en toe mee in het eerdere topic en lees hier mee. Zoveel herkenning. Door jullie ervaringen kan ik mijn gevoelens ook beter plaatsen.
Mijn moeder is nu 15 maanden dood en ik merk dat ik het in periodes nog erg moeilijk vind. Het gemis, ze was mijn beste vriendin. En nu vooral ook de eenzaamheid in het rouwen. Voor de wereld is het ruim een jaar later. Alles gaat door. Maar ik mis mijn moeder nog elke dag en voel mij zo alleen in mijn verdriet. Als ik erover begin, zie je mensen zuchten (denk ik dan), dus dat doe ik dan maar niet meer. Het voelt als een zwakte. Gelukkig kan ik het af en toe opschrijven en dat kan ik anderen zeker aanraden.
Wendy, hopelijk ben je gisteren de dag goed doorgekomen? Heb je nog iets bijzonders gedaan? Ik begrijp je goed wat je bedoelt met jezelf er doorheen slaan. En alleen of niet, het is een proces. Een jaar is ook pas een jaar. We zijn er nog lang niet. Sterkte.
Mijn moeder is nu 15 maanden dood en ik merk dat ik het in periodes nog erg moeilijk vind. Het gemis, ze was mijn beste vriendin. En nu vooral ook de eenzaamheid in het rouwen. Voor de wereld is het ruim een jaar later. Alles gaat door. Maar ik mis mijn moeder nog elke dag en voel mij zo alleen in mijn verdriet. Als ik erover begin, zie je mensen zuchten (denk ik dan), dus dat doe ik dan maar niet meer. Het voelt als een zwakte. Gelukkig kan ik het af en toe opschrijven en dat kan ik anderen zeker aanraden.
Wendy, hopelijk ben je gisteren de dag goed doorgekomen? Heb je nog iets bijzonders gedaan? Ik begrijp je goed wat je bedoelt met jezelf er doorheen slaan. En alleen of niet, het is een proces. Een jaar is ook pas een jaar. We zijn er nog lang niet. Sterkte.
maandag 8 april 2019 om 21:31
Een jaar is nog maar heel kort hoor. Zelf keek ik er eigenlijk een beetje naar uit. Want dan had ik alle dagen van het jaar zonder mijn vader gehad. Maar het was gewoon een dag als alle andere. En het verdriet was ook niet weg.
Het is wel veranderd. De acute pijn is weg. De paniek is weg. Heel af en toe komt er nog wat ongeloof bij kijken en als ik dat gevoel dan niet weg druk, dan steekt het gewoon. Heel apart en heel onaangenaam. Maar het gemis... dat lijkt soms wel steeds groter. Mijn vader was mij het allerdierbaarst van iedereen. Klinkt een beetje naar naar mijn moeder, vriend, zus... maar zo is het wel. We hadden een bijzondere band.
4,5 jaar geleden is de moeder van een van mijn beste vriendinnen overleden. Haar vader vlak voor de mijne. Ze vertelde me toen dat het haar 2 jaar gekost had om zich een beetje weer 'normaal' te voelen en ongeveer 4 jaar voordat ze er vrede mee had. Dat leek destijds een eeuwigheid. Nu denk ik 'ja, daar kan ik me wel iets bij voorstellen'.
Het duurt lang. Soms zou ik wel willen dat het wat makkelijker ging. Ik snap de functie van dit langdurige verdriet ook niet. Het wordt er niet anders van en we moeten verder.
Een
voor een ieder die het nodig heeft.
Het is wel veranderd. De acute pijn is weg. De paniek is weg. Heel af en toe komt er nog wat ongeloof bij kijken en als ik dat gevoel dan niet weg druk, dan steekt het gewoon. Heel apart en heel onaangenaam. Maar het gemis... dat lijkt soms wel steeds groter. Mijn vader was mij het allerdierbaarst van iedereen. Klinkt een beetje naar naar mijn moeder, vriend, zus... maar zo is het wel. We hadden een bijzondere band.
4,5 jaar geleden is de moeder van een van mijn beste vriendinnen overleden. Haar vader vlak voor de mijne. Ze vertelde me toen dat het haar 2 jaar gekost had om zich een beetje weer 'normaal' te voelen en ongeveer 4 jaar voordat ze er vrede mee had. Dat leek destijds een eeuwigheid. Nu denk ik 'ja, daar kan ik me wel iets bij voorstellen'.
Het duurt lang. Soms zou ik wel willen dat het wat makkelijker ging. Ik snap de functie van dit langdurige verdriet ook niet. Het wordt er niet anders van en we moeten verder.
Een
voor een ieder die het nodig heeft.
zondag 14 april 2019 om 20:57
Bleeeh ik heb echt de laatste 2 weken heel veel huilbuien. Ik werk in de reclamewereld en moet erg veel teksten maken voor Moederdag advertenties en posters enzo. De eerste zonder moeder hier.
Verras je moeder met... Lekker met het hele gezin... Samen met je allerliefste moeder....
Ben vooral boos ipv verdrietig. Met het hele gezin is dus niet meer mogelijk, shitzooi. Waarom lukt dat anderen wel.. ik ben gewoon stinkjaloers.
Na moederdag komt de sterfdatum en haar verjaardag eraan en is t 1 jaar geleden dat de ellende begon. Ik vind het echt nog ongelofelijk vreemd dat ze 1 heel jaar er niet bij was. Dat mijn vader en ik zoveel ondernomen hebben - niks bijzonders overigens maar gewoon kleine momentjes - waar zij niet bij was.
Ik jank nu ineens weer elke dag terwijl dat eerder was verminderd naar eens in de 4 weken ofzo. Bleeh niks an...
Verras je moeder met... Lekker met het hele gezin... Samen met je allerliefste moeder....
Ben vooral boos ipv verdrietig. Met het hele gezin is dus niet meer mogelijk, shitzooi. Waarom lukt dat anderen wel.. ik ben gewoon stinkjaloers.
Na moederdag komt de sterfdatum en haar verjaardag eraan en is t 1 jaar geleden dat de ellende begon. Ik vind het echt nog ongelofelijk vreemd dat ze 1 heel jaar er niet bij was. Dat mijn vader en ik zoveel ondernomen hebben - niks bijzonders overigens maar gewoon kleine momentjes - waar zij niet bij was.
Ik jank nu ineens weer elke dag terwijl dat eerder was verminderd naar eens in de 4 weken ofzo. Bleeh niks an...
zondag 14 april 2019 om 21:20
Die moederdag reclames heb ik vervloekt vorig jaar.. mijn moeder net overleden.. komende week is dat al weer een jaar. Rare dagen met een grauwe sluier.. heb vorige week mijn kledingkast opgeruimd.. had allemaal grijze en donkere tinten.. tja mijn vader inmiddels twee jaar overleden mijn moeder dus bijna een jaar. Ga voor de zomer maar wat kleur bij kopen..
Iedereen een
Iedereen een
zondag 14 april 2019 om 22:21
Koekie, ik had dat vorig jaar ook heel erg met vaderdag. De eerste vaderdag zonder mijn vader. Ik vond het vooral heel onwerkelijk. Ik begin er nu wel aan te 'wennen'... niet dat het gemis minder wordt, integendeel... maar dat hele bozige dat begint weg te ebben. Kan nog wel soms intens verdrietig zijn. Dan komt het echt uit mijn tenen. De ene dag/week gaat beter dan de andere.
Christiana, zelfde hier met de kledingkat. Ik had vorig jaar Marie Kondo op mijn kledingkast/huis los gelaten en denk ik wel 80% weggedaan. Ik heb de hele zomer, dus ook met 35 graden in zwarte longsleeves met zwarte lange broeken gelopen. Onlangs heb ik een paar gekleurde dingen aangeschaft. Vorige zomer moest ik daar echt niet aan denken. Ik kleedde me echt naar hoe ik me voelde.
Christiana, zelfde hier met de kledingkat. Ik had vorig jaar Marie Kondo op mijn kledingkast/huis los gelaten en denk ik wel 80% weggedaan. Ik heb de hele zomer, dus ook met 35 graden in zwarte longsleeves met zwarte lange broeken gelopen. Onlangs heb ik een paar gekleurde dingen aangeschaft. Vorige zomer moest ik daar echt niet aan denken. Ik kleedde me echt naar hoe ik me voelde.
zondag 14 april 2019 om 23:41
Dat heb ik dus niet bewust ook gedaan, het viel mij nu pas op.. ook dat rondom het sterfbed en overlijden en begraven het bij mijn moeder zulk mooi weer was.. dat paste totaal niet bij mijn stemming.. ik wilde kou en grijs weer..Lady_Day schreef: ↑14-04-2019 22:21Koekie, ik had dat vorig jaar ook heel erg met vaderdag. De eerste vaderdag zonder mijn vader. Ik vond het vooral heel onwerkelijk. Ik begin er nu wel aan te 'wennen'... niet dat het gemis minder wordt, integendeel... maar dat hele bozige dat begint weg te ebben. Kan nog wel soms intens verdrietig zijn. Dan komt het echt uit mijn tenen. De ene dag/week gaat beter dan de andere.
Christiana, zelfde hier met de kledingkat. Ik had vorig jaar Marie Kondo op mijn kledingkast/huis los gelaten en denk ik wel 80% weggedaan. Ik heb de hele zomer, dus ook met 35 graden in zwarte longsleeves met zwarte lange broeken gelopen. Onlangs heb ik een paar gekleurde dingen aangeschaft. Vorige zomer moest ik daar echt niet aan denken. Ik kleedde me echt naar hoe ik me voelde.
En meer dan de helft van mijn kleding dus weggedaan..
Dat boze is bij mij weg, nu komt langzaam mijn vader en moeder in gezonde doen terug op mijn netvlies.. pasgeleden onze zussen app teruggelezen.. wat een ellende was het allemaal, veel ook vergeten, mijn ouders mogen trots zijn op hun dochters hoe we er ons door heen hebben geslagen..
Wel meer verdriet nu het gemis, zoon die examen gaat doen komende maand, hoe hij nu rond tijd in mijn moeders autootje, wat had ze trots geweest.. en mijn dochter die het zo supergoed doet op school.. momenten die ik zo kon delen met haar.. daar zit een groot stuk gemis, al kon ik dat bij haar de laatste twee jaar van haar leven ook niet meer delen. Zou het eigenlijk gewend moeten zijn.
maandag 15 april 2019 om 01:56
Het niet meer kunnen delen vind ik ook zo moeilijk. Ik heb 3 opgroeiende kinderen, pubers nou, en bij niemand kon ik zo eerlijk, vrij en trots over ze zijn als bij mijn moeder.
We woonden ver weg van elkaar maar een wekelijkse telefoonsessie van minstens een uur zat er altijd wel in. Elk detail en verhaal werd uitgebreid besproken (wederzijds) en voor mij waren haar adviezen en vooral relativeringvermogen goud waard. Ik voel mij nu vaak zo zweven, zoekende naar een soort antwoord of bevestiging. Niemand vult dat gat naar bevrediging op. Zo vaak denk ik: wat zou mijn moeder hier van vinden? Of: wat zou ze trots zijn geweest. Of hebben mee geleefd met een bepaalde situatie. Tja, het is nu eenmaal zo. Maar of het ooit zal wennen?
We woonden ver weg van elkaar maar een wekelijkse telefoonsessie van minstens een uur zat er altijd wel in. Elk detail en verhaal werd uitgebreid besproken (wederzijds) en voor mij waren haar adviezen en vooral relativeringvermogen goud waard. Ik voel mij nu vaak zo zweven, zoekende naar een soort antwoord of bevestiging. Niemand vult dat gat naar bevrediging op. Zo vaak denk ik: wat zou mijn moeder hier van vinden? Of: wat zou ze trots zijn geweest. Of hebben mee geleefd met een bepaalde situatie. Tja, het is nu eenmaal zo. Maar of het ooit zal wennen?
maandag 15 april 2019 om 07:27
Christiana, die appjes terug lezen... wat is dat confronterend he? Ik heb het een paar maanden geleden gedaan. Elke ochtend checken hoe de nacht verlopen was. En het werd steeds erger. Mijn vader kon in de laatste maand thuis niet meer liggen en ook niet meer slapen. Hij begon gewoon helemaal te hallucineren van de pijn en slaapgebrek.
Als ik het terug lees voel ik gewoon die wanhoop en machteloosheid weer. De dagen waren erg maar de nachten waren hel. Wat heb ik zelf ook veel wakker gelegen. Wat een paniek.
Teun, ik weet niet of 'wennen' het juiste woord is maar het schijnt dat er een nieuw 'normaal' komt. Ik kan me dat nu gewoon nog niet voorstellen. Ik wil dat nieuwe 'normaal' ook gewoon nog niet. Ik kan ook nog niet 'loslaten' en het is moeilijk voor te stellen dat ik dat op een dag wel kan (ook al zal dat nooit zo plots gebeuren).
Ik heb ontzettende heimwee naar een tijd in het verleden, nog niet eens zo lang geleden. Ik probeer krampachtig die tijd, dat gevoel, weer terug te krijgen maar dat kan natuurlijk nooit. Momenteel heb ik heel veel moeite om mijn balans weer te vinden. Ik lijk wel een planeet die uit zijn baan geschoten is, ik ga maar door en heb geen idee wat ik aan het doen ben of waar ik op af vlieg. Een vriendin van mij noemt dit 'suspended reality' -- ja, zweven.
Er is ook niets of niemand die dat gat op kan vullen. En soms als ik verhalen hoor van mensen die geen contact met ouders hebben of geen fijne, lieve ouders hebben dan realiseer ik me wel hoeveel mazzel ik heb gehad met de mijne. Ik heb zelf geen kinderen maar hoe fijn voor de jouwe dat ze jóu als moeder hebben.
Als ik het terug lees voel ik gewoon die wanhoop en machteloosheid weer. De dagen waren erg maar de nachten waren hel. Wat heb ik zelf ook veel wakker gelegen. Wat een paniek.
Teun, ik weet niet of 'wennen' het juiste woord is maar het schijnt dat er een nieuw 'normaal' komt. Ik kan me dat nu gewoon nog niet voorstellen. Ik wil dat nieuwe 'normaal' ook gewoon nog niet. Ik kan ook nog niet 'loslaten' en het is moeilijk voor te stellen dat ik dat op een dag wel kan (ook al zal dat nooit zo plots gebeuren).
Ik heb ontzettende heimwee naar een tijd in het verleden, nog niet eens zo lang geleden. Ik probeer krampachtig die tijd, dat gevoel, weer terug te krijgen maar dat kan natuurlijk nooit. Momenteel heb ik heel veel moeite om mijn balans weer te vinden. Ik lijk wel een planeet die uit zijn baan geschoten is, ik ga maar door en heb geen idee wat ik aan het doen ben of waar ik op af vlieg. Een vriendin van mij noemt dit 'suspended reality' -- ja, zweven.
Er is ook niets of niemand die dat gat op kan vullen. En soms als ik verhalen hoor van mensen die geen contact met ouders hebben of geen fijne, lieve ouders hebben dan realiseer ik me wel hoeveel mazzel ik heb gehad met de mijne. Ik heb zelf geen kinderen maar hoe fijn voor de jouwe dat ze jóu als moeder hebben.
maandag 15 april 2019 om 19:38
Koekie, herkenbaar. Zulke dingen zijn dan zo confronterend, hè.
Ik had nooit iets met data of bepaalde feestdagen, behalve Kerst en verjaardagen. Maar toen het laatst een half jaar geleden was, voelde het alsof ik weer terug bij af was. En binnenkort is vaderdag een enorm ding. Mijn vriend heeft maar één vaderdag mee mogen maken en dat maakt me dan zo intens verdrietig. Ik vraag me ook af wat ze bij het kdv gaan doen. Of ze zoon niets laten knutselen of dat ze iets maken voor opa of alsnog voor mij.
Wat dat betreft herken ik wel wat je zegt Lady_Day: als het een jaar geleden is, heb je alles gehad. Maar ja, of het daarna minder wordt? Ik denk dat dit verdriet nooit echt over zal gaan.
Christiana, ah dat lijkt me inderdaad zo moeilijk. Je wil zo graag alles waar je trots op bent met je moeder delen. Alle mijlpalen in jouw leven en het leven van je kinderen. Volgens mij was ze een hele lieve oma.
Ik had nooit iets met data of bepaalde feestdagen, behalve Kerst en verjaardagen. Maar toen het laatst een half jaar geleden was, voelde het alsof ik weer terug bij af was. En binnenkort is vaderdag een enorm ding. Mijn vriend heeft maar één vaderdag mee mogen maken en dat maakt me dan zo intens verdrietig. Ik vraag me ook af wat ze bij het kdv gaan doen. Of ze zoon niets laten knutselen of dat ze iets maken voor opa of alsnog voor mij.
Wat dat betreft herken ik wel wat je zegt Lady_Day: als het een jaar geleden is, heb je alles gehad. Maar ja, of het daarna minder wordt? Ik denk dat dit verdriet nooit echt over zal gaan.
Christiana, ah dat lijkt me inderdaad zo moeilijk. Je wil zo graag alles waar je trots op bent met je moeder delen. Alle mijlpalen in jouw leven en het leven van je kinderen. Volgens mij was ze een hele lieve oma.
anoniem_6382b8ea269eb wijzigde dit bericht op 15-04-2019 19:44
13.44% gewijzigd
maandag 15 april 2019 om 19:42
En appjes teruglezen, oh wat heb ik mezelf daar mee gepijnigd de eerste weken. Hier was het overlijden heel erg onverwachts, dus onze laatste appjes gingen over boodschappen. Het is zo stomzinnig, maar ik heb me daar zo verschrikkelijk klote om gevoeld. Dat ik in ons laatste contact zeurde over het feit dat hij bepaalde dingen voor zoon was vergeten.
Na een maand heb ik mijn broer gevraagd om het app-gesprek van mijn telefoon te verwijderen en ergens op te slaan, zodat ik het wel nog heb, maar er niet zo makkelijk bij kan.
Na een maand heb ik mijn broer gevraagd om het app-gesprek van mijn telefoon te verwijderen en ergens op te slaan, zodat ik het wel nog heb, maar er niet zo makkelijk bij kan.
maandag 15 april 2019 om 20:45
Wisselend. De eerste 2 maanden was ik een hoopje ellende. Ik woonde toen met mijn zoon bij mijn ouders, omdat ik gewoonweg niet in staat was voor mezelf te zorgen. Vervolgens kwam de ontkenningsfase, die duurde tot ongeveer een maand geleden. Nu begint het besef pas een beetje te komen. Ik doe mijn werk, zorg voor mijn zoon en probeer mijn leven weer een beetje op te pakken. Dat gaat de ene dag beter dan de andere.
maandag 15 april 2019 om 23:14
Bij jou was het totaal onverwacht en krijg je dat soort appjes dus, herkenbaar zijn zulke huishoudelijke appjes die je je man stuurt..kaanchinchen schreef: ↑15-04-2019 19:42En appjes teruglezen, oh wat heb ik mezelf daar mee gepijnigd de eerste weken. Hier was het overlijden heel erg onverwachts, dus onze laatste appjes gingen over boodschappen. Het is zo stomzinnig, maar ik heb me daar zo verschrikkelijk klote om gevoeld. Dat ik in ons laatste contact zeurde over het feit dat hij bepaalde dingen voor zoon was vergeten.
Na een maand heb ik mijn broer gevraagd om het app-gesprek van mijn telefoon te verwijderen en ergens op te slaan, zodat ik het wel nog heb, maar er niet zo makkelijk bij kan.
Wel goed dat je ze bewaard hebt! En wat hard om zo jong je man te verliezen.
Bij mijn ouders was het vooral over zorg, pijnbestrijding achteruitgang en wie wat kon doen.. twee en half jaar bij elkaar. Pa en ma een jaar na elkaar gestorven, mijn moeder morgen een jaar.. moeder getroffen door drie hersenbloedingen in 24 uur, en heeft daarna nog twee jaar in een verpleeghuis gewoond, geestelijk en lichamelijk een wrak..
maandag 15 april 2019 om 23:19
[quote=Lady_Day post_id=29815598 time=1555306078 user_id=352070]
Christiana, die appjes terug lezen... wat is dat confronterend he? Ik heb het een paar maanden geleden gedaan. Elke ochtend checken hoe de nacht verlopen was. En het werd steeds erger. Mijn vader kon in de laatste maand thuis niet meer liggen en ook niet meer slapen. Hij begon gewoon helemaal te hallucineren van de pijn en slaapgebrek.
Als ik het terug lees voel ik gewoon die wanhoop en machteloosheid weer. De dagen waren erg maar de nachten waren hel. Wat heb ik zelf ook veel wakker gelegen. Wat een paniek.
Dit speelde bij mij heel erg bij het ziekte en sterfbed van mijn zus.. (eierstokkanker met uitzaaiingen). Haar elke keer de nacht door krijgen omdat ze zo verschrikkelijk veel pijn had. ( Uitzaaiingen in de botten).. zo machteloos ben je dan, een morfine hoeveelheid waar een olifant plat van zou gaan.. en wat ging het verschrikkelijk hard bij haar.. nu vijf jaar geleden...
Christiana, die appjes terug lezen... wat is dat confronterend he? Ik heb het een paar maanden geleden gedaan. Elke ochtend checken hoe de nacht verlopen was. En het werd steeds erger. Mijn vader kon in de laatste maand thuis niet meer liggen en ook niet meer slapen. Hij begon gewoon helemaal te hallucineren van de pijn en slaapgebrek.
Als ik het terug lees voel ik gewoon die wanhoop en machteloosheid weer. De dagen waren erg maar de nachten waren hel. Wat heb ik zelf ook veel wakker gelegen. Wat een paniek.
Dit speelde bij mij heel erg bij het ziekte en sterfbed van mijn zus.. (eierstokkanker met uitzaaiingen). Haar elke keer de nacht door krijgen omdat ze zo verschrikkelijk veel pijn had. ( Uitzaaiingen in de botten).. zo machteloos ben je dan, een morfine hoeveelheid waar een olifant plat van zou gaan.. en wat ging het verschrikkelijk hard bij haar.. nu vijf jaar geleden...
maandag 15 april 2019 om 23:28
Ja, ik had natuurlijk wel door dat het bij jullie over hele andere gesprekken ging.
Het lijkt me vreselijk om je ouders zo lang zo te moeten zien lijden en achteruit te zien gaan. Vreselijk ook dat je ze beide in zo’n korte tijd hebt moeten verliezen.
Ik heb het zelf ook meegemaakt met een ouder, maar die is er weer bovenop gekomen, waardoor die periode een heel andere lading krijgt.
Het lijkt me vreselijk om je ouders zo lang zo te moeten zien lijden en achteruit te zien gaan. Vreselijk ook dat je ze beide in zo’n korte tijd hebt moeten verliezen.
Ik heb het zelf ook meegemaakt met een ouder, maar die is er weer bovenop gekomen, waardoor die periode een heel andere lading krijgt.
dinsdag 16 april 2019 om 12:38
Mijn vriend moest laatst naar het ziekenhuis voor een MRI. Toen we zaten te wachten om de uitslag te horen kneep ik em ook wel even. Ik was zo bang dat er een tumor zat of zo. Ik weet echt niet of ik dat aan zou kunnen als ik zie hoe ontzettend zwaar ik het vond om mijn vader te verliezen. Mijn vader was pas begin 70 maar toch... hij had zijn kinderen groot gebracht, had 10 jaar van zijn pensioen kunnen genieten en wij hebben afscheid van hem kunnen nemen. Om je partner te verliezen, zo jong, zo plots.. en je zoontje zijn vader... dat is van een heel ander kaliber. Er zijn hier ook een paar forummers die een kind/kinderen zijn verloren. Wat is het leven soms oneerlijk he.
woensdag 17 april 2019 om 07:45
Mij overvalt de laatste dagen in eens de angst dingen te gaan vergeten.
Dat herrinderingen gaan vervagen en je sommige uitspraken misschien vergeet.
Herkennen jullie dat?
Ik vind het heel naar en wil alles zo veel mogelijk vast houden maar heb tegelijk het gevoel dat als ik het bijvoorbeeld op ga schrijven de verhalen anders worden dan hoe ze nu in mijn hoofd zitten.
Dat herrinderingen gaan vervagen en je sommige uitspraken misschien vergeet.
Herkennen jullie dat?
Ik vind het heel naar en wil alles zo veel mogelijk vast houden maar heb tegelijk het gevoel dat als ik het bijvoorbeeld op ga schrijven de verhalen anders worden dan hoe ze nu in mijn hoofd zitten.
woensdag 17 april 2019 om 07:58
woensdag 17 april 2019 om 10:44
Herkenbaar... ja je moeder kent je nou eenmaal t beste en inderdaad haar adviezen en nuchtere kijk op alles. Maar ook zo begripvol en altijd een luisterend oor.TeunTeun schreef: ↑ Elk detail en verhaal werd uitgebreid besproken (wederzijds) en voor mij waren haar adviezen en vooral relativeringvermogen goud waard. Ik voel mij nu vaak zo zweven, zoekende naar een soort antwoord of bevestiging. Niemand vult dat gat naar bevrediging op. Zo vaak denk ik: wat zou mijn moeder hier van vinden? Of: wat zou ze trots zijn geweest. Of hebben mee geleefd met een bepaalde situatie. Tja, het is nu eenmaal zo. Maar of het ooit zal wennen?
Met mijn vader heb ik dat helemaal niet. Ik ben laatst een weekend weg geweest en had hem daarna 2x nog gezien maar vraagt er niet eens naar. Dus ik begin maar weer uit mezelf erover. Die kleine gebaartjes, dat kon alleen mijn moeder. En mijn vader luisterde altijd mee maar zelf starten met een gesprek dat deed en doet ie niet.
En ook dat zoekende naar een antwoord herken ik ook heel erg. Ik ben aan het twijfelen of ik nog wel gelukkig ben op mn werk. Met mijn moeder zou ik daar uren over kunnen praten. Zij zou me dan uithoren wat ik dan precies zoek in een baan. Welke taken ik leuk vind en welke minder leuk bla bla.
Ik heb het laatst met mn vader besproken en die zegt "Dan zoek je toch gewoon een andere baan, daar kan ik toch niks mee?". En dan lig ik s avonds weer te janken omdat ik haar zo mis. Omdat het met mn vader zo anders is. Dus nee het komt nooit meer terug
woensdag 17 april 2019 om 10:52
kaanchinchen schreef: ↑15-04-2019 19:38Koekie, herkenbaar. Zulke dingen zijn dan zo confronterend, hè.
Ik had nooit iets met data of bepaalde feestdagen, behalve Kerst en verjaardagen. Maar toen het laatst een half jaar geleden was, voelde het alsof ik weer terug bij af was. En binnenkort is vaderdag een enorm ding. Mijn vriend heeft maar één vaderdag mee mogen maken en dat maakt me dan zo intens verdrietig. Ik vraag me ook af wat ze bij het kdv gaan doen. Of ze zoon niets laten knutselen of dat ze iets maken voor opa of alsnog voor mij.
Een half jaar geleden is ook nog zo kort. Terwijl je zelf ook heel streng naar jezelf kunt zijn. Bij mij is het bijna 1 jaar geleden en ik heb t idee dat ik dan "ergens" moet zijn in mn verwerking. Juist omdat ik weet dat het begrip van mn omgeving minder wordt. Maar aan de andere kant is een jaar ook nog kort, juist omdat dat ene jaar voorbij gevlogen is.
Je kunt trouwens best het kdv bellen met je vraag om iets te maken voor vaderdag, toch? En thuis kun je samen ook natuurlijk iets moois maken. - Ik moet heel even (wellicht ongepast en offtopic ) denken aan de Luizenmoeder waar Rianne niks met moederdag mag maken omdat ze 2 vaders heeft. Gaat dat echt zo op de basisschool? Ik hoop dat ze daar bij sterfgevallen iets subtieler mee omgaan....
