Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw - deel 2
woensdag 2 januari 2019 om 07:49
donderdag 7 maart 2019 om 10:14
donderdag 7 maart 2019 om 10:24
Kaanchinchen: ik ben bij een rouwverwerkingsgroep geweest, maar mij heeft het helaas niet echt veel geholpen. Ik denk dat dat meer aan mijn (torenhoge) verwachtingen lag, ik dacht nl. dat ik in de groep zou leren hoe ik 'er mee om moest gaan' (het overlijden van mijn moeder) en wat mij overkwam, was dat ik heel erg meeging in de verhalen van de andere deelnemers, en mijn eigen verdriet bagatelliseerde. Dit hoeft natuurlijk niet zo voor iedereen te zijn, maar ik voelde me wel heel erg raar en ook een beetje naar, alsof ik afweek of zo, toen de overige deelnemers uitbundig riepen dat de groep hen zo geholpen had, terwijl ik daar zo zat van "eh... ik wil nu naar huis en niet meer terugkomen".
Kracht en liefde voor iedereen, gecondoleerd met jullie verlies nieuwe meeschrijvers, hier vinden jullie een luisterend oor. Hier schrijven en lezen heeft mij ook veel geholpen.
Het is nu bijna vijftien maanden geleden dat mijn moeder overleed. Ik heb een flinke dip gehad de laatste weken omdat ik in mijn hoofd gehaald had dat na het eerste jaar, zodra ik maar de eerste keer 'alles zonder mijn moeder' had meegemaakt, dat het dan 'beter' zou worden. Nou, dat was dus niet zo, althans niet zoals ik het me voorgesteld had (weer die torenhoge verwachtingen). Het ironische is, dat niemand mij dit gezegd of beweerd heeft, ik heb dit idee helemaal zelf in mijn hoofd gehaald en me er als een soort anker aan vastgeklampt. Nu ben ik er achter dat mijn moeder nog steeds weg is en niet meer terugkomt, en het is nog steeds verrekte moeilijk.
Op dit moment voel ik me net zo'n ouderwetse waagschaal die alle kanten door kan slaan, qua balans. Ik doe leuke dingen (nieuwe cursus, vakantie), heb fijne collega's en vrienden, en aan de andere kant kan ik om het minste of geringste in tranen uitbarsten. De brok in mijn keel zit er ook nog wel eens, en ondanks dat het echt de ruwste randjes eraf zijn, het verdriet blijft. Ik mis mijn moeder gewoon heel erg. We deden zoveel samen en ik kijk regelmatig naar de klok en denk dan "jeetje wat is het nog vroeg". Ik heb zoveel tijd over naast mijn baan, en ik weet heus wel hoe ik het op kan vullen, maar... er is nog vermoeidheid, verdriet, onbegrip dat ze er niet meer is...
voor iedereen
Kracht en liefde voor iedereen, gecondoleerd met jullie verlies nieuwe meeschrijvers, hier vinden jullie een luisterend oor. Hier schrijven en lezen heeft mij ook veel geholpen.
Het is nu bijna vijftien maanden geleden dat mijn moeder overleed. Ik heb een flinke dip gehad de laatste weken omdat ik in mijn hoofd gehaald had dat na het eerste jaar, zodra ik maar de eerste keer 'alles zonder mijn moeder' had meegemaakt, dat het dan 'beter' zou worden. Nou, dat was dus niet zo, althans niet zoals ik het me voorgesteld had (weer die torenhoge verwachtingen). Het ironische is, dat niemand mij dit gezegd of beweerd heeft, ik heb dit idee helemaal zelf in mijn hoofd gehaald en me er als een soort anker aan vastgeklampt. Nu ben ik er achter dat mijn moeder nog steeds weg is en niet meer terugkomt, en het is nog steeds verrekte moeilijk.
Op dit moment voel ik me net zo'n ouderwetse waagschaal die alle kanten door kan slaan, qua balans. Ik doe leuke dingen (nieuwe cursus, vakantie), heb fijne collega's en vrienden, en aan de andere kant kan ik om het minste of geringste in tranen uitbarsten. De brok in mijn keel zit er ook nog wel eens, en ondanks dat het echt de ruwste randjes eraf zijn, het verdriet blijft. Ik mis mijn moeder gewoon heel erg. We deden zoveel samen en ik kijk regelmatig naar de klok en denk dan "jeetje wat is het nog vroeg". Ik heb zoveel tijd over naast mijn baan, en ik weet heus wel hoe ik het op kan vullen, maar... er is nog vermoeidheid, verdriet, onbegrip dat ze er niet meer is...
voor iedereen
donderdag 7 maart 2019 om 10:34
Glaasjeprik: wat naar dat het weer meer aanwezig is. Ik merk wel dat het echt een jaar van balans op maken is.
Kaanchinchin: ik heb helemaal geen behoefte om naar de ellende van een ander te luisteren en daarover te praten met anderen (Behalve hier dan). Wat mij in eerste instantie goed geholpen heeft, is alles op papier zetten wat er gebeurd is. Dit heb ik na een maand of 4 gedaan toen ik op vakantie was. Dit zorgde ervoor dat alles meer overzichtelijk was en het kwam er meer uit, waardoor ik minder geïrriteerd was. Een aantal maanden later heb ik individuele gesprekken gehad. Dat ging niet meer echt over mijn moeder. Ik heb haar er een keer over verteld, maar als je het eenmaal verteld hebt, wat valt er dan nog over te zeggen. En dat heb ik met iedereen. Via hen heb ik gebruik gemaakt van een rouwprogramma op therapieland.nl. Daar heb ik ook wel veel aan gehad. Toen zat ik voor mezelf ook al wat in de afrondende fase. Sommige van die programma’s zijn ook zo te benaderen, maar ik weet niet of dat met rouw is.
Ik merk wel dat het echt een jaar van balans op maken is.Kaanchinchin: ik heb helemaal geen behoefte om naar de ellende van een ander te luisteren en daarover te praten met anderen (Behalve hier dan). Wat mij in eerste instantie goed geholpen heeft, is alles op papier zetten wat er gebeurd is. Dit heb ik na een maand of 4 gedaan toen ik op vakantie was. Dit zorgde ervoor dat alles meer overzichtelijk was en het kwam er meer uit, waardoor ik minder geïrriteerd was. Een aantal maanden later heb ik individuele gesprekken gehad. Dat ging niet meer echt over mijn moeder. Ik heb haar er een keer over verteld, maar als je het eenmaal verteld hebt, wat valt er dan nog over te zeggen. En dat heb ik met iedereen. Via hen heb ik gebruik gemaakt van een rouwprogramma op therapieland.nl. Daar heb ik ook wel veel aan gehad. Toen zat ik voor mezelf ook al wat in de afrondende fase. Sommige van die programma’s zijn ook zo te benaderen, maar ik weet niet of dat met rouw is.
donderdag 7 maart 2019 om 10:37
Precies. En ik sprak erover met m'n psych. Vind groepstherapie iets wonderlijks; je gaat daar een beetje al je privé delen met onbekenden die geen zwijgplicht hebben? Echt no fucking way! Op 'n forum zit je tenminste nog anoniem en kun je een deelnemer niet per ongeluk tegen 't lijf lopen als je ergens 'n terrasje gaat doen.ik heb helemaal geen behoefte om naar de ellende van een ander te luisteren en daarover te praten met anderen
donderdag 7 maart 2019 om 10:44
Ik heb wel in groepen gezeten en daar had ik toen ook wel wat aan. Maar in geval van rouw heb ik helemaal geen zin om naar het gezeur van een ander te luisteren. Ik zou me alleen maar ergeren aan sommige mensen. En dan zou daar mijn energie naar toe gaan. Als ik dat hier zou hebben, lees ik het gewoon niet.
donderdag 7 maart 2019 om 16:24
Hoi allemaal,
Wauw wat een lieve berichtjes. Het is inderdaad nog maar heel kort geleden,dus ik moet misschien niet zo veel moeten van mezelf.
En gewoon meegaan met de dag.
Dat was ook een tip van een vriendin van me, ga in de simpele modus. Dus denk niet te moeilijk, doe niks moeilijks, pieker niet over morgen, maar ben in het nu. Dat vond ik wel erg vaag, maar ik snap hem nu.
Verder herken ik ook de nutteloosheid van zo veel dingen. Collega's die ergens over miepen, ik moet m'n best doen om m'n schouders op te halen. Ik word daar soms zo giftig van. Ook oudere mensen zien vind ik (heel erg onterecht) lastig. Mijn moeder werd nog geen 70.... Hoe oneerlijk! En helemaal als ze gaan praten over hoe lastig het allemaal is, dan moet ik echt weglopen, anders zeg ik iets erg onaardigs.
Gelukkig heb ik lieve familie en vrienden, die mij en m'n kinderen steunen. Dat helpt enorm. Zelfde als de kaartjes, nooit geweten dat een simpel kaartje zo veel steun kan geven!
Ik heb een stiefvader en een zus. Iedereen verwerkt dit op z'n eigen manier merk ik al. En dat is ook prima natuurlijk. We steunen elkaar, maar laten elkaar ook vrij om het op onze eigen manier te verwerken.
Dankjewel voor het delen allemaal. Ik vind het erg dat we allemaal in eenzelfde schuitje zitten, maar het helpt om de ervaringen van anderen te lezen!
Wauw wat een lieve berichtjes. Het is inderdaad nog maar heel kort geleden,dus ik moet misschien niet zo veel moeten van mezelf.
En gewoon meegaan met de dag.
Dat was ook een tip van een vriendin van me, ga in de simpele modus. Dus denk niet te moeilijk, doe niks moeilijks, pieker niet over morgen, maar ben in het nu. Dat vond ik wel erg vaag, maar ik snap hem nu.
Verder herken ik ook de nutteloosheid van zo veel dingen. Collega's die ergens over miepen, ik moet m'n best doen om m'n schouders op te halen. Ik word daar soms zo giftig van. Ook oudere mensen zien vind ik (heel erg onterecht) lastig. Mijn moeder werd nog geen 70.... Hoe oneerlijk! En helemaal als ze gaan praten over hoe lastig het allemaal is, dan moet ik echt weglopen, anders zeg ik iets erg onaardigs.
Gelukkig heb ik lieve familie en vrienden, die mij en m'n kinderen steunen. Dat helpt enorm. Zelfde als de kaartjes, nooit geweten dat een simpel kaartje zo veel steun kan geven!
Ik heb een stiefvader en een zus. Iedereen verwerkt dit op z'n eigen manier merk ik al. En dat is ook prima natuurlijk. We steunen elkaar, maar laten elkaar ook vrij om het op onze eigen manier te verwerken.
Dankjewel voor het delen allemaal. Ik vind het erg dat we allemaal in eenzelfde schuitje zitten, maar het helpt om de ervaringen van anderen te lezen!
donderdag 7 maart 2019 om 17:33
Dit dus. Het maakt zoveel verschil als dit er nog wel is. Als dat er niet is, dan moet je dus overal alleen doorheen en dat maakt het extra moeilijk. Hier dus een peuter die geen opa's en oma's heeft. Verdere vrienden enz zijn gewoon niet zo betrokken als normaal gesproken bv een opa of oma zou zijn. Dus heel veel dingen weten mensen niet eens en wordt dus ook niet naar gevraagd. Toen onze peuter werd geopereerd was er die week van herstel dus geen telefoontjes hoe het ging en is er niemand langs gekomen op ziekenbezoek. Zonder familie en steun van mensen zijn dit soort dingen dus extra moeilijk en heb je een extra lange weg te gaan. Wat ook nog eens heel vaak niet begrepen wordt. Wat het ook weer extra moeilijk maakt.Twizzie schreef: ↑07-03-2019 16:24Hoi allemaal,
Gelukkig heb ik lieve familie en vrienden, die mij en m'n kinderen steunen. Dat helpt enorm. Zelfde als de kaartjes, nooit geweten dat een simpel kaartje zo veel steun kan geven!
Ik heb een stiefvader en een zus. Iedereen verwerkt dit op z'n eigen manier merk ik al. En dat is ook prima natuurlijk. We steunen elkaar, maar laten elkaar ook vrij om het op onze eigen manier te verwerken.
:
donderdag 7 maart 2019 om 18:41
Ja dus? Mijn zoon van 1 jaar oud groeit op zonder vader en mijn schoonouders moeten verder leven zonder hun zoon.yogonaise schreef: ↑07-03-2019 17:33Hier dus een peuter die geen opa's en oma's heeft. Verdere vrienden enz zijn gewoon niet zo betrokken als normaal gesproken bv een opa of oma zou zijn. Dus heel veel dingen weten mensen niet eens en wordt dus ook niet naar gevraagd. Toen onze peuter werd geopereerd was er die week van herstel dus geen telefoontjes hoe het ging en is er niemand langs gekomen op ziekenbezoek.
Je kunt verdriet en gemis niet op een weegschaal leggen. Het een is niet erger dan het ander. Het is allemaal k*t. Ik vind je toon heel vreemd in zo’n liefdevol en steunend topic.
Overigens ligt dat gebrek aan steun uit je omgeving niet aan het feit dat je geen ouders meer hebt. Echte vrienden zouden er op zo’n moment ook voor je moeten zijn. Misschien dat je kunt investeren in goede vriendschappen? Ik herken wat jij zegt namelijk niet bij een vriend van mij die ook jong zijn ouders is verloren. Verder een
want het is gewoon zwaar om dierbaren te moeten missen in je leven.
anoniem_6382b8ea269eb wijzigde dit bericht op 07-03-2019 18:50
21.33% gewijzigd
donderdag 7 maart 2019 om 18:47
ükaanchinchen schreef: ↑07-03-2019 18:41Ja dus? Mijn zoon van 1 jaar oud groeit op zonder vader en mijn schoonouders moeten verder leven zonder hun zoon.
Je kunt verdriet en gemis niet op een weegschaal leggen. Het een is niet erger dan het ander. Het is allemaal k*t. Ik vind je toon heel vreemd in zo’n liefdevol en steunend topic.
Niet op reageren. In het vorige topic heeft ze een ban gekregen om hier te schrijven. Ik ga er vanuit dat die ook voor dit topic geldt. Het beste werkt het om te negeren. Scheelt voor jezelf ook een hoop frustratie. Alles wat je zegt helpt niks.
donderdag 7 maart 2019 om 19:00
Het gaat vooral om de steun die je krijgt. Ik heb verder niet gelezen dus ik weet niet hoe je verdere situatie is. Maar ik kan me voorstellen in jouw zware situatie dat je bv veel steun kan vinden bij je ouders als die er nog zijn. En dat het extra moeilijk is als steun van hen ook nog eens ontbreekt. Dan heb je een nog langere weg te bewandelen.kaanchinchen schreef: ↑07-03-2019 18:41Ja dus? Mijn zoon van 1 jaar oud groeit op zonder vader en mijn schoonouders moeten verder leven zonder hun zoon.
Je kunt verdriet en gemis niet op een weegschaal leggen. Het een is niet erger dan het ander. Het is allemaal k*t. Ik vind je toon heel vreemd in zo’n liefdevol en steunend topic.
Overigens ligt dat gebrek aan steun uit je omgeving niet aan het feit dat je geen ouders meer hebt. Echte vrienden zouden er op zo’n moment ook voor je moeten zijn. Misschien dat je kunt investeren in goede vriendschappen? Ik herken wat jij zegt namelijk niet bij een vriend van mij die ook jong zijn ouders is verloren. Verder een
De ervaring is dat nieuwe contacten ook met zichzelf bezig zijn en er bv ook niet onvoorwaardelijk voor je zijn. Dat maakt het zo moeilijk.
Veel sterkte.
anoniem_155509 wijzigde dit bericht op 07-03-2019 19:06
0.58% gewijzigd
donderdag 7 maart 2019 om 19:04
Je kunt me best negeren. En een ban maakt me ook niet uit. Ik heb gewoon gelijk dat als je geen steun krijgt dat je dan een hele andere weg te bewandelen hebt dan wanneer je dit wel krijgt. Op jonge leeftijd geen familie komt niet vaak voor en wordt daarom ook niet vaak begrepen hoe het is als je dit niet hebt.Tinkeltje33 schreef: ↑07-03-2019 18:47ü
Niet op reageren. In het vorige topic heeft ze een ban gekregen om hier te schrijven. Ik ga er vanuit dat die ook voor dit topic geldt. Het beste werkt het om te negeren. Scheelt voor jezelf ook een hoop frustratie. Alles wat je zegt helpt niks.
donderdag 7 maart 2019 om 19:23
Jammer dat je die ervaring hebt. Ik heb inmiddels gemerkt dat onvoorwaardelijke vriendschap wel bestaat, dus ik hoop dat je dat nog ooit mag ervaren.yogonaise schreef: ↑07-03-2019 19:00Het gaat vooral om de steun die je krijgt. Ik heb verder niet gelezen dus ik weet niet hoe je verdere situatie is. Maar ik kan me voorstellen in jouw zware situatie dat je bv veel steun kan vinden bij je ouders als die er nog zijn. En dat het extra moeilijk is als steun van hen ook nog eens ontbreekt. Dan heb je een nog langere weg te bewandelen.
De ervaring is dat nieuwe contacten ook met zichzelf bezig zijn en er bv ook niet onvoorwaardelijk voor je zijn. Dat maakt het zo moeilijk.
Veel sterkte.
Ja, ik krijg inderdaad steun van oa mijn ouders. Maar jij krijgt toch ook steun van je partner (mag ik hopen)? Dus de situatie kan net zo goed omgedraaid worden.
anoniem_6382b8ea269eb wijzigde dit bericht op 07-03-2019 19:24
0.55% gewijzigd
donderdag 7 maart 2019 om 19:23
Aha, ik had geen idee. Ik laat het hier ook bij.Tinkeltje33 schreef: ↑07-03-2019 18:47ü
Niet op reageren. In het vorige topic heeft ze een ban gekregen om hier te schrijven. Ik ga er vanuit dat die ook voor dit topic geldt. Het beste werkt het om te negeren. Scheelt voor jezelf ook een hoop frustratie. Alles wat je zegt helpt niks.
donderdag 7 maart 2019 om 19:23
Dit!Tinkeltje33 schreef: ↑07-03-2019 18:47ü
Niet op reageren. In het vorige topic heeft ze een ban gekregen om hier te schrijven. Ik ga er vanuit dat die ook voor dit topic geldt. Het beste werkt het om te negeren. Scheelt voor jezelf ook een hoop frustratie. Alles wat je zegt helpt niks.
donderdag 7 maart 2019 om 19:29
Dat zou echt mooi zijn het eens te ervaren.kaanchinchen schreef: ↑07-03-2019 19:23Jammer dat je die ervaring hebt. Ik heb inmiddels gemerkt dat onvoorwaardelijke vriendschap wel bestaat, dus ik hoop dat je dat nog ooit mag ervaren.
Ja, ik krijg inderdaad steun van oa mijn ouders. Maar jij krijgt toch ook steun van je partner (mag ik hopen)? Dus de situatie kan net zo goed omgedraaid worden.
Bij de operatie vonden wij het als gezin erg moeilijk dat er geen aandacht werd besteed aan het herstel van ons kind. Dat is 1 voorbeeld waarin wij groot gemis ervaren.
Hoop dat het overkomt wat ik bedoel.
Het is verder niet mijn bedoeling je te kwetsen.
donderdag 7 maart 2019 om 20:05
Klopt. Kan niks anders zeggen.Ik heb gewoon gelijk dat als je geen steun krijgt dat je dan een hele andere weg te bewandelen hebt dan wanneer je dit wel krijgt.
Maar ik hang geen waarde of overwaarde aan steun die ik van mijn familie krijg, vergeleken met die van vrienden. Mijn vrienden heb ik namelijk zelf gekozen (en zij kozen mij
), maar mijn familie niet.Dat klinkt misschien ondankbaar, maar is wel een gegeven.
Wat ik persoonlijk lastig vind, is dat mijn moeder op veel fronten mijn back-up was.
Mijn kinderen hebben geen vader meer en ook geen opa en oma van die kant. Er is dus niemand die net zo veel van hen houdt als ik. Mijn moeder vulde dat gat met haar onvoorwaardelijke omaliefde (en dochterliefde).
Zij was net zo trots op ze als ik.
Mijn zus doet haar best om dit op te vangen en dat is hartstikke lief, maar het is niet hetzelfde.
Dus ik snap heus wat je bedoelt, maar ik vind het jammer dat het overkomt alsof het ene erger is dan het andere. Iedereen heeft zijn of haar bagage/verleden en iedereen gaat er anders mee om.
donderdag 7 maart 2019 om 20:44
Glaasjeprik, fijn om een update van je te lezen. Die verwachtingen van hoe het 'moet' gaan... ja, dat is loslaten he. Heb er zelf ook last van hoor. Het is nu 14 maanden voor mij. Het eerste jaar was toch wel een soort mijlpaal, een ijkpunt op een of andere manier. De dag zelf was een dag als alle andere eigenlijk. Ik was niet extra verdrietig: ik mis mijn vader elke dag.
Net als bij Bulletje zijn bij mij de scherpste randjes er wel af maar het gemis wordt erger. Ik voel me soms heel ongeduldig, van 'kom nu maar weer terug'.
Ook ik heb tijd teveel. Ik had gehoopt me op mijn werk te kunnen storten, of weer te gaan schilderen, piano spelen, whatever. Het boeit me allemaal niet. Zelfs mijn werk boeit me niet (meer). Aan de ene kant voel ik me hoopvol maar aan de andere kant vind ik alles zo zinloos. Het is lastig om het gevoel te beschrijven... het is een soort 'vagevuur'. Alsof ik zit te wachten op... ja, wat eigenlijk?
Net als bij Bulletje zijn bij mij de scherpste randjes er wel af maar het gemis wordt erger. Ik voel me soms heel ongeduldig, van 'kom nu maar weer terug'.
Ook ik heb tijd teveel. Ik had gehoopt me op mijn werk te kunnen storten, of weer te gaan schilderen, piano spelen, whatever. Het boeit me allemaal niet. Zelfs mijn werk boeit me niet (meer). Aan de ene kant voel ik me hoopvol maar aan de andere kant vind ik alles zo zinloos. Het is lastig om het gevoel te beschrijven... het is een soort 'vagevuur'. Alsof ik zit te wachten op... ja, wat eigenlijk?
donderdag 7 maart 2019 om 21:23
Na het overlijden van onze zoon vond ik het tweede jaar eigenlijk veel zwaarder. Dan is er geen ‘vorig jaar’ meer, het is leeg, want vorig jaar en volgend jaar was en is er niets meer...
Dus ik ben erg benieuwd hoe het na augustus gaat worden.
Ik hoop wel weer energie en wilskracht te vinden om door te gaan met dingen die zo goed gingen voor het overlijden van mijn moeder (sporten ed.)
Werk gaat best, al moet m’n automatische piloot geen vrij gaan nemen.
Allemaal weer veel sterkte!
Dus ik ben erg benieuwd hoe het na augustus gaat worden.
Ik hoop wel weer energie en wilskracht te vinden om door te gaan met dingen die zo goed gingen voor het overlijden van mijn moeder (sporten ed.)
Werk gaat best, al moet m’n automatische piloot geen vrij gaan nemen.
Allemaal weer veel sterkte!
donderdag 7 maart 2019 om 21:24
heel herkenbaarLady_Day schreef: ↑07-03-2019 20:44Glaasjeprik, fijn om een update van je te lezen. Die verwachtingen van hoe het 'moet' gaan... ja, dat is loslaten he. Heb er zelf ook last van hoor. Het is nu 14 maanden voor mij. Het eerste jaar was toch wel een soort mijlpaal, een ijkpunt op een of andere manier. De dag zelf was een dag als alle andere eigenlijk. Ik was niet extra verdrietig: ik mis mijn vader elke dag.
Net als bij Bulletje zijn bij mij de scherpste randjes er wel af maar het gemis wordt erger. Ik voel me soms heel ongeduldig, van 'kom nu maar weer terug'.
Ook ik heb tijd teveel. Ik had gehoopt me op mijn werk te kunnen storten, of weer te gaan schilderen, piano spelen, whatever. Het boeit me allemaal niet. Zelfs mijn werk boeit me niet (meer). Aan de ene kant voel ik me hoopvol maar aan de andere kant vind ik alles zo zinloos. Het is lastig om het gevoel te beschrijven... het is een soort 'vagevuur'. Alsof ik zit te wachten op... ja, wat eigenlijk?
donderdag 7 maart 2019 om 23:01
In het vorige topic heb ik weleens meegeschreven, maar ik kon het gewoon niet. Het was allemaal nog zo vers, zo rauw, zo pijnlijk. Veel dips gehad, veel verdriet en toen ging het leven een beetje verder en werden de momenten dat ik zomaar in huilen uitbarstte, minder. Ik kon weer wat plezier hebben, maar echt gelukkig zijn, dat is nog zo ontzettend zeldzaam. De laatste dagen gaat het een stuk minder goed. Omdat de tijd vliegt. Omdat het over 9 dagen al 9 maanden geleden is. Omdat dat gisteren leek, maar zo ver weg lijkt tegelijk. Omdat alles gewoon maar doorgaat. Dus de laatste dagen moet ik opeens weer huilen, als ik 's avonds op de bank zit. Of net zelfs bijna in de trein.
Ik merk dat ik er weinig over praat, ik kan het gewoon niet goed. Alles gaat door en niets is hetzelfde.
Ik merk dat ik er weinig over praat, ik kan het gewoon niet goed. Alles gaat door en niets is hetzelfde.
There is freedom waiting for you, on the breezes of the sky, and you ask: "What if I fall?" Oh but my darling, what if you fly? - Erin Hanson
vrijdag 8 maart 2019 om 07:46
Gamayun, heel herkenbaar. Ik heb ook vaak dat het dan weer even heel klote gaat, dan val ik weer in het ravijn en voelt het alsof ik weer opnieuw moet beginnen maar toch klim ik er weer uit en meestal is dat een opstapje naar me net weer wat beter voelen. Ik snap het het moedeloze gevoel maar ik denk echt dat het 'part of the process' is.
"Alles gaat door en niets is hetzelfde" -- heel mooi omschreven. Zo voel ik het ook. Er mist een stukje en nu moeten de andere stukjes weer in elkaar gaan passen.
Het is een heel rot gevoel
"Alles gaat door en niets is hetzelfde" -- heel mooi omschreven. Zo voel ik het ook. Er mist een stukje en nu moeten de andere stukjes weer in elkaar gaan passen.
Het is een heel rot gevoel
vrijdag 8 maart 2019 om 14:52
ModuleX dat is herkenbaar inderdaad. Ik vind het tweede jaar ook veel zwaarder. Het besef is er meer, de afstand wordt steeds groter, de illusie dat het beter wordt als alle eerste keren zonder zijn geweest is het raam uit. Het leven gaat door en juist daarom is het gemis zo groot.
Ik vond het na het tweede jaar wel daadwerkelijk makkelijker worden. De scherpste randen zijn eraf, de enorme vermoeidheid en het ongeloof zijn voorbij, het leven heeft weer een ritme, anders, maar wel weer een ritme. En ja sinds vliegt het verdriet me weleens aan, en het gemis zit onder een dun laagje, maar het leven is ook weer daadwerkelijk fijn en leuk.
Bij mij gaat het momenteel een stuk beter. Ik heb eindelijk goede therapie voor mijn ptss, ben afgestudeerd en heb een nieuwe baan gevonden. Het gemis blijft en ik ervaar het leven zeker niet als een feestje, maar ik heb wel weer een beetje het gevoel te leven en niet meer alleen maar puur te overleven.
voor iedereen in dit topic
Ik vond het na het tweede jaar wel daadwerkelijk makkelijker worden. De scherpste randen zijn eraf, de enorme vermoeidheid en het ongeloof zijn voorbij, het leven heeft weer een ritme, anders, maar wel weer een ritme. En ja sinds vliegt het verdriet me weleens aan, en het gemis zit onder een dun laagje, maar het leven is ook weer daadwerkelijk fijn en leuk.
Bij mij gaat het momenteel een stuk beter. Ik heb eindelijk goede therapie voor mijn ptss, ben afgestudeerd en heb een nieuwe baan gevonden. Het gemis blijft en ik ervaar het leven zeker niet als een feestje, maar ik heb wel weer een beetje het gevoel te leven en niet meer alleen maar puur te overleven.
voor iedereen in dit topic
Forever is a hell of a long time
vrijdag 8 maart 2019 om 20:26
Dat Selune niet meer overleven maar weer gaan leven in die fase zit ik.. mantelzorgen teneinde, nieuwe baan, zoon in examenjaar, huis verbouwd man stabiel..
Afhandeling overlijden ouders richting belastingdienst loopt nog... Moet zelfs hun testament opsturen.. word daar heel boos en opstandig van..
Beatrix en haar familie hebben het makkelijk hoeven niet te betalen en alles op te takelen.
De opmerking van medewerker belastingdienst: dat is wel heel lastig twee ouders die gestorven zijn... Tja dat vind ik ook heel vervelend en niet handig
Afhandeling overlijden ouders richting belastingdienst loopt nog... Moet zelfs hun testament opsturen.. word daar heel boos en opstandig van..
Beatrix en haar familie hebben het makkelijk hoeven niet te betalen en alles op te takelen.
De opmerking van medewerker belastingdienst: dat is wel heel lastig twee ouders die gestorven zijn... Tja dat vind ik ook heel vervelend en niet handig
zondag 10 maart 2019 om 12:25
Christiana ah wat een pijnlijke opmerking. Begrijp ik het goed dat ze dus heel kort na elkaar zijn overleden? Wat lijkt me dat heftig. Sterkte en succes met de afhandeling. Heb je broers of zussen waarmee je dit kunt delen of komt het allemaal op jou neer?
Ik vind het fijn om te lezen dat het verdriet bij de meesten minder lijkt te worden na 2 jaar. Ik hoop dat ik tegen die tijd ook kan zeggen.
Redbulletje, over dat 'beter worden'. Ik geloof ook wel dat het verdriet minder wordt, maar de situatie wordt nooit beter. Daarom schoot die opmerking bij mij zo in het verkeerde keelgat. In mijn geval is mijn vriend zeer plotseling overleden, waardoor ik ineens geen partner meer had en mijn zoon van toen 10 maanden oud geen vader, gewoon in een keer weggerukt. Dat wordt nooit beter. Mijn zoon zal zijn vader nooit kennen. Die opmerking van die collega was vast oke bedoeld, maar ik vond het gewoon zo tactloos.
Ik vind het fijn om te lezen dat het verdriet bij de meesten minder lijkt te worden na 2 jaar. Ik hoop dat ik tegen die tijd ook kan zeggen.
Redbulletje, over dat 'beter worden'. Ik geloof ook wel dat het verdriet minder wordt, maar de situatie wordt nooit beter. Daarom schoot die opmerking bij mij zo in het verkeerde keelgat. In mijn geval is mijn vriend zeer plotseling overleden, waardoor ik ineens geen partner meer had en mijn zoon van toen 10 maanden oud geen vader, gewoon in een keer weggerukt. Dat wordt nooit beter. Mijn zoon zal zijn vader nooit kennen. Die opmerking van die collega was vast oke bedoeld, maar ik vond het gewoon zo tactloos.
