Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw - deel 2
woensdag 2 januari 2019 om 07:49
woensdag 2 januari 2019 om 22:40
Ja ritme, dat werkt het beste.
Ik merk nu dat ik vakantie heb ik veel eerder naar de donkere kant afdwaal. Daar heb ik op mijn vrije dag en in de weekenden ook eerder en vaker last van.
Dus ook op mijn oude dag
zijn de 3 R’s nog broodnodig.
Aan de andere kant hakt de overgang er sinds een maand of twee ook keihard in, misschien dat de gierende hormonen ook een rol spelen.
Ik merk nu dat ik vakantie heb ik veel eerder naar de donkere kant afdwaal. Daar heb ik op mijn vrije dag en in de weekenden ook eerder en vaker last van.
Dus ook op mijn oude dag
zijn de 3 R’s nog broodnodig.Aan de andere kant hakt de overgang er sinds een maand of twee ook keihard in, misschien dat de gierende hormonen ook een rol spelen.
donderdag 3 januari 2019 om 05:08
Hi allemaal, hier ook even een zwaai. De beste wensen voor 2019, al is het vast nog steeds een hele pittige en verdrieige tijd voor jullie. We hebben de feestdagen in ieder geval overleefd. Veel herkenning weer in jullie verhalen. Welkom voor de nieuwkommers.
Koekie - wat een goed advies over die vermoeidheid. Ik zou willen dat ik het zo duidelijk had gelezen, ergens in die eerste maanden na het overlijden. Rust en stilte zijn zo belangrijk bij het rouwen. Het kost allemaal al zoveel energie.
Een druk gezinsleven en het runnen van een bedrijfje maakten dat soms heel moeilijk voor me. Maar ik heb destijds uitgebreid de ruimte genomen (en gekregen) om te rouwen en heb sinds een paar maanden gelukkig mijn oude energie weer wat terug. Er is dus hoop en vooruitgang. Neem de tijd. Al ben ik zeker in de basis veranderd en veel rustiger geworden.
Die 3 R’s zijn zo belangrijk en voor mij een belangrijke leidraad geweest om door te gaan. Om maar niet te verzuipen in het verdriet. Ook bij mijn achterblijvende vader heb ik erop gehammerd om die 3 R’s ten aller tijden in stand te houden. Hij komt daar nog wel eens op terug dat hem dat toen veel houvast heeft gegeven om die eerste periode van rouw te ‘overleven’ en een nieuw ritme te vinden.
Sterkte voor iedereen die het nodig heeft.
Koekie - wat een goed advies over die vermoeidheid. Ik zou willen dat ik het zo duidelijk had gelezen, ergens in die eerste maanden na het overlijden. Rust en stilte zijn zo belangrijk bij het rouwen. Het kost allemaal al zoveel energie.
Een druk gezinsleven en het runnen van een bedrijfje maakten dat soms heel moeilijk voor me. Maar ik heb destijds uitgebreid de ruimte genomen (en gekregen) om te rouwen en heb sinds een paar maanden gelukkig mijn oude energie weer wat terug. Er is dus hoop en vooruitgang. Neem de tijd. Al ben ik zeker in de basis veranderd en veel rustiger geworden.
Die 3 R’s zijn zo belangrijk en voor mij een belangrijke leidraad geweest om door te gaan. Om maar niet te verzuipen in het verdriet. Ook bij mijn achterblijvende vader heb ik erop gehammerd om die 3 R’s ten aller tijden in stand te houden. Hij komt daar nog wel eens op terug dat hem dat toen veel houvast heeft gegeven om die eerste periode van rouw te ‘overleven’ en een nieuw ritme te vinden.
Sterkte voor iedereen die het nodig heeft.
donderdag 3 januari 2019 om 06:49
@ tinkeltje, dankje. Ik denk idd ook aan zeer diepe rouw... die puzzel ben ik nog steeds aan het leggen.
@ lady day, wandelen helpt me idd ook met de hond. Maar het blijven zn diepe dalen... echt veel huil momenten. Het verraad, de pijn, en ik weet dat ik er alleen maar nog krachtiger door ga worden (uiteindelijk) maar het is net wat je zegt, het overkomt je. Als heldere donderslag...
Ik zal er toch doorheen moeten. Je dacht dat je " alles had " dat is compleet weg. Er lijkt geen eind aan te komen, ondanks het niet weg stoppen van mijn gevoelens.. Maar lees dat vele dit hier zo ervaren...
@ lady day, wandelen helpt me idd ook met de hond. Maar het blijven zn diepe dalen... echt veel huil momenten. Het verraad, de pijn, en ik weet dat ik er alleen maar nog krachtiger door ga worden (uiteindelijk) maar het is net wat je zegt, het overkomt je. Als heldere donderslag...
Ik zal er toch doorheen moeten. Je dacht dat je " alles had " dat is compleet weg. Er lijkt geen eind aan te komen, ondanks het niet weg stoppen van mijn gevoelens.. Maar lees dat vele dit hier zo ervaren...
donderdag 3 januari 2019 om 07:25
Hormonen zorgen bij mij nu voor mn diepste winterdepressie ooit. Toen ik door had dat dit een rol speelt ben ik hormonen gaan slikken ipv de helaas niet werkende antidepressiva. Nu na 2 weken gaat t me iets minder slecht. Ik voel me iets weerbaarder. Heb op 1 januari ook een kort tripje geboekt voor mn moeder en ik. De tijd tikt tenslotte door en voor ik t weet is zij misschien ook niet meer mobiel, ernstig ziek of dood.
donderdag 3 januari 2019 om 07:37
Diana, ik ervaar het precies zo hoor. De hele basis weggerukt en dan een eindeloze stroom aan verdriet. In het begin, als ik een goede dag had, dan dacht ik dat ik stappen gemaakt had. Dan was ik juist extra verdrietig als ik toch weer een 'terugval' had. Dat is natuurlijk helemaal geen terugval, maar zo voelt het dan.
Ik heb het afgelopen jaar een paar heel belangrijke dingen geleerd:
1. Een slechte dag of een slechte periode betekent geen terugval. Een goede dag of een paar goede dagen betekent ook niet dat ik er 'overheen' ben.
2. Alles is vergankelijk. Dit deprimeert mij eindeloos maar ik kan er niets mooiers van maken. Ik was altijd heel hecht met mijn ouders en vooral met mijn vader had ik een speciale band. Dat voelde altijd alsof niets of niemand dat kon verbreken. Dat is dus niet zo.
Ik heb heel veel gelezen over de dood en wat er na de dood zou gebeuren. Zoveel verhalen gehoord of gelezen van mensen die voelen dat hun dierbaren toch nog dichtbij ze zijn. Ja, mijn vader zit in mijn hart, maar dat zijn de herinneringen en de liefde van toen hij er nog was. Ik voel nu niet dat ik nog contact met hem kan maken. Heel lang heb ik nog tegen hem 'gepraat', maar nu niet meer. Hij is er gewoon niet meer.
Het afgelopen jaar is zo heftig geweest. Niet alleen mijn vader die kwam te overlijden, maar ook mijn baan kwam te vervallen. En mijn huis daar moet ik uit. Mijn baan en huis waren mijn basis. Alles wankelde door omstandigheden die ik zelf niet had kunnen voorkomen.
Vriendschappen die uitelkaar vallen. Ik weet nog niet of het tijdelijk is of niet. Ik zat eigenlijk ook nog een beetje te wachten op het moment waarop mijn vriend de relatie zou beeindigen. Dat kan er ook nog wel bij. Nu is die angst wel weer voorbij, maar als her zoveel gebeurt, dan verwacht je op een gegeven moment dat álles maar dan ook alles misgaat.
Het lastige hieraan vind ik dat ik (nog) niet weet hoe ik mijn eigen stabiele basis kan creëren waarbij ik niet afhankelijk ben van externe factoren. Hoe ik innerlijk sterker kan worden, weerbaarder, veerkrachtiger. Bij het minste of geringste ben ik uit het veld geslagen. Ik vind het moeilijk mezelf te herpakken.
ModuleX, ook hier overgangsklachten sinds een maand of 2. Ik heb een week of 2 gehad dat ik elk half uur of uur een 'hittegolf' over me heen voelde komen. Dag en nacht. Zullen wel opvliegers geweest zijn. Momenteel geen last van trouwens.
Ik heb het afgelopen jaar een paar heel belangrijke dingen geleerd:
1. Een slechte dag of een slechte periode betekent geen terugval. Een goede dag of een paar goede dagen betekent ook niet dat ik er 'overheen' ben.
2. Alles is vergankelijk. Dit deprimeert mij eindeloos maar ik kan er niets mooiers van maken. Ik was altijd heel hecht met mijn ouders en vooral met mijn vader had ik een speciale band. Dat voelde altijd alsof niets of niemand dat kon verbreken. Dat is dus niet zo.
Ik heb heel veel gelezen over de dood en wat er na de dood zou gebeuren. Zoveel verhalen gehoord of gelezen van mensen die voelen dat hun dierbaren toch nog dichtbij ze zijn. Ja, mijn vader zit in mijn hart, maar dat zijn de herinneringen en de liefde van toen hij er nog was. Ik voel nu niet dat ik nog contact met hem kan maken. Heel lang heb ik nog tegen hem 'gepraat', maar nu niet meer. Hij is er gewoon niet meer.
Het afgelopen jaar is zo heftig geweest. Niet alleen mijn vader die kwam te overlijden, maar ook mijn baan kwam te vervallen. En mijn huis daar moet ik uit. Mijn baan en huis waren mijn basis. Alles wankelde door omstandigheden die ik zelf niet had kunnen voorkomen.
Vriendschappen die uitelkaar vallen. Ik weet nog niet of het tijdelijk is of niet. Ik zat eigenlijk ook nog een beetje te wachten op het moment waarop mijn vriend de relatie zou beeindigen. Dat kan er ook nog wel bij. Nu is die angst wel weer voorbij, maar als her zoveel gebeurt, dan verwacht je op een gegeven moment dat álles maar dan ook alles misgaat.
Het lastige hieraan vind ik dat ik (nog) niet weet hoe ik mijn eigen stabiele basis kan creëren waarbij ik niet afhankelijk ben van externe factoren. Hoe ik innerlijk sterker kan worden, weerbaarder, veerkrachtiger. Bij het minste of geringste ben ik uit het veld geslagen. Ik vind het moeilijk mezelf te herpakken.
ModuleX, ook hier overgangsklachten sinds een maand of 2. Ik heb een week of 2 gehad dat ik elk half uur of uur een 'hittegolf' over me heen voelde komen. Dag en nacht. Zullen wel opvliegers geweest zijn. Momenteel geen last van trouwens.
donderdag 3 januari 2019 om 08:06
Structuur en regelmaat hebben mij ook erg geholpen, vooral in de slechte maanden. Dit hielp me in ieder geval om vermoeidheid te voorkomen. Vermoeidheid maakt alles zo veel zwaarder.
Ladyday: wat je schrijft over onafhankelijk zijn van externe factoren herken ik heel erg. Dit is echt een thema op het moment. En ik denk dat het niet kan. Ik heb de afgelopen 15 jaar heel hard gewerkt om te komen waar ik ben, maar vanuit mijn familie gebeurden er steeds dingen die mij erg verdrietig maken. Het enige wat ik dan kan denken is: ik wil dit niet. Ik wil die familie niet en ik wil niet dat de dingen die zij doen zo’n invloed op me hebben. Maar dat werkt dus niet. Ik probeer me nu te beseffen dat ik moet accepteren dat er dingen gebeuren in mijn leven waar ik geen controle op heb. Ik zou willen dat het dan niet zo veel invloed op me heeft en dat ik er niet zo van slag van ben, maar ik denk niet dat dat ooit gaat lukken. Ik ga er verdriet en pijn van ervaren. En dat vind ik een hele sombere en verdrietige gedachte: ik kom hier echt nooit vanaf. Ik denk dus dat het niet mogelijk is om onafhankelijk te zijn van externe factoren. Hoe daar dan mee om te gaan....geen idee.
Ladyday: wat je schrijft over onafhankelijk zijn van externe factoren herken ik heel erg. Dit is echt een thema op het moment. En ik denk dat het niet kan. Ik heb de afgelopen 15 jaar heel hard gewerkt om te komen waar ik ben, maar vanuit mijn familie gebeurden er steeds dingen die mij erg verdrietig maken. Het enige wat ik dan kan denken is: ik wil dit niet. Ik wil die familie niet en ik wil niet dat de dingen die zij doen zo’n invloed op me hebben. Maar dat werkt dus niet. Ik probeer me nu te beseffen dat ik moet accepteren dat er dingen gebeuren in mijn leven waar ik geen controle op heb. Ik zou willen dat het dan niet zo veel invloed op me heeft en dat ik er niet zo van slag van ben, maar ik denk niet dat dat ooit gaat lukken. Ik ga er verdriet en pijn van ervaren. En dat vind ik een hele sombere en verdrietige gedachte: ik kom hier echt nooit vanaf. Ik denk dus dat het niet mogelijk is om onafhankelijk te zijn van externe factoren. Hoe daar dan mee om te gaan....geen idee.
donderdag 3 januari 2019 om 08:22
Tinkel, ik weet ook niet of het kan, onafhankelijk worden van externe factoren. Sommige dingen maken nou eenmaal deel uit van jezelf. Of het überhaupt mogelijk is om dit in dergelijke mate te doen dat het je niet destabiliseert. Of dat het 'geheim' ligt in leren van de ervaringen en er vervolgens op vertrouwen dat je het wél kunt. Dat het toch wel weer goed komt. Ik ben hier heel erg mee bezig maar heb (nog) geen antwoorden.
Misschien vergelijk ik me ook teveel met anderen die het, voor zover ik kan zien, beter voor elkaar hebben op velerlei gebied. Bij mij voelt het de laatste 20 jaar als steeds weer opnieuw beginnen. Daar heb ik grotendeels zelf voor gekozen maar sinds ik weer in NL ben wist ik zeker dat ik hier mijn basis weer wilde opbouwen. Alles ging eigenlijk goed, tot mijn vader ziek werd. En toen ging eigenlijk ook alles meteen fout. Ik weet dat ik erop moet vertrouwen dat het wel weer goed komt, dat alle stukjes straks weer in elkaar passen, maar ik weet gewoon even niet waar ik moet beginnen. Ik ben zo bang verkeerde keuzes te maken.
Misschien vergelijk ik me ook teveel met anderen die het, voor zover ik kan zien, beter voor elkaar hebben op velerlei gebied. Bij mij voelt het de laatste 20 jaar als steeds weer opnieuw beginnen. Daar heb ik grotendeels zelf voor gekozen maar sinds ik weer in NL ben wist ik zeker dat ik hier mijn basis weer wilde opbouwen. Alles ging eigenlijk goed, tot mijn vader ziek werd. En toen ging eigenlijk ook alles meteen fout. Ik weet dat ik erop moet vertrouwen dat het wel weer goed komt, dat alle stukjes straks weer in elkaar passen, maar ik weet gewoon even niet waar ik moet beginnen. Ik ben zo bang verkeerde keuzes te maken.
donderdag 3 januari 2019 om 13:11
Slechte dingen komen nooit alleen.
Hier brokkelen ook dingen af en ik weet niet hoe ik ze tegen moet houden, want ik heb er geen invloed op.
Ik voel me soms wegglijden maar ik wil dit niet, want zo ben ik niet. Bij mij is het glas altijd halfvol.
Idd Lady die hitte aanvallen ‘s nachts badend in het zweet wakker worden. Allemaal heel nieuw voor mij en ik moet je eerlijk zeggen dat ik niet goed weet hoe ik hiermee om moet gaan.
Hier brokkelen ook dingen af en ik weet niet hoe ik ze tegen moet houden, want ik heb er geen invloed op.
Ik voel me soms wegglijden maar ik wil dit niet, want zo ben ik niet. Bij mij is het glas altijd halfvol.
Idd Lady die hitte aanvallen ‘s nachts badend in het zweet wakker worden. Allemaal heel nieuw voor mij en ik moet je eerlijk zeggen dat ik niet goed weet hoe ik hiermee om moet gaan.
donderdag 3 januari 2019 om 15:04
Welkom nieuwe meeschrijvers. Ik schrijf zelf niet meer zo vaak maar heb er nu toch even behoefte aan.
Mijn moeder is bijna een jaar geleden overleden. Daarvoor was ze al 8 jaar ziek, en niet meer echt zichzelf. Dat heeft er enerzijds voor gezorgd dat mijn rouw niet zo intensief was als ik hier van sommigen lees, ik denk dat ik een deel van het rouwproces al gehad had.
Anderzijds herken ik juist heel veel. Na een jaar nog steeds weinig energie hebben. Nog steeds niet helemaal klaar zijn met de afwikkeling van de nalatenschap, en ik heb er zo geen zin meer in. Tegelijkertijd speelt ook voor mij het begin van de overgang. En ik heb een behoorlijk heftig jaar op het werk gehad, echt heel erg niet leuk. Dus wat is nou precies van invloed op die energie van mij, en wat kan ik er dus aan doen? Minder gaan werken of juist niet? Ergens anders gaan werken? Zoveel twijfel... En daar word ik dan weer zo moe van.
Rond de kerst ben ik veel bezig geweest met het uitzoeken van mijn stamboom, en daarbij ook veel foto's uitgezocht van mijn ouders en hun ouders en grootouders. Daarmee merk ik dat er wel steeds meer een beeld terugkomt van mijn moeder zoals ze was voordat ze ziek werd. En dat die laatste moeilijke periode steeds meer van mijn netvlies gaat. Dat is wel fijn.
Mijn moeder is bijna een jaar geleden overleden. Daarvoor was ze al 8 jaar ziek, en niet meer echt zichzelf. Dat heeft er enerzijds voor gezorgd dat mijn rouw niet zo intensief was als ik hier van sommigen lees, ik denk dat ik een deel van het rouwproces al gehad had.
Anderzijds herken ik juist heel veel. Na een jaar nog steeds weinig energie hebben. Nog steeds niet helemaal klaar zijn met de afwikkeling van de nalatenschap, en ik heb er zo geen zin meer in. Tegelijkertijd speelt ook voor mij het begin van de overgang. En ik heb een behoorlijk heftig jaar op het werk gehad, echt heel erg niet leuk. Dus wat is nou precies van invloed op die energie van mij, en wat kan ik er dus aan doen? Minder gaan werken of juist niet? Ergens anders gaan werken? Zoveel twijfel... En daar word ik dan weer zo moe van.
Rond de kerst ben ik veel bezig geweest met het uitzoeken van mijn stamboom, en daarbij ook veel foto's uitgezocht van mijn ouders en hun ouders en grootouders. Daarmee merk ik dat er wel steeds meer een beeld terugkomt van mijn moeder zoals ze was voordat ze ziek werd. En dat die laatste moeilijke periode steeds meer van mijn netvlies gaat. Dat is wel fijn.
The owls are not what they seem
donderdag 3 januari 2019 om 15:11
ModuleX, bij mij is het glas altijd halfleeg. Ik ben van nature geen optimist. Daarom frustreert het me juist extra erg dat ik niet gedacht had dat mijn vader zou komen te overlijden. Ik dacht dat er wel iets ernstigs aan de hand was, maar compleet uitgezaaide longkanker en 5 dagen na diagnose dood... nee, dat had ik als pessimist ook nooit gedacht.
En nu ook met mijn laatste 'project'. Ik calculeer altijd alle risico's in maar ook deze keer is er iets gebeurd waar ik nooit aan gedacht had. Het is wederom erger dan ik verwacht had. En dat zegt wat, want ik ben een doemdenker.
Ik weet ook niet wat ik met die hitte aanvallen moest. Ik had een aantal dunne dekens op mijn bed gelegd, zodat ik er bij en af kon doen waar nodig. Het is niet bevorderlijk voor de slaap.
En nu ook met mijn laatste 'project'. Ik calculeer altijd alle risico's in maar ook deze keer is er iets gebeurd waar ik nooit aan gedacht had. Het is wederom erger dan ik verwacht had. En dat zegt wat, want ik ben een doemdenker.
Ik weet ook niet wat ik met die hitte aanvallen moest. Ik had een aantal dunne dekens op mijn bed gelegd, zodat ik er bij en af kon doen waar nodig. Het is niet bevorderlijk voor de slaap.
donderdag 3 januari 2019 om 16:37
Hallo allemaal,
Hopelijk is iedereen de feestdagen weer goed doorgekomen.
Ik merk dat ik niet veel schrijf maar weet ook nooit wat ik moet schrijven.
Nadat mijn vader is overleden ben ik na de crematie meteen gaan werken. Heb nu gelukkig even vakantie en merk dat ik zo moe ben. Komt niks uit mijn handen en slaap heel erg veel.
Feestdagen zijn mee gevallen. Maar ik was gisteren jarig en vond het erg raar.
Smam kwam alleen binnen en toch ging mijn gevoel ervan uit dat spap er bij zou zijn. Heel erg raar.
Heb een hele mooie aluminium foto gekregen van mijn vriend en zijn zusje. Moest meteen huilen toen ik hem zag. Is een foto van mij en mijn vader.
Nu beetje down moment
Hopelijk is iedereen de feestdagen weer goed doorgekomen.
Ik merk dat ik niet veel schrijf maar weet ook nooit wat ik moet schrijven.
Nadat mijn vader is overleden ben ik na de crematie meteen gaan werken. Heb nu gelukkig even vakantie en merk dat ik zo moe ben. Komt niks uit mijn handen en slaap heel erg veel.
Feestdagen zijn mee gevallen. Maar ik was gisteren jarig en vond het erg raar.
Smam kwam alleen binnen en toch ging mijn gevoel ervan uit dat spap er bij zou zijn. Heel erg raar.
Heb een hele mooie aluminium foto gekregen van mijn vriend en zijn zusje. Moest meteen huilen toen ik hem zag. Is een foto van mij en mijn vader.
Nu beetje down moment
donderdag 3 januari 2019 om 21:16
Herkenbaar die overgangsklachten, en alles tegelijk op allerlei vlakken. Zieke partner, het bedrijf waar ik 25 jaar werkte wat ging sluiten. Beide ouders tegelijk mantelzorgen etc. Etc. Het hield niet op.. nu nog nalatenschap afwikkelen waarbij de belastingdienst ook niet meewerkt.. vooral langs elkaar werkt.. tja ik vond het ook niet handig twee ouders die met een jaar na elkaar overlijden waarbij moeders bewindvoering door bureaucreatie nog liep.. dus moeder die niet kon tekenen etc.. kortom moet het nog in orde maken en afronden
En die vreselijke moeheid...
Dit is het eerste jaar dat ik de winter prima vindt en ik was echt een zomer mens.. die kotste van die mooie zomer paste niet bij mijn stemming. Dus heerlijk die winter donker grijs en koud precies zoals ik mij voel.
Vrienden kring drastisch uitgedund na vijf jaar ellende en ik vindt het prima wat is overgebleven is overzichtelijk en prima.
En die vreselijke moeheid...
Dit is het eerste jaar dat ik de winter prima vindt en ik was echt een zomer mens.. die kotste van die mooie zomer paste niet bij mijn stemming. Dus heerlijk die winter donker grijs en koud precies zoals ik mij voel.
Vrienden kring drastisch uitgedund na vijf jaar ellende en ik vindt het prima wat is overgebleven is overzichtelijk en prima.
vrijdag 4 januari 2019 om 08:34
Ik moet heel vaak aan je denken, Christiana. Wat jij allemaal op je bord kreeg. Ik denk ook steeds 'wanneer krijg ik nou eens rust?'. Ik probeer mijn leven simpeler te maken maar alles lijkt gecompliceerder dan ooit. Ik heb wel besloten dat nu mijn vriend ziek thuis is (en dat blijft de komende maanden ook nog wel zo) dat ik gewoon minder vaak naar mijn moeder kan en dat dit okay is. Het is anderhalf uur rijden voor mij en ik heb ook nog een wat grillige baan waarbij als het piekt, ik hele lange dagen maak. Ik denk dat ik gewoon tegen overspannenheid aanzit. Ik moet mijn grenzen goed bewaken. Heel lastig, want ik voel me sterk verantwoordelijk voor het welzijn van zowel mijn moeder als mijn vriend. Ik vergeet mijn eigen welzijn hierin wel eens.
Door alle toestanden van de afgelopen week merk ik dat ik minder vaak verdrietig ben om mijn vader. Vanochtend duurde het ook best wel een tijdje voordat ik dacht 'papa is dood'. Lange tijd was dit mijn eerste gedachte als ik wakker werd en de laatste voordat ik in slaap viel. Ik schrik er 's ochtends ook niet meer van. Ik heb af en toe een al gevoel van berusting dat mijn vader niet het eeuwige leven had. Echt okay zal het wel nooit worden, maar zonder paniek er aan denken is al prettig.
Ik vind het wel een heel gek idee dat het nu bijna een jaar is. Een jáár! Het lijkt nog maar zo kort geleden en tegelijkertijd ook heel lang.
Door alle toestanden van de afgelopen week merk ik dat ik minder vaak verdrietig ben om mijn vader. Vanochtend duurde het ook best wel een tijdje voordat ik dacht 'papa is dood'. Lange tijd was dit mijn eerste gedachte als ik wakker werd en de laatste voordat ik in slaap viel. Ik schrik er 's ochtends ook niet meer van. Ik heb af en toe een al gevoel van berusting dat mijn vader niet het eeuwige leven had. Echt okay zal het wel nooit worden, maar zonder paniek er aan denken is al prettig.
Ik vind het wel een heel gek idee dat het nu bijna een jaar is. Een jáár! Het lijkt nog maar zo kort geleden en tegelijkertijd ook heel lang.
vrijdag 4 januari 2019 om 20:10
Je grenzen goed bewaken Ladyday heb ik niet gedaan, ik denderde maar door, met gevolg dat ik nog steeds moe ben.. heb ook een drukke baan met veel hectiek. Heb nu een "saai" leven en dat is helemaal prima. Sla feestjes ed over heb daar geen zin.
Wat gaat de tijd hard jouw vader zometeen al bijna een jaar geleden gestorven. Mijn moeder in april een jaar. Mijn vader al bijna twee jaar. Al heb ik het eerste jaar bijna geen tijd gehad om te rouwen.
Als je gaat verhuizen kom je dan ook dichter bij je moeder te wonen? Heb je nog broers of zussen?
En je vriend dus nog zeker een aantal maanden in de lappenmand.
Wat gaat de tijd hard jouw vader zometeen al bijna een jaar geleden gestorven. Mijn moeder in april een jaar. Mijn vader al bijna twee jaar. Al heb ik het eerste jaar bijna geen tijd gehad om te rouwen.
Als je gaat verhuizen kom je dan ook dichter bij je moeder te wonen? Heb je nog broers of zussen?
En je vriend dus nog zeker een aantal maanden in de lappenmand.
zaterdag 5 januari 2019 om 23:16
@ Lady_day:
Heel herkenbaar wat je schrijft over het niet zien van de duidelijke tekenen dat het niet heel goed meer ging. Als ik nu een filmpje terug kijk van mijn moeder met mijn zoontje, dan zie ik ineens veel beter dat het niet goed met haar ging. Toen wist ik het ook wel, maar ik zag het gewoon niet. Vind het ook moeilijk om het terug te zien, maar verwijderen is zeker geen optie!
Je verhaal klinkt alsof je een knuffel kunt gebruiken, dus bij deze stuur ik je een digitale knuffel.
@ Mimi02:
Voor jou ook nog zo kort geleden
Ik heb ook gehoord dat rouw met ups en downs gaat... ik ga er maar vanuit dat dat klopt. Het is ook gewoon klote om je moeder te moeten missen Hoop dat er met de tijd iets meer ups dan downs voor je gaan komen!
@ koekie1980:
Ook zo herkenbaar, de chagrijnigheid en vermoeidheid op de bagger-dagen en dan dat je boos wordt op jezelf als er niets uit je handen komt is nog herkenbaarder. Die dagen zijn echt vreselijk!
@xdiana84x:
Wat een verdrietige samenloop van gebeurtenissen zeg! Ik snap dat je dubbele rouw hebt en ik denk ook zeker dat het rouwproces wat dat betreft niet van elkaar verschilt. Maar wat heftig voor je... veel sterkte!
@ lalize:
Ik ben benieuwd hoe de eerste keer werken is gegaan voor je?!
@ tinkeltje:
Wat heftig hoe je vader op je moeder reageerde! Dat lijkt me een heel moeilijke situatie.
Hebben jullie er daarna nog wel over kunnen praten met elkaar?
Ik denk ook dat het erg moeilijk is om onafhankelijk te worden van externe factoren, vooral als die externe factoren familie zijn. Dat lijkt me een onmogelijke opgave. Maar wat verdrietig dat het allemaal zo loopt voor je
@ Hier:
Deze week gaan we het huis van mijn moeder in de verkoop zetten. Aan de ene kan ben ik blij, want dan kunnen we weer een hoofdstuk 'afsluiten', aan de andere kant wil ik het niet te koop zetten want dan wordt het allemaal nog definitiever, blèh! Wat zal het een verdrietige tijd worden...
Mijn moeder had nog best wel veel echt antiek in huis (verstopt in kastjes en zo), vind het stom om dat maar gratis aan te bieden aan de kringloop. Heeft 1 van jullie misschien een idee waar je er nog wel iets voor krijgt?
Heel herkenbaar wat je schrijft over het niet zien van de duidelijke tekenen dat het niet heel goed meer ging. Als ik nu een filmpje terug kijk van mijn moeder met mijn zoontje, dan zie ik ineens veel beter dat het niet goed met haar ging. Toen wist ik het ook wel, maar ik zag het gewoon niet. Vind het ook moeilijk om het terug te zien, maar verwijderen is zeker geen optie!
Je verhaal klinkt alsof je een knuffel kunt gebruiken, dus bij deze stuur ik je een digitale knuffel.
@ Mimi02:
Voor jou ook nog zo kort geleden
Ik heb ook gehoord dat rouw met ups en downs gaat... ik ga er maar vanuit dat dat klopt. Het is ook gewoon klote om je moeder te moeten missen Hoop dat er met de tijd iets meer ups dan downs voor je gaan komen!@ koekie1980:
Ook zo herkenbaar, de chagrijnigheid en vermoeidheid op de bagger-dagen en dan dat je boos wordt op jezelf als er niets uit je handen komt is nog herkenbaarder. Die dagen zijn echt vreselijk!
@xdiana84x:
Wat een verdrietige samenloop van gebeurtenissen zeg! Ik snap dat je dubbele rouw hebt en ik denk ook zeker dat het rouwproces wat dat betreft niet van elkaar verschilt. Maar wat heftig voor je... veel sterkte!
@ lalize:
Ik ben benieuwd hoe de eerste keer werken is gegaan voor je?!
@ tinkeltje:
Wat heftig hoe je vader op je moeder reageerde! Dat lijkt me een heel moeilijke situatie.
Hebben jullie er daarna nog wel over kunnen praten met elkaar?
Ik denk ook dat het erg moeilijk is om onafhankelijk te worden van externe factoren, vooral als die externe factoren familie zijn. Dat lijkt me een onmogelijke opgave. Maar wat verdrietig dat het allemaal zo loopt voor je
@ Hier:
Deze week gaan we het huis van mijn moeder in de verkoop zetten. Aan de ene kan ben ik blij, want dan kunnen we weer een hoofdstuk 'afsluiten', aan de andere kant wil ik het niet te koop zetten want dan wordt het allemaal nog definitiever, blèh! Wat zal het een verdrietige tijd worden...
Mijn moeder had nog best wel veel echt antiek in huis (verstopt in kastjes en zo), vind het stom om dat maar gratis aan te bieden aan de kringloop. Heeft 1 van jullie misschien een idee waar je er nog wel iets voor krijgt?
Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.
zondag 6 januari 2019 om 07:45
Christiana, ik heb een zus die 2,5 uur rijden bij mij vandaan woont. Niet echt om de hoek dus. Vriend is een uur van me vandaan, moeder half uur. We wonen allemaal in andere richtingen. Ik weet nog niet zeker waar ik wil wonen. Mijn zus zit er ook aan te denken om te verhuizen en meer mijn kant op te komen. Ik heb een heel mooi huisje gezien, echt heel mooi vrij in de natuur, alleen qua locatie is het net buiten de driehoek van zus, moeder en vriend en dus nog langer rijden. Ik heb heel sterk het gevoel dat ik even rustig moet wachten hoe dingen in elkaar vallen.
Dankje, Duna
Ik snap je gevoel w.b. de verkoop van het huis. Ik heb een paar jaar geleden het huis van mijn opa en oma helpen leeg halen. Dat was best heftig want ik had zoveel herinneringen aan dat huis. Het was altijd zo'n fijne plek om te zijn. Maar toen het weg was was het ook klaar. Ik denk echt dat zo lang je nog een 'keuze' hebt, dat het moeilijker is dan wanneer die deur (letterlijk) dicht is. Ja, het is dan definitief maar wellicht voel je je ook 'lichter'.
W.b. het antiek. Zit er niet een dealer in jouw buurt? Anders MP proberen?
Dankje, Duna
Ik snap je gevoel w.b. de verkoop van het huis. Ik heb een paar jaar geleden het huis van mijn opa en oma helpen leeg halen. Dat was best heftig want ik had zoveel herinneringen aan dat huis. Het was altijd zo'n fijne plek om te zijn. Maar toen het weg was was het ook klaar. Ik denk echt dat zo lang je nog een 'keuze' hebt, dat het moeilijker is dan wanneer die deur (letterlijk) dicht is. Ja, het is dan definitief maar wellicht voel je je ook 'lichter'. W.b. het antiek. Zit er niet een dealer in jouw buurt? Anders MP proberen?
zondag 6 januari 2019 om 08:42
Ladyday: misschien is het dan inderdaad goed om dan eerst bij je vriend te wonen. Dan ben je in ieder geval uit je eigen huis en je hoeft geen haast te hebben bij het zoeken naar iets nieuws. Ik hoop dat dat je wat rust zou geven. Hoe is het nu met jezelf? Red je het een beetje?
Duna: ach wat heftig zeg van het huis van je moeder. Het is inderdaad heel dubbel. Op een gegeven moment wil je er wel klaar mee zijn, maar dan is het ook echt definitief voorbij. Wat betreft mijn familie: we hebben er nooit meer over gesproken, ook nooit meer over mijn moeder gehad. Op dit moment is dat ook beter, het roept heel veel emotie bij iedereen op. Ik raak er dagen overstuur van.
Modulex: na al die jaren van ellende heb ik soms het idee dat er gewoon niks goeds weggelegd ligt voor mij. Ik zit ook echt te wachten tot er weer nieuwe ellende komt. En als het dan komt zeg ik: zie je wel. Gisteren een heel fijn gesprek over gehad met mijn man. Maar ik denk ook dat ik te veel op het negatieve focus en het positieve vergeet, of dat het minder zwaar weegt.
Lady: wat fijn dat je weer meer herinneringen hebt aan hoe je moeder voor haar ziekte was. Ik heb het maar weinig over mijn moeder, over positieve dingen van vroeger. Gisteren voor het eerst over hoe zij de bami maakte en dat ik had moeten vragen hoe ze dat deed.
Yong: wat mooi van die foto.
Christiana: heb je mensen met wie je het er wel over kunt hebben? Ik heb bij jou vaak het gevoel dat je maar door moet gaan en dat dat nog steeds zo is.
Duna: ach wat heftig zeg van het huis van je moeder. Het is inderdaad heel dubbel. Op een gegeven moment wil je er wel klaar mee zijn, maar dan is het ook echt definitief voorbij. Wat betreft mijn familie: we hebben er nooit meer over gesproken, ook nooit meer over mijn moeder gehad. Op dit moment is dat ook beter, het roept heel veel emotie bij iedereen op. Ik raak er dagen overstuur van.
Modulex: na al die jaren van ellende heb ik soms het idee dat er gewoon niks goeds weggelegd ligt voor mij. Ik zit ook echt te wachten tot er weer nieuwe ellende komt. En als het dan komt zeg ik: zie je wel. Gisteren een heel fijn gesprek over gehad met mijn man. Maar ik denk ook dat ik te veel op het negatieve focus en het positieve vergeet, of dat het minder zwaar weegt.
Lady: wat fijn dat je weer meer herinneringen hebt aan hoe je moeder voor haar ziekte was. Ik heb het maar weinig over mijn moeder, over positieve dingen van vroeger. Gisteren voor het eerst over hoe zij de bami maakte en dat ik had moeten vragen hoe ze dat deed.
Yong: wat mooi van die foto.
Christiana: heb je mensen met wie je het er wel over kunt hebben? Ik heb bij jou vaak het gevoel dat je maar door moet gaan en dat dat nog steeds zo is.
zondag 6 januari 2019 om 10:52
Tinkel, ik snap dat gevoel van 'wachten op nieuwe ellende' op zich wel. En heb er toevallig ook net een fijn gesprek met mijn vriend over gehad. Mijn vriend zegt dat ik teveel beren op de weg zie, dat ik teveel focus op wat niet goed gaat. Dat is misschien ook wel zo maar na wat er met mijn vader gebeurd is vind ik dat nog moeilijker om los te laten. Voor de verandering (en gek genoeg) ging ik er een jaar geleden niet van uit dat mijn vader niet levend het ziekenhuis uit zou komen en het gebeurde toch.
Ik vraag mij af of wij bewust of onbewust de negatieve dingen groter maken dan ze eigenlijk zijn zodat het 'rijmt' met onze psyche. Zoiets van 'zie je wel?'
Bij mij is alles zo 'los' op het moment. Ik heb behoefte aan houvast maar ben tegelijkertijd heel bang om een verkeerde keuze te maken. Met mijn huis bijvoorbeeld. Als ik nu voor iets kies dan zit ik daar wel even aan vast. Het voelt nog niet goed voor mij om nu een keuze te maken, dus ik blijf voorlopig denk ik nog wel even in 'limbo' -- en mezelf er aan herinneren dat mijn huidige situatie niet permanent hoeft te zijn. Alles verandert en er komt wel wat op mijn pad. Wel jammer dat ik zo ongeduldig ben
Ik vraag mij af of wij bewust of onbewust de negatieve dingen groter maken dan ze eigenlijk zijn zodat het 'rijmt' met onze psyche. Zoiets van 'zie je wel?'
Bij mij is alles zo 'los' op het moment. Ik heb behoefte aan houvast maar ben tegelijkertijd heel bang om een verkeerde keuze te maken. Met mijn huis bijvoorbeeld. Als ik nu voor iets kies dan zit ik daar wel even aan vast. Het voelt nog niet goed voor mij om nu een keuze te maken, dus ik blijf voorlopig denk ik nog wel even in 'limbo' -- en mezelf er aan herinneren dat mijn huidige situatie niet permanent hoeft te zijn. Alles verandert en er komt wel wat op mijn pad. Wel jammer dat ik zo ongeduldig ben
zondag 6 januari 2019 om 11:04
Al sinds mijn vader dood is gaat het een na 't ander stuk. Heb op m'n wasmashine en gasfornuis na inmiddels alles wel zo'n beetje vervangen en nu is er weer 'n leiding lek die ook nog 'ns door een muur loopt achter kastjes langs. Pffff! Morgen komt gelukkig m'n buurman het kastje van de muur halen en kijken wat ie kan doen.
zondag 6 januari 2019 om 11:11
Bulletje, bij ons precies hetzelfde. Misschien lijkt het ook wel meer zo omdat onze vaders natuurlijk alles altijd goed bijhielden en repareerden. Het is dan ook 1 van de redenen dat ik mijn huis ga verkopen. Alles gaat kapot of moet vervangen worden. Ik had onlangs een maand mt 3000 euro aan onderhouds/vervangingskosten.
Fijn dat je buurman langs kan komen!
Fijn dat je buurman langs kan komen!
zondag 6 januari 2019 om 11:15
Wow, da's wel heel heftig, zo'n bedrag ineens! Ja, normaal viel het nooit zo op idd, want als ik kikte dat er iets rammelde dan stond m'n vader d'r al met z'n gereedschap en hij wist dingen vaak ook nog te repareren zodat vervanging niet direct nodig was. Maar na 25 jaar gaan er natuurlijk gewoon dingen kapot, slijtage hou je ook niet tegen. Gelukkig woon ik hier wel ontzettend naar m'n zin. Mijn huis is echt mijn alles. Als ik dat verlies is het voor mij echt klaar.
zondag 6 januari 2019 om 11:34
Hetzelfde hier hoor. Mijn vader deed alles in en om mijn huis. Hij kwam 2x per maand langs om kleine klusjes te doen, of de tuin. Nu zie ik pas hoe hard het gaat als je dingen niet bijhoudt. Mijn kozijnen bijvoorbeeld, binnen een jaar compleet in verval geraakt. Hij repareerde ook alles en kocht alleen nieuw als het echt niet meer te repareren viel. Achteraf ben ik eigenlijk wel verbaasd dat hij dat alles nog kon want hij was eigenlijk veel zieker dan we ooit gedacht hadden.
Mijn huis voelt nu als een blok aan mijn been. Ik was er een paar dagen geleden nog heel even wat spullen te halen maar het voelt niet prettig meer daar. De ziel is er uit en het voelt heel zwaar daar. Mijn kat is inmiddels ook verhuisd (heb ik ook veel stress van want dat gaat nog niet goed met de kat van mijn vriend).
Mijn huis voelt nu als een blok aan mijn been. Ik was er een paar dagen geleden nog heel even wat spullen te halen maar het voelt niet prettig meer daar. De ziel is er uit en het voelt heel zwaar daar. Mijn kat is inmiddels ook verhuisd (heb ik ook veel stress van want dat gaat nog niet goed met de kat van mijn vriend).
donderdag 10 januari 2019 om 23:49
Tinkeltje heb wel mensen hoor waar ik mee kan praten, kan mij alleen nog niet voorstellen geen ellende meer te hebben, was bij elkaar vijf jaar lang dat ik van het een in het ander viel. Ben nog aan het bijkomen en een echte prater ben ik nu ook weer niet, ben erg van het zelf oplossen en doen..
Duna, heb vorig jaar met mijn zussen het ouderlijk huis leeggehaald en verkocht mijn vader was overleden mijn moeder zat in het verpleeghuis. Voelde raar en was confronterend. Ook wel opluchting we hebben het anderhalf jaar bijgehouden terwijl mijn ouders er niet meer woonden.
Snap je dilemma wel Ladyday waar te gaan wonen, waar die je goed aan. Even rustig aan pas op de plaats tot dat het wel in die drie hoek past. Centraal wonen in een fijn rustig huis.
Heb vanmiddag mijn lieve collega een schopje gegeven dat hij bij zijn stervende moeder moest langs gaan. Wilde pas zondag gaan. Kreeg net een appje om me te bedanken..
Wij weten helaas uit ervaring dat je sommige dingen maar 1x kunt doen..
Sterkte dames en bedankt voor jullie ervaring en en support
Duna, heb vorig jaar met mijn zussen het ouderlijk huis leeggehaald en verkocht mijn vader was overleden mijn moeder zat in het verpleeghuis. Voelde raar en was confronterend. Ook wel opluchting we hebben het anderhalf jaar bijgehouden terwijl mijn ouders er niet meer woonden.
Snap je dilemma wel Ladyday waar te gaan wonen, waar die je goed aan. Even rustig aan pas op de plaats tot dat het wel in die drie hoek past. Centraal wonen in een fijn rustig huis.
Heb vanmiddag mijn lieve collega een schopje gegeven dat hij bij zijn stervende moeder moest langs gaan. Wilde pas zondag gaan. Kreeg net een appje om me te bedanken..
Wij weten helaas uit ervaring dat je sommige dingen maar 1x kunt doen..
Sterkte dames en bedankt voor jullie ervaring en en support
