Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw - deel 2
woensdag 2 januari 2019 om 07:49
donderdag 7 mei 2020 om 14:29
Omdat ik haar dan kan steunen en helpen met boodschappen doen etc. Ik merk dat ze het erg moeilijk heeft en eigenlijk niks doet momenteel. Daar ben ik wel bezorgd over. Op een gegeven moment zal ze toch het leven weer een beetje op moeten pakken.
Ergens ben ik ook bang om kostbare tijd samen met haar te verliezen. Ik ben met mijn vriend gaan samenwonen aan de andere kant van het land zodat hij bij zijn zieke moeder in de buurt kon blijven. Daardoor ben ik kostbare tijd met mijn vader verloren. Natuurlijk kon niemand dit van te voren weten, maar op de één of andere manier merk ik dat ik het hem kwalijk neem. Dat ik jaloers ben dat hij tot haar dood zoveel tijd met haar door heeft kunnen brengen terwijl ik mijn vader, vooral door de coronacrisis, al weken niet meer had gezien. Uiteraard kan mijn vriend hier allemaal niks aan doen.
Merk dat ik me boos voel, heel snel geïrriteerd ben. Ik heb behoefte aan contact met mensen en toch ook niet. Ik zal blij zijn als de rust weer een beetje terugkeert. Het valt allemaal niet mee.
Knuffel voor iedereen die het nodig heeft
Ergens ben ik ook bang om kostbare tijd samen met haar te verliezen. Ik ben met mijn vriend gaan samenwonen aan de andere kant van het land zodat hij bij zijn zieke moeder in de buurt kon blijven. Daardoor ben ik kostbare tijd met mijn vader verloren. Natuurlijk kon niemand dit van te voren weten, maar op de één of andere manier merk ik dat ik het hem kwalijk neem. Dat ik jaloers ben dat hij tot haar dood zoveel tijd met haar door heeft kunnen brengen terwijl ik mijn vader, vooral door de coronacrisis, al weken niet meer had gezien. Uiteraard kan mijn vriend hier allemaal niks aan doen.
Merk dat ik me boos voel, heel snel geïrriteerd ben. Ik heb behoefte aan contact met mensen en toch ook niet. Ik zal blij zijn als de rust weer een beetje terugkeert. Het valt allemaal niet mee.
Knuffel voor iedereen die het nodig heeft
zaterdag 9 mei 2020 om 10:26
Simply, ik vind het wel herkenbaar wat je schrijft hoor maar ik ben 'al' weer 2 jaar verder. En het gaat echt veel beter hier. Met mijn moeder overigens ook. Ik merk dat ze ineens grote sprongen aan het maken is. Het was niet zo dat mijn moeder niets deed, zij ging juist de tegenovergestelde richting in. Niet als in veel sociale dingen doen maar echt heel hard bezig in de tuin en het huis schoonmaken aan zowel de binnen als buitenkant. Vond het wel eens zorgwekkend als ze weer op het dak bezig was maar het was haar manier van ermee omgaan.
Jij zit nog zo in het begin van het proces. Ik kon echt snakken naar een beetje 'normaliteit'. Of me gewoon weer een beetje 'okay' voelen. Het eerste jaar vond ik echt heel moeilijk, ik zal er niet om liegen. Een paar maanden na mijn vaders overlijden kwam ik ook nog eens in een reorganisatie terecht waarbij ik zelf mijn nieuwe baan heb moeten zoeken en vormgeven en binnen datzelfde jaar werd mijn vriend ziek en ben ik bij hem ingetrokken want hij kon nauwelijks uit bed komen. Ik heb toen echt wel vaak gedacht dat ik me nooit meer okay zou kunnen voelen maar dat was niet zo. Ik voel me nu echt wel weer okay en soms ook weer heel gelukkig. Ik heb weer zin in dingen en ik maak weer plannen.
Maar zoals ik al zei... dat kost tijd. En je hebt natuurlijk niet alleen je eigen verdriet maar ook je moeder die het moeilijk heeft. Dan komt het dubbel op.
Jij zit nog zo in het begin van het proces. Ik kon echt snakken naar een beetje 'normaliteit'. Of me gewoon weer een beetje 'okay' voelen. Het eerste jaar vond ik echt heel moeilijk, ik zal er niet om liegen. Een paar maanden na mijn vaders overlijden kwam ik ook nog eens in een reorganisatie terecht waarbij ik zelf mijn nieuwe baan heb moeten zoeken en vormgeven en binnen datzelfde jaar werd mijn vriend ziek en ben ik bij hem ingetrokken want hij kon nauwelijks uit bed komen. Ik heb toen echt wel vaak gedacht dat ik me nooit meer okay zou kunnen voelen maar dat was niet zo. Ik voel me nu echt wel weer okay en soms ook weer heel gelukkig. Ik heb weer zin in dingen en ik maak weer plannen.
Maar zoals ik al zei... dat kost tijd. En je hebt natuurlijk niet alleen je eigen verdriet maar ook je moeder die het moeilijk heeft. Dan komt het dubbel op.
zaterdag 9 mei 2020 om 11:42
Meid,jou reacties doen mij op de een of andere manier altijd goed..en dat ik denk; het komt dus ooit echt goed,al hoewel ik nu dat zo niet voel..zon schijnt..mn kids slapen en ik huil in de woonkamer. Veel gekke gedachtes...Lady_Day schreef: ↑09-05-2020 10:26Simply, ik vind het wel herkenbaar wat je schrijft hoor maar ik ben 'al' weer 2 jaar verder. En het gaat echt veel beter hier. Met mijn moeder overigens ook. Ik merk dat ze ineens grote sprongen aan het maken is. Het was niet zo dat mijn moeder niets deed, zij ging juist de tegenovergestelde richting in. Niet als in veel sociale dingen doen maar echt heel hard bezig in de tuin en het huis schoonmaken aan zowel de binnen als buitenkant. Vond het wel eens zorgwekkend als ze weer op het dak bezig was maar het was haar manier van ermee omgaan.
Jij zit nog zo in het begin van het proces. Ik kon echt snakken naar een beetje 'normaliteit'. Of me gewoon weer een beetje 'okay' voelen. Het eerste jaar vond ik echt heel moeilijk, ik zal er niet om liegen. Een paar maanden na mijn vaders overlijden kwam ik ook nog eens in een reorganisatie terecht waarbij ik zelf mijn nieuwe baan heb moeten zoeken en vormgeven en binnen datzelfde jaar werd mijn vriend ziek en ben ik bij hem ingetrokken want hij kon nauwelijks uit bed komen. Ik heb toen echt wel vaak gedacht dat ik me nooit meer okay zou kunnen voelen maar dat was niet zo. Ik voel me nu echt wel weer okay en soms ook weer heel gelukkig. Ik heb weer zin in dingen en ik maak weer plannen.
Maar zoals ik al zei... dat kost tijd. En je hebt natuurlijk niet alleen je eigen verdriet maar ook je moeder die het moeilijk heeft. Dan komt het dubbel op.
zondag 10 mei 2020 om 00:57
Lieve Lady, bedankt weer voor je uitgebreide antwoord, doet me echt heel goed. Nu heb ik inderdaad het gevoel dat het nooit meer goedkomt, bovendien ook nog veel ongeloof. Maar als ik jou dan hoor, dan stelt het me gerust en weet ik dat het weer goed komt, ondanks dat het absoluut niet makkelijk zal zijn.
Ik heb een redelijke dag gehad, maar slechte avond. Ik worstel met schuldgevoelens, dat is er niet bij was toen hij stierf. Wel in het ziekenhuis, maar niet in zijn kamer. Het liep raar, mijn broer raakte helemaal in paniek en smeekte terwijl de tranen over zijn wangen liepen om bij hem te blijven. En dat deed ik dus, ik dacht ik probeer hem even een beetje te kalmeren en ga dan naar mijn vader, maar toen was het al gebeurd. Zo stom
Ik vind veel troost in dit topic en ben momenteel ook nog het vorige topic aan het lezen.
Rammie, hoe ben je jullie trouwdag doorgekomen? Hopelijk, voor zover mogelijk, een beetje oke?
Ik heb een redelijke dag gehad, maar slechte avond. Ik worstel met schuldgevoelens, dat is er niet bij was toen hij stierf. Wel in het ziekenhuis, maar niet in zijn kamer. Het liep raar, mijn broer raakte helemaal in paniek en smeekte terwijl de tranen over zijn wangen liepen om bij hem te blijven. En dat deed ik dus, ik dacht ik probeer hem even een beetje te kalmeren en ga dan naar mijn vader, maar toen was het al gebeurd. Zo stom
Ik vind veel troost in dit topic en ben momenteel ook nog het vorige topic aan het lezen.
Rammie, hoe ben je jullie trouwdag doorgekomen? Hopelijk, voor zover mogelijk, een beetje oke?
zondag 10 mei 2020 om 06:41
Als je er middenin zit, en dat 'middenin' lijkt wel een eeuwigheid, is het moeilijk voor te stellen dat je je ooit anders, beter zult gaan voelen. Ik weet ook nog dat ik hier schreef tijdens de meest heftige tijden en iemand zei dat het langzaam maar zeker wel 'beter' zou gaan worden. Ik dacht echt dat ik de uitzondering zou zijn en dat het nooit voorbij zou gaan.
Ook was ik ongeduldig. Ik wilde me zo graag beter voelen en werd er soms zo boos en gefrustreerd van als ik me toch weer zo klote voelde. Vooral als ik dan een dag, of een paar dagen, weer wat vooruitgang boekte. Die 'terugval', dat voelde dan echt weer als een soort opnieuw beginnen. Nu snap ik dat dat erbij hoort, dat meedeinen.
Simply, die schuldgevoelens, bekijk ze eens van de andere kant. Jouw vader lag in coma. Die lag daar echt niet met gedachtes als 'waarom is ze er nou niet???' Jouw broer had je nodig en je was er voor hem op een manier die hij nodig had. Denk je niet dat als je vader dat meegekregen had dat hij vreselijk trots op je geweest zou zijn? Vast wel.
Ik heb zelf hele nachten bij mijn vaders bed gezeten terwijl ik zijn hand vasthield. En wat deed hij? Hij piepte er tussenuit toen ik even naar huis ging om een uurtje te slapen.
Rammie, het is heftig maar voor jou is het ook nog maar net geleden he. Als ik naar mijn moeder kijk dan geeft het me echt wel vertrouwen dat uiteindelijk alle wonden helen. Het zal nooit meer hetzelfde zijn maar we vinden uiteindelijk allemaal onze weg. En ik ben er echt wel van overtuigd dat er geen 'shortcuts' zijn. Je moet er echt door heen. En dat is onwijs moeilijk, frustrerend, en gewoon ruk. De wereld om je heen draait door terwijl bij jou de hele toko op de kop staat.
Ook was ik ongeduldig. Ik wilde me zo graag beter voelen en werd er soms zo boos en gefrustreerd van als ik me toch weer zo klote voelde. Vooral als ik dan een dag, of een paar dagen, weer wat vooruitgang boekte. Die 'terugval', dat voelde dan echt weer als een soort opnieuw beginnen. Nu snap ik dat dat erbij hoort, dat meedeinen.
Simply, die schuldgevoelens, bekijk ze eens van de andere kant. Jouw vader lag in coma. Die lag daar echt niet met gedachtes als 'waarom is ze er nou niet???' Jouw broer had je nodig en je was er voor hem op een manier die hij nodig had. Denk je niet dat als je vader dat meegekregen had dat hij vreselijk trots op je geweest zou zijn? Vast wel.
Ik heb zelf hele nachten bij mijn vaders bed gezeten terwijl ik zijn hand vasthield. En wat deed hij? Hij piepte er tussenuit toen ik even naar huis ging om een uurtje te slapen.
Rammie, het is heftig maar voor jou is het ook nog maar net geleden he. Als ik naar mijn moeder kijk dan geeft het me echt wel vertrouwen dat uiteindelijk alle wonden helen. Het zal nooit meer hetzelfde zijn maar we vinden uiteindelijk allemaal onze weg. En ik ben er echt wel van overtuigd dat er geen 'shortcuts' zijn. Je moet er echt door heen. En dat is onwijs moeilijk, frustrerend, en gewoon ruk. De wereld om je heen draait door terwijl bij jou de hele toko op de kop staat.
dinsdag 12 mei 2020 om 14:50
Lady, dat zul je net zien dat je vader er tussenuit piept op het moment dat jij even weg bent. Je leest wel vaker dat mensen wachten tot ze alleen zijn en dan sterven. Je kunt mijn situatie ook omgedraaid zien inderdaad, mijn vader zou dan denk ik wel trots op me zijn geweest, maar ja, toch baal ik er nog wel van, dat wordt vast wel minder. Doe jij iets van coaching oid als werk? Je weet altijd de juiste woorden te vinden om mensen zich beter te laten voelen, heel knap vind ik dat.
In het vorige topic schreef je dat je je vader had gevraagd om een teken, maar dat hij toen nog niks van zich had laten zien om het maar zo te zeggen. Het topic heb ik nog niet uitgelezen, maar ik vroeg me af of je ooit een teken van hem hebt gehad? Ik zet iedere avond het lampje boven mijn bed aan en vraag dan aan mijn vader of hij met het lampje wil knipperen als hij aanwezig is. Het voelt best wel suf om te doen en er is ook nog niks gebeurd verder, maar ergens zou ik het een fijn, troostend gevoel vinden als hij wel iets zou laten/horen. Dan weet ik dat hij niet helemaal weg is.
Ik heb vandaag wel een redelijke dag, voel me zelfs een beetje vrolijk, daar voel ik me dan ook weer schuldig over want hoor ik me niet constant verdrietig te voelen? Mijn moeder is de laatste dagen weer wat meer in de weer, gaat elke dag wandelen, doet boodschappen, is weer aan het koken en meer bezig in het huishouden. Dit stelt me gerust, ze heeft het duidelijk nog heel moeilijk, maar het is fijn om te zien dat ze toch langzaamaan het leven weer een beetje oppakt.
Laatst heb ik het sollicitatiegesprek gehad, voor mijn gevoel ging het wel goed, ik hoop dat ik word aangenomen. Zou voor mij ook fijn zijn om weer wat structuur en regelmaat in mijn leven te hebben. Duimen jullie voor me?
In het vorige topic schreef je dat je je vader had gevraagd om een teken, maar dat hij toen nog niks van zich had laten zien om het maar zo te zeggen. Het topic heb ik nog niet uitgelezen, maar ik vroeg me af of je ooit een teken van hem hebt gehad? Ik zet iedere avond het lampje boven mijn bed aan en vraag dan aan mijn vader of hij met het lampje wil knipperen als hij aanwezig is. Het voelt best wel suf om te doen en er is ook nog niks gebeurd verder, maar ergens zou ik het een fijn, troostend gevoel vinden als hij wel iets zou laten/horen. Dan weet ik dat hij niet helemaal weg is.
Ik heb vandaag wel een redelijke dag, voel me zelfs een beetje vrolijk, daar voel ik me dan ook weer schuldig over want hoor ik me niet constant verdrietig te voelen? Mijn moeder is de laatste dagen weer wat meer in de weer, gaat elke dag wandelen, doet boodschappen, is weer aan het koken en meer bezig in het huishouden. Dit stelt me gerust, ze heeft het duidelijk nog heel moeilijk, maar het is fijn om te zien dat ze toch langzaamaan het leven weer een beetje oppakt.
Laatst heb ik het sollicitatiegesprek gehad, voor mijn gevoel ging het wel goed, ik hoop dat ik word aangenomen. Zou voor mij ook fijn zijn om weer wat structuur en regelmaat in mijn leven te hebben. Duimen jullie voor me?
dinsdag 12 mei 2020 om 16:21
Simply, ik moest wel lachen om jouw 'coaching' opmerking. Nee, ik werk voor een groot, internationaal bedrijf, supercommerciële toestanden daar. Heel veel onzin 
Ah, een teken. Ik had met mijn vader ook iets met een lampje afgesproken. In mijn oude huis. Of hij die even aan wilde doen. Dat is niet gebeurd. Wel heb ik wat andere opmerkelijke dingen meegemaakt die ook net zo goed toeval hebben kunnen zijn. Onder andere een wasmachine die er opeens mee ophield. Ik weet nog dat ik uit pure frustratie riep 'help me nou!' (mijn vader was altijd heel handig) en ja hoor, opeens springt het lichtje aan. Misschien was er een korte stroomstoring of misschien had ik geen zin in mijn gezeur
Mijn moeder heeft wel een paar bizarre dingen gehad terwijl zij er niet in gelooft maar dat was vlak na zijn overlijden.
Ik ben daar nu niet meer zo meer bezig. Voor mijn gevoel is mijn vader heel ver weg en maakt hij het goed. Dat is nu voldoende voor mij. En het is wel grappig dat je er over begint want ja, ik was daar heel erg mee bezig. Nu totaal niet meer.
W.b. schuldig voelen omdat je minder verdrietig bent vandaag... nee joh. Je krijgt je vader niet terug met verdrietig zijn. Pak die momenten gewoon lekker mee. Sorry dat ik het zeg maar er komen ongetwijfeld nog momenten waarop je wel verdrietig bent. Ik heb ze nog steeds maar het is niet meer allesoverheersend. En fijn dat je moeder de draad weer op begint te pakken. Heel belangrijk. Structuur is juist nu belangrijk. Het is echt te makkelijk om af te glijden in een depressie. Ja, ik duim voor je dat je de baan krijgt. Zou mooi zijn!
Ah, een teken. Ik had met mijn vader ook iets met een lampje afgesproken. In mijn oude huis. Of hij die even aan wilde doen. Dat is niet gebeurd. Wel heb ik wat andere opmerkelijke dingen meegemaakt die ook net zo goed toeval hebben kunnen zijn. Onder andere een wasmachine die er opeens mee ophield. Ik weet nog dat ik uit pure frustratie riep 'help me nou!' (mijn vader was altijd heel handig) en ja hoor, opeens springt het lichtje aan. Misschien was er een korte stroomstoring of misschien had ik geen zin in mijn gezeur
Mijn moeder heeft wel een paar bizarre dingen gehad terwijl zij er niet in gelooft maar dat was vlak na zijn overlijden.
Ik ben daar nu niet meer zo meer bezig. Voor mijn gevoel is mijn vader heel ver weg en maakt hij het goed. Dat is nu voldoende voor mij. En het is wel grappig dat je er over begint want ja, ik was daar heel erg mee bezig. Nu totaal niet meer.
W.b. schuldig voelen omdat je minder verdrietig bent vandaag... nee joh. Je krijgt je vader niet terug met verdrietig zijn. Pak die momenten gewoon lekker mee. Sorry dat ik het zeg maar er komen ongetwijfeld nog momenten waarop je wel verdrietig bent. Ik heb ze nog steeds maar het is niet meer allesoverheersend. En fijn dat je moeder de draad weer op begint te pakken. Heel belangrijk. Structuur is juist nu belangrijk. Het is echt te makkelijk om af te glijden in een depressie. Ja, ik duim voor je dat je de baan krijgt. Zou mooi zijn!
woensdag 13 mei 2020 om 16:16
Nou Lady, ik denk dat je wel een goede coach zou kunnen zijn eigenlijk. Een tip voor als je ooit een carrièreswitch wil maken
Gisteren een goede dag, vandaag een slechte. Voel me erg down en heb nergens zin in. Heb wel boodschappen gedaan en wat achter de laptop gedaan. Verder voel ik de behoefte om "extreme" dingen te doen. Een spannende affaire beginnen met een mooie man, veel geld uitgeven, een kat aanschaffen, mijn haar kort knippen. Is dit herkenbaar voor iemand? Zelf ben ik heel erg van het veilige, dus het verbaast me dat ik deze gedachten heb haha.
Dat verhaal met de wasmachine is inderdaad opmerkelijk, je leest wel meer van dat soort bijzondere verhalen.
Ik hoop dat het met de rest een beetje oke gaat
Gisteren een goede dag, vandaag een slechte. Voel me erg down en heb nergens zin in. Heb wel boodschappen gedaan en wat achter de laptop gedaan. Verder voel ik de behoefte om "extreme" dingen te doen. Een spannende affaire beginnen met een mooie man, veel geld uitgeven, een kat aanschaffen, mijn haar kort knippen. Is dit herkenbaar voor iemand? Zelf ben ik heel erg van het veilige, dus het verbaast me dat ik deze gedachten heb haha.
Dat verhaal met de wasmachine is inderdaad opmerkelijk, je leest wel meer van dat soort bijzondere verhalen.
Ik hoop dat het met de rest een beetje oke gaat
woensdag 13 mei 2020 om 16:58
Simply, die rotdagen horen erbij. Ben je in de topics ook een post tegen gekomen van teunteun? The Old Man's Tale heet het. Je kunt het ook googlen. Daar heb ik veel aan gehad.. en nog steeds. Het klopt helemaal. Laat het maar gebeuren en weet dat deze dag, dit rotgevoel, ook eindig is. Ik heb echt dagen gehad dat ik nauwelijks uit bed kwam. Het was toen ook nog die hete zomer van 2018. Lag ik daar, met de gordijnen dicht. Nou en? Uiteindelijk werden dat soort dagen echt wel minder en minder. Zolang je niet in een diepe depressie terecht komt lijkt het me niet meer dan normaal dat je af en toe (of vaak) een rotdag hebt. Probeer er niet zo tegen te vechten. Meedeinen maakt het makkelijker.
Dat van die 'extremen' herken ik ook. Ik denk dat dat te maken heeft met de controle terug willen krijgen. Onze lieve vaders zijn we verloren, dat konden we niet stoppen (en geloof me, ik heb het geprobeerd). Maar er waren wel andere dingen die ik kon doen. Ik ben als een malle op gaan ruimen. Ik heb letterlijk alles uit de kasten getrokken en heb de kon-mari methode gebruikt om meer dan de helft van al mijn spullen weg te doen. Dat was best een klus. Ik was er bijna dwangmatig mee bezig. Vervolgens had ik het idee mijn eigen huisje te bouwen op een lapje grond. Ook daar ben ik best ver in gegaan maar het lukte me niet (lang verhaal). Ik heb wel mijn huis verkocht en ik heb uiteindelijk iets anders gekocht. Een soort nieuw begin had dat moeten zijn maar toen kwam corona aanwaaien. Het huis heb ik hoor maar ik woon er nog steeds niet. Binnenkort
Ik heb trouwens nog iets wat een teken van mijn vader had kunnen zijn. Toen mijn vader zo ziek was en hij snakte naar zijn dood had hij het steeds over zijn 'vleugels'. Die had ie nodig namelijk om weg te kunnen vliegen Dus alles met vogeltjes daar let ik wel een beetje op. Op de dag dat de overdracht van mijn oude huis plaatsvond ging ik 's ochtends heel vroeg een lange wandeling maken. Het was een heel emotionele dag voor mij want mijn vader had mijn huisje heel mooi verbouwd maar ik moest het echt verkopen. Ik heb er lang tegen aan zitten hikken maar goed, het ging de verkoop in en ik was het in een paar dagen kwijt. Terug naar de wandeling... ik liep daar, best wel verdrietig te zijn omdat ik afscheid moest nemen van 'ons' huis. En ik zie op het pad een hele grote witte veer liggen. Heel opmerkelijk. Ik kijk, ik loop door... zie ik 50 meter later weer een veer... en daarna nog eentje. Geen idee van wat voor vogel maar het was niet van een eend of zo. Voor mij was dat een teken dat mijn vader bij me was die dag. Dat het okay was. En dat was het ook.
Ik zoek nu niet meer naar tekens maar af en toe gebeurt er wel iets wat ik dan zie als teken. Zoals vorige zomer toen ik aan het afwassen was en opeens hoor ik 'tik tik tik' tegen het raam. Zit daar een kanariepietje naar me te kijken. Dat soort dingen. Waarschijnlijk toeval maar het bracht me wel een glimlach.
Ook jij gaat je beter voelen, Simply. Echt waar. Je staat nog aan het begin. Alles is nog zo vers, zo rauw. Het heeft tijd nodig en dat is okay. Vandaag een rotdag, morgen een nieuwe ronde, nieuwe kansen. Het is niet niets
Dat van die 'extremen' herken ik ook. Ik denk dat dat te maken heeft met de controle terug willen krijgen. Onze lieve vaders zijn we verloren, dat konden we niet stoppen (en geloof me, ik heb het geprobeerd). Maar er waren wel andere dingen die ik kon doen. Ik ben als een malle op gaan ruimen. Ik heb letterlijk alles uit de kasten getrokken en heb de kon-mari methode gebruikt om meer dan de helft van al mijn spullen weg te doen. Dat was best een klus. Ik was er bijna dwangmatig mee bezig. Vervolgens had ik het idee mijn eigen huisje te bouwen op een lapje grond. Ook daar ben ik best ver in gegaan maar het lukte me niet (lang verhaal). Ik heb wel mijn huis verkocht en ik heb uiteindelijk iets anders gekocht. Een soort nieuw begin had dat moeten zijn maar toen kwam corona aanwaaien. Het huis heb ik hoor maar ik woon er nog steeds niet. Binnenkort
Ik heb trouwens nog iets wat een teken van mijn vader had kunnen zijn. Toen mijn vader zo ziek was en hij snakte naar zijn dood had hij het steeds over zijn 'vleugels'. Die had ie nodig namelijk om weg te kunnen vliegen
Dus alles met vogeltjes daar let ik wel een beetje op. Op de dag dat de overdracht van mijn oude huis plaatsvond ging ik 's ochtends heel vroeg een lange wandeling maken. Het was een heel emotionele dag voor mij want mijn vader had mijn huisje heel mooi verbouwd maar ik moest het echt verkopen. Ik heb er lang tegen aan zitten hikken maar goed, het ging de verkoop in en ik was het in een paar dagen kwijt. Terug naar de wandeling... ik liep daar, best wel verdrietig te zijn omdat ik afscheid moest nemen van 'ons' huis. En ik zie op het pad een hele grote witte veer liggen. Heel opmerkelijk. Ik kijk, ik loop door... zie ik 50 meter later weer een veer... en daarna nog eentje. Geen idee van wat voor vogel maar het was niet van een eend of zo. Voor mij was dat een teken dat mijn vader bij me was die dag. Dat het okay was. En dat was het ook. Ik zoek nu niet meer naar tekens maar af en toe gebeurt er wel iets wat ik dan zie als teken. Zoals vorige zomer toen ik aan het afwassen was en opeens hoor ik 'tik tik tik' tegen het raam. Zit daar een kanariepietje naar me te kijken. Dat soort dingen. Waarschijnlijk toeval maar het bracht me wel een glimlach.
Ook jij gaat je beter voelen, Simply. Echt waar. Je staat nog aan het begin. Alles is nog zo vers, zo rauw. Het heeft tijd nodig en dat is okay. Vandaag een rotdag, morgen een nieuwe ronde, nieuwe kansen. Het is niet niets
donderdag 14 mei 2020 om 15:06
Ik heb The Old Man's Tale gegoogeld, klopt het dat het een lied is? Of moet ik zoeken naar een gedicht of verhaal? Dat zag ik niet staan, maar zal kon wel verder zoeken.
Gisteren heb ik de rotdag maar genomen zoals hij was, veel gehuild en vandaag voel ik me wel weer wat beter. Opruimen vind ik ook fijn om te doen, vond ik altijd al en daarom heb ik wat dat betreft eigenlijk weinig meer te doen. Ik heb wel veel zin om vanalles te kopen dus dan heb ik over een paar maanden wel veel om uit te zoeken
Dat verhaal over de vogels is ook bijzonder en van de veer ook. Zeker fijn dat je daarmee het nare gevoel over het verhuizen een beetje af kon sluiten. Kijk je ernaar uit om naar je nieuwe woning te gaan?
Verder weer bedankt voor je steun en lieve woorden
Gisteren heb ik de rotdag maar genomen zoals hij was, veel gehuild en vandaag voel ik me wel weer wat beter. Opruimen vind ik ook fijn om te doen, vond ik altijd al en daarom heb ik wat dat betreft eigenlijk weinig meer te doen. Ik heb wel veel zin om vanalles te kopen dus dan heb ik over een paar maanden wel veel om uit te zoeken
Dat verhaal over de vogels is ook bijzonder en van de veer ook. Zeker fijn dat je daarmee het nare gevoel over het verhuizen een beetje af kon sluiten. Kijk je ernaar uit om naar je nieuwe woning te gaan?
Verder weer bedankt voor je steun en lieve woorden
vrijdag 15 mei 2020 om 22:55
Dames, mooie tips en zooo veel herkenning.
ik lees mee maar geen fut om te reageren en ben zooo druk met onze nieuwbouw huis die niet af is..hypotheek na overlijden v mn man,nu nog regelen en mijn pubers hadden net weer erge ruzie..had al hyperventilatie al paar dagen weer on top..zegt de een tegen de ander; pleeg zelfmoord..als jij doodgaat huil ik geen moment!
Ik zei papa hoort/ziet dit v boven..heeft hij jullie zo opgevoed?!? Ik begon te huilen..
Voel me machteloos en mis hem enorm..
..en je omgeving die zgn.altijd voor je klaar zou staan..not.
In het begin kwamen er veel mensen,belletjes ed.nu amper...ligt niet aan corona..een appje oid v mensen v wie ik t had verwacht. Ik heb echt mensen leren kennen!
Was alles wat ons is overkomen ,maar een nare droom.. dat ik wakker werd en alles weer als vanouds was
ik lees mee maar geen fut om te reageren en ben zooo druk met onze nieuwbouw huis die niet af is..hypotheek na overlijden v mn man,nu nog regelen en mijn pubers hadden net weer erge ruzie..had al hyperventilatie al paar dagen weer on top..zegt de een tegen de ander; pleeg zelfmoord..als jij doodgaat huil ik geen moment!
Ik zei papa hoort/ziet dit v boven..heeft hij jullie zo opgevoed?!? Ik begon te huilen..
Voel me machteloos en mis hem enorm..
..en je omgeving die zgn.altijd voor je klaar zou staan..not.In het begin kwamen er veel mensen,belletjes ed.nu amper...ligt niet aan corona..een appje oid v mensen v wie ik t had verwacht. Ik heb echt mensen leren kennen!
Was alles wat ons is overkomen ,maar een nare droom.. dat ik wakker werd en alles weer als vanouds was
vrijdag 15 mei 2020 om 23:20
Simply, ik ga morgen verhuizen. Gemengde gevoelens. Vooral om weer alleen te gaan wonen. Ik ben nu zo gewend om iemand om me heen te hebben... komt ook wel weer goed.
Rotdagen nam ik ook zoals ze kwamen. Dat is op dat moment echt niet leuk en ik heb vaak genoeg gedacht dat ik 'actiever' afleiding moest zoeken maar nu ik zo terug kijk denk ik 'nee'. Ik heb het precies zo gedaan zoals het voor mij moest. Krampachtig proberen een goede dag te helpen dat werkte gewoon niet voor mij. Daar raakte ik alleen maar gefrustreerder van. Dat het niet lukte.
Dit is de Old Man's Tale:
Rotdagen nam ik ook zoals ze kwamen. Dat is op dat moment echt niet leuk en ik heb vaak genoeg gedacht dat ik 'actiever' afleiding moest zoeken maar nu ik zo terug kijk denk ik 'nee'. Ik heb het precies zo gedaan zoals het voor mij moest. Krampachtig proberen een goede dag te helpen dat werkte gewoon niet voor mij. Daar raakte ik alleen maar gefrustreerder van. Dat het niet lukte.
Dit is de Old Man's Tale:
As for grief, you’ll find it comes in waves. When the ship is first wrecked, you’re drowning, with wreckage all around you. Everything floating around you reminds you of the beauty and the magnificence of the ship that was, and is no more. And all you can do is float. You find some piece of the wreckage and you hang on for a while. Maybe it’s some physical thing. Maybe it’s a happy memory or a photograph. Maybe it’s a person who is also floating. For a while, all you can do is float. Stay alive.
In the beginning, the waves are 100 feet tall and crash over you without mercy. They come 10 seconds apart and don’t even give you time to catch your breath. All you can do is hang on and float. After a while, maybe weeks, maybe months, you’ll find the waves are still 100 feet tall, but they come further apart. When they come, they still crash all over you and wipe you out. But in between, you can breathe, you can function. You never know what’s going to trigger the grief. It might be a song, a picture, a street intersection, the smell of a cup of coffee. It can be just about anything…and the wave comes crashing. But in between waves, there is life.
Somewhere down the line, and it’s different for everybody, you find that the waves are only 80 feet tall. Or 50 feet tall. And while they still come, they come further apart. You can see them coming. An anniversary, a birthday, or Christmas, or landing at O’Hare. You can see it coming, for the most part, and prepare yourself. And when it washes over you, you know that somehow you will, again, come out the other side. Soaking wet, sputtering, still hanging on to some tiny piece of the wreckage, but you’ll come out. Take it from an old guy. The waves never stop coming, and somehow you don’t really want them to. But you learn that you’ll survive them. And other waves will come. And you’ll survive them too. If you’re lucky, you’ll have lots of scars from lots of loves. And lots of shipwrecks.
vrijdag 15 mei 2020 om 23:26
Rammie, wat rot dat je je zo alleen voelt. Ik snap het wel hoor... eerst nog belangstelling maar na een maandje of zo wordt toch wel verwacht dat je gewoon weer door gaat. En ja, je leert je vrienden echt wel kennen. Ik had 1 goede vriendin waar ik erg teleurgesteld in was maar intussen hebben we wel weer contact. Ik had gelukkig nog wel een paar andere vriendinnen waar ik wel terecht kon. Helaas wonen die letterlijk in de uithoeken van de wereld maar we mailden/chatten vaak.
Het leven om je heen gaat door alsof er niets aan de hand is. Ik kan me nog herinneren dat ik het wel uit wilde schreeuwen. De dag na het overlijden van mijn vader was ik in de Appie en er stond een stel te discussieren of ze nasi of curry gingen eten. Lekker belangrijk! Ik kon ze wel sláán. Nu kan ik er wel om lachen als ik er aan terug denk maar daar is veel tijd over heen gegaan.
Het leven om je heen gaat door alsof er niets aan de hand is. Ik kan me nog herinneren dat ik het wel uit wilde schreeuwen. De dag na het overlijden van mijn vader was ik in de Appie en er stond een stel te discussieren of ze nasi of curry gingen eten. Lekker belangrijk! Ik kon ze wel sláán. Nu kan ik er wel om lachen als ik er aan terug denk maar daar is veel tijd over heen gegaan.
maandag 18 mei 2020 om 22:10
Heehee, alweer tijdje geleden dat ik hierop heb geschreven.
Ik kijk er eerlijk gezegd niet veel op omdat ik de verhalen soms nog te confronterend vind.
Het is eigenlijk al heel lang 'goed' gegaan. Ofja iedereen denkt dat het goed gaat..
Leef inmiddels al 1.5 jaar lang op automatische piloot. En probeer iedereen zoveel mogelijk te helpen zodat ik m'n eigen shit maar niet onder ogen hoef te zien.
Maar sinds een maand wordt het steeds lastiger. Hebben te horen gekregen dat oma kanker heeft. Nu is ze wel op leeftijd en met papa was het natuurlijk anders. Maar het brengt me weer terug naar anderhalf jaar geleden.
Kan er niet met mama over praten want daar wil ik sterk voor zijn. Want eerst dr man en nu dr moeder.
Iedereen probeerd me maar te laten praten over papa en over wat ik voel maar het lukt me gewoon niet. Ik wil niet elke dag zeggen dat ik hem mis en dat ik een deel van mezelf ben verloren.
Als ik echt naar mezelf kijk, voel ik me gebroken en weet gewoon niet hoe ik weer kan leven ipv op automatische piloot..
Ik doe wel leuke dingen en ik lach maar heb het gevoel dat ik elke dag een masker op heb..
Ik kijk er eerlijk gezegd niet veel op omdat ik de verhalen soms nog te confronterend vind.
Het is eigenlijk al heel lang 'goed' gegaan. Ofja iedereen denkt dat het goed gaat..
Leef inmiddels al 1.5 jaar lang op automatische piloot. En probeer iedereen zoveel mogelijk te helpen zodat ik m'n eigen shit maar niet onder ogen hoef te zien.
Maar sinds een maand wordt het steeds lastiger. Hebben te horen gekregen dat oma kanker heeft. Nu is ze wel op leeftijd en met papa was het natuurlijk anders. Maar het brengt me weer terug naar anderhalf jaar geleden.
Kan er niet met mama over praten want daar wil ik sterk voor zijn. Want eerst dr man en nu dr moeder.
Iedereen probeerd me maar te laten praten over papa en over wat ik voel maar het lukt me gewoon niet. Ik wil niet elke dag zeggen dat ik hem mis en dat ik een deel van mezelf ben verloren.
Als ik echt naar mezelf kijk, voel ik me gebroken en weet gewoon niet hoe ik weer kan leven ipv op automatische piloot..
Ik doe wel leuke dingen en ik lach maar heb het gevoel dat ik elke dag een masker op heb..
dinsdag 19 mei 2020 om 20:51
Lady bedankt voor het delen van het verhaal, heel erg mooi!
Ach Rammie wat een verdriet en wat erg dat je je zo alleen voelt. Ik merk het zelf ook wel. Zelf heb ik heel erg de behoefte om er nog veel over te praten, maar de mensen om mij heen zijn gaan weer door met hun leven, logisch natuurlijk, maar wel vervelend dat ze er dan niet meet aan denken. De gedachte over de nachtmerrie is ook heel herkenbaar
Zelf heb ik wel een paar redelijke dagen achter de rug, maar merk wel dat ik nog heel snel moe ben. Ik vind het ook heel bizar dat het alweer bij 5 weken geleden is. Er heerst bij mij nog steeds veel ongeloof. Als ik er lang over nadenk of naar foto's van mijn vader kijk, dan raak ik in paniek, want het kan gewoon niet waar zijn. Het kan niet zo zijn dat mijn vader ineens weg is, weggerukt, nog jong en gezond en toch is hij dood. Zo moeilijk te bevatten.
Ach Rammie wat een verdriet en wat erg dat je je zo alleen voelt. Ik merk het zelf ook wel. Zelf heb ik heel erg de behoefte om er nog veel over te praten, maar de mensen om mij heen zijn gaan weer door met hun leven, logisch natuurlijk, maar wel vervelend dat ze er dan niet meet aan denken. De gedachte over de nachtmerrie is ook heel herkenbaar
Zelf heb ik wel een paar redelijke dagen achter de rug, maar merk wel dat ik nog heel snel moe ben. Ik vind het ook heel bizar dat het alweer bij 5 weken geleden is. Er heerst bij mij nog steeds veel ongeloof. Als ik er lang over nadenk of naar foto's van mijn vader kijk, dan raak ik in paniek, want het kan gewoon niet waar zijn. Het kan niet zo zijn dat mijn vader ineens weg is, weggerukt, nog jong en gezond en toch is hij dood. Zo moeilijk te bevatten.
dinsdag 19 mei 2020 om 21:17
Hey, Yongpeople. Wat heb je een rotnieuws gehad over je oma. Kan me voorstellen dat het je weer enorm terug brengt naar de tijd toen je vader ziek was en kwam te overlijden. Waarom durf je de confrontatie met je eigen gevoelens niet aan? Waar ben je bang voor?
Simply, die vermoeidheid herken ik ook zo. Sterker nog, na 2,5 jaar ben ik nog steeds niet terug op mijn oude energieniveau. Nu ben ik wellicht een stukje ouder dan jij (eind 40) maar vooral in het eerste jaar kon ik bijna niets. Ik was zo ontzettend moe. Ik voelde het in elke bot, elke spier, elke zenuw, elke cel. En ook dat ongeloof is zo herkenbaar. Mijn vader was niet meer heel jong, maar toch, begin 70 is nog niet zo oud. Een jaar voor zijn overlijden heeft ie bij mij in huis nog een maand staan te verbouwen.
Ik kon er heel lang niet bij dat het echt zo was. Iemand die er je hele leven is geweest, zo maar, weg. En bij jou ook nog zo plots. Als ik er goed over nadenk vind ik het nog steeds onwerkelijk. Ik zit nu in mijn nieuwe huis en als ik aan mijn vader denk zie ik hem nog zo de krant lezen in zijn stoel. Alsof hij daar nu ook zou zitten. Het is bizar. In mijn gedachten is hij nog heel levend namelijk. Ik heb het ook nog echt heel vaak over hem. Niet over de tijd dat hij ziek was meer, gelukkig. Maar toen alles nog 'goed' was. Vijf weken is nog helemaal niets. Het is net gebeurd. Je lichaam en geest zijn nog in shock.
Koester de 'redelijke' dagen. En als je een rotdag heb, lees dan de Old Man's Tale. Je wilt niet weten hoe vaak ik die gelezen heb. Was echt een houvast voor me. En het klopte ook nog
Simply, die vermoeidheid herken ik ook zo. Sterker nog, na 2,5 jaar ben ik nog steeds niet terug op mijn oude energieniveau. Nu ben ik wellicht een stukje ouder dan jij (eind 40) maar vooral in het eerste jaar kon ik bijna niets. Ik was zo ontzettend moe. Ik voelde het in elke bot, elke spier, elke zenuw, elke cel. En ook dat ongeloof is zo herkenbaar. Mijn vader was niet meer heel jong, maar toch, begin 70 is nog niet zo oud. Een jaar voor zijn overlijden heeft ie bij mij in huis nog een maand staan te verbouwen.
Ik kon er heel lang niet bij dat het echt zo was. Iemand die er je hele leven is geweest, zo maar, weg. En bij jou ook nog zo plots. Als ik er goed over nadenk vind ik het nog steeds onwerkelijk. Ik zit nu in mijn nieuwe huis en als ik aan mijn vader denk zie ik hem nog zo de krant lezen in zijn stoel. Alsof hij daar nu ook zou zitten. Het is bizar. In mijn gedachten is hij nog heel levend namelijk. Ik heb het ook nog echt heel vaak over hem. Niet over de tijd dat hij ziek was meer, gelukkig. Maar toen alles nog 'goed' was. Vijf weken is nog helemaal niets. Het is net gebeurd. Je lichaam en geest zijn nog in shock.
Koester de 'redelijke' dagen. En als je een rotdag heb, lees dan de Old Man's Tale. Je wilt niet weten hoe vaak ik die gelezen heb. Was echt een houvast voor me. En het klopte ook nog
dinsdag 19 mei 2020 om 21:41
Hoi dames, Rammie wat zou jij je af en toe moedeloos voelen met twee pubers in huis.. heb zelf twee pubers.. succes met het nieuwe huis, en hopelijk ben je snel van het regelwerk af.
Lady_Day hoe ging de verhuizing en hoe voelt het in je nieuwe huis?
Mijn schoonmoeder heeft de chemotherapie en bestralingen achter de rug a.s.vrijdag een pet scan om te kijken of er uitzaaiingen zijn, zijn die er wordt er niet geopereerd. Dus afwachten.
De laatste loodjes bij de belastingdienst inzake afronding overlijden ouders. Proces zou veel simpeler kunnen. Met handmatige aangiftes etc. En ja de opmerkingen van een van de medewerkers dat overlijden van ouders binnen een jaar lastig is, zal ik niet meer vergeten. Vonden wij ook
Lady_Day hoe ging de verhuizing en hoe voelt het in je nieuwe huis?
Mijn schoonmoeder heeft de chemotherapie en bestralingen achter de rug a.s.vrijdag een pet scan om te kijken of er uitzaaiingen zijn, zijn die er wordt er niet geopereerd. Dus afwachten.
De laatste loodjes bij de belastingdienst inzake afronding overlijden ouders. Proces zou veel simpeler kunnen. Met handmatige aangiftes etc. En ja de opmerkingen van een van de medewerkers dat overlijden van ouders binnen een jaar lastig is, zal ik niet meer vergeten. Vonden wij ook
dinsdag 19 mei 2020 om 21:50
Hi Christiana, huis voelt nog niet als een thuis. Dat had ik wel meteen bij mijn vorige 2 huizen maar hier niet. Het is natuurlijk sowieso een rare tijd met corona. Er is nog bijna niemand wezen kijken en ik wacht nog op wat spulletjes en alles klinkt 'hol' (betonnen appartement) en ik moet wennen aan de geluiden hier. Komt vast wel goed.
Wanneer krijgen jullie de uitslag van de pet scan? Ook weer spannend he...
Oh ja, de belastingdienst. Wat een gedoe was dat. Bij ons duurde het iets van anderhalf jaar voordat het rond was. En dat was met een nog levende ouder. Wat een geregel. Dat moet toch simpeler kunnen.
Wanneer krijgen jullie de uitslag van de pet scan? Ook weer spannend he...
Oh ja, de belastingdienst. Wat een gedoe was dat. Bij ons duurde het iets van anderhalf jaar voordat het rond was. En dat was met een nog levende ouder. Wat een geregel. Dat moet toch simpeler kunnen.
dinsdag 19 mei 2020 om 22:19
Ja weet niet. Bang om te breken denk ik. Ben altijd voor iedereen sterk geweest. Op dit moment zit mijn vriend weer aan een beginnende burn out. Dus voor mijn gevoel kan ik er niet aan toegeven. Omdat ik bang ben dat de rest om me heen dan ook valt:(
woensdag 20 mei 2020 om 07:08
Yong, ik snap dat wel een beetje hoor. Ik voelde ook dat ik voor mijn moeder sterk moest zijn en in hetzelfde jaar dat mijn vader overleed werd mijn vriend ook nog eens ziek en was maanden aan zijn bed gekluisterd (niet levensbedreigend en is nu weer beter, gelukkig). Ik had het idee dat anderen mij nodig hadden en ik daarom 'gewoon' door moest gaan.
En dat deed ik ook, voor hen maar ondertussen was ik wel steeds met mijn vader bezig. Ik heb heel veel gelezen en docu's over de dood gekeken. Ik heb hier heel veel gepost en gelezen. Mijn beste vriendin was ook redelijk kort na elkaar haar beide ouders verloren, haar vader slechts weken voor de mijne. Ik heb ook nog een aantal therapie sessies gedaan. Alles bij elkaar heeft toch geholpen. Ik heb niet het idee dat er onverwerkt verdriet zit.
Als ik jou was zou ik toch eens met iemand gaan praten, psycholoog/therapeut. Dat hoeft helemaal geen ellenlang traject te zijn, overigens. Ik had na een paar sessies al zo veel helderheid dat ik het verder wel alleen kon.
En dat deed ik ook, voor hen maar ondertussen was ik wel steeds met mijn vader bezig. Ik heb heel veel gelezen en docu's over de dood gekeken. Ik heb hier heel veel gepost en gelezen. Mijn beste vriendin was ook redelijk kort na elkaar haar beide ouders verloren, haar vader slechts weken voor de mijne. Ik heb ook nog een aantal therapie sessies gedaan. Alles bij elkaar heeft toch geholpen. Ik heb niet het idee dat er onverwerkt verdriet zit.
Als ik jou was zou ik toch eens met iemand gaan praten, psycholoog/therapeut. Dat hoeft helemaal geen ellenlang traject te zijn, overigens. Ik had na een paar sessies al zo veel helderheid dat ik het verder wel alleen kon.
zaterdag 23 mei 2020 om 12:54
Pfff ik zit het vandaag even helemaal niet meer zitten. Lig nog steeds in bed, heb de puf niet om te gaan douchen, ik voel me echt verschrikkelijk. Ik heb hoofdpijn van het vele huilen, ik wou dat dit voorbij was
Ik ben volgende week jarig en zie daar ook zo tegenop. De eerste verjaardag zonder mijn vader, ik heb geen enkele verjaardag zonder hem gevierd, zo raar dat hij er nu niet meer bij is. Ik zal blij zijn als het achter de rug is.
Lady, begin 70 is inderdaad niet oud, mijn vader was 67, jong is dan een groot woord natuurlijk, maar oud is het zeker niet. Zelf ben ik begin 30.
Ook heb ik veel stress omtrent werk, ik kan zo slecht keuzes maken, het geeft me enorm veel stress. Nou ja, ik ga mezelf toch zo maar uit bed slepen, mijn vriend maakt zich veel zorgen om me en ik moet eigenlijk nog wel een aantal dingen doen vandaag.
Sorry voor de ego klaagzang, lucht wel een beetje op.
Ik ben volgende week jarig en zie daar ook zo tegenop. De eerste verjaardag zonder mijn vader, ik heb geen enkele verjaardag zonder hem gevierd, zo raar dat hij er nu niet meer bij is. Ik zal blij zijn als het achter de rug is.
Lady, begin 70 is inderdaad niet oud, mijn vader was 67, jong is dan een groot woord natuurlijk, maar oud is het zeker niet. Zelf ben ik begin 30.
Ook heb ik veel stress omtrent werk, ik kan zo slecht keuzes maken, het geeft me enorm veel stress. Nou ja, ik ga mezelf toch zo maar uit bed slepen, mijn vriend maakt zich veel zorgen om me en ik moet eigenlijk nog wel een aantal dingen doen vandaag.
Sorry voor de ego klaagzang, lucht wel een beetje op.
maandag 1 juni 2020 om 19:53
Mijn verjaardag zit er inmiddels op, het was vreselijk. Iedereen had zijn en haar best gedaan om er een leuke dag van te maken, maar ik wilde eigenlijk gewoon in bed liggen, wachten tot de dag voorbij was. Het was niet hetzelfde en het zal nooit meer hetzelfde worden.
Na een slecht weekend heb ik vandaag wel een redelijke dag, voel me wel steeds heel moe en ben snel overprikkeld. Tussendoor neem ik wat momenten voor mezelf, dan kom ik weer een beetje bij.
Mijn vader heeft een aantal jaar geleden een boek aan mij gegeven, het waren alle verhalen die hij had geschreven in een bundel. Er stond een persoonlijke boodschap in. Ik vond het een heel mooi cadeau en heb een tijd in het boek zitten bladeren en kleine stukjes eruit gelezen. Daarna heb ik het in de kast gezet met de bedoeling het boek een keer uitgebreid te lezen. Nooit gedaan, niet meer aan gedacht. Ik heb hem nooit kunnen vertellen wat ik van de verhalen vond en hij heeft er nooit naar gevraagd. Ik voel me een ongelooflijk slechte dochter, ondankbaar.
Een dag of twee voordat mijn vader het infarct kreeg had ik het boek er weer bij gepakt om te gaan lezen, geen idee waarom ik het boek toen had gepakt eigenlijk. Het lukt me niet om het nu te gaan lezen, ik begin al keihard te huilen bij het idee.
Hoe gaat het met jullie?
Na een slecht weekend heb ik vandaag wel een redelijke dag, voel me wel steeds heel moe en ben snel overprikkeld. Tussendoor neem ik wat momenten voor mezelf, dan kom ik weer een beetje bij.
Mijn vader heeft een aantal jaar geleden een boek aan mij gegeven, het waren alle verhalen die hij had geschreven in een bundel. Er stond een persoonlijke boodschap in. Ik vond het een heel mooi cadeau en heb een tijd in het boek zitten bladeren en kleine stukjes eruit gelezen. Daarna heb ik het in de kast gezet met de bedoeling het boek een keer uitgebreid te lezen. Nooit gedaan, niet meer aan gedacht. Ik heb hem nooit kunnen vertellen wat ik van de verhalen vond en hij heeft er nooit naar gevraagd. Ik voel me een ongelooflijk slechte dochter, ondankbaar.
Een dag of twee voordat mijn vader het infarct kreeg had ik het boek er weer bij gepakt om te gaan lezen, geen idee waarom ik het boek toen had gepakt eigenlijk. Het lukt me niet om het nu te gaan lezen, ik begin al keihard te huilen bij het idee.
Hoe gaat het met jullie?
