Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw - deel 2
woensdag 2 januari 2019 om 07:49
zondag 1 maart 2020 om 20:20
zondag 1 maart 2020 om 20:26
Rouw. Rauw op mijn dak. 5 jaar geleden alweer bijna dat ik het telefoontje kreeg dat mijn vader op vakantie zomaar ineens pats boem dood was. 3 maanden later bleek ik zwanger. Een jaar later op zijn sterfdag dochter geboren. Rollercoaster. Relatie die bergafwaarts ging. Scheiding. Opnieuw moeten beginnen op moeten krabbelen en alles in mijn eentje moeten doen. Het gevoel wat het verlies bij mij opriep vakkundig weggestopt.
Tot net. Ik zocht een wachtwoord ergens van en zag dat het naar een email adres was gegaan wat ik al jaren niet meer had gecheckt. En daar was ie. De inbox. Met mails van mijn vader. Foto's. Berichtjes. Zo vanzelfsprekend. Het was letterlijk alsof ik een spook zag. Zijn naam in mijn inbox. Alsof hij er ineens weer gewoon is. Wat niet zo is. Zijn stem horen in een filmpje wat hij stuurde.
En nu zit ik aan een glas wijn op de bank. Me verrot te janken. Om de kleindochter die hij nooit heeft ontmoet. Om alle dingen die ik door de onverwachtheid van zijn dood nooit meer tegen hem heb kunnen zeggen. 5 jaar alweer bijna. WTF. Hoe geef je zoiets een plek ik heb echt geen flauw idee.
Tot net. Ik zocht een wachtwoord ergens van en zag dat het naar een email adres was gegaan wat ik al jaren niet meer had gecheckt. En daar was ie. De inbox. Met mails van mijn vader. Foto's. Berichtjes. Zo vanzelfsprekend. Het was letterlijk alsof ik een spook zag. Zijn naam in mijn inbox. Alsof hij er ineens weer gewoon is. Wat niet zo is. Zijn stem horen in een filmpje wat hij stuurde.
En nu zit ik aan een glas wijn op de bank. Me verrot te janken. Om de kleindochter die hij nooit heeft ontmoet. Om alle dingen die ik door de onverwachtheid van zijn dood nooit meer tegen hem heb kunnen zeggen. 5 jaar alweer bijna. WTF. Hoe geef je zoiets een plek ik heb echt geen flauw idee.
zondag 1 maart 2020 om 20:42
Och meis...,maar je vader ziet je..daar geloof ik in. Mijn man plots 6mnd terug overleden(39jr)..zie soms ook filmpjes v hem..durf het geluid dan niet aan te zetten..zo raar operns..zijn stem horen..zijn lach zien.Eggo schreef: ↑01-03-2020 20:26Rouw. Rauw op mijn dak. 5 jaar geleden alweer bijna dat ik het telefoontje kreeg dat mijn vader op vakantie zomaar ineens pats boem dood was. 3 maanden later bleek ik zwanger. Een jaar later op zijn sterfdag dochter geboren. Rollercoaster. Relatie die bergafwaarts ging. Scheiding. Opnieuw moeten beginnen op moeten krabbelen en alles in mijn eentje moeten doen. Het gevoel wat het verlies bij mij opriep vakkundig weggestopt.
Tot net. Ik zocht een wachtwoord ergens van en zag dat het naar een email adres was gegaan wat ik al jaren niet meer had gecheckt. En daar was ie. De inbox. Met mails van mijn vader. Foto's. Berichtjes. Zo vanzelfsprekend. Het was letterlijk alsof ik een spook zag. Zijn naam in mijn inbox. Alsof hij er ineens weer gewoon is. Wat niet zo is. Zijn stem horen in een filmpje wat hij stuurde.
En nu zit ik aan een glas wijn op de bank. Me verrot te janken. Om de kleindochter die hij nooit heeft ontmoet. Om alle dingen die ik door de onverwachtheid van zijn dood nooit meer tegen hem heb kunnen zeggen. 5 jaar alweer bijna. WTF. Hoe geef je zoiets een plek ik heb echt geen flauw idee.
Soms kijk ik naar onze kids:ze zijn best veranderd in een halfjaar..dat heeft hij niet kunnen zien..en er komen nog meer jaren/gebeurtenissen wat hij niet van ze gaat zien..en daar word ik zo verdietig van..
Rouw is niet te beschrijven
Sterkte meis en knuffel v mij
maandag 2 maart 2020 om 20:37
Eggo, zo herkenbaar. Ik had me voorgenomen een fotoboek te maken met foto's van mijn vader door de jaren heen. Hij is 2 jaar geleden overleden. Maar ik kan het nog niet. Vooral als ik de filmpjes zie en audiofragmenten hoor. Dan breek ik.
Hoe je zoiets een plekje geeft? Niet. Dat denk ik echt. Ik kan het nu beter accepteren. In het algemeen dan want ik heb ook dagen dat ik intens verdrietig ben en soms ook heel boos want het leven was voor ons allen een stuk leuker toen hij er nog was. Er zit echt een soort gat in mijn hart en dat kan niet gevuld worden. Met helemaal niets of niemand. Het is incompleet en ik vrees dat het altijd zo zal blijven.
Wat het allemaal niet makkelijker maakt is dat het echt niet goed gaat met mijn moeder. Zij is geknakt. En ik weet niet hoe ik haar er bovenop kan helpen. Ik vind het vreselijk en ik voel me echt machteloos. Vooral ook omdat zij vindt dat ze geen hulp nodig heeft. En helaas voor haar kan ik ook niet continu heen en weer racen (2 uur enkele reis). Ik doe wat ik kan maar het voelt alsof het toch niet genoeg is.
Hoe je zoiets een plekje geeft? Niet. Dat denk ik echt. Ik kan het nu beter accepteren. In het algemeen dan want ik heb ook dagen dat ik intens verdrietig ben en soms ook heel boos want het leven was voor ons allen een stuk leuker toen hij er nog was. Er zit echt een soort gat in mijn hart en dat kan niet gevuld worden. Met helemaal niets of niemand. Het is incompleet en ik vrees dat het altijd zo zal blijven.
Wat het allemaal niet makkelijker maakt is dat het echt niet goed gaat met mijn moeder. Zij is geknakt. En ik weet niet hoe ik haar er bovenop kan helpen. Ik vind het vreselijk en ik voel me echt machteloos. Vooral ook omdat zij vindt dat ze geen hulp nodig heeft. En helaas voor haar kan ik ook niet continu heen en weer racen (2 uur enkele reis). Ik doe wat ik kan maar het voelt alsof het toch niet genoeg is.
maandag 2 maart 2020 om 20:45
maandag 2 maart 2020 om 21:11
Het is dat ik geen zus heb Ladyday want voor de rest klinkt het o zo herkenbaar inc de 2 uur enkele reis. Mijn moeder ziet haar enige kleinkind (mijn dochter) dus ook veel te weinig en als ik eerlijk ben maakt het t wel lastig want als ze naar mij komt zit ze gelijk 3 dagen bij me in huis en vliegt t me na een dag al naar de strot (ben nogal een einzelganger en haar leed is begrijpelijk maar valt me zwaar omdat t zo'n 1 richtings verkeer is. dan denk ik Ja ik ben ook verdrietig. Jij bent je man kwijt maar ik mijn vader) en als ik daar heen ga, is het helemaal confronterend. Het hele huis staat vol gepropt met zijn foto's en het is t ouderlijk huis waar ik al die jaren als tiener en kind gewoond heb. En iedereen in die buurt spreekt me aan.
maandag 2 maart 2020 om 21:23
Eggo, ja zo gaat dat met mijn moeder ook. Ik denk dat zij geen idee heeft hoeveel verdriet mijn zus en ik hebben. Ik kan me nog herinneren dat ik in het begin een keer heel hard moest huilen. Het enige dat ze zei is dat ze dat er niet bij kon hebben. Ik heb daarna nooit meer in haar bijzijn gehuild. Wellicht dat ze daarom denkt dat ik niet meer zo verdrietig ben.
En om eerlijk te zijn gaat het ook echt wel beter dan 2 jaar geleden. Die hele scherpe randen zijn er wel af maar het gemis is echt niet minder geworden. Eerder meer. De dingen die hij niet meer mee heeft gemaakt. Het huis wat hij voor mij verbouwd heeft heb ik moeten verkopen. Ik heb straks een nieuw huis waar hij nooit is geweest. Zijn enige kleinkind die hij nooit heeft mogen ontmoeten. Ons leven is zo anders dan toen hij er nog was.
Het is maar goed dat ik me nooit heb kunnen voorstellen hoe heftig het is om een ouder te verliezen. En tegelijkertijd vind ik het ook zo raar... het 'hoort' ook gewoon zo, het hoort erbij. Sommige dagen gaat dat ook heel goed maar ook alle mooie dingen hebben nu dat randje van gemis.
En om eerlijk te zijn gaat het ook echt wel beter dan 2 jaar geleden. Die hele scherpe randen zijn er wel af maar het gemis is echt niet minder geworden. Eerder meer. De dingen die hij niet meer mee heeft gemaakt. Het huis wat hij voor mij verbouwd heeft heb ik moeten verkopen. Ik heb straks een nieuw huis waar hij nooit is geweest. Zijn enige kleinkind die hij nooit heeft mogen ontmoeten. Ons leven is zo anders dan toen hij er nog was.
Het is maar goed dat ik me nooit heb kunnen voorstellen hoe heftig het is om een ouder te verliezen. En tegelijkertijd vind ik het ook zo raar... het 'hoort' ook gewoon zo, het hoort erbij. Sommige dagen gaat dat ook heel goed maar ook alle mooie dingen hebben nu dat randje van gemis.
maandag 2 maart 2020 om 21:32
Wederom amen.
Bij ons draaide vanaf t moment dat hij overleed alles om mijn moeder. Logisch. Bijna 40 jaar getrouwd, liefde van haar leven.
Dus ik regelde, zorgde en bleef op de achtergrond. En iedereen rouwt op zijn of haar eigen manier maar het voelt niet echt alsof er plek is voor mijn manier.
En dat laat ik maar zo. Gesprekken erover proberen te hebben maar dan is ze binnen 2 tellen zo over de zeik dat ik denk Laat maar.
Wel laatst de dvd van de uitvaart voor t eerst gezien. Ik wist niet eens meer wat ik heb lopen speechen maar toen ik t terug zag heb ik nog nooit zo fucking veel respect voor mezelf gehad als toen. WTF het was echt geniaal. (klinkt als eigendunk maar t was gewoon zo)
Een foto in huis ...heb ik nog steeds niet. En soms gebeurt er iets of zie ik iets en denk ik Even mijn pa appen...onee. Dat komt nog steeds voor. Mijn vriend heeft ie nooit ontmoet, mijn kind niet.... mijn eerste echt eigen huisje heeft ie nooit gezien. Mijn vader was de automan, onderhield al onze wagentjes en kocht ze. Sta je daar bijna 5 jaar na dato bij een garage te snikken om iets stoms waarvan je weet dat je pa wel even de sloop had afgestruind om het te fiksen.
Er was nog zoveel wat ik had willen zeggen. Mijn moeder zat daar toen ie nog leefde ook beetje tussenin. Die is heel dwingend en dominant en moet persé het middelpunt zijn van alle aandacht. Soms voel ik me echt een kutwijf dat het voelt alsof ze de rol van de weduwe gebruikt. Als identiteit. Lastig uit te leggen. Want nu komt het over alsof ik haar verdriet niet geloof of snap en dat is niet zo. Lastig de vinger op te leggen. Het gaat m meer om de manier waarop. Wie weet snapt iemand wat ik bedoel.
Bij ons draaide vanaf t moment dat hij overleed alles om mijn moeder. Logisch. Bijna 40 jaar getrouwd, liefde van haar leven.
Dus ik regelde, zorgde en bleef op de achtergrond. En iedereen rouwt op zijn of haar eigen manier maar het voelt niet echt alsof er plek is voor mijn manier.
En dat laat ik maar zo. Gesprekken erover proberen te hebben maar dan is ze binnen 2 tellen zo over de zeik dat ik denk Laat maar.
Wel laatst de dvd van de uitvaart voor t eerst gezien. Ik wist niet eens meer wat ik heb lopen speechen maar toen ik t terug zag heb ik nog nooit zo fucking veel respect voor mezelf gehad als toen. WTF het was echt geniaal. (klinkt als eigendunk maar t was gewoon zo)
Een foto in huis ...heb ik nog steeds niet. En soms gebeurt er iets of zie ik iets en denk ik Even mijn pa appen...onee. Dat komt nog steeds voor. Mijn vriend heeft ie nooit ontmoet, mijn kind niet.... mijn eerste echt eigen huisje heeft ie nooit gezien. Mijn vader was de automan, onderhield al onze wagentjes en kocht ze. Sta je daar bijna 5 jaar na dato bij een garage te snikken om iets stoms waarvan je weet dat je pa wel even de sloop had afgestruind om het te fiksen.
Er was nog zoveel wat ik had willen zeggen. Mijn moeder zat daar toen ie nog leefde ook beetje tussenin. Die is heel dwingend en dominant en moet persé het middelpunt zijn van alle aandacht. Soms voel ik me echt een kutwijf dat het voelt alsof ze de rol van de weduwe gebruikt. Als identiteit. Lastig uit te leggen. Want nu komt het over alsof ik haar verdriet niet geloof of snap en dat is niet zo. Lastig de vinger op te leggen. Het gaat m meer om de manier waarop. Wie weet snapt iemand wat ik bedoel.
maandag 2 maart 2020 om 21:42
Ik moest wel even glimlachen bij het stukje van die auto's. Zo herkenbaar. Jouw vader is plotseling overleden en ik denk echt dat dat het nog ingewikkelder maakt. Ik had 5 dagen de tijd om afscheid te nemen en dat heb ik ook gedaan. Er is echt helemaal niets wat ik nog had willen zeggen (behalve 'blijf bij ons! maar dat was geen optie).
Ik heb mijn vader beloofd goed voor mijn zus en mijn moeder te zorgen. En soms voelt het gewoon als falen als ik mijn moeder weer helemaal gebroken zie. Het verbaast me ook een beetje. Niet dat ze er niet kapot van mag zijn maar er zit gewoon nul levenslust in. Ik ben zelf echt niet de vrolijkste thuis maar zelfs ik heb weer zin in dingen en maak plannen. Mijn moeder wil volgens mij alleen maar dood. Het is dat mijn nichtje geboren is. Daar haalt ze plezier uit maar voor de rest kan het haar helemaal niets meer schelen. Althans dat denk ik (want dat zegt ze soms ook). Zij heeft geen idee wat dat met mij doet. Ik voel mij soms echt wel schuldig terwijl ik echt wel weet dat ik mijn best doe om haar zo vaak mogelijk op te zoeken maar ik kan gewoon niet elk weekend bij haar logeren. En ik heb daar ook geen zin in want het vreet energie.
Ik kan hier hele topics over vol schrijven.
Ik heb mijn vader beloofd goed voor mijn zus en mijn moeder te zorgen. En soms voelt het gewoon als falen als ik mijn moeder weer helemaal gebroken zie. Het verbaast me ook een beetje. Niet dat ze er niet kapot van mag zijn maar er zit gewoon nul levenslust in. Ik ben zelf echt niet de vrolijkste thuis maar zelfs ik heb weer zin in dingen en maak plannen. Mijn moeder wil volgens mij alleen maar dood. Het is dat mijn nichtje geboren is. Daar haalt ze plezier uit maar voor de rest kan het haar helemaal niets meer schelen. Althans dat denk ik (want dat zegt ze soms ook). Zij heeft geen idee wat dat met mij doet. Ik voel mij soms echt wel schuldig terwijl ik echt wel weet dat ik mijn best doe om haar zo vaak mogelijk op te zoeken maar ik kan gewoon niet elk weekend bij haar logeren. En ik heb daar ook geen zin in want het vreet energie.
Ik kan hier hele topics over vol schrijven.
maandag 2 maart 2020 om 21:47
Heftig om haar zo verdrietig te zijn.
Hier projecteert mijn moeder haar enige beetje levenslust op kleindochter en roept daarmee enorm schuldgevoel en stress bij me op. Want ik ben alleenstaande moeder ik woon 2 uur rijden verderop ik ben licht autistisch ik hou van alleen zijn en vind meerdere dagen iemand die zo aanwezig is , in mijn huis echt een hele aanslag. Daarnaast werk ik en draai ik het huishouden grotendeels alleen (behalve op de dagen dat mijn vriend er is dan helpt ie wel) Ze is te aanwezig komt met 5 tassen aan meuk herschikt mijn huis en stort zich compleet op mijn dochter. Verspreekt zich vaak dat ze zichzelf mama noemt ipv oma en heeft lak aan mijn opvoedregels en zodra ik grenzen aangeef trekt ze de Dit is mijn enige lichtpuntje en ik mis je vader- kaart.
Hier projecteert mijn moeder haar enige beetje levenslust op kleindochter en roept daarmee enorm schuldgevoel en stress bij me op. Want ik ben alleenstaande moeder ik woon 2 uur rijden verderop ik ben licht autistisch ik hou van alleen zijn en vind meerdere dagen iemand die zo aanwezig is , in mijn huis echt een hele aanslag. Daarnaast werk ik en draai ik het huishouden grotendeels alleen (behalve op de dagen dat mijn vriend er is dan helpt ie wel) Ze is te aanwezig komt met 5 tassen aan meuk herschikt mijn huis en stort zich compleet op mijn dochter. Verspreekt zich vaak dat ze zichzelf mama noemt ipv oma en heeft lak aan mijn opvoedregels en zodra ik grenzen aangeef trekt ze de Dit is mijn enige lichtpuntje en ik mis je vader- kaart.
maandag 2 maart 2020 om 21:48
maandag 2 maart 2020 om 21:49
Ik kan me dat, als moeder, zo moeilijk voorstellen dat je niet ziet wat een verlies met je kinderen doet. Nu zijn mijn kinderen nog niet volwassen dat zal het allicht anders maken, maar zij zijn wel mijn eerste zorg. Ik ben me juist heel erg bewust van het verdriet van mijn kinderen.
Forever is a hell of a long time
maandag 2 maart 2020 om 21:57
Dat is heel herkenbaar eggo. Ik zou er heel erg veel voor over hebben om nog 1x met mijn oudste zoon of nu mijn 2e vader te kunnen praten. Om afscheid te nemen. Natuurlijk zou ik evenveel geven om m'n dochtertje nog een keer te kunnen knuffelen, maar van haar heb ik (hoewel veel te kort en onverwacht) bewust(er) afscheid kunnen nemen.
Dat je moeder zich zo op je dochter stort lijkt me ook heel naar. Ik kan me ook helemaal voorstellen dat je het niet trekt als ze je huis overneemt. Ik ben niet autistisch (man en zoon wel) en ik hou er toch echt niet van om mijn ruimte met anderen dan mijn directe gezin te moeten delen.
Dat je moeder zich zo op je dochter stort lijkt me ook heel naar. Ik kan me ook helemaal voorstellen dat je het niet trekt als ze je huis overneemt. Ik ben niet autistisch (man en zoon wel) en ik hou er toch echt niet van om mijn ruimte met anderen dan mijn directe gezin te moeten delen.
Forever is a hell of a long time
maandag 2 maart 2020 om 21:59
Selune, misschien dat het inderdaad uitmaakt of je als kind volwassen bent of niet. Ik ben altijd heel zelfstandig geweest. Heb de hele wereld rond gereisd, jaren lang in verschillende landen gewoond. Altijd veel alleen ondernomen en mijn eigen plan getrokken. Ik denk dat mijn moeder denkt dat ik mijn ouders niet zo nodig had want ik deed mijn eigen ding. Het 'gekke' is dan dat ik juist mijn eigen ding kon doen en risico's kon nemen omdat ik wist dat mijn ouders er altijd voor mij zouden zijn mocht het mis gaan. Indirect leunde ik natuurlijk ontzettend op ze.
Ik heb zelf geen kinderen dus ik weet ook niet hoe het is om ze verdrietig te zien maar als ik me er een voorstelling van maak dan doet dat echt ontzettend pijn. Misschien dat dat gewoon teveel voor haar is.
Ik heb zelf geen kinderen dus ik weet ook niet hoe het is om ze verdrietig te zien maar als ik me er een voorstelling van maak dan doet dat echt ontzettend pijn. Misschien dat dat gewoon teveel voor haar is.
maandag 2 maart 2020 om 22:15
Ik kan me verplaatsten in je moeder..het doet ontzettend veel pijn om je kinderen zeer verdrietig te zijn. Gisternacht heeft mijn jongste v 12 de hele nacht,snikkend,hyperventilerend gehuild..ze bleef maar zeggen"het is zo raar dat ik papa nooit meer ga zien"....en ze keek naar fotos v haar verjaardag v vorig jaar; hoe gezellig het toen was.Lady_Day schreef: ↑02-03-2020 21:59Selune, misschien dat het inderdaad uitmaakt of je als kind volwassen bent of niet. Ik ben altijd heel zelfstandig geweest. Heb de hele wereld rond gereisd, jaren lang in verschillende landen gewoond. Altijd veel alleen ondernomen en mijn eigen plan getrokken. Ik denk dat mijn moeder denkt dat ik mijn ouders niet zo nodig had want ik deed mijn eigen ding. Het 'gekke' is dan dat ik juist mijn eigen ding kon doen en risico's kon nemen omdat ik wist dat mijn ouders er altijd voor mij zouden zijn mocht het mis gaan. Indirect leunde ik natuurlijk ontzettend op ze.
Ik heb zelf geen kinderen dus ik weet ook niet hoe het is om ze verdrietig te zien maar als ik me er een voorstelling van maak dan doet dat echt ontzettend pijn. Misschien dat dat gewoon teveel voor haar is.
en jij blijft ool altijd mama's kleine meid..hoe oud je ook bent,helemaal na zoiets
Rest ook bedankt voor t reageren..doet me goed..weer leven in dit topic
maandag 2 maart 2020 om 22:24
Dat is misschien inderdaad ook wel een verschil. Ik heb me de afgelopen dagen heel erg afgevraagd waarom dit me zo ontzettend hard raakt. Mijn biologische vader is al een aantal jaar af en aan ernstig ziek (al 3x succesvol behandeld tegen kanker), maar ik ben eigenlijk helemaal niet bang om hem te verliezen. Alleen daar zit misschien wel in dat ik echt niet op mijn ouders leun. Nooit gedaan ook. Ze hebben eigenlijk nooit voor me gezorgd. En mijn 2e ouders en dan vooral hij waren er wel.
Toen ik ging scheiden zeiden mijn echte ouders meteen als je naar niet denkt dat je hier kan komen wonen, mijn 2e ouders vroegen of ze me konden helpen of ik overdag nodig had. Dat geeft denk ik het verschil wel aan.
Ik voel me nu zo vreselijk alleen. Toen ik hoorde dat hij overleden was, was mijn eerste gedachte ik moet 'paps' bellen. Maar ja dat kan niet meer. Ik moet het nu echt alleen doen en dat is vreselijk eng.
Ik heb ook, net als na mijn dochtertje, paniekaanvallen. Ik ben me zo bewust dat ik er moet zijn, dat ik voor mijn kinderen moet zorgen. Dat niemand voor mij zorgt, nergens kan schuilen.
Toen ik ging scheiden zeiden mijn echte ouders meteen als je naar niet denkt dat je hier kan komen wonen, mijn 2e ouders vroegen of ze me konden helpen of ik overdag nodig had. Dat geeft denk ik het verschil wel aan.
Ik voel me nu zo vreselijk alleen. Toen ik hoorde dat hij overleden was, was mijn eerste gedachte ik moet 'paps' bellen. Maar ja dat kan niet meer. Ik moet het nu echt alleen doen en dat is vreselijk eng.
Ik heb ook, net als na mijn dochtertje, paniekaanvallen. Ik ben me zo bewust dat ik er moet zijn, dat ik voor mijn kinderen moet zorgen. Dat niemand voor mij zorgt, nergens kan schuilen.
Forever is a hell of a long time
maandag 2 maart 2020 om 22:30
Je vangnet is weg, Selune. Het is alsof je dan ineens ontworteld wordt of zo. En dat is heel heftig. Ik heb dan nog een moeder. En ondanks dat het lijkt alsof ze niets goed kan doen omdat ik hier de negatieve dingen schrijf, is zij nog steeds wel mijn vangnet op heel veel gebieden. Ik ben niet compleet 'los'. Mijn beste vriendin is haar ouders een paar jaar na elkaar overleden. Haar moeder ging eerst en daar was zij superhecht mee maar nadat haar vader ging had ze het het moeilijkst. Voor haar was het balanceren zonder veiligheidskoord. Dat maakt je heel kwetsbaar.
Volgens mij ben jij echt een heel fijne moeder, Selune.
Volgens mij ben jij echt een heel fijne moeder, Selune.
maandag 2 maart 2020 om 22:31
Ja dat doet zoveel pijn he rammie. Je kind zo verdrietig te zien. Ik herken het helaas van mijn twee kids ook. Nu hebben ze ook verdriet, maar 'opa' staat toch verder weg dan een gezinslid. Toen hun zusje overleed was vooral onze dochter ontroostbaar er vreselijk bang om ons ook te verliezen. En nog kruipt ze soms bij me weg (het is 4,5 jaar geleden dat de jongste overleed).
Forever is a hell of a long time
maandag 2 maart 2020 om 23:23
Zit dit met tranen in mn ogen te lezen...geen woorden voor...Selune schreef: ↑02-03-2020 22:31Ja dat doet zoveel pijn he rammie. Je kind zo verdrietig te zien. Ik herken het helaas van mijn twee kids ook. Nu hebben ze ook verdriet, maar 'opa' staat toch verder weg dan een gezinslid. Toen hun zusje overleed was vooral onze dochter ontroostbaar er vreselijk bang om ons ook te verliezen. En nog kruipt ze soms bij me weg (het is 4,5 jaar geleden dat de jongste overleed).
Rouw...ja..bestond het maar nooit...
Lig nu alleen in bed. Kids slapen al..lag ie maar naast me te snurken ofzo,en ik met mn koude voeten tegen m aan en hem ook vasthouden ..ruiken....
dinsdag 3 maart 2020 om 06:06
Lady wat een lief compliment, dank je wel! Ik probeer er zoveel mogelijk voor de kinderen te zijn. Soms een uitdaging, maar ik wil niet dat ze zich ooit zo alleen voelen als ik me als kind voelde.
Dat ontwortelde inderdaad. Ik heb vandeweek een tekening gemaakt die precies daarover ging. Het gevoel dat ik zonder vaste grond onder m'n voeten leef en dat iemand nu de paar wortels die ik voelde heeft doorgehakt.
Wat fijn dat jou moeder je nog steeds wel een stukje houvast geeft Lady. Het maakt alleen wel dat het extra moeilijk, eng en zwaar is dat het niet goed met haar gaat. Ik kan me voorstellen dat je je enorme zorgen om haar maakt
Rammie kon je hem maar even ruilen, aanraken. Was er maar een pauzeknop op rouw. Dat je af en toe even adem kon halen. En dat je de tijd kreeg om je schrap te zetten voor de volgende confrontatie. Gewoon een recht op adempauzes.
Heb je nog een beetje kunnen slapen?
Dat ontwortelde inderdaad. Ik heb vandeweek een tekening gemaakt die precies daarover ging. Het gevoel dat ik zonder vaste grond onder m'n voeten leef en dat iemand nu de paar wortels die ik voelde heeft doorgehakt.
Wat fijn dat jou moeder je nog steeds wel een stukje houvast geeft Lady. Het maakt alleen wel dat het extra moeilijk, eng en zwaar is dat het niet goed met haar gaat. Ik kan me voorstellen dat je je enorme zorgen om haar maakt
Rammie kon je hem maar even ruilen, aanraken. Was er maar een pauzeknop op rouw. Dat je af en toe even adem kon halen. En dat je de tijd kreeg om je schrap te zetten voor de volgende confrontatie. Gewoon een recht op adempauzes.
Heb je nog een beetje kunnen slapen?
Forever is a hell of a long time
dinsdag 3 maart 2020 om 14:48
@Selune, wat heftig zeg, die nare verstandhouding met je biologische ouders en het gevoel hebben dat je er alleen voor staat. Ik vind het sowieso bewonderenswaardig hoe jij en @rammie dat doen met kinderen. Als ik terugkijk op mezelf kon ik mij alleen al moeilijk handelen, laat staan dat ik gezin zou moeten draaien.
Voor jou ook heel veel sterkte @rammie, ik kan me er niks bij voorstellen hoe het moet zijn je levenspartner te verliezen en dan ook nog met kinderen achter te blijven. Lijkt me zo onwerkelijk. Ik herken wel heel goed wat je zegt over de tijd, overledenen missen al gauw zo veel.. Ik heb ook meerdere malen tijdens mijn backpackavontuur al bijna de telefoon in mijn hand gehad om mijn moeder te bellen, om me vervolgens te realiseren dat zij een van de redenen was dat ik een pauze nodig had door middel van deze reis.. Onwerkelijk dat ze er opeens niet meer zijn en ook niet meer terugkomen..
@Lady_Day, dat lijkt me zo lastig, dat je je verdriet niet kan delen. Het zou juist voor jouw moeder misschien ook wel goed zijn dat ze zich realiseert dat zij niet de enige is die een moeilijke tijd heeft. Mijn vader heeft er in het begin zelf ook nog wel eens een strijd van gemaakt als het ging om wie er het meeste pijn zou moeten hebben, hij vanwege het gemist van zijn vrouw, of wij als kinderen op relatief jonge leeftijd. Niet dat dat zulke fijne gesprekken opleverde, maar we zijn inmiddels eindelijk zo ver dat het niet telkens zo met elkaar vergeleken wordt. Rouw is rouw, het valt toch niet te vergelijken.
Afgelopen week een gesprek gehad met mijn oude psycholoog. Ik sprak met haar toen het niet goed met me ging, de maanden waarin het zwarte gat opeens ontstond omdat mijn automatische piloot er mee ophield. Afgelopen week heb ik met mijn vader gesproken, het contact tussen ons loopt stroef, mede doordat er nogal wat voorgevallen is tussen mij en zijn huidige relatie. Ze willen wederom om de tafel om te praten, maar ik merk dat het me veel energie kost. Ik ben de afgelopen dagen weer down, verdrietig en emotioneel. Ik mis mijn moeder weer ontzettend en voel de druk om niet teleur te stellen. Maar ik weet niet waar het gesprek heen moet leiden, ik voel me er niet klaar voor, vandaar ook het gesprek met de psycholoog. Tegelijkertijd wil ik niet degene zijn die geen moeite heeft gedaan om de situatie te verbeteren, hoewel het me steeds meer duidelijk wordt dat het voor mij ook eigenlijk niet hoeft. Maar ik doe er wel mensen verdriet mee als ik dat vind en zeg en dat vind ik lastig.
Nog steeds zo bizar dat iemand van de ene op de andere dag gewoon in elkaar kan zakken en niet meer wakker wordt. Wat dat betreft is het leven zo oneerlijk, ik zou haar zo graag weer willen spreken nu ik mijn eerste eigen flatje heb met eigen faciliteiten, een nieuwe relatie heb en inmiddels studeer wat zij haar hele leven gedaan heeft. Dat weet ze allemaal niet, ik zou het haar zo graag nog willen vertellen. Ik hoop stiekem toch wel ergens dat ze dat kan zien en trots is, maar ik weet niet zo goed wat ik daarvan moet vinden.
Geloven jullie in zoiets als leven na de dood, dat iemand kan meekijken/ signalen kan afgeven of momenteel in iets als een hemel is? Een fantasie hierover stelt mij soms wel gerust, maar ik ben niet compleet overtuigd dus is het meer een soort hoop dan een werkelijk geloof.
Voor jou ook heel veel sterkte @rammie, ik kan me er niks bij voorstellen hoe het moet zijn je levenspartner te verliezen en dan ook nog met kinderen achter te blijven. Lijkt me zo onwerkelijk. Ik herken wel heel goed wat je zegt over de tijd, overledenen missen al gauw zo veel.. Ik heb ook meerdere malen tijdens mijn backpackavontuur al bijna de telefoon in mijn hand gehad om mijn moeder te bellen, om me vervolgens te realiseren dat zij een van de redenen was dat ik een pauze nodig had door middel van deze reis.. Onwerkelijk dat ze er opeens niet meer zijn en ook niet meer terugkomen..
@Lady_Day, dat lijkt me zo lastig, dat je je verdriet niet kan delen. Het zou juist voor jouw moeder misschien ook wel goed zijn dat ze zich realiseert dat zij niet de enige is die een moeilijke tijd heeft. Mijn vader heeft er in het begin zelf ook nog wel eens een strijd van gemaakt als het ging om wie er het meeste pijn zou moeten hebben, hij vanwege het gemist van zijn vrouw, of wij als kinderen op relatief jonge leeftijd. Niet dat dat zulke fijne gesprekken opleverde, maar we zijn inmiddels eindelijk zo ver dat het niet telkens zo met elkaar vergeleken wordt. Rouw is rouw, het valt toch niet te vergelijken.
Afgelopen week een gesprek gehad met mijn oude psycholoog. Ik sprak met haar toen het niet goed met me ging, de maanden waarin het zwarte gat opeens ontstond omdat mijn automatische piloot er mee ophield. Afgelopen week heb ik met mijn vader gesproken, het contact tussen ons loopt stroef, mede doordat er nogal wat voorgevallen is tussen mij en zijn huidige relatie. Ze willen wederom om de tafel om te praten, maar ik merk dat het me veel energie kost. Ik ben de afgelopen dagen weer down, verdrietig en emotioneel. Ik mis mijn moeder weer ontzettend en voel de druk om niet teleur te stellen. Maar ik weet niet waar het gesprek heen moet leiden, ik voel me er niet klaar voor, vandaar ook het gesprek met de psycholoog. Tegelijkertijd wil ik niet degene zijn die geen moeite heeft gedaan om de situatie te verbeteren, hoewel het me steeds meer duidelijk wordt dat het voor mij ook eigenlijk niet hoeft. Maar ik doe er wel mensen verdriet mee als ik dat vind en zeg en dat vind ik lastig.
Nog steeds zo bizar dat iemand van de ene op de andere dag gewoon in elkaar kan zakken en niet meer wakker wordt. Wat dat betreft is het leven zo oneerlijk, ik zou haar zo graag weer willen spreken nu ik mijn eerste eigen flatje heb met eigen faciliteiten, een nieuwe relatie heb en inmiddels studeer wat zij haar hele leven gedaan heeft. Dat weet ze allemaal niet, ik zou het haar zo graag nog willen vertellen. Ik hoop stiekem toch wel ergens dat ze dat kan zien en trots is, maar ik weet niet zo goed wat ik daarvan moet vinden.
Geloven jullie in zoiets als leven na de dood, dat iemand kan meekijken/ signalen kan afgeven of momenteel in iets als een hemel is? Een fantasie hierover stelt mij soms wel gerust, maar ik ben niet compleet overtuigd dus is het meer een soort hoop dan een werkelijk geloof.
