Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw - deel 2
woensdag 2 januari 2019 om 07:49
dinsdag 27 augustus 2019 om 06:51
Christiana schreef: ↑26-08-2019 22:36Bij Alzheimer dementie heb je alleen kans van slagen als je nog in het beginstadium zit. Je zult dus eerder euthanasie moeten toepassen. Zodat je echt nog beseft wat je doet. Wacht je tot opname verpleeghuis ben je te laat..
En door dit soort zaken van het openbaar ministerie wordt het nog moeilijker straks. Meneer bij ons in de straat heeft na zijn diagnose dementie zelfmoord gepleegd. Wilde niet eindigen in een verpleeghuis.
Voor mijn beide ouders in het verpleeghuis getekend voor niet reanimeren, geen levensverlengende handelingen en geen ziekenhuis opnames.
Misschien dat het probleem dan zit dat de grenzen van de patiënt zelf vaak opgerekt worden. Net als met kanker, tot hoe ver laat je je nog behandelen. Volgens mij gaat die grens vaak wat verder weg liggen.
Als ik dit topic lees en ook wel andere mensen hoor, willen de meeste mensen niet met dementie in een verpleeghuis eindigen. En toch wordt er maar weinig euthanasie toegestaan bij dementie. Ik houd er daarom sterk rekening mee dat die wilsverklaring van mijn vader een wassen neus is.
dinsdag 27 augustus 2019 om 13:10
Mijn vader werd door zijn grote vijand kanker (heeft het 3x gehad) gered van zijn nog grotere vijand dementie.Tinkeltje33 schreef: ↑27-08-2019 06:51Misschien dat het probleem dan zit dat de grenzen van de patiënt zelf vaak opgerekt worden. Net als met kanker, tot hoe ver laat je je nog behandelen. Volgens mij gaat die grens vaak wat verder weg liggen.
Als ik dit topic lees en ook wel andere mensen hoor, willen de meeste mensen niet met dementie in een verpleeghuis eindigen. En toch wordt er maar weinig euthanasie toegestaan bij dementie. Ik houd er daarom sterk rekening mee dat die wilsverklaring van mijn vader een wassen neus is.
Mijn vader had diagnose dementie gekregen, toen de kanker voor de 3x keihard toe sloeg. We hebben geen behandeling meer gestart mijn vader gaf duidelijk aan dat het voor hem genoeg was. En zo is het gegaan, drie maanden later gestorven aan kanker. Het slecht nieuws gesprek wat de arts perse wilde voeren heb ik hem bespaard. Dat heb ik met de arts gevoerd..
dinsdag 27 augustus 2019 om 19:07
Mijn ervaring in het ziekenhuis is dat ze zeker happig zijn om te behandelen, om 'iets' te doen. Mijn vader lag doodziek in bed, kapot gevreten door de kanker met een dubbele longontsteking en de oncoloog kwam langs en begon over immuuntherapie terwijl mijn vader alleen maar riep dat ie dood wilde.
Ik denk ook dat ze de patient 'moeten' informeren over de mogelijkheden. Ik heb maar snel gezegd dat mijn vader de antibiotica al gestopt had en dat we niks meer wilden behalve adequate pijnstilling. En toen was het goed.
Het klinkt wat hard Christiana, maar ik denk ook dat die kanker een geluk bij een ongeluk was voor jouw vader. Net zoals mijn vader gered is door die longontsteking die hij weigerde te laten behandelen. Dan gaat het opeens snel.
Ik denk ook dat ze de patient 'moeten' informeren over de mogelijkheden. Ik heb maar snel gezegd dat mijn vader de antibiotica al gestopt had en dat we niks meer wilden behalve adequate pijnstilling. En toen was het goed.
Het klinkt wat hard Christiana, maar ik denk ook dat die kanker een geluk bij een ongeluk was voor jouw vader. Net zoals mijn vader gered is door die longontsteking die hij weigerde te laten behandelen. Dan gaat het opeens snel.
dinsdag 27 augustus 2019 om 23:33
Klopt, mijn vader heeft zo de laatste fases van dementie niet meegemaakt. Konden we nog gesprekken mee voeren en echt afscheid van nemen.Lady_Day schreef: ↑27-08-2019 19:07Mijn ervaring in het ziekenhuis is dat ze zeker happig zijn om te behandelen, om 'iets' te doen. Mijn vader lag doodziek in bed, kapot gevreten door de kanker met een dubbele longontsteking en de oncoloog kwam langs en begon over immuuntherapie terwijl mijn vader alleen maar riep dat ie dood wilde.
Ik denk ook dat ze de patient 'moeten' informeren over de mogelijkheden. Ik heb maar snel gezegd dat mijn vader de antibiotica al gestopt had en dat we niks meer wilden behalve adequate pijnstilling. En toen was het goed.
Het klinkt wat hard Christiana, maar ik denk ook dat die kanker een geluk bij een ongeluk was voor jouw vader. Net zoals mijn vader gered is door die longontsteking die hij weigerde te laten behandelen. Dan gaat het opeens snel.
Mijn moeder heeft echt een vreselijk laatste jaar van haar leven gehad, bijna niets meer kunnen en niet meer weten met vreselijk veel pijn.
Snap dat je vader geen behandelingen meer wilde, en de longontsteking zijn gang liet gaan. Hoe moeilijk ook voor jullie, al is het zien lijden van je vader ook vreselijk.
Ze willen te lang behandelen, en dat vind ik ook in het verpleeghuis. Mensen die niet meer of te weinig eten, extra kracht voeding geven, extra drinken, antibiotica en allerhande medicatie. En dat bij mensen die 80+ zijn, geestelijk en lichamelijk op zijn.
woensdag 28 augustus 2019 om 06:30
Mijn ervaring was anders bij mijn moeder. Bij de laatste behandeling werd heel nadrukkelijk gezegd dat we na moesten denken over kwaliteit van leven en of we de behandeling nog wel wilden doen. Dat was bij de hersenchirurg in het UMCG.
Ik denk dat het echt per arts verschilt. Mijn moeder heeft ook altijd veel pijnmedicatie gekregen en volgens mij jouw vader amper, Ladyday.
Ladyday: ik heb je pb gestuurd (over iets anders), weet niet of je het gezien had.
Ik denk dat het echt per arts verschilt. Mijn moeder heeft ook altijd veel pijnmedicatie gekregen en volgens mij jouw vader amper, Ladyday.
Ladyday: ik heb je pb gestuurd (over iets anders), weet niet of je het gezien had.
woensdag 28 augustus 2019 om 07:21
Bij mijn moeder hebben ze dat gelukkig niet gedaan, De medicijnen die ze kreeg waren om rustig te worden, pijnstilling en tegen misselijkheid. Ze kreeg geen extra krachtvoeding of drinken. Iedereen wist dat ze zo niet meer wilde leven en iedereen probeerde het voor haar zo comfortabel mogelijk te maken.Christiana schreef: ↑27-08-2019 23:33Ze willen te lang behandelen, en dat vind ik ook in het verpleeghuis. Mensen die niet meer of te weinig eten, extra kracht voeding geven, extra drinken, antibiotica en allerhande medicatie. En dat bij mensen die 80+ zijn, geestelijk en lichamelijk op zijn.
Gisteren evaluatiegesprek gehad met de artsen van mijn moeder. Wat was het raar om daar weer te zijn. Mijn broertje was er niet bij en de vriend van mijn moeder dacht dat de afspraak om 11 uur was ipv 10 uur, dus hij was te laat. Hierdoor kon ik even alleen met de artsen praten en dat was wel heel fijn. Ze heeft ook een paar keer aangegeven dat ik haar altijd kan bellen als ik vragen heb. Denk niet dat het nodig is, maar het is wel prettig om te weten dat het kan. Het was fijn om nog zo'n gesprek te hebben.
woensdag 12 februari 2020 om 18:37
woensdag 12 februari 2020 om 19:15
Och Rammie, wat ontzettend heftig. In dit topic ging het over mijn vader en dat vond/vind ik al heftig genoeg. Ik kan me voorstellen dat je helemaal kapot bent van verdriet. En herkenbaar hoor... hoe iedereen verder gaat en het leven weer oppakt. Ik weet nog dat ik de dag na mijn vaders overlijden in de AH stond en ik wilde gewoon keihard schreeuwen dat het nergens op sloeg dat mensen discussies hadden over wat ze 's avonds zouden eten want MIJN VADER WAS DOOD. Ik stond daar gewoon echt flabbergasted... dat het leven zo doorging terwijl het mijne stilstond.
Ik heb net even gekeken en ik zie het nog maar net geleden is. Nou ja, voor jou. Voor de buitenwereld niet. Na een paar weken vraagt bijna niemand er meer naar. Ik vind het oprecht vreselijk voor jou en je kinderen. Heb ook geen mooie woorden die het wat beter maken voor je. Het is gewoon k**. Hoop dat je wat herkenning en wellicht troost in dit topic kan vinden. Het heeft mij zo geholpen om hier te schrijven. Sterkte, vrouw
Ik heb net even gekeken en ik zie het nog maar net geleden is. Nou ja, voor jou. Voor de buitenwereld niet. Na een paar weken vraagt bijna niemand er meer naar. Ik vind het oprecht vreselijk voor jou en je kinderen. Heb ook geen mooie woorden die het wat beter maken voor je. Het is gewoon k**. Hoop dat je wat herkenning en wellicht troost in dit topic kan vinden. Het heeft mij zo geholpen om hier te schrijven. Sterkte, vrouw
woensdag 12 februari 2020 om 20:21
Gecondoleerd en sterkte Rammie zo jong al weduwe en je kinderen die hun vader jong kwijt zijn.
Heb in dit topic meegeschreven door de dood van beide ouders in een jaar. Heb er veel aan gehad.
Jouw wereld staat stil, en de buitenwereld draait door.
En voor de buitenwacht mag verdriet en rouw niet lang duren. Maar verdriet en rouw hebben geen tijdsbesef.
zo jong al weduwe en je kinderen die hun vader jong kwijt zijn.Heb in dit topic meegeschreven door de dood van beide ouders in een jaar. Heb er veel aan gehad.
Jouw wereld staat stil, en de buitenwereld draait door.
En voor de buitenwacht mag verdriet en rouw niet lang duren. Maar verdriet en rouw hebben geen tijdsbesef.
woensdag 12 februari 2020 om 20:31
Ja half jaar geleden bijna...Lady_Day schreef: ↑12-02-2020 19:15Och Rammie, wat ontzettend heftig. In dit topic ging het over mijn vader en dat vond/vind ik al heftig genoeg. Ik kan me voorstellen dat je helemaal kapot bent van verdriet. En herkenbaar hoor... hoe iedereen verder gaat en het leven weer oppakt. Ik weet nog dat ik de dag na mijn vaders overlijden in de AH stond en ik wilde gewoon keihard schreeuwen dat het nergens op sloeg dat mensen discussies hadden over wat ze 's avonds zouden eten want MIJN VADER WAS DOOD. Ik stond daar gewoon echt flabbergasted... dat het leven zo doorging terwijl het mijne stilstond.
Ik heb net even gekeken en ik zie het nog maar net geleden is. Nou ja, voor jou. Voor de buitenwereld niet. Na een paar weken vraagt bijna niemand er meer naar. Ik vind het oprecht vreselijk voor jou en je kinderen. Heb ook geen mooie woorden die het wat beter maken voor je. Het is gewoon k**. Hoop dat je wat herkenning en wellicht troost in dit topic kan vinden. Het heeft mij zo geholpen om hier te schrijven. Sterkte, vrouw
Net als dat dochter v 12 net na schoolvakantie had verteld dat haar vader in de vakantie was overleden en iedereen na een paar minuten vrolijk verder ging en lachte om andere dingen..ze zei mama ik was zo boos op ze en wilde schreeuwen; hallooo waarom lachen jullie mijn vader is overleden..
. Ben al lang lid hier op dit forum,maar als ik terugkijk naar waar t over ging..flut..het ging nergens om..het waren geen problemen vergeleken met dit..voel me zooo leeg. Kids boven op hun kamers huiswerk maken,ik alleen op de bank..gedachten op hol..
woensdag 12 februari 2020 om 20:33
Bedankt voor je berichtje..heel heftig ..nachtmerrie..ja,maar ook voor jou..Christiana schreef: ↑12-02-2020 20:21Gecondoleerd en sterkte Rammie
Heb in dit topic meegeschreven door de dood van beide ouders in een jaar. Heb er veel aan gehad.
Jouw wereld staat stil, en de buitenwereld draait door.
En voor de buitenwacht mag verdriet en rouw niet lang duren. Maar verdriet en rouw hebben geen tijdsbesef.
En iedereen zegt dat ik sterk ben..nou...dat alles goed komt enz.....
Vertrouwen in mn lichaam ook he le maal kwijt en erg veel angsgedachtes
woensdag 12 februari 2020 om 21:09
Ik haat dat... dat alles weer 'goed' komt want ik weet niet of dat kan. Beter dan eerst en beter dan nu, ja, dat zeker wel maar 'goed'... de persoon die we zo missen komt niet meer terug. Alles is anders. Alle deeltjes in je leven en je persoon moeten zich opnieuw rangschikken. Zo voelt dat voor mij. En dat gaat langzaam. Maar die hele acute pijn, die is wel zo goed als weg. Af en toe word ik 's nachts wakker en het eerste waar ik aan denk is het feit dat mijn vader dood is. Dat voelt zo scherp, alsof ik het voor de eerste keer hoor. Maar het is niet meer elke dag zo erg. Het is nu meer dan 2 jaar geleden dat hij ging.
Rammie, ik heb dagen gehad dat ik niet of nauwelijks mijn bed uitkwam. Ik weet ook eigenlijk niet hoe ik de dagen doorkwam. Het is gewoon een wazig brei voor mij. Het was die zomer (2018) ook nog eens maandenlang snikheet. Ik weet alleen nog dat ik elke dag een lange zwarte broek aan had en een van mijn zwarte longsleeves. Ik had opgeruimd en had geen t-shirt met korte mouwen meer over. En het boeide me ook niet behalve al die vrolijke mensen op die terrassen. Ik wilde ze echt wurgen. Die woede die ik voelde die kan ik nog steeds voelen als ik er aan denk.
Het is een lang proces en ik vond het slopend. Ik ben nog steeds heel erg moe (ook van andere dingen, dus een combi) en ik heb nog steeds momenten dat ik het heel lastig vind, soms nog momenten van ongeloof. Ik kan er soms echt nog steeds niet bij dat hij weg is en nooit meer terug komt. Af en toe is het nog steeds onwerkelijk. En hoe bijna alles is veranderd in de afgelopen 2 jaar.
Maar ik kan je wel vertellen dat ik toch wel weer momenten heb waar ik oprecht van kan genieten en dat ik me dan ook echt wel weer gelukkig voel. Een groot verschil met 2018. In dat jaar had ik welgeteld één goede dag. En een paar versnipperde geluksmomenten. Ik heb zo vaak gedacht dat het nooit meer ietsje beter zou worden. Maar dat was niet zo. En ik denk dat voor jou hetzelfde geldt, Rammie. Je zit zo diep dat je het licht niet kunt zien. Maar dat betekent niet dat het er niet is of dat je het nooit zult zien. Maar vandaag misschien nog niet, en misschien morgen ook nog niet.
Rammie, ik heb dagen gehad dat ik niet of nauwelijks mijn bed uitkwam. Ik weet ook eigenlijk niet hoe ik de dagen doorkwam. Het is gewoon een wazig brei voor mij. Het was die zomer (2018) ook nog eens maandenlang snikheet. Ik weet alleen nog dat ik elke dag een lange zwarte broek aan had en een van mijn zwarte longsleeves. Ik had opgeruimd en had geen t-shirt met korte mouwen meer over. En het boeide me ook niet behalve al die vrolijke mensen op die terrassen. Ik wilde ze echt wurgen. Die woede die ik voelde die kan ik nog steeds voelen als ik er aan denk.
Het is een lang proces en ik vond het slopend. Ik ben nog steeds heel erg moe (ook van andere dingen, dus een combi) en ik heb nog steeds momenten dat ik het heel lastig vind, soms nog momenten van ongeloof. Ik kan er soms echt nog steeds niet bij dat hij weg is en nooit meer terug komt. Af en toe is het nog steeds onwerkelijk. En hoe bijna alles is veranderd in de afgelopen 2 jaar.
Maar ik kan je wel vertellen dat ik toch wel weer momenten heb waar ik oprecht van kan genieten en dat ik me dan ook echt wel weer gelukkig voel. Een groot verschil met 2018. In dat jaar had ik welgeteld één goede dag. En een paar versnipperde geluksmomenten. Ik heb zo vaak gedacht dat het nooit meer ietsje beter zou worden. Maar dat was niet zo. En ik denk dat voor jou hetzelfde geldt, Rammie. Je zit zo diep dat je het licht niet kunt zien. Maar dat betekent niet dat het er niet is of dat je het nooit zult zien. Maar vandaag misschien nog niet, en misschien morgen ook nog niet.
woensdag 12 februari 2020 om 22:25
Wat een lieve tekst .Lady_Day schreef: ↑12-02-2020 21:09Ik haat dat... dat alles weer 'goed' komt want ik weet niet of dat kan. Beter dan eerst en beter dan nu, ja, dat zeker wel maar 'goed'... de persoon die we zo missen komt niet meer terug. Alles is anders. Alle deeltjes in je leven en je persoon moeten zich opnieuw rangschikken. Zo voelt dat voor mij. En dat gaat langzaam. Maar die hele acute pijn, die is wel zo goed als weg. Af en toe word ik 's nachts wakker en het eerste waar ik aan denk is het feit dat mijn vader dood is. Dat voelt zo scherp, alsof ik het voor de eerste keer hoor. Maar het is niet meer elke dag zo erg. Het is nu meer dan 2 jaar geleden dat hij ging.
Rammie, ik heb dagen gehad dat ik niet of nauwelijks mijn bed uitkwam. Ik weet ook eigenlijk niet hoe ik de dagen doorkwam. Het is gewoon een wazig brei voor mij. Het was die zomer (2018) ook nog eens maandenlang snikheet. Ik weet alleen nog dat ik elke dag een lange zwarte broek aan had en een van mijn zwarte longsleeves. Ik had opgeruimd en had geen t-shirt met korte mouwen meer over. En het boeide me ook niet behalve al die vrolijke mensen op die terrassen. Ik wilde ze echt wurgen. Die woede die ik voelde die kan ik nog steeds voelen als ik er aan denk.
Het is een lang proces en ik vond het slopend. Ik ben nog steeds heel erg moe (ook van andere dingen, dus een combi) en ik heb nog steeds momenten dat ik het heel lastig vind, soms nog momenten van ongeloof. Ik kan er soms echt nog steeds niet bij dat hij weg is en nooit meer terug komt. Af en toe is het nog steeds onwerkelijk. En hoe bijna alles is veranderd in de afgelopen 2 jaar.
Maar ik kan je wel vertellen dat ik toch wel weer momenten heb waar ik oprecht van kan genieten en dat ik me dan ook echt wel weer gelukkig voel. Een groot verschil met 2018. In dat jaar had ik welgeteld één goede dag. En een paar versnipperde geluksmomenten. Ik heb zo vaak gedacht dat het nooit meer ietsje beter zou worden. Maar dat was niet zo. En ik denk dat voor jou hetzelfde geldt, Rammie. Je zit zo diep dat je het licht niet kunt zien. Maar dat betekent niet dat het er niet is of dat je het nooit zult zien. Maar vandaag misschien nog niet, en misschien morgen ook nog niet.
Zit met tranen op bed nu...Mijn kids zijn 12en 14 en moeten hun vader ook missen...Ik reageer een dezer dagen langer.. hoop indd dat we ooit weer kunnen lachen enz...
woensdag 12 februari 2020 om 22:36
Rammie
Deze zomer is het tien jaar geleden dat mijn moeder overleed. Nou ben ik best nuchter en heb ik er best snel mee leren leven. Waarschijnlijk ook omdat de band tussen mijn moeder en mij niet altijd goed is geweest.
Ik wens je heel veel sterkte!
Dat verhaal van je dochter van het vertellen over wat er in de vakantie is gebeurd
Deze zomer is het tien jaar geleden dat mijn moeder overleed. Nou ben ik best nuchter en heb ik er best snel mee leren leven. Waarschijnlijk ook omdat de band tussen mijn moeder en mij niet altijd goed is geweest.
Ik wens je heel veel sterkte!
Dat verhaal van je dochter van het vertellen over wat er in de vakantie is gebeurd
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
donderdag 13 februari 2020 om 15:30
Wat een lief berichtje..dank je welLambchop schreef: ↑12-02-2020 22:36Rammie
Deze zomer is het tien jaar geleden dat mijn moeder overleed. Nou ben ik best nuchter en heb ik er best snel mee leren leven. Waarschijnlijk ook omdat de band tussen mijn moeder en mij niet altijd goed is geweest.
Ik wens je heel veel sterkte!
Dat verhaal van je dochter van het vertellen over wat er in de vakantie is gebeurd
.Misschien is het rouwproces indd anders als je band anders was
Ja, toen ze het vertelde..ik werd zooo verdrietig...Ik vertel nu dat hij met ons meekijkt en ons helpt waar nodig..
zaterdag 15 februari 2020 om 00:00
Mijn moeder stierf na een ziekbed dus wij hebben afscheid kunnen nemen. Ik dacht altijd dat ze mijn manier van leven, reizen, geen relatie afkeurde. Maar bij het echte sterfbed zei ze: 'ga reizen'.
Ik heb ook nog wel het idee dat ze meekijkt en houd in mijn achterhoofd dat ze niet zou willen dat ik ga zitten kniezen in een hoekje. Soms misschien wel, maar niet doorlopend.
Juist dingen zien zodat zij als ze de mogelijkeid heeft om bij me te zijn die ook ziet. Of daardoor juist dingen doen.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
maandag 17 februari 2020 om 08:05
Aahh,wat bijzonder en houd dat indd maar vast. Hoe moeilijk ook, zo probeer ik dus ook de denken en dat zeg ik ook tegen de kids: jullie papa had gewild dat we weer volop genoten,en niet elke dag huilen..Lambchop schreef: ↑15-02-2020 00:00Mijn moeder stierf na een ziekbed dus wij hebben afscheid kunnen nemen. Ik dacht altijd dat ze mijn manier van leven, reizen, geen relatie afkeurde. Maar bij het echte sterfbed zei ze: 'ga reizen'.
Ik heb ook nog wel het idee dat ze meekijkt en houd in mijn achterhoofd dat ze niet zou willen dat ik ga zitten kniezen in een hoekje. Soms misschien wel, maar niet doorlopend.
Juist dingen zien zodat zij als ze de mogelijkeid heeft om bij me te zijn die ook ziet. Of daardoor juist dingen doen.
Soms raar ik verstrikt in de zware emoties en dan denk ik ..dit komt nooit meer goed, gaan we ooit weer lachen etc...
maandag 17 februari 2020 om 08:17
Jawel.rammie schreef: ↑17-02-2020 08:05Aahh,wat bijzonder en houd dat indd maar vast. Hoe moeilijk ook, zo probeer ik dus ook de denken en dat zeg ik ook tegen de kids: jullie papa had gewild dat we weer volop genoten,en niet elke dag huilen..
Soms raar ik verstrikt in de zware emoties en dan denk ik ..dit komt nooit meer goed, gaan we ooit weer lachen etc...
Ik heb zelf ook lange tijd in die 'loop' gezeten. Ik wilde me zo graag beter voelen en ik kon niet wachten tot ik me weer 'okay' zou voelen. En dan had ik het nog niet eens over 'gelukkig'. Als je daar in zit is het bijna onmogelijk voor te stellen dat je je wel weer 'okay' zou kunnen voelen, laat staan 'gelukkig'. Maar het kan echt hoor en het komt ook nog. Alleen nu nog niet.
Een van onze mede-forummers plaatste dit verhaal over rouw. En zo heb ik het ook echt ervaren (en nog steeds). Het gaf mij enorme houvast en ik hoop dat het ook een lichtpuntje voor jou mag zijn, the old man's tale:
https://thelossfoundation.org/grief-comes-in-waves/
maandag 17 februari 2020 om 09:14
Ik heb alles nog niet echt een plekje gegeven, maar merk toch dat ik er over het algemeen beter mee kan omgaan. Alleen nu is een lastige periode. Ik word deze week 50 en vind het klote dat mijn moeder daar niet bij kan zijn. Mijn moeder was nooit de gezelligste op verjaardagen, maar wat had ik haar er graag bij gehad nu.
Mijn tante komt ook, normaal komt zij nooit op mijn verjaardag. Maar nu is alles anders na het overlijden van haar man en haar zus (mijn moeder dus). Dan besef je toch wel weer hoe het allemaal veranderd is in zo'n korte periode.
Samen met dit en het besef van straks geen baan meer en de huizenjacht zorgt er nu voor dat ik alleen maar weer aan het huilen ben en nergens zin meer in heb.
Mijn tante komt ook, normaal komt zij nooit op mijn verjaardag. Maar nu is alles anders na het overlijden van haar man en haar zus (mijn moeder dus). Dan besef je toch wel weer hoe het allemaal veranderd is in zo'n korte periode.
Samen met dit en het besef van straks geen baan meer en de huizenjacht zorgt er nu voor dat ik alleen maar weer aan het huilen ben en nergens zin meer in heb.
maandag 17 februari 2020 om 09:20
Nou moet naar werk..zit te huilen nu..wat een mooi stuk..reageer ander x langer..ben al te laatt xxLady_Day schreef: ↑17-02-2020 08:17Jawel.
Ik heb zelf ook lange tijd in die 'loop' gezeten. Ik wilde me zo graag beter voelen en ik kon niet wachten tot ik me weer 'okay' zou voelen. En dan had ik het nog niet eens over 'gelukkig'. Als je daar in zit is het bijna onmogelijk voor te stellen dat je je wel weer 'okay' zou kunnen voelen, laat staan 'gelukkig'. Maar het kan echt hoor en het komt ook nog. Alleen nu nog niet.
Een van onze mede-forummers plaatste dit verhaal over rouw. En zo heb ik het ook echt ervaren (en nog steeds). Het gaf mij enorme houvast en ik hoop dat het ook een lichtpuntje voor jou mag zijn, the old man's tale:
https://thelossfoundation.org/grief-comes-in-waves/
maandag 17 februari 2020 om 09:23
Dat 'een plekje geven' geloof ik zelf niet zo in. Voor mij is alles veranderd. Elke molecuul in mijn lichaam is bezig zich te herschikken. Dat gaat nu, na 2 jaar, echt wel aardig maar het wordt gewoon nooit meer zoals het was. En dat vind ik heel jammer want we hadden het leuk. Niets of niemand kan mijn vader ooit vervangen. Dat het gemis altijd blijft dat heb ik nu wel geaccepteerd. En inderdaad, bij grote gebeurtenissen dan word je er extra aan herinnerd.
Ik ben ook veel labieler, veel minder weerbaar en kan minder goed omgaan met tegenslagen. Wel heb ik goede hoop dat dat gedeelte beter zal worden maar het heeft gewoon tijd nodig. Voor de buitenwereld is het echt al eeuwen geleden dat mijn vader overleed, voor mij is die twee jaar helemaal helemaal nog niet zo lang geleden.
Jij hebt ook te maken met ingrijpende veranderingen, Daantje. Ik vind het niet zo gek dat je je zo voelt nu. Eigenlijk meer logisch als je meer behoefte hebt aan een wat rustiger vaarwater.
Ik ben ook veel labieler, veel minder weerbaar en kan minder goed omgaan met tegenslagen. Wel heb ik goede hoop dat dat gedeelte beter zal worden maar het heeft gewoon tijd nodig. Voor de buitenwereld is het echt al eeuwen geleden dat mijn vader overleed, voor mij is die twee jaar helemaal helemaal nog niet zo lang geleden.
Jij hebt ook te maken met ingrijpende veranderingen, Daantje. Ik vind het niet zo gek dat je je zo voelt nu. Eigenlijk meer logisch als je meer behoefte hebt aan een wat rustiger vaarwater.
