Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw - deel 2
woensdag 2 januari 2019 om 07:49
vrijdag 9 augustus 2019 om 20:15
Na zoveel verlies ben je er wel klaar meeModuleX schreef: ↑08-08-2019 23:01De 22e..... ik weet niet precies hoe ik er tegenaan kijk.... aan een kant bevrijdend , want dan zijn alle eerste keren geweest, maar aan de andere kant het gevoel dat alles tussen mijn vingers door wegglipt. Want nu wordt tijd abstracter. Vorig jaar is ineens weg, vorig jaar klinkt dichtbij. Nu wordt het ineens zo’n gat in de tijd, als jullie begrijpen wat ik bedoel (vast wel).
Ik heb die hele dag cursus dus misschien amper tijd om er aan te
Maandag zou mijn vader jarig zijn, maar die is al 41 jaar dood. Ik weet bijna niet beter dan dat hij er niet is. 5 aug is de sterfdag van mijn zoon (26 jr) dus ik zou moeten weten hoe het werkt maar toch voelt het allemaal weer nieuw.
Ik wil eigenlijk niet meer rouwen......
vrijdag 9 augustus 2019 om 20:29
Zie jullie daar binnen gaan in die behandelkamer denkend aan een behandel plan, en daar werd de vloer onder jullie weggeslagen.Lady_Day schreef: ↑08-08-2019 21:32Dat lijkt me vreselijk... om je ouder zo af te zien takelen en dan zo lang die intensieve zorg. Dan lijkt 2 jaar wel een eeuwigheid. Bij ons ging het heel snel: 5 dagen van diagnose tot overlijden.... wel met een maand in het ziekenhuis. Ik zie ons nog zo zitten toen de arts vertelde dat het kwaadaardig was. Zij doet dit soort gesprekken natuurlijk heel vaak maar ik vraag me wel eens af of het voor haar ooit went. We kwamen best opgewekt binnen want we dachten dat we een behandelplan gingen doornemen.... maar er viel niets te behandelen. Het was te laat.
Ik merk dat ik er de laatste dagen toch weer erg mee bezig ben, die laatste dagen in het ziekenhuis. Wellicht ook getriggerd door het hartverscheurende topic van PinkWombat die haar man net verloren heeft... ook longkanker. Binnen een half jaar was hij weg.
Hier schrijven helpt. Heel fijn dat dit topic nog steeds 'levend' (hah) is.
Bij mijn vader hebben we gezien zijn leeftijd en diagnose dementie niets meer gedaan toen de kanker voor de derde keer terug kwam. Heb hem ook dat slecht nieuws gesprek gespaard, wilde hem dat niet aan doen, en heb het voor hem gevoerd. Bij hem ging het ook snel, binnen drie maanden bekeken.
De aftakeling en de schade bij mijn moeder twee jaar lang was vreselijk, heb wat zitten vloeken in de auto. En heb mij vaak afgevraagd wat wij in Nederland met de zorg voor deze mensen aan het doen zijn. Euthanasie geen optie. Maar menswaardig?
Heb ook herbelevingen als iemand dit over komt, en vooral dat je dan weet waar ze allemaal nog door heen moeten.
Mensen denken vaak ohh dementie/Alzheimer dan vergeten mensen veel, veel mensen weten niet dat het lichaam ook aftakelt..
Mijn moeder heeft na die drie hersenbloedingen nog veel kleine tia's gehad en kreeg ook vasculair dementie. . elke keer dus een paar stappen en soms hollend achteruit..
Geen gesprekken meer mogelijk geen telefoontjes meer, niets meer kunnen delen. Ze ons niet meer herkende, niet meer lopen, rechts blind, rechts doof, haar rechtse arm die niet meer wilde.. het was slopend voor haar en voor ons.. en haar overlijden was voor ons een opluchting, het verdriet komt nu een jaar later. Nu de gezonde moeder weer terug komt in mijn herrinnering.
vrijdag 9 augustus 2019 om 23:16
Lief Christiana, dank je wel
zaterdag 10 augustus 2019 om 16:54
Dat is inderdaad heel moeilijk. Toen ik eindelijk na al die jaren net had is het me alweer afgenomen.Lady_Day schreef: ↑08-08-2019 20:39Daantje, ik denk dat het juist extra moeilijk is om je ouder te verliezen waar je pas net een band mee hebt gehad. Je hebt er even aan mogen proeven hoe het is om een betrokken ouder te hebben en dat is je nu afgenomen. Vreselijk lijkt me dat, dat gevoel dat je heel wat gemist hebt wat je niet terug kunt krijgen.
Het is nog maar net geleden dat je je moeder bent verloren. Als anderen niet lief voor je kunnen zijn moet je dat zeker wel voor jezelf zijn. Als jij geen zin hebt om 'gezellig' te doen, dan doe je dat niet. Het komt wel weer, echt, maar nu gewoon even niet.
Het verdriet van een ander zien, zoals bij jouw tante, ja, dat doet pijn he? Ik had/heb dat met mijn moeder. Zij mist mijn vader zo verschrikkelijk en heeft er eigenlijk maar weinig zin meer in. Zo jammer. Ze ging met pensioen toen mijn vader het ziekenhuis in ging om te overlijden. Ik heb daar ook heel veel verdriet van om haar zo te zien maar ja, ik kan het niet veranderen. Zo machteloos...
Ook ik had heel erg de angst om nog meer mensen te verliezen. Ik hoor toch wel veel gekke dingen om me heen. Jonge mensen die ernstig ziek worden ook. Een van mijn beste vriendinnen heeft net de diagnose eierstokkanker gekregen. Ze is nog maar 47. En gisteren het bericht dat AnnA_C van het forum hier is overleden. Ze was nog geen 40, met 2 kinderen. Vreselijk.
Vreselijk om je moeder zo te zien. Inderdaad, je kan niet veranderen. Je kan er voor haar zijn als ze je nodig hebt, maar voor mij voelt dat niet genoeg. Gelukkig heb ik mijn tante van de week met wat praktische dingen kunnen helpen en daar was ze blij mee. Ik vind het fijn als ik dan kan helpen, zonder dat iemand het vraagt. Ik heb dat zelf helaas nog niet mogen ervaren.
Wat vreselijk van je vriendin. Zo jong nog. Ook van AnnA_C (ken haar niet), zo triest allemaal. Het zou niet moeten kunnen, maar het gebeurt steeds vaker, zo jong.
zaterdag 10 augustus 2019 om 16:57
Oohh..dat klinkt als hel zeg. 2 Jaar nog? Dan ben ik toch zo blij dat mijn moeder zelf kon bepalen wanneer ze dood kon gaan.Christiana schreef: ↑08-08-2019 21:25Bij mij is 11 augustus een heftige dag, de dag dat ik mijn moeder eigenlijke al verloor.. die dag werd ze getroffen door een herseninfarct gevolgd door twee hersenbloedingen en raakte in coma.. sinds die dag konden we geen gesprek meer met haar voeren. Uiteindelijk heeft ze nog bijna twee jaar geleefd. Lichamelijk en geestelijk een wrak.
Sterkte alvast voor morgen.
zaterdag 10 augustus 2019 om 17:00
Ik hoop toch dat het minder wordt, maar ik weet het niet. Heb er geen ervaring mee, gelukkig. Het worden wel een paar lastige weken. Deze maand is de vriend van mijn moeder jarig en de 31e zou mijn moeder jarig zijn. Dat wordt toch moeilijk. Dan is het even rustig natuurlijk en dan volgen de feestdagen. Daar zag ik altijd al tegenop, want ik heb een hekel aan kerst, maar dat wordt nu nog vreselijker, ben ik bang.Tinkeltje33 schreef: ↑08-08-2019 21:40Daantje: je schrijft dat het over een aantal weken waarschijnlijk minder is, maar dat is mijn ervaring helaas niet. Ik vond de eerste paar weken eigenlijk nog prima te doen. Ik vond het tussen de maanden 5-9 het zwaarst. Ik denk dat ik toen juist nog veel emotioneler was dan in het begin.
Ik vond het rouwen wel heel eenzaam eigenlijk. Ik ben normaal gesproken eigenlijk heel erg op mezelf en wat gesloten. Ik kreeg er dus niet zo veel vragen over. Dat vond ik eigenlijk wel makkelijk.
Ik zie wel hoe het allemaal gaat lopen. Heb nog 2 weken vakantie. Heb wel al voor mezelf bepaald dat als ik me dan nog steeds zo voel, ik me ziek meld. Gelukkig heb ik een leidinggevende met een goed inlevingsvermogen. Van hem krijg ik alle tijd en ruimte.
zaterdag 10 augustus 2019 om 18:41
zaterdag 10 augustus 2019 om 19:00
Mijn moeder was in één klap wilsonbekwaam geworden en dan is euthanasie helaas niet meer mogelijk, was zelfs bij mijn vader die een euthanasie verklaring had, en ook gewoon aangaf dat het voor hem genoeg was niet meer mogelijk. Ik mag hopen dat dit voor ons straks wel mogelijk is. Voor de overheid alleen al vanwege de kosten, en voor mensen als mijn moeder het leven te kunnen eindigen als er geen kwaliteit van leven meer is.Daantje1970 schreef: ↑10-08-2019 16:57Oohh..dat klinkt als hel zeg. 2 Jaar nog? Dan ben ik toch zo blij dat mijn moeder zelf kon bepalen wanneer ze dood kon gaan.
Sterkte alvast voor morgen.
zaterdag 10 augustus 2019 om 19:35
Dat het zelfs met een euthanasieverklaring niet kan, dat vind ik vreemd. Ik heb zelf ook een verklaring opgesteld. Mijn vader heeft er zelfs eentje die ook getekend is door zijn vriendin en door mij. Een mens zou niet moeten lijden, een dier laten we ook niet lijden. Persoonlijk vind ik dat iemand zelf mag bepalen wanneer het genoeg is. Wat dat betreft hebben de artsen mijn moeder, maar ook ons, daar heel erg goed in bijgestaan. Ik vond de euthanasie zelf ook zo tegenstrijdig. Goed voor mijn moeder dat het klaar was en dat zij zelf de keuze had, maar het erbij zijn vond ik voor mijzelf vreselijk. Ik hoop dat nooit meer mee te maken.
maandag 26 augustus 2019 om 00:49
Als je een euthanasie verklaring hebt opgesteld moet je die elk jaar bevestigen/bekrachtigen dat had mijn vader dus niet gedaan. En door herseninfarcten en daaruit vasculair dementie is wilsonbekwaam, ook al kon hij het prima aangeven en gesprekken aangaan..Daantje1970 schreef: ↑10-08-2019 19:35Dat het zelfs met een euthanasieverklaring niet kan, dat vind ik vreemd. Ik heb zelf ook een verklaring opgesteld. Mijn vader heeft er zelfs eentje die ook getekend is door zijn vriendin en door mij. Een mens zou niet moeten lijden, een dier laten we ook niet lijden. Persoonlijk vind ik dat iemand zelf mag bepalen wanneer het genoeg is. Wat dat betreft hebben de artsen mijn moeder, maar ook ons, daar heel erg goed in bijgestaan. Ik vond de euthanasie zelf ook zo tegenstrijdig. Goed voor mijn moeder dat het klaar was en dat zij zelf de keuze had, maar het erbij zijn vond ik voor mijzelf vreselijk. Ik hoop dat nooit meer mee te maken.
Dus ik binnekort naar de huisarts om het vast te laten leggen en dus jaarlijks terug. En naar de notaris.
maandag 26 augustus 2019 om 06:58
Vandaag is het proces tegen de verpleeghuisarts die een vrouw met vergevorderde dementie euthanaseerde. Ik ben heel benieuwd naar de uitspraak. Ik denk dat als deze vrouw veroordeeld wordt, het nog veel moeilijker wordt.
Ik las gisteren dat er bij dementie maar heel weinig aanvragen goedgekeurd worden. Er zijn vorig jaar maar 2 goedgekeurd bij gevorderde dementie en 144 bij beginnend. Ik denk dat je er gewoon rekening mee moet houden dat de kans heel klein is als je wilsonbekwaam bent.
Daantje: ik ben ook wel benieuwd hoe het met je is
Ik las gisteren dat er bij dementie maar heel weinig aanvragen goedgekeurd worden. Er zijn vorig jaar maar 2 goedgekeurd bij gevorderde dementie en 144 bij beginnend. Ik denk dat je er gewoon rekening mee moet houden dat de kans heel klein is als je wilsonbekwaam bent.
Daantje: ik ben ook wel benieuwd hoe het met je is
maandag 26 augustus 2019 om 08:25
Oke, ik dacht dat het om de 2 jaar moest. Ik heb er eentje in de kluis liggen, die heb ik dit jaar ingevuld. Dan maar ieder jaar een nieuwe invullen, zoveel werk is het niet.Christiana schreef: ↑26-08-2019 00:49Als je een euthanasie verklaring hebt opgesteld moet je die elk jaar bevestigen/bekrachtigen dat had mijn vader dus niet gedaan. En door herseninfarcten en daaruit vasculair dementie is wilsonbekwaam, ook al kon hij het prima aangeven en gesprekken aangaan..
Dus ik binnekort naar de huisarts om het vast te laten leggen en dus jaarlijks terug. En naar de notaris.
maandag 26 augustus 2019 om 08:29
Als ik bezig ben dan gaat het wel, maar zodra ik niet bezig ben (en dat is vooral als ik in bed lig) dan voel ik me zo klote. Lichamelijk gaat het ook niet lekker. Slaap heel slecht, hoofdpijn (ook door de hitte), pijn in mijn nek en rug, benauwd en hyperventilatie. Vandaag zou mijn eerste werkdag na de vakantie zijn, maar heb me afgelopen donderdag ziek gemeld bij mijn leidinggevende. Ik had gehoopt dat de vakantie genoeg zou zijn, maar dat is het helaas niet. Het is vooral het gemis van zorgen dat pijn doet, maar ook het besef van wat ik nooit heb gehad.
Morgen evaluatiegesprek met de artsen van mijn moeder in het verpleeghuis. Dan ben ik dus weer op de plek waar ze overleden is. Daar zie ik wel vreselijk tegenop.
Woensdag heb ik een afspraak met de POH-GGZ, even praten met iemand die ver van mij afstaat. Hopelijk helpt dat een beetje.
maandag 26 augustus 2019 om 08:35
Mijn moeder en ik zijn van de week naar de NVVE geweest. Daar kun je niet alleen een euthanasieverklaring opstellen maar ook een behandelverbod. Een behandelverbod is sowieso bindend, ook al raak je zelf van 't padje af mentaal gezien. Als die verklaring in je medisch dossier is opgenomen en je jaarlijks bevestigt bij je huisarts, moeten ze die respecteren.
maandag 26 augustus 2019 om 08:43
Daantje: als ik je lees heb ik de indruk dat je graag wilt dat het beter wordt en het wilt oplossen dat je je zo voelt. Misschien lees ik dat verkeerd.
Ik denk niet dat je dit met een vakantie of een paar gesprekken kan oplossen, maar dat dit iets is wat je moet ondergaan. Hoe verdrietig ook, het hoort er gewoon bij. Ik denk dat je een beetje te snel wilt. Als ik de ervaringen in dit topic lees en naar mezelf kijk, zijn de meeste toch wel een jaar verder voor ze zich beter gaan voelen. Het heeft echt tijd nodig.
Natuurlijk is het niet verkeerd om met iemand te praten, dat heb ik zelf ook gedaan. Ik heb ook veel geschreven over wat er allemaal gebeurd was.
In ieder geval een knuffel
Ik denk niet dat je dit met een vakantie of een paar gesprekken kan oplossen, maar dat dit iets is wat je moet ondergaan. Hoe verdrietig ook, het hoort er gewoon bij. Ik denk dat je een beetje te snel wilt. Als ik de ervaringen in dit topic lees en naar mezelf kijk, zijn de meeste toch wel een jaar verder voor ze zich beter gaan voelen. Het heeft echt tijd nodig.
Natuurlijk is het niet verkeerd om met iemand te praten, dat heb ik zelf ook gedaan. Ik heb ook veel geschreven over wat er allemaal gebeurd was.
In ieder geval een knuffel
maandag 26 augustus 2019 om 08:45
Maar op het moment dat jij wilsonbekwaam bent en het lijkt of je plezier in je leven hebt en zegt niet dood te willen, wordt het dus heel lastig. En daar loopt het dus vaak fout. Mijn vader heeft ook een wilsbeschikking en bevestigt hem ieder jaar, maar ik verwacht eerlijk gezegd dat we er uiteindelijk niks mee kunnen. Hoe graag ik ook aan zijn wensen wil voldoen.redbulletje schreef: ↑26-08-2019 08:35Mijn moeder en ik zijn van de week naar de NVVE geweest. Daar kun je niet alleen een euthanasieverklaring opstellen maar ook een behandelverbod. Een behandelverbod is sowieso bindend, ook al raak je zelf van 't padje af mentaal gezien. Als die verklaring in je medisch dossier is opgenomen en je jaarlijks bevestigt bij je huisarts, moeten ze die respecteren.
maandag 26 augustus 2019 om 08:50
Daantje, die symptomen die je beschrijft klinken mij vrij 'normaal' in de oren gezien wat er allemaal gebeurd is en wat 'onaf' voor jou gebleven is. Goed dat je je hebt ziek gemeld en ook goed dat je hulp hebt gezocht.
W.b. het evaluatiegesprek... ik vond dat zelf ook wel even spannend (mijn vader is 5 dagen na diagnose uitgezaaide longkanker overleden). Toen we de afdeling binnen liepen werd ik helemaal ziek van de geur die daar hing (schoonmaakmiddel denk ik) maar ik vond het toch fijn om het gesprek te hebben. Er kwam niets nieuws uit maar ik vond wel een beetje rust dat ik niets anders gedaan kon hebben.
W.b. euthanasie/wilsonbekwaamheid.... het is mijn grootste nachtmerrie om zwaar dement te worden en niet meer kunnen te beslissen. Nu heb ik geen kinderen maar het lijkt me vreselijk als mijn moeder zoiets zou overkomen. Het zit ook in haar kant van de familie.
W.b. het evaluatiegesprek... ik vond dat zelf ook wel even spannend (mijn vader is 5 dagen na diagnose uitgezaaide longkanker overleden). Toen we de afdeling binnen liepen werd ik helemaal ziek van de geur die daar hing (schoonmaakmiddel denk ik) maar ik vond het toch fijn om het gesprek te hebben. Er kwam niets nieuws uit maar ik vond wel een beetje rust dat ik niets anders gedaan kon hebben.
W.b. euthanasie/wilsonbekwaamheid.... het is mijn grootste nachtmerrie om zwaar dement te worden en niet meer kunnen te beslissen. Nu heb ik geen kinderen maar het lijkt me vreselijk als mijn moeder zoiets zou overkomen. Het zit ook in haar kant van de familie.
maandag 26 augustus 2019 om 10:10
De NVVE voorlichtster vertelde het aan de hand van een schema. Als je symptomen krijgt van dementie dan laat je een diagnose stellen (met MRI e.d.) en met diagnose alzheimer mag je al aanmelden bij de levenseinde kliniek. Dan houden ze al contact met je in het stadium dat je nog genoeg besef hebt. Het blijft altijd wel een gok of je niet in te snel tempo verslechterd, maar je kunt beter iets vast hebben liggen dan niets.
maandag 26 augustus 2019 om 17:20
Nee, je leest dat niet verkeerd. Voor mij is dit nieuw. Ben nooit echt mensen verloren die zo dicht bij mij stonden. Ja, mijn opa en oma, maar met mijn opa was ik 15 jaar en voelde het anders. Mijn oma is 94 geworden, ik was wel verdrietig maar het was toch oké. Nu 2 mensen in 4 weken tijd, ik weet gewoon niet hoe ik met het verdriet moet omgaan. Mensen in mijn omgeving denken dat het allang goed gaat, maar zij zien niet hoe het gaat als ik alleen ben of als ik in bed lig.Tinkeltje33 schreef: ↑26-08-2019 08:43Daantje: als ik je lees heb ik de indruk dat je graag wilt dat het beter wordt en het wilt oplossen dat je je zo voelt. Misschien lees ik dat verkeerd.
Ik denk niet dat je dit met een vakantie of een paar gesprekken kan oplossen, maar dat dit iets is wat je moet ondergaan. Hoe verdrietig ook, het hoort er gewoon bij. Ik denk dat je een beetje te snel wilt. Als ik de ervaringen in dit topic lees en naar mezelf kijk, zijn de meeste toch wel een jaar verder voor ze zich beter gaan voelen. Het heeft echt tijd nodig.
Natuurlijk is het niet verkeerd om met iemand te praten, dat heb ik zelf ook gedaan. Ik heb ook veel geschreven over wat er allemaal gebeurd was.
In ieder geval een knuffel
maandag 26 augustus 2019 om 17:21
Mijn vader heeft ook zo'n behandelverbod, zelfs met handtekening van zijn vriendin en van mij.redbulletje schreef: ↑26-08-2019 08:35Mijn moeder en ik zijn van de week naar de NVVE geweest. Daar kun je niet alleen een euthanasieverklaring opstellen maar ook een behandelverbod. Een behandelverbod is sowieso bindend, ook al raak je zelf van 't padje af mentaal gezien. Als die verklaring in je medisch dossier is opgenomen en je jaarlijks bevestigt bij je huisarts, moeten ze die respecteren.
maandag 26 augustus 2019 om 17:24
Ik kan gewoon geen rust in mijn lijf vinden. Zelfs als ik op de bank lig tv te kijken of een tijdschrift lees, dan kom ik niet tot rust. Ik kan me ook nergens echt op focussen, doe alles eigenlijk voor 50%. Denk dat ze daar op mijn werk niet blij mee zullen zijn als ik dat doe. Dus kan ik maar beter nog even thuis blijven.Lady_Day schreef: ↑26-08-2019 08:50Daantje, die symptomen die je beschrijft klinken mij vrij 'normaal' in de oren gezien wat er allemaal gebeurd is en wat 'onaf' voor jou gebleven is. Goed dat je je hebt ziek gemeld en ook goed dat je hulp hebt gezocht.
W.b. het evaluatiegesprek... ik vond dat zelf ook wel even spannend (mijn vader is 5 dagen na diagnose uitgezaaide longkanker overleden). Toen we de afdeling binnen liepen werd ik helemaal ziek van de geur die daar hing (schoonmaakmiddel denk ik) maar ik vond het toch fijn om het gesprek te hebben. Er kwam niets nieuws uit maar ik vond wel een beetje rust dat ik niets anders gedaan kon hebben.
W.b. euthanasie/wilsonbekwaamheid.... het is mijn grootste nachtmerrie om zwaar dement te worden en niet meer kunnen te beslissen. Nu heb ik geen kinderen maar het lijkt me vreselijk als mijn moeder zoiets zou overkomen. Het zit ook in haar kant van de familie.
Het evaluatiegesprek is vooral om te kijken hoe wij alles hebben ervaren en of er misschien zaken beter of anders kunnen. Gesprek zal niet heel lang duren, want in mijn ogen hebben ze alles goed gedaan. Ze hebben mijn moeder, maar ook ons, alles verteld wat er gebeurde en wat ze gingen doen en alles met respect. Toch om daar dan weer naar binnen te lopen, zie er heel erg tegenop.
maandag 26 augustus 2019 om 17:36
Daantje, ik heb zelf heel lang die onrust gehad. Heb het na anderhalf jaar nog steeds wel eens maar het is niet meer continu aanwezig. Dat was het eerste jaar wel anders. Ik kon ook niet goed functioneren op mijn werk. Ik had dan de 'mazzel' dat er een reorganisatie gaande was en ik viel een beetje tussen wal en schip. Heb toen zelf maar een functie gecreeerd waarbij ik niet op de vingers gekeken werd. Ik had dagen dat ik nauwelijks uit bed kon komen, laat staan op topniveau presteren.
Het is zoals Tinkel al aangeeft. Het is niet iets dat beter wordt door een vakantie of door wat te praten. Dat kan allemaal wel helpen maar je moet er echt doorheen. Ik kan er niets mooiers van maken, helaas. Het is gewoon echt heel @#$!
Het is zoals Tinkel al aangeeft. Het is niet iets dat beter wordt door een vakantie of door wat te praten. Dat kan allemaal wel helpen maar je moet er echt doorheen. Ik kan er niets mooiers van maken, helaas. Het is gewoon echt heel @#$!
maandag 26 augustus 2019 om 22:36
Bij Alzheimer dementie heb je alleen kans van slagen als je nog in het beginstadium zit. Je zult dus eerder euthanasie moeten toepassen. Zodat je echt nog beseft wat je doet. Wacht je tot opname verpleeghuis ben je te laat..redbulletje schreef: ↑26-08-2019 10:10De NVVE voorlichtster vertelde het aan de hand van een schema. Als je symptomen krijgt van dementie dan laat je een diagnose stellen (met MRI e.d.) en met diagnose alzheimer mag je al aanmelden bij de levenseinde kliniek. Dan houden ze al contact met je in het stadium dat je nog genoeg besef hebt. Het blijft altijd wel een gok of je niet in te snel tempo verslechterd, maar je kunt beter iets vast hebben liggen dan niets.
En door dit soort zaken van het openbaar ministerie wordt het nog moeilijker straks. Meneer bij ons in de straat heeft na zijn diagnose dementie zelfmoord gepleegd. Wilde niet eindigen in een verpleeghuis.
Voor mijn beide ouders in het verpleeghuis getekend voor niet reanimeren, geen levensverlengende handelingen en geen ziekenhuis opnames.
