Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw - deel 2
woensdag 2 januari 2019 om 07:49
donderdag 18 juli 2019 om 20:42
RB, ik heb er een jaar om gejankt hoor... En dan moeten de spullen er straks uit en laat ik het achter. Ik denk dat het nog wel een keer slikken wordt maar voor het eerst in anderhalf jaar begin ik weer een beetje zin in dingen te krijgen. Zelfs in een nieuw huis wat ik nog niet heb en waarschijnlijk gaat het me ook niet lukken om op korte termijn iets anders te vinden. Maar dat vind ik niet zo erg.
Ik voel me heel langzaam een beetje beter. Heb zelfs voor het eerst in jaren weer geschilderd. Ik voel weer een beetje lucht en een beetje hoop.
Ik voel me heel langzaam een beetje beter. Heb zelfs voor het eerst in jaren weer geschilderd. Ik voel weer een beetje lucht en een beetje hoop.
donderdag 18 juli 2019 om 20:44
donderdag 18 juli 2019 om 20:53
RB, ik wil toch in de stad blijven. Zo'n boshuisje vind ik oh zo leuk maar ik mis het gemak van de stad. Ik zit tijdelijk bij mijn vriend en die woont in zo'n 'boshuisje' -- maar wat een onderhoud en een werk hebben we er aan. En voor elke poep en scheet moet ik de auto pakken.
Het is heerlijk rustig hier hoor. Je kunt een kanon afschieten en niemand die er iets van merkt. Maar ik mis de reuring. Ik heb weer zin om vrienden te eten te hebben, om de stad in te kunnen lopen om een kopje koffie te drinken. Om 's avonds een wandeling door te stad te maken en van alles te zien, om op mijn fietsje naar mijn werk te gaan.
Maar dan wel vanuit een nieuw appartement waarbij ik weinig onderhoud heb, wat goed geisoleerd is zodat ik het rumoer van de stad achter me laat zodra ik de deur dicht trek. En over 5 of 10 jaar zie ik wel weer. Een stadsappartement raak je altijd wel weer kwijt.
Ik kan me heel goed voorstellen dat jouw ouderlijk huis moeilijk voor je gaat worden. Is er een mogelijkheid om daar zelf te gaan wonen? Het huis van mijn ouders is niet het huis waar ik zelf gewoond heb, gelukkig. Ik heb er wel veel herinneringen maar er is afstand. Ik zou dat anders ook heel moeilijk vinden.
Het is heerlijk rustig hier hoor. Je kunt een kanon afschieten en niemand die er iets van merkt. Maar ik mis de reuring. Ik heb weer zin om vrienden te eten te hebben, om de stad in te kunnen lopen om een kopje koffie te drinken. Om 's avonds een wandeling door te stad te maken en van alles te zien, om op mijn fietsje naar mijn werk te gaan.
Maar dan wel vanuit een nieuw appartement waarbij ik weinig onderhoud heb, wat goed geisoleerd is zodat ik het rumoer van de stad achter me laat zodra ik de deur dicht trek. En over 5 of 10 jaar zie ik wel weer. Een stadsappartement raak je altijd wel weer kwijt.
Ik kan me heel goed voorstellen dat jouw ouderlijk huis moeilijk voor je gaat worden. Is er een mogelijkheid om daar zelf te gaan wonen? Het huis van mijn ouders is niet het huis waar ik zelf gewoond heb, gelukkig. Ik heb er wel veel herinneringen maar er is afstand. Ik zou dat anders ook heel moeilijk vinden.
donderdag 18 juli 2019 om 23:13
Een mooi onderhoudsvrij en goed geïsoleerd appartement lijkt mij ideaal. Het uitruimen van je oude huis zal herrinnering en ophalen en soms verdrietig zijn. Maar het zal je ook opluchting geven en een stap naar de toekomst.Lady_Day schreef: ↑18-07-2019 20:53RB, ik wil toch in de stad blijven. Zo'n boshuisje vind ik oh zo leuk maar ik mis het gemak van de stad. Ik zit tijdelijk bij mijn vriend en die woont in zo'n 'boshuisje' -- maar wat een onderhoud en een werk hebben we er aan. En voor elke poep en scheet moet ik de auto pakken.
Het is heerlijk rustig hier hoor. Je kunt een kanon afschieten en niemand die er iets van merkt. Maar ik mis de reuring. Ik heb weer zin om vrienden te eten te hebben, om de stad in te kunnen lopen om een kopje koffie te drinken. Om 's avonds een wandeling door te stad te maken en van alles te zien, om op mijn fietsje naar mijn werk te gaan.
Maar dan wel vanuit een nieuw appartement waarbij ik weinig onderhoud heb, wat goed geisoleerd is zodat ik het rumoer van de stad achter me laat zodra ik de deur dicht trek. En over 5 of 10 jaar zie ik wel weer. Een stadsappartement raak je altijd wel weer kwijt.
Ik kan me heel goed voorstellen dat jouw ouderlijk huis moeilijk voor je gaat worden. Is er een mogelijkheid om daar zelf te gaan wonen? Het huis van mijn ouders is niet het huis waar ik zelf gewoond heb, gelukkig. Ik heb er wel veel herinneringen maar er is afstand. Ik zou dat anders ook heel moeilijk vinden.
Heb zelf bijna twee jaar geleden het ouderlijk huis leeg moeten halen waar ik zelf als kind heb gewoond. Het gaf verdriet opluchting.. we hadden het huis ruim anderhalf naast onze gezinnen en mantelzorg beide ouders bij moeten houden met een grote tuin erbij.
Mijn eigen huis is practischer en heeft een mooiere ligging. Rustige wijk tegen het bos aan.
donderdag 18 juli 2019 om 23:13
Een mooi onderhoudsvrij en goed geïsoleerd appartement lijkt mij ideaal. Het uitruimen van je oude huis zal herrinnering en ophalen en soms verdrietig zijn. Maar het zal je ook opluchting geven en een stap naar de toekomst.Lady_Day schreef: ↑18-07-2019 20:53RB, ik wil toch in de stad blijven. Zo'n boshuisje vind ik oh zo leuk maar ik mis het gemak van de stad. Ik zit tijdelijk bij mijn vriend en die woont in zo'n 'boshuisje' -- maar wat een onderhoud en een werk hebben we er aan. En voor elke poep en scheet moet ik de auto pakken.
Het is heerlijk rustig hier hoor. Je kunt een kanon afschieten en niemand die er iets van merkt. Maar ik mis de reuring. Ik heb weer zin om vrienden te eten te hebben, om de stad in te kunnen lopen om een kopje koffie te drinken. Om 's avonds een wandeling door te stad te maken en van alles te zien, om op mijn fietsje naar mijn werk te gaan.
Maar dan wel vanuit een nieuw appartement waarbij ik weinig onderhoud heb, wat goed geisoleerd is zodat ik het rumoer van de stad achter me laat zodra ik de deur dicht trek. En over 5 of 10 jaar zie ik wel weer. Een stadsappartement raak je altijd wel weer kwijt.
Ik kan me heel goed voorstellen dat jouw ouderlijk huis moeilijk voor je gaat worden. Is er een mogelijkheid om daar zelf te gaan wonen? Het huis van mijn ouders is niet het huis waar ik zelf gewoond heb, gelukkig. Ik heb er wel veel herinneringen maar er is afstand. Ik zou dat anders ook heel moeilijk vinden.
Heb zelf bijna twee jaar geleden het ouderlijk huis leeg moeten halen waar ik zelf als kind heb gewoond. Het gaf verdriet opluchting.. we hadden het huis ruim anderhalf naast onze gezinnen en mantelzorg beide ouders bij moeten houden met een grote tuin erbij.
Mijn eigen huis is practischer en heeft een mooiere ligging. Rustige wijk tegen het bos aan.
vrijdag 19 juli 2019 om 07:42
Groot huis met tuin van jezelf is al veel werk, laat staan dat dat erbij komt. Mijn vader deed altijd al het onderhoud en de tuin bij mijn ouderlijk huis, plus mijn huis. Ik had eigenlijk geen idee hoeveel werk dat was.
En ik zie het nu bij mijn vriend. Alleen de tuin al. We kunnen het gewoon niet aan. En we hebben een hekel aan tuinieren. Dan is 1000m2 echt wel veel. Tuinman is laatst een dag geweest voor het grotere werk zoals de sloten leeg halen. Een maand later staat alles weer net zo hoog.
Mijn vader was de laatste 12 jaar van zijn leven met pensioen. Maar hij was altijd bezig. Nu weten we waarom
En ik zie het nu bij mijn vriend. Alleen de tuin al. We kunnen het gewoon niet aan. En we hebben een hekel aan tuinieren. Dan is 1000m2 echt wel veel. Tuinman is laatst een dag geweest voor het grotere werk zoals de sloten leeg halen. Een maand later staat alles weer net zo hoog.
Mijn vader was de laatste 12 jaar van zijn leven met pensioen. Maar hij was altijd bezig. Nu weten we waarom
vrijdag 19 juli 2019 om 20:13
Snap ook dat je vader altijd bezig wasLady_Day schreef: ↑19-07-2019 07:42Groot huis met tuin van jezelf is al veel werk, laat staan dat dat erbij komt. Mijn vader deed altijd al het onderhoud en de tuin bij mijn ouderlijk huis, plus mijn huis. Ik had eigenlijk geen idee hoeveel werk dat was.
En ik zie het nu bij mijn vriend. Alleen de tuin al. We kunnen het gewoon niet aan. En we hebben een hekel aan tuinieren. Dan is 1000m2 echt wel veel. Tuinman is laatst een dag geweest voor het grotere werk zoals de sloten leeg halen. Een maand later staat alles weer net zo hoog.
Mijn vader was de laatste 12 jaar van zijn leven met pensioen. Maar hij was altijd bezig. Nu weten we waarom
als je het goed wil doen is het een dagtaak!Wij hebben vorig najaar de hele tuin rondom opnieuw laten aanleggen. Heel onderhoudsvriendelijk en alles weer in proportie, in november komen ze snoeien en de tuin winter klaar maken.. wij hebben er zelf de tijd niet voor en de zin ontbreekt.
vrijdag 19 juli 2019 om 20:27
Ik heb net hier een hele container gevuld met onkruid... en het erge is... er ligt nog zoveel onkruid dat die ene container geen enkel verschil maakt.
Mijn moeder werkt ook elke dag een paar uur in de tuin. Het is niet haar hobby maar het geeft haar wel afleiding. Zij is met pensioen.
Ik was eigenlijk op zoek naar een vrijstaand huisje maar weet nu echt zeker dat ik een appartement wil. Ik houd ook niet echt van in de tuin zitten.
Mijn moeder werkt ook elke dag een paar uur in de tuin. Het is niet haar hobby maar het geeft haar wel afleiding. Zij is met pensioen.
Ik was eigenlijk op zoek naar een vrijstaand huisje maar weet nu echt zeker dat ik een appartement wil. Ik houd ook niet echt van in de tuin zitten.
dinsdag 30 juli 2019 om 09:23
Een paar dagen geleden lag ik op bed, zo tussen slaap en wakker zijn in (ik noem het 'the twilight zone') en toen kreeg ik een gevoel wat ik al een tijd niet gehad heb. Ik voelde zo'n steek in mijn borstkas alsof ik me opeens weer realiseerde dat mijn vader dood is. Dat was even heel naar maar tegelijkertijd een moment voor mij om er even bij stil te staan dat ik dat gevoel helemaal niet zo vaak meer heb. In de eerste maanden was het constant aanwezig, die acute pijn. En tegenwoordig word ik wakker en is mijn eerste gedachte niet meer 'mijn vader is dood'.
Voor mij was dit een soort 'eureka' moment. Ik was een tijd bang dat ik er in zou blijven hangen omdat het naar mijn idee zo lang duurde voordat ik me weer een beetje normaal zou voelen. Maar ik voel me weer een beetje normaal. Ik begin weer zin in dingen te krijgen. Ik mis mijn vader als een malle maar als ik aan hem denk zie ik steeds meer beelden van hem dat hij nog gezond was in plaats van een doodzieke man aan de zuurstof die mij smeekte om het op te laten houden. En dat is fijn.
Voor mij was dit een soort 'eureka' moment. Ik was een tijd bang dat ik er in zou blijven hangen omdat het naar mijn idee zo lang duurde voordat ik me weer een beetje normaal zou voelen. Maar ik voel me weer een beetje normaal. Ik begin weer zin in dingen te krijgen. Ik mis mijn vader als een malle maar als ik aan hem denk zie ik steeds meer beelden van hem dat hij nog gezond was in plaats van een doodzieke man aan de zuurstof die mij smeekte om het op te laten houden. En dat is fijn.
dinsdag 30 juli 2019 om 12:44
Dat is fijn hè je ouders weer zien, hoe ze waren in goede gezondheid, die beelden komen van mijn ouders gelukkig ook weer terug.Lady_Day schreef: ↑30-07-2019 09:23Een paar dagen geleden lag ik op bed, zo tussen slaap en wakker zijn in (ik noem het 'the twilight zone') en toen kreeg ik een gevoel wat ik al een tijd niet gehad heb. Ik voelde zo'n steek in mijn borstkas alsof ik me opeens weer realiseerde dat mijn vader dood is. Dat was even heel naar maar tegelijkertijd een moment voor mij om er even bij stil te staan dat ik dat gevoel helemaal niet zo vaak meer heb. In de eerste maanden was het constant aanwezig, die acute pijn. En tegenwoordig word ik wakker en is mijn eerste gedachte niet meer 'mijn vader is dood'.
Voor mij was dit een soort 'eureka' moment. Ik was een tijd bang dat ik er in zou blijven hangen omdat het naar mijn idee zo lang duurde voordat ik me weer een beetje normaal zou voelen. Maar ik voel me weer een beetje normaal. Ik begin weer zin in dingen te krijgen. Ik mis mijn vader als een malle maar als ik aan hem denk zie ik steeds meer beelden van hem dat hij nog gezond was in plaats van een doodzieke man aan de zuurstof die mij smeekte om het op te laten houden. En dat is fijn.
Wij zijn heel de woonkamer aan het witten,verven nieuw behang nieuwe vloer. Het was allemaal donker en wordt nu fris wit. Ook heel veel spullen weggegooid. Had door spullen van mijn ouders erbij een hele volle kamer. Het opknappen en weg gooien van alle overtollige zooi voelt goed.
En er mag weer licht in mijn leven. Tijd dat het donkere grijze verdwijnt.
dinsdag 30 juli 2019 om 18:47
Dat is wederzijds, hoor. En ook met vele anderen hier. Zo fijn dat dit topic er is/was. Soms als ik dingen terug lees denk ik wel eens 'eeew... wat was ik labiel en waarom schreef ik dat zo openlijk allemaal?'
Maar ja, zo was het nou eenmaal. Dit was echt een kwestie van er dwars doorheen. En ik ben er nog lang niet. Ik kan nog steeds heel veel verdriet er om hebben. Het gemis is ook immens. De nieuwe dingen in mijn leven en die van mij zus, dat maakt hij allemaal niet meer mee. Er komen geen nieuwe herinneringen bij. Wat we hebben is wat het is. En ik ben zo bang te vergeten hoe zijn stem klonk en de dingen die hij zei, hoe zijn eten smaakte...
Ja, het is raar. Van de een op de andere dag is iemand er niet meer en wat heb ik het onderschat. Ik dacht serieus dat ik na het overlijden wel 'okay' zou zijn want ik had goed afscheid kunnen nemen en alles was gezegd. Ik heb me wel eens afgevraagd of ik nou zo zwaar op de hand en emotioneel ben dat dit er zo ingehakt heeft want als ik om me heen kijk krijg ik eigenlijk bijna niets van de rouw van een ander mee. Maar ja, als ik hier dan lees dan weet ik dat er velen met mij zijn die het echt zwaar vinden. Ik denk dat we geconditioneerd zijn om in het 'echte' leven ons groot te houden en door te gaan. Zo heb ik het vermoeden dat het gros van de mensen om me heen ook denken dat ik de zaken en het leven zo snel en goed weer opgepakt heb.
Nog steeds geen 'teken' en nog steeds compleet uitgeput maar wel met een lichtpuntje aan de horizon.
Maar ja, zo was het nou eenmaal. Dit was echt een kwestie van er dwars doorheen. En ik ben er nog lang niet. Ik kan nog steeds heel veel verdriet er om hebben. Het gemis is ook immens. De nieuwe dingen in mijn leven en die van mij zus, dat maakt hij allemaal niet meer mee. Er komen geen nieuwe herinneringen bij. Wat we hebben is wat het is. En ik ben zo bang te vergeten hoe zijn stem klonk en de dingen die hij zei, hoe zijn eten smaakte...
Ja, het is raar. Van de een op de andere dag is iemand er niet meer en wat heb ik het onderschat. Ik dacht serieus dat ik na het overlijden wel 'okay' zou zijn want ik had goed afscheid kunnen nemen en alles was gezegd. Ik heb me wel eens afgevraagd of ik nou zo zwaar op de hand en emotioneel ben dat dit er zo ingehakt heeft want als ik om me heen kijk krijg ik eigenlijk bijna niets van de rouw van een ander mee. Maar ja, als ik hier dan lees dan weet ik dat er velen met mij zijn die het echt zwaar vinden. Ik denk dat we geconditioneerd zijn om in het 'echte' leven ons groot te houden en door te gaan. Zo heb ik het vermoeden dat het gros van de mensen om me heen ook denken dat ik de zaken en het leven zo snel en goed weer opgepakt heb.
Nog steeds geen 'teken' en nog steeds compleet uitgeput maar wel met een lichtpuntje aan de horizon.
woensdag 31 juli 2019 om 20:51
In onze samenleving is geen plaats meer voor rouw, alles moet leuk zijn en mooi. De dood hoort niet meer bij het leven.Lady_Day schreef: ↑30-07-2019 18:47Dat is wederzijds, hoor. En ook met vele anderen hier. Zo fijn dat dit topic er is/was. Soms als ik dingen terug lees denk ik wel eens 'eeew... wat was ik labiel en waarom schreef ik dat zo openlijk allemaal?'
Maar ja, zo was het nou eenmaal. Dit was echt een kwestie van er dwars doorheen. En ik ben er nog lang niet. Ik kan nog steeds heel veel verdriet er om hebben. Het gemis is ook immens. De nieuwe dingen in mijn leven en die van mij zus, dat maakt hij allemaal niet meer mee. Er komen geen nieuwe herinneringen bij. Wat we hebben is wat het is. En ik ben zo bang te vergeten hoe zijn stem klonk en de dingen die hij zei, hoe zijn eten smaakte...
Ja, het is raar. Van de een op de andere dag is iemand er niet meer en wat heb ik het onderschat. Ik dacht serieus dat ik na het overlijden wel 'okay' zou zijn want ik had goed afscheid kunnen nemen en alles was gezegd. Ik heb me wel eens afgevraagd of ik nou zo zwaar op de hand en emotioneel ben dat dit er zo ingehakt heeft want als ik om me heen kijk krijg ik eigenlijk bijna niets van de rouw van een ander mee. Maar ja, als ik hier dan lees dan weet ik dat er velen met mij zijn die het echt zwaar vinden. Ik denk dat we geconditioneerd zijn om in het 'echte' leven ons groot te houden en door te gaan. Zo heb ik het vermoeden dat het gros van de mensen om me heen ook denken dat ik de zaken en het leven zo snel en goed weer opgepakt heb.
Nog steeds geen 'teken' en nog steeds compleet uitgeput maar wel met een lichtpuntje aan de horizon.
Mensen moeten na het verlies van een dierbare gelijk maar weer door en vooral normaal doen.
Mensen accepteren ook niet dat je veranderd bent door heftige gebeurtenissen. Dat je anders in het leven staat. En dat rouw en in mijn geval ook mantelzorg je sloopt en alles er om heen stil heeft gelegen. Je nu dus nog steeds moe bent. Je rondom je huis ed achterstallig onderhoud aan pakt. meer tijd in je kinderen steekt omdat die ook aandacht te kort kwamen.
En ja ik ben veranderd, meer op mezelf meer thuis, meer schouwend dan actief en ja maak mij ook minder druk.
Ook ik vind het lastig dat mijn ouders niet meer bij onze mijlpalen zijn diploma uitreikingen van onze kinderen etc.
woensdag 31 juli 2019 om 22:36
Daar heb je gelijk in, Christiana. Alles moet leuk en mooi zijn en je moet vooral snel dóór en maar weer normaal doen.
Ik ben ook veranderd. Ik was al behoorlijk introvert en op mezelf maar dat is nu nog meer het geval. Ik heb me vorig jaar echt vaak verschrikkelijk eenzaam gevoeld hierin. Wat heb ik veel gelezen over de dood en over rouw. En zoveel documentaires gezien over de dood en euthanasie. Ik was er echt van in de ban.
En nu, wat jij ook zegt, tijd voor achterstallig onderhoud, zowel in materieel als niet-materieel opzicht. Heel veel dingen maak ik me ook minder druk om. Vooral mijn werk. Ik was heel lang super gedreven en heel erg loyaal aan het bedrijf waar ik nu al een paar jaar werk. Het boeit me niet meer. Ik doe wat ik moet doen en dat is het. Ik heb een aantal stappen daar gemaakt, zelfs nog promotie gemaakt vorig jaar zomer (geen idee hoe - waarschijnlijk gevalletje 'in het land der blinden is eenoog koning of zo) maar ik heb er geen zin meer in. Ik wil niet verder hier. Eigenlijk wil ik iets heel anders gaan doen maar wat weet ik nog niet.
En als ik hier dingen lees, dan is dat helemaal niet uitzonderlijk of gek... maar het lijkt wel alsof er in het 'echte' leven niemand over praat hoe het is. Dat is toch wel een beetje raar.
Ik ben ook veranderd. Ik was al behoorlijk introvert en op mezelf maar dat is nu nog meer het geval. Ik heb me vorig jaar echt vaak verschrikkelijk eenzaam gevoeld hierin. Wat heb ik veel gelezen over de dood en over rouw. En zoveel documentaires gezien over de dood en euthanasie. Ik was er echt van in de ban.
En nu, wat jij ook zegt, tijd voor achterstallig onderhoud, zowel in materieel als niet-materieel opzicht. Heel veel dingen maak ik me ook minder druk om. Vooral mijn werk. Ik was heel lang super gedreven en heel erg loyaal aan het bedrijf waar ik nu al een paar jaar werk. Het boeit me niet meer. Ik doe wat ik moet doen en dat is het. Ik heb een aantal stappen daar gemaakt, zelfs nog promotie gemaakt vorig jaar zomer (geen idee hoe - waarschijnlijk gevalletje 'in het land der blinden is eenoog koning of zo) maar ik heb er geen zin meer in. Ik wil niet verder hier. Eigenlijk wil ik iets heel anders gaan doen maar wat weet ik nog niet.
En als ik hier dingen lees, dan is dat helemaal niet uitzonderlijk of gek... maar het lijkt wel alsof er in het 'echte' leven niemand over praat hoe het is. Dat is toch wel een beetje raar.
woensdag 31 juli 2019 om 22:37
Ik vraag me oprecht af of het ooit weer zo leuk kan zijn. Dat deprimeert me. Ik heb nog een moeder, wat als zij er ook niet meer is. Ik moet er niet aan denken hoor.
woensdag 31 juli 2019 om 23:35
Dat laatste snap ik heel goed, ik accepteerde de dood van mijn moeder (laatste ouder) omdat haar situatie zo uitzichtloos was en zo mensonwaardig..
Nu na de dood van beiden, vond ik het heel raar om nu de eerste generatie te zijn. Ik heb niemand meer voor mij en vind mijzelf daar nog wat jong voor.
In jouw post daarvoor, zeg je heel terecht dat het raar is dat je in je dagelijks leven geen mensen ziet met rouw, of die daar over praten.
In mijn omgeving, ben ik de eerste die beide ouders heeft verloren. Heb zelfs nog vriendinnen die nog een opa en oma hebben. Denk dat er daardoor voor mijn situatie weinig begrip was. Men wist niet wat mantelzorg, aftakeling, ziekbed en sterven van een ouder inhoud.
woensdag 31 juli 2019 om 23:42
En inzake je werk ook heel herkenbaar Lady_Day. Had tijdens alle ellende ook een bedrijfsluiting van het bedrijf waar ik al heel lang werkte. En had gelukkig meteen een andere baan. Ik doe echt mijn best, werk over en zet mij in. Maar heb niet de conmittemt en passie die ik pakweg 10 jaar geleden wel had.
Ik weet niet of het goed of slecht is, was in mijn vorige baan veel te loyaal en was achteraf niet wederzijds..
Die promotie is heel knap van je, in die periode toch maken.. kan het zijn dat je door het niet kunnen delen met je vader dat passie ontbreekt? Of door de reorganisatie? Of omdat je na het verlies van je vader het niet meer belangrijk vind? En je graag iets nuttigs en totaal anders wil gaan doen? Ik denk dat we van dezelfde leeftijd zijn, en het misschien daar ook mee te maken heeft? Wil ik dit nog doen tot aan mijn pensioen?
Ik weet niet of het goed of slecht is, was in mijn vorige baan veel te loyaal en was achteraf niet wederzijds..
Die promotie is heel knap van je, in die periode toch maken.. kan het zijn dat je door het niet kunnen delen met je vader dat passie ontbreekt? Of door de reorganisatie? Of omdat je na het verlies van je vader het niet meer belangrijk vind? En je graag iets nuttigs en totaal anders wil gaan doen? Ik denk dat we van dezelfde leeftijd zijn, en het misschien daar ook mee te maken heeft? Wil ik dit nog doen tot aan mijn pensioen?
donderdag 1 augustus 2019 om 00:00
Het blijft voor mij heel raar dat m'n ouders er niet meer zijn en nooit meer terug komen. Vooral mijn moeder mis ik nog elke dag. We waren zo close. Ik droom nog vaak over haar en als ik wat op tv zie wat zij ook leuk had gevonden denk ik meteen weer aan haar. Als ik ergens loop of fiets waar we samen wandelden komen al die herinneringen weer.
Mijn ouderlijk huis is eerder dit jaar verkocht. Ik kijk er liever niet meer naar want het eerste wat de nieuwe bewoners met de tuin gedaan hebben is het grasveld en een grote boom eruit getrokken en er een betonnen tegelvlakte neer gekwakt. Tegeltuinen had ik sowieso al een hekel aan, maar nu "mijn" boom ervoor vermoord is ben ik er definitief klaar mee. Ik hoop dat er een tegel omhoog komt door een boomwortel en ze erover struikelen.
Ik moet er helaas vaak langs fietsen en dan wend ik m'n hoofd gewoon maar af.
Mijn ouderlijk huis is eerder dit jaar verkocht. Ik kijk er liever niet meer naar want het eerste wat de nieuwe bewoners met de tuin gedaan hebben is het grasveld en een grote boom eruit getrokken en er een betonnen tegelvlakte neer gekwakt. Tegeltuinen had ik sowieso al een hekel aan, maar nu "mijn" boom ervoor vermoord is ben ik er definitief klaar mee. Ik hoop dat er een tegel omhoog komt door een boomwortel en ze erover struikelen.
Ik moet er helaas vaak langs fietsen en dan wend ik m'n hoofd gewoon maar af.
donderdag 1 augustus 2019 om 07:23
Vorig jaar had ik zo vaak dat ik in een vergadering zat en mensen waren aan het 'zeiken' over dingen die gewoon minder belangrijk waren dan mijn verlies. Zo'n beetje alles was 'gezeik' dus. Ik vond het allemaal zo triviaal opeens, en dat is gebleven. Mijn baan is zo'n typische 'bullshit baan'. Ja, voor anderen is het belangrijk en ik maak het werk van een groot aantal collega's wel makkelijker maar uiteindelijk is dit totaal zinloos, behalve dan de kas spekken voor de aandeelhouders.
Ik kan dit niet tot mijn pensioen doen, dat is nog 20 jaar. Ik ga wel weer een andere richting op maar heb daar nog niet echt ruimte voor gehad om over na te denken. Dat komt nog wel.
En het begrip, of gebrek er aan... eigenlijk kan ik het 'ze' niet kwalijk nemen. Toen de moeder van een van mijn beste vriendinnen kwam te overlijden 5 jaar geleden had ik ook geen idee. Achteraf gezien was ik ook een hork maar ik had echt geen idee hoe het was.
Wojak, dat ouderlijk huis ontruimen, dat lijkt me heel moeilijk en zeker als ze een mooie boom eruit trekken om er een tegeltuin in te gooien! Verschrikkelijk.
En wat jij zegt.... het is raar dat ze niet meer terugkomen. Dat heb ik ook.
Ik kan dit niet tot mijn pensioen doen, dat is nog 20 jaar. Ik ga wel weer een andere richting op maar heb daar nog niet echt ruimte voor gehad om over na te denken. Dat komt nog wel.
En het begrip, of gebrek er aan... eigenlijk kan ik het 'ze' niet kwalijk nemen. Toen de moeder van een van mijn beste vriendinnen kwam te overlijden 5 jaar geleden had ik ook geen idee. Achteraf gezien was ik ook een hork maar ik had echt geen idee hoe het was.
Wojak, dat ouderlijk huis ontruimen, dat lijkt me heel moeilijk en zeker als ze een mooie boom eruit trekken om er een tegeltuin in te gooien! Verschrikkelijk.
En wat jij zegt.... het is raar dat ze niet meer terugkomen. Dat heb ik ook.
maandag 5 augustus 2019 om 23:37
Dat van die vergaderingen heel bekend dat gezeik om niks.. kon mij echt niet boeien. Een collega deed net of de wereld verging.. vroeg wat ik er van vond, heb heel simpel gezegd, is er iemand dood gegaan, nee? Dan valt het kennelijk wel mee.. de vergadering was zo klaar. Pff wat een gemutst was dat.Lady_Day schreef: ↑01-08-2019 07:23Vorig jaar had ik zo vaak dat ik in een vergadering zat en mensen waren aan het 'zeiken' over dingen die gewoon minder belangrijk waren dan mijn verlies. Zo'n beetje alles was 'gezeik' dus. Ik vond het allemaal zo triviaal opeens, en dat is gebleven. Mijn baan is zo'n typische 'bullshit baan'. Ja, voor anderen is het belangrijk en ik maak het werk van een groot aantal collega's wel makkelijker maar uiteindelijk is dit totaal zinloos, behalve dan de kas spekken voor de aandeelhouders.
Ik kan dit niet tot mijn pensioen doen, dat is nog 20 jaar. Ik ga wel weer een andere richting op maar heb daar nog niet echt ruimte voor gehad om over na te denken. Dat komt nog wel.
En het begrip, of gebrek er aan... eigenlijk kan ik het 'ze' niet kwalijk nemen. Toen de moeder van een van mijn beste vriendinnen kwam te overlijden 5 jaar geleden had ik ook geen idee. Achteraf gezien was ik ook een hork maar ik had echt geen idee hoe het was.
Wojak, dat ouderlijk huis ontruimen, dat lijkt me heel moeilijk en zeker als ze een mooie boom eruit trekken om er een tegeltuin in te gooien! Verschrikkelijk.
En wat jij zegt.... het is raar dat ze niet meer terugkomen. Dat heb ik ook.
maandag 5 augustus 2019 om 23:42
Reed gisteren langs mijn ouderlijk huis inmiddels bijna twee jaar geleden verkocht.. help alle bomen en struiken uit de tuin nuallemaal bestrating.. moest meteen aan jou denken.Wojak schreef: ↑01-08-2019 00:00Het blijft voor mij heel raar dat m'n ouders er niet meer zijn en nooit meer terug komen. Vooral mijn moeder mis ik nog elke dag. We waren zo close. Ik droom nog vaak over haar en als ik wat op tv zie wat zij ook leuk had gevonden denk ik meteen weer aan haar. Als ik ergens loop of fiets waar we samen wandelden komen al die herinneringen weer.
Mijn ouderlijk huis is eerder dit jaar verkocht. Ik kijk er liever niet meer naar want het eerste wat de nieuwe bewoners met de tuin gedaan hebben is het grasveld en een grote boom eruit getrokken en er een betonnen tegelvlakte neer gekwakt. Tegeltuinen had ik sowieso al een hekel aan, maar nu "mijn" boom ervoor vermoord is ben ik er definitief klaar mee. Ik hoop dat er een tegel omhoog komt door een boomwortel en ze erover struikelen.
Ik moet er helaas vaak langs fietsen en dan wend ik m'n hoofd gewoon maar af.
Ben thuis moe van de verbouwing nu, de kamer een nieuwe vloer alles geschilderd een muur opnieuw behangen en gewit.
Onze zoon is met zijn kamer bezig, zelf behang van de muren, oude vloer eruit, is nu zelf aan het schilderen en gaat zelf behangen.. en samen met mijn man laminaat leggen..
Wat zou mijn vader trots zijn, dat hij daar zo handig mee is.. mijn vader had gouden handen, mijn man is handig en blijkbaar zoon ook.
Zegt zoon jij kan niet veel hè qua klussen, hoe deed jij dat. Tja handige pa en daarna handige man, en voor later een handige zoon.. mag ik dus toch twee linkse handen hebben
