Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw - deel 2
woensdag 2 januari 2019 om 07:49
dinsdag 6 augustus 2019 om 08:47
Hallo allemaal, ik ga eens kijken of ik wat aan jullie ervaringen heb.
Op 26 juli is mijn moeder overleden, dmv euthanasie. Op 29 juni is mijn oom totaal onverwachts overleden. Mijn oom was de man van de zus van mijn moeder. Er is dus veel verdriet in de familie.
Overdag gaat het bij mij wel, maar 's avonds als ik naar bed ga, dan komt het allemaal weer naar boven. De dag van de euthanasie van mijn moeder, zeker het laatste uur, speel ik constant af in mijn hoofd. Ik zie alles zo voor me. Ook de uitvaart speel ik steeds af in mijn hoofd. Ik heb wat gezegd en mijn tekst lees ik iedere avond weer zo op. Het laatste nummer wat gedraaid werd op de uitvaart zit heel de dag in mijn hoofd, ik krijg het er niet uit.
Ik zou het liefst met een dekentje op de bank series willen kijken. Heel de dag eigenlijk alleen maar liggen. Maar we hebben vakantie, dus wil ook wel iets doen eigenlijk. In mijn hoofd ben ik bezig met verdriet van mijn tante, van de vriend van mijn moeder, van mijn broertje en nichtje. Ik vind het moeilijk om gezellig te doen en dat terwijl deze maand de maand van de verjaardagen is (ook helaas die van mijn moeder). Ik wil niet gezellig doen, ik wil huilen, niks doen en slapen.
Op 26 juli is mijn moeder overleden, dmv euthanasie. Op 29 juni is mijn oom totaal onverwachts overleden. Mijn oom was de man van de zus van mijn moeder. Er is dus veel verdriet in de familie.
Overdag gaat het bij mij wel, maar 's avonds als ik naar bed ga, dan komt het allemaal weer naar boven. De dag van de euthanasie van mijn moeder, zeker het laatste uur, speel ik constant af in mijn hoofd. Ik zie alles zo voor me. Ook de uitvaart speel ik steeds af in mijn hoofd. Ik heb wat gezegd en mijn tekst lees ik iedere avond weer zo op. Het laatste nummer wat gedraaid werd op de uitvaart zit heel de dag in mijn hoofd, ik krijg het er niet uit.
Ik zou het liefst met een dekentje op de bank series willen kijken. Heel de dag eigenlijk alleen maar liggen. Maar we hebben vakantie, dus wil ook wel iets doen eigenlijk. In mijn hoofd ben ik bezig met verdriet van mijn tante, van de vriend van mijn moeder, van mijn broertje en nichtje. Ik vind het moeilijk om gezellig te doen en dat terwijl deze maand de maand van de verjaardagen is (ook helaas die van mijn moeder). Ik wil niet gezellig doen, ik wil huilen, niks doen en slapen.
dinsdag 6 augustus 2019 om 08:56
Als eerst gecontroleerd met dit verlies.
Je hoeft helemaal niet gezellig te doen.
En als jij behoefte hebt aan Netflixen, dan doe je dat.
En als je moet huilen, dan huil je.
Doe wat voor jou goed en fijn voelt. En niet wat je vind dat je moet doen.
Het is zo kort geleden.
Neem de tijd, die film zou nog wel tijden lang in je hoofd steeds opnieuw afspelen, druk het niet weg maar laat het toe.
Je hoeft helemaal niet gezellig te doen.
En als jij behoefte hebt aan Netflixen, dan doe je dat.
En als je moet huilen, dan huil je.
Doe wat voor jou goed en fijn voelt. En niet wat je vind dat je moet doen.
Het is zo kort geleden.
Neem de tijd, die film zou nog wel tijden lang in je hoofd steeds opnieuw afspelen, druk het niet weg maar laat het toe.
dinsdag 6 augustus 2019 om 08:58
daantjeMisschien jezelf wat meer ruimte geven. Ik begrijp dat je vakantie hebt en gezellig wilt zijn enz, maar soms zit het er gewoon niet in. Het is nog maar zo kort, geef jezelf tijd en luister naar je lijf. Wat heb je nodig? Als dat een dekentje en Netflix is dan is dat zo. Je kunt het niet fout doen
Rouw is voor mij een soort golfbeweging denk ik. Meestal kan ik op de golven blijven zwemmen. Het kost kracht en moeite, maar ik ga door met mijn leven en voel daaronder het gemis. En soms kost het teveel kracht en ga ik soms even toch weer kopje onder.
Vandaag 18 jaar geleden stond mijn leven stil toen mijn oudste zoon overleed. De golven zijn hoog vandaag.
Forever is a hell of a long time
dinsdag 6 augustus 2019 om 08:59
Wat heftig, Daantje. Gecondoleerd.
Dat je geen zin hebt om 'gezellig' te doen is toch normaal? Je bent net 2 mensen verloren. Ik heb zelf zo'n beetje een heel jaar geen zin gehad om 'gezellig' te doen. Uit ervaring weet ik helaas ook dat de 'buitenwereld' daar heel anders over denkt dus ja, het was een heel eenzame tijd. Ik heb hier dan ook heel veel geschreven want hier begreep men het wel.
En die film in je hoofd afdraaien... zo herkenbaar. Ook dat duurde wel even voordat dat stopte. Ik heb het zelf maar gewoon toegelaten en achteraf denk ik dat het 'gewoon' onderdeel van de verwerking was. Alles is wankel en je bent op zoek naar een nieuw evenwicht. Zoiets duurt wel even.
Heel veel sterkte en ook een warm welkom
Dat je geen zin hebt om 'gezellig' te doen is toch normaal? Je bent net 2 mensen verloren. Ik heb zelf zo'n beetje een heel jaar geen zin gehad om 'gezellig' te doen. Uit ervaring weet ik helaas ook dat de 'buitenwereld' daar heel anders over denkt dus ja, het was een heel eenzame tijd. Ik heb hier dan ook heel veel geschreven want hier begreep men het wel.
En die film in je hoofd afdraaien... zo herkenbaar. Ook dat duurde wel even voordat dat stopte. Ik heb het zelf maar gewoon toegelaten en achteraf denk ik dat het 'gewoon' onderdeel van de verwerking was. Alles is wankel en je bent op zoek naar een nieuw evenwicht. Zoiets duurt wel even.
Heel veel sterkte en ook een warm welkom
dinsdag 6 augustus 2019 om 10:28
Bedankt allemaal. Ik vind het overlijden van mijn moeder extra moeilijk, omdat ik alleen de laatste 2 maanden een band met haar heb gehad. Ervoor hadden we wel contact, maar het was niet zoals een moeder-dochter relatie hoort te zijn. Toen ze van het ziekenhuis naar het zorghotel ging, kregen we een beter contact. Ik besef nu pas wat ik al die jaren heb gemist. 2 Maanden heb ik het mogen ervaren en nu is het alweer weg. 2 Maanden heb ik een moeder gehad die zich, terwijl ze ziek was, zorgen over mij maakte. In 49 Jaar heeft ze dat nooit gedaan (of in ieder geval niet laten merken). Nu heeft ze gezegd dat ze van me houdt en dat ze trots op me is. En het is alweer weg. En dat doet zo'n pijn.
Selune, wat vreselijk, je kind verliezen. Sterkte vandaag.
Selune, wat vreselijk, je kind verliezen. Sterkte vandaag.
dinsdag 6 augustus 2019 om 18:08
Sterkte SeluneSelune schreef: ↑06-08-2019 08:58
Misschien jezelf wat meer ruimte geven. Ik begrijp dat je vakantie hebt en gezellig wilt zijn enz, maar soms zit het er gewoon niet in. Het is nog maar zo kort, geef jezelf tijd en luister naar je lijf. Wat heb je nodig? Als dat een dekentje en Netflix is dan is dat zo. Je kunt het niet fout doen
Rouw is voor mij een soort golfbeweging denk ik. Meestal kan ik op de golven blijven zwemmen. Het kost kracht en moeite, maar ik ga door met mijn leven en voel daaronder het gemis. En soms kost het teveel kracht en ga ik soms even toch weer kopje onder.
Vandaag 18 jaar geleden stond mijn leven stil toen mijn oudste zoon overleed. De golven zijn hoog vandaag.
dinsdag 6 augustus 2019 om 21:50
Ach Selune.
Daantje: het is heel herkenbaar wat je schrijft. Dat afspelen heb ik ook heel veel gedaan. Dan zag ik haar gezicht weer hoe ik haar aantrof en dan begon ik weer te huilen. En nu soms nog wel. Het is nu 1,5 jaar geleden. Wat Selune zegt herken ik ook: het komt in golven. Steeds een paar weken ellendig, dan gaat het wel goed even en dan komt de volgende golf. En voor mijn gevoel was iedere golf zwaarder dan de vorige. Het heeft bij mij uiteindelijk een maand of 9/10 geduurd voordat het weer een beetje de goede kant op ging.
Ik had helemaal niet de behoefte om samen met iemand te huilen. Ik ben de zolder gaan verbouwen en stond jankend te schuren. En later ben ik nog een keer bewust de rouw in gedoken en heb ik veel docus gezien over de laatste levensfase en de dood. Na 9 maanden vroeg ik mijn man pas om met mij mee te kijken, daarvoor was het te prive en te kwetsbaar. En ik zat naast hem te brullen op de bank. Hij schrok er best wel van, maar ik vond het heel fijn om dat verdriet eens met hem te delen.
Ik heb uiteindelijk wel gesprekken gehad. Ook vanwege de moeilijke familie situatie waar ik uit kom. Ik heb toen een soort online module gevolgd over rouwverwerking. Daarin hadden ze het over complexe rouw. Misschien kan je er eens naar zoeken als je er klaar voor bent.
Daantje: het is heel herkenbaar wat je schrijft. Dat afspelen heb ik ook heel veel gedaan. Dan zag ik haar gezicht weer hoe ik haar aantrof en dan begon ik weer te huilen. En nu soms nog wel. Het is nu 1,5 jaar geleden. Wat Selune zegt herken ik ook: het komt in golven. Steeds een paar weken ellendig, dan gaat het wel goed even en dan komt de volgende golf. En voor mijn gevoel was iedere golf zwaarder dan de vorige. Het heeft bij mij uiteindelijk een maand of 9/10 geduurd voordat het weer een beetje de goede kant op ging.
Ik had helemaal niet de behoefte om samen met iemand te huilen. Ik ben de zolder gaan verbouwen en stond jankend te schuren. En later ben ik nog een keer bewust de rouw in gedoken en heb ik veel docus gezien over de laatste levensfase en de dood. Na 9 maanden vroeg ik mijn man pas om met mij mee te kijken, daarvoor was het te prive en te kwetsbaar. En ik zat naast hem te brullen op de bank. Hij schrok er best wel van, maar ik vond het heel fijn om dat verdriet eens met hem te delen.
Ik heb uiteindelijk wel gesprekken gehad. Ook vanwege de moeilijke familie situatie waar ik uit kom. Ik heb toen een soort online module gevolgd over rouwverwerking. Daarin hadden ze het over complexe rouw. Misschien kan je er eens naar zoeken als je er klaar voor bent.
dinsdag 6 augustus 2019 om 22:26
Wat zuur, Daantje... vind dat echt heel naar voor je. Mijn verdriet is een heel 'schoon' verdriet. Ik heb afscheid van mijn vader kunnen nemen en we hadden een heel sterke band. Er is het gemis van zijn aanwezigheid nu hij er niet meer is maar niet het gemis wat jij denk ik voelt.. het gemis hoe het ook had kunnen zijn toen jouw moeder nog wel leefde. Dat lijkt me heel complex, een soort dubbele rouw. Sorry, wil je niet in de put praten maar wellicht helpt het je wel om het hier met een therapeut over te hebben?
Tinkel... die fase van die docu's... dat heb ik ook gehad. Elke dag zat ik docu's te kijken over de dood. Kon er niet genoeg van krijgen. Godzijdank is dat nu ook minder want ik werd er niet heel vrolijk van. Er was er eentje over de Levenseindekliniek waarin een vrouw uit Heerenveen thuis euthanasie kreeg. Ik heb zo hard gejankt bij dat stukje. Ik weet nog steeds niet waarom het me zo aangreep maar als ik er weer terug aan denk lopen de tranen me wederom over de wangen.
Het houdt nooit op denk ik, de rouw, maar het verandert wel. Het is voor mij meer dan een jaar allesoverheersend geweest en pas sinds een paar maanden komt er weer meer lucht.
Tinkel... die fase van die docu's... dat heb ik ook gehad. Elke dag zat ik docu's te kijken over de dood. Kon er niet genoeg van krijgen. Godzijdank is dat nu ook minder want ik werd er niet heel vrolijk van. Er was er eentje over de Levenseindekliniek waarin een vrouw uit Heerenveen thuis euthanasie kreeg. Ik heb zo hard gejankt bij dat stukje. Ik weet nog steeds niet waarom het me zo aangreep maar als ik er weer terug aan denk lopen de tranen me wederom over de wangen.
Het houdt nooit op denk ik, de rouw, maar het verandert wel. Het is voor mij meer dan een jaar allesoverheersend geweest en pas sinds een paar maanden komt er weer meer lucht.
dinsdag 6 augustus 2019 om 23:44
Geen behoefte gehad om documentaires over rouw en laatste maanden te bekijken.
Was alleen maar zo ontzettend moe, de wereld was grijs, mijn kleding was donker en ook mijn woonkamer was donker van kleur..
Dat viel mij pas de laatste maanden op..
De kleding is uitgesorteerd en met kleur aangevuld en de woonkamer is nu licht en met veel minder spullen..
Jammer dat die moeheid nog blijft hangen..
Jammer Daantje dat je pas de laatste maanden een goed contact hebt gehad, maar goed dat er wel dingen zijn uitgesproken en je deze maanden gehad hebt.
Was alleen maar zo ontzettend moe, de wereld was grijs, mijn kleding was donker en ook mijn woonkamer was donker van kleur..
Dat viel mij pas de laatste maanden op..
De kleding is uitgesorteerd en met kleur aangevuld en de woonkamer is nu licht en met veel minder spullen..
Jammer dat die moeheid nog blijft hangen..
Jammer Daantje dat je pas de laatste maanden een goed contact hebt gehad, maar goed dat er wel dingen zijn uitgesproken en je deze maanden gehad hebt.
woensdag 7 augustus 2019 om 06:25
Lady day: dat greep me ook heel erg aan. De manier waarop die vrouw toen sprak door haar aandoening, zo sprak mijn moeder ook de laatste dagen over haar dood. Met dat soort woorden, omdat ze het niet meer kon vertellen. ‘Dan ben ik weg en dan maandag dan ben ik weg’.
Ik vond de docu hospice heel indrukwekkend. Je zag van een aantal mensen het proces na hun overlijden, hoe ze in de kist gelegd werden, naar de rouwauto gebracht werden. Je hoorde een vrouw ademen (borrelen) zoals mijn moeder deed die laatste dagen. Gewoon alles nog een keer beleven.
Ik voel die behoefte nu niet meer. Maar ik vond het toen wel fijn om me er even helemaal in onder te dompelen.
Ik vond de docu hospice heel indrukwekkend. Je zag van een aantal mensen het proces na hun overlijden, hoe ze in de kist gelegd werden, naar de rouwauto gebracht werden. Je hoorde een vrouw ademen (borrelen) zoals mijn moeder deed die laatste dagen. Gewoon alles nog een keer beleven.
Ik voel die behoefte nu niet meer. Maar ik vond het toen wel fijn om me er even helemaal in onder te dompelen.
donderdag 8 augustus 2019 om 14:38
En vandaag word ik weer geconfronteerd met het feit dat ik niet mag rouwen. Gisteren was mijn eerste vakantiedag en ben ik bijna de hele dag weggeweest. Naar huis om te wassen, naar mijn tante en daarna naar de vriend van mijn moeder. Daarna weer naar huis en even voor mijn tante bezig geweest en dan weer terug naar de camping. Kwart over 9 weggereden en om 5 uur weer terug op de camping.
Omdat we morgen ook weer bijna heel de dag weg zijn, wilde ik vandaag een rustig dagje houden. Alleen mijn vader heeft tussen de middag hier gegeten. En dan belt mijn zwager weer op of we ook gaan varen. Nee, ik niet. Ja, je hebt toch vakantie en wat doen ik goed voor je.
Mag ik svp zelf bepalen wat goed voor me is? Vandaag is even niks goed voor me. Morgen ben ik weer bezig en onder de mensen, vandaag gewoon even niet zoveel. Waarom snappen mensen dat niet?
Omdat we morgen ook weer bijna heel de dag weg zijn, wilde ik vandaag een rustig dagje houden. Alleen mijn vader heeft tussen de middag hier gegeten. En dan belt mijn zwager weer op of we ook gaan varen. Nee, ik niet. Ja, je hebt toch vakantie en wat doen ik goed voor je.
Mag ik svp zelf bepalen wat goed voor me is? Vandaag is even niks goed voor me. Morgen ben ik weer bezig en onder de mensen, vandaag gewoon even niet zoveel. Waarom snappen mensen dat niet?
donderdag 8 augustus 2019 om 16:06
Hoi Daantje,
Veel mensen weten (gelukkig?) niet hoe ze met rouw om moeten gaan en negeren het het liefste, als je doet of het niet bestaat is het er immers niet). Ze bedoelen het goed, afleiding is immers goed voor je...... blijf duidelijk in wat jij wilt en besef dat NEE idd ook een antwoord is.
Gisteren de docu over het hospice gekeken. Heel confronterend, een jaar geleden zat ik erdag in-dag uit. Vooral de oude mevrouw van 91 deed me erg aan mijn moeder denken. De 22e is het een jaar geleden, het magische jaar is dan om....
Veel mensen weten (gelukkig?) niet hoe ze met rouw om moeten gaan en negeren het het liefste, als je doet of het niet bestaat is het er immers niet). Ze bedoelen het goed, afleiding is immers goed voor je...... blijf duidelijk in wat jij wilt en besef dat NEE idd ook een antwoord is.
Gisteren de docu over het hospice gekeken. Heel confronterend, een jaar geleden zat ik erdag in-dag uit. Vooral de oude mevrouw van 91 deed me erg aan mijn moeder denken. De 22e is het een jaar geleden, het magische jaar is dan om....
donderdag 8 augustus 2019 om 16:21
Herkenbaar, Daantje. En sorry dat ik het zeg, maar dit is nog maar het begin. Over een maand zijn de meesten het echt al lang vergeten en word jij weer geacht volop mee te draaien.
Zes weken na de dood van mijn vader maakte een collega de opmerking dat ik er vast 'eindelijk' overheen was. Het idee alleen al. En achteraf gezien was het toen pas net begonnen.
Ik heb in het eerste jaar heel weinig 'sociale' dingen gedaan. Ik had helemaal geen zin in verjaardagen en feestjes en housewarming en babyshowers en weet ik veel wat mensen allemaal doen tegenwoordig. Ik wilde vooral heel veel alleen zijn en als ik met iemand anders was wilde ik het over mijn vader en het hele proces hebben. Heel egocentrisch misschien maar allerlei verhalen over vakanties en reizen en auto's en huizen die gekocht werden boeide me voor geen meter: mijn vader was dood.
En nu ik dit typ springen de tranen mij in de ogen. Het is nu anderhalf jaar geleden en nog steeds kan ik van het een op het andere moment in huilen uitbarsten.
Het is echt een proces en het vrat bij mij alle energie die ik had. En nog steeds ben ik verschrikkelijk moe. Maar het verdriet is gelukkig niet meer allesoverheersend. Het gaat echt wel beter.
Zes weken na de dood van mijn vader maakte een collega de opmerking dat ik er vast 'eindelijk' overheen was. Het idee alleen al. En achteraf gezien was het toen pas net begonnen.
Ik heb in het eerste jaar heel weinig 'sociale' dingen gedaan. Ik had helemaal geen zin in verjaardagen en feestjes en housewarming en babyshowers en weet ik veel wat mensen allemaal doen tegenwoordig. Ik wilde vooral heel veel alleen zijn en als ik met iemand anders was wilde ik het over mijn vader en het hele proces hebben. Heel egocentrisch misschien maar allerlei verhalen over vakanties en reizen en auto's en huizen die gekocht werden boeide me voor geen meter: mijn vader was dood.
En nu ik dit typ springen de tranen mij in de ogen. Het is nu anderhalf jaar geleden en nog steeds kan ik van het een op het andere moment in huilen uitbarsten.
Het is echt een proces en het vrat bij mij alle energie die ik had. En nog steeds ben ik verschrikkelijk moe. Maar het verdriet is gelukkig niet meer allesoverheersend. Het gaat echt wel beter.
donderdag 8 augustus 2019 om 19:03
Vreselijk Lady_Day, wat een rotopmerking. Zo had ik een collega waarbij haar 3e zwangerschap een buitenbaarmoederlijke was en ze het kindje dus verloor. Toen zei een andere collega dat ze toch al 2 kinderen had. Als je dan toch alleen maar onzin te zeggen hebben, houdt dan lekker gewoon je mond dicht. Over een paar weken zal het heus wel minder zijn, maar zal ik toch nog mijn momenten hebben. Misschien dat als ik na de vakantie weer vaker alleen ben, dat er dan ook meer uitgooi. Nu laat ik het in bijzijn van anderen niet echt merken.
Ik denk dat veel mensen denken dat ik minder verdrietig ben omdat ik geen band had met mijn moeder. Maar doordat we de laatste 2 maanden zo naar elkaar toegegroeid zijn, besef ik me nu veel meer wat ik al tijd die jaren gemist heb. En naast het verlies van mijn moeder (ondanks alles blijft ze toch mijn moeder) doet dat besef heel veel pijn. En dan 2 mensen in mijn familie binnen 4 weken tijd, het is gewoon teveel. Het doet mij ook veel pijn om mijn tante zo verdrietig te zien.
En ik ben ook vreselijk bang dat ik over een tijdje de volgende ga verliezen. De vriendin van mijn vader (zij is toch een soort moeder voor mij geweest) heeft een spierziekte en het gaat steeds slechter met haar. Ik ben ontzettend bang om haar ook te gaan verliezen op korte termijn. Ik weet dat ik naar niet teveel over moet nadenken, maar ben er toch bang voor.
Ik denk dat veel mensen denken dat ik minder verdrietig ben omdat ik geen band had met mijn moeder. Maar doordat we de laatste 2 maanden zo naar elkaar toegegroeid zijn, besef ik me nu veel meer wat ik al tijd die jaren gemist heb. En naast het verlies van mijn moeder (ondanks alles blijft ze toch mijn moeder) doet dat besef heel veel pijn. En dan 2 mensen in mijn familie binnen 4 weken tijd, het is gewoon teveel. Het doet mij ook veel pijn om mijn tante zo verdrietig te zien.
En ik ben ook vreselijk bang dat ik over een tijdje de volgende ga verliezen. De vriendin van mijn vader (zij is toch een soort moeder voor mij geweest) heeft een spierziekte en het gaat steeds slechter met haar. Ik ben ontzettend bang om haar ook te gaan verliezen op korte termijn. Ik weet dat ik naar niet teveel over moet nadenken, maar ben er toch bang voor.
donderdag 8 augustus 2019 om 20:39
Daantje, ik denk dat het juist extra moeilijk is om je ouder te verliezen waar je pas net een band mee hebt gehad. Je hebt er even aan mogen proeven hoe het is om een betrokken ouder te hebben en dat is je nu afgenomen. Vreselijk lijkt me dat, dat gevoel dat je heel wat gemist hebt wat je niet terug kunt krijgen.
Het is nog maar net geleden dat je je moeder bent verloren. Als anderen niet lief voor je kunnen zijn moet je dat zeker wel voor jezelf zijn. Als jij geen zin hebt om 'gezellig' te doen, dan doe je dat niet. Het komt wel weer, echt, maar nu gewoon even niet.
Het verdriet van een ander zien, zoals bij jouw tante, ja, dat doet pijn he? Ik had/heb dat met mijn moeder. Zij mist mijn vader zo verschrikkelijk en heeft er eigenlijk maar weinig zin meer in. Zo jammer. Ze ging met pensioen toen mijn vader het ziekenhuis in ging om te overlijden. Ik heb daar ook heel veel verdriet van om haar zo te zien maar ja, ik kan het niet veranderen. Zo machteloos...
Ook ik had heel erg de angst om nog meer mensen te verliezen. Ik hoor toch wel veel gekke dingen om me heen. Jonge mensen die ernstig ziek worden ook. Een van mijn beste vriendinnen heeft net de diagnose eierstokkanker gekregen. Ze is nog maar 47. En gisteren het bericht dat AnnA_C van het forum hier is overleden. Ze was nog geen 40, met 2 kinderen. Vreselijk.
Het is nog maar net geleden dat je je moeder bent verloren. Als anderen niet lief voor je kunnen zijn moet je dat zeker wel voor jezelf zijn. Als jij geen zin hebt om 'gezellig' te doen, dan doe je dat niet. Het komt wel weer, echt, maar nu gewoon even niet.
Het verdriet van een ander zien, zoals bij jouw tante, ja, dat doet pijn he? Ik had/heb dat met mijn moeder. Zij mist mijn vader zo verschrikkelijk en heeft er eigenlijk maar weinig zin meer in. Zo jammer. Ze ging met pensioen toen mijn vader het ziekenhuis in ging om te overlijden. Ik heb daar ook heel veel verdriet van om haar zo te zien maar ja, ik kan het niet veranderen. Zo machteloos...
Ook ik had heel erg de angst om nog meer mensen te verliezen. Ik hoor toch wel veel gekke dingen om me heen. Jonge mensen die ernstig ziek worden ook. Een van mijn beste vriendinnen heeft net de diagnose eierstokkanker gekregen. Ze is nog maar 47. En gisteren het bericht dat AnnA_C van het forum hier is overleden. Ze was nog geen 40, met 2 kinderen. Vreselijk.
donderdag 8 augustus 2019 om 21:25
Herkenbaar, sociaal leven geen zin in, had na het overlijden van mijn vader, en achteruitgang en daarbij hangende mantelzorg een hekel aan blije mensen.Lady_Day schreef: ↑08-08-2019 16:21Herkenbaar, Daantje. En sorry dat ik het zeg, maar dit is nog maar het begin. Over een maand zijn de meesten het echt al lang vergeten en word jij weer geacht volop mee te draaien.
Zes weken na de dood van mijn vader maakte een collega de opmerking dat ik er vast 'eindelijk' overheen was. Het idee alleen al. En achteraf gezien was het toen pas net begonnen.
Ik heb in het eerste jaar heel weinig 'sociale' dingen gedaan. Ik had helemaal geen zin in verjaardagen en feestjes en housewarming en babyshowers en weet ik veel wat mensen allemaal doen tegenwoordig. Ik wilde vooral heel veel alleen zijn en als ik met iemand anders was wilde ik het over mijn vader en het hele proces hebben. Heel egocentrisch misschien maar allerlei verhalen over vakanties en reizen en auto's en huizen die gekocht werden boeide me voor geen meter: mijn vader was dood.
En nu ik dit typ springen de tranen mij in de ogen. Het is nu anderhalf jaar geleden en nog steeds kan ik van het een op het andere moment in huilen uitbarsten.
Het is echt een proces en het vrat bij mij alle energie die ik had. En nog steeds ben ik verschrikkelijk moe. Maar het verdriet is gelukkig niet meer allesoverheersend. Het gaat echt wel beter.
Iedereen had het over vakanties en leuke dingen doen en ik ging jaar nummer 3 in van mantelzorg.. verlies van mijn vader en wetend dat het van mijn moeder er aan kwam.. en maar rennen en vliegen.
Ik ging niet naar feestjes, verjaardagen etc. Was te moe en had er absoluut geen zin in. De opmerking die ik 3 weken na de dood van mijn moeder kreeg: je bent er nog wel erg mee bezig hè! Kan er nog kwaad om worden..
Bij mij is 11 augustus een heftige dag, de dag dat ik mijn moeder eigenlijke al verloor.. die dag werd ze getroffen door een herseninfarct gevolgd door twee hersenbloedingen en raakte in coma.. sinds die dag konden we geen gesprek meer met haar voeren. Uiteindelijk heeft ze nog bijna twee jaar geleefd. Lichamelijk en geestelijk een wrak.
donderdag 8 augustus 2019 om 21:32
Daantje, mijn ervaring is eigenlijk dat je niet mag rouwen, doe maar snel weer normaal en het nergens over hebben..
Mensen snappen het niet, hebben er misschien zelf nog geen ervaring mee.
En accepteren niet dat je door heftige gebeurtenissen zoals het ziek zijn en overlijden van je dierbare (n). Veranderd bent, je bent niet meer de oude, je hebt pijnlijke levenslessen gekregen, en die moeten een plekje krijgen, en of je het helemaal verwerkt.. ik weet het niet.
Wees lief voor jezelf, als iets niet goed voelt niet doen, en neem je tijd.
Mensen snappen het niet, hebben er misschien zelf nog geen ervaring mee.
En accepteren niet dat je door heftige gebeurtenissen zoals het ziek zijn en overlijden van je dierbare (n). Veranderd bent, je bent niet meer de oude, je hebt pijnlijke levenslessen gekregen, en die moeten een plekje krijgen, en of je het helemaal verwerkt.. ik weet het niet.
Wees lief voor jezelf, als iets niet goed voelt niet doen, en neem je tijd.
donderdag 8 augustus 2019 om 21:32
Dat lijkt me vreselijk... om je ouder zo af te zien takelen en dan zo lang die intensieve zorg. Dan lijkt 2 jaar wel een eeuwigheid. Bij ons ging het heel snel: 5 dagen van diagnose tot overlijden.... wel met een maand in het ziekenhuis. Ik zie ons nog zo zitten toen de arts vertelde dat het kwaadaardig was. Zij doet dit soort gesprekken natuurlijk heel vaak maar ik vraag me wel eens af of het voor haar ooit went. We kwamen best opgewekt binnen want we dachten dat we een behandelplan gingen doornemen.... maar er viel niets te behandelen. Het was te laat.
Ik merk dat ik er de laatste dagen toch weer erg mee bezig ben, die laatste dagen in het ziekenhuis. Wellicht ook getriggerd door het hartverscheurende topic van PinkWombat die haar man net verloren heeft... ook longkanker. Binnen een half jaar was hij weg.
Hier schrijven helpt. Heel fijn dat dit topic nog steeds 'levend' (hah) is.
Ik merk dat ik er de laatste dagen toch weer erg mee bezig ben, die laatste dagen in het ziekenhuis. Wellicht ook getriggerd door het hartverscheurende topic van PinkWombat die haar man net verloren heeft... ook longkanker. Binnen een half jaar was hij weg.
Hier schrijven helpt. Heel fijn dat dit topic nog steeds 'levend' (hah) is.
donderdag 8 augustus 2019 om 21:40
Daantje: je schrijft dat het over een aantal weken waarschijnlijk minder is, maar dat is mijn ervaring helaas niet. Ik vond de eerste paar weken eigenlijk nog prima te doen. Ik vond het tussen de maanden 5-9 het zwaarst. Ik denk dat ik toen juist nog veel emotioneler was dan in het begin.
Ik vond het rouwen wel heel eenzaam eigenlijk. Ik ben normaal gesproken eigenlijk heel erg op mezelf en wat gesloten. Ik kreeg er dus niet zo veel vragen over. Dat vond ik eigenlijk wel makkelijk.
Ik vond het rouwen wel heel eenzaam eigenlijk. Ik ben normaal gesproken eigenlijk heel erg op mezelf en wat gesloten. Ik kreeg er dus niet zo veel vragen over. Dat vond ik eigenlijk wel makkelijk.
donderdag 8 augustus 2019 om 22:48
Ik vond het de eerste weken ook nog wel te doen. Bij mij begon het na 3 a 4 maanden er pas echt in te hakken. Vorig jaar zomer was echt een dieptepunt. Het was bloedheet ook en ik houd al niet van felle zon. En al die blije mensen op terrassen... ik kon ze wel wurgen.
Ook ik ben erg op mezelf en introvert. Daarbij was mijn baan weggebonjourd en heb ik iets anders voor mezelf gecreeerd waarbij ik niet meer naar kantoor hoefde. Zo gingen er hele dagen voorbij waar ik niemand zag of sprak. Ik had er ook geen zin in. En eigenlijk nog steeds niet. Ik heb er ook geen moeite meer mee om niet mee te doen aan 'leuke dingen'. Voel me er ook niet schuldig over.
Ook ik ben erg op mezelf en introvert. Daarbij was mijn baan weggebonjourd en heb ik iets anders voor mezelf gecreeerd waarbij ik niet meer naar kantoor hoefde. Zo gingen er hele dagen voorbij waar ik niemand zag of sprak. Ik had er ook geen zin in. En eigenlijk nog steeds niet. Ik heb er ook geen moeite meer mee om niet mee te doen aan 'leuke dingen'. Voel me er ook niet schuldig over.
donderdag 8 augustus 2019 om 23:01
De 22e..... ik weet niet precies hoe ik er tegenaan kijk.... aan een kant bevrijdend , want dan zijn alle eerste keren geweest, maar aan de andere kant het gevoel dat alles tussen mijn vingers door wegglipt. Want nu wordt tijd abstracter. Vorig jaar is ineens weg, vorig jaar klinkt dichtbij. Nu wordt het ineens zo’n gat in de tijd, als jullie begrijpen wat ik bedoel (vast wel).
Ik heb die hele dag cursus dus misschien amper tijd om er aan te
Maandag zou mijn vader jarig zijn, maar die is al 41 jaar dood. Ik weet bijna niet beter dan dat hij er niet is. 5 aug is de sterfdag van mijn zoon (26 jr) dus ik zou moeten weten hoe het werkt maar toch voelt het allemaal weer nieuw.
Ik wil eigenlijk niet meer rouwen......
Ik heb die hele dag cursus dus misschien amper tijd om er aan te
Maandag zou mijn vader jarig zijn, maar die is al 41 jaar dood. Ik weet bijna niet beter dan dat hij er niet is. 5 aug is de sterfdag van mijn zoon (26 jr) dus ik zou moeten weten hoe het werkt maar toch voelt het allemaal weer nieuw.
Ik wil eigenlijk niet meer rouwen......
