Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw - deel 2
woensdag 2 januari 2019 om 07:49
maandag 17 februari 2020 om 09:49
Bij mij overheerst voornamelijk het idee dat ik nog een goed contact heb kunnen krijgen met mijn moeder de laatste 2 maanden voor haar overlijden. Dat had ik echt niet willen missen. Het gemis is daardoor wel groter. Natuurlijk blijft het nog moeilijk, maar zij heeft rust dat vind ik wel belangrijk. Het overlijden van mijn oom vind ik eigenlijk moeilijker, omdat dat compleet onverwachts was.
Met mijn vader heb ik een heel goed contact, dus ik denk dat als hij overlijdt ik het daar nog moeilijker mee zal hebben. Alleen als ik daar aan denk dan word ik al zo verdrietig. Dus kan me wel voorstellen hoe jij je daarbij voelt. 2 Jaar is ook helemaal nog niet lang!
Wat ik vooral nu moeilijk vind is dat niemand meer vraagt het gaat, hoe je je voelt. Alleen met mijn tantes en met de man van mijn moeder kan ik daar goed over praten. Ervaar jij dat ook zo? Dat niemand meer vraagt aan je hoe het gaat? Heb jij mensen om je heen waarmee je erover kan praten?
Met mijn vader heb ik een heel goed contact, dus ik denk dat als hij overlijdt ik het daar nog moeilijker mee zal hebben. Alleen als ik daar aan denk dan word ik al zo verdrietig. Dus kan me wel voorstellen hoe jij je daarbij voelt. 2 Jaar is ook helemaal nog niet lang!
Wat ik vooral nu moeilijk vind is dat niemand meer vraagt het gaat, hoe je je voelt. Alleen met mijn tantes en met de man van mijn moeder kan ik daar goed over praten. Ervaar jij dat ook zo? Dat niemand meer vraagt aan je hoe het gaat? Heb jij mensen om je heen waarmee je erover kan praten?
maandag 17 februari 2020 om 10:03
Dat interesse tonen stopte na een paar weken al hoor. Nee, niemand behalve 'de harde kern' vraagt en ik ben daar een tijd best boos om geweest (misschien ook omdat ik zo labiel was) maar nu vind ik het prima. Ik heb zeker wel mensen om mij heen waarmee ik kan praten. Beste vriendin en zus maar ook iemand van het forum hier. Voor mij is dit nu genoeg ook. Ik ben lang boos geweest op een andere vriendin die zich volgens mij van geen kwaad bewust was. Zij kan het ook niet begrijpen want haar ouders leven nog.
Van wat ik om mij heen zie maakt het wel uit hoe het contact was inderdaad. Die hele diepe rouw zie ik alleen maar bij mensen die een hechte band hadden. Collega van mij heeft er geen seconde wakker van gelegen toen haar vader kwam te overlijden. Ze had totaal geen band. In het geval van jouw moeder, Daantje, lijkt mij het juist extra lastig. Je hebt even mogen ervaren hoe het is om zo'n band te hebben en daarna was ze weg en blijf je met heel veel dingen zitten die je nooit meer op een 'normale' manier af kunt sluiten. Ik heb dat niet met mijn vader. Wij hadden het goed en we hebben afscheid kunnen nemen. Er is niets wat ik nog gewild had of wat we niet af hebben kunnen sluiten. Geen losse touwtjes, geen open einde. Tuurlijk had ik nog wel dingen met hem willen delen of doen. Maar dat was ook zo geweest als hij nog 20 jaar had geleefd.
Van wat ik om mij heen zie maakt het wel uit hoe het contact was inderdaad. Die hele diepe rouw zie ik alleen maar bij mensen die een hechte band hadden. Collega van mij heeft er geen seconde wakker van gelegen toen haar vader kwam te overlijden. Ze had totaal geen band. In het geval van jouw moeder, Daantje, lijkt mij het juist extra lastig. Je hebt even mogen ervaren hoe het is om zo'n band te hebben en daarna was ze weg en blijf je met heel veel dingen zitten die je nooit meer op een 'normale' manier af kunt sluiten. Ik heb dat niet met mijn vader. Wij hadden het goed en we hebben afscheid kunnen nemen. Er is niets wat ik nog gewild had of wat we niet af hebben kunnen sluiten. Geen losse touwtjes, geen open einde. Tuurlijk had ik nog wel dingen met hem willen delen of doen. Maar dat was ook zo geweest als hij nog 20 jaar had geleefd.
maandag 17 februari 2020 om 11:01
Vanochtend was de uitvaart van mijn moeder. Na de diagnose van uitzaaiingen van longkanker 2,5 week later gestorven. Gestart met palliatieve sedatie op dinsdag rond 12 uur en de volgende ochtend rond half 10 gestorven. Helaas niet rustig ingeslapen en gevochten tot de laatste minuut. Kon gewoon voelen dat ze alles bewust kon meemaken. Ondanks alle morfine en slaapmiddel. Was echt een gevecht ondanks dat ze dit graag op deze manier wilde. Maar goed kan me de angst van moeder ook zo goed voorstellen...
Wat mis ik haar zeg... voel me zo leeg en doodmoe! Weet dat het allemaal tijd nodig heeft maar het is echt zoveel zwager dan dat ik me ooit heb kunnen voorstellen...
Wat mis ik haar zeg... voel me zo leeg en doodmoe! Weet dat het allemaal tijd nodig heeft maar het is echt zoveel zwager dan dat ik me ooit heb kunnen voorstellen...
maandag 17 februari 2020 om 11:12
Gecondoleerd, Macarena. Wat heftig om mee te maken. Mijn vader had ook uitgezaaide longkanker en dat ging ook heel snel. Hij ging wel heel rustig (hij wilde ook dood) maar heeft ontzettend veel pijn geleden. Verschrikkelijk he, om een geliefde zo te zien. Ze is nu vrij en dat is heel fijn voor haar. Maar ja, voor jou is het wel ontzettend zwaar en wat een gemis he... gekmakend. Ik heb het ook heel erg onderschat. Heel veel sterkte 
maandag 17 februari 2020 om 12:17
Gecondoleerd Macarenabla. Vreselijk om iemand zo te zien vechten. Zo triest.
Het is nog zo vers, logisch dat je haar nog heel erg mist. Heel cliché, maar neem de tijd die je nodig hebt.
Lady_Day, het is zo dubbel bij mij. Mijn vriend zegt wel eens dat het beter zou geweest zijn als we niet tot elkaar waren gekomen die 2 maanden. Dan zou het verdriet minder zijn. Dat klopt wel denk ik. Ik besef me nu ook heel erg wat ik al die jaren gemist heb. En toch had ik dit niet willen missen. Het gevoel dat mijn moeder wel van mij hield en dat ze wel trots op me was. Ik ben zo blij dat ik dat weet.
Ik zou zeggen koester het contact wat je had met je vader, maar ik denk dat je dat vast en zeker doet.
Het is nog zo vers, logisch dat je haar nog heel erg mist. Heel cliché, maar neem de tijd die je nodig hebt.
Lady_Day, het is zo dubbel bij mij. Mijn vriend zegt wel eens dat het beter zou geweest zijn als we niet tot elkaar waren gekomen die 2 maanden. Dan zou het verdriet minder zijn. Dat klopt wel denk ik. Ik besef me nu ook heel erg wat ik al die jaren gemist heb. En toch had ik dit niet willen missen. Het gevoel dat mijn moeder wel van mij hield en dat ze wel trots op me was. Ik ben zo blij dat ik dat weet.
Ik zou zeggen koester het contact wat je had met je vader, maar ik denk dat je dat vast en zeker doet.
maandag 17 februari 2020 om 23:33
Wat Lady_Day schrijft kan ik alleen maar bevestigen.. helaas mag je niet rouwen, en steun van mensen die het zelf hebben meegemaakt.
Vanmiddag slecht nieuws gekregen, bij mijn schoonmoeder is na vijf jaar helaas de kanker terug. Komende week pet scan etc. Om te kijken of er verdere uitzaaiingen zijn.. heel wat flashbacks gehad van mijn vader en zus...
Confronterend en zat op mijn werk.. wilde heel hard weglopen. Niet nog een keer dit proces..
Vanmiddag slecht nieuws gekregen, bij mijn schoonmoeder is na vijf jaar helaas de kanker terug. Komende week pet scan etc. Om te kijken of er verdere uitzaaiingen zijn.. heel wat flashbacks gehad van mijn vader en zus...
Confronterend en zat op mijn werk.. wilde heel hard weglopen. Niet nog een keer dit proces..
dinsdag 18 februari 2020 om 08:10
Heftig, Christiana. Ik heb ook gemerkt dat een bepaalde onbevangenheid weg is bij mij. In het jaar dat mijn vader overleden is werd mijn vriend ook ziek. 7 maanden ellende gehad en toen eindelijk geopereerd. Dat ging goddank goed. Nog een paar maanden revalideren en het ging weer beduidend beter maar het is alsof ik zit te wachten op de volgende catastrophe of zo.
dinsdag 18 februari 2020 om 11:59
Jeetje meis..heftig..gelukkig gaat het nu beter.Lady_Day schreef: ↑18-02-2020 08:10Heftig, Christiana. Ik heb ook gemerkt dat een bepaalde onbevangenheid weg is bij mij. In het jaar dat mijn vader overleden is werd mijn vriend ook ziek. 7 maanden ellende gehad en toen eindelijk geopereerd. Dat ging goddank goed. Nog een paar maanden revalideren en het ging weer beduidend beter maar het is alsof ik zit te wachten op de volgende catastrophe of zo.
Die onvebangenheid ..en onrust..heb ik ook na het plots overlijden v mn man. Het leven is dus niet zo makkelijk enz. En nu angst alsof er elk moment weer iets ergs kan gebeuren. Elke dag spanningsbuikpijn enz.
dinsdag 18 februari 2020 om 12:01
Heftig...ik snap je. Hoop dat je schoonmoeder toch beter nieuws gaat krijgen..en indd na een tijd vraagt amper nog iemand iets aan je..over hoe t gaat..mijn man plots in augustus overleden(39)..toevallig zei iemand laatst; is alles nu geregeld na halfjaar en heb je je leven weer op de rails met je kids..Christiana schreef: ↑17-02-2020 23:33Wat Lady_Day schrijft kan ik alleen maar bevestigen.. helaas mag je niet rouwen, en steun van mensen die het zelf hebben meegemaakt.
Vanmiddag slecht nieuws gekregen, bij mijn schoonmoeder is na vijf jaar helaas de kanker terug. Komende week pet scan etc. Om te kijken of er verdere uitzaaiingen zijn.. heel wat flashbacks gehad van mijn vader en zus...
Confronterend en zat op mijn werk.. wilde heel hard weglopen. Niet nog een keer dit proces..
dinsdag 18 februari 2020 om 12:27
dinsdag 18 februari 2020 om 20:16
Vreselijk die opmerking, en zo ondoordacht diegene kan beter haar mond houden..rammie schreef: ↑18-02-2020 12:01Heftig...ik snap je. Hoop dat je schoonmoeder toch beter nieuws gaat krijgen..en indd na een tijd vraagt amper nog iemand iets aan je..over hoe t gaat..mijn man plots in augustus overleden(39)..toevallig zei iemand laatst; is alles nu geregeld na halfjaar en heb je je leven weer op de rails met je kids..
Je leven ligt in puin, en op de rails? Ja kinderen moeten naar school, crèche en jij werken en het huishouden.. je door de dag heen slepen, opgelucht dat je je bed in kunt duiken.. en ondertussen verdrietig, boos en eenzaam zijn. En alles nog afhandelen met fiscus instanties Ed..
Jeetje je begint met met overleven..
dinsdag 18 februari 2020 om 20:21
Snap heel goed dat je niet meer onbevangen erin staat, gelukkig gaat het met je vriend beter.Lady_Day schreef: ↑18-02-2020 08:10Heftig, Christiana. Ik heb ook gemerkt dat een bepaalde onbevangenheid weg is bij mij. In het jaar dat mijn vader overleden is werd mijn vriend ook ziek. 7 maanden ellende gehad en toen eindelijk geopereerd. Dat ging goddank goed. Nog een paar maanden revalideren en het ging weer beduidend beter maar het is alsof ik zit te wachten op de volgende catastrophe of zo.
Herkenbaar dat wachten op de volgende ramp.
En dat kanker proces drie keer van heel nabij meegemaakt helaas.. ik weet hoe het werkt, hoe sneller je door de molen gaat hoe fouter het is..
woensdag 19 februari 2020 om 15:09
Hoe dom kunnen mensen zijn!!!rammie schreef: ↑18-02-2020 12:01Heftig...ik snap je. Hoop dat je schoonmoeder toch beter nieuws gaat krijgen..en indd na een tijd vraagt amper nog iemand iets aan je..over hoe t gaat..mijn man plots in augustus overleden(39)..toevallig zei iemand laatst; is alles nu geregeld na halfjaar en heb je je leven weer op de rails met je kids..
woensdag 19 februari 2020 om 15:09
Wat een ellende zeg. Sterkte!Christiana schreef: ↑17-02-2020 23:33Wat Lady_Day schrijft kan ik alleen maar bevestigen.. helaas mag je niet rouwen, en steun van mensen die het zelf hebben meegemaakt.
Vanmiddag slecht nieuws gekregen, bij mijn schoonmoeder is na vijf jaar helaas de kanker terug. Komende week pet scan etc. Om te kijken of er verdere uitzaaiingen zijn.. heel wat flashbacks gehad van mijn vader en zus...
Confronterend en zat op mijn werk.. wilde heel hard weglopen. Niet nog een keer dit proces..
dinsdag 25 februari 2020 om 13:01
Ja, dat is heel confronterend. En helaas horen die 'down dagen' er bij en zal dit echt niet de laatste zijn. Wat deprimerend he? Maar uiteindelijk heb ik het ervaren als in the old man's tale:
"As for grief, you’ll find it comes in waves. When the ship is first wrecked, you’re drowning, with wreckage all around you. Everything floating around you reminds you of the beauty and the magnificence of the ship that was, and is no more. And all you can do is float. You find some piece of the wreckage and you hang on for a while. Maybe it’s some physical thing. Maybe it’s a happy memory or a photograph. Maybe it’s a person who is also floating. For a while, all you can do is float. Stay alive.
In the beginning, the waves are 100 feet tall and crash over you without mercy. They come 10 seconds apart and don’t even give you time to catch your breath. All you can do is hang on and float. After a while, maybe weeks, maybe months, you’ll find the waves are still 100 feet tall, but they come further apart. When they come, they still crash all over you and wipe you out. But in between, you can breathe, you can function. You never know what’s going to trigger the grief. It might be a song, a picture, a street intersection, the smell of a cup of coffee. It can be just about anything…and the wave comes crashing. But in between waves, there is life.
Somewhere down the line, and it’s different for everybody, you find that the waves are only 80 feet tall. Or 50 feet tall. And while they still come, they come further apart. You can see them coming. An anniversary, a birthday, or Christmas, or landing at O’Hare. You can see it coming, for the most part, and prepare yourself. And when it washes over you, you know that somehow you will, again, come out the other side. Soaking wet, sputtering, still hanging on to some tiny piece of the wreckage, but you’ll come out. Take it from an old guy. The waves never stop coming, and somehow you don’t really want them to. But you learn that you’ll survive them. And other waves will come. And you’ll survive them too. If you’re lucky, you’ll have lots of scars from lots of loves. And lots of shipwrecks.”
Sterkte, Rammie
"As for grief, you’ll find it comes in waves. When the ship is first wrecked, you’re drowning, with wreckage all around you. Everything floating around you reminds you of the beauty and the magnificence of the ship that was, and is no more. And all you can do is float. You find some piece of the wreckage and you hang on for a while. Maybe it’s some physical thing. Maybe it’s a happy memory or a photograph. Maybe it’s a person who is also floating. For a while, all you can do is float. Stay alive.
In the beginning, the waves are 100 feet tall and crash over you without mercy. They come 10 seconds apart and don’t even give you time to catch your breath. All you can do is hang on and float. After a while, maybe weeks, maybe months, you’ll find the waves are still 100 feet tall, but they come further apart. When they come, they still crash all over you and wipe you out. But in between, you can breathe, you can function. You never know what’s going to trigger the grief. It might be a song, a picture, a street intersection, the smell of a cup of coffee. It can be just about anything…and the wave comes crashing. But in between waves, there is life.
Somewhere down the line, and it’s different for everybody, you find that the waves are only 80 feet tall. Or 50 feet tall. And while they still come, they come further apart. You can see them coming. An anniversary, a birthday, or Christmas, or landing at O’Hare. You can see it coming, for the most part, and prepare yourself. And when it washes over you, you know that somehow you will, again, come out the other side. Soaking wet, sputtering, still hanging on to some tiny piece of the wreckage, but you’ll come out. Take it from an old guy. The waves never stop coming, and somehow you don’t really want them to. But you learn that you’ll survive them. And other waves will come. And you’ll survive them too. If you’re lucky, you’ll have lots of scars from lots of loves. And lots of shipwrecks.”
Sterkte, Rammie
dinsdag 25 februari 2020 om 13:04
Ik vind jou opmerkingen altijd zoooo lief en een supermooi stuk..ontroerd weer..bedankt meidLady_Day schreef: ↑25-02-2020 13:01Ja, dat is heel confronterend. En helaas horen die 'down dagen' er bij en zal dit echt niet de laatste zijn. Wat deprimerend he? Maar uiteindelijk heb ik het ervaren als in the old man's tale:
"As for grief, you’ll find it comes in waves. When the ship is first wrecked, you’re drowning, with wreckage all around you. Everything floating around you reminds you of the beauty and the magnificence of the ship that was, and is no more. And all you can do is float. You find some piece of the wreckage and you hang on for a while. Maybe it’s some physical thing. Maybe it’s a happy memory or a photograph. Maybe it’s a person who is also floating. For a while, all you can do is float. Stay alive.
In the beginning, the waves are 100 feet tall and crash over you without mercy. They come 10 seconds apart and don’t even give you time to catch your breath. All you can do is hang on and float. After a while, maybe weeks, maybe months, you’ll find the waves are still 100 feet tall, but they come further apart. When they come, they still crash all over you and wipe you out. But in between, you can breathe, you can function. You never know what’s going to trigger the grief. It might be a song, a picture, a street intersection, the smell of a cup of coffee. It can be just about anything…and the wave comes crashing. But in between waves, there is life.
Somewhere down the line, and it’s different for everybody, you find that the waves are only 80 feet tall. Or 50 feet tall. And while they still come, they come further apart. You can see them coming. An anniversary, a birthday, or Christmas, or landing at O’Hare. You can see it coming, for the most part, and prepare yourself. And when it washes over you, you know that somehow you will, again, come out the other side. Soaking wet, sputtering, still hanging on to some tiny piece of the wreckage, but you’ll come out. Take it from an old guy. The waves never stop coming, and somehow you don’t really want them to. But you learn that you’ll survive them. And other waves will come. And you’ll survive them too. If you’re lucky, you’ll have lots of scars from lots of loves. And lots of shipwrecks.”
Sterkte, Rammie
..dankbaar
dinsdag 25 februari 2020 om 13:37
Ik heb met je te doen, Rammie. Ik vond het verlies van mijn vader soms gewoon echt niet te doen. Soms wist ik gewoon echt niet waar ik het moest zoeken. Wat een verdriet heb ik gehad zeg. En nog steeds hoor. Twee jaar later is bijna iedereen het al weer vergeten maar ik pink bijna dagelijks nog wel een traantje weg. Maar die allesoverheersende, gekmakende wanhoop... nee, die is weg. Ik weet nu, uit ervaring, dat als ik een moeilijk moment heb en hem zo ontzettend mis, dat dat gevoel ook weer over gaat (en weer terug komt en weer over gaat). Dan komen de tranen maar. Het stopt vanzelf. Ik laat het nu wat meer over me heen komen terwijl ik er in het begin zo tegen vocht. Ik wilde me zo graag beter voelen.... en dat lukte maar niet wat me alleen maar meer frustreerde. Maar dat kon toen gewoon niet. Het was gewoon te heftig en ik moest er 'gewoon' door heen. Er was zo weinig wat mij troost gaf. Ja, hier praten met forummers die door hetzelfde gingen. Was een geluk bij een ongeluk maar ik heb er zo veel aan gehad.
De meesten van ons zijn nu een stukje verder. Vandaar dat dit topic ook niet meer zo actief is. Dat zegt ook wat he? Hoe moeilijk het ook was. Hoeveel verdriet we ook hadden... langzaam maar zeker gaat het wat beter.
Zo zal het voor jou waarschijnlijk ook wel gaan. Moeilijk voor te stellen he? Dat je weer van dingen kan genieten en dat je blijheid kan voelen en rust kan ervaren. Maar het komt wel. Alleen nu nog nog even niet. Dus die down dagen.... hoe #@! ook... ook die gaan voorbij. Er tegen vechten of gefrustreerd raken helpt echt niet, dus laat het maar gewoon over je heen komen. 'This too shall pass.'
De meesten van ons zijn nu een stukje verder. Vandaar dat dit topic ook niet meer zo actief is. Dat zegt ook wat he? Hoe moeilijk het ook was. Hoeveel verdriet we ook hadden... langzaam maar zeker gaat het wat beter.
Zo zal het voor jou waarschijnlijk ook wel gaan. Moeilijk voor te stellen he? Dat je weer van dingen kan genieten en dat je blijheid kan voelen en rust kan ervaren. Maar het komt wel. Alleen nu nog nog even niet. Dus die down dagen.... hoe #@! ook... ook die gaan voorbij. Er tegen vechten of gefrustreerd raken helpt echt niet, dus laat het maar gewoon over je heen komen. 'This too shall pass.'
dinsdag 25 februari 2020 om 13:49
Wat een mooi topic dit, bijzonder, al die herkenbare emoties. Ondanks dat het al weer meer dan vier jaar geleden is dat ik mijn moeder erg onverwachts verloren nog voor mijn twintigste verjaardag, bestaat mijn leven nog steeds uit ups en downs. De gezinssituatie is er niet gemakkelijker op geworden en ik heb echt in een diep, zwart dal gezeten. Inmiddels gaat het over het algemeen goed, maar het heeft enorm veel voet in aarde. De gedachtes hoeveel ze nu al gemist heeft van mijn leven maken me verdrietig, maar ook trots waar ik nu ben.
Schrijven helpt, op moeilijke momenten doe ik dat ook vaak en graag. Het voelt alleen nog steeds als een struggle, ik had zo'n sterke band met haar en opeens is deze weg. Het slijt, maar het blijft zo'n enorm gemis. Ik zou er alles aan doen om haar nog hier te hebben, wat dat betreft is het leven zo oneerlijk soms.
Heel veel sterkte ook voor jullie!
Schrijven helpt, op moeilijke momenten doe ik dat ook vaak en graag. Het voelt alleen nog steeds als een struggle, ik had zo'n sterke band met haar en opeens is deze weg. Het slijt, maar het blijft zo'n enorm gemis. Ik zou er alles aan doen om haar nog hier te hebben, wat dat betreft is het leven zo oneerlijk soms.
Heel veel sterkte ook voor jullie!
zaterdag 29 februari 2020 om 13:27
Wat naar Christiana, heel veel sterkte de komende tijd voor jou en je gezin en een hele dikke .
Hier zitten we helaas weer midden in een rouwperiode. Mijn 2e vader (niet biologisch, wel deels opvoeder) is vorige week overleden. Er komt zo veel verdriet los. Wanhoop ook soms. Hij was de enige waar ik als kind soms veilig kon zijn. Hij heeft mijn leven gered. En hij begreep mijn wanhoop na het overlijden van de kinderen. Nu is er echt niemand meer. Ik heb mijn ouders nog, althans zij leven nog, maar daar kan ik niet bij terecht, dat is nooit anders geweest. Mijn schoonouders hebben beiden een erg broze gezondheid en hebben zorg van ons nodig.
Ik voel me enorm verloren. Moet sterk zijn voor de kinderen, die ook ineens weer heel duidelijk laten zien hoe geraakt ze zijn door dit verlies, maar daarmee komt ook bij hen het verlies van hun zusje weer omhoog.
Ik voel me verloren en gesloopt.
.Hier zitten we helaas weer midden in een rouwperiode. Mijn 2e vader (niet biologisch, wel deels opvoeder) is vorige week overleden. Er komt zo veel verdriet los. Wanhoop ook soms. Hij was de enige waar ik als kind soms veilig kon zijn. Hij heeft mijn leven gered. En hij begreep mijn wanhoop na het overlijden van de kinderen. Nu is er echt niemand meer. Ik heb mijn ouders nog, althans zij leven nog, maar daar kan ik niet bij terecht, dat is nooit anders geweest. Mijn schoonouders hebben beiden een erg broze gezondheid en hebben zorg van ons nodig.
Ik voel me enorm verloren. Moet sterk zijn voor de kinderen, die ook ineens weer heel duidelijk laten zien hoe geraakt ze zijn door dit verlies, maar daarmee komt ook bij hen het verlies van hun zusje weer omhoog.
Ik voel me verloren en gesloopt.
Forever is a hell of a long time
zondag 1 maart 2020 om 01:05
Lieve Selune wat krijg en kreeg hij ongelofelijk veel leed in je levenSelune schreef: ↑29-02-2020 13:27Wat naar Christiana, heel veel sterkte de komende tijd voor jou en je gezin en een hele dikke
Hier zitten we helaas weer midden in een rouwperiode. Mijn 2e vader (niet biologisch, wel deels opvoeder) is vorige week overleden. Er komt zo veel verdriet los. Wanhoop ook soms. Hij was de enige waar ik als kind soms veilig kon zijn. Hij heeft mijn leven gered. En hij begreep mijn wanhoop na het overlijden van de kinderen. Nu is er echt niemand meer. Ik heb mijn ouders nog, althans zij leven nog, maar daar kan ik niet bij terecht, dat is nooit anders geweest. Mijn schoonouders hebben beiden een erg broze gezondheid en hebben zorg van ons nodig.
Ik voel me enorm verloren. Moet sterk zijn voor de kinderen, die ook ineens weer heel duidelijk laten zien hoe geraakt ze zijn door dit verlies, maar daarmee komt ook bij hen het verlies van hun zusje weer omhoog.
Ik voel me verloren en gesloopt.
En niet bij je ouders terecht kunnen en helaas ook niet bij je schoonouders...
zondag 1 maart 2020 om 08:12
M'n schoonvader is echt een enorme schat, maar vergeet steeds meer. Alles wat we niet voor hem opschrijven wordt vergeten. Dat maakt echte gesprekken met hem moeilijk. Als we aansluiten bij zijn, steeds kleiner wordende, wereld is hij nog altijd een hele lieve man, maar daarbuiten kan uw veel dingen niet zo goed meer plaatsen.
Schoonmoeder is in een paar jaar tijd al zo vaak geopereerd dat we de tel kwijt zijn en kan moeilijk voor zichzelf zorgen. Daar gaat het altijd over haar, begrijpelijk, maar in deze omstandigheden ook lastig.
Mijn eigen ouders zijn er gewoon niet, die ons hebben teveel pijn gedaan.
Afgelopen week op de uitvaart waren zij er ook. Er kan geen respect vanaf voor mij of ons gezin, het blijft naar.
Ik wordt weer iedere nacht wakker met nachtmerries. Zie mijn dochtertje weer keer op keer sterven. Als ik wakker wordt is er eerst de realisatie dat zij er niet meer is en dan meteen dat 'pa' er ook niet meer is, het voelt zo enorm leeg. Wanhopig leeg en eenzaam.
Ik ben eigenlijk niet zo'n emotioneel persoon. Heb een enorme muur opgebouwd vanuit mijn jeugd. Ik huil weleens als ik alleen ben, maar vaak lukt dat me niet. Afgelopen week zelfs twee keer op m'n werk in tranen geweest, ik weet niet wat er gebeurd en nog minder hoe ik ermee om moet gaan.
Schoonmoeder is in een paar jaar tijd al zo vaak geopereerd dat we de tel kwijt zijn en kan moeilijk voor zichzelf zorgen. Daar gaat het altijd over haar, begrijpelijk, maar in deze omstandigheden ook lastig.
Mijn eigen ouders zijn er gewoon niet, die ons hebben teveel pijn gedaan.
Afgelopen week op de uitvaart waren zij er ook. Er kan geen respect vanaf voor mij of ons gezin, het blijft naar.
Ik wordt weer iedere nacht wakker met nachtmerries. Zie mijn dochtertje weer keer op keer sterven. Als ik wakker wordt is er eerst de realisatie dat zij er niet meer is en dan meteen dat 'pa' er ook niet meer is, het voelt zo enorm leeg. Wanhopig leeg en eenzaam.
Ik ben eigenlijk niet zo'n emotioneel persoon. Heb een enorme muur opgebouwd vanuit mijn jeugd. Ik huil weleens als ik alleen ben, maar vaak lukt dat me niet. Afgelopen week zelfs twee keer op m'n werk in tranen geweest, ik weet niet wat er gebeurd en nog minder hoe ik ermee om moet gaan.
Forever is a hell of a long time
zondag 1 maart 2020 om 08:15
Dat geldt voor jou net zo goed lieve ChristianaChristiana schreef: ↑01-03-2020 01:05Lieve Selune wat krijg en kreeg hij ongelofelijk veel leed in je leven
En niet bij je ouders terecht kunnen en helaas ook niet bij je schoonouders...
Hoe gaat het met je man en kinderen. Kunnen zijn er een beetje mee omgaan? En jij zelf trek je het een beetje?
Forever is a hell of a long time
