Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw - deel 2
woensdag 2 januari 2019 om 07:49
dinsdag 3 maart 2020 om 21:56
Wat vreselijk verdrietig, je zo alleen voelen dat je niemand hebt om op te leunen.Selune schreef: ↑02-03-2020 22:24Dat is misschien inderdaad ook wel een verschil. Ik heb me de afgelopen dagen heel erg afgevraagd waarom dit me zo ontzettend hard raakt. Mijn biologische vader is al een aantal jaar af en aan ernstig ziek (al 3x succesvol behandeld tegen kanker), maar ik ben eigenlijk helemaal niet bang om hem te verliezen. Alleen daar zit misschien wel in dat ik echt niet op mijn ouders leun. Nooit gedaan ook. Ze hebben eigenlijk nooit voor me gezorgd. En mijn 2e ouders en dan vooral hij waren er wel.
Toen ik ging scheiden zeiden mijn echte ouders meteen als je naar niet denkt dat je hier kan komen wonen, mijn 2e ouders vroegen of ze me konden helpen of ik overdag nodig had. Dat geeft denk ik het verschil wel aan.
Ik voel me nu zo vreselijk alleen. Toen ik hoorde dat hij overleden was, was mijn eerste gedachte ik moet 'paps' bellen. Maar ja dat kan niet meer. Ik moet het nu echt alleen doen en dat is vreselijk eng.
Ik heb ook, net als na mijn dochtertje, paniekaanvallen. Ik ben me zo bewust dat ik er moet zijn, dat ik voor mijn kinderen moet zorgen. Dat niemand voor mij zorgt, nergens kan schuilen.
Wat ik een tijd heel raar en naar vond dat ik geen generatie meer voor mij heb. De volgende in lijn ben ik.. als de wetten van de natuur hopelijk gevolgd worden.
dinsdag 3 maart 2020 om 22:11
Herkenbaar dat je amper steun krijgt van de achterblijvende ouder Ladyday en Eggo. Al kon mijn moeder er niets aan doen, door haar hersenletsel was het ziek zijn en overlijden zo uit haar systeem. Als ze dat had geweten had ze ontzettend verdrietig geweest. Ze was 62 jaar samen met mijn vader.. voor ons was het een gemis niet samen met haar kunnen rouwen. Voor haar was het beter zo..
dinsdag 28 april 2020 om 15:53
Hallo allemaal,
Ik hoop met deze post het topic weer nieuw leven in te blazen. Bijna twee weken geleden ben is mijn vader onverwachts overleden. Op woensdag kreeg hij een herseninfarct en op donderdag is hij hieraan overleden.
Wat ik vooral voel op dit moment is onbegrip, ik begrijp gewoon niet wat er is gebeurd en kan me niet voorstellen dat het echt is. Ook zit ik met veel vragen, hoe heeft dit kunnen gebeuren, hadden we het kunnen zien aankomen en heeft zijn cardioloog niet toch iets over het hoofd gezien.
Ik vind het verschrikkelijk dat ik nu ineens zonder mijn vader moet leven, dat ons gezin nooit meer compleet zal zijn, dat alles anders zal worden en ik weer opnieuw mijn draai moet vinden. Voor mijn moeder vind ik het ontzettend erg en ik maak me zorgen om haar. Gelukkig woont mijn jongere broer nog thuis dus is ze niet helemaal alleen.
Ik zie ontzettend op tegen de tijd die komen gaat. Binnenkort heb ik een sollicitatiegesprek, daar was ik heel blij om want ik zit al lang zonder werk, nu moet ik er niet aan denken om weer aan de slag te gaan. Ik heb ook totaal geen energie, hoort dit erbij? Verder slaap ik slecht, word vaak wakker en zie dan weer de beelden van mijn vader in het ziekenhuis voor me.
Het is zo oneerlijk, mijn vader was nog helemaal niet zo oud, was niet ziek, net met pensioen en had nog allerlei plannen. Als ik lang over zijn overlijden nadenk krijg ik een paniekaanval, want ik kan er nog niet bij met mijn verstand dat dit echt gebeurd is...
Ik hoop met deze post het topic weer nieuw leven in te blazen. Bijna twee weken geleden ben is mijn vader onverwachts overleden. Op woensdag kreeg hij een herseninfarct en op donderdag is hij hieraan overleden.
Wat ik vooral voel op dit moment is onbegrip, ik begrijp gewoon niet wat er is gebeurd en kan me niet voorstellen dat het echt is. Ook zit ik met veel vragen, hoe heeft dit kunnen gebeuren, hadden we het kunnen zien aankomen en heeft zijn cardioloog niet toch iets over het hoofd gezien.
Ik vind het verschrikkelijk dat ik nu ineens zonder mijn vader moet leven, dat ons gezin nooit meer compleet zal zijn, dat alles anders zal worden en ik weer opnieuw mijn draai moet vinden. Voor mijn moeder vind ik het ontzettend erg en ik maak me zorgen om haar. Gelukkig woont mijn jongere broer nog thuis dus is ze niet helemaal alleen.
Ik zie ontzettend op tegen de tijd die komen gaat. Binnenkort heb ik een sollicitatiegesprek, daar was ik heel blij om want ik zit al lang zonder werk, nu moet ik er niet aan denken om weer aan de slag te gaan. Ik heb ook totaal geen energie, hoort dit erbij? Verder slaap ik slecht, word vaak wakker en zie dan weer de beelden van mijn vader in het ziekenhuis voor me.
Het is zo oneerlijk, mijn vader was nog helemaal niet zo oud, was niet ziek, net met pensioen en had nog allerlei plannen. Als ik lang over zijn overlijden nadenk krijg ik een paniekaanval, want ik kan er nog niet bij met mijn verstand dat dit echt gebeurd is...
dinsdag 28 april 2020 om 22:35
Gecondoleerd en sterkte met het overlijden van je vader simply -me.
En al je gevoelens horen bij rouw, het niet kunnen geloven, radeloos zijn, boos, nergens zin in hebben, slechte concentratie etc..
Geef het tijd, wees mild voor je zelf, en geef het aan in je sollicitatie gesprek. Ik zou wel gaan, als je al een tijd zonder werk zit.
En al je gevoelens horen bij rouw, het niet kunnen geloven, radeloos zijn, boos, nergens zin in hebben, slechte concentratie etc..
Geef het tijd, wees mild voor je zelf, en geef het aan in je sollicitatie gesprek. Ik zou wel gaan, als je al een tijd zonder werk zit.
woensdag 29 april 2020 om 08:30
Gecondoleerd Simply me.
Ik heb hier in het vorige topic ooit geschreven over mijn moeder die in 2009 overleed. 3 weken geleden is mijn vader overleden.
Ik zit dus weer midden in de rouw. En merk ook dat het overlijden van mijn moeder weer terug komt in mijn gedachten/ dromen.
Heb nu dus geen ouders meer. En misschien juist nu in Corona tijd, voelt dat nog heel onwerkelijk.
Het is ook weer heel snel gegaan. Bij mijn moeder zat er bijna 3 weken tussen diagnose en overlijden. Bij mijn vader 5 dagen. Beide hadden ze kanker.
Ik heb hier in het vorige topic ooit geschreven over mijn moeder die in 2009 overleed. 3 weken geleden is mijn vader overleden.
Ik zit dus weer midden in de rouw. En merk ook dat het overlijden van mijn moeder weer terug komt in mijn gedachten/ dromen.
Heb nu dus geen ouders meer. En misschien juist nu in Corona tijd, voelt dat nog heel onwerkelijk.
Het is ook weer heel snel gegaan. Bij mijn moeder zat er bijna 3 weken tussen diagnose en overlijden. Bij mijn vader 5 dagen. Beide hadden ze kanker.
woensdag 29 april 2020 om 08:54
Simply en Mogelijk, gecondoleerd. Wat verschrikkelijk heftig.
Simply, wat jij beschrijft vind ik heel herkenbaar hoor. Mijn vader was al langer niet in orde dus ik kon er stiekem al rekening mee houden dat hij het niet ging redden maar de eerste weken was er veel ongeloof. Ik vond het zo raar... iemand die al mijn hele leven een constante factor was was met één uitademing verdwenen. En al die vragen... ook herkenbaar. Ik probeerde het verhaal rond te breien want mijn wereld stond op z'n kop.
Ook ik had geen energie. En dat is, meer dan 2 jaar later, nog steeds in meer of mindere mate het geval. Het eerste jaar was ik constant moe en kon ik echt alleen maar de basisdingen doen. Ik zou het sollicitatiegesprek wel door laten gaan. Het geeft invulling aan je dag, een doel, en aangezien er vanwege corona toch weinig 'leuks' te doen is zul je daar niets aan missen. Het klinkt een beetje saai, werken, eten, slapen maar het geeft structuur.
De paniekaanvallen zijn ook herkenbaar. Dat duurde ook wel even voordat die verdwenen bij mij.
Ja, hoe @#$%! het ook is, niets wat je schrijft is mij vreemd. Het hoort erbij. Het is niet niks.
HetisMogelijk... 5 dagen, wat snel he? Bij mij vader was het ook 5 dagen. Ook kanker. Ik heb nog een moeder dus ik weet niet hoe het is om geen ouders meer te hebben maar mijn beste vriendin die haar ouders binnen een paar jaar verloren is omschreef het als een soort vrije val, zonder parachute.
Hier gaat het, na 2 jaar, overigens best goed. Ik mis mijn vader enorm en ik denk nog steeds heel veel aan hem maar de beelden van zijn laatste dagen komen alleen terug als ik er actief aan denk. Op sommige momenten vind ik het nog wel lastig. Ik ben net verhuisd en hij is nooit in dat huis geweest. Toen ik net de sleutel had probeerde ik mij voor te stellen hoe hij door dat huis zou lopen en wat hij voor mij verbouwd zou hebben
Lange tijd heb ik elke dag tranen gelaten maar dat is gestopt. Af en toe komt het wel maar het is niet meer zo dat ik elk moment in tranen uit kan barsten. Twee jaar geleden had ik niet kunnen geloven dat het mogelijk was om me weer enigszins normaal, laat staan gelukkig te voelen. Maar het kan wel. Deze dingen kosten echter tijd. Het eerste jaar was echt ontzettend zwaar maar ik heb tegenwoordig echt veel meer lucht.
Toen de hele coronapleuris uitbrak heb ik nog wel gedacht dat ik blij was dat mijn vader dit niet meer mee hoefde te maken met zijn zwakke longen. Dit is hem bespaard gebleven.
Sterkte voor een ieder die het nodig heeft
Simply, wat jij beschrijft vind ik heel herkenbaar hoor. Mijn vader was al langer niet in orde dus ik kon er stiekem al rekening mee houden dat hij het niet ging redden maar de eerste weken was er veel ongeloof. Ik vond het zo raar... iemand die al mijn hele leven een constante factor was was met één uitademing verdwenen. En al die vragen... ook herkenbaar. Ik probeerde het verhaal rond te breien want mijn wereld stond op z'n kop.
Ook ik had geen energie. En dat is, meer dan 2 jaar later, nog steeds in meer of mindere mate het geval. Het eerste jaar was ik constant moe en kon ik echt alleen maar de basisdingen doen. Ik zou het sollicitatiegesprek wel door laten gaan. Het geeft invulling aan je dag, een doel, en aangezien er vanwege corona toch weinig 'leuks' te doen is zul je daar niets aan missen. Het klinkt een beetje saai, werken, eten, slapen maar het geeft structuur.
De paniekaanvallen zijn ook herkenbaar. Dat duurde ook wel even voordat die verdwenen bij mij.
Ja, hoe @#$%! het ook is, niets wat je schrijft is mij vreemd. Het hoort erbij. Het is niet niks.
HetisMogelijk... 5 dagen, wat snel he? Bij mij vader was het ook 5 dagen. Ook kanker. Ik heb nog een moeder dus ik weet niet hoe het is om geen ouders meer te hebben maar mijn beste vriendin die haar ouders binnen een paar jaar verloren is omschreef het als een soort vrije val, zonder parachute.
Hier gaat het, na 2 jaar, overigens best goed. Ik mis mijn vader enorm en ik denk nog steeds heel veel aan hem maar de beelden van zijn laatste dagen komen alleen terug als ik er actief aan denk. Op sommige momenten vind ik het nog wel lastig. Ik ben net verhuisd en hij is nooit in dat huis geweest. Toen ik net de sleutel had probeerde ik mij voor te stellen hoe hij door dat huis zou lopen en wat hij voor mij verbouwd zou hebben
Lange tijd heb ik elke dag tranen gelaten maar dat is gestopt. Af en toe komt het wel maar het is niet meer zo dat ik elk moment in tranen uit kan barsten. Twee jaar geleden had ik niet kunnen geloven dat het mogelijk was om me weer enigszins normaal, laat staan gelukkig te voelen. Maar het kan wel. Deze dingen kosten echter tijd. Het eerste jaar was echt ontzettend zwaar maar ik heb tegenwoordig echt veel meer lucht.
Toen de hele coronapleuris uitbrak heb ik nog wel gedacht dat ik blij was dat mijn vader dit niet meer mee hoefde te maken met zijn zwakke longen. Dit is hem bespaard gebleven.
Sterkte voor een ieder die het nodig heeft
woensdag 29 april 2020 om 13:50
Bedankt voor jullie lieve reacties. Ik heb al veel gelezen in het vorige topic, maar merkte dat ik het prettig zou vinden om ook zelf mee te schrijven. Lady, wel fijn om te horen dat het na twee jaar toch een stuk beter met je gaat, dat geeft wat hoop. Ik merk dat ik het fijn vind om dat soort positieve verhalen te lezen, ik weet dat het gemis niet over zal gaan, maar dat het rauwe verdriet wel minder wordt.
Hetismogelijk, jij gecondoleerd met je verlies, lijkt me vreselijk als je helemaal geen ouders meer hebt. Het is voor jouw vader ook snel gegaan.
Mijn vader was erg veel bezig met het hele coronagebeuren, het gaf hem ook veel stress. Volgende week hebben we een gesprek met de neuroloog uit het ziekenhuis en met de cardioloog die hem heeft behandeld. Mijn vader had last van een, volgens de cardioloog onschuldige, hartritmestoornis. Op internet lees ik overal dat je met deze hartritmestoornis een veel hogere kans hebt op een herseninfarct, dus wij willen graag weten waarom de cardioloog hem geen bloedverdunnende middelen heeft gegeven om dit risico te verlagen. Ik zit me er nu al zo over op te winden, maar wellicht heeft het infarct wel een heel andere oorzaak. Ik hoop in ieder geval meer antwoorden en dan hopelijk ook meer begrip te krijgen.
Gisteravond weer een moeilijke avond gehad. Ik zat te denken aan een restaurant waar hij graag met ons wilde eten, maar wat nu niet kon. Dan vind ik het zo erg dat we nooit zijn gegaan, over dat soort dingen kan ik dan zo verschrikkelijk huilen...klinkt stom eigenlijk als ik het zo opschrijf.
Ik heb besloten om wel naar het sollicitatiegesprek te gaan, het is inderdaad waarschijnlijk goed om meer afleiding te hebben, anders zit ik alleen maar thuis treurig te wezen.
Hetismogelijk, jij gecondoleerd met je verlies, lijkt me vreselijk als je helemaal geen ouders meer hebt. Het is voor jouw vader ook snel gegaan.
Mijn vader was erg veel bezig met het hele coronagebeuren, het gaf hem ook veel stress. Volgende week hebben we een gesprek met de neuroloog uit het ziekenhuis en met de cardioloog die hem heeft behandeld. Mijn vader had last van een, volgens de cardioloog onschuldige, hartritmestoornis. Op internet lees ik overal dat je met deze hartritmestoornis een veel hogere kans hebt op een herseninfarct, dus wij willen graag weten waarom de cardioloog hem geen bloedverdunnende middelen heeft gegeven om dit risico te verlagen. Ik zit me er nu al zo over op te winden, maar wellicht heeft het infarct wel een heel andere oorzaak. Ik hoop in ieder geval meer antwoorden en dan hopelijk ook meer begrip te krijgen.
Gisteravond weer een moeilijke avond gehad. Ik zat te denken aan een restaurant waar hij graag met ons wilde eten, maar wat nu niet kon. Dan vind ik het zo erg dat we nooit zijn gegaan, over dat soort dingen kan ik dan zo verschrikkelijk huilen...klinkt stom eigenlijk als ik het zo opschrijf.
Ik heb besloten om wel naar het sollicitatiegesprek te gaan, het is inderdaad waarschijnlijk goed om meer afleiding te hebben, anders zit ik alleen maar thuis treurig te wezen.
woensdag 29 april 2020 om 14:29
Simply, dat zoeken naar antwoorden komt mij ook zo bekend voor... Mijn vader had een aantal auto-immuunziektes en wij dachten dat zijn klachten daarmee te maken had. Hij stond onder behandeling van een heel aantal specialisten waaronder een longarts... die niet doorhad dat mijn vader longkanker had. Toen wij de diagnose kregen vond ik dat heel kwalijk. Vooral omdat er een paar jaar daarvoor al iets op een longfoto was gezien waarvan ze niet wisten wat het was. Maar daar hebben ze nooit onderzoek naar gedaan. Nu weten we dat het kanker was. Ik ben woedend geweest maar ik kan het nu beter relativeren. Het is zo gelopen als het is en allerlei zware chemokuren zijn hem bespaard gebleven. Mijn vader had gewoon pech en dat kan ik nu wel accepteren.
Ik vind het helemaal niet stom dat je vreselijk moet huilen over dingen als bijvoorbeeld dat restaurant. Het is niet dat het nu niet kan, het kan nooit meer en dat is heel moeilijk te accepteren, zeker in het begin.
Ik vind het helemaal niet stom dat je vreselijk moet huilen over dingen als bijvoorbeeld dat restaurant. Het is niet dat het nu niet kan, het kan nooit meer en dat is heel moeilijk te accepteren, zeker in het begin.
woensdag 29 april 2020 om 20:15
Ik snap dat je daar kwaad om bent geweest Lady, het voelt dan alsof ze slordig zijn geweest en de situatie niet serieus hebben genomen.
We hebben dit weekend al het gesprek met de cardioloog, ik ben benieuwd. Ik hoop vooral wat meer duidelijkheid te krijgen, aan de andere kant ben ik bang dat hij misschien wel aangeeft een fout te hebben gemaakt en dan moet ik altijd leven met het idee dat dit voorkomen had kunnen worden.
Ik maak me zorgen om mijn moeder. Ze zegt zich nerveus en onrustig te voelen. Precies zoals mijn vader zich voelde een paar dagen voordat hij een infarct kreeg. Ik haal mezelf dus weer vanalles in mijn hoofd. Ik vind het ook zo sneu voor haar, ze heeft veel last van schuldgevoelens. Ik woon ook niet in de buurt, dus kan niet steeds bij haar kijken hoe het gaat. Ik hoop maar dat ze het gaat redden.
We hebben dit weekend al het gesprek met de cardioloog, ik ben benieuwd. Ik hoop vooral wat meer duidelijkheid te krijgen, aan de andere kant ben ik bang dat hij misschien wel aangeeft een fout te hebben gemaakt en dan moet ik altijd leven met het idee dat dit voorkomen had kunnen worden.
Ik maak me zorgen om mijn moeder. Ze zegt zich nerveus en onrustig te voelen. Precies zoals mijn vader zich voelde een paar dagen voordat hij een infarct kreeg. Ik haal mezelf dus weer vanalles in mijn hoofd. Ik vind het ook zo sneu voor haar, ze heeft veel last van schuldgevoelens. Ik woon ook niet in de buurt, dus kan niet steeds bij haar kijken hoe het gaat. Ik hoop maar dat ze het gaat redden.
woensdag 29 april 2020 om 21:51
Simply, ja, in het geval van mijn vader waren ze ook slordig geweest. Het frustreerde mij enorm want mijn vader had zo ontzettend veel pijn. Ik vond dat zo erg om te zien. Ik heb op een gegeven moment zijn hoofdbehandelaar gebeld en gevraagd wat ze gingen doen. Het antwoord was 'we weten het niet'. Nou, mooi... stuur ons maar door naar iemand die het wel weet. En zo kwamen we eindelijk terecht in een UMC. Maar het was te laat. De kanker was uitgezaaid en mijn vader wilde niet meer. Ja, dat was zuur. Ik heb daar lang last van gehad. En ook schuldgevoel dat ik niet eerder ingegrepen heb. Ik had pas door hoe erg het was toen ik ook 's nachts bij mijn ouders verbleef.
De zorg om je moeder snap ik ook hoor. Zij heeft hier natuurlijk ook een enorme knauw van opgelopen. Dat ze nerveus en onrustig is is niet zo gek gezien wat er gebeurd is. En dan ook nog in deze rare corona-tijd.
De zorg om je moeder snap ik ook hoor. Zij heeft hier natuurlijk ook een enorme knauw van opgelopen. Dat ze nerveus en onrustig is is niet zo gek gezien wat er gebeurd is. En dan ook nog in deze rare corona-tijd.
donderdag 30 april 2020 om 13:25
Lady, wat heftig dat je vader zoveel pijn heeft gehad, lijkt me verschrikkelijk om te moeten zien. Ik lees hier meer vreselijke verhalen over een lang ziekbed en je geliefden af zien takelen. Wat dat betreft ben ik "blij" dat het voor mijn vader niet zo is gelopen. Alleen is het veel te vroeg gebeurd.
Merk dat ik vandaag veel last heb van flashbacks. Van mijn vader in het ziekenhuisbed, niet meer kunnen praten, niks. De volgende ochtend was hij al in coma en moesten we afscheid van hem nemen. Hij had hoge koorts en lag al zo te zwoegen, zijn lichaam heeft het ontzettend snel opgegeven.
Het is ook nog maar heel kort geleden nu natuurlijk, ik hoop dat die nare beelden op een gegeven moment naar de achtergrond verdwijnen.
Hoe gaat het vandaag met jullie?
Merk dat ik vandaag veel last heb van flashbacks. Van mijn vader in het ziekenhuisbed, niet meer kunnen praten, niks. De volgende ochtend was hij al in coma en moesten we afscheid van hem nemen. Hij had hoge koorts en lag al zo te zwoegen, zijn lichaam heeft het ontzettend snel opgegeven.
Het is ook nog maar heel kort geleden nu natuurlijk, ik hoop dat die nare beelden op een gegeven moment naar de achtergrond verdwijnen.
Hoe gaat het vandaag met jullie?
donderdag 30 april 2020 om 14:13
De nare beelden heb ik ook nog lang gehad hoor. Werd daar ook wel verdrietig van want zo wilde ik mijn vader niet herinneren. Gelukkig bleef dat niet zo. Als ik aan zijn laatste weken denk vind ik dat nog steeds lastig. Ik deed alles wat ik kon, gesprekken met artsen, pijnstilling regelen en zodra het bezoekuur was dan was ik er, later ook 's nachts gebleven daar en toch voelde het als niet genoeg. Want ik wilde hem beter maken. En ja, dat kon natuurlijk niet
Maar de nare beelden zijn steeds meer naar de achtergrond gegaan. Ik hoor dat ook van anderen die een ouder verloren hebben. Als ik nu aan hem denk dan zie ik hem lekker in zijn tuin scharrelen, hond achter zich aan.
En nog steeds is het soms onwerkelijk maar de acute pijn en paniek zijn echt wel voorbij. Maar ja, het kost wel tijd, helaas.
Maar de nare beelden zijn steeds meer naar de achtergrond gegaan. Ik hoor dat ook van anderen die een ouder verloren hebben. Als ik nu aan hem denk dan zie ik hem lekker in zijn tuin scharrelen, hond achter zich aan.
En nog steeds is het soms onwerkelijk maar de acute pijn en paniek zijn echt wel voorbij. Maar ja, het kost wel tijd, helaas.
vrijdag 1 mei 2020 om 12:43
Ik heb net het boek 'je bent jong en je rouwt wat' gelezen. Echt een aanrader voor iedereen die een naaste heeft verloren terwijl je zelf nog midden in het leven staat. En 'jong' is dan een rekbaar begrip. Schrijfster is zelf eind 20. En dat was ik ook toen ik mijn moeder verloor. Maar nu ik eind 30 ben en mijn vader verloor, is het ook nog erg herkenbaar.
Bijvoorbeeld dat je de sterfdatum van je moeder op een pak melk ziet staan als houdbaarheidsdatum en dat je dan midden in de supermarkt staat te huilen.
Of dat je niks kunt met alles clichés die je toegeworpen worden, maar dat sommige later dan toch kloppen (gelukkig heb je alle goede herinneringen nog, de pijn slijt, je geeft het een plekje).
Maar ook dat de rouw na de eerste maanden wel minder wordt, maar het gemis juist groter en dat je dan de 'mijn moeder is net overleden - kaart' niet meer kunt trekken.
En dat in je omgeving weinig leeftijdsgenoten zijn die een ouder hebben verloren. En dat dat heel fijn is voor je vriendinnen, maar dat ze je daardoor ook minder goed begrijpen.
Echt een aanrader.
Bijvoorbeeld dat je de sterfdatum van je moeder op een pak melk ziet staan als houdbaarheidsdatum en dat je dan midden in de supermarkt staat te huilen.
Of dat je niks kunt met alles clichés die je toegeworpen worden, maar dat sommige later dan toch kloppen (gelukkig heb je alle goede herinneringen nog, de pijn slijt, je geeft het een plekje).
Maar ook dat de rouw na de eerste maanden wel minder wordt, maar het gemis juist groter en dat je dan de 'mijn moeder is net overleden - kaart' niet meer kunt trekken.
En dat in je omgeving weinig leeftijdsgenoten zijn die een ouder hebben verloren. En dat dat heel fijn is voor je vriendinnen, maar dat ze je daardoor ook minder goed begrijpen.
Echt een aanrader.
zaterdag 2 mei 2020 om 00:19
Hetismogelijk, bedankt voor de tip, ik ga er zeker naar kijken. Zag in het vorige topic ook een boek voorbij komen waar een aantal dames enthousiast over waren, weet alleen de naam even niet meer.
Twee hele moeilijke dagen achter de rug. Totaal geen energie, veel op bed gelegen en heel verdrietig gevoel steeds. Toch lukt huilen niet goed, wat ik wel jammer vind want misschien zou het wel erg opluchten.
Ik ben nu bij mijn moeder thuis en moet zeggen dat ik me meteen veel rustiger voel. Dacht dat ik het prettiger zou vinden om weer thuis te zijn, om niet constant geconfronteerd te worden met mijn vader, maar merk dat ik het fijn vind om bij mijn moeder en in het huis te zijn.
Na het overlijden had ik een foto van mijn vader als achtergrond op mijn telefoon gedaan, maar heb het weer verwijderd omdat ik het niet prettig vond om er constant aan herinnerd te worden. Voel me daar nu wel enigzins schuldig om tegenover mijn vader.
Dit weekend wil ik kijken voor een sieraad oid met mijn vaders vingerafdruk erop. Hebben jullie ook iets dergelijks gedaan en wellicht tips voor mij?
Twee hele moeilijke dagen achter de rug. Totaal geen energie, veel op bed gelegen en heel verdrietig gevoel steeds. Toch lukt huilen niet goed, wat ik wel jammer vind want misschien zou het wel erg opluchten.
Ik ben nu bij mijn moeder thuis en moet zeggen dat ik me meteen veel rustiger voel. Dacht dat ik het prettiger zou vinden om weer thuis te zijn, om niet constant geconfronteerd te worden met mijn vader, maar merk dat ik het fijn vind om bij mijn moeder en in het huis te zijn.
Na het overlijden had ik een foto van mijn vader als achtergrond op mijn telefoon gedaan, maar heb het weer verwijderd omdat ik het niet prettig vond om er constant aan herinnerd te worden. Voel me daar nu wel enigzins schuldig om tegenover mijn vader.
Dit weekend wil ik kijken voor een sieraad oid met mijn vaders vingerafdruk erop. Hebben jullie ook iets dergelijks gedaan en wellicht tips voor mij?
zaterdag 2 mei 2020 om 15:30
Dames,
Ik lees ook mee..hier ook nog op overlevingsstand met mn 2kids,na plots overlijden v mijn man(39jr.) Morgen is onze trouwdag
en hij is er zelf niet
Heb nog steeds veel paniek en angstaanvallen,maar probeer me sterk te houden voor mn kinderen..
En alsof de rest vd wereld maar vrolijk doorgaat...
Ook werd ik laatst boos op mijn zus ,omdat ze naar mijn idee weinig naar ons vraagt,dus echt met diepgang...wel oppervlakkig.
Ik lees wel,maar reageer zelden omdat ik anders te veel op mn tel.zit..probeer mn telefoon minimaal te gebruiken ivm prikkels enz.
Virtuele knuffels aan jullie allemaal!
Ik lees ook mee..hier ook nog op overlevingsstand met mn 2kids,na plots overlijden v mijn man(39jr.) Morgen is onze trouwdag
en hij is er zelf niet
Heb nog steeds veel paniek en angstaanvallen,maar probeer me sterk te houden voor mn kinderen..
En alsof de rest vd wereld maar vrolijk doorgaat...
Ook werd ik laatst boos op mijn zus ,omdat ze naar mijn idee weinig naar ons vraagt,dus echt met diepgang...wel oppervlakkig.
Ik lees wel,maar reageer zelden omdat ik anders te veel op mn tel.zit..probeer mn telefoon minimaal te gebruiken ivm prikkels enz.
Virtuele knuffels aan jullie allemaal!
zaterdag 2 mei 2020 om 21:57
Och Rammie, veel sterkte morgen. 
Hoi dames, ik lees en schrijf ook graag een beetje mee.
Mijn moeder is nu bijna een jaar terug overleden en mijn vader helaas net 3 maanden. Best heftig allemaal.
De afgelopen paar weken ging het best goed eigenlijk, weer meer energie, maar sinds een paar dagen is het weer huilen met de pet op.
Ik kan verder even niets meer schrijven.
Hoi dames, ik lees en schrijf ook graag een beetje mee.
Mijn moeder is nu bijna een jaar terug overleden en mijn vader helaas net 3 maanden. Best heftig allemaal.
De afgelopen paar weken ging het best goed eigenlijk, weer meer energie, maar sinds een paar dagen is het weer huilen met de pet op.
Ik kan verder even niets meer schrijven.
Sjongejongejongejonge........
zondag 3 mei 2020 om 22:22
Dat is een moeilijke dag voor jullie geweest, en dat in Corona tijd..rammie schreef: ↑02-05-2020 15:30Dames,
Ik lees ook mee..hier ook nog op overlevingsstand met mn 2kids,na plots overlijden v mijn man(39jr.) Morgen is onze trouwdag
Heb nog steeds veel paniek en angstaanvallen,maar probeer me sterk te houden voor mn kinderen..
En alsof de rest vd wereld maar vrolijk doorgaat...
Ook werd ik laatst boos op mijn zus ,omdat ze naar mijn idee weinig naar ons vraagt,dus echt met diepgang...wel oppervlakkig.
Ik lees wel,maar reageer zelden omdat ik anders te veel op mn tel.zit..probeer mn telefoon minimaal te gebruiken ivm prikkels enz.
Virtuele knuffels aan jullie allemaal!
Wordt misselijk als ik de beelden zie van de verpleeghuizen zie dat familieleden er niet bij mogen. Heb beide ouders tegelijk in verpleeghuis gehad. Opgelucht dat ze dit niet mee hoefden te maken.. ik had ze in huis gehaald, ze alleen laten sterven was voor mij geen optie. Opgelucht dat ik ze beide heb mogen bij staan op hun sterfbed en sterven..
Komende donderdag schoonmoeder naar het ziekenhuis om te kijken wat te chemo kuren en bestralingen hebben gedaan...
zondag 3 mei 2020 om 23:09
Rammie, hoop dat jullie de dag een beetje okay doorgekomen zijn, als dat mogelijk is,
Christiana, spannend donderdag. Ik wist dat je schoonmoeder ziek was. Hoe voelt zij zich?
Punttaart, nee, ik heb minder last van rouw. Het klinkt heel erg maar ik ben blij dat mijn vader dit niet mee hoeft te maken. En ik ben blij dat wij ons geen zorgen om hem hoeven te maken. Hij had een aantal auto-immuunziektes en zou zeker in de risicogroep gezeten hebben. En oh ja, longkanker. Ook niet best.
Ik lees dat jij erge paniekaanvallen had (geloept), was dat gerelateerd aan een verlies? (Sorry, ik ben niet zo goed in alles bijhouden van iedereen.)
Christiana, spannend donderdag. Ik wist dat je schoonmoeder ziek was. Hoe voelt zij zich?
Punttaart, nee, ik heb minder last van rouw. Het klinkt heel erg maar ik ben blij dat mijn vader dit niet mee hoeft te maken. En ik ben blij dat wij ons geen zorgen om hem hoeven te maken. Hij had een aantal auto-immuunziektes en zou zeker in de risicogroep gezeten hebben. En oh ja, longkanker. Ook niet best.
Ik lees dat jij erge paniekaanvallen had (geloept), was dat gerelateerd aan een verlies? (Sorry, ik ben niet zo goed in alles bijhouden van iedereen.)
maandag 4 mei 2020 om 21:30
Rammie hoop dat beetje gaat met je
En alle andere ook het is heel zwaar rouwen en eenzaam vaak.
Ladyday nu achteraf denk ik van wel, eerste jaar gewoon doorgegaan en toen kwamen de angst en paniek.
Was juist aan het afbouwen bij psycholoog en zou naar een rouwdeskundige gaan.
Maar nu paar weken in een terugslag dus toch maar weer naar psycholoog.
Nou het rare is dat juist de angst en paniek de rouw erg triggert want dan wil je gewoon je moeder/ vader.
Er is geen thuis meer echt vreselijk. Idd vrije val las ik net.
Rouw is mijn inziens erg eenzaam en oaniek ook dus het voelt erg klote nu weer.
En alle andere ook het is heel zwaar rouwen en eenzaam vaak.
Ladyday nu achteraf denk ik van wel, eerste jaar gewoon doorgegaan en toen kwamen de angst en paniek.
Was juist aan het afbouwen bij psycholoog en zou naar een rouwdeskundige gaan.
Maar nu paar weken in een terugslag dus toch maar weer naar psycholoog.
Nou het rare is dat juist de angst en paniek de rouw erg triggert want dan wil je gewoon je moeder/ vader.
Er is geen thuis meer echt vreselijk. Idd vrije val las ik net.
Rouw is mijn inziens erg eenzaam en oaniek ook dus het voelt erg klote nu weer.
maandag 4 mei 2020 om 21:42
Punttaart, ik heb nog een moeder en ben dus niet helemaal 'alleen'. Mijn beste vriendin is vlak na elkaar haar ouders verloren. Zij beschrijft het ook als 'vrije val'. Ik heb niet een heel makkelijke relatie met mijn moeder maar zij is wel mijn anker. Ik ben eind 40 maar nog steeds vraag ik haar om allerlei advies.
Voor mij is het nu bijna 2,5 jaar geleden en ik voel sinds kort dat ik echt over de grote hobbel heen ben. Het eerste jaar was heel zwaar. Ik ben niet gewoon doorgegaan. Ik heb echt heel actief aan rouwverwerking gedaan. Het was heel vermoeiend want het was het enige waar ik mee bezig was maar achteraf gezien was dat wel de juiste keuze. Alle puzzelstukjes door elkaar husselen en opnieuw beginnen. Het tweede jaar was aanpassen, passen en meten om weer door te kunnen en nu, in het derde jaar voel ik eindelijk wat rust en acceptatie. Niet elke moment hoor, zeker niet, maar in de basis wel. Dit had ik me 2 jaar geleden echt niet voor kunnen stellen. Wat heb ik een verdriet gehad zeg. Mijn hart was echt helemaal rauw.
En ja, paniekaanvallen... afschuwelijk. Ik heb me ook wel heel eenzaam gevoeld maar ik had de 'mazzel' dat er een rouwtopic was hier en we met een kleine, soms wisselende groep hier heel actief waren. Dat heeft mij zo enorm geholpen en was een groot aandeel in mijn verwerking. Ik voelde mij daardoor echt minder alleen.
Nu lees ik dingen hier die voor mij heel herkenbaar zijn, maar het is niet meer acuut, niet meer heel actueel. Het gaat met mij over de gehele linie echt wel beter. Meer rust. Dat gun ik jou ook.
Voor mij is het nu bijna 2,5 jaar geleden en ik voel sinds kort dat ik echt over de grote hobbel heen ben. Het eerste jaar was heel zwaar. Ik ben niet gewoon doorgegaan. Ik heb echt heel actief aan rouwverwerking gedaan. Het was heel vermoeiend want het was het enige waar ik mee bezig was maar achteraf gezien was dat wel de juiste keuze. Alle puzzelstukjes door elkaar husselen en opnieuw beginnen. Het tweede jaar was aanpassen, passen en meten om weer door te kunnen en nu, in het derde jaar voel ik eindelijk wat rust en acceptatie. Niet elke moment hoor, zeker niet, maar in de basis wel. Dit had ik me 2 jaar geleden echt niet voor kunnen stellen. Wat heb ik een verdriet gehad zeg. Mijn hart was echt helemaal rauw.
En ja, paniekaanvallen... afschuwelijk. Ik heb me ook wel heel eenzaam gevoeld maar ik had de 'mazzel' dat er een rouwtopic was hier en we met een kleine, soms wisselende groep hier heel actief waren. Dat heeft mij zo enorm geholpen en was een groot aandeel in mijn verwerking. Ik voelde mij daardoor echt minder alleen.
Nu lees ik dingen hier die voor mij heel herkenbaar zijn, maar het is niet meer acuut, niet meer heel actueel. Het gaat met mij over de gehele linie echt wel beter. Meer rust. Dat gun ik jou ook.
dinsdag 5 mei 2020 om 12:10
Rammie wat heftig, is het kort geleden gebeurd? Heel veel sterkte, ben je gisteren een beetje oke doorgekomen?
Classyladeee wat heftig dat je in zo'n korte tijd allebei je ouders bent verloren, waren ze ziek?
Lady wat fijn dat je zoveel gehad hebt aan het forum, het is fijn om met mensen te praten die hetzelfde hebben meegemaakt. In mijn omgeving heb ik dat verder niet. Ja mijn moeder en broertje natuurlijk, maar die hebben het zelf al moeilijk genoeg en kunnen mijn verdriet er niet bij hebben.
We hebben gesprek gehad met de cardioloog en neuroloog, we zijn er verder niet veel wijzer van geworden, behalve dat het echt een enorm infarct was en als hij het al had overleefd, hij had nooit meer kunnen lopen, praten of woorden begrijpen überhaupt. Zo'n leven wil je natuurlijk ook niet voor je vader.
Ik ben bij mijn moeder thuis en dat voelt fijn. Ik zie er tegenop om weer naar huis te gaan. Laatst had ik een gesprek met een vriendin en zij vind het heel raar dat ik niet weer bij mijn moeder intrek. Zelf woon ik samen met mijn vriend, zo'n anderhalf uur bij mijn moeder vandaan. Volgend jaar willen we graag verhuizen en gaan dan dichterbij mijn moeder wonen. Zouden jullie weer intrekken bij één van je ouders? Ik zit nu zo te twijfelen, ze heeft me echt een rotgevoel gegeven met die opmerking.
Classyladeee wat heftig dat je in zo'n korte tijd allebei je ouders bent verloren, waren ze ziek?
Lady wat fijn dat je zoveel gehad hebt aan het forum, het is fijn om met mensen te praten die hetzelfde hebben meegemaakt. In mijn omgeving heb ik dat verder niet. Ja mijn moeder en broertje natuurlijk, maar die hebben het zelf al moeilijk genoeg en kunnen mijn verdriet er niet bij hebben.
We hebben gesprek gehad met de cardioloog en neuroloog, we zijn er verder niet veel wijzer van geworden, behalve dat het echt een enorm infarct was en als hij het al had overleefd, hij had nooit meer kunnen lopen, praten of woorden begrijpen überhaupt. Zo'n leven wil je natuurlijk ook niet voor je vader.
Ik ben bij mijn moeder thuis en dat voelt fijn. Ik zie er tegenop om weer naar huis te gaan. Laatst had ik een gesprek met een vriendin en zij vind het heel raar dat ik niet weer bij mijn moeder intrek. Zelf woon ik samen met mijn vriend, zo'n anderhalf uur bij mijn moeder vandaan. Volgend jaar willen we graag verhuizen en gaan dan dichterbij mijn moeder wonen. Zouden jullie weer intrekken bij één van je ouders? Ik zit nu zo te twijfelen, ze heeft me echt een rotgevoel gegeven met die opmerking.
dinsdag 5 mei 2020 om 13:51
Simply, waarom zou je bij je moeder in moeten trekken? Ik snap dat je het fijn vindt daar nu te zijn maar je geeft aan dat je samenwoont. Je hebt je eigen leven.
Zelf heb ik in het eerste jaar wel veel tijd doorgebracht bij mijn moeder. Ik ging er elke week heen en meestal bleef ik een nachtje slapen. Na het eerste jaar ben ik gaan samenwonen met mijn vriend, anderhalf uur bij haar vandaan. Ik ging er toen ongeveer 2x per maand naar toe. En nu heb ik weer mijn eigen appartement maar wederom ongeveer anderhalf uur bij haar vandaan. Met OV, dus dat maakt het nog lastiger momenteel omdat het geen noodzakelijke reis zou zijn om haar te zien.
Ik heb me wel even schuldig gevoeld om zo ver bij haar vandaan te gaan wonen maar zoals ik al zei heb ik ook mijn eigen leven. Ze zit er nu wel over na te denken om kleiner en dichter bij mij te gaan wonen, dus dat zou mooi zijn
Zelf heb ik in het eerste jaar wel veel tijd doorgebracht bij mijn moeder. Ik ging er elke week heen en meestal bleef ik een nachtje slapen. Na het eerste jaar ben ik gaan samenwonen met mijn vriend, anderhalf uur bij haar vandaan. Ik ging er toen ongeveer 2x per maand naar toe. En nu heb ik weer mijn eigen appartement maar wederom ongeveer anderhalf uur bij haar vandaan. Met OV, dus dat maakt het nog lastiger momenteel omdat het geen noodzakelijke reis zou zijn om haar te zien.
Ik heb me wel even schuldig gevoeld om zo ver bij haar vandaan te gaan wonen maar zoals ik al zei heb ik ook mijn eigen leven. Ze zit er nu wel over na te denken om kleiner en dichter bij mij te gaan wonen, dus dat zou mooi zijn
