Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw - deel 2
woensdag 2 januari 2019 om 07:49
maandag 1 juni 2020 om 20:08
Al die 'eerste keren zonder' zijn ontzettend ruk, Simply. En zo lief dat anderen hun best dan doen maar het enige wat je wil is je vader terug 
Wat een mooi cadeau van je vader! Je bent niet ondankbaar hoor. Dat boek gaat nog heel belangrijk voor je worden, dat weet ik wel zeker. En als je het leest, en dat hoeft echt nog niet nu, of volgende week, of volgende maand, dan kun je hem altijd nog vertellen wat je er van vindt. Ik 'praat' nog steeds met mijn vader. Niet dat ik elke dag hele betogen sta te houden maar soms wil ik gewoon even iets kwijt. Ik had dat vanavond nog. Ik zit in mijn nieuwe huis, ik hoor de vogeltjes fluiten, heb mooie pianomuziek aan, de zon schijnt, ik voel me ontspannen. Ik heb hem verteld dat ik hier goed zit, dat het beter met me gaat en dat ik hem zo mis. Als hij echt weg is, dan valt er niets te missen voor hem maar als hij me toch nog kan horen dan weet hij dat het goed is zo. En zo gaat dat ook met dat boek. En dat boek komt wel.
Wat een mooi cadeau van je vader! Je bent niet ondankbaar hoor. Dat boek gaat nog heel belangrijk voor je worden, dat weet ik wel zeker. En als je het leest, en dat hoeft echt nog niet nu, of volgende week, of volgende maand, dan kun je hem altijd nog vertellen wat je er van vindt. Ik 'praat' nog steeds met mijn vader. Niet dat ik elke dag hele betogen sta te houden maar soms wil ik gewoon even iets kwijt. Ik had dat vanavond nog. Ik zit in mijn nieuwe huis, ik hoor de vogeltjes fluiten, heb mooie pianomuziek aan, de zon schijnt, ik voel me ontspannen. Ik heb hem verteld dat ik hier goed zit, dat het beter met me gaat en dat ik hem zo mis. Als hij echt weg is, dan valt er niets te missen voor hem maar als hij me toch nog kan horen dan weet hij dat het goed is zo. En zo gaat dat ook met dat boek. En dat boek komt wel.
dinsdag 2 juni 2020 om 20:30
Lady wat ben je toch een lieverd! Hoe bevalt het in je nieuwe huis?
Ik word wel een beetje wanhopig van de vermoeidheid inmiddels. Ik kan één wat grotere activiteit doen op een dag en dan ben ik helemaal kapot. En dan te bedenken dat ik normaal gesproken gewoon een baan zou hebben gehad. Respect voor diegenen die wel werken en zelfs nog een gezin erbij hebben ook!
Ik ben wel weer druk bezig met solliciteren en als het goed is binnenkort meer duidelijkheid, al moet ik er eerlijk gezegd nog even niet aan denken om weer aan de slag te gaan. Aan de andere kant is het misschien wel weer een fijne afleiding, het leven moet doorgaan op een gegeven moment.
Mijn vriend had heel lief voor mijn verjaardag een fotocollage gemaakt voor aan de muur met foto's van ons gezin inclusief mijn vader. Ik vind het heel lief, maar kan er echt niet naar kijken
Ik raak in paniek als ik foto's van mijn vader zie, dan begin ik te hyperventileren, zo raar, is dit herkenbaar voor iemand?
Ik word wel een beetje wanhopig van de vermoeidheid inmiddels. Ik kan één wat grotere activiteit doen op een dag en dan ben ik helemaal kapot. En dan te bedenken dat ik normaal gesproken gewoon een baan zou hebben gehad. Respect voor diegenen die wel werken en zelfs nog een gezin erbij hebben ook!
Ik ben wel weer druk bezig met solliciteren en als het goed is binnenkort meer duidelijkheid, al moet ik er eerlijk gezegd nog even niet aan denken om weer aan de slag te gaan. Aan de andere kant is het misschien wel weer een fijne afleiding, het leven moet doorgaan op een gegeven moment.
Mijn vriend had heel lief voor mijn verjaardag een fotocollage gemaakt voor aan de muur met foto's van ons gezin inclusief mijn vader. Ik vind het heel lief, maar kan er echt niet naar kijken
Ik raak in paniek als ik foto's van mijn vader zie, dan begin ik te hyperventileren, zo raar, is dit herkenbaar voor iemand?
dinsdag 2 juni 2020 om 22:46
Simply, ik zit heel goed in mijn nieuwe huis. Ik moest heel erg wennen maar ik kan eindelijk zeggen dat het als een thuis begint te voelen. Het is wel een beetje raar hoor... mijn vader is hier nooit geweest. En mijn vorige huisje had ie helemaal mooi verbouwd voor mij. Dat loslaten was zo moeilijk... maar het moest en nu is het goed 
Die vermoeidheid... wen er maar aan hoor. Rouwen vergt veel energie, ben ik achter gekomen. Ik ben heel lang heel erg moe geweest. In het eerste jaar voelde het echt als overleven. Ik had helemaal geen ruimte voor andere dingen. Ja, ik had wel een baan maar die deed ik maar op halve kracht. Verder kwam er weinig uit me hoor. Ook dat is nu echt wel beter. Ik heb zelfs weer zin om creatieve dingen te doen. Tekenen en schilderen. Lang niet gedaan.
Veel van de dingen die je schrijft zijn zo herkenbaar voor mij. Ook dat met die foto's. Had ik ook. Ook dat ging voorbij. In het begin als ik aan mijn vader dacht dan zag ik hem doodziek op de IC liggen, of de angst, schrik en pijn in zijn ogen toen de arts hem vertelde dat hij uitgezaaide kanker had. Maar ook dat is verdwenen. Als ik nu aan mijn vader denk dan zie ik hem lekker krantje lezen in zijn stoel met zijn hond aan zijn voeten.
Bij jou zijn die randjes nog heel scherp. Dat duurt wel even hoor voordat ze wat afvlakken, sorry! Je moet er echt doorheen en het is ontzettend !@#$% en het doet pijn en het is eng en er is paniek en het zal soms voelen alsof het nooit voorbij gaat maar dat is niet zo. Ik ben nog steeds soms heel verdrietig en ik mis mijn vader elke dag. Dat gaat niet voorbij, echt niet maar het is niet meer zo allesoverheersend. Ik kan gelukkig weer genieten van fijne dingen en er is geen paniek meer. Maar jij staat nog aan het begin en jij moet er nog doorheen dus wat heb je daar aan? Nou ja, hopelijk wat hoop dat het bij jou ook wel goed komt
Die vermoeidheid... wen er maar aan hoor. Rouwen vergt veel energie, ben ik achter gekomen. Ik ben heel lang heel erg moe geweest. In het eerste jaar voelde het echt als overleven. Ik had helemaal geen ruimte voor andere dingen. Ja, ik had wel een baan maar die deed ik maar op halve kracht. Verder kwam er weinig uit me hoor. Ook dat is nu echt wel beter. Ik heb zelfs weer zin om creatieve dingen te doen. Tekenen en schilderen. Lang niet gedaan.
Veel van de dingen die je schrijft zijn zo herkenbaar voor mij. Ook dat met die foto's. Had ik ook. Ook dat ging voorbij. In het begin als ik aan mijn vader dacht dan zag ik hem doodziek op de IC liggen, of de angst, schrik en pijn in zijn ogen toen de arts hem vertelde dat hij uitgezaaide kanker had. Maar ook dat is verdwenen. Als ik nu aan mijn vader denk dan zie ik hem lekker krantje lezen in zijn stoel met zijn hond aan zijn voeten.
Bij jou zijn die randjes nog heel scherp. Dat duurt wel even hoor voordat ze wat afvlakken, sorry! Je moet er echt doorheen en het is ontzettend !@#$% en het doet pijn en het is eng en er is paniek en het zal soms voelen alsof het nooit voorbij gaat maar dat is niet zo. Ik ben nog steeds soms heel verdrietig en ik mis mijn vader elke dag. Dat gaat niet voorbij, echt niet maar het is niet meer zo allesoverheersend. Ik kan gelukkig weer genieten van fijne dingen en er is geen paniek meer. Maar jij staat nog aan het begin en jij moet er nog doorheen dus wat heb je daar aan? Nou ja, hopelijk wat hoop dat het bij jou ook wel goed komt
woensdag 3 juni 2020 om 17:43
Mijn man is plotseling overleden 8mnd geleden..hij was 39..ik hyperventileer hele dagen door,maar ook als ik zn stem hoor op videos..whatsapp zn spraakberichten en fotos zie..alsof hij er nog isSimply-me schreef: ↑02-06-2020 20:30Lady wat ben je toch een lieverd! Hoe bevalt het in je nieuwe huis?
Ik word wel een beetje wanhopig van de vermoeidheid inmiddels. Ik kan één wat grotere activiteit doen op een dag en dan ben ik helemaal kapot. En dan te bedenken dat ik normaal gesproken gewoon een baan zou hebben gehad. Respect voor diegenen die wel werken en zelfs nog een gezin erbij hebben ook!
Ik ben wel weer druk bezig met solliciteren en als het goed is binnenkort meer duidelijkheid, al moet ik er eerlijk gezegd nog even niet aan denken om weer aan de slag te gaan. Aan de andere kant is het misschien wel weer een fijne afleiding, het leven moet doorgaan op een gegeven moment.
Mijn vriend had heel lief voor mijn verjaardag een fotocollage gemaakt voor aan de muur met foto's van ons gezin inclusief mijn vader. Ik vind het heel lief, maar kan er echt niet naar kijken
Mijn kids en ik hebben het ooontzettend zwaar simply..hij gaat niks zien v zn kinderen: diploma's..bruiloften ,hun kinderen enz.
Tis bij mij ook overlevingsstand en wekelijks in paniek bij huisarts.
Sterkte meid
@Lady: ik krijg altijd een lach op mn gezicht als ik jou posts lees! Dus het verdriet wordt echt ooit minder...
Ik geniet nu nl.nergens meer van..
woensdag 3 juni 2020 om 19:16
Rammie, ook jij zit er nog middenin. Mijn moeder heeft ook heel lang last gehad van hyperventilatie. Bij de huisarts geweest, cardioloog, bang dat het iets met het hart was. Fysiek niets aan de hand. Ik denk echt dat het rouw is. Het wordt wel iets beter gelukkig (na 2,5 jaar).
W.b. het verdriet. Dat is bij mij echt wel minder geworden. Ik kan nog steeds opeens heel verdrietig worden. Toen ik de sleutel van mijn nieuwe huis kreeg bijvoorbeeld, of de geboorte van zijn enige kleinkind... dat heeft hij niet meer meegekregen. Als er niets is na de dood kan hij dat ook niet missen natuurlijk (en is het alleen verdrietig voor ons) en als er wel iets is dan kijkt hij mee 'van boven'. Maar ik ben niet meer de hele dag verdrietig.
Het gemis wordt niet minder. En eigenlijk wil ik dat ook niet. Ik had een fantastische vader. Ik had me geen lievere en betere kunnen wensen. Ik had em graag nog wat langer bij me gehad. Maar waar het verdriet heel scherp is, heeft het gemis ook een zachte kant ('bittersweet').
W.b. het genieten... Als ik er zo aan denk klinkt dit heel triest maar in het eerste jaar heb ik welgeteld 1 dag gehad waarop ik kon genieten. Ik weet het nog heel goed. We kregen vrienden uit het buitenland op bezoek en we gingen een dagje weg. Ik had er helemaal geen zin in, om zo'n dagje sociaal te doen maar het was echt zo fijn om even uit die 'rouwbubble' te kruipen. Maar dat was 1 dag. Het eerste jaar was gewoon heel ruk en heel zwaar. Ik kan er niets mooiers van maken. Ik snap heel goed dat je nergens meer van geniet. Wel denk ik dat het toch weer komt. Ik zie het bij mijn moeder. Die heeft zulke harde klappen gehad. Haar vader is niet lang voor haar man overleden. Ik dacht echt dat ik haar nooit meer zou zien genieten maar toch begint het weer te komen. Ze is nog steeds heel verdrietig maar ze heeft steeds meer goede momenten. Ik gun jou die ook zo
W.b. het verdriet. Dat is bij mij echt wel minder geworden. Ik kan nog steeds opeens heel verdrietig worden. Toen ik de sleutel van mijn nieuwe huis kreeg bijvoorbeeld, of de geboorte van zijn enige kleinkind... dat heeft hij niet meer meegekregen. Als er niets is na de dood kan hij dat ook niet missen natuurlijk (en is het alleen verdrietig voor ons) en als er wel iets is dan kijkt hij mee 'van boven'. Maar ik ben niet meer de hele dag verdrietig.
Het gemis wordt niet minder. En eigenlijk wil ik dat ook niet. Ik had een fantastische vader. Ik had me geen lievere en betere kunnen wensen. Ik had em graag nog wat langer bij me gehad. Maar waar het verdriet heel scherp is, heeft het gemis ook een zachte kant ('bittersweet').
W.b. het genieten... Als ik er zo aan denk klinkt dit heel triest maar in het eerste jaar heb ik welgeteld 1 dag gehad waarop ik kon genieten. Ik weet het nog heel goed. We kregen vrienden uit het buitenland op bezoek en we gingen een dagje weg. Ik had er helemaal geen zin in, om zo'n dagje sociaal te doen maar het was echt zo fijn om even uit die 'rouwbubble' te kruipen. Maar dat was 1 dag. Het eerste jaar was gewoon heel ruk en heel zwaar. Ik kan er niets mooiers van maken. Ik snap heel goed dat je nergens meer van geniet. Wel denk ik dat het toch weer komt. Ik zie het bij mijn moeder. Die heeft zulke harde klappen gehad. Haar vader is niet lang voor haar man overleden. Ik dacht echt dat ik haar nooit meer zou zien genieten maar toch begint het weer te komen. Ze is nog steeds heel verdrietig maar ze heeft steeds meer goede momenten. Ik gun jou die ook zo
lady_day wijzigde dit bericht op 03-06-2020 19:16
Reden: verkeerd gelezen
Reden: verkeerd gelezen
1.49% gewijzigd
zaterdag 6 juni 2020 om 11:03
Hou maar op ja..erge hyperventilatie..syndroom v tietze...pfff alsof t nooit beter gaat worden. Ben nu bij de garage voor mn achterlicht die kapot is: huilmomentje net; hij deed dit soort dingen nl.altijd voor mij..Lady_Day schreef: ↑03-06-2020 19:16Rammie, ook jij zit er nog middenin. Mijn moeder heeft ook heel lang last gehad van hyperventilatie. Bij de huisarts geweest, cardioloog, bang dat het iets met het hart was. Fysiek niets aan de hand. Ik denk echt dat het rouw is. Het wordt wel iets beter gelukkig (na 2,5 jaar).
W.b. het verdriet. Dat is bij mij echt wel minder geworden. Ik kan nog steeds opeens heel verdrietig worden. Toen ik de sleutel van mijn nieuwe huis kreeg bijvoorbeeld, of de geboorte van zijn enige kleinkind... dat heeft hij niet meer meegekregen. Als er niets is na de dood kan hij dat ook niet missen natuurlijk (en is het alleen verdrietig voor ons) en als er wel iets is dan kijkt hij mee 'van boven'. Maar ik ben niet meer de hele dag verdrietig.
Het gemis wordt niet minder. En eigenlijk wil ik dat ook niet. Ik had een fantastische vader. Ik had me geen lievere en betere kunnen wensen. Ik had em graag nog wat langer bij me gehad. Maar waar het verdriet heel scherp is, heeft het gemis ook een zachte kant ('bittersweet').
W.b. het genieten... Als ik er zo aan denk klinkt dit heel triest maar in het eerste jaar heb ik welgeteld 1 dag gehad waarop ik kon genieten. Ik weet het nog heel goed. We kregen vrienden uit het buitenland op bezoek en we gingen een dagje weg. Ik had er helemaal geen zin in, om zo'n dagje sociaal te doen maar het was echt zo fijn om even uit die 'rouwbubble' te kruipen. Maar dat was 1 dag. Het eerste jaar was gewoon heel ruk en heel zwaar. Ik kan er niets mooiers van maken. Ik snap heel goed dat je nergens meer van geniet. Wel denk ik dat het toch weer komt. Ik zie het bij mijn moeder. Die heeft zulke harde klappen gehad. Haar vader is niet lang voor haar man overleden. Ik dacht echt dat ik haar nooit meer zou zien genieten maar toch begint het weer te komen. Ze is nog steeds heel verdrietig maar ze heeft steeds meer goede momenten. Ik gun jou die ook zo
Ook geniet ik niet meer v dingen waar ik eerst wel v genoot bijv.al mezelf omkleden ..loop veel rond in joggingsbroek enz...Ik mis hem zo erg
Als dit depressieve nog lang aanhoud,ga ik naar de huisarts
zaterdag 6 juni 2020 om 11:27
Mijn verhaal lijkt wat op dat van jou. Mijn vader is overleden in 2010 en mijn moeder in maart. En bij beide heel snel. Ik heb het zelfs nog verwerkt in een zelfgemaakt gedicht wat de titel kreeg " wacht nog even" wat ik heb voorgelezen. Ik heb dat ook dat de gedachten over mijn vader weer meer naar voren komen.Hetismogelijk schreef: ↑29-04-2020 08:30Gecondoleerd Simply me.
Ik heb hier in het vorige topic ooit geschreven over mijn moeder die in 2009 overleed. 3 weken geleden is mijn vader overleden.
Ik zit dus weer midden in de rouw. En merk ook dat het overlijden van mijn moeder weer terug komt in mijn gedachten/ dromen.
Heb nu dus geen ouders meer. En misschien juist nu in Corona tijd, voelt dat nog heel onwerkelijk.
Het is ook weer heel snel gegaan. Bij mijn moeder zat er bijna 3 weken tussen diagnose en overlijden. Bij mijn vader 5 dagen. Beide hadden ze kanker.
In Coronatijd voelt het nog wezenlozer en leger, aan de andere kant stond de wereld voor anderen ook een beetje stil en daardoor minder confronterend.
zaterdag 6 juni 2020 om 11:28
Rammie, als ik jou was zou ik sowieso even langs de huisarts gaan. Ik heb zelf op een gegeven moment zelf een therapeut gezocht en dat hielp mij op meerdere vlakken. O.a. te accepteren dat het nog wel even kon duren, dat hoe ik het deed 'goed' was (ik was zo bang om me altijd zo klote te blijven voelen), en het gaf mij ook weer een beetje gevoel van 'controle' terug. Ik had zo het idee dat alles me door de vingers glipte maar door er actief mee bezig te gaan voelde dat als iets waar ik nog wel controle over had. Klinkt een beetje vaag misschien (heb ook een beetje OCD vrees ik).
Bij ons ging ook meteen alles kapot (wat mijn vader altijd maakte). De wasmachine, de vaatwasser, CV ketel, de kozijnen begonnen te rotten, planten gingen dood, inbouwspotjes in de keuken hielden ermee op. Echt binnen een paar maanden.
Wat mij het meeste geholpen heeft was dit forum. Echt. We zaten hier met een groepje mensen die allemaal (vrij) recent een ouder verloren hadden. Ik heb echt zoveel steun aan de herkenning gehad. Wellicht dat een rouwgroep of rouwbuddy jou ook zo goed kan helpen. Het is gewoon zo ruk, sorry dat je je zo rot voelt
Bij ons ging ook meteen alles kapot (wat mijn vader altijd maakte). De wasmachine, de vaatwasser, CV ketel, de kozijnen begonnen te rotten, planten gingen dood, inbouwspotjes in de keuken hielden ermee op. Echt binnen een paar maanden.
Wat mij het meeste geholpen heeft was dit forum. Echt. We zaten hier met een groepje mensen die allemaal (vrij) recent een ouder verloren hadden. Ik heb echt zoveel steun aan de herkenning gehad. Wellicht dat een rouwgroep of rouwbuddy jou ook zo goed kan helpen. Het is gewoon zo ruk, sorry dat je je zo rot voelt
zondag 7 juni 2020 om 16:34
Nou ik ben erg vaak bij de huisarts met paniekklachten,zij zegt dat ik juist moet vertrouwen op mn lichaam; rouw doet rare dingen met je..lichamelijk en psychischLady_Day schreef: ↑06-06-2020 11:28Rammie, als ik jou was zou ik sowieso even langs de huisarts gaan. Ik heb zelf op een gegeven moment zelf een therapeut gezocht en dat hielp mij op meerdere vlakken. O.a. te accepteren dat het nog wel even kon duren, dat hoe ik het deed 'goed' was (ik was zo bang om me altijd zo klote te blijven voelen), en het gaf mij ook weer een beetje gevoel van 'controle' terug. Ik had zo het idee dat alles me door de vingers glipte maar door er actief mee bezig te gaan voelde dat als iets waar ik nog wel controle over had. Klinkt een beetje vaag misschien (heb ook een beetje OCD vrees ik).
Bij ons ging ook meteen alles kapot (wat mijn vader altijd maakte). De wasmachine, de vaatwasser, CV ketel, de kozijnen begonnen te rotten, planten gingen dood, inbouwspotjes in de keuken hielden ermee op. Echt binnen een paar maanden.
Wat mij het meeste geholpen heeft was dit forum. Echt. We zaten hier met een groepje mensen die allemaal (vrij) recent een ouder verloren hadden. Ik heb echt zoveel steun aan de herkenning gehad. Wellicht dat een rouwgroep of rouwbuddy jou ook zo goed kan helpen. Het is gewoon zo ruk, sorry dat je je zo rot voelt
, maar ze wilde nog geen anti depressiva geven,omdat mn gevoelens passen bij rouw,anders zou een pilletje rouw onderdrukken zeg maar.Aals t na de zomervakantie nog zo is; dan anti depr.
Ik word wel altijd blij v jou berichtjes.
Daar ben ik je enorm dankbaar voor
en indd dit topic steunt mij ook..zoveel herkenninf Hoe is het met de rest; komen jullie de dagen een beetje door?
zondag 7 juni 2020 om 16:52
Jaaa, pffff 2 pubers en dan in rouw..gemis is enorm..niet te beschrijven...oudste praat er amper over..net jarig geweest is ze: 15Christiana schreef: ↑19-05-2020 21:41Hoi dames, Rammie wat zou jij je af en toe moedeloos voelen met twee pubers in huis.. heb zelf twee pubers.. succes met het nieuwe huis, en hopelijk ben je snel van het regelwerk af.
Lady_Day hoe ging de verhuizing en hoe voelt het in je nieuwe huis?
Mijn schoonmoeder heeft de chemotherapie en bestralingen achter de rug a.s.vrijdag een pet scan om te kijken of er uitzaaiingen zijn, zijn die er wordt er niet geopereerd. Dus afwachten.
De laatste loodjes bij de belastingdienst inzake afronding overlijden ouders. Proces zou veel simpeler kunnen. Met handmatige aangiftes etc. En ja de opmerkingen van een van de medewerkers dat overlijden van ouders binnen een jaar lastig is, zal ik niet meer vergeten. Vonden wij ook
Eerste verjaardag zonder haar pa..was zwaar.
Jongste uit haar gevoelens wel,maar huilt amper. Ze zegt ook' wil niet huilen mama'..had papa ook niet gewild.
Tja, nog enorm veel geregel in huis en moet weer uren op werk opbouwen..school kids.
Wat klote alles..krijg soms letterlijk geen lucht..
Ik wil gewoon dat alles normaal is..met hem!!!
zondag 7 juni 2020 om 17:27
Rammie, dat zou mooi zijn, als een pilletje alle gevoelens van rouw zou kunnen onderdrukken. Een AD gaat dat niet doen hoor. Ik heb jaren geleden een half jaar of jaar AD geslikt (niet rouw gerelateerd overigens). Wat het bij mij deed was de scherpe kantjes eraf halen. Ik voelde me iets minder lamlendig en labiel maar de 'problemen' waren er natuurlijk nog wel. Het afkicken was een ware hel en dat maakt dat ik niet per se fan ben van die route.
Ik heb het zelf na de dood van mijn vader op een gegeven moment ook weer overwogen hoor. Ik was zo moe van het moe, verdrietig, boos, paniekerig etc. zijn. Ik wilde gewoon weer een beetje 'normaal' (nou ja, ik wilde mijn vader terug) de dagen door komen. Ik voelde me ook zo'n grote loser dat ik mezelf echt geen schop onder mijn reet kon geven om het leven weer op te pakken. Nu moet ik er een beetje om lachen.. ik wilde te snel. En dat je omgeving het na een paar maanden al weer vergeten is helpt ook niet natuurlijk. De dingen die jij beschrijft zijn compleet 'normaal' in die situatie. Rouwen is zwaar en het duurt lang, er lijkt geen einde aan te komen, tot je op een dag denkt.. 'he, wanneer heb ik voor het laatst gehuild?'
Mieke, heftig hoor.. beide ouders zo snel verliezen. En dan je moeder ook nog in deze rare tijden. Zoals je hier waarschijnlijk al hebt gelezen is die vermoeidheid ook iets wat compleet normaal is. Het is voor mij 2,5 jaar geleden en nu begin ik weer een beetje energie en levenslust te krijgen. Ik hoor hetzelfde van vriendinnen die een ouder/ouders verloren hebben. Allemaal compleet uitgeput. Eigenlijk best vreemd dat je daar verder zo weinig over leest of hoort, die uitputtingsslag. Voor mij werkte het uiteindelijk het beste om maar gewoon toe te geven. Vooral in het weekend sliep ik veel. Alles wat je 'moet' doen, moet dat ook echt?
Ik heb het zelf na de dood van mijn vader op een gegeven moment ook weer overwogen hoor. Ik was zo moe van het moe, verdrietig, boos, paniekerig etc. zijn. Ik wilde gewoon weer een beetje 'normaal' (nou ja, ik wilde mijn vader terug) de dagen door komen. Ik voelde me ook zo'n grote loser dat ik mezelf echt geen schop onder mijn reet kon geven om het leven weer op te pakken. Nu moet ik er een beetje om lachen.. ik wilde te snel. En dat je omgeving het na een paar maanden al weer vergeten is helpt ook niet natuurlijk. De dingen die jij beschrijft zijn compleet 'normaal' in die situatie. Rouwen is zwaar en het duurt lang, er lijkt geen einde aan te komen, tot je op een dag denkt.. 'he, wanneer heb ik voor het laatst gehuild?'
Mieke, heftig hoor.. beide ouders zo snel verliezen. En dan je moeder ook nog in deze rare tijden. Zoals je hier waarschijnlijk al hebt gelezen is die vermoeidheid ook iets wat compleet normaal is. Het is voor mij 2,5 jaar geleden en nu begin ik weer een beetje energie en levenslust te krijgen. Ik hoor hetzelfde van vriendinnen die een ouder/ouders verloren hebben. Allemaal compleet uitgeput. Eigenlijk best vreemd dat je daar verder zo weinig over leest of hoort, die uitputtingsslag. Voor mij werkte het uiteindelijk het beste om maar gewoon toe te geven. Vooral in het weekend sliep ik veel. Alles wat je 'moet' doen, moet dat ook echt?
zondag 7 juni 2020 om 18:14
Ik heb thuis in huis en tuin wat achterstand opgelopen, ik was een aantal maanden ziek met longontsteking tegelijk met het gebeuren rond mijn moeder. Ik doe elke keer een beetje dan maar. Mijn moeders huis moet leeg voor de verkoop en het is/was heel veel uitzoekwerk. En veel spullen verhuizen naar mijn huis wat vraagt om wat herindeling. In deze tijd is het stukken moeilijker want vrienden opzoeken ligt niet voor de hand. En niet iedereen heeft een tuin voor een tuinafspraak. Ik denk als de winter voor de deur zou staan ik heus gevoelig zou zijn voor depressie. Gelukkig duurt dat nog even.
Je hoort inderdaad weinig over de extreme moeheid. Dinsdag heb ik een gesprek op mijn werk maar het zal echt niet op volle kracht zijn.
Je hoort inderdaad weinig over de extreme moeheid. Dinsdag heb ik een gesprek op mijn werk maar het zal echt niet op volle kracht zijn.
maandag 8 juni 2020 om 10:48
Wat ben ik blij om te lezen dat het nu goed met je gaat,en daar houd ik aan vast! Ad houd ik in mijn achterhoofd..maar ook bang voor de bijwerkingen en afbouwen.Lady_Day schreef: ↑07-06-2020 17:27Rammie, dat zou mooi zijn, als een pilletje alle gevoelens van rouw zou kunnen onderdrukken. Een AD gaat dat niet doen hoor. Ik heb jaren geleden een half jaar of jaar AD geslikt (niet rouw gerelateerd overigens). Wat het bij mij deed was de scherpe kantjes eraf halen. Ik voelde me iets minder lamlendig en labiel maar de 'problemen' waren er natuurlijk nog wel. Het afkicken was een ware hel en dat maakt dat ik niet per se fan ben van die route.
Ik heb het zelf na de dood van mijn vader op een gegeven moment ook weer overwogen hoor. Ik was zo moe van het moe, verdrietig, boos, paniekerig etc. zijn. Ik wilde gewoon weer een beetje 'normaal' (nou ja, ik wilde mijn vader terug) de dagen door komen. Ik voelde me ook zo'n grote loser dat ik mezelf echt geen schop onder mijn reet kon geven om het leven weer op te pakken. Nu moet ik er een beetje om lachen.. ik wilde te snel. En dat je omgeving het na een paar maanden al weer vergeten is helpt ook niet natuurlijk. De dingen die jij beschrijft zijn compleet 'normaal' in die situatie. Rouwen is zwaar en het duurt lang, er lijkt geen einde aan te komen, tot je op een dag denkt.. 'he, wanneer heb ik voor het laatst gehuild?'
Mieke, heftig hoor.. beide ouders zo snel verliezen. En dan je moeder ook nog in deze rare tijden. Zoals je hier waarschijnlijk al hebt gelezen is die vermoeidheid ook iets wat compleet normaal is. Het is voor mij 2,5 jaar geleden en nu begin ik weer een beetje energie en levenslust te krijgen. Ik hoor hetzelfde van vriendinnen die een ouder/ouders verloren hebben. Allemaal compleet uitgeput. Eigenlijk best vreemd dat je daar verder zo weinig over leest of hoort, die uitputtingsslag. Voor mij werkte het uiteindelijk het beste om maar gewoon toe te geven. Vooral in het weekend sliep ik veel. Alles wat je 'moet' doen, moet dat ook echt?
Nu op werk..dus ff kort.
@mieke; wat lady ook zegt: wat moet nou werkelijk echt. Pak je rust
maandag 8 juni 2020 om 11:52
AD zijn niet de 'golden bullet'. Ik had destijds gehoopt me helemaal hosanna-blij-blij te voelen. Dat gebeurde niet. Ik was er wel een paar dagen ontzettend high van, trouwens en had enorm veel energie. Het was een soort 'speed'. Voelde niet echt fijn overigens.
Je moet er doorheen. En er zijn geen 'short cuts', echt niet. Ik denk dat als we rouwen al snel te veel willen. Over rouw hebben we het in het algemeen niet. Mensen rouwen voornamelijk in hun eentje. Het is grotendeels verborgen dus als het ons zelf overkomt dan denken we dat alles zo snel mogelijk weer 'normaal' moet zijn, want dat is wat we om ons heen zien. Althans, dat is mijn theorie
Na een paar maanden voelde ik zelf ook echt wel die druk om alles weer op orde te hebben. Dat maakte het extra lastig. En ik was kapot van verdriet en ik 'moest' weer van alles. Weet nog dat het een heel lange hete zomer was en als ik dan van mijn werk naar huis fietste door de binnenstad dan kon ik al die vrolijke mensen op de terrasjes wel sláán.
Mieke, heb je broers/zussen waarmee je de zaken w.b. je moeders huis af kunt handelen? Dat leeghalen en verkopen is inderdaad een enorm gedoe en ja, daar kun je je handen niet vanaf trekken maar een heleboel andere dingen wel hoor.
Je moet er doorheen. En er zijn geen 'short cuts', echt niet. Ik denk dat als we rouwen al snel te veel willen. Over rouw hebben we het in het algemeen niet. Mensen rouwen voornamelijk in hun eentje. Het is grotendeels verborgen dus als het ons zelf overkomt dan denken we dat alles zo snel mogelijk weer 'normaal' moet zijn, want dat is wat we om ons heen zien. Althans, dat is mijn theorie
Na een paar maanden voelde ik zelf ook echt wel die druk om alles weer op orde te hebben. Dat maakte het extra lastig. En ik was kapot van verdriet en ik 'moest' weer van alles. Weet nog dat het een heel lange hete zomer was en als ik dan van mijn werk naar huis fietste door de binnenstad dan kon ik al die vrolijke mensen op de terrasjes wel sláán.
Mieke, heb je broers/zussen waarmee je de zaken w.b. je moeders huis af kunt handelen? Dat leeghalen en verkopen is inderdaad een enorm gedoe en ja, daar kun je je handen niet vanaf trekken maar een heleboel andere dingen wel hoor.
maandag 8 juni 2020 om 13:00
Klopt helemaal wat je zegt LadyDay dat je anderen ziet die iemand verloren hebben en ogenschijnlijk niets aan de hand houding lijken te hebben.
Ja hoor ik heb broers en zussen met hun aanhang, de taken zijn wat verdeeld en de meeste werken weer gewoon, wonen verder weg, etc.
Ja tijd en rust pakken is zeker belangrijk.
Ja hoor ik heb broers en zussen met hun aanhang, de taken zijn wat verdeeld en de meeste werken weer gewoon, wonen verder weg, etc.
Ja tijd en rust pakken is zeker belangrijk.
dinsdag 9 juni 2020 om 23:12
Rammie wat een verdriet, heel heftig om er nu alleen voor te staan met twee kinderen en zo onverwacht!
Mieke voor jou ook heftig om twee ouders snel te verliezen en nu bezig met het huis leeghalen, pfff, lijkt me vreselijk.
De vermoeidheid ken ik wel, dat is ook een ellende. Ik ben vroeg in de avond vaak al helemaal afgepeigerd. De eerste weken ging ik in de middag even op bed liggen, maar dat probeer ik niet meer te doen. In augustus begin ik weer met werken dus dan kan het sowieso niet meer. Ik vond het vreselijk om werkloos te zijn, maar na het overlijden van mijn vader vond ik het toch wel even een zegen.
Ik zie er gigantisch tegenop om weer aan het werk te gaan. Voor mijn gevoel kan ik dat helemaal nog niet aan. Ik ga terug naar mijn oude werkgever, dat scheelt wel, ik ken de collega's en ik weet hoe alles werkt. Hoef ik niet met mijn warrige hoofd allerlei nieuwe mensen en werkwijzen te leren kennen.
Weer aan het werk gaan bij mijn oude werkgever houdt ook in dat vriend en ik weer gaan latten met de bedoeling weer samen te gaan wonen in mijn oude woonplaats. Eerst was ik er heel enthousiast over, maar eigenlijk lig ik er nu al de hele avond om te huilen.
Mijn vader gaf mij het allerbeste advies als het over werk ging en nou is hij is er niet om mij te helpen
Ik heb momenteel echt het gevoel dat het elke dag alleen maar slechter gaat. Maar de verhalen van onder andere Lady geven mij toch hoop dat het ooit beter zal worden.
Mieke voor jou ook heftig om twee ouders snel te verliezen en nu bezig met het huis leeghalen, pfff, lijkt me vreselijk.
De vermoeidheid ken ik wel, dat is ook een ellende. Ik ben vroeg in de avond vaak al helemaal afgepeigerd. De eerste weken ging ik in de middag even op bed liggen, maar dat probeer ik niet meer te doen. In augustus begin ik weer met werken dus dan kan het sowieso niet meer. Ik vond het vreselijk om werkloos te zijn, maar na het overlijden van mijn vader vond ik het toch wel even een zegen.
Ik zie er gigantisch tegenop om weer aan het werk te gaan. Voor mijn gevoel kan ik dat helemaal nog niet aan. Ik ga terug naar mijn oude werkgever, dat scheelt wel, ik ken de collega's en ik weet hoe alles werkt. Hoef ik niet met mijn warrige hoofd allerlei nieuwe mensen en werkwijzen te leren kennen.
Weer aan het werk gaan bij mijn oude werkgever houdt ook in dat vriend en ik weer gaan latten met de bedoeling weer samen te gaan wonen in mijn oude woonplaats. Eerst was ik er heel enthousiast over, maar eigenlijk lig ik er nu al de hele avond om te huilen.
Mijn vader gaf mij het allerbeste advies als het over werk ging en nou is hij is er niet om mij te helpen
Ik heb momenteel echt het gevoel dat het elke dag alleen maar slechter gaat. Maar de verhalen van onder andere Lady geven mij toch hoop dat het ooit beter zal worden.
dinsdag 9 juni 2020 om 23:38
Simply, ook ik heb lange tijd het gevoel gehad dat het slechter ging. Een stap naar voren en dan weer 2 terug. Je wilt je zo graag beter voelen en als je dan een redelijke dag hebt denk je al snel dat je op de goede weg bent. Als je daarna een rotdag hebt komt dat dubbel zo hard aan. Althans, dat is mijn ervaring.
W.b. werk... als buitenstaander klinkt het wel goed in de oren hoor. Je begint niet ergens helemaal opnieuw. Je komt terecht in een bekende omgeving. Ik snap heel goed dat je hoofd er niet naar staat maar ik denk dat het je juist heel veel kan brengen. Wat structuur, een doel, sociale contacten. Allemaal dingen de je mooi even uit je 'rouwbubble' kunnen trekken.
Ook snap ik het gemis aan advies zo goed. Ik heb vorig jaar mijn huis verkocht. Het stond al bijna een jaar 'leeg' omdat ik bij mijn vriend zat (ander verhaal). Ik kon het niet aan om het te verkopen omdat mijn vader het voor mij verbouwd had. Maar ik moest het loslaten. Oh, wat heb ik het daar moeilijk mee gehad. Ik vond het zo erg om het weg te doen. Ik ben op een gegeven moment rustig gaan zitten en ben tegen hem gaan praten. Waarom ik het wilde verkopen en waarom het zo moeilijk voor me was. Ik beeldde me toen in hoe mijn vader zou reageren als hij er nog geweest was. En dat was heel mooi. Ik hoorde hem toen echt zeggen 'het zijn maar stenen'. En toen was het okay. Nog steeds heel moeilijk maar ik kon weer verder.
Dat kun jij ook doen als het over je werk gaat. Je hebt al zoveel meegekregen van je vader. Beeld je in wat hij ervan zou vinden. Wedden dat de antwoorden vanzelf komen?
W.b. werk... als buitenstaander klinkt het wel goed in de oren hoor. Je begint niet ergens helemaal opnieuw. Je komt terecht in een bekende omgeving. Ik snap heel goed dat je hoofd er niet naar staat maar ik denk dat het je juist heel veel kan brengen. Wat structuur, een doel, sociale contacten. Allemaal dingen de je mooi even uit je 'rouwbubble' kunnen trekken.
Ook snap ik het gemis aan advies zo goed. Ik heb vorig jaar mijn huis verkocht. Het stond al bijna een jaar 'leeg' omdat ik bij mijn vriend zat (ander verhaal). Ik kon het niet aan om het te verkopen omdat mijn vader het voor mij verbouwd had. Maar ik moest het loslaten. Oh, wat heb ik het daar moeilijk mee gehad. Ik vond het zo erg om het weg te doen. Ik ben op een gegeven moment rustig gaan zitten en ben tegen hem gaan praten. Waarom ik het wilde verkopen en waarom het zo moeilijk voor me was. Ik beeldde me toen in hoe mijn vader zou reageren als hij er nog geweest was. En dat was heel mooi. Ik hoorde hem toen echt zeggen 'het zijn maar stenen'. En toen was het okay. Nog steeds heel moeilijk maar ik kon weer verder.
Dat kun jij ook doen als het over je werk gaat. Je hebt al zoveel meegekregen van je vader. Beeld je in wat hij ervan zou vinden. Wedden dat de antwoorden vanzelf komen?
woensdag 10 juni 2020 om 13:51
Jouw tips doen mij altijd goed..ik zou bijna zeggen doe er iets mee..rouwdeskundige oid...Lady_Day schreef: ↑09-06-2020 23:38Simply, ook ik heb lange tijd het gevoel gehad dat het slechter ging. Een stap naar voren en dan weer 2 terug. Je wilt je zo graag beter voelen en als je dan een redelijke dag hebt denk je al snel dat je op de goede weg bent. Als je daarna een rotdag hebt komt dat dubbel zo hard aan. Althans, dat is mijn ervaring.
W.b. werk... als buitenstaander klinkt het wel goed in de oren hoor. Je begint niet ergens helemaal opnieuw. Je komt terecht in een bekende omgeving. Ik snap heel goed dat je hoofd er niet naar staat maar ik denk dat het je juist heel veel kan brengen. Wat structuur, een doel, sociale contacten. Allemaal dingen de je mooi even uit je 'rouwbubble' kunnen trekken.
Ook snap ik het gemis aan advies zo goed. Ik heb vorig jaar mijn huis verkocht. Het stond al bijna een jaar 'leeg' omdat ik bij mijn vriend zat (ander verhaal). Ik kon het niet aan om het te verkopen omdat mijn vader het voor mij verbouwd had. Maar ik moest het loslaten. Oh, wat heb ik het daar moeilijk mee gehad. Ik vond het zo erg om het weg te doen. Ik ben op een gegeven moment rustig gaan zitten en ben tegen hem gaan praten. Waarom ik het wilde verkopen en waarom het zo moeilijk voor me was. Ik beeldde me toen in hoe mijn vader zou reageren als hij er nog geweest was. En dat was heel mooi. Ik hoorde hem toen echt zeggen 'het zijn maar stenen'. En toen was het okay. Nog steeds heel moeilijk maar ik kon weer verder.
Dat kun jij ook doen als het over je werk gaat. Je hebt al zoveel meegekregen van je vader. Beeld je in wat hij ervan zou vinden. Wedden dat de antwoorden vanzelf komen?
woensdag 10 juni 2020 om 19:44
Dankjewel Rammie. Fijn dat je er iets aan hebt. Ik ben verre van een deskundige. Alles wat ik deel is puur vanuit eigen perspectief, mijn eigen proces. Het is mooi om te lezen dat een ander er iets aan heeft, wat troost en hoop kan putten. Ik weet hoe het is om zonder enig houvast door de uren, dagen, weken te 'zweven' (of liever gezegd ploeteren).
Vanochtend had ik het even weer, dat zware gevoel wat ik maandenlang elke dag gehad heb. De eerste gedachte die in mij opkwam toen ik wakker werd was dat mijn vader dood was. En dat dat stekende gevoel alsof je het voor de eerste keer hoort. Ik ben daar zo lang elke ochtend mee wakker geworden. Het is zo'n heel naar, zwaar, moedeloos gevoel. Mijn hele dag was wankel. Ik heb een paar keer zitten huilen. Zal ook wel iets hormonaals zijn maar het was er de hele dag. En hoe rot dat gevoel ook is, het doet me tegelijkertijd beseffen dat het écht beter gaat - in het algemeen. Ik voel me niet langer íedere dag zo. En dit gevoel gaat ook weer voorbij.
Vanochtend had ik het even weer, dat zware gevoel wat ik maandenlang elke dag gehad heb. De eerste gedachte die in mij opkwam toen ik wakker werd was dat mijn vader dood was. En dat dat stekende gevoel alsof je het voor de eerste keer hoort. Ik ben daar zo lang elke ochtend mee wakker geworden. Het is zo'n heel naar, zwaar, moedeloos gevoel. Mijn hele dag was wankel. Ik heb een paar keer zitten huilen. Zal ook wel iets hormonaals zijn maar het was er de hele dag. En hoe rot dat gevoel ook is, het doet me tegelijkertijd beseffen dat het écht beter gaat - in het algemeen. Ik voel me niet langer íedere dag zo. En dit gevoel gaat ook weer voorbij.
woensdag 10 juni 2020 om 20:02
Mieke, wat bijzonder dat jouw verhaal zo lijkt op het mijne.
Ik merk wel dat nu mijn tweede ouder overleden is, ik minder paniek voel. Ik weet hoe het is om te rouwen, ik weet welke fases ik doorloop, dat het normaal is dat ik weer zo belachelijk moe ben.
Aan de andere kant mis ik nu mijn moeder om te vertellen dat mijn vader overleden is. Ben ook naar haar graf gegaan om dat daadwerkelijk te doen.
De uitvaart van mijn vader was uiteraard in een klein groepje. Nu ben ik bezig met het plannen van de asverstrooiing. Ook gaat een van mijn twee kinderen wat minder lekker op school. En ze hebben bijna zomervakantie, waarin we toch ook wel wat leuke dingen voor ze willen plannen, voor zover mogelijk. Gelukkig heb ik nog voldoende overuren/ vakantiedagen om voorlopig 3 ipv 4 dagen te werken. Keerzijde is dat ik binnenkort moet gaan solliciteren en me zo uitgeblust voel. Zou graag even met mijn ouders kletsen over vanalles.
Lady, ik vind ook dat je heel prettig schrijft. Veel herken ik ook. Dank daarvoor.
Ik merk wel dat nu mijn tweede ouder overleden is, ik minder paniek voel. Ik weet hoe het is om te rouwen, ik weet welke fases ik doorloop, dat het normaal is dat ik weer zo belachelijk moe ben.
Aan de andere kant mis ik nu mijn moeder om te vertellen dat mijn vader overleden is. Ben ook naar haar graf gegaan om dat daadwerkelijk te doen.
De uitvaart van mijn vader was uiteraard in een klein groepje. Nu ben ik bezig met het plannen van de asverstrooiing. Ook gaat een van mijn twee kinderen wat minder lekker op school. En ze hebben bijna zomervakantie, waarin we toch ook wel wat leuke dingen voor ze willen plannen, voor zover mogelijk. Gelukkig heb ik nog voldoende overuren/ vakantiedagen om voorlopig 3 ipv 4 dagen te werken. Keerzijde is dat ik binnenkort moet gaan solliciteren en me zo uitgeblust voel. Zou graag even met mijn ouders kletsen over vanalles.
Lady, ik vind ook dat je heel prettig schrijft. Veel herken ik ook. Dank daarvoor.
woensdag 10 juni 2020 om 20:09
Lady je schreef; Weet nog dat het een heel lange hete zomer was en als ik dan van mijn werk naar huis fietste door de binnenstad dan kon ik al die vrolijke mensen op de terrasjes wel sláán.
Dat vind ik dan stiekem even een pluspunt van rouwen in Coronatijd. Bij mijn moeder leek de wereld gewoon door te gaan. Feestjes, etentjes, vakanties, vrolijke mensen. En ik stond stil. Na een paar maanden werd het ook steeds ongemakkelijker om dingen (weer) af te zeggen.
Dit keer lijkt de wereld samen met mij stil te staan. Ik hoef zelfs de kinderen niet naar clubjes en feestjes te brengen, want die gaan niet door. Ze missen ook niks, omdat mama het niet op kan brengen om met ze naar een pretpark te gaan en de rest van de klas dat wel doet ofzo.
Keerzijde is dat ik zo graag een weekje op vakantie was gegaan, maar dat zat er ook even niet in.
Dat vind ik dan stiekem even een pluspunt van rouwen in Coronatijd. Bij mijn moeder leek de wereld gewoon door te gaan. Feestjes, etentjes, vakanties, vrolijke mensen. En ik stond stil. Na een paar maanden werd het ook steeds ongemakkelijker om dingen (weer) af te zeggen.
Dit keer lijkt de wereld samen met mij stil te staan. Ik hoef zelfs de kinderen niet naar clubjes en feestjes te brengen, want die gaan niet door. Ze missen ook niks, omdat mama het niet op kan brengen om met ze naar een pretpark te gaan en de rest van de klas dat wel doet ofzo.
Keerzijde is dat ik zo graag een weekje op vakantie was gegaan, maar dat zat er ook even niet in.
woensdag 10 juni 2020 om 20:10
Ik was even op mijn werk geweest en mijn lg praatte tegen mij maar ik dacht steeds waar heeft deze man het over, ik voelde mij vreselijk eerlijk gezegd. Er moet weer wat gewerkt worden, moeijk vind ik het. Mijn hoofd kan die druk helemaal niet aan volgens mij.
Ik ben vandaag naar de kapper geweest sinds lange tijd, iets te veel uitgegeven. Maar het was zalig dat je haar gewasen werd, zo ontspannend.
Misschien ben je door ons er ook wel weer meer mee bezig LadyDay.
Ik ben vandaag naar de kapper geweest sinds lange tijd, iets te veel uitgegeven. Maar het was zalig dat je haar gewasen werd, zo ontspannend.
Misschien ben je door ons er ook wel weer meer mee bezig LadyDay.
anoniem_642879d20cb7f wijzigde dit bericht op 10-06-2020 20:51
0.11% gewijzigd
woensdag 10 juni 2020 om 20:20
Heerlijk, even tijd voor jezelf bij de kapper, Mieke!
Het gevoel dat er nog geen ruimte is voor je werk in je hoofd, herken ik ook. Ik heb uiteindelijk 4 weken niet gewerkt, toen 2 weken 2 dagen gewerkt en nu werk ik 3 dagen per week. De normale 4 dagen zie ik ook nog niet zitten voorlopig. Met die 3 dagen, huishouden (het minimale), twee kinderen en de laatste regeldingen heb ik mijn handen vol. Doe ook af en toe een middagdutje.
Het gevoel dat er nog geen ruimte is voor je werk in je hoofd, herken ik ook. Ik heb uiteindelijk 4 weken niet gewerkt, toen 2 weken 2 dagen gewerkt en nu werk ik 3 dagen per week. De normale 4 dagen zie ik ook nog niet zitten voorlopig. Met die 3 dagen, huishouden (het minimale), twee kinderen en de laatste regeldingen heb ik mijn handen vol. Doe ook af en toe een middagdutje.
woensdag 10 juni 2020 om 21:01
Ja als je tweede ouder ook overleden is dan is het niet allemaal nieuw. Ik had met mijn moeder wel een heel goede betere band en zij was de spil van de familie. Ik heb nu twee variëteiten of ik denk niet aan haar dan gaat het goed of ik denk wel aan haar en moet dan direct huilen. Dus eigenlijk voel ik mij een geestelijk wrak.Hetismogelijk schreef: ↑10-06-2020 20:02Mieke, wat bijzonder dat jouw verhaal zo lijkt op het mijne.
Ik merk wel dat nu mijn tweede ouder overleden is, ik minder paniek voel. Ik weet hoe het is om te rouwen, ik weet welke fases ik doorloop, dat het normaal is dat ik weer zo belachelijk moe ben.
Aan de andere kant mis ik nu mijn moeder om te vertellen dat mijn vader overleden is. Ben ook naar haar graf gegaan om dat daadwerkelijk te doen.
De uitvaart van mijn vader was uiteraard in een klein groepje. Nu ben ik bezig met het plannen van de asverstrooiing. Ook gaat een van mijn twee kinderen wat minder lekker op school. En ze hebben bijna zomervakantie, waarin we toch ook wel wat leuke dingen voor ze willen plannen, voor zover mogelijk. Gelukkig heb ik nog voldoende overuren/ vakantiedagen om voorlopig 3 ipv 4 dagen te werken. Keerzijde is dat ik binnenkort moet gaan solliciteren en me zo uitgeblust voel. Zou graag even met mijn ouders kletsen over vanalles.
Lady, ik vind ook dat je heel prettig schrijft. Veel herken ik ook. Dank daarvoor.
Ik heb geen last van hyperventilatie.
