Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw - deel 2
woensdag 2 januari 2019 om 07:49
zaterdag 11 juli 2020 om 15:27
Ik lees nog steeds mee, maar vind het lastig om te reageren. Weet niet echt heel goed wat te zeggen.
@Zomerkoninkje
Het is een lastige situatie voor jou, vooral als je als enige uit je gezin(ouders en broer) overleeft.
Het is en blijft enorm rot. En de confrontatie aangaan is enorm goed en knap. Zelf doe ik dat ook, het enige lastige is soms het "juiste" moment daarvoor te hebben, want volschieten en enorm intens verdriet voelen terwijl je bijv. autorijd kan lastig zijn.
@Simply-me
Lastig om te zien dat het even minder gaat met je mama, maar inderdaad jij hebt ook je eigen verdriet. Dat je broer nog bij mama woont helpt wat..alleen maar iemand in huis hebben kan schelen..ook als is het iemand die zichafzonderd. Dat merk ik zelf. De persoon met wie ik woon(familielid) kende mijn vader heel oppervlakkig maar heb er nooit met haar over kunnen praten o.i.d. maar alleen al het feit te horen dat ze een kop thee zette voorzichzelf maakte het toch wat fijner.
Verder weet ik niet in hoeverre je moeder mee is met de digitale wereld..maar is videobellen niet een optie? Ik doe dat bijna iedere dag kort met mama nu ik duizenden km verderop woon(niet speciaal i.v.m. rouw hoor het is gewoon onze routine)...en dat zorgt er toch voor dat je steun kan geven..het is niet hetzelfde als een knuffel o.i.d. maar erover praten helpt bij de verwerking en dat kan ook op afstand.
Zelf ben ik af en toe nog steeds bezig met het overlijden van pa, een paar dagen terug had ik een "nachtmerrie", waarna ik toch een paar mindere dagen had. Maar nu gaat het weer beter..
@Zomerkoninkje
Het is een lastige situatie voor jou, vooral als je als enige uit je gezin(ouders en broer) overleeft.
Het is en blijft enorm rot. En de confrontatie aangaan is enorm goed en knap. Zelf doe ik dat ook, het enige lastige is soms het "juiste" moment daarvoor te hebben, want volschieten en enorm intens verdriet voelen terwijl je bijv. autorijd kan lastig zijn.
@Simply-me
Lastig om te zien dat het even minder gaat met je mama, maar inderdaad jij hebt ook je eigen verdriet. Dat je broer nog bij mama woont helpt wat..alleen maar iemand in huis hebben kan schelen..ook als is het iemand die zichafzonderd. Dat merk ik zelf. De persoon met wie ik woon(familielid) kende mijn vader heel oppervlakkig maar heb er nooit met haar over kunnen praten o.i.d. maar alleen al het feit te horen dat ze een kop thee zette voorzichzelf maakte het toch wat fijner.
Verder weet ik niet in hoeverre je moeder mee is met de digitale wereld..maar is videobellen niet een optie? Ik doe dat bijna iedere dag kort met mama nu ik duizenden km verderop woon(niet speciaal i.v.m. rouw hoor het is gewoon onze routine)...en dat zorgt er toch voor dat je steun kan geven..het is niet hetzelfde als een knuffel o.i.d. maar erover praten helpt bij de verwerking en dat kan ook op afstand.
Zelf ben ik af en toe nog steeds bezig met het overlijden van pa, een paar dagen terug had ik een "nachtmerrie", waarna ik toch een paar mindere dagen had. Maar nu gaat het weer beter..
maandag 13 juli 2020 om 17:52
och meis..heftig. mijn pubers hebben ook nachtmerries...psy.zei dat het erbij hoorde._strawberry_ schreef: ↑11-07-2020 15:27Ik lees nog steeds mee, maar vind het lastig om te reageren. Weet niet echt heel goed wat te zeggen.
@Zomerkoninkje
Het is een lastige situatie voor jou, vooral als je als enige uit je gezin(ouders en broer) overleeft.
Het is en blijft enorm rot. En de confrontatie aangaan is enorm goed en knap. Zelf doe ik dat ook, het enige lastige is soms het "juiste" moment daarvoor te hebben, want volschieten en enorm intens verdriet voelen terwijl je bijv. autorijd kan lastig zijn.
@Simply-me
Lastig om te zien dat het even minder gaat met je mama, maar inderdaad jij hebt ook je eigen verdriet. Dat je broer nog bij mama woont helpt wat..alleen maar iemand in huis hebben kan schelen..ook als is het iemand die zichafzonderd. Dat merk ik zelf. De persoon met wie ik woon(familielid) kende mijn vader heel oppervlakkig maar heb er nooit met haar over kunnen praten o.i.d. maar alleen al het feit te horen dat ze een kop thee zette voorzichzelf maakte het toch wat fijner.
Verder weet ik niet in hoeverre je moeder mee is met de digitale wereld..maar is videobellen niet een optie? Ik doe dat bijna iedere dag kort met mama nu ik duizenden km verderop woon(niet speciaal i.v.m. rouw hoor het is gewoon onze routine)...en dat zorgt er toch voor dat je steun kan geven..het is niet hetzelfde als een knuffel o.i.d. maar erover praten helpt bij de verwerking en dat kan ook op afstand.
Zelf ben ik af en toe nog steeds bezig met het overlijden van pa, een paar dagen terug had ik een "nachtmerrie", waarna ik toch een paar mindere dagen had. Maar nu gaat het weer beter..
Denken jullie ooo vaak aan je overledene dierbaren. T verdriet doet mij soms zo een pijn..en dan zie ik beelden voor me v toen ie nog leefde.
Hoe zoeken jullie afleiding?
zondag 19 juli 2020 om 20:33
@strawberry wat naar dat je een nachtmerrie hebt gehad. Ik droom heel weinig over mijn vader en soms vind ik dat wel jammer. Mijn moeder en ik hebben wel veel contact, via WhatsApp en ook bellen. Ook spelen we spelletjes samen online. Toch merk ik dat het nog slecht met haar gaat, ze is erg moe en doet weinig. Een paar weken geleden was ze wel dingen aan het doen, afspreken met vriendinnen en nu dus niet meer. Dat baart me wel zorgen. Hopelijk is het tijdelijk en gaat het over een tijdje weer wat beter.
Zelf heb ik een redelijke week achter de rug, druk gehad met werken dus dat geeft wel afleiding. Het is wel erg vermoeiend dus ik lig heel saai elke avond rond 21.00 uur al in bed. Energieniveau is echt nog lang niet terug op het oude niveau.
@Rammie, afleiding zoeken vind ik soms lastig. Werken leidt behoorlijk af, maar daarbuiten ben ik al snel geneigd om te gaan zitten piekeren. Wat ik momenteel veel doe is lezen, dat vind ik erg fijn. Maar ook met mijn handen bezig zijn vind ik fijn, ik ga dan borduren of schilderen op nummer, het klinkt misschien een beetje suf, maar het werkt voor mij wel.
Zelf heb ik een redelijke week achter de rug, druk gehad met werken dus dat geeft wel afleiding. Het is wel erg vermoeiend dus ik lig heel saai elke avond rond 21.00 uur al in bed. Energieniveau is echt nog lang niet terug op het oude niveau.
@Rammie, afleiding zoeken vind ik soms lastig. Werken leidt behoorlijk af, maar daarbuiten ben ik al snel geneigd om te gaan zitten piekeren. Wat ik momenteel veel doe is lezen, dat vind ik erg fijn. Maar ook met mijn handen bezig zijn vind ik fijn, ik ga dan borduren of schilderen op nummer, het klinkt misschien een beetje suf, maar het werkt voor mij wel.
vrijdag 24 juli 2020 om 10:45
Hoihoi,Simply-me schreef: ↑19-07-2020 20:33@strawberry wat naar dat je een nachtmerrie hebt gehad. Ik droom heel weinig over mijn vader en soms vind ik dat wel jammer. Mijn moeder en ik hebben wel veel contact, via WhatsApp en ook bellen. Ook spelen we spelletjes samen online. Toch merk ik dat het nog slecht met haar gaat, ze is erg moe en doet weinig. Een paar weken geleden was ze wel dingen aan het doen, afspreken met vriendinnen en nu dus niet meer. Dat baart me wel zorgen. Hopelijk is het tijdelijk en gaat het over een tijdje weer wat beter.
Zelf heb ik een redelijke week achter de rug, druk gehad met werken dus dat geeft wel afleiding. Het is wel erg vermoeiend dus ik lig heel saai elke avond rond 21.00 uur al in bed. Energieniveau is echt nog lang niet terug op het oude niveau.
@Rammie, afleiding zoeken vind ik soms lastig. Werken leidt behoorlijk af, maar daarbuiten ben ik al snel geneigd om te gaan zitten piekeren. Wat ik momenteel veel doe is lezen, dat vind ik erg fijn. Maar ook met mijn handen bezig zijn vind ik fijn, ik ga dan borduren of schilderen op nummer, het klinkt misschien een beetje suf, maar het werkt voor mij wel.
Goed dat je i.i.g.afleiding zoekt. Ik weet mn grenzen dus niet en doe veels te veel omdat ik afleiding wil..waardoor ik op mn piek zit v hyperventilatie en hartkloppingen.
Natuurlijk ook door de trauma en rouw daardoor
In augustus is het een jaar geleden...wil die dag ook niet thuis zijn..alleen met kids, maar weet niet wat te doen...Heb 4dagen terug veel gehuild; toen was het 11mnd geleden dat hij die dag was begraven
Soms gaat t een paar dagen oke,en dan weer bammmm..die dagen kan je me opvegen
zaterdag 25 juli 2020 om 10:05
Dat zegt iedereen ook tegen mij...het heeft tijd nodig..en tijd heelt alle wonden,maar tja..geldt dat ook voor rouw...Pompoenschip schreef: ↑24-07-2020 19:19Ik was 25 toen mijn moeder (50) was overleden...nu, 4 jaar later kan ik zeggen dat het enige wat me echt hielp was tijd.
zaterdag 25 juli 2020 om 10:28
Ik had mijn twijfels, Rammie. Maar 2,5 jaar later kan ik zeggen dat tijd wel degelijk heelt. En met helen bedoel ik niet dat ik me net zo kan voelen als 'daarvoor'. Dat gaat niet. Dingen zijn permanent veranderd. Maar ik zit niet meer dag en nacht in een paniekbubbel. Er zijn echt nog wel tranen, soms best een heel aantal, maar het is niet meer allesoverheersend. Ik kan mij sneller herpakken. Niet elke gedachte aan mijn vader mondt uit in een huilbui. Het gemis blijft wel maar dat is een ander gevoel. Dat is meer weemoed en verlangen dan dat hele zware, uitzichtloze.
Bij jou is het nog zo vers. Nog geen jaar... die wond ligt nog helemaal open. En, helaas, gaat dat nog wel even duren. Het klinkt zo lang he.... jaren... maar ook bij mijn moeder zie ik echt wel tekenen van herstel.
zondag 26 juli 2020 om 00:01
donderdag 30 juli 2020 om 21:52
Hoi allemaal,
Al een paar keer dit topic geopend maar niet de moed gehad om wat te schrijven.. tot nu dan.
Mijn moeder is 5 maanden geleden overleden, 9 maanden na de diagnose van een vreselijke ziekte waar niks tegen te doen was..
Het gemis van haar is zo intens. Het blijft ook nog steeds zo onwerkelijk allemaal. Ze was zo'n geweldige moeder en oma. Ik heb een zoontje die 1 werd een week na de begrafenis. Vind het zo vreselijk dat hij zijn oma moet missen, ze hadden een hele speciale band samen. Ook ben ik zwanger van de tweede en vind het zo erg dat mijn moeder haar nooit zal zien.
Kan me ook niet voorstellen dat het gemis ooit minder wordt al zal het ook wel soort van wennen denk ik.
Het is wel fijn om hier herkenning te kunnen lezen. Mijn moeder is jong gestorven dus heb niet veel mensen om mij heen die hetzelfde hebben meegemaakt en weten wat ik doormaak.
Al een paar keer dit topic geopend maar niet de moed gehad om wat te schrijven.. tot nu dan.
Mijn moeder is 5 maanden geleden overleden, 9 maanden na de diagnose van een vreselijke ziekte waar niks tegen te doen was..
Het gemis van haar is zo intens. Het blijft ook nog steeds zo onwerkelijk allemaal. Ze was zo'n geweldige moeder en oma. Ik heb een zoontje die 1 werd een week na de begrafenis. Vind het zo vreselijk dat hij zijn oma moet missen, ze hadden een hele speciale band samen. Ook ben ik zwanger van de tweede en vind het zo erg dat mijn moeder haar nooit zal zien.
Kan me ook niet voorstellen dat het gemis ooit minder wordt al zal het ook wel soort van wennen denk ik.
Het is wel fijn om hier herkenning te kunnen lezen. Mijn moeder is jong gestorven dus heb niet veel mensen om mij heen die hetzelfde hebben meegemaakt en weten wat ik doormaak.
donderdag 30 juli 2020 om 22:44
Dat lijkt me vreselijk om mee te maken. En ook zo wreed kan de dood zijn.Zaphod schreef: ↑30-07-2020 21:52Hoi allemaal,
Al een paar keer dit topic geopend maar niet de moed gehad om wat te schrijven.. tot nu dan.
Mijn moeder is 5 maanden geleden overleden, 9 maanden na de diagnose van een vreselijke ziekte waar niks tegen te doen was..
Het gemis van haar is zo intens. Het blijft ook nog steeds zo onwerkelijk allemaal. Ze was zo'n geweldige moeder en oma. Ik heb een zoontje die 1 werd een week na de begrafenis. Vind het zo vreselijk dat hij zijn oma moet missen, ze hadden een hele speciale band samen. Ook ben ik zwanger van de tweede en vind het zo erg dat mijn moeder haar nooit zal zien.
Kan me ook niet voorstellen dat het gemis ooit minder wordt al zal het ook wel soort van wennen denk ik.
Het is wel fijn om hier herkenning te kunnen lezen. Mijn moeder is jong gestorven dus heb niet veel mensen om mij heen die hetzelfde hebben meegemaakt en weten wat ik doormaak.
donderdag 30 juli 2020 om 23:39
Wat heftig, Zaphod. Eerst die rollercoaster van de ziekte en dan het overlijden, dat is niet niks. Ik vond het lange tijd ook onwerkelijk hoor. Ik heb ook heel lang gehad dat als ik 's ochtends wakker werd en ik realiseerde me dat mijn vader dood was dat het dan voelde alsof ik het voor het eerst hoorde. Ik voelde dan echt letterlijk pijn in mijn hart.
Het gemis wordt denk ik niet minder, althans niet bij mij, maar de acute pijn wel. Als ik mijn vader heel erg mis dan ga ik als het kan ergens rustig zitten en dan praat ik gewoon tegen hem. Niet dat ik denk dat hij mij kan horen of zo maar dan moet het er gewoon even uit. Meestal voel ik me daarna wel rustiger.
Voor jou is het nog zo vers... het eerste jaar vond ik zo zwaar, het tweede jaar ook wel maar er kwamen toen wel weer lichtpuntjes maar het heeft me echt veranderd. Sterkte
Het gemis wordt denk ik niet minder, althans niet bij mij, maar de acute pijn wel. Als ik mijn vader heel erg mis dan ga ik als het kan ergens rustig zitten en dan praat ik gewoon tegen hem. Niet dat ik denk dat hij mij kan horen of zo maar dan moet het er gewoon even uit. Meestal voel ik me daarna wel rustiger.
Voor jou is het nog zo vers... het eerste jaar vond ik zo zwaar, het tweede jaar ook wel maar er kwamen toen wel weer lichtpuntjes maar het heeft me echt veranderd. Sterkte
zondag 2 augustus 2020 om 00:14
Ik doe dit ook, zeker thuis of als ik alleen ben, gewoon met mijn moeder praten...ik kan me voorstellen dat veel mensen het gek zouden vinden, maar ik hoor het van meer mensen die een dierbare hebben verloren, dat ze dit doen....Lady_Day schreef: ↑30-07-2020 23:39
Het gemis wordt denk ik niet minder, althans niet bij mij, maar de acute pijn wel. Als ik mijn vader heel erg mis dan ga ik als het kan ergens rustig zitten en dan praat ik gewoon tegen hem. Niet dat ik denk dat hij mij kan horen of zo maar dan moet het er gewoon even uit. Meestal voel ik me daarna wel rustiger.
Vandaag is het trouwens 4 jaar dat mijn moeder (50) is overleden...het voelt nog steeds onwerkelijk. Dat het al 4 jaar is...vreselijk. we hadden nog zoveel samen willen doen, meemaken....het is echt klote.
zondag 2 augustus 2020 om 00:50
Ik vind het altijd fijn om te lezen dat de tijd toch echt de wonden wel heelt en dat het beter zal worden.
Waar ik wel onzeker van word is wanneer ik lees dat mensen maandenlang of zelfs langer nog elke dag huilen. Ik huil niet elke dag om mijn vader, hield ik dan wel genoeg van hem? Zou ik hem niet nog meer moeten missen? Ik ben ook zo bang dat ik ga vergeten hoe hij eruit zag, hoe zijn stem klonk. Natuurlijk heb ik foto's, maar dat ik die dan straks nodig heb om zijn gezicht te herinneren, dat lijkt me zo erg.
Ik kan mij al niet meer herinneren hoe mijn vader eruit zag in het ziekenhuis en in de kist. Dat maakt me heel onzeker.
Het is fijn om weer aan het werk te zijn in ieder geval, het geeft veel afleiding en daardoor zit ik er niet steeds de hele dag aan te denken. Ik maak me wel zorgen om mijn moeder. Iedere keer als ik haar zie of spreek dan merk ik dat ze net heeft gehuild, zij huilt nog meerdere malen per dag en ik heb nu al dagen niet om hem gehuild, ik voel me er heel rot over.
Ook voor mijn moeder zal het zo zijn dat tijd alles beter zal maken, maar ondertussen blijft het lastig om aan te zien vind ik.
Waar ik wel onzeker van word is wanneer ik lees dat mensen maandenlang of zelfs langer nog elke dag huilen. Ik huil niet elke dag om mijn vader, hield ik dan wel genoeg van hem? Zou ik hem niet nog meer moeten missen? Ik ben ook zo bang dat ik ga vergeten hoe hij eruit zag, hoe zijn stem klonk. Natuurlijk heb ik foto's, maar dat ik die dan straks nodig heb om zijn gezicht te herinneren, dat lijkt me zo erg.
Ik kan mij al niet meer herinneren hoe mijn vader eruit zag in het ziekenhuis en in de kist. Dat maakt me heel onzeker.
Het is fijn om weer aan het werk te zijn in ieder geval, het geeft veel afleiding en daardoor zit ik er niet steeds de hele dag aan te denken. Ik maak me wel zorgen om mijn moeder. Iedere keer als ik haar zie of spreek dan merk ik dat ze net heeft gehuild, zij huilt nog meerdere malen per dag en ik heb nu al dagen niet om hem gehuild, ik voel me er heel rot over.
Ook voor mijn moeder zal het zo zijn dat tijd alles beter zal maken, maar ondertussen blijft het lastig om aan te zien vind ik.
zondag 2 augustus 2020 om 01:14
Heel herkenbaar...ik huil ook amper, tenzij ik bewust aan bepaalde momenten denk (al die ziekenhuisbezoeken, begrafenis, etc...). Maar ik maak me er niet meer druk om. Het is zoals het is, gevoelens kun je niet sturen.Simply-me schreef: ↑02-08-2020 00:50Ik vind het altijd fijn om te lezen dat de tijd toch echt de wonden wel heelt en dat het beter zal worden.
Waar ik wel onzeker van word is wanneer ik lees dat mensen maandenlang of zelfs langer nog elke dag huilen. Ik huil niet elke dag om mijn vader, hield ik dan wel genoeg van hem? Zou ik hem niet nog meer moeten missen? Ik ben ook zo bang dat ik ga vergeten hoe hij eruit zag, hoe zijn stem klonk. Natuurlijk heb ik foto's, maar dat ik die dan straks nodig heb om zijn gezicht te herinneren, dat lijkt me zo erg.
Ik kan mij al niet meer herinneren hoe mijn vader eruit zag in het ziekenhuis en in de kist. Dat maakt me heel onzeker.
Het is fijn om weer aan het werk te zijn in ieder geval, het geeft veel afleiding en daardoor zit ik er niet steeds de hele dag aan te denken. Ik maak me wel zorgen om mijn moeder. Iedere keer als ik haar zie of spreek dan merk ik dat ze net heeft gehuild, zij huilt nog meerdere malen per dag en ik heb nu al dagen niet om hem gehuild, ik voel me er heel rot over.
Ook voor mijn moeder zal het zo zijn dat tijd alles beter zal maken, maar ondertussen blijft het lastig om aan te zien vind ik.
Mijn vader ervaart het wat dat betreft ook erger dan ik, merk ik. Maar zijn gemis is ook anders dan die van mij, denk ik. Hij is tenslotte zijn partner kwijt, ik een ouder.
vrijdag 14 augustus 2020 om 16:14
Sorry voor mijn late reactie.
Bedankt voor jullie berichten. Het is zo bizar hoe in korte tijd je leven zo op zn kop kan komen te staan..
Vandaag heb ik weer een moeilijke dag. Zat filmpjes van haar te kijken en het is zo raar maar ook fijn om haar stem te horen. Wat zou ik haar graag nog eens een keer willen spreken.
Ik heb inmiddels zwangerschapsverlof, tijdens mijn vorige verlof ging ik vaak bij haar langs voor kopje thee of zo. Vandaag zit steeds die gedachte in mijn hoofd dat dat gewoon nooit meer kan.
Ik kan dan zo boos worden op de ziekte die ze had. Niet dat dat nou zin heeft maar voor mn gevoel blijft het zo oneerlijk allemaal.
Ik herken wat jullie zeggen over het praten tegen haar wel, zeg regelmatig iets tegen haar, meest als ik naar haar graf ga. Is toch ergens soort van fijn om je verhaal tegen haar te kunnen doen.
En weet dat je niet minder van iemand hebt gehouden als je weinig of niet huilt om de persoon die je moet missen.
Huilen staat daar los van, iedereen rouwt op zijn eigen manier en niks is daarin goed of fout.
Bedankt voor jullie berichten. Het is zo bizar hoe in korte tijd je leven zo op zn kop kan komen te staan..
Vandaag heb ik weer een moeilijke dag. Zat filmpjes van haar te kijken en het is zo raar maar ook fijn om haar stem te horen. Wat zou ik haar graag nog eens een keer willen spreken.
Ik heb inmiddels zwangerschapsverlof, tijdens mijn vorige verlof ging ik vaak bij haar langs voor kopje thee of zo. Vandaag zit steeds die gedachte in mijn hoofd dat dat gewoon nooit meer kan.
Ik kan dan zo boos worden op de ziekte die ze had. Niet dat dat nou zin heeft maar voor mn gevoel blijft het zo oneerlijk allemaal.
Ik herken wat jullie zeggen over het praten tegen haar wel, zeg regelmatig iets tegen haar, meest als ik naar haar graf ga. Is toch ergens soort van fijn om je verhaal tegen haar te kunnen doen.
En weet dat je niet minder van iemand hebt gehouden als je weinig of niet huilt om de persoon die je moet missen.
Huilen staat daar los van, iedereen rouwt op zijn eigen manier en niks is daarin goed of fout.
donderdag 27 augustus 2020 om 20:02
Och meis, ik snap jou heel goed. Voor ons net een jaar geleden nu dat mijn man plotseling overleed. Kids en ik hadden het die dagen zo zwaar...We beleefden alles opnieuw..heb er nog de naweeen vanZaphod schreef: ↑14-08-2020 16:14Sorry voor mijn late reactie.
Bedankt voor jullie berichten. Het is zo bizar hoe in korte tijd je leven zo op zn kop kan komen te staan..
Vandaag heb ik weer een moeilijke dag. Zat filmpjes van haar te kijken en het is zo raar maar ook fijn om haar stem te horen. Wat zou ik haar graag nog eens een keer willen spreken.
Ik heb inmiddels zwangerschapsverlof, tijdens mijn vorige verlof ging ik vaak bij haar langs voor kopje thee of zo. Vandaag zit steeds die gedachte in mijn hoofd dat dat gewoon nooit meer kan.
Ik kan dan zo boos worden op de ziekte die ze had. Niet dat dat nou zin heeft maar voor mn gevoel blijft het zo oneerlijk allemaal.
Ik herken wat jullie zeggen over het praten tegen haar wel, zeg regelmatig iets tegen haar, meest als ik naar haar graf ga. Is toch ergens soort van fijn om je verhaal tegen haar te kunnen doen.
En weet dat je niet minder van iemand hebt gehouden als je weinig of niet huilt om de persoon die je moet missen.
Huilen staat daar los van, iedereen rouwt op zijn eigen manier en niks is daarin goed of fout.
Videos v hem durf ik nog niet te bekijken...Hoe is het met de rest?
donderdag 27 augustus 2020 om 20:16
Och Rammie, die dag, jaar na de sterfdag... verschrikkelijk, zo beladen. En het is dan ook nog zo rauw, zo vers...
Ik ben 2,5 jaar verder maar de laatste paar maanden en vooral de laatste paar weken, heb ik het er opeens weer heel zwaar mee. Misschien het 'uitzichtsloze' rond corona, ik weet het niet. Ik voel me erg boos dat ik de dingen die ik wil doen nu niet kan doen en geen idee wanneer dat wel weer (veilig) kan. Ik moet ook de hele tijd weer denken aan de laatste dagen van en met mijn vader. En hoe ik hem niet heb kunnen 'redden' van een vreselijke dood. Afschuwelijk gevoel is het.
Maar het zal er allemaal wel bij horen maar leuk is anders.
Ik ben 2,5 jaar verder maar de laatste paar maanden en vooral de laatste paar weken, heb ik het er opeens weer heel zwaar mee. Misschien het 'uitzichtsloze' rond corona, ik weet het niet. Ik voel me erg boos dat ik de dingen die ik wil doen nu niet kan doen en geen idee wanneer dat wel weer (veilig) kan. Ik moet ook de hele tijd weer denken aan de laatste dagen van en met mijn vader. En hoe ik hem niet heb kunnen 'redden' van een vreselijke dood. Afschuwelijk gevoel is het.
Maar het zal er allemaal wel bij horen maar leuk is anders.
vrijdag 28 augustus 2020 om 03:58
Lady_Day schreef: ↑27-08-2020 20:16Och Rammie, die dag, jaar na de sterfdag... verschrikkelijk, zo beladen. En het is dan ook nog zo rauw, zo vers...
Ik ben 2,5 jaar verder maar de laatste paar maanden en vooral de laatste paar weken, heb ik het er opeens weer heel zwaar mee. Misschien het 'uitzichtsloze' rond corona, ik weet het niet. Ik voel me erg boos dat ik de dingen die ik wil doen nu niet kan doen en geen idee wanneer dat wel weer (veilig) kan. Ik moet ook de hele tijd weer denken aan de laatste dagen van en met mijn vader. En hoe ik hem niet heb kunnen 'redden' van een vreselijke dood. Afschuwelijk gevoel is het.
Maar het zal er allemaal wel bij horen maar leuk is anders.
Ik herken alles wat je typt meid..ook boos op de buitenwereld..nu corona.. alles is onzeker. De angstgedachtes; kon ik hem redden indd.
Schrik net wakker met de gedachte: hij is er niet meer..en gelijk hoge hartslag...letterlijk leeg gevoel..waar ik weer bang v wordt...pfff
Echt..gaat dit ooit anders worden
vrijdag 28 augustus 2020 om 07:33
Heel herkenbaar dit. 's Nachts maar ook de eerste gedachte als ik 's ochtends wakker werd. Heeft wel een lange tijd geduurd dat ik het regelmatig had maar het werd minder. Ik heb dat gevoel nog heel af en toe maar eigenlijk nooit meer als ik slaap. Dan kan ik met iets bezig zijn en bam! daar het is het dan. En dan voor een seconde of zo voelt het alsof ik het nieuws voor het eerst te horen krijg. Echt zo'n steek in het hart.
Gelukkig gebeurt het niet zo vaak meer.
vrijdag 28 augustus 2020 om 22:53
Dit gedicht kreeg ik vandaag. Voor wie hun moeder is overleden;
http://quotespictures.com/miss-you-mom- ... e-i-tried/
http://quotespictures.com/miss-you-mom- ... e-i-tried/
zaterdag 29 augustus 2020 om 20:55
Rammie wat heftig dat het alweer een jaar geleden is. Ik zie ook heel erg tegen dat moment op. Vervelend dat je je zo angstig voelt, maar het is ook zo heftig allemaal. Het wordt ooit vast beter
Lady wat vervelend dat je weer een dip hebt, de ups en downs blijven er een beetje bijhoren heb ik het idee. Het gedoe met corona is ook heel vervelend en uitzichtloos. Ik denk dat bijna iedereen wel weer verlangt naar het leven van voor die tijd.
Ik heb ook zo mijn ups en downs. Werk biedt veel afleiding, maar het kost veel energie. Ik lig vaak al om 20.30/21.00 uur in bed omdat ik dan echt niet meer kan. Heel ongezellig voor vriend, maar anders houd ik het echt niet vol. Verder denk ik nog ontzettend veel aan mijn vader. Onlangs hebben we de grafsteen uitgekozen en besteld. Het duurt nog wel een paar maanden voordat hij klaar is.
Verder maak ik me veel zorgen om mijn broer. Hij heeft het er zo moeilijk mee, komt ook nergens en kan door corona momenteel ook niet naar school. Dat blijft voorlopig ook nog zo. Hij praat nauwelijks nog met mij, doet heel kortaf en zit duidelijk heel slecht in zijn vel. Ik weet niet zo goed wat ik voor hem zou kunnen betekenen. Hoe gaan jullie om met het verdriet van je naasten?
Lady wat vervelend dat je weer een dip hebt, de ups en downs blijven er een beetje bijhoren heb ik het idee. Het gedoe met corona is ook heel vervelend en uitzichtloos. Ik denk dat bijna iedereen wel weer verlangt naar het leven van voor die tijd.
Ik heb ook zo mijn ups en downs. Werk biedt veel afleiding, maar het kost veel energie. Ik lig vaak al om 20.30/21.00 uur in bed omdat ik dan echt niet meer kan. Heel ongezellig voor vriend, maar anders houd ik het echt niet vol. Verder denk ik nog ontzettend veel aan mijn vader. Onlangs hebben we de grafsteen uitgekozen en besteld. Het duurt nog wel een paar maanden voordat hij klaar is.
Verder maak ik me veel zorgen om mijn broer. Hij heeft het er zo moeilijk mee, komt ook nergens en kan door corona momenteel ook niet naar school. Dat blijft voorlopig ook nog zo. Hij praat nauwelijks nog met mij, doet heel kortaf en zit duidelijk heel slecht in zijn vel. Ik weet niet zo goed wat ik voor hem zou kunnen betekenen. Hoe gaan jullie om met het verdriet van je naasten?
donderdag 3 september 2020 om 19:39
Ik merk overigens dat ik na bijna 5 maanden nog altijd zwaar in de ontkenningsfase zit, hebben/hadden jullie dat ook?
Af en toe probeer ik heel bewust te denken aan wat er is gebeurd en dat mijn vader echt overleden is, maar dan raak ik in paniek. Ik begin te hyperventileren en mijn buik wordt dan helemaal strak, heel raar. Ik hoop er op een zeker moment toch wel wat meer bij stil te kunnen staan, ik kan moeilijk de rest van mijn leven blijven ontkennen dat mijn vader dood is...
Af en toe probeer ik heel bewust te denken aan wat er is gebeurd en dat mijn vader echt overleden is, maar dan raak ik in paniek. Ik begin te hyperventileren en mijn buik wordt dan helemaal strak, heel raar. Ik hoop er op een zeker moment toch wel wat meer bij stil te kunnen staan, ik kan moeilijk de rest van mijn leven blijven ontkennen dat mijn vader dood is...
donderdag 3 september 2020 om 21:17
Snel moe zijn heb ik ook. Het werken valt me een stuk zwaarder dan voorheen, na het avondeten is het beste er wel vanaf en het gebeurt regelmatig dat ik om 20.00 uur al richting bed ga. Ook snel geprikkeld en geïrriteerd.
donderdag 3 september 2020 om 21:56
Snel moe zijn, geirriteerd, in de ontkenning zitten, stikken van verdriet. Allemaal herkenbaar en zelfs na 2,5 jaar kom ik het nog steeds tegen maar het duurt allemaal minder lang en het is minder heftig. Behalve het moe zijn, dat is er altijd.
Simply, 5 maanden is natuurlijk nog helemaal niets he. Ja, de buitenwereld verwacht dat alles weer 'normaal' voor je is. Dat begint eigenlijk na 6 weken al.
Ik merk dat ik me nu wat moedeloos voel over corona en over mijn werk, dat ik meer boze gedachten krijg over hoe het met mijn vader is gegaan. Hoe zijn arts echt gefaald heeft en gewoon niet aan zijn zorgplicht heeft voldaan. Mijn vader had een zeer ernstige auto-immuunziekte waar wij een paar jaar later in een UMC pas achter kwamen. De ander ziekte waar wij wel van wisten is nooit goed behandeld. Ik heb er de energie niet om achter aan te gaan.
Simply, 5 maanden is natuurlijk nog helemaal niets he. Ja, de buitenwereld verwacht dat alles weer 'normaal' voor je is. Dat begint eigenlijk na 6 weken al.
Ik merk dat ik me nu wat moedeloos voel over corona en over mijn werk, dat ik meer boze gedachten krijg over hoe het met mijn vader is gegaan. Hoe zijn arts echt gefaald heeft en gewoon niet aan zijn zorgplicht heeft voldaan. Mijn vader had een zeer ernstige auto-immuunziekte waar wij een paar jaar later in een UMC pas achter kwamen. De ander ziekte waar wij wel van wisten is nooit goed behandeld. Ik heb er de energie niet om achter aan te gaan.
