Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw - deel 2
woensdag 2 januari 2019 om 07:49
dinsdag 8 september 2020 om 20:39
herkenbaar @simply en lady het boos zijn over hoe het allemaal heeft kunnen gebeuren,en ook of ik t gad kunnen voorkomen..ingeloof..en GEEN onbezorgd leventje meer..tis voor alrijd veranderdLady_Day schreef: ↑03-09-2020 21:56Snel moe zijn, geirriteerd, in de ontkenning zitten, stikken van verdriet. Allemaal herkenbaar en zelfs na 2,5 jaar kom ik het nog steeds tegen maar het duurt allemaal minder lang en het is minder heftig. Behalve het moe zijn, dat is er altijd.
Simply, 5 maanden is natuurlijk nog helemaal niets he. Ja, de buitenwereld verwacht dat alles weer 'normaal' voor je is. Dat begint eigenlijk na 6 weken al.
Ik merk dat ik me nu wat moedeloos voel over corona en over mijn werk, dat ik meer boze gedachten krijg over hoe het met mijn vader is gegaan. Hoe zijn arts echt gefaald heeft en gewoon niet aan zijn zorgplicht heeft voldaan. Mijn vader had een zeer ernstige auto-immuunziekte waar wij een paar jaar later in een UMC pas achter kwamen. De ander ziekte waar wij wel van wisten is nooit goed behandeld. Ik heb er de energie niet om achter aan te gaan.
Voelen jullie dat ook zo. Hoe is het met jullie? Normaal leventje weer begonnen zo na de zomervakanrie. En bijna niemand vraagt meer hoe het met mij en mn kids is na het plots overlijden v mijn man....eerste 2/3 maanden vroegen veel mensen het..nu jaar verder amper meer iemand,dat maakt mij ook boos.
En ik merk ik reageer zuur als iemand klaagt over zn zware werkdag. Dan denk ik: kijk eens wat ik heb meegemaakt en jij klaagt maar over je werk...
dinsdag 8 september 2020 om 20:40
ik heb dus hetzelfde over mijn man v pas 39..intens ,ombeschrijfelijk verdrietig word ik als ik aan zijn afscheid denk..ik met kids om hem heenSimply-me schreef: ↑03-09-2020 19:39Ik merk overigens dat ik na bijna 5 maanden nog altijd zwaar in de ontkenningsfase zit, hebben/hadden jullie dat ook?
Af en toe probeer ik heel bewust te denken aan wat er is gebeurd en dat mijn vader echt overleden is, maar dan raak ik in paniek. Ik begin te hyperventileren en mijn buik wordt dan helemaal strak, heel raar. Ik hoop er op een zeker moment toch wel wat meer bij stil te kunnen staan, ik kan moeilijk de rest van mijn leven blijven ontkennen dat mijn vader dood is...
begin ik ook te hyperventileren..knoop in mn maag enz...
dinsdag 8 september 2020 om 22:57
woensdag 9 september 2020 om 13:11
Ik kom even meeschrijven. Voor mij is het nog maar kort geleden, dus ik kan nog niet veel tips of ervaringen delen. Ik vind het ook lastig om er veel over te vertellen omdat ik bang ben dat ik herkenbaar word.
Deze quote triggerde mij. Voor mij is het nu ongeveer 6 weken geleden en vandaag heb ik een slechte dag, veel huilen. Ik ben er best bang voor dat mensen nu alweer gaan verwachten dat het weer goed gaat. Dat gaat het namelijk nog helemaal niet. Misschien gaat het bij mij anders, het was een plotseling overlijden met een flinke nasleep. Nou ja, misschien kan ik hier af en toe mijn ei kwijt
Deze quote triggerde mij. Voor mij is het nu ongeveer 6 weken geleden en vandaag heb ik een slechte dag, veel huilen. Ik ben er best bang voor dat mensen nu alweer gaan verwachten dat het weer goed gaat. Dat gaat het namelijk nog helemaal niet. Misschien gaat het bij mij anders, het was een plotseling overlijden met een flinke nasleep. Nou ja, misschien kan ik hier af en toe mijn ei kwijt
woensdag 9 september 2020 om 13:13
Welkom, tuurlijk kan je hier af en toe je ei kwijt.nerdopviva schreef: ↑09-09-2020 13:11Ik kom even meeschrijven. Voor mij is het nog maar kort geleden, dus ik kan nog niet veel tips of ervaringen delen. Ik vind het ook lastig om er veel over te vertellen omdat ik bang ben dat ik herkenbaar word.
Deze quote triggerde mij. Voor mij is het nu ongeveer 6 weken geleden en vandaag heb ik een slechte dag, veel huilen. Ik ben er best bang voor dat mensen nu alweer gaan verwachten dat het weer goed gaat. Dat gaat het namelijk nog helemaal niet. Misschien gaat het bij mij anders, het was een plotseling overlijden met een flinke nasleep. Nou ja, misschien kan ik hier af en toe mijn ei kwijt
Indd in het begin vraagt men vaak hoe t met je is, na paar wk al veeeel minder en denken ze dat alles weer 'normaal' is..terwijl je hart huilt..
woensdag 9 september 2020 om 13:18
Welkom, Nerd. Ja, helaas is mijn ervaring, en met mij vele anderen, dat de buitenwereld het na een week of 6 wel verwacht. Maar zoals jij zei, dat kan helemaal niet. Bij mij ging het na 6 maanden ook nog niet. Heel langzaam in het 2e jaar ging het wel beter. En dan nog, ik ben nu 2,5 jaar verder en had onlangs weer een hele slechte periode. Zodra ik iets van stress heb in mijn leven dan speelt die rouw ook weer op.
Mijn geheugen is niet al te best de laatste tijd en ik kan me niet herinneren of je hier al over geschreven hebt maar je kunt hier je ei zeker kwijt.
Mijn geheugen is niet al te best de laatste tijd en ik kan me niet herinneren of je hier al over geschreven hebt maar je kunt hier je ei zeker kwijt.
woensdag 9 september 2020 om 13:59
Lady_Day schreef: ↑09-09-2020 13:18Welkom, Nerd. Ja, helaas is mijn ervaring, en met mij vele anderen, dat de buitenwereld het na een week of 6 wel verwacht. Maar zoals jij zei, dat kan helemaal niet. Bij mij ging het na 6 maanden ook nog niet. Heel langzaam in het 2e jaar ging het wel beter. En dan nog, ik ben nu 2,5 jaar verder en had onlangs weer een hele slechte periode. Zodra ik iets van stress heb in mijn leven dan speelt die rouw ook weer op.
Mijn geheugen is niet al te best de laatste tijd en ik kan me niet herinneren of je hier al over geschreven hebt maar je kunt hier je ei zeker kwijt.
Ik heb hier nog niet eerder over geschreven. Ik vind het ook fijn te lezen dat het met de tijd beter zal gaan. Dat moet ook wel. Dit hou ik niet vol de rest van mijn leven. Ik heb al wel dagen dat het beter gaat, alleen vandaag even niet. Ik zit ook nog vol in de ontkenningsfase. Ik wéét dat mijn moeder er niet meer is, maar het besef dat ik haar nooit meer zal zien of spreken is er nog niet. Ik schrik er wel van dat Simply schrijft dat ze er na 5 maanden nog steeds in zit. Ik had niet gedacht dat dat zo lang zou duren. Aan de andere kant, kan mij het schelen, dan blijf ik lekker nog even in de ontkenningsfase.
Wat me wel enorm opvalt is dat ik de laatste tijd alleen maar lees over dood en rouw. Voor mijn gevoel gaan alle tv-programma's en alle nieuwsartikelen daarover. Misschien valt het nu meer op of zoek ik het onbewust vaker op. Hadden jullie dat ook?
woensdag 9 september 2020 om 14:10
Je moeder, wat heftig, Nerd 
5 maanden is nog helemaal niets hoor. Die vlagen van ontkenning hebben bij mij ook wel even geduurd. Dat heb ik nu niet meer. Het nieuws is echt wel geland. Het komt vanzelf.
Het eerste jaar heb ik heel veel gelezen over dood en rouw. Heel veel documentaires gekeken. Het leek wel een obsessie. Ik kon er niet genoeg van krijgen. Maar ook dat ging voorbij. Ik ben er nu niet meer zo mee bezig maar het eerste jaar was het zo'n beetje een fulltime bezigheid.
5 maanden is nog helemaal niets hoor. Die vlagen van ontkenning hebben bij mij ook wel even geduurd. Dat heb ik nu niet meer. Het nieuws is echt wel geland. Het komt vanzelf.
Het eerste jaar heb ik heel veel gelezen over dood en rouw. Heel veel documentaires gekeken. Het leek wel een obsessie. Ik kon er niet genoeg van krijgen. Maar ook dat ging voorbij. Ik ben er nu niet meer zo mee bezig maar het eerste jaar was het zo'n beetje een fulltime bezigheid.
woensdag 9 september 2020 om 20:43
Verschrikkelijk...en zo jong ook. Ik weet niet of je het al hebt verteld of überhaupt wil vertellen, maar was je man ziek of is hij plotseling overleden? Sorry als je het al een keer verteld hebt, mijn geheugen is niet je van het momenteel.
woensdag 9 september 2020 om 20:51
Nerdopviva welkom hier. Het is fijn om je ei kwijt te kunnen bij mensen die begrijpen waar je doorheen gaat. Ik merk dat mijn omgeving al lang geen interesse meer toont en ik kan er ook niet goed over praten met mijn naasten. Ik vind het moeilijk om hun verdriet er ook nog bij te hebben. Gecondoleerd met het verlies van je moeder. 
De ontkenningsfase duurt bij mij al vrij lang inderdaad, ik weet ook niet wat "normaal" is, ik denk dat het lastig is om standaarden te hebben hiervoor. Het overlijden van mijn vader was zo plotseling, het ging zo bizar snel, ik moet echt nog verwerken wat er allemaal is gebeurd.
Vannacht droomde ik over mijn vader. Hij zat aan tafel in ons ouderlijk huis, we waren met z'n vieren. Ik keek naar mijn vader, die was aan het woord zoals altijd, het leek zo normaal, zo echt. Toen ging de wekker en kwam het keiharde besef dat hij er niet meer is. Toen ik zijn foto zag staan in de kamer barstte ik in tranen uit. Verder vandaag daardoor ook een moeilijke dag gehad.
Lady gaat het met jou weer wat beter?
De ontkenningsfase duurt bij mij al vrij lang inderdaad, ik weet ook niet wat "normaal" is, ik denk dat het lastig is om standaarden te hebben hiervoor. Het overlijden van mijn vader was zo plotseling, het ging zo bizar snel, ik moet echt nog verwerken wat er allemaal is gebeurd.
Vannacht droomde ik over mijn vader. Hij zat aan tafel in ons ouderlijk huis, we waren met z'n vieren. Ik keek naar mijn vader, die was aan het woord zoals altijd, het leek zo normaal, zo echt. Toen ging de wekker en kwam het keiharde besef dat hij er niet meer is. Toen ik zijn foto zag staan in de kamer barstte ik in tranen uit. Verder vandaag daardoor ook een moeilijke dag gehad.
Lady gaat het met jou weer wat beter?
woensdag 9 september 2020 om 21:12
Simply, dat van die droom is zo herkenbaar. Maar de eerste maanden had ik ook heel vaak dat ik niet over mijn vader gedroomd had en wakker werd en dan opeens, als een mokerslag het besef dat ie er niet meer was. Dat zette meteen de toon voor de dag.
Hier gaat het nu wel weer even. Ik heb de afgelopen maanden echt ups en downs gehad. Veel stress vanwege corona ook. Dat heb ik nu niet meer zo. Ik was heel bang dat mijn moeder of mijn vriend ernstig ziek zou worden. Ik weet niet of ik zoiets heftigs er bij kan hebben. Ik ben ook nog verhuisd naar een andere stad waar ik niemand kende en op het werk gaat het ook niet bepaald soepel maar als ik de recente verhalen hier lees weet ik dat ik wel verder ben. Ik was ook ooit waar jij was. En het voelde alsof het nooit beter zou worden. Maar dat is niet zo. Achteraf zie ik best dat ik vooruitgang maakte maar het ging vaak 1 stap vooruit en 2 terug en dan weer een paar vooruit en eentje terug.
En nog steeds is het leven niet 'normaal'. Ik kan er niet aan wennen dat mijn vader er niet meer is. Ik mis hem echt verschrikkelijk. Ook blije gebeurtenissen zijn nog steeds wat wrang want het klopt gewoon niet meer. Ik denk dat het heel langzaam wel beter zal gaan. Ik hoop het. Maar dan hebben we het wel over een meerjarenplan.
Hier gaat het nu wel weer even. Ik heb de afgelopen maanden echt ups en downs gehad. Veel stress vanwege corona ook. Dat heb ik nu niet meer zo. Ik was heel bang dat mijn moeder of mijn vriend ernstig ziek zou worden. Ik weet niet of ik zoiets heftigs er bij kan hebben. Ik ben ook nog verhuisd naar een andere stad waar ik niemand kende en op het werk gaat het ook niet bepaald soepel maar als ik de recente verhalen hier lees weet ik dat ik wel verder ben. Ik was ook ooit waar jij was. En het voelde alsof het nooit beter zou worden. Maar dat is niet zo. Achteraf zie ik best dat ik vooruitgang maakte maar het ging vaak 1 stap vooruit en 2 terug en dan weer een paar vooruit en eentje terug.
En nog steeds is het leven niet 'normaal'. Ik kan er niet aan wennen dat mijn vader er niet meer is. Ik mis hem echt verschrikkelijk. Ook blije gebeurtenissen zijn nog steeds wat wrang want het klopt gewoon niet meer. Ik denk dat het heel langzaam wel beter zal gaan. Ik hoop het. Maar dan hebben we het wel over een meerjarenplan.
donderdag 10 september 2020 om 14:45
Heftig om te lezen waar jullie allemaal doorheen gaan.. rouwen is zoiets zwaars en moeilijks.
Ik weet niet wie het schreef maar het gevoel dat je diegene die je moet missen er echt niet meer is, je diegene echt nooit meer zal spreken, dat besef heb ik ook zo sterk. Ik kan zo beroerd worden van die gedachte, nooit meer even een kopje thee drinken bij mn moeder. Als ik daar aan denk wordt ik zo emotioneel.
Hier is het een heftige periode. Mijn moeder was onlangs alweer een half jaar overleden en vlak daarna zou haar 60e verjaardag zijn. Heb veel gehuild die dagen.
Afgelopen dinsdag ben ik bevallen van een dochtertje. Zo pijnlijk en moeilijk dat ze haar oma nooit kan leren kennen. Mijn moeder was altijd zo vreselijk trots op haar (klein)kinderen. En dat ze dit nu moet missen hakt er zo keihard in.
Ik herken het gelukkig nog niet dat mensen niet meer vragen hoe het ons gaat. Het wordt wel wat minder maar krijg nog regelmatig de vraag hoe het met mn vader gaat en met mij. Lijkt me heel pijnlijk als dat niet meer gevraagd gaat worden.
Mijn vader kwam laatst een gedicht tegen die mn moeder ooit had ingelijst, over het verliezen van je moeder. Heel mooi gedicht maar ik moest er zo hard van huilen. Vraag me soms echt af of je wel over zo'n verlies heen kan komen.
Ik probeer me maar te troosten met de gedachte dat ze niet meer lijdt en bevrijd is uit haar niet meer werkende lijf.
Maar het gemis is zo heftig.
Ik weet niet wie het schreef maar het gevoel dat je diegene die je moet missen er echt niet meer is, je diegene echt nooit meer zal spreken, dat besef heb ik ook zo sterk. Ik kan zo beroerd worden van die gedachte, nooit meer even een kopje thee drinken bij mn moeder. Als ik daar aan denk wordt ik zo emotioneel.
Hier is het een heftige periode. Mijn moeder was onlangs alweer een half jaar overleden en vlak daarna zou haar 60e verjaardag zijn. Heb veel gehuild die dagen.
Afgelopen dinsdag ben ik bevallen van een dochtertje. Zo pijnlijk en moeilijk dat ze haar oma nooit kan leren kennen. Mijn moeder was altijd zo vreselijk trots op haar (klein)kinderen. En dat ze dit nu moet missen hakt er zo keihard in.
Ik herken het gelukkig nog niet dat mensen niet meer vragen hoe het ons gaat. Het wordt wel wat minder maar krijg nog regelmatig de vraag hoe het met mn vader gaat en met mij. Lijkt me heel pijnlijk als dat niet meer gevraagd gaat worden.
Mijn vader kwam laatst een gedicht tegen die mn moeder ooit had ingelijst, over het verliezen van je moeder. Heel mooi gedicht maar ik moest er zo hard van huilen. Vraag me soms echt af of je wel over zo'n verlies heen kan komen.
Ik probeer me maar te troosten met de gedachte dat ze niet meer lijdt en bevrijd is uit haar niet meer werkende lijf.
Maar het gemis is zo heftig.
donderdag 10 september 2020 om 15:30
Lady_Day schreef: ↑09-09-2020 14:10Het eerste jaar heb ik heel veel gelezen over dood en rouw. Heel veel documentaires gekeken. Het leek wel een obsessie. Ik kon er niet genoeg van krijgen. Maar ook dat ging voorbij. Ik ben er nu niet meer zo mee bezig maar het eerste jaar was het zo'n beetje een fulltime bezigheid.
Ik zoek het niet echt bewust op, soms wat artikelen over rouw en rouwverwerking. Maar opeens zit er dan een item in een tv-programma over rouwverwerking, worden er op dit forum 3 topics achter elkaar geopend die betrekking hebben op de situatie van mijn moeder en gaat Chantal Jansen in haar tv-programma werken bij een uitvaartbegeleider. Waarschijnlijk ben ik er nu meer op aan het letten, maar ik vond het toch heel toevallig.
Hier was ik zo bang voor dat ik de eerste paar dagen niet durfde te gaan slapen. Het is gelukkig nog niet gebeurd. Ik heb wel al twee keer over haar gedroomd en twee keer werd ik in paniek wakker. Ik kan ook nog niet goed naar foto's van haar kijken. Hadden/hebben jullie dat ook?
Dat lijkt me ook verschrikkelijk, jij ook veel sterkte! Ik ben de leeftijd van kinderen krijgen al voorbij, maar hier heb ik wel veel aan moeten denken.
donderdag 10 september 2020 om 20:21
Lady ik ben blij dat het weer wat beter met je gaat. Ik kan me voorstellen dat de feestelijkheden niet meer hetzelfde zijn, ik zie al verschrikkelijk op tegen de kerstdagen.
Zaphod gefeliciteerd met de geboorte van je dochtertje! Lijkt me inderdaad heel moeilijk dat ze nooit haar oma zal leren kennen, maar je kunt haar vast allemaal mooie verhalen over haar oma vertellen.
Nerdopviva het niet kunnen kijken naar foto's is heel herkenbaar. Ik heb een foto staan, maar hij staat wat hoger op een kast, zodat ik 'm niet de hele tijd kan zien, anders word ik er helmaal naar van. Ik raak in paniek en ik ga hyperventileren als ik foto's ga kijken. Mijn hoofd snapt er helemaal niks van lijkt het. Ik zie die momenten op de foto's ook nog zo levendig voor me, dat ik dan niet kan begrijpen dat hij er nu niet meer is
Zaphod gefeliciteerd met de geboorte van je dochtertje! Lijkt me inderdaad heel moeilijk dat ze nooit haar oma zal leren kennen, maar je kunt haar vast allemaal mooie verhalen over haar oma vertellen.
Nerdopviva het niet kunnen kijken naar foto's is heel herkenbaar. Ik heb een foto staan, maar hij staat wat hoger op een kast, zodat ik 'm niet de hele tijd kan zien, anders word ik er helmaal naar van. Ik raak in paniek en ik ga hyperventileren als ik foto's ga kijken. Mijn hoofd snapt er helemaal niks van lijkt het. Ik zie die momenten op de foto's ook nog zo levendig voor me, dat ik dan niet kan begrijpen dat hij er nu niet meer is
donderdag 10 september 2020 om 22:40
Hallo dames, even geleden dat ik heb meegeschreven, herkenbaar Lady-Day van een slechter geheugen mijn concentratie is ook minder. De kwaadheid richting de arts van je vader herken ik, wij werden door huisarts, casemanager en ouderen team niet serieus genomen.. het was privacy en protocol.. vrijdag 12 augustus hadden wij eindelijk een afspraak met de huisarts inzake harde achteruitgang moeder.. die konden we afbellen, mijn moeder lag op de intensive care 1 herseninfarct en 2 hersenbloedingen in 24 uur.. gevolgd door een coma..
Later op de scans waren eerdere tia s zichtbaar..
Andere dames jullie rouw is nog zo vers verlies van jonge partners, en van je moeder terwijl je zelf net bevallen bent..
Ontkenning, boosheid, verdriet depressief het hoort bij rouw, en rouw duurt langer dan je wilt..
Feesten verjaardagen de glans is eraf, nu met corona een mooi excuus om het niet te vieren.
Corona doet er geen goed aan, extra zorg om schoonmoeder met kanker, chemo bestralingen en pas een zware operatie.. ze verzwakt en levert in.. en helaas dit traject al vaker gelopen.
Boos op een collegaatje die vanmorgen zat te vertellen echt niet met haar moeder samen een high tea te doen, is toch niks aan?
want je zij 25 en haar moeder 50..
En dat moet je aanhoren terwijl je beide ouders niet meer hebt. Fijn dat ik het met mijn moeder wel gedaan heb..
Later op de scans waren eerdere tia s zichtbaar..
Andere dames jullie rouw is nog zo vers verlies van jonge partners, en van je moeder terwijl je zelf net bevallen bent..
Ontkenning, boosheid, verdriet depressief het hoort bij rouw, en rouw duurt langer dan je wilt..
Feesten verjaardagen de glans is eraf, nu met corona een mooi excuus om het niet te vieren.
Corona doet er geen goed aan, extra zorg om schoonmoeder met kanker, chemo bestralingen en pas een zware operatie.. ze verzwakt en levert in.. en helaas dit traject al vaker gelopen.
Boos op een collegaatje die vanmorgen zat te vertellen echt niet met haar moeder samen een high tea te doen, is toch niks aan?
want je zij 25 en haar moeder 50.. En dat moet je aanhoren terwijl je beide ouders niet meer hebt. Fijn dat ik het met mijn moeder wel gedaan heb..
zondag 11 oktober 2020 om 20:08
Christiana ik kan me goed voorstellen dat je boos werd om die opmerking, ik zou de meest saaie dingen met mijn vader willen doen. We moeten genieten van de momenten die we samen met ze hebben. Helaas komt dat besef pas achteraf en dan is het te laat.
Onlangs was het mijn vaders verjaardag, een moeilijke dag, op zich wel goed doorgekomen samen met mijn moeder en broer. Dit weekend het hele weekend bij mijn moeder geweest. Ik voel me dan zo rot op het moment dat ik weer naar huis ga. Vooral omdat ze zo sip was. Dan ga ik met een enorm schuldgevoel weer naar huis. Ik woon anderhalf uur bij haar vandaan en op dit soort momenten vind ik dat zo lastig.
Hoe gaat het verder met iedereen? Het topic is zo stil de laatste tijd.
Onlangs was het mijn vaders verjaardag, een moeilijke dag, op zich wel goed doorgekomen samen met mijn moeder en broer. Dit weekend het hele weekend bij mijn moeder geweest. Ik voel me dan zo rot op het moment dat ik weer naar huis ga. Vooral omdat ze zo sip was. Dan ga ik met een enorm schuldgevoel weer naar huis. Ik woon anderhalf uur bij haar vandaan en op dit soort momenten vind ik dat zo lastig.
Hoe gaat het verder met iedereen? Het topic is zo stil de laatste tijd.
maandag 12 oktober 2020 om 08:33
Ik lees veel herkenbare dingen en zie vooral op tegen de feestdagen. Mijn ouders zijn nu beide overleden.
Mijn moeder overleed 11 jaar geleden en mijn vader deze lente.
Ik worstel ook regelmatig met het gevoel dat ik nu helemaal geen ouders meer heb. Ook omdat mijn leeftijdsgenoten (ik ben dertiger) hun ouders veelal nog wel om zich heen hebben en dat heel vanzelfsprekend vinden.
Mijn moeder overleed 11 jaar geleden en mijn vader deze lente.
Ik worstel ook regelmatig met het gevoel dat ik nu helemaal geen ouders meer heb. Ook omdat mijn leeftijdsgenoten (ik ben dertiger) hun ouders veelal nog wel om zich heen hebben en dat heel vanzelfsprekend vinden.
maandag 12 oktober 2020 om 09:18
Ik wilde hier indd ook al schrijven..zo stil.Simply-me schreef: ↑11-10-2020 20:08Christiana ik kan me goed voorstellen dat je boos werd om die opmerking, ik zou de meest saaie dingen met mijn vader willen doen. We moeten genieten van de momenten die we samen met ze hebben. Helaas komt dat besef pas achteraf en dan is het te laat.
Onlangs was het mijn vaders verjaardag, een moeilijke dag, op zich wel goed doorgekomen samen met mijn moeder en broer. Dit weekend het hele weekend bij mijn moeder geweest. Ik voel me dan zo rot op het moment dat ik weer naar huis ga. Vooral omdat ze zo sip was. Dan ga ik met een enorm schuldgevoel weer naar huis. Ik woon anderhalf uur bij haar vandaan en op dit soort momenten vind ik dat zo lastig.
Hoe gaat het verder met iedereen? Het topic is zo stil de laatste tijd.
Goed dat jullie toch met zn 3tjes samen waren op je vaders verjaardag. En ik snap je schuldgevoelens.
Mijn kinderen zijn pubers en als zij wat hebben gepland,etentjes oid,voelen zij zich ook zo schuldig als ik alleen thuis blijf dan komt de jongste v 12 mij nog tig kusjes geven voordat ze vertrekt
En 100x vragen' mama vind je t echt niet erg dat we weggaan'
Indd glans v ALLES is er af..onbezorgde ook..vraag me echt af of het ooit anders wordt...alsof iedereen om je heen zo gelukkig en compleet is ....
dinsdag 13 oktober 2020 om 16:14
Och, knuffel voor jou.Ze zijn je beschermengels. Mijn kids zijn 10ers hebben geen vader meer..Hetismogelijk schreef: ↑12-10-2020 08:33Ik lees veel herkenbare dingen en zie vooral op tegen de feestdagen. Mijn ouders zijn nu beide overleden.
Mijn moeder overleed 11 jaar geleden en mijn vader deze lente.
Ik worstel ook regelmatig met het gevoel dat ik nu helemaal geen ouders meer heb. Ook omdat mijn leeftijdsgenoten (ik ben dertiger) hun ouders veelal nog wel om zich heen hebben en dat heel vanzelfsprekend vinden.
woensdag 14 oktober 2020 om 09:30
Nerdopviva, hier wil ik wel even op reageren vanuit ervaring. Ik heb heel jong zowel mijn moeder als mijn man verloren en herken heel erg dat ik daarna overal de dood om me heen zag. Ik denk echt dat je op zo'n moment buitengewoon scherp staat afgesteld op datgene wat je zo bezighoudt.nerdopviva schreef: ↑10-09-2020 15:30Ik zoek het niet echt bewust op, soms wat artikelen over rouw en rouwverwerking. Maar opeens zit er dan een item in een tv-programma over rouwverwerking, worden er op dit forum 3 topics achter elkaar geopend die betrekking hebben op de situatie van mijn moeder en gaat Chantal Jansen in haar tv-programma werken bij een uitvaartbegeleider. Waarschijnlijk ben ik er nu meer op aan het letten, maar ik vond het toch heel toevallig.
Hier was ik zo bang voor dat ik de eerste paar dagen niet durfde te gaan slapen. Het is gelukkig nog niet gebeurd. Ik heb wel al twee keer over haar gedroomd en twee keer werd ik in paniek wakker. Ik kan ook nog niet goed naar foto's van haar kijken. Hadden/hebben jullie dat
Over dat dromen: dat heb ik bij beiden ook heel erg gehad. Bij mijn moeder kon ik daar niet goed mee omgaan, bij mijn man realiseerde ik me op een gegeven moment dat het dromen bij het verwerkingsproces hoorde. Ik heb me toen ingeprent dat elke droom, hoe naar ook, me iets vooruit zou helpen bij het verwerken van die gigantische berg pijn en gemis. Dat hielp me destijds wel goed, de dromen bleven maar de angst ervoor verdween.
woensdag 14 oktober 2020 om 09:33
woensdag 14 oktober 2020 om 17:45
Sterkte Griebus. Moeilijke tijden.Griebus67 schreef: ↑14-10-2020 09:33Overigens veel sterkte allemaal. Ik vrees dat ik me binnenkort bij jullie aan 'mag' sluiten want het ziet ernaar uit dat mijn vader niet lang meer te leven heeft. Hij is weliswaar al bejaard, maar dat betekent niet dat ik hem nu ineens wél kan of wil missen. En het triggert een hoop oud verdriet.
