Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw - deel 2
woensdag 2 januari 2019 om 07:49
woensdag 2 december 2020 om 07:08
Dank je! Ben ook erg blij met die oom en tanteZaphod schreef: ↑02-12-2020 07:01@Mieke, zal ik doen. Je geplande vakantie klinkt heerlijk. Ik hoop dat je ondanks het verdriet er toch wat van kan genieten.
@Droomz, jeetje wat ontzettend heftig zeg. Gecondoleerd.
Fijn dat je oom en tante je komen helpen met het regelwerk. Heel veel sterkte de komende dagen
En ik weet zeker dat mijn moeder (die ergens mee kijkt) het ook fijn vindt.
'I like to have powerful enemies. Makes me feel important.'
sterkte 
woensdag 2 december 2020 om 11:29
Wat erg voor jou, gecondoleerd. Moet je nou alles in je eentje regelen?Droomz schreef: ↑02-12-2020 04:50Hoi allemaal,
Ik ben niet zo’n hele goede topicvolger, maar ik wil graag (helaas) meeschrijven hier.
Gister is mijn moeder op volkomen onverwachte manier op 66-jarige leeftijd overleden voor mijn ogen. Ik had 112/de SEH aan de lijn, maar hulp mocht niet meer baten helaas. En reanimatie ook niet. Was een extreem heftige maagbloeding waar ze uiteindelijk aan overleden is.
Ik had haar een ander einde gegund, want dit was echt heel naar en volkomen onverwacht. Ik ben net zondag verhuisd, anders had ik nu ook geen woning meer (ik woonde nog thuis).
Ik heb gelukkig vannacht een paar uurtjes geslapen. En er zijn mensen die ik kan inschakelen/hulp vragen. Mijn oom (haar broer) en tante gaan sowieso helpen. En verder buren die heel lief met een kaarsje haar uitgeleide hebben gedaan toen ze werd opgehaald.
Ze was overigens al wel ziek en liep al jaren te kwakkelen met haar gezondheid na de diagnose borstkanker in 2015. Zelf grapte ze altijd dat ze ‘niet zo oud zou worden.’ Ze had nogal macabere humor, maar toch.
Overigens is mijn vader half oktober dit jaar ook overleden. Daar had ik verder al jaren geen contact meer mee, maar het is heel raar dat ik nu wees ben.
Haar familie dunt uit want van de 5 broers/zussen leven er nu nog slechts 2 en zal 1 het ook niet heel lang meer maken. De rest is al overleden, vrij jong allemaal. Net als haar vader die ook rond de 65 overleden is.
woensdag 2 december 2020 om 23:46
Dank jullie. En mijn oom en tante zijn van zeer grote hulp, net als de oude en nieuwe buren en wat vrienden.Het was inderdaad erg naar. Soms is de dood genadig, maar dat was dit niet. Al ben ik Toch wel blij dat ik er was, dat ze niet alleen was. En ik merk dat de klap begint te komen.
Ben in elk geval van plan om hulp te zoeken met de verwerking. Want ik merk nu dat reanimatie en het gebeuren eraan vooraf nu in mijn hoofd begint te spoken. En dat ik nauwelijks slaap terwijl dat juist zo nodig is.
Misschien bij de psycholoog waar ik ga starten, misschien ergens anders.
Van mijn werk trouwens ook een bos bloemen gehad, dus dat is ook heel fijn.
En gelukkig was/is er genoeg budget om een mooie crematie te houden (geven? Hoe noem je zoiets?). En wist ik ongeveer wat ze wilde.
Ik sprak ook de huisarts nog vandaag (die belde), dus daar heb ik sowieso ook nog een gesprek mee.
En ik ben vandaag begonnen met het leegruimen van het huis. In elk geval heb ik het eten voor de katten meegenomen en nog 2 rekeningen betaald (kan bij haar mail en bankzaken gelukkig),
'I like to have powerful enemies. Makes me feel important.'
vrijdag 4 december 2020 om 12:45
Wat heftig Dreamz! Mijn moeder is ook onverwacht overleden (ze is verongelukt) en dat is echt wel heftig, onderschat het niet. Ik vind het ook niet gek dat het nog in je hoofd zit. Dat hoeft niet meteen opgelost te worden. Slapen is natuurlijk wel belangrijk, mijn vader heeft daarvoor wat van de huisarts gekregen. Ik snap dat je dat niet wil hoor, ik vond het ook spannend toen mijn vader slaaptabletten ging slikken, maar het hielp hem wel en inmiddels slikt hij ze al een tijdje niet meer.
Wat fijn dat je hulp krijgt. Ik ben zelf helemaal niet van hulp aannemen, ik doe graag alles zelf, maar in de periode tussen ongeluk en begrafenis heb ik alle hulp aangepakt die ik kon krijgen. En dat was heel fijn. Nu mag je even egoïstisch zijn en ongegeneerd hulp aannemen. Ook van ons hier.
Wat fijn dat je hulp krijgt. Ik ben zelf helemaal niet van hulp aannemen, ik doe graag alles zelf, maar in de periode tussen ongeluk en begrafenis heb ik alle hulp aangepakt die ik kon krijgen. En dat was heel fijn. Nu mag je even egoïstisch zijn en ongegeneerd hulp aannemen. Ook van ons hier.
zaterdag 5 december 2020 om 18:22
Verongelukken is ook heftig! Hier was het een heel kort ziekbed.nerdopviva schreef: ↑04-12-2020 12:45Wat heftig Dreamz! Mijn moeder is ook onverwacht overleden (ze is verongelukt) en dat is echt wel heftig, onderschat het niet. Ik vind het ook niet gek dat het nog in je hoofd zit. Dat hoeft niet meteen opgelost te worden. Slapen is natuurlijk wel belangrijk, mijn vader heeft daarvoor wat van de huisarts gekregen. Ik snap dat je dat niet wil hoor, ik vond het ook spannend toen mijn vader slaaptabletten ging slikken, maar het hielp hem wel en inmiddels slikt hij ze al een tijdje niet meer.
Wat fijn dat je hulp krijgt. Ik ben zelf helemaal niet van hulp aannemen, ik doe graag alles zelf, maar in de periode tussen ongeluk en begrafenis heb ik alle hulp aangepakt die ik kon krijgen. En dat was heel fijn. Nu mag je even egoïstisch zijn en ongegeneerd hulp aannemen. Ook van ons hier.
En ik haat hulp aanpakken ook, maar neem nu sowieso ook alles aan.
Slapen gaat gelukkig best oké. Dus dat hoeft nu gelukkig niet
Moet wel zeggen dat 2 warme katten in bed daarbij wel echt helpen En huis uitruimen is idd confronterend, maar wel prettig ofzo. We zijn gelukkig al een eind op weg en er zijn een paar kasten van haar nu hier dus dat is ook heel fijn. En wat spulletjes.
Heb vanmiddag met mijn oom en tante ook nog even op haar geproost en het over haar gehad, dus dat was ook mooi
Morgen nemen we afscheid en maandag is de crematie. En een berichtje van een andere tante gehad (oudere zus van mijn vader) die ook eens wilde bellen maar dat van de week even deed.
En dat ik haar laatste bloedverwante ben (op haar dochter en kleinkinderen na) en dat ze me weer eens wilde ontmoeten (bij de laatste keer was ik 8 ofzo).
'I like to have powerful enemies. Makes me feel important.'
donderdag 10 december 2020 om 17:18
Ik lees af en toe mee ..ben nog steeds druk met regelwerk na plots overlijden v mn man en ook weer 100%aan het werk..Zaphod schreef: ↑30-11-2020 20:40Wat maakt iedereen toch veel mee... knuffel voor jullie die het nodig hebben
Iemand bekend met het boek 'je bent jong en je rouwt wat'? Ik zag deze toevallig toen ik op zoek was naar een ander boek. De recensies zijn heel positief dus ik ben benieuwd, krijg hem morgen als het goed is binnen.
Ik zie op tegen komende feestdagen. Zo raar om dat zonder mijn moeder te vieren. Klopt van geen kanten. Maar heb met mezelf afgesproken dat ik er maar het beste van ga maken en probeer niet al te verdrietig te zijn.
Hoe gaat het met jullie?
Tja..hoe het gaat...wisselend..veel huilmomenten nog..en indd feestdagen komen er aan..
Wat vind je vh boek?
Sterkte iedereen❤
donderdag 10 december 2020 om 21:22
Lukt dat, volledig werken?
vrijdag 11 december 2020 om 21:47
Droomz wat vreselijk, gecondoleerd met dit grote verlies
De feestdagen zijn lastig, ik begin er steeds meer tegenop te zien eigenlijk, het komt heel snel dichtbij ineens.
Wat vindt je van het boek Zaphod? Heeft iemand tips voor andere boeken over rouw? Misschien dat ik een boek aan mijn moeder kan geven of zelf kan lezen.
Het is gaat met mij wel redelijk, erg druk op het werk dus veel afleiding. Helaas gaat het met de gezondheid van mijn moeder ineens niet zo goed, er staan een aantal onderzoeken gepland en ik ben zo ontzettend bang! Hopelijk valt het allemaal mee.
Wat gaan jullie doen met de feestdagen?
De feestdagen zijn lastig, ik begin er steeds meer tegenop te zien eigenlijk, het komt heel snel dichtbij ineens.
Wat vindt je van het boek Zaphod? Heeft iemand tips voor andere boeken over rouw? Misschien dat ik een boek aan mijn moeder kan geven of zelf kan lezen.
Het is gaat met mij wel redelijk, erg druk op het werk dus veel afleiding. Helaas gaat het met de gezondheid van mijn moeder ineens niet zo goed, er staan een aantal onderzoeken gepland en ik ben zo ontzettend bang!
Hopelijk valt het allemaal mee. Wat gaan jullie doen met de feestdagen?
zaterdag 12 december 2020 om 09:35
Sterkte iedereen.Ik sta ziekgemeld op mijn werk (zijn ze heel blij mee in de drukste tijd van het jaar), maar hoop toch eind volgende week weer te beginnen.
Ik ga zo in mijn eentje naar mijn moeders huis om verder te gaan met behang scheuren enzo. Oom en tante zijn er vandaag niet omdat ze maandag voor de crematie aangereden zijn en hun auto total loss is. En 1 andere tante ligt in het ziekenhuis met 3 gebroken ribben. Zij hadden gelukkig niets.
Gister is mijn moeders gehuurde scootmobiel opgehaald die ze net twee maanden had na maanden zeuren
. Hier gaat het echt met ups en downs. Vandaag is duidelijk een rotdag met een heel zwaar hart.
'I like to have powerful enemies. Makes me feel important.'
zaterdag 12 december 2020 om 09:49
Mijn moeder is recentelijk (3 december) overleden. Is in elkaar gezakt in de keuken.
Hield mijn vader (die net een hart operatie achter de rug heeft) vast en zakte weg. Verslaafde broertje was er. 112 / reanimeren en alle andere hulp heeft niet meer mogen baten. Ze is in het ziekenhuis volgens de akte gestorven.
Mijn moeder was heel eigenaardig. Ze wilde niet opgebaard worden. Mijn vader en mijn broers/ zussen mochten haar niet meer zien. Dat wilde ze niet en van mijn vader moesten we dat accepteren. Ze is direct van het mortuarium naar het crematorium gegaan en 9 december gecremeerd.
Hulp van mijn broers en zussen hoef ik niet te verwachten. Die zijn druk met hun eigen (gezins) leven of verslaving.
Ik ben er nog niet goed uit wat ik allemaal van deze situatie dan wel periode vindt. De zorg van mijn vader komt in weze net zoals het huis en dergelijke op mij neer. Broers en zussen proberen hem nu direct al te bewegen om huis te verkopen en dergelijke maar daar is hij gelukkig niet voor te porren.
Komende weken vind ik spannend, weet niet zo goed hoe ik mij voel en hoe mijn vader zich voelt. Ik verwacht de feestdagen niet zoveel van de andere gezinsleden. Betekent het dan dat hij bij mij zit? En dat benauwd mij een beetje.
Hield mijn vader (die net een hart operatie achter de rug heeft) vast en zakte weg. Verslaafde broertje was er. 112 / reanimeren en alle andere hulp heeft niet meer mogen baten. Ze is in het ziekenhuis volgens de akte gestorven.
Mijn moeder was heel eigenaardig. Ze wilde niet opgebaard worden. Mijn vader en mijn broers/ zussen mochten haar niet meer zien. Dat wilde ze niet en van mijn vader moesten we dat accepteren. Ze is direct van het mortuarium naar het crematorium gegaan en 9 december gecremeerd.
Hulp van mijn broers en zussen hoef ik niet te verwachten. Die zijn druk met hun eigen (gezins) leven of verslaving.
Ik ben er nog niet goed uit wat ik allemaal van deze situatie dan wel periode vindt. De zorg van mijn vader komt in weze net zoals het huis en dergelijke op mij neer. Broers en zussen proberen hem nu direct al te bewegen om huis te verkopen en dergelijke maar daar is hij gelukkig niet voor te porren.
Komende weken vind ik spannend, weet niet zo goed hoe ik mij voel en hoe mijn vader zich voelt. Ik verwacht de feestdagen niet zoveel van de andere gezinsleden. Betekent het dan dat hij bij mij zit? En dat benauwd mij een beetje.
zaterdag 12 december 2020 om 15:49
@Ma’dam: klinkt heel zwaar zo. Heel veel sterkte
Ik moet volgende week dus gewoon weer komen werken omdat het heel druk is. Ja, ach, maakt het uit, hè. Huis hoeft ook helemaal niet leeg voor begin jan en eromheen plannen in december gaat echt prima (Niet dus).
Collega van me is maanden thuis geweest toen zijn vader overleed en ik moet na 1.5 week weer komen.
En dat valt me toch rauw op mijn dak.
Ik moet volgende week dus gewoon weer komen werken omdat het heel druk is. Ja, ach, maakt het uit, hè. Huis hoeft ook helemaal niet leeg voor begin jan en eromheen plannen in december gaat echt prima (Niet dus).
Collega van me is maanden thuis geweest toen zijn vader overleed en ik moet na 1.5 week weer komen.
En dat valt me toch rauw op mijn dak.
'I like to have powerful enemies. Makes me feel important.'
zaterdag 12 december 2020 om 21:40
Wat een ellende. Vergeet dat werk maar even.Droomz schreef: ↑12-12-2020 09:35
Ik sta ziekgemeld op mijn werk (zijn ze heel blij mee in de drukste tijd van het jaar), maar hoop toch eind volgende week weer te beginnen.
Ik ga zo in mijn eentje naar mijn moeders huis om verder te gaan met behang scheuren enzo. Oom en tante zijn er vandaag niet omdat ze maandag voor de crematie aangereden zijn en hun auto total loss is. En 1 andere tante ligt in het ziekenhuis met 3 gebroken ribben. Zij hadden gelukkig niets.
Gister is mijn moeders gehuurde scootmobiel opgehaald die ze net twee maanden had na maanden zeuren.
Hier gaat het echt met ups en downs. Vandaag is duidelijk een rotdag met een heel zwaar hart.
zondag 13 december 2020 om 19:34
Droomz schreef: ↑12-12-2020 15:49@Ma’dam: klinkt heel zwaar zo. Heel veel sterkte
Ik moet volgende week dus gewoon weer komen werken omdat het heel druk is. Ja, ach, maakt het uit, hè. Huis hoeft ook helemaal niet leeg voor begin jan en eromheen plannen in december gaat echt prima (Niet dus).
Collega van me is maanden thuis geweest toen zijn vader overleed en ik moet na 1.5 week weer komen.
Als te snel voor je is aangeven hé
vrijdag 18 december 2020 om 19:57
Hoe gaat het met jullie?
Ik ben inmiddels in het boek begonnen. Wat een herkenning. Haar verhaal komt wel echt overeen met mijn moeder. Bizar. Ik zit dus steeds jankend dat boek te lezen, alles komt weer boven. Ik laat het maar gaan, weet nou niet of het echt oplucht of zo maar het moet er toch een keer uit komen.
De schrijfster benoemde het zo mooi, iemand zo vreselijk missen dat het pijn doet in al je botten. Zo voelt het voor mij ook echt. Als ik alleen al denk aan alles wat ze nu mist wordt ik zo verdrietig.
Iedereen zegt dat het ooit makkelijker wordt en minder heftig maar ik kan me dat nog niet voorstellen.
Ben ook blij als die feestdagen weer voorbij zijn.
Sorry voor de depri post trouwens
Ik ben inmiddels in het boek begonnen. Wat een herkenning. Haar verhaal komt wel echt overeen met mijn moeder. Bizar. Ik zit dus steeds jankend dat boek te lezen, alles komt weer boven. Ik laat het maar gaan, weet nou niet of het echt oplucht of zo maar het moet er toch een keer uit komen.
De schrijfster benoemde het zo mooi, iemand zo vreselijk missen dat het pijn doet in al je botten. Zo voelt het voor mij ook echt. Als ik alleen al denk aan alles wat ze nu mist wordt ik zo verdrietig.
Iedereen zegt dat het ooit makkelijker wordt en minder heftig maar ik kan me dat nog niet voorstellen.
Ben ook blij als die feestdagen weer voorbij zijn.
Sorry voor de depri post trouwens
vrijdag 18 december 2020 om 20:07
Ik ben er ontzettend voor om te janken als je janken moet. De pijn moet er uit en ik denk echt dat de beste manier is er 'gewoon' door heen te gaan. Bij mij heeft die fase heel lang geduurd. Toch wel een jaar of 2 en nog steeds pink ik nog wel een traantje weg.
Ja, die intense pijn, die je tot in je botten voelt. Zo herkenbaar. Het gevoel dat het nooit meer goed komt. Dat je je nooit meer okay zult voelen, laat staan gelukkig. En toch, Zaphod, is wat 'iedereen' zegt wel waar. Het wordt makkelijker, het wordt minder heftig. Die rauwe pijn, de paniek... het is nu behapbaar (3 jaar later). Het gemis niet (sorry). Dat blijft voor mij althans zo immens... daar kan niets tegen op.
Hier is een stukje wat ik, en anderen, al vaker geplaatst hebben maar het blijft zo waardevol. En voor mij klopt dit precies:
Ja, die intense pijn, die je tot in je botten voelt. Zo herkenbaar. Het gevoel dat het nooit meer goed komt. Dat je je nooit meer okay zult voelen, laat staan gelukkig. En toch, Zaphod, is wat 'iedereen' zegt wel waar. Het wordt makkelijker, het wordt minder heftig. Die rauwe pijn, de paniek... het is nu behapbaar (3 jaar later). Het gemis niet (sorry). Dat blijft voor mij althans zo immens... daar kan niets tegen op.
Hier is een stukje wat ik, en anderen, al vaker geplaatst hebben maar het blijft zo waardevol. En voor mij klopt dit precies:
Alright, here goes. I’m old. What that means is that I’ve survived (so far) and a lot of people I’ve known and loved did not. I’ve lost friends, best friends, acquaintances, co-workers, grandparents, mom, relatives, teachers, mentors, students, neighbors, and a host of other folks. I have no children, and I can’t imagine the pain it must be to lose a child. But here’s my two cents.
I wish I could say you get used to people dying. I never did. I don’t want to. It tears a hole through me whenever somebody I love dies, no matter the circumstances. But I don’t want it to “not matter”. I don’t want it to be something that just passes.
My scars are a testament to the love and the relationship that I had for and with that person. And if the scar is deep, so was the love. So be it. Scars are a testament to life. Scars are a testament that I can love deeply and live deeply and be cut, or even gouged, and that I can heal and continue to live and continue to love. And the scar tissue is stronger than the original flesh ever was. Scars are a testament to life. Scars are only ugly to people who can’t see.
As for grief, you’ll find it comes in waves. When the ship is first wrecked, you’re drowning, with wreckage all around you. Everything floating around you reminds you of the beauty and the magnificence of the ship that was, and is no more. And all you can do is float. You find some piece of the wreckage and you hang on for a while. Maybe it’s some physical thing. Maybe it’s a happy memory or a photograph. Maybe it’s a person who is also floating. For a while, all you can do is float. Stay alive.
In the beginning, the waves are 100 feet tall and crash over you without mercy. They come 10 seconds apart and don’t even give you time to catch your breath. All you can do is hang on and float. After a while, maybe weeks, maybe months, you’ll find the waves are still 100 feet tall, but they come further apart. When they come, they still crash all over you and wipe you out. But in between, you can breathe, you can function. You never know what’s going to trigger the grief. It might be a song, a picture, a street intersection, the smell of a cup of coffee. It can be just about anything…and the wave comes crashing. But in between waves, there is life.
Somewhere down the line, and it’s different for everybody, you find that the waves are only 80 feet tall. Or 50 feet tall. And while they still come, they come further apart. You can see them coming. An anniversary, a birthday, or Christmas, or landing at O’Hare. You can see it coming, for the most part, and prepare yourself. And when it washes over you, you know that somehow you will, again, come out the other side. Soaking wet, sputtering, still hanging on to some tiny piece of the wreckage, but you’ll come out. Take it from an old guy. The waves never stop coming, and somehow you don’t really want them to. But you learn that you’ll survive them. And other waves will come. And you’ll survive them too. If you’re lucky, you’ll have lots of scars from lots of loves. And lots of shipwrecks.
https://www.reddit.com/user/GSnow
zaterdag 19 december 2020 om 08:57
Zaphod, iedereen zei tegen mij dat de pijn écht minder werd, dat de scherpe randjes er op een gegeven moment écht wel afgingen. Maar, eigenwijs als ik ben, heb ik ook lange tijd gedacht dat ik de uitzondering wel zou zijn. Dat was niet zo.
Het heeft wel heel lang heel veel pijn gedaan, en ook dat ging in golven. De ene dag wat beter en dan weer niet. Of dan weer een weekje beter en toch weer een terugval. Ik heb vaak gedacht dat ik dan weer helemaal opnieuw moest beginnen maar dat is niet zo. Ook de terugvallen horen erbij en gaan voorbij
Het heeft wel heel lang heel veel pijn gedaan, en ook dat ging in golven. De ene dag wat beter en dan weer niet. Of dan weer een weekje beter en toch weer een terugval. Ik heb vaak gedacht dat ik dan weer helemaal opnieuw moest beginnen maar dat is niet zo. Ook de terugvallen horen erbij en gaan voorbij
