Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw - deel 2
woensdag 2 januari 2019 om 07:49
vrijdag 1 januari 2021 om 18:10
gecondoleerd.glaasjeprik schreef: ↑01-01-2021 17:17Mijn vader is vanmiddag overleden. Ik ben toch wel blij dat ik gegaan ben en hem voor het laatst gezien heb. Allebei mijn ouders op 1 januari... ik voel me eigenlijk meer verdwaasd dan verdrietig. Zo raar nu allemaal.
Mijn moeder is op dezelfde dag (wel 8 jaar later) overleden als haar vader (en ook vanwege dezelfde ziektebeeld...).
Het voelde inderdaad heel apart. Maar niet minder verdrietig
vrijdag 1 januari 2021 om 20:31
Dank jullie wel 
Ik heb op dit moment heel veel steun aan mijn (oudere) broer, hij heeft inmiddels ook contact met de begrafenisondernemer. Morgen gaan we bespreken hoe en wat, want het is al gebleken dat mijn vader niets heeft opgeschreven qua wensen (iets wat we al vermoedden), dus deze beslissingen zullen we zelf moeten nemen. Het voelt bizar aan, ook omdat het de sterfdag van mijn moeder is, en ja... er is veel gebeurd maar ik ben niet onmenselijk dat het me helemaal niets doet. Het is een veel gezegd cliché maar hij was toch mijn vader, en ik wil ervoor zorgen dat er een fatsoenlijk afscheid komt, ondanks alles.
Het voelt gewoon zo raar. Alsof ik in een achtbaan terecht ben gekomen. Ik ben niet zo overstuur als ik was toen mijn moeder overleed, en aan de andere kant ben ik toch wel van de kaart en wil ik elk moment gaan huilen. Ik laat het maar komen zoals het komt, ik heb gelukkig ook nog een goede vriendin die ik altijd mag en kan bellen.
Ik heb op dit moment heel veel steun aan mijn (oudere) broer, hij heeft inmiddels ook contact met de begrafenisondernemer. Morgen gaan we bespreken hoe en wat, want het is al gebleken dat mijn vader niets heeft opgeschreven qua wensen (iets wat we al vermoedden), dus deze beslissingen zullen we zelf moeten nemen. Het voelt bizar aan, ook omdat het de sterfdag van mijn moeder is, en ja... er is veel gebeurd maar ik ben niet onmenselijk dat het me helemaal niets doet. Het is een veel gezegd cliché maar hij was toch mijn vader, en ik wil ervoor zorgen dat er een fatsoenlijk afscheid komt, ondanks alles.Het voelt gewoon zo raar. Alsof ik in een achtbaan terecht ben gekomen. Ik ben niet zo overstuur als ik was toen mijn moeder overleed, en aan de andere kant ben ik toch wel van de kaart en wil ik elk moment gaan huilen. Ik laat het maar komen zoals het komt, ik heb gelukkig ook nog een goede vriendin die ik altijd mag en kan bellen.
vrijdag 1 januari 2021 om 21:50
Wat heftig Glaasjeprik, je beide ouders zo kort na elkaar en op dezelfde dag verliezen. Gecondoleerd en sterkte met alle dingen die geregeld moeten worden.
Ook ik had veel minder band met mijn vader, dan met mijn moeder en verwachtte dan ook minder heftige rouw. Dat was ook wel zo, maar ik miste mijn moeder opeens ook weer heel erg, omdat ik niet met haar kon praten over de dood van mijn vader. Ook ik voel me nu soms een 'verlaten eendje', zo zonder ouders. En tot slot is een beetje vader altijd nog meer dan geen vader. Ik weet niet of jouw vader ook een beetje vader was, als je begrijpt wat ik bedoel, maar het is logisch als je ook dat beetje mist. Ik had het onderschat.
Nogmaals, sterkte.
Ook ik had veel minder band met mijn vader, dan met mijn moeder en verwachtte dan ook minder heftige rouw. Dat was ook wel zo, maar ik miste mijn moeder opeens ook weer heel erg, omdat ik niet met haar kon praten over de dood van mijn vader. Ook ik voel me nu soms een 'verlaten eendje', zo zonder ouders. En tot slot is een beetje vader altijd nog meer dan geen vader. Ik weet niet of jouw vader ook een beetje vader was, als je begrijpt wat ik bedoel, maar het is logisch als je ook dat beetje mist. Ik had het onderschat.
Nogmaals, sterkte.
vrijdag 1 januari 2021 om 23:16
Dank je wel voor je woorden. Ik heb de hele dag met mensen gepraat en ze zeggen allemaal dat ik heel erg nuchter en praktisch klink. Ik had een veel betere band met mijn moeder dan mijn vader, maar dat wil inderdaad niet zeggen dat het me weinig tot niets doet. En omdat het ook op dezelfde dag gebeurd is, komt ook weer alles van mijn moeder naar boven zetten. Ik denk dat er nog wel een klap of een soort van donderslag komt. Ik ben echt totaal verbijsterd. Ik had ergens verwacht dat ik ooit gebeld zou worden dat het niet goed ging met mijn vader, maar niet dat ik gebeld werd dat er meteen afgelopen zaak was (door de hersenbloeding was hij niet meer aanspreekbaar) en nog geen dag later is hij er niet meer. Ik zal het niet proberen te onderschatten. Ik heb wel het gevoel dat ik het nu geparkeerd heb, hoe oneerbiedig dat ook klinkt, en dat zometeen het besef en de realiteit keihard tot me doordringt.Hetismogelijk schreef: ↑01-01-2021 21:50
Ook ik had veel minder band met mijn vader, dan met mijn moeder en verwachtte dan ook minder heftige rouw. Dat was ook wel zo, maar ik miste mijn moeder opeens ook weer heel erg, omdat ik niet met haar kon praten over de dood van mijn vader. Ook ik voel me nu soms een 'verlaten eendje', zo zonder ouders. En tot slot is een beetje vader altijd nog meer dan geen vader. Ik weet niet of jouw vader ook een beetje vader was, als je begrijpt wat ik bedoel, maar het is logisch als je ook dat beetje mist. Ik had het onderschat.
Nogmaals, sterkte.
zaterdag 2 januari 2021 om 08:48
Maar het even parkeren is toch ook prima, om deze periode te overleven? Ook ik heb eerst alle praktische zaken geregeld, zoals de uitvaart, het huis leegruimen etc. Ruimte voor verdriet komt als de tijd daarvoor rijp is. Neem je tijd, want iedereen rouwt op zijn eigen manier. Het kan dus best zijn dat de 'klap' later komt, maar misschien komt die ook helemaal niet, of in kleine 'klapjes'. En dat is ook oké.
Bij jou is het wel ontzettend snel gegaan. Waren er nog dingen die je graag met hem had willen doen of bespreken?
Bij jou is het wel ontzettend snel gegaan. Waren er nog dingen die je graag met hem had willen doen of bespreken?
zaterdag 2 januari 2021 om 10:14
Ik had inderdaad nog wel wat dingen met mijn vader willen bespreken, maar ik wist toch al dat ik daar nooit een (eerlijk) antwoord op zou krijgen. Voor mij voelt het goed zo - ik had eigenlijk al jaren geleden een soort van afscheid genomen omdat onze band slecht was, er zijn zoveel dingen gebeurd en alcohol maakt zo veel kapot. Het is goed zo, ik heb er gisteren wel slecht van geslapen maar ook weer niet zo dat ik nachtmerries had of helemaal niet in slaap kon komen. Mijn broer heeft zojuist gebeld en we gaan over een uurtje of zo naar het huis om te kijken of we nog wensen kunnen vinden, anders zullen we zelf beslissingen moeten nemen. Ik neem wel voldoende zakdoekjes mee, want ik weet wel zeker dat er tranen zullen vloeien, gewoon van de schrik, het rare besef, de enorme snelheid, de vreemde omstandigheden...
donderdag 18 februari 2021 om 08:27
Waar komt die tekst vandaan? Het klopt precies....Lady_Day schreef: ↑18-12-2020 20:07Ik ben er ontzettend voor om te janken als je janken moet. De pijn moet er uit en ik denk echt dat de beste manier is er 'gewoon' door heen te gaan. Bij mij heeft die fase heel lang geduurd. Toch wel een jaar of 2 en nog steeds pink ik nog wel een traantje weg.
Ja, die intense pijn, die je tot in je botten voelt. Zo herkenbaar. Het gevoel dat het nooit meer goed komt. Dat je je nooit meer okay zult voelen, laat staan gelukkig. En toch, Zaphod, is wat 'iedereen' zegt wel waar. Het wordt makkelijker, het wordt minder heftig. Die rauwe pijn, de paniek... het is nu behapbaar (3 jaar later). Het gemis niet (sorry). Dat blijft voor mij althans zo immens... daar kan niets tegen op.
Hier is een stukje wat ik, en anderen, al vaker geplaatst hebben maar het blijft zo waardevol. En voor mij klopt dit precies:
donderdag 18 februari 2021 om 08:57
Een forumster die haar moeder verloren was postte het een paar jaar geleden. Ik vind het zo mooi... en het klopt inderdaad precies. Je kunt em wel op internet vinden. Hier bijvoorbeeld:
https://www.tickld.com/heartwarming/184 ... young-man/
dinsdag 9 maart 2021 om 00:48
Wat mij hielp met de omgang van de rouw is door steeds tegen mezelf te zeggen: Het is erg, maar hij/zij is tenminste NIET vermoord!. Hiermee bedoel ik te zeggen dat de dood van iemand erg is en ik het op een gegeven moment wel kan accepteren wanneer hij/zij overlijdt door een ziekte of ongeluk en ik het een plaatsje kan geven , maar NIET kan accepteren wanneer iemand overlijdt door een misdrijf, dus wanneer iemand opzettelijk van het leven is beroofd.
Neem Anne Faber of Sabine Jansons; door een misdrijf (moord) om het leven gekomen. Vreselijk!
Neem Anne Faber of Sabine Jansons; door een misdrijf (moord) om het leven gekomen. Vreselijk!
dinsdag 9 maart 2021 om 12:21
Ik kon vannacht niet slapen en opende mijn laptop en zag dat er weer gepost was.
Raccoon, ik snap wel wat je zegt. Dat heb ik zelf ook wel. Nou ja, ik denk niet 'mijn vader is niet vermoord' maar ik heb wel afscheid kunnen nemen. En in de laatste maand van zijn leven, toen hij in het ziekenhuis was heb ik zoveel mogelijk tijd met hem doorgebracht, op het laatst bleef ik er ook 's nachts.
Ik moet steeds denken aan The Old Man's Tale. Ik heb het de laatste dagen echt weer ontzettend moeilijk terwijl het lange tijd best goed ging. Maar opeens kwam er zo'n golf van verdriet en gemis over mij heen. Ook voor het eerst in tijden weer verschrikkelijk gejankt. Ik mis mijn vader gewoon zo ontzettend erg ook al is het meer dan 3 jaar geleden nu. Er zijn ook dingen die ik zo graag aan hem wil vertellen, vragen of overleggen. Hele stomme praktische dingen misschien. Ik vraag het wel maar het blijft stil natuurlijk. Hij voelt zo ontzettend ver weg.
Raccoon, ik snap wel wat je zegt. Dat heb ik zelf ook wel. Nou ja, ik denk niet 'mijn vader is niet vermoord' maar ik heb wel afscheid kunnen nemen. En in de laatste maand van zijn leven, toen hij in het ziekenhuis was heb ik zoveel mogelijk tijd met hem doorgebracht, op het laatst bleef ik er ook 's nachts.
Ik moet steeds denken aan The Old Man's Tale. Ik heb het de laatste dagen echt weer ontzettend moeilijk terwijl het lange tijd best goed ging. Maar opeens kwam er zo'n golf van verdriet en gemis over mij heen. Ook voor het eerst in tijden weer verschrikkelijk gejankt. Ik mis mijn vader gewoon zo ontzettend erg ook al is het meer dan 3 jaar geleden nu. Er zijn ook dingen die ik zo graag aan hem wil vertellen, vragen of overleggen. Hele stomme praktische dingen misschien. Ik vraag het wel maar het blijft stil natuurlijk. Hij voelt zo ontzettend ver weg.
dinsdag 9 maart 2021 om 22:38
Herkenbaar een advies, raad of trots zijn op je kinderen en dat met je ouders willen delen.. mijn schoonmoeder leeft nog wel maar is niet geïnteresseerd in opleidingen of studies..Lady_Day schreef: ↑09-03-2021 12:21Ik kon vannacht niet slapen en opende mijn laptop en zag dat er weer gepost was.
Raccoon, ik snap wel wat je zegt. Dat heb ik zelf ook wel. Nou ja, ik denk niet 'mijn vader is niet vermoord' maar ik heb wel afscheid kunnen nemen. En in de laatste maand van zijn leven, toen hij in het ziekenhuis was heb ik zoveel mogelijk tijd met hem doorgebracht, op het laatst bleef ik er ook 's nachts.
Ik moet steeds denken aan The Old Man's Tale. Ik heb het de laatste dagen echt weer ontzettend moeilijk terwijl het lange tijd best goed ging. Maar opeens kwam er zo'n golf van verdriet en gemis over mij heen. Ook voor het eerst in tijden weer verschrikkelijk gejankt. Ik mis mijn vader gewoon zo ontzettend erg ook al is het meer dan 3 jaar geleden nu. Er zijn ook dingen die ik zo graag aan hem wil vertellen, vragen of overleggen. Hele stomme praktische dingen misschien. Ik vraag het wel maar het blijft stil natuurlijk. Hij voelt zo ontzettend ver weg.
Heb mijn moeder begeleid op haar sterfbed, maar we hebben ruim een jaar daarvoor al afscheid genomen, door drie hersenbloedingen in 24 uur en een week coma werd ze wakker, ze had geen korte termijn geheugen meer, en was 40 jaar van haar geheugen kwijt, ook fysiek was de schade enorm. Haar laatste jaar waren er geen gesprekken meer mogelijk..
Van mijn vader wel afscheid kunnen nemen, dat was goed zo.
vrijdag 7 mei 2021 om 21:37
Het is nu een half jaar geleden dat mijn man, mijn liefde van mijn leven overleed.
De pijn wordt niet minder. De leegte is nog net zo erg als in het begin. Het is echt alsof een deel van me geamputeerd is.
Het is dat ik mijn dieren heb. Maar ik vind er niks meer aan, alleen. Het blijft vechten elke dag.
De pijn wordt niet minder. De leegte is nog net zo erg als in het begin. Het is echt alsof een deel van me geamputeerd is.
Het is dat ik mijn dieren heb. Maar ik vind er niks meer aan, alleen. Het blijft vechten elke dag.
vrijdag 7 mei 2021 om 22:26
Cateye schreef: ↑07-05-2021 21:37Het is nu een half jaar geleden dat mijn man, mijn liefde van mijn leven overleed.
De pijn wordt niet minder. De leegte is nog net zo erg als in het begin. Het is echt alsof een deel van me geamputeerd is.
Het is dat ik mijn dieren heb. Maar ik vind er niks meer aan, alleen. Het blijft vechten elke dag.
Een half jaar is niets en al helemaal niet als het om de belangrijkste persoon in je leven gaat.
vrijdag 7 mei 2021 om 22:52
Lieve Cateye, een half jaar... dat is nog maar net geleden. Natuurlijk is je hart nog helemaal rauw. Ik snap dat je er niks meer aan vindt. Ik heb dat heel lang gehad na het overlijden van mijn vader, nu 3,5 jaar geleden. Het is eigenlijk sinds het laatste jaar dat het niet meer zo allesoverheersend is. En zelfs bij mijn moeder begin ik nu sprankjes 'hoop' te zien. En dan nog he... ik had vanavond nog weer even een moment van compleet ongeloof dat mijn vader er niet meer is en dat hij nooit meer terug komt. Even keihard gejankt. Ik heb vreselijke heimwee naar de tijd dat hij er nog was. Ik kan me voorstellen dat het verliezen van een partner je compleet breekt
vrijdag 7 mei 2021 om 23:38
woensdag 12 mei 2021 om 05:37
Ik weet even niet zo goed waar ik heen moet met mijn verdriet, en nu kwam ik dit topic tegen. Mijn moeder is plotseling overleden op mijn 17e, 6 weken voor mijn 18e verjaardag. Door mijn heftige pest verleden en ziektes (die pas na haar dood diagnoses kregen) waren we in de laatste paar maanden voor haar sterven voor mijn gevoel, pas dichter bij elkaar aan het komen. Nu word ik volgende week 32 en besef ik me steeds meer en meer dat het kantelpunt komt waarop ze meer uit mijn leven dan in mijn leven is... Het doet zo’n verschrikkelijk veel pijn. Ik heb er lang niet meer zo erg om moeten janken. Afgelopen Moederdag hielp dus ook voor geen meter. Zoveel onbeantwoorde vragen en zoveel gemis. Ik zou alles geven om nog een knuffel van haar te krijgen, nog een goed gesprek te kunnen hebben en stom te lachen over een kopje thee. 
woensdag 12 mei 2021 om 08:07
Wat verdrietig, momo. Je moeder moeten missen is gewoon heel moeilijk. Ik denk nog moeilijker als je nog zo jong was. Ik was dik in de 40 toen mijn vader kwam te overlijden, en dat vond ik al verschrikkelijk zwaar, alsof ik opeens op eigen benen moest staan (terwijl ik al meer dan 25 jaar zelfstandig was).
Wat bij mij wel hielp als ik me zo gebroken en eenzaam voelde was realiseren dat dat gevoel niet voor eeuwig zou zijn. Het gemis wel maar niet die reddeloosheid.
Wat bij mij wel hielp als ik me zo gebroken en eenzaam voelde was realiseren dat dat gevoel niet voor eeuwig zou zijn. Het gemis wel maar niet die reddeloosheid.
woensdag 12 mei 2021 om 08:41
Ach, Cateye toch. Het is ook loodzwaar, je zit nog midden in de rouw. Toen mijn man plotseling overleed op jonge leeftijd, was ik na een half jaar ook nog nergens. Na een jaar ook niet trouwens.Cateye schreef: ↑07-05-2021 21:37Het is nu een half jaar geleden dat mijn man, mijn liefde van mijn leven overleed.
De pijn wordt niet minder. De leegte is nog net zo erg als in het begin. Het is echt alsof een deel van me geamputeerd is.
Het is dat ik mijn dieren heb. Maar ik vind er niks meer aan, alleen. Het blijft vechten elke dag.
Het enige wat mij in die tijd heeft geholpen, was nieuwe dingen doen zonder mijn man. Ik heb destijds een verre reis gemaakt, een schoonmaakster genomen (daar was hij altijd op tegen) en een nieuwe hobby opgepakt. Dat waren dingen die ik niet met hem associeerde.
Daardoor voelde ik soms heel even dat het leven me aanraakte, dat er energie door me heen stroomde en dat ergens heel ver weg ook nog een wereld vol vreugde, vrolijkheid en schoonheid was. Ik probeerde er dan maar op te vertrouwen dat dat allemaal zou blijven bestaan tot ik ook weer in die wereld terug zou keren. Ooit. (En dat is ook uitgekomen)
Heel veel sterkte. Het wordt beter, maar niet nu. Hou vol.
woensdag 12 mei 2021 om 13:05
Ja, een ouder missen is echt heel zwaar. Het hele zelfstandige herken ik ook wel. Ik had ook graag veel van die eerste dingen met haar willen delen, maar het heeft niet zo mogen zijn. Ik denk dat ik me er vandaag maar even aan toegeef, morgen weer een dag die vast beter is.Lady_Day schreef: ↑12-05-2021 08:07Wat verdrietig, momo. Je moeder moeten missen is gewoon heel moeilijk. Ik denk nog moeilijker als je nog zo jong was. Ik was dik in de 40 toen mijn vader kwam te overlijden, en dat vond ik al verschrikkelijk zwaar, alsof ik opeens op eigen benen moest staan (terwijl ik al meer dan 25 jaar zelfstandig was).
Wat bij mij wel hielp als ik me zo gebroken en eenzaam voelde was realiseren dat dat gevoel niet voor eeuwig zou zijn. Het gemis wel maar niet die reddeloosheid.
zondag 23 mei 2021 om 13:51
Een nieuweling hier. Wat fijn om jullie berichten te lezen, het troost dat er meer mensen zijn die rouw kennen al gun ik dat natuurlijk niemand. Mijn grootmoeder is overleden afgelopen week. Ik wist dat het eraan ging komen gezien haar hoge leeftijd en toch valt het heel zwaar. Mede omdat ik erbij was en mij eerdere verliezen van dierbaren grotendeels bespaard is gebleven.
Ik voel ergens het gevoel dat dit me niet zo zwaar mag raken, het is "maar" een grootmoeder en geen ouder. Rationeel weet ik dat dat nergens op slaat.
Moet deze week weer gaan werken maar zou nog niet weten hoe. Het interesseert me niet en ik zie er het nut niet van in, nog. Ik wil nu het liefst de hele dag bij andere dierbaren zijn, want ja, straks overlijden die ook opeens?
Deze reactie op het hele gebeuren zal er wel bij horen, denk ik.
Ik voel ergens het gevoel dat dit me niet zo zwaar mag raken, het is "maar" een grootmoeder en geen ouder. Rationeel weet ik dat dat nergens op slaat.
Moet deze week weer gaan werken maar zou nog niet weten hoe. Het interesseert me niet en ik zie er het nut niet van in, nog. Ik wil nu het liefst de hele dag bij andere dierbaren zijn, want ja, straks overlijden die ook opeens?
Deze reactie op het hele gebeuren zal er wel bij horen, denk ik.
zondag 23 mei 2021 om 13:58
Gecondoleerd, Serendipity. Het is niet 'maar' een grootmoeder, ze was en is JOUW grootmoeder. Natuurlijk mag haar overlijden jou zwaar raken. Dat gevoel van steeds bij andere dierbaren willen zijn herken ik heel erg. Ik was na het overlijden van mijn vader steeds bang dat mijn moeder ook iets zou overkomen. Dat hoort er denk ik een beetje bij, een soort van 'reality check' want ja, ieder mens gaat ooit een keertje dood. Dat gevoel zwakte na een tijdje wel af bij mij. Nu probeer ik er zo min mogelijk aan te denken want ik kan er echt van in paniek raken bij het idee mijn moeder, zus of vriend te moeten verliezen.
Heel veel sterkte.
Heel veel sterkte.
