Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw - deel 2
woensdag 2 januari 2019 om 07:49
woensdag 11 november 2020 om 11:23
Hoi allemaal, hoe gaat het met jullie?
Hier gaat het met ups en downs. Het onwerkelijke gevoel blijft aanhouden.
Van de week allerlei filmpjes teruggekeken. Zo fijn om haar stem en lach weer te horen maar aan de andere kant ook zo moeilijk dat ik het nooit meer in het echt zal horen. Het blijft bij een herinnering.
Vindt het ook zo moeilijk om naar haar graf te gaan. Ga er paar keer per week heen maar als ik daar dan met mijn 2 kinderen sta dan voel ik me zo intens verdrietig. Het hoort niet zo te zijn. Ze was nog maar 59 jaar en had moeten genieten van haar kleinkinderen.
Binnenkort zou ook de trouwdag zijn van mijn ouders. Wordt ook een hele heftige dag ben ik bang. We gaan het wel met elkaar doorbrengen, dat is dan wel weer fijn.
Kan gelukkig wel genieten van de kleine dingen maar vlak daarna komt dan de keiharde klap weer binnen en voel ik me soort van schuldig. Terwijl ik weet dat ze niet anders had gewild dan dat ik genoot van alles.
Maar ja, we maken er maar het beste van.
Hier gaat het met ups en downs. Het onwerkelijke gevoel blijft aanhouden.
Van de week allerlei filmpjes teruggekeken. Zo fijn om haar stem en lach weer te horen maar aan de andere kant ook zo moeilijk dat ik het nooit meer in het echt zal horen. Het blijft bij een herinnering.
Vindt het ook zo moeilijk om naar haar graf te gaan. Ga er paar keer per week heen maar als ik daar dan met mijn 2 kinderen sta dan voel ik me zo intens verdrietig. Het hoort niet zo te zijn. Ze was nog maar 59 jaar en had moeten genieten van haar kleinkinderen.
Binnenkort zou ook de trouwdag zijn van mijn ouders. Wordt ook een hele heftige dag ben ik bang. We gaan het wel met elkaar doorbrengen, dat is dan wel weer fijn.
Kan gelukkig wel genieten van de kleine dingen maar vlak daarna komt dan de keiharde klap weer binnen en voel ik me soort van schuldig. Terwijl ik weet dat ze niet anders had gewild dan dat ik genoot van alles.
Maar ja, we maken er maar het beste van.
woensdag 11 november 2020 om 11:34
Hoi Zaphod,
Ik vind het erg moeilijk. Thuis gaat het redelijk maar als ik op mijn werk ben voelt het alsof ik bevroren ben of zo. Die ruimte heb ik niet. Ook ik ben pas bij haar graf geweest want ze was jarig geweest op 20 oktober. Ik heb een kaarsje aangestoken en een in memoriam steen in de vorm van een hart neergelegd. Ik ben jaloers op mijn zussen die "gewoon" hun werk weer hebben opgepakt. Ik modder maar wat aan.
Ik vind het erg moeilijk. Thuis gaat het redelijk maar als ik op mijn werk ben voelt het alsof ik bevroren ben of zo. Die ruimte heb ik niet. Ook ik ben pas bij haar graf geweest want ze was jarig geweest op 20 oktober. Ik heb een kaarsje aangestoken en een in memoriam steen in de vorm van een hart neergelegd. Ik ben jaloers op mijn zussen die "gewoon" hun werk weer hebben opgepakt. Ik modder maar wat aan.
maandag 16 november 2020 om 13:19
Tijd geleden dat ik hier geschreven heb wel regelmatig gelezen nog.. Inmiddels bijna 2,5 jaar verder na het overlijden van mijn moeder en bijna 5 sinds euthanasie van mijn zus en nog heel veel langer van mijn vader. Merk dat in deze corona tijden de scherpe kantjes er toch echt nog niet af zijn zeker wat betreft mijn moeder en zus.
Waar ik het eerst op zich goed kon handelen kan het nu ineens echt heel erg op me afkomen. Deze tijd werpt je toch erg terug op jezelf en je zit in mijn geval ook thuis (want verplicht thuiswerken) op elkaars lip en dan komen die stomme irritaties naar elkaar naar boven en vroeger kon ik daar heerlijk mijn hart over luchten bij mijn zus en soms ook bij mijn moeder want ja bij vriendinnen doe ik dat minder snel.
Dat confronteert je weer met het feit dat je nooit meer even de telefoon kan pakken, even snel een appje of even een stem horen. Corona geeft je teveel tijd om je gedachten af te laten dwalen naar wat had kunnen zijn, althans dat is wat ik bij mezelf merk en dat is af en toe best confronterend. In de normale flow van elke dag voor corona kon het me ook overvallen maar niet zoals nu.
Is dat iets wat jullie ook herkennen?
Waar ik het eerst op zich goed kon handelen kan het nu ineens echt heel erg op me afkomen. Deze tijd werpt je toch erg terug op jezelf en je zit in mijn geval ook thuis (want verplicht thuiswerken) op elkaars lip en dan komen die stomme irritaties naar elkaar naar boven en vroeger kon ik daar heerlijk mijn hart over luchten bij mijn zus en soms ook bij mijn moeder want ja bij vriendinnen doe ik dat minder snel.
Dat confronteert je weer met het feit dat je nooit meer even de telefoon kan pakken, even snel een appje of even een stem horen. Corona geeft je teveel tijd om je gedachten af te laten dwalen naar wat had kunnen zijn, althans dat is wat ik bij mezelf merk en dat is af en toe best confronterend. In de normale flow van elke dag voor corona kon het me ook overvallen maar niet zoals nu.
Is dat iets wat jullie ook herkennen?
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
maandag 16 november 2020 om 18:02
Ik herken het in vlagen maar om heel eerlijk te zijn ben ik ook wel opgelucht dat mijn vader deze hele corona-toestand niet hoeft mee te maken. Hij is aan een dubbele longontsteking overleden (hij had longkanker en een paar auto-immuunziektes) en had een besmetting waarschijnlijk niet overleefd.
Zeker tijdens de eerste golf heb ik nog vaak moeten denken aan de laatste maand van mijn vader toen hij in het UMC lag. Ik was bijna altijd in het ziekenhuis en de laatste week ook 's nachts. Als dat tijdens de eerste golf was gebeurd dan had hij daar alleen gelegen en konden we niet op bezoek. Alleen het idee al vind ik niet te verdragen. Het is een hele zorg minder dat hij dit niet meer hoeft mee te maken.
Zeker tijdens de eerste golf heb ik nog vaak moeten denken aan de laatste maand van mijn vader toen hij in het UMC lag. Ik was bijna altijd in het ziekenhuis en de laatste week ook 's nachts. Als dat tijdens de eerste golf was gebeurd dan had hij daar alleen gelegen en konden we niet op bezoek. Alleen het idee al vind ik niet te verdragen. Het is een hele zorg minder dat hij dit niet meer hoeft mee te maken.
maandag 16 november 2020 om 18:17
dinsdag 17 november 2020 om 09:54
Ook hier herkenning. Het gemis van even bellen of een appje sturen mis ik zo. Zie ook enorm op tegen de komende feestdagen. Van mij mag het overgeslagen worden.
En ook dat iedereen maar doorgaat herken ik. Krijg zelden de vraag hoe het gaat (op wat goede vriendinnen na). Alsof mn moeder al vergeten is zo voelt het soms. Terwijl ik er iedere dag nog mee bezig ben.
En wat Lady_day zegt, ben ergens ook blij dat ze die hele Corona niet mee hoeft te maken. Dan had ik er niet zoveel kunnen zijn voor haar als ik nu heb gedaan.
En ook dat iedereen maar doorgaat herken ik. Krijg zelden de vraag hoe het gaat (op wat goede vriendinnen na). Alsof mn moeder al vergeten is zo voelt het soms. Terwijl ik er iedere dag nog mee bezig ben.
En wat Lady_day zegt, ben ergens ook blij dat ze die hele Corona niet mee hoeft te maken. Dan had ik er niet zoveel kunnen zijn voor haar als ik nu heb gedaan.
dinsdag 17 november 2020 om 09:59
Iedereen gaat maar door, en ja, wat moeten ze anders? Ik heb me daar zelf ook wel eens over verbaasd. Een paar weken na het overlijden van mijn vader had niemand het er meer over maar nu kan ik er met wat meer afstand naar kijken en snap ik dat het niet per se desinteresse is. Bij mij is het nu bijna 3 (kan het bijna nog niet geloven) jaar geleden en ik ben er ook nog steeds elke dag mee bezig maar de woede, ongeloof en het scherpste verdriet is er wel af. Ik mis hem nog steeds elke dag en ik denk niet dat dat ooit anders gaat worden. Het verschil met nu en een jaar, of zelfs 2 jaar geleden is dat ik het beter ben gaan accepteren. Maar dat kost heel veel tijd, tranen en energie.
dinsdag 17 november 2020 om 11:35
Dat herken ik ook wel Lady_Day, het blij zijn dat ze dit niet hoeven mee te maken. Er zat al een flinke afstand tussen in kilometers wat soms moeilijk was maar als dan ook nog corona erbovenop was gekomen waardoor het niet eens meer mocht pfff ik denk dat mijn moeder dat niet getrokken had en ik zelf ook niet trouwens.
Het gemis is er nog steeds van allemaal, gaat geen dag voorbij dat ik niet aan alle 3 denk en ik herken wel wat je zegt er is een stukje acceptatie maar soms kan het echt binnenkomen alsof het gisteren is gebeurd. Heeft denk ik ook met de tijd van het jaar te maken en sterfdag van mijn zus komt er volgende maand weer aan en deze corona ellende doet er gewoon echt geen goed aan.
Maar we maken er maar het beste van, ook voor mijn kids, die hebben de kerst gekte van hun tante in hun genen dus binnen een week of 2 is het hele huis hier 1 grote kerst versiering. Ze weten ook dat ze dat van haar hebben en al haar kerst spulletjes worden met veel liefde neergezet en op de dagen die er toe doen wordt er door mijn puber en bijna puber voor iedereen die we moeten missen een eigen kaarsje aangestoken.
Het gemis is er nog steeds van allemaal, gaat geen dag voorbij dat ik niet aan alle 3 denk en ik herken wel wat je zegt er is een stukje acceptatie maar soms kan het echt binnenkomen alsof het gisteren is gebeurd. Heeft denk ik ook met de tijd van het jaar te maken en sterfdag van mijn zus komt er volgende maand weer aan en deze corona ellende doet er gewoon echt geen goed aan.
Maar we maken er maar het beste van, ook voor mijn kids, die hebben de kerst gekte van hun tante in hun genen dus binnen een week of 2 is het hele huis hier 1 grote kerst versiering. Ze weten ook dat ze dat van haar hebben en al haar kerst spulletjes worden met veel liefde neergezet en op de dagen die er toe doen wordt er door mijn puber en bijna puber voor iedereen die we moeten missen een eigen kaarsje aangestoken.
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
dinsdag 17 november 2020 om 12:02
Wat prachtigmeisjeviva33 schreef: ↑17-11-2020 11:35
Maar we maken er maar het beste van, ook voor mijn kids, die hebben de kerst gekte van hun tante in hun genen dus binnen een week of 2 is het hele huis hier 1 grote kerst versiering. Ze weten ook dat ze dat van haar hebben en al haar kerst spulletjes worden met veel liefde neergezet en op de dagen die er toe doen wordt er door mijn puber en bijna puber voor iedereen die we moeten missen een eigen kaarsje aangestoken.
zondag 22 november 2020 om 10:59
Ik kon het me na het overlijden van mijn moeder en mijn man ook niet voorstellen, hoe mensen gewoon doorleefden als of er niets gebeurd was. De eerste keer in de supermarkt was ik totaal overweldigd door de aanblik van al die keuvelende, shoppende mensen die kennelijk helemaal geen zorgen aan hun hoofd hadden. Ik was zowel verontwaardigd als... Ja, jaloers denk ik.Lady_Day schreef: ↑17-11-2020 09:59Iedereen gaat maar door, en ja, wat moeten ze anders? Ik heb me daar zelf ook wel eens over verbaasd. Een paar weken na het overlijden van mijn vader had niemand het er meer over maar nu kan ik er met wat meer afstand naar kijken en snap ik dat het niet per se desinteresse is. Bij mij is het nu bijna 3 (kan het bijna nog niet geloven) jaar geleden en ik ben er ook nog steeds elke dag mee bezig maar de woede, ongeloof en het scherpste verdriet is er wel af. Ik mis hem nog steeds elke dag en ik denk niet dat dat ooit anders gaat worden. Het verschil met nu en een jaar, of zelfs 2 jaar geleden is dat ik het beter ben gaan accepteren. Maar dat kost heel veel tijd, tranen en energie.
Dat duurde een paar weken. Daarna besefte ik weer dat ik tijdens het boodschappen doen mezelf ook niet krijsend in de bak met sperziebonen wierp (hoewel ik dat af en toe best had gewild) en dat ik dus met geen mogelijkheid kon weten hoe die andere mensen zich voelden.
Dat hielp een heel klein beetje. Maar die rauwe rouw blijft iets verschrikkelijks om mee te moeten maken.
zondag 22 november 2020 om 16:26
Griebus, ik weet nog heel goed dat ik in de Appie stond, een paar dagen na het overlijden van mijn vader. Er was een stel die aan het bakeleien was over wat ze gingen eten die avond. Ik wilde ze wel op hun smoel slaan met hun gezemel over niets. Maar dat was die rauwe rouw. Ik kan er nu gelukkig met meer afstand naar kijken. De vraag 'waarom?' die heb ik ook niet meer, ondanks dat ik daar nooit een bevredigend antwoord op heb gekregen.
Wat ik nog wel af en toe heb en wat ik echt heel naar vind is dat als ik bijna in slaap val, dat ik dan opeens wakker schrik en me realiseer dat mijn vader dood is. Dan voelt het alsof ik het nieuws nét gekregen heb maar in plaats van dat ik uren over de zeik ben kan ik mezelf veel sneller kalmeren.
Wat ik nog wel af en toe heb en wat ik echt heel naar vind is dat als ik bijna in slaap val, dat ik dan opeens wakker schrik en me realiseer dat mijn vader dood is. Dan voelt het alsof ik het nieuws nét gekregen heb maar in plaats van dat ik uren over de zeik ben kan ik mezelf veel sneller kalmeren.
zondag 22 november 2020 om 20:20
Ik zie dat er weer wat in het topic is geschreven, ik blijf het fijn vinden om herkenning te vinden in de verhalen van anderen. Het is inmiddels 7 maanden geleden dat mijn vader overleed, het klinkt zo lang en zo kort tegelijk. De feestdagen staan voor de deur en daar zien we allemaal tegenop. We hebben wel besloten om toch met het gezin samen te eten en een paar cadeautjes uit te wisselen, niet zo groot en uitgebreid als voorheen, maar helemaal niks doen en het overslaan voelde ook niet goed, dan zit je volgend jaar alsnog met een eerste keer.
Na de feestdagen hebben we alle eerste keren gehad, hopelijk worden de 'evenementen' daarna weer wat makkelijker. Ik voel me op zich redelijk, de slechte dagen hebben niet meer de overhand. Het onwerkelijke gevoel blijft nog wel, kan het soms nauwelijks bevatten dat het echt is gebeurd.
Ik merk wel dat mijn moeder weer in een behoorlijke dip zit, zegt dat het allemaal niet meer hoeft voor haar en dat ze haar wel mogen komen halen. Het doet me pijn dat ze dat zegt en ik maak me meteen weer heel veel zorgen. Ik weet dan ook niet goed hoe ik moet reageren, ben nu weer onderweg terug naar huis en zit met een enorm rotgevoel, gevoel van onmacht vooral.
Sorry voor de egopost, zit er nu even doorheen
Na de feestdagen hebben we alle eerste keren gehad, hopelijk worden de 'evenementen' daarna weer wat makkelijker. Ik voel me op zich redelijk, de slechte dagen hebben niet meer de overhand. Het onwerkelijke gevoel blijft nog wel, kan het soms nauwelijks bevatten dat het echt is gebeurd.
Ik merk wel dat mijn moeder weer in een behoorlijke dip zit, zegt dat het allemaal niet meer hoeft voor haar en dat ze haar wel mogen komen halen. Het doet me pijn dat ze dat zegt en ik maak me meteen weer heel veel zorgen. Ik weet dan ook niet goed hoe ik moet reageren, ben nu weer onderweg terug naar huis en zit met een enorm rotgevoel, gevoel van onmacht vooral.
Sorry voor de egopost, zit er nu even doorheen
zondag 22 november 2020 om 20:42
Simply, wat je schrijft is heel herkenbaar. En 7 maanden is nog maar heel kort. De eerste keer de feestdagen zonder mijn vader 'vieren' was heel beladen maar ik kan me er nu helemaal niets meer van herinneren.
Wat je schrijft over je moeder herken ik ook zo! Mijn moeder zit nog steeds echt wel diep in de rouw maar volgens mij hoeven ze haar niet meer te halen. Dat gezegd hebbende weet ik wel zeker dat ze het niet zo erg zou vinden om dood te zijn. En ja, daar kun je helemaal niets mee. Zij moet hier doorheen. En dat gaat wel goed komen maar nu nog niet. En waarschijnlijk nog een hele tijd niet. Ik vind dat nog steeds heel moeilijk en heb daar ook echt wel verdriet om. En ook een schuldgevoel. Als ik bij mijn moeder geweest ben heb ik het gevoel dat ik helemaal op moet laden. Ik vind het lastig want ik zit zelf ook niet helemaal top in mijn vel maar het gaat wel beter. En ik wil niet dat mijn moeder mij in haar negatieve spiraal trekt. Ik zie haar ook niet zo veel de laatste tijd ook omdat het voor mij 2 uur enkele reis met OV is (en 2x overstappen). Gelukkig gaat mijn zus wel geregeld op bezoek dus is ze niet helemaal alleen.
Ik weet dat het makkelijker gezegd dan gedaan is maar probeer het los te laten. Jij kunt je moeder niet 'redden', jij kunt je vader niet vervangen. Je moeder moet het uiteindelijk zelf doen. Je doet wat je kunt, toch? En heel langzaam maar zeker worden de randjes minder scherp. Ook als het nu nog niet zo voelt, houd je daar maar aan vast
Wat je schrijft over je moeder herken ik ook zo! Mijn moeder zit nog steeds echt wel diep in de rouw maar volgens mij hoeven ze haar niet meer te halen. Dat gezegd hebbende weet ik wel zeker dat ze het niet zo erg zou vinden om dood te zijn. En ja, daar kun je helemaal niets mee. Zij moet hier doorheen. En dat gaat wel goed komen maar nu nog niet. En waarschijnlijk nog een hele tijd niet. Ik vind dat nog steeds heel moeilijk en heb daar ook echt wel verdriet om. En ook een schuldgevoel. Als ik bij mijn moeder geweest ben heb ik het gevoel dat ik helemaal op moet laden. Ik vind het lastig want ik zit zelf ook niet helemaal top in mijn vel maar het gaat wel beter. En ik wil niet dat mijn moeder mij in haar negatieve spiraal trekt. Ik zie haar ook niet zo veel de laatste tijd ook omdat het voor mij 2 uur enkele reis met OV is (en 2x overstappen). Gelukkig gaat mijn zus wel geregeld op bezoek dus is ze niet helemaal alleen.
Ik weet dat het makkelijker gezegd dan gedaan is maar probeer het los te laten. Jij kunt je moeder niet 'redden', jij kunt je vader niet vervangen. Je moeder moet het uiteindelijk zelf doen. Je doet wat je kunt, toch? En heel langzaam maar zeker worden de randjes minder scherp. Ook als het nu nog niet zo voelt, houd je daar maar aan vast
maandag 23 november 2020 om 13:12
Bedankt, jullie zijn lief
Waarschijnlijk ben ik te ongeduldig, ik wil niets liever dan dat iedereen zich weer goed voelt, maar dat is niet realistisch en daar is veel meer tijd voor nodig. Het kost me veel energie om naar mijn moeder te gaan. Ik probeer 2x in de maand een weekend te gaan, ik woon op ongeveer 2 uur afstand met het ov en soms wil ik ook een extra weekend thuis zijn. Waar ik me dan ook weer schuldig over voel.
Je hebt gelijk dat ik mijn vader niet kan vervangen en mijn moeder niet kan redden. Ik kan alleen maar hopen dat het mettertijd beter zal gaan.
Waarschijnlijk ben ik te ongeduldig, ik wil niets liever dan dat iedereen zich weer goed voelt, maar dat is niet realistisch en daar is veel meer tijd voor nodig. Het kost me veel energie om naar mijn moeder te gaan. Ik probeer 2x in de maand een weekend te gaan, ik woon op ongeveer 2 uur afstand met het ov en soms wil ik ook een extra weekend thuis zijn. Waar ik me dan ook weer schuldig over voel.
Je hebt gelijk dat ik mijn vader niet kan vervangen en mijn moeder niet kan redden. Ik kan alleen maar hopen dat het mettertijd beter zal gaan.
maandag 23 november 2020 om 13:21
Hallo lieve allemaal, alweer bijna 3 jaar geleden schreef ik hier nadat ik mijn moeder na een intens ziekbed ben verloren aan longkanker. Ruim 9 maanden geleden, in dezelfde week dat mijn moeder is overleden ben ik ook mijn dochter verloren bij 34 weken zwangerschap. Het is heel erg zoeken geweest in het rouwen de afgelopen maanden in lock down. Weinig tijd en ruimte voor mezelf, veel minder contacten, geen toegang tot gebruikelijke uitlaatkleppen. Inmiddels heb ik psychische hulp, want het was allemaal best veel. Langzaam kruipen we naar de feestdagen en die vreselijke week dat ik mijn dochter verloor. Ik zie er enorm tegenop en ik mis mijn moeder zo in mijn verdriet. 
Fijn hier herkenning te lezen. Sterkte allemaal!
Fijn hier herkenning te lezen. Sterkte allemaal!
dinsdag 24 november 2020 om 13:08
Ik zit soms met hetzelfde probleem. Als mijn vader in een dip zit (zijn vrouw/mijn moeder is overleden), dan vind ik het soms ook lastig. Want ik weet dan ik mijn ma niet kan vervangen, en mijn pa niet kan helpen. En oh ja, ik zit nog met mijn eigen rouw....
Het is allemaal lastig soms.
donderdag 26 november 2020 om 13:10
Jeetje wat heftig voor je Ikeakrukje. Goed dat je hulp voor jezelf hebt gezocht, het is ook zeker niet niks wat je allemaal hebt meegemaakt. Heb je wel lieve mensen om je heen die er voor je zijn?
Pompoen, lastig he, ik weet echt niet goed wat ik moet doen. Ik probeer regelmatig contact op te nemen, maar zit inderdaad ook met mijn eigen verdriet. Vind het moeilijk om te zien dat mijn moeder van een zelfstandige fitte vrouw is veranderd in een bange en afhankelijke vrouw, hopelijk wordt het ooit weer beter. Hoe lang is het bij jou geleden dat je moeder is overleden?
Pompoen, lastig he, ik weet echt niet goed wat ik moet doen. Ik probeer regelmatig contact op te nemen, maar zit inderdaad ook met mijn eigen verdriet. Vind het moeilijk om te zien dat mijn moeder van een zelfstandige fitte vrouw is veranderd in een bange en afhankelijke vrouw, hopelijk wordt het ooit weer beter. Hoe lang is het bij jou geleden dat je moeder is overleden?
maandag 30 november 2020 om 20:40
Wat maakt iedereen toch veel mee... knuffel voor jullie die het nodig hebben
Iemand bekend met het boek 'je bent jong en je rouwt wat'? Ik zag deze toevallig toen ik op zoek was naar een ander boek. De recensies zijn heel positief dus ik ben benieuwd, krijg hem morgen als het goed is binnen.
Ik zie op tegen komende feestdagen. Zo raar om dat zonder mijn moeder te vieren. Klopt van geen kanten. Maar heb met mezelf afgesproken dat ik er maar het beste van ga maken en probeer niet al te verdrietig te zijn.
Hoe gaat het met jullie?
Iemand bekend met het boek 'je bent jong en je rouwt wat'? Ik zag deze toevallig toen ik op zoek was naar een ander boek. De recensies zijn heel positief dus ik ben benieuwd, krijg hem morgen als het goed is binnen.
Ik zie op tegen komende feestdagen. Zo raar om dat zonder mijn moeder te vieren. Klopt van geen kanten. Maar heb met mezelf afgesproken dat ik er maar het beste van ga maken en probeer niet al te verdrietig te zijn.
Hoe gaat het met jullie?
dinsdag 1 december 2020 om 21:14
Ik ken het boek niet Zaphod. Laat nog even weten of je iets aan hebt als je wil.
Ja de feestdagen. Het is voor iedereen meer ingetogen dat scheelt weer een beetje. Mijn eerste verjaardag komt er aan waarbij ze mij voor het eerst niet zal bellen.
Ik heb een kerstvakantie ingepland en het doel is stomme kerstfilmpjes kijken met sloffen aan.
Ja de feestdagen. Het is voor iedereen meer ingetogen dat scheelt weer een beetje. Mijn eerste verjaardag komt er aan waarbij ze mij voor het eerst niet zal bellen.
Ik heb een kerstvakantie ingepland en het doel is stomme kerstfilmpjes kijken met sloffen aan.
woensdag 2 december 2020 om 04:50
Hoi allemaal,
Ik ben niet zo’n hele goede topicvolger, maar ik wil graag (helaas) meeschrijven hier.
Gister is mijn moeder op volkomen onverwachte manier op 66-jarige leeftijd overleden voor mijn ogen. Ik had 112/de SEH aan de lijn, maar hulp mocht niet meer baten helaas. En reanimatie ook niet. Was een extreem heftige maagbloeding waar ze uiteindelijk aan overleden is.
Ik had haar een ander einde gegund, want dit was echt heel naar en volkomen onverwacht. Ik ben net zondag verhuisd, anders had ik nu ook geen woning meer (ik woonde nog thuis).
Ik heb gelukkig vannacht een paar uurtjes geslapen. En er zijn mensen die ik kan inschakelen/hulp vragen. Mijn oom (haar broer) en tante gaan sowieso helpen. En verder buren die heel lief met een kaarsje haar uitgeleide hebben gedaan toen ze werd opgehaald.
Ze was overigens al wel ziek en liep al jaren te kwakkelen met haar gezondheid na de diagnose borstkanker in 2015. Zelf grapte ze altijd dat ze ‘niet zo oud zou worden.’ Ze had nogal macabere humor, maar toch .
Overigens is mijn vader half oktober dit jaar ook overleden. Daar had ik verder al jaren geen contact meer mee, maar het is heel raar dat ik nu wees ben.
Haar familie dunt uit want van de 5 broers/zussen leven er nu nog slechts 2 en zal 1 het ook niet heel lang meer maken. De rest is al overleden, vrij jong allemaal. Net als haar vader die ook rond de 65 overleden is.
Ik ben niet zo’n hele goede topicvolger, maar ik wil graag (helaas) meeschrijven hier.
Gister is mijn moeder op volkomen onverwachte manier op 66-jarige leeftijd overleden voor mijn ogen. Ik had 112/de SEH aan de lijn, maar hulp mocht niet meer baten helaas. En reanimatie ook niet. Was een extreem heftige maagbloeding waar ze uiteindelijk aan overleden is.
Ik had haar een ander einde gegund, want dit was echt heel naar en volkomen onverwacht. Ik ben net zondag verhuisd, anders had ik nu ook geen woning meer (ik woonde nog thuis).
Ik heb gelukkig vannacht een paar uurtjes geslapen. En er zijn mensen die ik kan inschakelen/hulp vragen. Mijn oom (haar broer) en tante gaan sowieso helpen. En verder buren die heel lief met een kaarsje haar uitgeleide hebben gedaan toen ze werd opgehaald.
Ze was overigens al wel ziek en liep al jaren te kwakkelen met haar gezondheid na de diagnose borstkanker in 2015. Zelf grapte ze altijd dat ze ‘niet zo oud zou worden.’ Ze had nogal macabere humor, maar toch
. Overigens is mijn vader half oktober dit jaar ook overleden. Daar had ik verder al jaren geen contact meer mee, maar het is heel raar dat ik nu wees ben.
Haar familie dunt uit want van de 5 broers/zussen leven er nu nog slechts 2 en zal 1 het ook niet heel lang meer maken. De rest is al overleden, vrij jong allemaal. Net als haar vader die ook rond de 65 overleden is.
'I like to have powerful enemies. Makes me feel important.'
woensdag 2 december 2020 om 07:01
