Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
zaterdag 1 september 2018 om 08:30
Dank Tinkel en Teun. Ik heb redelijk goed geslapen vannacht en werd okay wakker vanochtend.
Dat is het 'gevaarlijke' van denken dat het wel weer wat beter gaat. Niet dat ik me fantastisch voelde afgelopen week (was het maar zo) maar ik voelde iets meer van berusting. Tot gisteravond toen ik oververmoeid thuis in bed lag en de muren op me af kwamen. Ik had een heel raar gevoel, een soort ongeduld van 'het heeft al lang genoeg geduurd, kom nu maar weer terug'.
Ik mis ook de tijd van gelukkig zijn. Het is niet dat ik depressief ben, maar ik ben altijd weer blij als ik kan gaan slapen. Weer een dag voorbij. Alsof ik dan op een dag wakker word en alles is weer goed.
Dat is het 'gevaarlijke' van denken dat het wel weer wat beter gaat. Niet dat ik me fantastisch voelde afgelopen week (was het maar zo) maar ik voelde iets meer van berusting. Tot gisteravond toen ik oververmoeid thuis in bed lag en de muren op me af kwamen. Ik had een heel raar gevoel, een soort ongeduld van 'het heeft al lang genoeg geduurd, kom nu maar weer terug'.
Ik mis ook de tijd van gelukkig zijn. Het is niet dat ik depressief ben, maar ik ben altijd weer blij als ik kan gaan slapen. Weer een dag voorbij. Alsof ik dan op een dag wakker word en alles is weer goed.
zaterdag 1 september 2018 om 09:58
Ik ben de dag na de crematie weer naar mijn werk gegaan. Daar was ik nog drie dagen boventallig en toen weer gaan werken. Mijn werk is best afwisselend, in de kinderopvang en de kinderen hielden me wel zoet. Weinig tijd om te piekeren, genoeg tijd voor knuffels zeg maarLalize schreef: ↑01-09-2018 08:23Hoe lang na het overlijden zijn jullie weer aan het werk gegaan?? En meteen weer fulltime of gedeeltelijke.
Wij hadden hier allemaal zomer vakantie dus de eerste weken hoefte er wat dat betreft niks. Maar nu moet alles toch weer opgepakt worden en 't is heel raar om weer in het echte leven mee te moeten doen.
Dus voor mij was het prima.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zaterdag 1 september 2018 om 10:09
zaterdag 1 september 2018 om 10:29
Lady wat een rotgevoel draag je met je mee.
Wat voel dat toch zwaar aan hè,ik ken dat ook wel maar minder als jij beschrijft.
Mijn leven is gewoon definitief grijzer geworden,dat is hier al wel eens geschreven geloof ik en zo voel ik het ook.
Ik denk dat ik dat stukje al wel geaccepteerd heb maar moeilijk is het wel.
Wat mij zo verdrietig en eenzaam maakt is dat ik haar nooit meer kan spreken,we belden iedere dag en bespraken de kleinste dingen.
Vooral over de kinderen,zij was de enige die net zoveel van mijn kinderen hield als ik en wat waren we trots op hen.
Er is niemand waarmee ik dat nog kan delen en dat voelt heel eenzaam.
Maar toch weet ik dat ik hier mijn weg weer in moet zoeken.
Over het werken....Ik heb iets meer dan een week vrij gehad om de crematie te regelen en daarna ben ik weer aan het werk gegaan.
Ik heb welgeteld 3 dagen gewerkt en toen storte ik in.
Heb me ziek gemeld en een hele week thuis gebleven en letterlijk niks gedaan.
Daarna ging het weer en ben ik weer langzaam aan begonnen.
Gelukkig liep het tegen de zomervakantie en hoefde ik maar een paar weekjes door te zetten.
Wat voel dat toch zwaar aan hè,ik ken dat ook wel maar minder als jij beschrijft.
Mijn leven is gewoon definitief grijzer geworden,dat is hier al wel eens geschreven geloof ik en zo voel ik het ook.
Ik denk dat ik dat stukje al wel geaccepteerd heb maar moeilijk is het wel.
Wat mij zo verdrietig en eenzaam maakt is dat ik haar nooit meer kan spreken,we belden iedere dag en bespraken de kleinste dingen.
Vooral over de kinderen,zij was de enige die net zoveel van mijn kinderen hield als ik en wat waren we trots op hen.
Er is niemand waarmee ik dat nog kan delen en dat voelt heel eenzaam.
Maar toch weet ik dat ik hier mijn weg weer in moet zoeken.
Over het werken....Ik heb iets meer dan een week vrij gehad om de crematie te regelen en daarna ben ik weer aan het werk gegaan.
Ik heb welgeteld 3 dagen gewerkt en toen storte ik in.
Heb me ziek gemeld en een hele week thuis gebleven en letterlijk niks gedaan.
Daarna ging het weer en ben ik weer langzaam aan begonnen.
Gelukkig liep het tegen de zomervakantie en hoefde ik maar een paar weekjes door te zetten.
zaterdag 1 september 2018 om 10:49
Het zal voor iedereen persoonlijk zijn, uiteraard.. Ik had het enorme geluk dat ik altijd terecht kon/kan bij mijn vrienden, vanuit de kerk van mijn moeder zijn mensen langsgekomen (nog steeds!) en mijn collega's hebben allemaal met aandacht en belangstelling gereageerd. Voor nu heb ik niet het idee dat ik rouwverwerking nodig heb (hieronder versta ik professionele begeleiding), maar ik zal niet aarzelen dat in te schakelen als het nodig is. Ik denk dat de signalen per persoon verschillen, zoiets als langdurige lusteloosheid, lamlendigheid, weinig energie, negatieve spiraal...Wanneer heb je eigenlijk rouwverwerking nodig? Wat zijn de signalen daarvoor eigenlijk?
En wanneer duurt het rouwproces te lang?
Ik denk dat sommige eeuwig duren.
Een rouwproces duurt nooit te lang, er bestaat geen voorschrift van 'na tien maanden ben je 'klaar' met rouwen'. Wat van ik dit topic en nu uit eigen ervaring geleerd heb, is dat je nooit klaar bent - maar je leert er meer leven, je leert er mee om te gaan. De scherpe kantjes gaan er van af, het verdriet blijft; het mag er zijn, en het zal er zijn, als onderdeel van je leven dat soms de kop opsteekt en soms stil blijft, als een nieuw soort balans.
Mijn moeder overleed op 1 januari 2018. De dag erop heb ik mijn leidinggevende laten weten dat ik de rest van de week niet zou komen. Maandag 8 januari werd ze begraven, op 10 januari ben ik weer terug aan het werk gegaan. Mijn leidinggevende heeft me gepushed om gelijk weer 4 dagen te werken (ik werk parttime). Ik was het eigenlijk er niet mee eens was maar ik durfde er niet tegen in te gaan... nu, maanden later denk ik dat ze gelijk had. De structuur en de routine van het werk hebben me echt op de been geholpen en gehouden, en mijn collega's hebben mij er doorheen gesleept. Nu ben ik aangenomen op een vacature voor 3 dagen, wat mij nu de tijd geeft om alles rustig door te denken en weer adem te halen.Hoe lang na het overlijden zijn jullie weer aan het werk gegaan?? En meteen weer fulltime of gedeeltelijke.
Het gemis is zo enorm. Ik was zo gewend om met mijn moeder leuke dingen te doen, en alles voor haar te doen. Ik heb het gevoel dat me iets ontnomen is, een leuke herfsttijd met mijn moeder. Niet binnen drie maanden diagnose en dan dood, maar nog minstens drie jaar ouder worden, een beetje kwakkelen, niet dit onverwachte, super heftige en intense ziekbed en weg. Nu heb ik een huis vol met haar spullen en het maakt me kwaad en verdrietig, daarna melancholisch en huilerig. En dan is er weer een week waarin alles goed gaat, ik naar de film ga en lekker met mijn katten knuffel - de welbekende golfbeweging. Ik probeer zo hard om een nieuwe balans te vinden, mijn leven in te richten zonder mijn moeder... maar het gaat niet, het wil niet. Ik wil gewoon mijn mamsie terug..!
zaterdag 1 september 2018 om 10:56
Ik heb dat ook lang gehad, de angst dat ik me nooit meer gelukkig zal voelen. Dat heb ik nu niet meer. Ik voel me niet gelukkig, verre van, maar ik denk dat het wel weer terug komt, hoewel het nog wel even kan duren. Maar dat het zo leuk wordt als eerst, nee, dat kan ik me echt niet voorstellen.Lente19251003 schreef: ↑01-09-2018 10:09Lady day ik voel me exact zoals jij... het heeft nou wel lang genoeg geduurd, kom maar weer terug. En bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn. Als ik me de rest van me leven zo moet voelen, dan wordt het nog een heeeeeele lange zware tijd.
zaterdag 1 september 2018 om 11:44
Ok had niet perse ondersteuning nodig maar ik merkte dat ik enorm veel behoefte had aan spuien aan een onafhankelijk persoon. Voor mij was een paar keer praten met de ondersteuner van de huisarts dus genoeg.Wanneer heb je eigenlijk rouwverwerking nodig? Wat zijn de signalen daarvoor eigenlijk?
Het hielp voor mij om alle gevoelens die speelde een beetje uit elkaar te halen (verdriet, angst, frustratie) en de balans tussen privé/werk. Ik vond het ritme van werken erg fijn (zelfs al deed ik alleen domme klusjes) maar daardoor was ik thuis zo enorm moe dat ik daar weer niks kon.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
zaterdag 1 september 2018 om 11:47
Lalize: ik ben een week na de crematie weer aan het werk gegaan. Het lijkt mij een behoorlijke drempel om na langere tijd weer te gaan. Voor mij was dit goed. Ik voelde me heel ellendig thuis, werk was een goede afleiding. Ik kreeg wel veel ruimte, zoals eerder weggaan of rusten tussendoor. Ik merkte wel dat mijn concentratie minder was en ik dingen minder goed kon overzien. En vermoeidheid...ik mocht zelfs gaan slapen op mijn werk als ik daar behoefte aan had.
Moppentrommeltje: ik denk dat ik van van mijn moeder vooral haar aanwezigheid mis. Maar dat praten over mijn zoon, er was niemand die zo trots was op hem behalve ikzelf. En ze luisterde naar alle onzin over hem, waar niemand anders naar wil luisteren. Dat mis ik wel, ik wil graag over hem vertellen. Wat hij uitspookt en zo.
Glaasjeprik: ik denk dat er aan alle soorten ziekteverloop positieve en negatieve kanten zitten. Mijn moeder is 3 jaar ziek geweest. We hebben uitgebreid over dingen kunnen praten, maar dat gebeurde eigenlijk vooral de eerste paar maanden. Verder heeft zij zich vooral 3 jaar lang heel ongelukkig en depressief gevoeld. Ik heb dat als heel zwaar ervaren. Aan de ene kant ben ik blij dat ze er nog 3 jaar geweest is, maar het had destijds van mij wel sneller mogen gaan. Die laatste 3 jaar hebben ons weinig meer geluk gebracht.
Het gaat hier wat beter de laatste paar weken. Wat het meeste helpt is dat ik zelf wat minder aan het kniezen ben. Ik wil weer meer genieten en dat doe ik ook wel. Op de rouw en mijn fysieke problemen na, is er eigenlijk niet zo veel aan de hand. Dus ik wil me er ook wat minder druk om maken. Ik merk dat ik erg last van PMS heb en dat dat heel veel invloed op die schommelbeweging heeft.
Moppentrommeltje: ik denk dat ik van van mijn moeder vooral haar aanwezigheid mis. Maar dat praten over mijn zoon, er was niemand die zo trots was op hem behalve ikzelf. En ze luisterde naar alle onzin over hem, waar niemand anders naar wil luisteren. Dat mis ik wel, ik wil graag over hem vertellen. Wat hij uitspookt en zo.
Glaasjeprik: ik denk dat er aan alle soorten ziekteverloop positieve en negatieve kanten zitten. Mijn moeder is 3 jaar ziek geweest. We hebben uitgebreid over dingen kunnen praten, maar dat gebeurde eigenlijk vooral de eerste paar maanden. Verder heeft zij zich vooral 3 jaar lang heel ongelukkig en depressief gevoeld. Ik heb dat als heel zwaar ervaren. Aan de ene kant ben ik blij dat ze er nog 3 jaar geweest is, maar het had destijds van mij wel sneller mogen gaan. Die laatste 3 jaar hebben ons weinig meer geluk gebracht.
Het gaat hier wat beter de laatste paar weken. Wat het meeste helpt is dat ik zelf wat minder aan het kniezen ben. Ik wil weer meer genieten en dat doe ik ook wel. Op de rouw en mijn fysieke problemen na, is er eigenlijk niet zo veel aan de hand. Dus ik wil me er ook wat minder druk om maken. Ik merk dat ik erg last van PMS heb en dat dat heel veel invloed op die schommelbeweging heeft.
zaterdag 1 september 2018 om 11:50
Wat betreft rouwverwerking:
Ik heb tijdens mijn vakantie heel veel geschreven. Het hele verhaal van mijn moeder van toen ik kind was tot nu. Met haar ziekteproces en hoe ik dat ervaren heb. Dat heeft mij heel erg geholpen om het wat uit mijn hoofd te krijgen. Ik mis het wel dat ik weinig over haar kan praten. Maar ik zou ook niet weten wat ik dan moest zeggen. Dat idee van: weet je nog dat ze dit deed of dat deed. Het herinneringen ophalen. Maar misschien is dat wel een geromatiseerd beeld van hoe families met rouw omgaan. Ik heb geen idee hoe zoiets in de praktijk gaat normaal gesproken.
Ik heb tijdens mijn vakantie heel veel geschreven. Het hele verhaal van mijn moeder van toen ik kind was tot nu. Met haar ziekteproces en hoe ik dat ervaren heb. Dat heeft mij heel erg geholpen om het wat uit mijn hoofd te krijgen. Ik mis het wel dat ik weinig over haar kan praten. Maar ik zou ook niet weten wat ik dan moest zeggen. Dat idee van: weet je nog dat ze dit deed of dat deed. Het herinneringen ophalen. Maar misschien is dat wel een geromatiseerd beeld van hoe families met rouw omgaan. Ik heb geen idee hoe zoiets in de praktijk gaat normaal gesproken.
zaterdag 1 september 2018 om 12:09
Schrijven heeft mij ook geholpen. Ik heb meerdere malen het hele verhaal opgeschreven maar de laatste paar maanden is mijn behoefte om in mijn dagboek te schrijven echt wel minder. Hier schrijven vind ik nog wel heel fijn, want er is interactie.
Wat ik wel heel gek vind is dat niemand het eigenlijk ooit nog over mijn vader heeft. Behalve mijn moeder dan. Ik heb zelf wel heel erg de behoefte om over hem te vertellen, maar ik snap ook wel dat dat niet zo interessant is voor vrienden en collega's. Ik begin er zelf ook niet meer over omdat ik een paar keer al het deksel op mijn neus heb gekregen (dat het tijd werd om er 'overheen' te komen).
Ik vind het gewoon zo'n gek idee dat ie nooit meer terug komt. Zijn schoenen staan nog in de kast. Zijn werkkleding hangt in mijn schuur... alsof hij zo terug komt om nog wat te klussen hier.
Wat ik wel heel gek vind is dat niemand het eigenlijk ooit nog over mijn vader heeft. Behalve mijn moeder dan. Ik heb zelf wel heel erg de behoefte om over hem te vertellen, maar ik snap ook wel dat dat niet zo interessant is voor vrienden en collega's. Ik begin er zelf ook niet meer over omdat ik een paar keer al het deksel op mijn neus heb gekregen (dat het tijd werd om er 'overheen' te komen).
Ik vind het gewoon zo'n gek idee dat ie nooit meer terug komt. Zijn schoenen staan nog in de kast. Zijn werkkleding hangt in mijn schuur... alsof hij zo terug komt om nog wat te klussen hier.
zaterdag 1 september 2018 om 12:41
Zorg goed voor jezelf Lady_Day.
Behalve rouw ligt er erg veel op jouw bordje en in oververmoeide staat ben je emotioneel instabieler en daarmee vatbaarder voor somberheid en alles wat daarmee samenhangt. Zorg dat je niet in een negatieve spiraal komt. Zeker met de donkere periode van het jaar in aantocht.
Ik wil niet direct opperen dat je maar hulp moet gaan zoeken, maar voel je ervoor om af en toe eens met iemand te reflecteren? Zodat er mogelijk wat van de lading afgaat, zaken wellicht beter in perspectief komen en je daardoor weer beter functioneert (lees: meer tot rust en weerbaarder). Natuurlijk zal je gemis er niet door weggenomen worden, maar mogelijk kan je het proces beter aan als je iemand hebt die je wat handgrepen en sturing geeft. En gewoon luistert naar wat jij kwijt wilt....
Zodat je hopelijk (en dat hoop ik echt voor je) af en toe weer iets van 'geluk' kunt voelen.
zaterdag 1 september 2018 om 13:42
Oopjen, dankje. Ik heb al hulp gezocht en het helpt wel om de dingen in perspectief te zetten en ook om vertrouwen te blijven houden dat de dingen beter worden. Alleen het diepe gemis... dat kan niemand wegnemen. Ik moet er echt nog aan wennen dat hij nooit meer terug komt.
Wat het bij mij lastig maakt is dat ik heel graag wil verhuizen naar een rustig plekje in/bij de natuur (woon nu in de stad, overal studenten om me heen dus rustig is anders). Ik denk dat het me gaat helpen als ik thuis beter kan ontspannen.
Op mijn werk gaat het nu wel wat beter gelukkig. Ik heb nu een paar duidelijke projecten met deadlines en dat doet me goed. Dat 'zelfmotiveren' ging me niet heel goed af he afgelopen half jaar.
Wat het bij mij lastig maakt is dat ik heel graag wil verhuizen naar een rustig plekje in/bij de natuur (woon nu in de stad, overal studenten om me heen dus rustig is anders). Ik denk dat het me gaat helpen als ik thuis beter kan ontspannen.
Op mijn werk gaat het nu wel wat beter gelukkig. Ik heb nu een paar duidelijke projecten met deadlines en dat doet me goed. Dat 'zelfmotiveren' ging me niet heel goed af he afgelopen half jaar.
zaterdag 1 september 2018 om 14:01
Nee, niemand kan dat diepe gemis wegnemen. Dat is iets wat jij, in alle eenzaamheid, het hoofd moet bieden. Dat is hard werken en vergt veel van je.
Rust vinden is dan onontbeerlijk en het helpt zeker niet als je thuissituatie onrustig is. Ik heb gelezen dat je met een ander huis bezig bent en dat lijkt me ook een verstandige en gezonde stap. Maar zover is het nog niet en dus moet je nu eigenlijk kijken wat je praktisch kan doen om jezelf toch zoveel mogelijk rust te geven. Want eens met tinkeltje: niet slapen is echt killing.
Misschien ben ik echt mosterd hoor, maar: oordopjes gebruiken? Regelmatig een weekendje weg naar de natuur om op te laden? Een rustige wandeling voor het slapengaan? Je bed ergens anders neerzetten in huis?
Als het echt niet gaat zou je huisarts kunnen vragen om een paar slaaptabletten. Dat lost het probleem niet op, maar kan je even lucht geven als je helemaal op bent van vermoeidheid. Huisartsen zijn niet erg happig om dit voor te schrijven (en terecht), maar in sommige gevallen kan een incidentele slaappil wèl goed doen.
Fijn dat het op je werk inmiddels wel beter gaat. Dat scheelt alweer zoveel in de stress van alledag.
Take care...
Rust vinden is dan onontbeerlijk en het helpt zeker niet als je thuissituatie onrustig is. Ik heb gelezen dat je met een ander huis bezig bent en dat lijkt me ook een verstandige en gezonde stap. Maar zover is het nog niet en dus moet je nu eigenlijk kijken wat je praktisch kan doen om jezelf toch zoveel mogelijk rust te geven. Want eens met tinkeltje: niet slapen is echt killing.
Misschien ben ik echt mosterd hoor, maar: oordopjes gebruiken? Regelmatig een weekendje weg naar de natuur om op te laden? Een rustige wandeling voor het slapengaan? Je bed ergens anders neerzetten in huis?
Als het echt niet gaat zou je huisarts kunnen vragen om een paar slaaptabletten. Dat lost het probleem niet op, maar kan je even lucht geven als je helemaal op bent van vermoeidheid. Huisartsen zijn niet erg happig om dit voor te schrijven (en terecht), maar in sommige gevallen kan een incidentele slaappil wèl goed doen.
Fijn dat het op je werk inmiddels wel beter gaat. Dat scheelt alweer zoveel in de stress van alledag.
Take care...
zaterdag 1 september 2018 om 14:08
Tinkel, ik slaap eigenlijk best aardig, maar wel te kort voor mijn doen (8 a 9 is optimaal voor mij). Gisteravond bij de ene buur een feestje (gelukkig was het na 12 uur stil) maar bij het pand aan de andere kant (3 appartementen) werd er vanochtend vanaf 7 uur met grof geweld verhuisd. Dus ja, wederom een nacht met nog geen 7 uur slaap. Door de week slaap ik ook niet meer dan 7 uur per nacht. Ik ga in het weekend wel vaak naar mijn vriend om bij te slapen. Die heeft geen buren (af en toe komt er een fazant of een hert langs).
Vergeleken met mensen die kleine kinderen hebben valt het dus wel mee. Ik slaap ook altijd met oordoppen in (men schijnt het ook normaal te vinden om lallend door de straten te lopen 's nachts). Het is voor mij meer de continue onrust van alle stads en burengeluiden. Het is gewoon nooit stil hier. En als ik me goed voel is dat niet zo erg. Ik woon al jaren in de stad, maar op het moment dat ik niet goed in mijn vel zit kan ik het lawaai gewoon niet meer verdragen. En daar zit ik nu in.
Toen mijn vader in het ziekenhuis lag sliep ik heel slecht. Als er wat was zou hij mij bellen want ik woon vlakbij het UMC. Ik was zo bang om een telefoontje te missen (want sliep wel met oordoppen in) dat ik zo'n beetje elk uur wakker werd om te kijken of hij gebeld had. Dat was verschrikkelijk.
En nu ik dit zo schrijf merk ik ook dat ik heel veel verdriet heb van het feit dat hij zich zo ontzettend ziek en eenzaam heeft gevoeld. Hij belde me een keer 's ochtends heel vroeg... helemaal in paniek dat hij er helemaal doorheen zat. Hij had de hele nacht helse pijn gehad en geen oog dicht gedaan. Ik weet dat hij zich altijd beter voor deed dan hij zich voelde, dus voor hem om mij om dat tijdstip te bellen, toen wist ik dat het echt goed mis was.
Het klinkt misschien heel overdreven, maar voor mij is dat bijna traumatisch geweest, om hem zo te zien lijden. Wat dat betreft is het echt wel beter zo. Vooral voor hem.
Vergeleken met mensen die kleine kinderen hebben valt het dus wel mee. Ik slaap ook altijd met oordoppen in (men schijnt het ook normaal te vinden om lallend door de straten te lopen 's nachts). Het is voor mij meer de continue onrust van alle stads en burengeluiden. Het is gewoon nooit stil hier. En als ik me goed voel is dat niet zo erg. Ik woon al jaren in de stad, maar op het moment dat ik niet goed in mijn vel zit kan ik het lawaai gewoon niet meer verdragen. En daar zit ik nu in.
Toen mijn vader in het ziekenhuis lag sliep ik heel slecht. Als er wat was zou hij mij bellen want ik woon vlakbij het UMC. Ik was zo bang om een telefoontje te missen (want sliep wel met oordoppen in) dat ik zo'n beetje elk uur wakker werd om te kijken of hij gebeld had. Dat was verschrikkelijk.
En nu ik dit zo schrijf merk ik ook dat ik heel veel verdriet heb van het feit dat hij zich zo ontzettend ziek en eenzaam heeft gevoeld. Hij belde me een keer 's ochtends heel vroeg... helemaal in paniek dat hij er helemaal doorheen zat. Hij had de hele nacht helse pijn gehad en geen oog dicht gedaan. Ik weet dat hij zich altijd beter voor deed dan hij zich voelde, dus voor hem om mij om dat tijdstip te bellen, toen wist ik dat het echt goed mis was.
Het klinkt misschien heel overdreven, maar voor mij is dat bijna traumatisch geweest, om hem zo te zien lijden. Wat dat betreft is het echt wel beter zo. Vooral voor hem.
zaterdag 1 september 2018 om 14:27
zaterdag 1 september 2018 om 14:39
Tinkel... 3 jaar lang... pffff... dat is gewoon geen doen. Mijn vader heeft wel 3 jaar lang wat gekwakkeld en als mijn moeder mij belde dan schoot ik ook meteen in de stress (ze belt nooit om gewoon te kletsen). En inderdaad, ik heb het nog steeds. Als mijn telefoon gaat dan schrik ik me helemaal rot, vooral als ik zie dat het mijn moeder is.
Mijn vader begon vorig jaar september opeens achteruit te gaan. Vanaf oktober checkte ik elke dag bij mijn moeder hoe het ging. Als hij een goede nacht had gehad, dan had ik een redelijk goede dag. Als hij een slechte nacht had gehad, dan had ik een rotdag. En ik maar googlen naar mogelijke oorzaken en remedies. Ik weet niet hoeveel supplementen en vitamines ik heb aangeschaft, elke keer hopende dat ik de gouden combi had gevonden en dat het beter zou gaan.
En dan in het weekend naar mijn ouders.... en dan de straat inlopen en me gewoon zo ziek voelen bij het idee dat ik hem in een slechte staat aan zou treffen. Uiteindelijk is het 4 maanden crisis geweest, maar het had niet veel langer moeten duren. Ik was helemaal op.
En dat dan jaren doen... ik kan er gewoon niet bij. Wat afschuwelijk.
Mijn vader begon vorig jaar september opeens achteruit te gaan. Vanaf oktober checkte ik elke dag bij mijn moeder hoe het ging. Als hij een goede nacht had gehad, dan had ik een redelijk goede dag. Als hij een slechte nacht had gehad, dan had ik een rotdag. En ik maar googlen naar mogelijke oorzaken en remedies. Ik weet niet hoeveel supplementen en vitamines ik heb aangeschaft, elke keer hopende dat ik de gouden combi had gevonden en dat het beter zou gaan.
En dan in het weekend naar mijn ouders.... en dan de straat inlopen en me gewoon zo ziek voelen bij het idee dat ik hem in een slechte staat aan zou treffen. Uiteindelijk is het 4 maanden crisis geweest, maar het had niet veel langer moeten duren. Ik was helemaal op.
En dat dan jaren doen... ik kan er gewoon niet bij. Wat afschuwelijk.
zaterdag 1 september 2018 om 14:49
De crisis was echt de laatste 3 maanden, die 3 jaar vond ik wel heel vervelend. Ik ben nu heel blij dat ik mijn telefoon niet meer bij hoef te hebben. Ik kan gewoon weg gaan zonder telefoon. Die zorg is een stuk minder geworden. Maar ik heb mijn telefoon nog steeds ol stil staan. Ik schoot helemaal in de stress van die ringtone.
zaterdag 1 september 2018 om 14:49
Ik precies zo, van wietolie tot nieuwzeelandse manuka honing, kurkuma, gember etc etcLady_Day schreef: ↑01-09-2018 14:39
Mijn vader begon vorig jaar september opeens achteruit te gaan. Vanaf oktober checkte ik elke dag bij mijn moeder hoe het ging. Als hij een goede nacht had gehad, dan had ik een redelijk goede dag. Als hij een slechte nacht had gehad, dan had ik een rotdag. En ik maar googlen naar mogelijke oorzaken en remedies. Ik weet niet hoeveel supplementen en vitamines ik heb aangeschaft, elke keer hopende dat ik de gouden combi had gevonden en dat het beter zou gaan.
zaterdag 1 september 2018 om 16:37
Nadat mijn dochtertje overleed ben ik na 2 weken weer naar college gegaan en gaan werken. Een maand later, zo'n 6 weken na haar geboorte/overlijden, heb ik me ziek gemeld op m'n werk. Ik was lichamelijk erg ziek en ben uiteindelijk pas na een halfjaar weer helemaal gaan werken. M'n studie ben ik wel blijven doen dat was maar 1 dag per week en gaf houvast. Het gaf mijn week een ritme en mij een doel.Lalize schreef: ↑01-09-2018 08:23Hoe lang na het overlijden zijn jullie weer aan het werk gegaan?? En meteen weer fulltime of gedeeltelijke.
Wij hadden hier allemaal zomer vakantie dus de eerste weken hoefte er wat dat betreft niks. Maar nu moet alles toch weer opgepakt worden en 't is heel raar om weer in het echte leven mee te moeten doen.
Lady
Forever is a hell of a long time
zaterdag 1 september 2018 om 18:32
Ik heb ptss, en zit vol met onverwerkte emoties dus basicly.. En ik weet me even geen weg te vinden met mezelf.
Mijn oma is dezelfde avond ook overleden.. Een van mijn favoriete bands heeft gister ook een nieuw album uitgebracht, The Kooks. Met daarop een nummer, Honey Bee.. Opa was imker en oma had haar eigen siertuin naast de bijen..
Ik ben vandaag meteen een rouwboeket gaan regelen.. Het was fijn om de deur uit te zijn. Daarna ben ik mijn tuin in gedoken om daar werkzaamheden te verrichten..
Ik wil schreeuwen.. ik wil huilen. Een heel bos omhakken. Tegelijkertijd voel ik me leeg en doods. Het leven.. is het leven niet? Hoe kun je daar tegen vechten.
Mijn oma is dezelfde avond ook overleden.. Een van mijn favoriete bands heeft gister ook een nieuw album uitgebracht, The Kooks. Met daarop een nummer, Honey Bee.. Opa was imker en oma had haar eigen siertuin naast de bijen..
Ik ben vandaag meteen een rouwboeket gaan regelen.. Het was fijn om de deur uit te zijn. Daarna ben ik mijn tuin in gedoken om daar werkzaamheden te verrichten..
Ik wil schreeuwen.. ik wil huilen. Een heel bos omhakken. Tegelijkertijd voel ik me leeg en doods. Het leven.. is het leven niet? Hoe kun je daar tegen vechten.
