Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
maandag 3 september 2018 om 21:12
maandag 3 september 2018 om 21:27
Je snapt er echt niets van omdat je dingen als vanzelfsprekend ziet. Nou meid ik zou zo met je ruilen. Ik had graag bij moeilijke momenten nog een ouder gehad om mee te delen of een simpel boodschapje mee gedaan.infinity37 schreef: ↑03-09-2018 11:51Je mag me wel bij mijn naam noemen hoor ik ben geen ZE. En je moet lezen wat ik daar geschreven heb! Ik was er voor mijn vader in ZIJN moeilijke momenten niet die van mezelf. Ik wilde in mijn moeilijke momenten alleen zijn en mijn eigen ding doen en voor de hulp daarbuiten kwam ik bij een psycholoog, dus ja ik heb t weldegelijk zelf gedaan.
Maar het inderdaad een wedstrijd voor jou, zolang je andere maar kan afvallen en jij t zwaarder hebt. Ik wens je veel geluk in je verdere leven!
maandag 3 september 2018 om 21:41
Klopt helaas, volgens de geriater van mijn moeder, moet ik een wilsbeschikking laten opmaken en elk jaar naar mijn huisarts om dit te bekrachtigen. Die man zag mij nooit en gaat mij nu dus elk jaar zien..Tinkeltje33 schreef: ↑03-09-2018 21:12Mijn vader heeft de wilsverklaring opgesteld omdat zijn moeder op vrij jonge leeftijd dementerend was. Hij heeft ook vasculaire dementie. Maar zodra je niet meer wilsbekwaam bent zegt een arts: maar misschien lijdt meneer nu helemaal niet meer. Heb je dus niks meer aan die wilsbeschikking.
maandag 3 september 2018 om 21:46
Het sterfbed van mijn vader werd bemoeilijkt door mijn moeder die daar ook opgenomen was ivm haar hersenletsel. Ze kon het niet begrijpen, en had zelf 24 uur zorg nodig. Beide ouders op dezelfde gesloten afdeling opgenomen komt (gelukkig) zelden voor.. voor ons kinderen was het loodzwaar.YellowLemon schreef: ↑03-09-2018 20:39Oh wat klinkt dat heftig.
Mijn opa van de andere kant heeft zijn laatste dagen in een hospice doorgebracht. Voor hem was dat echt “goed”. Het continue waken thuis was ook te veel, en als ik eerlijk ben, ik sta er dan net een stapje verder vandaan, mijn moeder en tante bemoeide zich teveel met wat hij wel en niet zou mogen..
In het hospice werd hij echt vertroeteld, hij mocht nog een biertje drinken. En hij had zelfs nog “het geluk” dat toen nog Prinses volgens mij Maxima langskwam.. hij heeft het precies tot die dag vol weten te houden.
Dementie lijkt me echt oprecht verschrikkelijk. Voor iedereen. Ik ben nog heel jong dus ik heb stiekem best wel hoop dat tegen de tijd dat ik zo oud ben dat dat toch allemaal wat beter geregeld is.
Het sterfbed van mijn moeder was een stuk rustiger en korter.. wij hadden alleen haar om voor te zorgen..
De zorg in de hospice is top heb ik ervaren toen mijn zus overleed.. alles kon en mocht niets was te veel ..
dinsdag 4 september 2018 om 10:09
Ik ga nog een post aan je schrijven. Je idealiseert sowieso het concept ouder.
Dat ouders kinderen hebben, maakt ze nog geen goede ouders.
Daarnaast neemt het feit dat jij geen ouders hebt niet weg dat een andere geen zware, hele verdrietige periodes door heeft kunnen maken met zijn eigen ouders. Voor de mooie momenten ben je dan gruwelijk dankbaar. Maar het feit dat jij geen ouders hebt, of dat ik de mijne niet spreek maakt het niet verdomd pijnlijk voor andere.
En hierna ga ik gewoon staffen want dit is belachelijk.
PS: Ik kan wel aan de mijne vragen of ze een nieuwe dochter wil. Iedereen gelukkig. Word ik met rustig gelaten, jij een moeder, mijn moeder een dochter.
dinsdag 4 september 2018 om 10:16
In haar geval is er geen sprake van geen goede band enz. Ze zei eerder dat ze nu vaak dingen met haar vader doet en dat hij dat fijn vindt en dat ze dat zelf ook leuk vindt.YellowLemon schreef: ↑04-09-2018 10:09Ik ga nog een post aan je schrijven. Je idealiseert sowieso het concept ouder.
Dat ouders kinderen hebben, maakt ze nog geen goede ouders.
Daarnaast neemt het feit dat jij geen ouders hebt niet weg dat een andere geen zware, hele verdrietige periodes door heeft kunnen maken met zijn eigen ouders. Voor de mooie momenten ben je dan gruwelijk dankbaar. Maar het feit dat jij geen ouders hebt, of dat ik de mijne niet spreek maakt het niet verdomd pijnlijk voor andere.
En hierna ga ik gewoon staffen want dit is belachelijk.
Ze neemt echt het contact/de band als vanzelfsprekend. Ze weet niet anders en denkt daarom ook dat ze alles zelf doet.
Daarom zeg ik ook dat ik zo had willen ruilen. Dat ik nog dingen had kunnen delen of een boodschapje had willen doen. Dat is zoveel fijner dan er helemaal alleen voor staan.
Je kunt me staffen, maar ik zeg niets verkeerds.
dinsdag 4 september 2018 om 10:22
Je oordeelt over hoe oprecht het verdriet van een ander is, vind dat je zelf continue tekort komt, bemoeilijkt andere hun rouw daarmee in dit topic en weet ook niet van ophouden wanneer je erop aangesproken word.yogonaise schreef: ↑04-09-2018 10:16In haar geval is er geen sprake van geen goede band enz. Ze zei eerder dat ze nu vaak dingen met haar vader doet en dat hij dat fijn vindt en dat ze dat zelf ook leuk vindt.
Ze neemt echt het contact/de band als vanzelfsprekend. Ze weet niet anders en denkt daarom ook dat ze alles zelf doet.
Daarom zeg ik ook dat ik zo had willen ruilen. Dat ik nog dingen had kunnen delen of een boodschapje had willen doen. Dat is zoveel fijner dan er helemaal alleen voor staan.
Je kunt me staffen, maar ik zeg niets verkeerds.
Je kan aan die paar letters helemaal niet lezen hoe vanzelfsprekend ze het vind. En doet haar daarmee te kort.
dinsdag 4 september 2018 om 10:22
Je hebt toch ptss, je spreekt ze daarom toch niet?YellowLemon schreef: ↑04-09-2018 10:09
PS: Ik kan wel aan de mijne vragen of ze een nieuwe dochter wil. Iedereen gelukkig. Word ik met rustig gelaten, jij een moeder, mijn moeder een dochter.
dinsdag 4 september 2018 om 10:24
Dat had ze al eerder letterlijk zo geschreven. Ik doe niemand te kort.YellowLemon schreef: ↑04-09-2018 10:22Je oordeelt over hoe oprecht het verdriet van een ander is, vind dat je zelf continue tekort komt, bemoeilijkt andere hun rouw daarmee in dit topic en weet ook niet van ophouden wanneer je erop aangesproken word.
Je kan aan die paar letters helemaal niet lezen hoe vanzelfsprekend ze het vind. En doet haar daarmee te kort.
Ik leg het verschil in situatie uit. En dat je vanuit onwetendheid dingen niet kan weten en dus niet een ander zo maar kan afkraken.
dinsdag 4 september 2018 om 10:41
Ik merk de laatste weken iets nieuws. Momenten dat ik er 'vrede' (zoals ze dat zo mooi zeggen) mee heb. Een soort van berusting. Niet dat het okay is dat mijn vader voor eeuwig weg is, maar wel dat dit onderdeel van het leven is.
En dan toch weer momenten van ontzettend ongeloof terwijl alles echt wel begint te landen. Een heel raar, gekmakend gevoel.
Herkenbaar?
En dan toch weer momenten van ontzettend ongeloof terwijl alles echt wel begint te landen. Een heel raar, gekmakend gevoel.
Herkenbaar?
dinsdag 4 september 2018 om 10:44
Ja. Dat mijn beste vriendin overleden is, is al gewoon al 10 jaar geleden.. maar langzaam gaat het allemaal landen ofzo, en dan word het niet goed, maar wel “ok”.Lady_Day schreef: ↑04-09-2018 10:41Ik merk de laatste weken iets nieuws. Momenten dat ik er 'vrede' (zoals ze dat zo mooi zeggen) mee heb. Een soort van berusting. Niet dat het okay is dat mijn vader voor eeuwig weg is, maar wel dat dit onderdeel van het leven is.
En dan toch weer momenten van ontzettend ongeloof terwijl alles echt wel begint te landen. Een heel raar, gekmakend gevoel.
Herkenbaar?
Zijn de 7 fases van rouw hier eigenlijk wel eens besproken? Volgens mij waren het er 7.
Correctie het zijn er 5
dinsdag 4 september 2018 om 10:48
Ik heb veel gelezen over fases van rouw. Het aantal fases is afhankelijk van de schrijver/psycholoog. Ja, ik herken me er wel in maar bij mij lopen ze wel heel erg door elkaar.
Wat ik heel lastig vind is dat mijn hoofd weet dat mijn vader weg is en nooit meer terug komt. En toch 'zoek' ik hem nog steeds. Het wordt wel iets minder, maar elke keer als ik in mijn ouderlijk huis ben dan kijk ik in zijn kledingkast. Ik ga niet meer alle zakken door, op zoek naar een 'kadootje' (boodschappenbriefje of zo), maar ik kijk nog wel. Ik weet niet waarom ik dat doe.
Wat ik heel lastig vind is dat mijn hoofd weet dat mijn vader weg is en nooit meer terug komt. En toch 'zoek' ik hem nog steeds. Het wordt wel iets minder, maar elke keer als ik in mijn ouderlijk huis ben dan kijk ik in zijn kledingkast. Ik ga niet meer alle zakken door, op zoek naar een 'kadootje' (boodschappenbriefje of zo), maar ik kijk nog wel. Ik weet niet waarom ik dat doe.
dinsdag 4 september 2018 om 10:54
Van mijn maatschappelijk werkster heb ik geleerd dat het een grote misvatting is dat je er linear doorheen zou lopen. Het is juist normaal om een beetje heen en weer te stuiteren zeg maar. Beetje als, doe een stapje naar voren.. doe een stapje terug.. (mijn hoofdLady_Day schreef: ↑04-09-2018 10:48Ik heb veel gelezen over fases van rouw. Het aantal fases is afhankelijk van de schrijver/psycholoog. Ja, ik herken me er wel in maar bij mij lopen ze wel heel erg door elkaar.
Wat ik heel lastig vind is dat mijn hoofd weet dat mijn vader weg is en nooit meer terug komt. En toch 'zoek' ik hem nog steeds. Het wordt wel iets minder, maar elke keer als ik in mijn ouderlijk huis ben dan kijk ik in zijn kledingkast. Ik ga niet meer alle zakken door, op zoek naar een 'kadootje' (boodschappenbriefje of zo), maar ik kijk nog wel. Ik weet niet waarom ik dat doe.
).En dat laatste deed ik al nadat een relatie overging, dus zo gek vind ik dat niet. Ik was heel blij dat ik destijds van de ouders van mijn vriendin een trui en dekbedovertrek van haar enzo gekregen had. Ik vond het zo erg toen het in de was moest.
dinsdag 4 september 2018 om 11:17
Ik vond het zo erg toen het in de was moest.
[/quote]
Helemaal herkenbaar. Ik zit ook vaak aan kleding te ruiken enzo. Van zijn geur word ik weemoedig van. Maar de geur van mijn vriend word steeds minder herkenbaar op sommige kleding stukken. Soms spuit ik zijn parfum op of in de lucht in zijn kamer waar al zijn spulletjes en kleding liggen en zijn urn ook staat.
Heeft iemand trouwens ervaring mee met as laten verwerken in een beeld of in een glaswerk laten blazen/verwerken ? Wat vinden jullie ervan? Ik heb hem nu in een standaard kunstof urn
[/quote]
Helemaal herkenbaar. Ik zit ook vaak aan kleding te ruiken enzo. Van zijn geur word ik weemoedig van. Maar de geur van mijn vriend word steeds minder herkenbaar op sommige kleding stukken. Soms spuit ik zijn parfum op of in de lucht in zijn kamer waar al zijn spulletjes en kleding liggen en zijn urn ook staat.
Heeft iemand trouwens ervaring mee met as laten verwerken in een beeld of in een glaswerk laten blazen/verwerken ? Wat vinden jullie ervan? Ik heb hem nu in een standaard kunstof urn
dinsdag 4 september 2018 om 11:30
Ik vind dat van zijn as in een kunstwerk laten verwerken echt een prachtig idee.
Voor mijn vriendin hadden ze ook geen standaard urn. Ze had met haar tante een compleet eigen idee van de hemel bedacht. En daar haar eigen symbool voor gemaakt.. En dat symbool hebben ze laten gieten voor haar urn.
En nu schiet ik toch even vol en ga ik mezelf even afleiden.
Voor mijn vriendin hadden ze ook geen standaard urn. Ze had met haar tante een compleet eigen idee van de hemel bedacht. En daar haar eigen symbool voor gemaakt.. En dat symbool hebben ze laten gieten voor haar urn.
En nu schiet ik toch even vol en ga ik mezelf even afleiden.
dinsdag 4 september 2018 om 12:22
Turtle, wij hebben een kunstwerk laten maken bij een plaatselijke edelsmid, waar as van onze dochter in verwerkt is.
De standaard urn staat ergens in een kast, vind ik een gruwelijk ding.
Maar het kunstwerk is heel mooi en speciaal voor ons gemaakt, die staat in de woonkamer en is ook echt een pronkstuk, naast een dierbare herinnering.
De standaard urn staat ergens in een kast, vind ik een gruwelijk ding.
Maar het kunstwerk is heel mooi en speciaal voor ons gemaakt, die staat in de woonkamer en is ook echt een pronkstuk, naast een dierbare herinnering.
dinsdag 4 september 2018 om 13:26
Wat mooi ook duufje. 
Ik heb altijd een beetje een dubbel gevoel gehad bij cremeren. Omdat je als “tweederangs” rouwer, om het maar even heel plat te zeggen niet echt een plek hebt om naar toe te gaan zoals een begraafplaats wanneer het as niet uitgestrooid wordt.
Maar net als zo’n mooi kunstwerk, dan houd je je kind nog zo dicht bij je.
Ik heb altijd een beetje een dubbel gevoel gehad bij cremeren. Omdat je als “tweederangs” rouwer, om het maar even heel plat te zeggen niet echt een plek hebt om naar toe te gaan zoals een begraafplaats wanneer het as niet uitgestrooid wordt.
Maar net als zo’n mooi kunstwerk, dan houd je je kind nog zo dicht bij je.
dinsdag 4 september 2018 om 13:31
Wij hebben voor onze dochter ook geen standaard urn, maar een heel zacht 'tasje'. Beetje lastig uit te leggen maar het is zwart met oud roze en van hele zachte stof (de as zelf zit daarin in een kokertje).
En ik heb een kraal laten blazen met wat as en goudstof die dag ik aan mijn armband. Ik vind die heel mooi geworden en ik vind het prettig haar dichtbij te dragen.
En ik heb een kraal laten blazen met wat as en goudstof die dag ik aan mijn armband. Ik vind die heel mooi geworden en ik vind het prettig haar dichtbij te dragen.
Forever is a hell of a long time
dinsdag 4 september 2018 om 14:04
Yellow, wij hebben onze dochter juist laten cremeren omdat we haar weer mee naar huis wilden kunnen nemen. Ik vond het zo'n naar idee om zo'n klein kindje alleen op een veld tussen vreemden te leggen. Vond dat ze bij haar ouders hoorde te zijn.
Ik wilde ook niet de verplichting aangaan om een begraafplaats te 'moeten' onderhouden. Juist omdat ze nog zo jong was en dat dan dus heel veel jaar moet.
Gelukkig dachten man en ik daar hetzelfde over, lijkt me heel lastig anders.
In mijn achtergrond is cremeren niet gebruikelijk, we hebben daar wel een aantal mensen mee voor het hoofd gestoten. Maar gelukkig mag ieder daarin zijn eigen keuzes maken.
Ik wilde ook niet de verplichting aangaan om een begraafplaats te 'moeten' onderhouden. Juist omdat ze nog zo jong was en dat dan dus heel veel jaar moet.
Gelukkig dachten man en ik daar hetzelfde over, lijkt me heel lastig anders.
In mijn achtergrond is cremeren niet gebruikelijk, we hebben daar wel een aantal mensen mee voor het hoofd gestoten. Maar gelukkig mag ieder daarin zijn eigen keuzes maken.
dinsdag 4 september 2018 om 19:22
Ze heeft een moeder maar heeft daar geen contact mee.YellowLemon schreef: ↑04-09-2018 10:09Ik ga nog een post aan je schrijven. Je idealiseert sowieso het concept ouder.
Dat ouders kinderen hebben, maakt ze nog geen goede ouders.
Daarnaast neemt het feit dat jij geen ouders hebt niet weg dat een andere geen zware, hele verdrietige periodes door heeft kunnen maken met zijn eigen ouders. Voor de mooie momenten ben je dan gruwelijk dankbaar. Maar het feit dat jij geen ouders hebt, of dat ik de mijne niet spreek maakt het niet verdomd pijnlijk voor andere.
En hierna ga ik gewoon staffen want dit is belachelijk.
PS: Ik kan wel aan de mijne vragen of ze een nieuwe dochter wil. Iedereen gelukkig. Word ik met rustig gelaten, jij een moeder, mijn moeder een dochter.
dinsdag 4 september 2018 om 19:25
Mooi, en snap heel goed dat je je kind dichtbij wil dragenSelune schreef: ↑04-09-2018 13:31Wij hebben voor onze dochter ook geen standaard urn, maar een heel zacht 'tasje'. Beetje lastig uit te leggen maar het is zwart met oud roze en van hele zachte stof (de as zelf zit daarin in een kokertje).
En ik heb een kraal laten blazen met wat as en goudstof die dag ik aan mijn armband. Ik vind die heel mooi geworden en ik vind het prettig haar dichtbij te dragen.
dinsdag 4 september 2018 om 19:28
Bij het leegruimen van het ouderlijk huis vonden we door het hele huis briefjes met onze telefoonnummers er op.. niet alleen het handschrift van mijn vader maar ook van mijn moeder..
Wat wij vermoedden werd bevestigd het ging al lange tijd niet goed.
dinsdag 4 september 2018 om 19:54
Helemaal herkenbaar. Ik zit ook vaak aan kleding te ruiken enzo. Van zijn geur word ik weemoedig van. Maar de geur van mijn vriend word steeds minder herkenbaar op sommige kleding stukken. Soms spuit ik zijn parfum op of in de lucht in zijn kamer waar al zijn spulletjes en kleding liggen en zijn urn ook staat.
Heeft iemand trouwens ervaring mee met as laten verwerken in een beeld of in een glaswerk laten blazen/verwerken ? Wat vinden jullie ervan? Ik heb hem nu in een standaard kunstof urn
[/quote]
Van de geur herkenbaar, mis de geur van mijn ouderlijk huis..
Mijn ouders zijn begraven en mijn zus ook, het graf van mijn ouders is gelukkig klaar nu.
Mijn schoonvader moet nog uitgestrooid worden.
Wil zelf gecremeerd worden, wil kinderen niet met onderhoud en kosten van een graf opschepen.. bovendien vind ik de oven in aantrekkelijker dan de koude grond in..
dinsdag 4 september 2018 om 20:00
Vrees dat het niet klaar is, geïnformeerd voor mijn vader en heb het euthanasie proces bij zus van nabij mee gemaakt. ( Was bij gesprekken arts e.d.).Tinkeltje33 schreef: ↑03-09-2018 21:47Dat las ik dus ook ergens en ik had het daarover met mijn vader, dat hij het ieder jaar moest bekrachtigen. Hij had het er met zijn huisarts over gehad en het was nu klaar. Maar hij is nogal koppig...
