Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
dinsdag 4 september 2018 om 20:15
Wat hartverscheurend zegChristiana schreef: ↑04-09-2018 19:28Bij het leegruimen van het ouderlijk huis vonden we door het hele huis briefjes met onze telefoonnummers er op.. niet alleen het handschrift van mijn vader maar ook van mijn moeder..
Wat wij vermoedden werd bevestigd het ging al lange tijd niet goed.
dinsdag 4 september 2018 om 20:23
Ik was vanmiddag even in de stad en ik keek eens om me heen en zag zoveel vrolijke mensen om terrasjes zitten, genietend van het zonnetje en ik dacht 'daar moeten ook mensen tussen zitten die ook net iemand verloren hebben'. En toch zie je het niet? Ik zag niemand snikkend een wijntje achterover slaan.
Zo bijzonder hoe zoiets, wat zo'n impact op je leven heeft, grotendeels verborgen blijft.
Vorige week liep ik met de hond en kwam ik een vrouw tegen die ik al vaker gezien had. Zij liep met 2 kleine hondjes. De mijne is speels en snuffelde een beetje aan die kleintjes en ik ging een gesprek aan met die vrouw. Gewoon over koetjes en kalfjes en ze vroeg naar mijn moeder en ik moest haar de groeten doen. Helemaal goed. Kom ik thuis, zeg ik tegen mijn moeder dat ze de groeten moet hebben van die vrouw met die hondjes. Ik weet haar naam niet. Zegt mijn moeder 'dat is die vrouw wiens dochter onlangs zelfmoord heeft gepleegd.' Ik kende dat verhaal wel, maar wist niet dat zij het was. Ik merkte helemaal niets aan haar terwijl ik van mijn moeder weet dat ze van binnen kapot gaat.
Ik weet niet waarom ik dit schrijf, maar ik moet het even kwijt. Ik vind het zo raar!
Zo bijzonder hoe zoiets, wat zo'n impact op je leven heeft, grotendeels verborgen blijft.
Vorige week liep ik met de hond en kwam ik een vrouw tegen die ik al vaker gezien had. Zij liep met 2 kleine hondjes. De mijne is speels en snuffelde een beetje aan die kleintjes en ik ging een gesprek aan met die vrouw. Gewoon over koetjes en kalfjes en ze vroeg naar mijn moeder en ik moest haar de groeten doen. Helemaal goed. Kom ik thuis, zeg ik tegen mijn moeder dat ze de groeten moet hebben van die vrouw met die hondjes. Ik weet haar naam niet. Zegt mijn moeder 'dat is die vrouw wiens dochter onlangs zelfmoord heeft gepleegd.' Ik kende dat verhaal wel, maar wist niet dat zij het was. Ik merkte helemaal niets aan haar terwijl ik van mijn moeder weet dat ze van binnen kapot gaat.
Ik weet niet waarom ik dit schrijf, maar ik moet het even kwijt. Ik vind het zo raar!
dinsdag 4 september 2018 om 21:44
Juist dat is wat ik zelf nu ook juist lastig vind. Er is zo iets heftigs in je leven gebeurd en dat heeft zo veel invloed op dat moment. Maar niemand in de winkel / op het schoolplein / whatever die het weet. Alles gaat gewoon zo door en niemand die wat aan je ziet terwijl er voor altijd wat veranderd is. En welke mensen vertel je het dan wel en bij welke mensen zeg je gewoon goed als ze vragen hoe het gaat / hoe de vakantie was.
dinsdag 4 september 2018 om 21:46
Christiana: wat verdrietig zeg om te ontdekken.
Ladyday: het is ook raar. Er lopen zoveel mensen rond met verdriet en je merkt er helemaal niks van. Een collega van mij zijn vader is een maand na mijn moeder overleden. Ik wilde hem vorige week vragen hoe het ging, maar durfde niet echt.
Ik heb afgelopen weekend geholpen bij mijn vader om spullen op te ruimen. We hebben haar kleding allemaal weg gedaan. Allemaal nog mooie kleding, maar wat moet je er mee. Ik zag er erg tegenop, maar het was eigenlijk wel fijn dat mijn vader niet verdrietig er om was. Ik kon het daardoor meer verstand op nul weggooien.
Ik mis de geur niet. Ze rookte en stonk eigenlijk altijd naar rook. Ze is nu bijna een half jaar geleden overleden en nog ruikt het er naar rook binnen. Ik vind het wel jammer dat ik helemaal geen foto’s heb gemaakt met haar en geen bewegend beeld van haar heb.
Toen ze net ziek was had ik bedacht dat het misschien een mooi idee was om nog een fotoshoot te doen, voordat ze alle behandelingen inging. Voor ik er mee kon komen had ze het al met een vriendin gedaan. Gaandeweg kreeg ik echt een hekel aan die griet. Overal waar mijn moeder was, was zij bij. Samen met haar was mijn moeder gewoon niet leuk, waren het gewoon twee gemene trutten. Mijn moeder trok heel veel met die vriendin op tijdens haar ziekte, deed allemaal dingen met die vriendin die ik met haar had willen doen. Ze vroeg me op een gegeven moment of ik mee wilde naar het crematorium, maar toen ik hoorde dat zij ook mee ging hoefde het voor mij niet.
Ladyday: het is ook raar. Er lopen zoveel mensen rond met verdriet en je merkt er helemaal niks van. Een collega van mij zijn vader is een maand na mijn moeder overleden. Ik wilde hem vorige week vragen hoe het ging, maar durfde niet echt.
Ik heb afgelopen weekend geholpen bij mijn vader om spullen op te ruimen. We hebben haar kleding allemaal weg gedaan. Allemaal nog mooie kleding, maar wat moet je er mee. Ik zag er erg tegenop, maar het was eigenlijk wel fijn dat mijn vader niet verdrietig er om was. Ik kon het daardoor meer verstand op nul weggooien.
Ik mis de geur niet. Ze rookte en stonk eigenlijk altijd naar rook. Ze is nu bijna een half jaar geleden overleden en nog ruikt het er naar rook binnen. Ik vind het wel jammer dat ik helemaal geen foto’s heb gemaakt met haar en geen bewegend beeld van haar heb.
Toen ze net ziek was had ik bedacht dat het misschien een mooi idee was om nog een fotoshoot te doen, voordat ze alle behandelingen inging. Voor ik er mee kon komen had ze het al met een vriendin gedaan. Gaandeweg kreeg ik echt een hekel aan die griet. Overal waar mijn moeder was, was zij bij. Samen met haar was mijn moeder gewoon niet leuk, waren het gewoon twee gemene trutten. Mijn moeder trok heel veel met die vriendin op tijdens haar ziekte, deed allemaal dingen met die vriendin die ik met haar had willen doen. Ze vroeg me op een gegeven moment of ik mee wilde naar het crematorium, maar toen ik hoorde dat zij ook mee ging hoefde het voor mij niet.
dinsdag 4 september 2018 om 22:31
Enerzijds begrijpelijk dat je het jaarlijks moet bekrachtigen aan de andere kant ook raar, want je weet gewoon niet hoe snel de aftakeling gaat.Tinkeltje33 schreef: ↑03-09-2018 21:47Dat las ik dus ook ergens en ik had het daarover met mijn vader, dat hij het ieder jaar moest bekrachtigen. Hij had het er met zijn huisarts over gehad en het was nu klaar. Maar hij is nogal koppig...
Mijn vader heeft nu een levenstestament opgesteld waar in ieder geval in staat dat mijn broers en ik het bewind over kunnen nemen zodra hij dat niet meer kan. Dit dekt al een deel af maar natuurlijk niet de uiteindelijke beslissing.
Hier heb ik het verlies wel geaccepteerd maar ik heb er nog geen vrede mee. In andere woorden, het ongeloof is weg maar het rouwen is nog volop bezig. Toch kan ik ook zeggen dat ik gelukkig ben en oprecht kan genieten. Keerzijde is dat ik het ook steeds lastiger vind om met mensen erover te praten (partner en directe familie uitgezonderd), puur omdat ze mij nu ook weer als gelukkig zien.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
dinsdag 4 september 2018 om 22:35
Ik snap jou reactie maar ook van die vrouw, ik doe dat zelf ook. Vanmorgen nog vragen aan een collega chauffeur hoe het met zijn moeder gaat onlangs getroffen door hersenbloeding en daar slecht uit gekomen. Nu opgenomen in het verpleeghuis wachten op het einde.. ik kan daar rustig met hem over praten maar heb niets gezegd inzake mijn vader en moeder..Lady_Day schreef: ↑04-09-2018 20:23Ik was vanmiddag even in de stad en ik keek eens om me heen en zag zoveel vrolijke mensen om terrasjes zitten, genietend van het zonnetje en ik dacht 'daar moeten ook mensen tussen zitten die ook net iemand verloren hebben'. En toch zie je het niet? Ik zag niemand snikkend een wijntje achterover slaan.
Zo bijzonder hoe zoiets, wat zo'n impact op je leven heeft, grotendeels verborgen blijft.
Vorige week liep ik met de hond en kwam ik een vrouw tegen die ik al vaker gezien had. Zij liep met 2 kleine hondjes. De mijne is speels en snuffelde een beetje aan die kleintjes en ik ging een gesprek aan met die vrouw. Gewoon over koetjes en kalfjes en ze vroeg naar mijn moeder en ik moest haar de groeten doen. Helemaal goed. Kom ik thuis, zeg ik tegen mijn moeder dat ze de groeten moet hebben van die vrouw met die hondjes. Ik weet haar naam niet. Zegt mijn moeder 'dat is die vrouw wiens dochter onlangs zelfmoord heeft gepleegd.' Ik kende dat verhaal wel, maar wist niet dat zij het was. Ik merkte helemaal niets aan haar terwijl ik van mijn moeder weet dat ze van binnen kapot gaat.
Ik weet niet waarom ik dit schrijf, maar ik moet het even kwijt. Ik vind het zo raar!
Collega die praat over zijn partner met kanker en uitlegt hoe het werkt net behandelingen en stadia. Laat hem praten, even terloops dat mijn vader enorm vermoeid was van de bestralingen maar that's it. Dat mijn halve familie er aan gestorven is en ik helaas weet hoe het werkt hou ik voor mij..
Soms heb ik er ook geen zin in om over te praten..
In mijn slechtste periode de afgelopen jaren, dan zij ik tegen mij zelf showtime! En dus gezicht in de plooi en gaan.. naar het werk,omgang met klanten, zorginstellingen, school voor oudste etc.. gekscherend zei ik wel eens tegen mijn beste vriendin ik kan altijd nog actrice worden
..En toen mijn moeder op sterven lag en wij wat zaken moesten regelen zaten wij te lunchen op het terras.. ( 3 fulltime werkende zussen die daar normaal geen tijd voor hebben).. als je ons zag zitten dacht je misschien zo dat is gezellig maar ondertussen zaten we een begrafenis door te spreken met een lach en een traan.. zwarte humor is een familie kenmerk..
De buitenwacht zal mij best voor gek verslijten of voor ijskast...
dinsdag 4 september 2018 om 22:39
Verbaasde mij ook hoor en dat de zon zo scheen tijdens het sterfbed en overlijden van mijn moeder..Lalize schreef: ↑04-09-2018 21:44Juist dat is wat ik zelf nu ook juist lastig vind. Er is zo iets heftigs in je leven gebeurd en dat heeft zo veel invloed op dat moment. Maar niemand in de winkel / op het schoolplein / whatever die het weet. Alles gaat gewoon zo door en niemand die wat aan je ziet terwijl er voor altijd wat veranderd is. En welke mensen vertel je het dan wel en bij welke mensen zeg je gewoon goed als ze vragen hoe het gaat / hoe de vakantie was.
En toen ik alle ellende tegelijk had vorig jaar april had ik een enorme hekel aan blije mensen.. en mensen die dan zeggen dat je leuke dingen moet doen. En dat je van het leven moet genieten ..
Ehh nee dus soms is het leven gewoon kut.. en nee het gaat niet over en het wordt nooit meer hetzelfde als voorheen..
dinsdag 4 september 2018 om 22:45
Wat erg die vriendin heeft kostbare momenten met je moeder van jou gepikt..Tinkeltje33 schreef: ↑04-09-2018 21:46
Ik mis de geur niet. Ze rookte en stonk eigenlijk altijd naar rook. Ze is nu bijna een half jaar geleden overleden en nog ruikt het er naar rook binnen. Ik vind het wel jammer dat ik helemaal geen foto’s heb gemaakt met haar en geen bewegend beeld van haar heb.
Toen ze net ziek was had ik bedacht dat het misschien een mooi idee was om nog een fotoshoot te doen, voordat ze alle behandelingen inging. Voor ik er mee kon komen had ze het al met een vriendin gedaan. Gaandeweg kreeg ik echt een hekel aan die griet. Overal waar mijn moeder was, was zij bij. Samen met haar was mijn moeder gewoon niet leuk, waren het gewoon twee gemene trutten. Mijn moeder trok heel veel met die vriendin op tijdens haar ziekte, deed allemaal dingen met die vriendin die ik met haar had willen doen. Ze vroeg me op een gegeven moment of ik mee wilde naar het crematorium, maar toen ik hoorde dat zij ook mee ging hoefde het voor mij niet.
Dat ze niet snapte dat een foto schoot een ding is voor de naaste familie, het gezin, moeder en dochter, moeder en zoon..
Het bezoek aan het crematorium had ik net als jij voorbij laten gaan. Is een familie aangelegenheid niet voor een vriendin..
Jammer dat sommige mensen hun plaats niet weten..
dinsdag 4 september 2018 om 22:50
wat heb ik de afgelopen jaren gevloekt en gescholden in de auto, en soms gejankt van ellende.. waren de enige momenten dat ik alleen was..
dinsdag 4 september 2018 om 22:57
Vanzelfsprekend? Niets in het leven is vanzelfsprekend. En jij oordeelt hier net zo hard over anderen! Heb je hier ooit wel eens gereageerd op een ander? Nee, want het draaid altijd om jou want jij staat er alleen voor.
dinsdag 4 september 2018 om 23:47
Dat is zo herkenbaar Christiana. Mijn vriendin zegt altijd dat ik een oscar verdien voor mijn acteerprestatie. En er is mij al regelmatig verweten dat ik hard ben als iemand erachter komt hoe mijn leven er 'van dichtbij' uitziet, alleen maar omdat ik doorga en doe wat ik moet doen.
En dat van die vrouw Lady, ook dat is herkenbaar. Toen mijn dochterje met overleden was wisten heel weinig mensen dat, dat zei ik echt niets over, maarja je komt wel mensen tegen inderdaad. Zo lastig.
En dat van die vrouw Lady, ook dat is herkenbaar. Toen mijn dochterje met overleden was wisten heel weinig mensen dat, dat zei ik echt niets over, maarja je komt wel mensen tegen inderdaad. Zo lastig.
Forever is a hell of a long time
woensdag 5 september 2018 om 00:18
Whoooeehooeeee, ze zei even echt knak.
Ik had eigenlijk min of meer besloten niet naar de begrafenis komende donderdag doordat er bij het beetje contact alweer zoveel absurde dingen gezegd werden met dank aan mijn ouders.
En ik had zaterdag al een rouwboeket besteld. En nu krijg ik een mail van mijn ouders. Dat het boeket is gearriveerd en dat ze blij zijn dat ik op mijn manier afscheid KAN nemen.
I beg you pardon? KAN nemen? MOET nemen. Omdat ik dankzij jullie kan kiezen tussen shit en shit. Omdat ik niet zo’n egoïst ben dat ik mijn eigen broer voor de bus gooi, en jullie mij vervolgens wel voor de bus gooien omdat ik ptss heb. Ik zat zondag ochtend naast het dode lichaam van mijn oma. En mijn opa stelde me aan voor mij onbekende mensen voor als het enige probleemkind van de familie. Dat is nog de beknopte versie. Hij had me zelf nog wel uitgenodigd want hij had iedereen verteld dat ie naar de kerk was. En ik heb de familie nooit ergens bij betrokken.
Nouja spijt me zeer ik wil heel graag afscheid nemen van mijn oma maar ik ga niet de freakshow zijn op haar begrafenis was mijn gedachte dus ik blijf wel weg.
En dan krijg ik zo’n mail. En dat maakt me dan zo BOOS. Gewoon het gebrek aan respect. Dat iedereen, iedereen het handje maar boven het hoofd gooit. Maar haar gooien we voor de bus. En dan wil ik me niet weg laten jagen, gewoon vol blijven volhouden dat ik niet kom zodat niemand me zoekt en vlak voor het begin ergens in een hoekje gaan zitten.
Want ik heb niks tegen mijn neefjes en nichtjes. Ik zou graag horen wat ze nog over mijn oma te zeggen hebben. Of mijn tante bijvoorbeeld. De bloemen zien die uitgekozen zijn.. de liedjes..
Ik had eigenlijk min of meer besloten niet naar de begrafenis komende donderdag doordat er bij het beetje contact alweer zoveel absurde dingen gezegd werden met dank aan mijn ouders.
En ik had zaterdag al een rouwboeket besteld. En nu krijg ik een mail van mijn ouders. Dat het boeket is gearriveerd en dat ze blij zijn dat ik op mijn manier afscheid KAN nemen.
I beg you pardon? KAN nemen? MOET nemen. Omdat ik dankzij jullie kan kiezen tussen shit en shit. Omdat ik niet zo’n egoïst ben dat ik mijn eigen broer voor de bus gooi, en jullie mij vervolgens wel voor de bus gooien omdat ik ptss heb. Ik zat zondag ochtend naast het dode lichaam van mijn oma. En mijn opa stelde me aan voor mij onbekende mensen voor als het enige probleemkind van de familie. Dat is nog de beknopte versie. Hij had me zelf nog wel uitgenodigd want hij had iedereen verteld dat ie naar de kerk was. En ik heb de familie nooit ergens bij betrokken.
Nouja spijt me zeer ik wil heel graag afscheid nemen van mijn oma maar ik ga niet de freakshow zijn op haar begrafenis was mijn gedachte dus ik blijf wel weg.
En dan krijg ik zo’n mail. En dat maakt me dan zo BOOS. Gewoon het gebrek aan respect. Dat iedereen, iedereen het handje maar boven het hoofd gooit. Maar haar gooien we voor de bus. En dan wil ik me niet weg laten jagen, gewoon vol blijven volhouden dat ik niet kom zodat niemand me zoekt en vlak voor het begin ergens in een hoekje gaan zitten.
Want ik heb niks tegen mijn neefjes en nichtjes. Ik zou graag horen wat ze nog over mijn oma te zeggen hebben. Of mijn tante bijvoorbeeld. De bloemen zien die uitgekozen zijn.. de liedjes..
woensdag 5 september 2018 om 07:08
Je oordeelt zelf nog het hardst! Je komt er nog wel achter wat ik bedoel, maar nu heb je er gewoon geen weet van.infinity37 schreef: ↑04-09-2018 22:57Vanzelfsprekend? Niets in het leven is vanzelfsprekend. En jij oordeelt hier net zo hard over anderen! Heb je hier ooit wel eens gereageerd op een ander? Nee, want het draaid altijd om jou want jij staat er alleen voor.
Ik heb zeker op anderen gereageerd. Laatst nog op iemand waar verder niet op werd gereageerd. Dus wat je zegt klopt niet. Het is niet nodig iemand af te kraken maar dat doe jij dus wel om dingen die niet eens kloppen.
woensdag 5 september 2018 om 07:26
Jeetje Yellow wat klinkt dit allemaal vreselijk. Wat droevig dat je naast het verlies van je oma nog met dit gezeik moet dealen. Ik wens je enorm veel sterkte.
Tinkeltje die vriendin, wat bizar!!! Dat verzin je toch niet.
Ik kan ook wel op voor de golden globes. Hoe vaak ik niet gehoord heb ‘wat straal je, je ziet er zo goed uit!’ tijdens mijn zware depressie, onder de medicijnen, knokkend met gemeente voor de juiste zorg voor mijn zoon, zorgen en angst voor mijn moeder, familiegedoe/gespannen verhoudingen met mijn pa. Tja....
Tinkeltje die vriendin, wat bizar!!! Dat verzin je toch niet.
Ik kan ook wel op voor de golden globes. Hoe vaak ik niet gehoord heb ‘wat straal je, je ziet er zo goed uit!’ tijdens mijn zware depressie, onder de medicijnen, knokkend met gemeente voor de juiste zorg voor mijn zoon, zorgen en angst voor mijn moeder, familiegedoe/gespannen verhoudingen met mijn pa. Tja....
woensdag 5 september 2018 om 08:25
Wat een verhalen en wat een verdriet. Yellow, gecondoleerd met je oma. Het moet een moeilijke en verwarende tijd voor je zijn. Hopelijk vind je een weg om toch op een goede manier afscheid van haar te nemen. Sterkte.
Lady, fijn om te lezen dat het iets beter met je gaat, dat je iets van verlichting voelt. Al blijft het verdriet natuurlijk nog steeds heel dicht bij de oppervlakte. Het laagje is maar heel dun. Er hoeft maar iets te gebeuren en ik ben ook weer helemaal van slag. Maar het gaat ook hier steeds iets beter, in grote lijnen.
Lady, fijn om te lezen dat het iets beter met je gaat, dat je iets van verlichting voelt. Al blijft het verdriet natuurlijk nog steeds heel dicht bij de oppervlakte. Het laagje is maar heel dun. Er hoeft maar iets te gebeuren en ik ben ook weer helemaal van slag. Maar het gaat ook hier steeds iets beter, in grote lijnen.
woensdag 5 september 2018 om 08:25
Tinkel, wat ongepast van die vriendin van je moeder. Inderdaad, gewoon bizar. Dat je zo'n bord voor je kop kunt hebben.
Wat erg Yellow dat je zo buitengesloten wordt. Heb je psychologische hulp momenteel? Dat lijkt me dubbel zo pijnlijk momenteel.
Ik ben even wat minder aanwezig hier. De vakantie is voorbij, iedereen is terug en het is even keihard knallen. Eigenlijk vind ik het wel lekker want dan heb ik minder tijd om me verdrietig te voelen.
Wat erg Yellow dat je zo buitengesloten wordt. Heb je psychologische hulp momenteel? Dat lijkt me dubbel zo pijnlijk momenteel.
Ik ben even wat minder aanwezig hier. De vakantie is voorbij, iedereen is terug en het is even keihard knallen. Eigenlijk vind ik het wel lekker want dan heb ik minder tijd om me verdrietig te voelen.
woensdag 5 september 2018 om 09:08
Waarom heb je dan niet een aparte fotoshoot gedaan met jullie gezin? Snap dat een bff ook gewoon veel tijd met je moeder wilde doorbrengen en herinneringen wilde opbouwen, maar je had ook gewoon zelf tijd zonder de bff kunnen opeisen. Of stond je moeder daar niet voor open?Tinkeltje33 schreef: ↑04-09-2018 21:46
Ik mis de geur niet. Ze rookte en stonk eigenlijk altijd naar rook. Ze is nu bijna een half jaar geleden overleden en nog ruikt het er naar rook binnen. Ik vind het wel jammer dat ik helemaal geen foto’s heb gemaakt met haar en geen bewegend beeld van haar heb.
Toen ze net ziek was had ik bedacht dat het misschien een mooi idee was om nog een fotoshoot te doen, voordat ze alle behandelingen inging. Voor ik er mee kon komen had ze het al met een vriendin gedaan. Gaandeweg kreeg ik echt een hekel aan die griet. Overal waar mijn moeder was, was zij bij. Samen met haar was mijn moeder gewoon niet leuk, waren het gewoon twee gemene trutten. Mijn moeder trok heel veel met die vriendin op tijdens haar ziekte, deed allemaal dingen met die vriendin die ik met haar had willen doen. Ze vroeg me op een gegeven moment of ik mee wilde naar het crematorium, maar toen ik hoorde dat zij ook mee ging hoefde het voor mij niet.
woensdag 5 september 2018 om 16:22
Yellow: ach wat naar zeg, en het is al zo’n akelige periode.
Mijn moeder deed het ook echt zelf. Die fotoshoot had ze ook zelf bedacht met die vriendin. In het hele proces van haar ziekte, dood en uitvaart was er vrij weinig waar wij iets over te zeggen hadden. Ze had het er ook over dat die vriendin ons dan wel zou helpen op het laatst, zodat we het niet te lang door zouden laten gaan. En bij het afscheid nemen. Ik heb echt duidelijk gemaakt dat ik vond dat bepaalde dingen een familie aangelegenheid waren. Uiteindelijk is ze er helemaal niet bij geweest. Ik vond ze heel akelig met z’n tweeen.
Mijn moeder deed het ook echt zelf. Die fotoshoot had ze ook zelf bedacht met die vriendin. In het hele proces van haar ziekte, dood en uitvaart was er vrij weinig waar wij iets over te zeggen hadden. Ze had het er ook over dat die vriendin ons dan wel zou helpen op het laatst, zodat we het niet te lang door zouden laten gaan. En bij het afscheid nemen. Ik heb echt duidelijk gemaakt dat ik vond dat bepaalde dingen een familie aangelegenheid waren. Uiteindelijk is ze er helemaal niet bij geweest. Ik vond ze heel akelig met z’n tweeen.
woensdag 5 september 2018 om 16:29
Volgens mij heb ik jou toch ook redelijke berichten gestuurd hoor, maar je blijft hangen in de dingen die je op dit forum stuurd je blijft het zelfde zeggen. En ik denk dat ik meer levenservaring heb dan jou yogo. Maar succes verder met allesyogonaise schreef: ↑05-09-2018 07:08Je oordeelt zelf nog het hardst! Je komt er nog wel achter wat ik bedoel, maar nu heb je er gewoon geen weet van.
Ik heb zeker op anderen gereageerd. Laatst nog op iemand waar verder niet op werd gereageerd. Dus wat je zegt klopt niet. Het is niet nodig iemand af te kraken maar dat doe jij dus wel om dingen die niet eens kloppen.
woensdag 5 september 2018 om 19:07
Dat denk ik niet. Sowieso mis je de levenservaring om helemaal geen directe familie te hebben om op terug te vallen. Dat je hele basis weg is. Kom nog maar eens terug als je dat zo mee maakt.infinity37 schreef: ↑05-09-2018 16:29Volgens mij heb ik jou toch ook redelijke berichten gestuurd hoor, maar je blijft hangen in de dingen die je op dit forum stuurd je blijft het zelfde zeggen. En ik denk dat ik meer levenservaring heb dan jou yogo. Maar succes verder met alles
Dan hoef je anderen ook niet af te kraken.
woensdag 5 september 2018 om 19:07
woensdag 5 september 2018 om 19:51
Verdrietig dat je moeder het zo moeilijk heeft, maar zorg je ook goed voor jezelf Lady_Day? Keihard knallen op het werk leidt wel even af van je verdriet en somberte, maar lost het natuurlijk niet op. Stop het niet weg hè, maar geef het ook de nodige gezonde aandacht zodat het je straks niet alsnog overspoelt. 
woensdag 5 september 2018 om 20:32
Dit vooral, vergeet jezelf nietOopjenCoppit schreef: ↑05-09-2018 19:51Verdrietig dat je moeder het zo moeilijk heeft, maar zorg je ook goed voor jezelf Lady_Day? Keihard knallen op het werk leidt wel even af van je verdriet en somberte, maar lost het natuurlijk niet op. Stop het niet weg hè, maar geef het ook de nodige gezonde aandacht zodat het je straks niet alsnog overspoelt.
Je bent een topper!
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
woensdag 5 september 2018 om 21:05
Fijn dat ik dus niet de enige ben die op die manier dan toch functioneer..Selune schreef: ↑04-09-2018 23:47Dat is zo herkenbaar Christiana. Mijn vriendin zegt altijd dat ik een oscar verdien voor mijn acteerprestatie. En er is mij al regelmatig verweten dat ik hard ben als iemand erachter komt hoe mijn leven er 'van dichtbij' uitziet, alleen maar omdat ik doorga en doe wat ik moet doen.
Toch een overlevingsmechanisme van ons, en ook ik word vaak als "hard" gezien..
