Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
zondag 2 september 2018 om 13:16
“Gelukkig” wel. Ik ben er vannochtend geweest. Ze had de laatste dagen liggen stuiteren van ellende in bed blijkbaar, gewoon het gedwongen daar liggen.
Het maakt me zo duidelijk hoe ik NIET oud wil worden.
zondag 2 september 2018 om 14:32
Na mijn vaders overlijden twee dagen na begrafenis weer begonnen. En bij mijn moeder 1 dag na de begrafenis haar kamer in het verpleeghuis moest die dag leeg.
Zit bij een nieuwe werkgever en heb nog niet genoeg snipperdagen. Heb voor haar ziekzijn al behoorlijk wat vrij moeten nemen dus helaas en werk fulltime dus was buffelen..
Weet niet of het beter is gelijk te beginnen of je zelf rust te gunnen..
Rouw komt er vroeg of laat toch uit..
Zit bij een nieuwe werkgever en heb nog niet genoeg snipperdagen. Heb voor haar ziekzijn al behoorlijk wat vrij moeten nemen dus helaas en werk fulltime dus was buffelen..
Weet niet of het beter is gelijk te beginnen of je zelf rust te gunnen..
Rouw komt er vroeg of laat toch uit..
zondag 2 september 2018 om 14:38
Ik lag er al uit toen mijn vader z'n diagnose nog maar net had. Na 3 dagen ben ik weer terug gaan werken, maar ik werd naar huis gestuurd omdat ik minder geconcentreerd werkte (joh) dus toen de ziektewet in gegaan en gelukkig bleek ik zelf ook borstkanker te hebben, dus ben door de uwv volledig met rust gelaten in dat laatste jaar van m'n vader.
zondag 2 september 2018 om 19:43
Ik denk dat het meemaken van de dood van een naaste je inderdaad wel doet nadenken over hoe je het zelf wilt hebben. Het trieste is dat er een kans is dat het toch zo gaat lopen. Mijn moeder had er ook heel erg over nagedacht en wist precies wat ze niet wilde. Maar uiteindelijk is dat precies allemaal gebeurd.
zondag 2 september 2018 om 22:29
Die kans lopen we wel helaas.. ik verwacht ook geen humaanheid van onze politiek maar uit kostenoverwegingen maak ik nog een kans om niet als mijn ouders en vooral als mijn moeder te eindigen..Tinkeltje33 schreef: ↑02-09-2018 19:43Ik denk dat het meemaken van de dood van een naaste je inderdaad wel doet nadenken over hoe je het zelf wilt hebben. Het trieste is dat er een kans is dat het toch zo gaat lopen. Mijn moeder had er ook heel erg over nagedacht en wist precies wat ze niet wilde. Maar uiteindelijk is dat precies allemaal gebeurd.
Het had voor mijn ouders fijn geweest als ze euthanasie konden hebben ivm voltooid leven.. de laatste twee jaar van mijn moeders leven was lijden.. het klinkt naar en hard, maar ze had beter kunnen overlijden na de hersenbloedingen en coma. Het leven wat ze daarna had was niet menswaardig.. niets meer zelfstandig kunnen doen, geen korte termijn geheugen meer en ongeveer 40 jaar van haar leven kwijt. Een paar keer per dag moeten vertellen waar ze was en waarom ze daar was. Halfzijdig verlamd, aan een kant blind, in een rolstoel zittend etc.etc. en dan elke week wat verder achter uit gaan. Geestelijk en lichamelijk en toen kreeg ze ook nog enorm veel pijn .. hoor haar nog gillen van de pijn, en zag haar wanhoop in haar ogen.. onbehandelbare en alleen nog morfine het was vreselijk..
Bij beide ouders palliatieve zorg Ingestart en vond het ondanks de goede zorgen een lijdensweg.. de situatie van mijn moeder maakte het sterfbed van mijn vader extra zwaar..
Euthanasie had bij beide veel humaner en voor ons kinderen minder slopend geweest..
Het gebeuren om hun ziek zijn en sterven komt nu vaker in mijn gedachten terug.. net of ik het nu een plaats ga geven.. de achtbaan waar we in zaten komt tot stilstand..
maandag 3 september 2018 om 07:36
Je ouder zo zien lijden is afschuwelijk. Als ik jouw verhaal zo lees, Christiana, ben ik blij dat het bij mijn vader nog zo snel gegaan is.
Ik vond het zo erg toen mijn vader zei dat als hij thuis was geweest dat hij er een eind aan gemaakt zou hebben. Iemand die altijd vol in het leven stond zegt dat niet zo maar. De pijn, de wanhoop, de hulpeloosheid... ik vond het inhumaan. En ook onnodig, het was al duidelijk dat mijn vader snel zou sterven. Ik snap echt wel dat er processen zijn omtrent euthanasie maar soms duurt het gewoon te lang.
Ik vond het zo erg toen mijn vader zei dat als hij thuis was geweest dat hij er een eind aan gemaakt zou hebben. Iemand die altijd vol in het leven stond zegt dat niet zo maar. De pijn, de wanhoop, de hulpeloosheid... ik vond het inhumaan. En ook onnodig, het was al duidelijk dat mijn vader snel zou sterven. Ik snap echt wel dat er processen zijn omtrent euthanasie maar soms duurt het gewoon te lang.
maandag 3 september 2018 om 11:38
Mijn vader heeft jaren geleden een wilsverklaring opgesteld en hem enkele weken terug ge-update. Hij heeft zijn wensen met de huisarts en de kinderen besproken. Het komt neer op beëindiging van leven bij ondraaglijk lijden. Maar hij vindt het veel eerder ondraaglijk dan de wet of artsen mee instemmen. Ik heb hem proberen duidelijk te maken dat de kans groot is dat het niet gaat gebeuren zoals hij wil, maar dat lukte me niet. Hij wil het zo en zo moet het gebeuren.
maandag 3 september 2018 om 11:51
Je mag me wel bij mijn naam noemen hoor ik ben geen ZE. En je moet lezen wat ik daar geschreven heb! Ik was er voor mijn vader in ZIJN moeilijke momenten niet die van mezelf. Ik wilde in mijn moeilijke momenten alleen zijn en mijn eigen ding doen en voor de hulp daarbuiten kwam ik bij een psycholoog, dus ja ik heb t weldegelijk zelf gedaan.yogonaise schreef: ↑31-08-2018 17:04Het gaat er niet om of het een wedstrijd is. Het gaat erom dat sommige mensen van alles uitkramen zonder zelf te weten hoe dingen zijn. Net als in dit voorbeeld wordt mij de les gelezen hoe ik zou moeten reageren, ik heb een plank voor mijn kop enz enz. En nu blijkt alweer iemand te zijn die in dit geval elke dag even contact heeft met haar vader. Eerder vertelde ze ook dat ze moeilijke momenten ook bij haar vader was. Dat is heel anders dan wanneer je (op jonge leeftijd) er totaal alleen voor staat. In dit geval onterecht dat ik zo wordt afgekraakt. Puur onwetendheid van iemand. En zo gebeurt het vaak. Makkelijk praten allemaal.
Maar het inderdaad een wedstrijd voor jou, zolang je andere maar kan afvallen en jij t zwaarder hebt. Ik wens je veel geluk in je verdere leven!
maandag 3 september 2018 om 12:10
Ik kan vanwege mijn relatie met de familie niet naar de begrafenis zoals het er nu uitziet.. (ik heb ptss en laten we verder maar even niet ingaan op het hoe en waarom).
En ik had al bedacht.. dat ik een brief aan mijn oma wilde schrijven met alles wat ik nooit heb kunnen zeggen en deze dan ga begraven met een mooie plant erop.
En nu blijkt de band van Honey Bee gewoon een naar Nederland te komen voor een concert. Dus als ik nou even een kaartje te pakken krijg dan denk ik wel aan oma terwijl ze dat nummer spelen.
En ik had al bedacht.. dat ik een brief aan mijn oma wilde schrijven met alles wat ik nooit heb kunnen zeggen en deze dan ga begraven met een mooie plant erop.
En nu blijkt de band van Honey Bee gewoon een naar Nederland te komen voor een concert. Dus als ik nou even een kaartje te pakken krijg dan denk ik wel aan oma terwijl ze dat nummer spelen.
maandag 3 september 2018 om 12:43
Ja sowieso iets wat mooi bloeit. Met mijn tante heb ik wel goed contact. Misschien app ik haar nog wel even om te vragen of oma ook echt een lievelingsplant had.
maandag 3 september 2018 om 12:51
Als je aan dementie lijdt of zoals mijn moeder hersenbeschadigingen is euthanasie al geen optie meer. Al kon mijn vader prima aangeven dat het leven voor hem niet meer hoefde en jaren eerder een euthanasie verklaring had op laten maken.. geen arts of instelling wil zijn handen branden.. die machteloosheid die jij zag bij je vader zag ik bij beide ouders..Lady_Day schreef: ↑03-09-2018 07:36Je ouder zo zien lijden is afschuwelijk. Als ik jouw verhaal zo lees, Christiana, ben ik blij dat het bij mijn vader nog zo snel gegaan is.
Ik vond het zo erg toen mijn vader zei dat als hij thuis was geweest dat hij er een eind aan gemaakt zou hebben. Iemand die altijd vol in het leven stond zegt dat niet zo maar. De pijn, de wanhoop, de hulpeloosheid... ik vond het inhumaan. En ook onnodig, het was al duidelijk dat mijn vader snel zou sterven. Ik snap echt wel dat er processen zijn omtrent euthanasie maar soms duurt het gewoon te lang.
Mijn vader zei bij zijn laatste verjaardag dat hij hoopte dat het de laatste was en gelukkig die wens ging in vervulling.
Zelfs mijn moeder gaf aan of we haar niet konden helpen er een eind aan te maken omdat ze niets meer had..
maandag 3 september 2018 om 12:58
Afschuwelijk, Christiana...
Ik had mijn vader beloofd hem te helpen. Gelukkig is dat via de legale weg gebeurd, maar toen bleek dat euthanasie nog wel een gedoe was heb ik op de nacht voordat hij kwam te overlijden echt met een kussen in mijn hand gestaan en gedacht dat als ik dat op zijn gezicht zou drukken dan zou mijn vader uit zijn lijden verlost zijn... echt erg als ik er aan terug denk maar het was voor mij gewoon niet meer om aan te zien. En mijn vader vond het zo erg om er zo bij te liggen... niet eens meer de kracht om anders te gaan liggen, graat mager, in een luier. Alles wat hij altijd zo verafschuwd had.
In het ziekenhuis kon ik niets natuurlijk, dus dat is misschien maar goed ook. Als we thuis waren geweest had ik hem wellicht gefaciliteerd. Hij had mij al verteld hoe hij het zou doen (combi van medicatie die we al in huis hadden).
Ik had mijn vader beloofd hem te helpen. Gelukkig is dat via de legale weg gebeurd, maar toen bleek dat euthanasie nog wel een gedoe was heb ik op de nacht voordat hij kwam te overlijden echt met een kussen in mijn hand gestaan en gedacht dat als ik dat op zijn gezicht zou drukken dan zou mijn vader uit zijn lijden verlost zijn... echt erg als ik er aan terug denk maar het was voor mij gewoon niet meer om aan te zien. En mijn vader vond het zo erg om er zo bij te liggen... niet eens meer de kracht om anders te gaan liggen, graat mager, in een luier. Alles wat hij altijd zo verafschuwd had.
In het ziekenhuis kon ik niets natuurlijk, dus dat is misschien maar goed ook. Als we thuis waren geweest had ik hem wellicht gefaciliteerd. Hij had mij al verteld hoe hij het zou doen (combi van medicatie die we al in huis hadden).
maandag 3 september 2018 om 14:18
Vreselijk triest dat het zo gaat. Maar ik snap de wetgeving ook heel goed, waar trek je een grens? Hoe kan je dat objectief beoordelen. Ik vind die zaak van die bejaarde man die zijn hoogbejaarde moeder geholpen heeft ook zo triest.
Mijn moeder heeft in een hospice gewerkt. Daar heeft ze heel veel gezien wat voortkwam uit behandelingen tegen kanker. Ze heeft vanaf dag 1 gezegd: ik wil geen levensverlengende behandelingen: liever kwaliteit dan kwantiteit. Ik snapte dat echt niet, je wilt toch langer bij je kinderen en kleinkinderen zijn? Gewoon egoisme vanuit mezelf. En ze daardoor veel verder gegaan dan ze anders had gewild. Nu snap ik het heel goed...
Mijn moeder heeft in een hospice gewerkt. Daar heeft ze heel veel gezien wat voortkwam uit behandelingen tegen kanker. Ze heeft vanaf dag 1 gezegd: ik wil geen levensverlengende behandelingen: liever kwaliteit dan kwantiteit. Ik snapte dat echt niet, je wilt toch langer bij je kinderen en kleinkinderen zijn? Gewoon egoisme vanuit mezelf. En ze daardoor veel verder gegaan dan ze anders had gewild. Nu snap ik het heel goed...
maandag 3 september 2018 om 19:27
Snap je helemaal Lady Day, heb mijn vader gesmeekt om het op te geven en te sterven 7 dagen en 6 nachten waken was enorm lang en de kanker had hen 45 kilo lichter gemaakt en hij lag er zo akelig bij.. en dan mijn moeder met haar hersenbeschadigingen er bij.. en elke keer opnieuw vragen of hij er zo al lang bij lag en waarom er geen dokter kwam..en dat 100x op een dag strijd vervelend was ze waar ze niets aan kon doen.. ze voelde ergens dat het niet goed was maar snapte het niet.. en de inval verpleegkundigen leken soms te vergeten dat zij daar ook patiënt was of vonden het wel makkelijk dat wij er toch waren..Lady_Day schreef: ↑03-09-2018 12:58Afschuwelijk, Christiana...
Ik had mijn vader beloofd hem te helpen. Gelukkig is dat via de legale weg gebeurd, maar toen bleek dat euthanasie nog wel een gedoe was heb ik op de nacht voordat hij kwam te overlijden echt met een kussen in mijn hand gestaan en gedacht dat als ik dat op zijn gezicht zou drukken dan zou mijn vader uit zijn lijden verlost zijn... echt erg als ik er aan terug denk maar het was voor mij gewoon niet meer om aan te zien. En mijn vader vond het zo erg om er zo bij te liggen... niet eens meer de kracht om anders te gaan liggen, graat mager, in een luier. Alles wat hij altijd zo verafschuwd had.
In het ziekenhuis kon ik niets natuurlijk, dus dat is misschien maar goed ook. Als we thuis waren geweest had ik hem wellicht gefaciliteerd. Hij had mij al verteld hoe hij het zou doen (combi van medicatie die we al in huis hadden).
maandag 3 september 2018 om 19:36
Had voor beide ouders vast laten leggen en ondertekend bij opname dat er geen levensverlengende handelingen zouden plaats vinden en geen reanimatie. Mijn vader kon dat zelf nog goed aangeven.. mijn moeder wist echt niets meer.Tinkeltje33 schreef: ↑03-09-2018 14:18Vreselijk triest dat het zo gaat. Maar ik snap de wetgeving ook heel goed, waar trek je een grens? Hoe kan je dat objectief beoordelen. Ik vind die zaak van die bejaarde man die zijn hoogbejaarde moeder geholpen heeft ook zo triest.
Mijn moeder heeft in een hospice gewerkt. Daar heeft ze heel veel gezien wat voortkwam uit behandelingen tegen kanker. Ze heeft vanaf dag 1 gezegd: ik wil geen levensverlengende behandelingen: liever kwaliteit dan kwantiteit. Ik snapte dat echt niet, je wilt toch langer bij je kinderen en kleinkinderen zijn? Gewoon egoisme vanuit mezelf. En ze daardoor veel verder gegaan dan ze anders had gewild. Nu snap ik het heel goed...
Als je bij je volle verstand schriftelijk hebben aangegeven dat je niet in een luier, niets meer wetend, niets meer kunnend, wil eindigen, lijkt mij dat heel duidelijk.
De complicaties van de behandeling van mijn moeders herseninfarct nl. Twee hersenbloedingen in 24 uur gevolgd door vijf dagen coma is heel heftig. Ze kwam bij en moest meteen weg uit het ziekenhuis. Leuk die behandeling maar de schade was zo enorm groot dat er geen enkele kwaliteit van leven meer was... Het klinkt heel hard maar het had moeten eindigen.. die bijna twee jaar verpleeghuis, haar lijden, haar achteruitgang aan moeten zien, het vele regelen en zorgen.. wat heeft het haar gebracht? En wat ons als dochters?
Mijn zus heeft zich schuldig gevoeld gelijk 112 te hebben gebeld en dat er gelijk gehandeld werd.. als ze later was geweest had ze waarschijnlijk gestorven en haar bijna twee jaar ellende bespaart..
maandag 3 september 2018 om 19:56
Wat heftig Christiana. 
Ik herken het bij mijn opa. Na een beroerte werd er voor behandeling gekozen. Hij was nog twee maanden een kasplant, of eigenlijk nog minder dan dat.
Maar dat is net als bij mijn moeder. Je weet van te voren niet wat de behandeling doet en je hoopt dat het voor een ruime verlenging zorgt die ze ook nog redelijk fit kan doormaken. Je weet de effecten niet van de behandelingen. Het is gewoon een gok.
Ik herken het bij mijn opa. Na een beroerte werd er voor behandeling gekozen. Hij was nog twee maanden een kasplant, of eigenlijk nog minder dan dat. Maar dat is net als bij mijn moeder. Je weet van te voren niet wat de behandeling doet en je hoopt dat het voor een ruime verlenging zorgt die ze ook nog redelijk fit kan doormaken. Je weet de effecten niet van de behandelingen. Het is gewoon een gok.
maandag 3 september 2018 om 20:08
In zekere zin is het een gok maar wel met grote gevolgen waar we niet op gewezen zijn en begeleiding nul.. de gevolgen voor mijn vader waren ook groot ineens kon hij niet meer thuis wonen. En werd dat ook crisis opname verpleeghuis.Tinkeltje33 schreef: ↑03-09-2018 19:56Wat heftig Christiana.
Maar dat is net als bij mijn moeder. Je weet van te voren niet wat de behandeling doet en je hoopt dat het voor een ruime verlenging zorgt die ze ook nog redelijk fit kan doormaken. Je weet de effecten niet van de behandelingen. Het is gewoon een gok.
Mijn vader is gestorven aan kanker ( kwam voor de derde keer terug). Die eerste twee keer was het verloop duidelijk, opereren, bestraling, chemo, hormoonkuur etc. En de derde keer wetend van zijn standpunt hebben we de kanker zijn gang laten gaan.. uiteraard wel comfort en pijnbestrijding de kanker redde hem van de dementie.. zijn grote vijand redde hem van een grotere vijand..
maandag 3 september 2018 om 20:39
Oh wat klinkt dat heftig.Christiana schreef: ↑03-09-2018 19:27Snap je helemaal Lady Day, heb mijn vader gesmeekt om het op te geven en te sterven 7 dagen en 6 nachten waken was enorm lang en de kanker had hen 45 kilo lichter gemaakt en hij lag er zo akelig bij.. en dan mijn moeder met haar hersenbeschadigingen er bij.. en elke keer opnieuw vragen of hij er zo al lang bij lag en waarom er geen dokter kwam..en dat 100x op een dag strijd vervelend was ze waar ze niets aan kon doen.. ze voelde ergens dat het niet goed was maar snapte het niet.. en de inval verpleegkundigen leken soms te vergeten dat zij daar ook patiënt was of vonden het wel makkelijk dat wij er toch waren..
Mijn opa van de andere kant heeft zijn laatste dagen in een hospice doorgebracht. Voor hem was dat echt “goed”. Het continue waken thuis was ook te veel, en als ik eerlijk ben, ik sta er dan net een stapje verder vandaan, mijn moeder en tante bemoeide zich teveel met wat hij wel en niet zou mogen..
In het hospice werd hij echt vertroeteld, hij mocht nog een biertje drinken. En hij had zelfs nog “het geluk” dat toen nog Prinses volgens mij Maxima langskwam.. hij heeft het precies tot die dag vol weten te houden.
Dementie lijkt me echt oprecht verschrikkelijk. Voor iedereen. Ik ben nog heel jong dus ik heb stiekem best wel hoop dat tegen de tijd dat ik zo oud ben dat dat toch allemaal wat beter geregeld is.
